Ο πύργος κατασκευάστηκε το 1974 και στην αρχή έμεναν εκεί κυρίως πρώην Ολυμπιονίκες. Στην πορεία των χρόνων όμως μετατράπηκε σε κατοικία των φτωχών (κυρίως μεταναστών) με φτηνό νοίκι που το εξασφάλιζε για το πιο φτωχό κομμάτι των κατοίκων της πλούσιας γειτονιάς ο ιδιοκτήτης τους που ήταν ο δήμος. Το 2015-6 το κτίριο ανακαινίστηκε με εργολαβία που ανέθεσε το δημοτικό διαμέρισμα, χωρίς όμως εκεί να τηρηθούν οι στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας. Το τραγικό συμβάν καταδεικνύει ότι το δικαίωμα ασφαλούς κατοικίας στον καπιταλισμό είναι κι αυτό ταξικά διαφοροποιημένο.
Κατά την ανακαίνιση, για λόγους ενίσχυσης της ενεργειακής απόδοσης, προστασίας από τον καιρό και κυρίως της καλύτερης εμφάνισης που την απαιτούσαν οι πλούσιοι γείτονες, το κτίριο επενδύθηκε με ένα συγκεκριμένο υλικό. «Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε στην επένδυση είναι ένα πάνελ από αλουμίνιο που έχει έναν «πυρήνα» πολυαιθυλενίου ή πλαστικού με μια επικάλυψη αλουμινίου τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν μια φτηνή λύση για την ενεργειακή θωράκιση κτιρίων.
Η συγκεκριμένη επένδυση έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως, όχι μόνο στη Βρετανία, για την κάλυψη μεγάλων κτιρίων, όπως ο πύργος Γκρένφελ» (enikos.gr, 15/6). Πυρκαγιές που πήραν μεγάλη έκταση λόγω παρόμοιας επένδυσης έχουν συμβεί και αλλού στον κόσμο (π.χ. Αυστραλία, Ρωσία, Αραβική χερσόνησος).
Όπως τονίζει μάλιστα η DailyMail, υπουργοί είχαν προειδοποιηθεί στο παρελθόν για την επένδυση που μετέτρεψε τον πύργο σε μία πύρινη κόλαση.
Όπως σημειώνει επίσης, το βρετανικό υπουργείο Εσωτερικών είχε υποβάλει μία καταδικαστική έκθεση έπειτα από έρευνα σε εκατοντάδες πύργους διαμερισμάτων τα οποία ελέγχθηκαν τη δεκαετία του 1990, ωστόσο δεν προχώρησε σε καμία ενέργεια.
Όταν ξέσπασε η πυρκαγιά στον πύργο Γκρένφελ δεν ενεργοποιήθηκαν οι ψεκαστήρες, ούτε το σύστημα πυρασφάλειας και πυρανίχνευσης, ο συναγερμός δε χτύπησε δυνατά ενώ η μοναδική έξοδος κινδύνου είχε μπλοκαριστεί.
«Τα έγγραφα που έφτασαν στην κατοχή του BBC αποκαλύπτουν ότι το 2014 ζητήθηκε από τους εργολάβους που εργάζονταν για το τοπικό Συμβούλιο του Κένσινγκτον και Τσέλσι να αντικαταστήσουν την επένδυση από χαλκό με μια πιο οικονομική εκδοχή αλουμινίου.
Ένα έγγραφο – μια λίστα με τις εργασίες από όπου θα έπρεπε να εξοικονομηθούν χρήματα η οποία εστάλη στους εργολάβους τον Ιούλιο του 2014 – δίνει λεπτομέρειες για πιθανή εξοικονόμηση ύψους 693.161 λιρών, μειώνοντας το τίμημα των εργασιών από τα 9,2 εκατ. λίρες στα 8,5 εκατ. λίρες. Η λίστα περιλαμβάνει 293.368 λίρες που θα εξοικονομούνταν με την τοποθέτηση της «επένδυσης αλουμινίου αντί της επένδυσης χαλκού» (newsit.gr, 30/6).
