Εκεί, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των ίδιων των παρατάξεων για το τι έγινε, αλλά και του δ.σ της ΟΛΜΕ, καταργήθηκε κάθε έννοια δημοκρατίας και συνδικαλισμού. Δηλαδή αποδείχτηκε ότι στην πραγματικότητα οι γεν. συνελεύσεις του κλάδου, που αποφάσιζαν το προηγούμενο διάστημα με πύρινα κείμενα κατά της αξιολόγησης, ήταν εντελώς άμαζες και οι πρόεδροι πήγαν εκεί με αποφάσεις των ΔΣ των ΕΛΜΕ τους (στη βάση του συσχετισμού των παρατάξεων μέσα στα ΔΣ) καταργώντας το ανώτατο όργανο κάθε συνδικάτου που είναι η γενική συνέλευση (!). Ακόμη εκεί, πρόεδροι ψήφιζαν άλλες θέσεις από αυτές για τις οποίες είχαν δεσμευθεί από τις ΕΛΜΕ τους για να ψηφίσουν ή ότι ακόμη άλλαζαν συνέχεια τη θέση τους προκειμένου να επιτευχθεί πλειοψηφία για να συνεχιστεί η απεργία-αποχή. Σε αυτό το όργιο αντιδημοκρατίας και ευτελισμού κάθε δημοκρατικής διαδικασίας πρωτοστάτησαν οι Παρεμβάσεις (που ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική «αριστερά») και το ΠΑΜΕ (του ψευτοΚΚΕ) που ψήφισαν να συνεχιστεί η απεργία-αποχή, ενώ ήξεραν ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θα πήγαιναν ταυτόχρονα κόντρα στα δικαστήρια και κόντρα στην κοινή γνώμη. Οι υπόλοιποι προσκείμενοι στη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΙΝΑΛ που ήξεραν ότι τα κόμματά τους, που είναι πιο μαζικά και πιο «κοινοβουλευτικά» από το ψευτοΚΚΕ, θα πάθουν ζημιά στη βάση τους αν πάνε κόντρα στα δικαστήρια χωρίς να έχουν μαζί τους, αλλά εναντίον τους την κοινή γνώμη, ψήφισαν να σταματήσει η απεργία-αποχή τους. Λίγο μετά βέβαια και οι δυο τάσεις, οι «επαναστάτες» και οι «συμβιβαστές», που και οι μεν και οι δε χαντακώνουν εδώ και χρόνια και τους μαθητές και τους συναδέλφους, βρήκαν μια κοινή λύση στη ΔΟΕ (ομοσπονδία των δασκάλων αντίστοιχη της ΟΛΜΕ): Αποφάσισαν να μπουν τυπικά οι εκπαιδευτικοί στη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων ώστε να μην διωχθούν ποινικά, αλλά να γράψουν ένα χαρτί ίδιο για όλα τα σχολεία της χώρας όπου θα προτείνουν κάποιες δραστηριότητες που δεν θα τις πραγματοποιούν, αλλά στο τέλος θα βαθμολογούν τον εαυτό τους με 4 (άριστα). Την εφάρμοσαν ελάχιστα σχολεία. Πρόκειται για μια απόφαση απόλυτης γελοιοποίησης όχι απλά του οποιουδήποτε διεκδικητικού συνδικαλισμού γιατί και αρνείται να αναλάβει τα ουσιαστικά ρίσκα μιας αναμέτρησης με το κράτος και φτύνει κατάμουτρα την κοινή γνώμη και την πλειοψηφία των καθηγητών που μπήκαν στην αξιολόγηση, αλλά μιας γελοιοποίησης του κλάδου ολόκληρου των δασκάλων.
Η ΟΛΜΕ αντίστοιχα με απόφαση της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ αποφάσισε: «Καλούμε όλους και όλες τις εκπαιδευτικούς κάθε φορά που απαιτείται από αυτούς/ες να παράσχουν υπηρεσίες τηλεκπαίδευσης να παρουσιάζονται στο σχολείο τους και να απαιτούν τον απαραίτητο χώρο, εξοπλισμό και σύνδεση από την υπηρεσία». Πρόκειται στην ουσία για μια άλλη θέση απόλυτης ντροπής και δυσφήμησης για τον κλάδο των καθηγητών, το να μην θέλουν ουσιαστικά να γίνει τηλεκπαίδευση (αν και όταν θα χρειαστεί) γιατί είναι γνωστό ότι από τη μια τα σχολεία δεν διαθέτουν τόσους υπολογιστές όσοι και οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν, και από την άλλη δεν υπάρχει σε κάθε χώρο του σχολείου δίκτυο για να συνδέονται και να κάνουν το μάθημά τους. Στην πραγματικότητα για άλλη μια φορά θέλουν να αφήσουν αμόρφωτα τα φτωχά παιδιά, αφού έτσι ή αλλιώς οι εύποροι μαθητές θα πάνε στο φροντιστήριο ή στα ιδιαίτερα για να αναπληρώσουν τα μαθήματα που χάνουν και από την άλλη φτύνουν κατάμουτρα τις χιλιάδες των συναδέλφων που με αυτοθυσία προσωπική συμμετείχαν στην διάρκεια της πανδημίας στην τηλεκπαίδευση και πολλές φορές με πολύ δημιουργικό τρόπο.