«Σύμφωνα με έγγραφα που είδαν δημοσιογράφοι της εφημερίδας TheTimes, μερικές ημέρες νωρίτερα η τοπική επιτροπή ενοίκων είχε αποστείλει επείγον email στους αρμοδίους που συμμετείχαν στην ανακαίνιση. Η εφημερίδα αναφέρει ότι το email τους παρότρυνε να δώσουν «μια καλή τιμή» για την εξωτερική επένδυση που θα μπορούσε να κατατεθεί στον επιβλέποντα των εργασιών.
Σύμφωνα με προηγούμενα έγγραφα, ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε μια επένδυση χαλκού με ένα υλικό που λειτουργεί επιβραδυντικά σε περίπτωση φωτιάς. Και οι κάτοικοι είχαν ενημερωθεί ότι η νέα επένδυση θα ήταν από χαλκό. Και τα δύο υλικά έχουν την ίδια επίσημη κατάταξη σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά τους σε περίπτωση φωτιάς.
Η αστυνομία που ερευνά την καταστροφή είχε πει ότι η επένδυση στον πύργο στη συνέχεια δεν πέρασε τους ελέγχους ασφαλείας. Πηγή προσκείμενη σε μία από τις πολλές εταιρίες που εμπλέκονταν στο έργο δήλωσε ότι η αλλαγή είναι μια κλασσική περίπτωση των συνεχών πιέσεων από τα συμβούλια για να μειωθεί το κόστος ανακαίνισης των κτιρίων.
Τα πρακτικά από τις συνεδριάσεις του συμβουλίου το 2013 δείχνουν ότι υπήρξε δυσαρέσκεια με τον εργολάβο που προτιμήθηκε αρχικά επειδή δεν κράτησε το έργο εντός προϋπολογισμού. Ζητήθηκαν νέες προσφορές και αυτό οδήγησε στην επιλογή διαφορετικής εργοληπτικής εταιρίας το 2014, από την οποία ζητήθηκε στη συνέχεια να εξοικονομήσει χρήματα σε ό,τι αφορά την επένδυση».
Την καταστροφή εκμεταλλεύτηκε αμέσως ο ηγέτης των Εργατικών τροτσκιστής σοσιαλφασίστας Τζ. Κόρμπιν για να πλήξει τη δημοτικότητα της αντιπάλου του Τ. Μέι κάνοντας λόγο για μη διάθεση των αναγκαίων πόρων από το συγκεκριμένο διαμέρισμα που μέχρι πρόσφατα ελεγχόταν από τους Συντηρητικούς. Οι εκπρόσωποι της περιφέρειας σαφώς φέρουν μεγάλη ευθύνη, την κύρια για το έγκλημα, και πρέπει να τιμωρηθούν όπως και ο εργολάβος, όμως τη λύση δε θα δώσει ο σοσιαλφασισμός του κάθε Κόρμπιν.
Κι αυτό όχι μόνο γιατί η βαθύτερη εξήγηση για το ατύχημα-δολοφονία βρίσκεται στον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όπου η τελευταία δεν καθορίζεται από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά από τη δυνατότητα αύξησης της αξίας του κεφαλαίου για τον καπιταλιστή, οπότε κάθε αγαθό όπως και το αγαθό της ασφάλειας της ζωής θυσιάζεται στην αξιοποίηση του κεφάλαιου. Ούτε γιατί αυτός ο τρόπος παραγωγής οδηγεί μοιραία στην ολοένα μεγαλύτερη εξαθλίωση του προλεταριάτου, που είναι αναγκασμένο να ζει σε ανθυγιεινές και επικίνδυνες για την ύπαρξή του κατοικίες. Αλλά γιατί στη σημερινή εποχή του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, και ιδιαίτερα στη φάση της κυριαρχίας των πρακτόρων και των φίλων του δεύτερου μέσα στο εργατικό κίνημα η πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση του ίδιου του προλεταριάτου σαν τάξης είναι πολύ αδύναμη. Αυτό δεν αφήνει τις λαϊκές μάζες να αποφασίζουν για τη δικιά τους ταξική πάλη, για την πάλη τους για τις συνθήκες παραγωγής και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, οπότε και ανάμεσα στα πολλά άλλα να ελέγχουν την ασφάλεια των κατοικιών τους και να επιβάλλουν με τον αγώνα τους στην αστική τάξη την τήρηση των όρων αυτής της ασφάλειας.