Η ίδια κατάσταση επικράτησε και στη δική μας την Β’ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής, στην έκτακτη γ.σ της 26 Νοέμβρη. Εκεί με παρόντα 27 άτομα σε σύνολο 550 περίπου εγγεγραμμένων στο σωματείο και που είναι περίπου οι μισοί από τους συναδέλφους που υπηρετούν στα σχολεία της ΕΛΜΕ μας, ψηφίστηκε με πρόταση ΠΑΜΕ-Παρεμβάσεων, ότι αυτή η συγκέντρωση είναι δεσμευτική για τον πρόεδρο, ο οποίος θα ψήφιζε στη συνέλευση των προέδρων της 27 Νοέμβρη! Πρόκειται για ευτελισμό κάθε έννοιας δημοκρατίας όπου μια ελάχιστη μειοψηφία παρόντων σε μια γ.σ. μπορεί να παίρνει αποφάσεις που υποτίθεται ότι εκφράζουν τον κλάδο και τους συναδέλφους, οι οποίοι χρόνια τώρα, μη βλέποντας καμιά διέξοδο στον κυρίαρχο συνδικαλισμό, απέχουν από αυτές. Η ίδια σχεδόν κατάσταση (χωρίς γσ) επαναλήφθηκε και στη γ.σ των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 27 Νοέμβρη και ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε και καμιά παράταξή της μέχρι τώρα (1-12) δεν έχει ανακοινώσει τίποτα!
Aυτή η τραγική κατάπτωση και απομαζικοποίηση έχει μέσα της και κάτι το πολύ ελπιδοφόρο. Γιατί πρόκειται για μια έμμεση αλλά πολύ ισχυρή κριτική στις σημερινές κυρίαρχες παρατάξεις στην εκπαίδευση και οφείλεται στο ότι αυτός ο συνδικαλισμός και αυτές οι παρατάξεις σαπίζουν και πεθαίνουν αλλά ότι οι καινούργιες οργανωμένες δυνάμεις που επώδυνα γεννιούνται είναι ακόμα αδύναμες να τις ανατρέψουν. Πάντως το γεγονός ότι στην κορυφαία στιγμή της μάχης δεκαετιών ενάντια στην αξιολόγηση από τις παρατάξεις της ΟΛΜΕ, οι καθηγητές δεν την ακολούθησαν και παρόλο που η Κεραμέως την εισήγαγε στα σχολεία με ξεκομμένο από αυτούς τρόπο και μάλιστα με προσφυγή στη δικαιοσύνη και χωρίς πολιτική μάχη μπροστά στο λαό, είναι δείγμα ότι αυτό το καινούργιο, μέρος του οποίου είμαστε και εμείς, δεν θα αργήσει να βγει
Πέρα από αυτό, η πανδημία ανέδειξε με το χειρότερο τρόπο και την υποβάθμιση της μόρφωσης που χρόνια τώρα συντελείται μέσα στο σχολείο που εκδηλώνεται ολοφάνερα πια στο γυμνάσιο, με εκρηκτική μορφή στο λύκειο και η οποία φαίνεται με το τρομακτικό γεγονός ότι σχεδόν η πλειοψηφία των μαθητών είναι εγκαταλελειμμένη και ουσιαστικά εκτός τάξης. Αυτή η πλειοψηφία των μαθητών μας αγνοεί βασικές γνώσεις: στη Γλώσσα όπου αδυνατεί να εκφραστεί συντακτικά και ορθογραφικά σωστά, στα Μαθηματικά όπου αγνοεί ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις γνώσεις και στις Φυσικές Επιστήμες όπου όχι μόνο αδυνατεί να κατανοήσει και να περιγράψει σωστά ένα φυσικό φαινόμενο αλλά αγνοεί ακόμη και τον πιο στοιχειώδη χειρισμό των μαθηματικών τους εργαλείων, το ίδιο επίσης αγνοεί και σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα. Αυτό που κάποτε ήταν ένα μειοψηφικό φαινόμενο, τώρα βλέπουμε ζωντανά να αποτελεί πλειοψηφία και να έχει μετατραπεί η τάξη σε αποθήκη ταπεινωμένων και παροπλισμένων νεολαίων που στη διάρκεια των πιο κρίσιμων για την μορφωτική και ψυχική τους ανάπτυξή χρόνων υφίστανται ένα μαρτύριο καθηλωμένοι σε ένα θρανίο και να περιμένουν να χτυπήσει το διάλλειμα ή να πάρουν το απολυτήριο σαν το φαντάρο στο στρατό. Από την άλλη μεριά η παπαγαλία, οι πολλές εξετάσεις καθώς και η εντατικοποίηση της μελέτης που συνδέεται με αυτές, είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει βασικά το μειοψηφικό και κοινωνικά κάπως πιο προνομιούχο διαμέρισμα της τάξης που συμμετέχει στο μάθημα και που παρακολουθεί το δημόσιο σχολείο σαν υποχρεωτικό συμπλήρωμα του φροντιστηρίου. Το «όχι στην εντατικοποίηση» και το «όχι στην παπαγαλία» που προβάλει η ψευτοαριστερά είναι εντελώς υποκριτικά όταν δεν υποστηρίζει κανείς το αντίθετό τους που είναι η έμφαση στα θετικά μαθήματα, στο πείραμα, στην πρακτική τεχνική κατάρτιση, και στη διδασκαλία με ζωντανό δημιουργικό τρόπο της γλώσσας.
Στην πραγματικότητα τα δυο διαμερίσματα της τάξης συνιστούν τις δύο όψεις του ίδιου ελληνικού εκπαιδευτικού τιτανικού όπου απλά οι εύποροι ταξιδιώτες μπαίνουν έντρομοι στις βάρκες ενώ οι υπόλοιποι βυθίζονται μαζί με το πλοίο. Ασφαλώς η τηλεκπαίδευση-που φυσικά είναι πολύ καλύτερη από την καμία εκπαίδευση-δημιούργησε αντικειμενικά έλλειμμα στη γνώση, αλλά αυτή από μόνη της δεν δημιούργησε αυτό το τρομακτικό φαινόμενο της αμορφωσιάς που ζούμε καθημερινά, απλά το πήγε ένα επίπεδο πιο πάνω. Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα, ότι το μορφωτικό αυτό έλλειμμα πλήττει κυρίως τους πιο φτωχούς μαθητές, δηλαδή ότι καταγράφεται πια η πιο έντονη ταξική διαμερισματοποίηση του σχολείου.
Αυτή η κατάσταση είναι μια συνειδητή υποβάθμιση της μόρφωσης και από την ΟΛΜΕ και από όλες τις κυβερνήσεις, της σύγχρονης, της γεμάτης ζωντάνια και της πειραματικής εκπαίδευσης. Πρόκειται για ένα τεράστιο έγκλημα που η ηγεσία της ΟΛΜΕ, που μιλά μάλιστα και στο όνομα της αριστεράς, αποκρύπτει από το λαό γιατί είναι και αυτή το ίδιο συνυπεύθυνη για αυτό το τσάκισμα της μόρφωσης, ιδιαίτερα των παιδιών της εργατικής τάξης. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα εύγλωττα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας όπου η ηγεσία της ΟΛΜΕ και η ψευτοαριστερά στην ΟΛΜΕ, αντί να βγουν δυνατά και να απαιτήσουν την άμεση έναρξη της τηλεκπαίδευσης, βγήκαν με ένα κατάλογο για το πόσο καλή είναι η ζωντανή διδασκαλία σε σύγκριση με την Εξ Αποστάσεως και το πόσο πολλοί μαθητές δεν θα μπορούσαν να την παρακολουθήσουν λόγω έλλειψης τεχνικού εξοπλισμού. Μόνο όταν οι συνάδελφοι αυθόρμητα και μαζικά μπήκαν στην ΕξΑΕ, οι μεν ΣΥΝΕΚ με περισσό θράσος χαιρέτησαν την πράξη των συναδέλφων για την οποία δεν είχαν κάνει τίποτα, αλλά οι Παρεμβάσεις συνέχισαν την ίδια γραμμή της αποχής των καθηγητών από αυτήν. Δηλαδή ούτε οι μαθητές μάθημα, ούτε οι καθηγητές δουλειά! Αυτό δε την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι ή οι πιο εύποροι μαθητές αναπλήρωναν τη χαμένη διδασκαλία του σχολείου με το φροντιστήριο ή τα ιδιαίτερα μαθήματα.