Ο Κόρμπιν και η σοσιαλφασιστική συμμορία του, που τον κράτησε στην εξουσία παρόλο που πούλησε τους άγγλους εργάτες και μετανάστες στους κρυφο-ρατσιστές αυτοκρατορικούς νοσταλγούς του Μπρέξιτ, οργάνωσαν πολιτικά γιουρούσια εναντίον των συντηρητικών αξιοποιώντας την αγανάκτηση της προσφυγιάς της πυρκαγιάς, για να ανεβούν γρήγορα στην πρωθυπουργία. Όμως ούτε σαν εργατικό κόμμα γενικά, ούτε σαν «αριστερή» του τάση ειδικά δεν έβαλαν σαν κεντρικό τους σύνθημα το βασικό για κάθε σύγχρονο εργατικό κόμμα, την πολύ πλατειά στη βάση της δημοκρατική οργάνωση όλων των χώρων παραγωγής και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ακόμα και του πιο μικρού για να αναλαβαίνουν σε αυτούς οι εργαζόμενες μάζες οι ίδιες να υπερασπίζουν τα πιο άμεσα συμφέροντά τους και όχι οι εδώ και δεκαετίες χρεωκοπημένες συνδικαλιστικές φράξιες της «σοσιαλδημοκρατικής» και της «αριστερής» γραφειοκρατίας του εργατικού κόμματος.
Το πιο βασικό μάθημα της σφαγής του Γκρένφελντ ήταν ότι ενώ υπήρξε από τους ενοίκους μια σειρά από έγγραφες ειδοποιήσεις προς τις δημοτικές αρχές, οι οποίες κατήγγειλαν πριν την πυρκαγιά, ότι υπήρχαν σοβαρότατες και πολύ επικίνδυνες για τους κατοίκους ελλείψεις στην πυρασφάλεια του κτιρίου, (αν και όχι την πιο καίρια που αφορούσε το υλικό της πρόσοψης) δεν υπήρξε μια οργάνωση των κατοίκων τέτοια που θα μπορούσε και να ελέγξει και να διεκδικήσει και να επιβάλλει τα μέτρα ασφάλειας. Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα από την τραγωδία του Γκρένφελντ που δεν έχει καμιά σχέση με τις υποσχέσεις των αστών και ψευτοφιλεργατών προστατών του λαού που λένε διαρκώς στη φτωχολογιά ένα και μόνο πράγμα με πολλούς τρόπους: θα υπάρξουν πιο πολλά λεφτά για σας που θα τα βρούμε είτε εμείς από τη φορολογία των πλούσιων (αυτό το λένε οι ψευτο-φιλεργάτες), είτε εσείς οι ίδιοι από την αύξηση των μισθών που θα φέρει η ανάπτυξη του καπιταλισμού, δηλαδή η κερδοφορία μας (αυτό το λένε οι κλασικοί αστοί).
Η αλήθεια είναι ότι οι φτωχοί δεν θα καίγονται στα κτίρια παγίδες βασικά μόνο όταν πάρουν την πολιτική και οικονομική εξουσία στα χέρια τους και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μια μέθοδο που λέγεται σοσιαλιστική επανάσταση που στην ουσία της σημαίνει τη δικτατορία που ασκεί το προλεταριάτο πάνω στις εκμεταλλεύτριες τάξεις με βαθειά δημοκρατικές για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού διαδικασίες διακυβέρνησης. Το μεγαλύτερο σχολείο για τη σωστή και αποτελεσματική άσκηση αυτής της δημοκρατικής δικτατορίας αύριο είναι η δημοκρατική οργάνωση του προλεταριάτου σήμερα. Εννοείται ότι μόνο αυτή η σημερινή δημοκρατική οργάνωση αποτελεί στις συνθήκες του καπιταλισμού την καλύτερη δυνατή άμυνα στις επιθέσεις του κεφάλαιου σε όλα τα μέτωπα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Αυτή η αντίληψη χωρίζει πάνω απ όλα τους επαναστάτες μαρξιστές από τους σοσιαλφασίστες κάθε είδους που στη θέση της επανάστασης των οργανωμένων μαζών βάζουν την πραξικοπηματική άλωση του αστικού κράτους και στη θέση της ταξικής τους αντίστασης στις συνθήκες του καπιταλισμού βάζουν την δική τους προστασία σε αυτές από τα πάνω.
-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-