Αυτές οι δυνάμεις που εμφανίζονται σαν αριστερά είναι εντελώς αντίθετοι με κάθε τι που εκπροσωπεί ιστορικά η αριστερά, δηλαδή με τη μόρφωση του λαού. Το μέτωπο ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ο σκληρός πυρήνας όχι μόνο της αντιεκπαιδευτικής, αλλά γενικά της αντιβιομηχανικής και της αντεργατικής πολιτικής της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ψευτοαριστερά που έχει αντιστρέψει, και έτσι κατασυκοφαντήσει, όλη την αριστερή και κομμουνιστική παράδοση και όλες τις μαρξιστικές αρχές τόσο στην εκπαίδευση όσο και γενικότερα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ειδικά σε εξαρτημένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες σαν την δικιά μας. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στα πολιτικά εκπαιδευτικά προγράμματα του παλιού ΚΚΕ και του ΕΑΜ, θα δει πόσο αυτά κυριαρχούνταν από την ανάγκη για την προώθηση των μαθημάτων των φυσικών επιστημών, από την ανάγκη για το πείραμα και μάλιστα για το δέσιμο της εκπαίδευσης με την παραγωγή. Είναι πολύ χαρακτηριστικό πόσο τόνιζε ο Μαρξ στην Κριτική του προγράμματος της Γκότα την « έγκαιρη σύνδεση της παραγωγικής δουλειάς με τα μαθήματα σαν ένα από τα πιο ισχυρά μέσα για τη μετατροπή της σημερινής κοινωνίας». Πρόκειται για ό,τι πιο αντίθετο με το «υποχρεωτικό δωδεκάχρονο σχολείο της γενικής παιδείας» που είναι μαχητικά αντίθετο με την παραγωγή, που απεχθάνεται το πείραμα, τη μέση τεχνική και την πολυτεχνική εκπαίδευση. Αυτή η ψευτοαριστερά είναι ιδιαίτερα αντεργατική γιατί αφαιρεί από την εργατική νεολαία το δικαίωμα να δουλεύει και να σπουδάζει ταυτόχρονα, και της επιβάλλει να σέρνεται μέσα στην τάξη στο μαρτυρικό της διαμέρισμα «των νεκρών ψυχών». Ενώ ο μαρξισμός σε κάθε νίκη της τεχνολογίας, της τεχνικής κατάρτισης και εξειδίκευσης των μαζών και σε κάθε ανάπτυξη της παραγωγής βλέπει το πλησίασμα της εργατικής επανάστασης, η ελληνική ψευτοαριστερά βλέπει το σατανά. Έτσι σε συνεργασία με τα πιο μαύρα τμήματα της αστικής τάξης που εκπροσωπούνται από τις ηγεσίες της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ και πλέον κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, κλείνει τα εργοστάσια, εμποδίζει τις βιομηχανικές επενδύσεις και σαμποτάρει την τεχνική παιδεία, ιδιαίτερα τη μέση ρίχνει σε πρώτη φάση στην ανεργία την εργατική τάξη, μειώνει τον όγκο της και τον ταξικό πολιτικό της ρόλο και δημιουργώντας έναν τεράστιο στρατό ανέργων τσακίζει λόγω ανταγωνισμού το μεροκάματο των ενεργών εργατών και εργαζομένων. Όχι τυχαία εκείνο που προπαγανδίζει κάθε στιγμή δεν είναι η συντριβή του αστικού κρατικού μηχανισμού και το χτύπημα του δημοσιοϋπαλληλικού πνεύματος της αδιαφορίας προς το λαό, αλλά η μετατροπή όλων των εργατών σε μόνιμους κρατικούς υπαλλήλους. Γιατί συμπεριφέρεται έτσι αυτή η λεγόμενη αριστερά; Συμπεριφέρεται έτσι γιατί αυτή η δήθεν αριστερά έχει τους βαθύτερους δεσμούς με τους ρώσους και τους στενούς σύμμαχούς τους κινέζους ιμπεριαλιστές. Τώρα μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ ενώ κάνουν «λαϊκά» κινήματα ενάντια σε κάθε μεγάλη ντόπια και δυτική βιομηχανική επένδυση βοηθάνε Ρωσία και Κίνα να αγοράσουν τη χώρα, σκοτώνοντας την ντόπια ελληνική βιομηχανία. Σε αυτήν την οικονομία αντιστοιχεί μια εκπαίδευση που θα παράγει ελάχιστους ειδικούς και ένα πελώριο πλήθος από ανέργους και μισοανέργους ανειδίκευτους εργάτες που θα οδηγούν άθελά τους ακόμα παρακάτω τους μισθούς. Να γιατί η ψευτοαριστερά σαμποτάρει με τόσο μεγάλο και σταθερό πάθος την μέση εκπαίδευση, ιδιαίτερα τη θετική και τεχνολογική.
Αυτό που έκανε πάντα ο λαός και η εργατική τάξη για να πάρουν το σχολείο ήταν να αποσπάσουν την κρατική εξουσία επαναστατώντας. Όσο η επανάσταση δεν είναι στη ημερήσια διάταξη τα αριστερά και προοδευτικά κινήματα κάνουν τα πάντα μέσα από την καθημερινή πολιτική πάλη για να εμποδίσουν τις πιο βρώμικες πλευρές της αστικής ιδεολογίας να διδάσκονται σε αυτά, ιδιαίτερα ο σοβινισμός, ο ρατσισμός ο φασισμός κλπ. και επίσης κάνουν ότι μπορούν για να μορφώνονται όσο γίνεται περισσότερο στα ταξικά ουδέτερα μαθήματα, γλώσσα, θετικά μαθήματα, τεχνική, τα παιδιά των φτωχότερων τάξεων.
ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Κανείς μαθητής δεν μπορεί για μεγάλο χρονικό διάστημα να αντέξει αυτήν την κατάσταση της εγκατάλειψης, της αμορφωσιάς και της καθημερινής ταπείνωσης στο μάθημα. Κανείς δεν μπορεί να κάθεται βουβός μέσα στην τάξη για πάντα. Γιαυτό αργά ή γρήγορα οι μαθητές θα αντιδράσουν, ήδη αντιδρούν, και υποχρεωτικά θα κινηθούν είτε προς τη δημοκρατία απαιτώντας ενδιαφέρον και μόρφωση και γιαυτούς, είτε θα κινηθούν προς το φασισμό φωνάζοντας με το χειρότερο τρόπο ότι είναι και αυτοί παρόντες στο σχολείο και αποτελούν υπαρκτές οντότητες. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση το μάθημα στην τάξη θα γίνεται ανυπόφορο για μας, αλλά και για τους υπόλοιπους μαθητές. Όχι μόνο στην τάξη αλλά και στο διάλλειμα και έξω από το σχολείο. Τα φαινόμενα είναι ήδη παρόντα και τα ακούμε και τα ζούμε καθημερινά. Υπάρχει ένα καζάνι που βράζει μέσα στο σχολείο και είναι έτοιμο να εκραγεί. Οι ναζιστές είναι πάλι στο ξέφωτο και επηρεάζουν τους μαθητές μας.
Το βασικό μας καθήκον είναι να προσέξουμε αυτά τα παιδιά που κυρίως είναι τα παιδιά του πίσω διαμερίσματος της τάξης, είναι οι φτωχοί μαθητές. Να σταθούμε από πάνω τους, να τους μάθουμε όλα όσα χρειάζονται για να μπορούν να παρακολουθήσουν το μάθημα. Να οργανώσουμε ομάδες αλληλοβοήθειας μεταξύ των μαθητών, να μπουν σε ομάδες, να νοιώσουν ότι υπάρχουν και αυτοί. Να οργανώσουμε μαθήματα τα απογεύματα, όσοι από εμάς μπορούμε. Η αριστερά πάντα έβαζε σαν πρώτο καθήκον της τη μόρφωση κύρια των φτωχών παιδιών. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
Η αξιολόγηση είναι μια κοινωνική διαδικασία που συντελείται σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης συλλογικής δραστηριότητας. Πραγματοποιείται με πολλές μορφές τόσο στον καπιταλισμό, όπως επίσης πραγματοποιούνταν και στα πραγματικά σοσιαλιστικά κράτη. Όσο ο χαρακτήρας της εργασίας θα είναι κοινωνικός, η εργασία θα περιέχει μέσα της υποχρεωτικά και τον κοινωνικό έλεγχο, είτε αυτός θα έχει σαν κύριες τις από τα πάνω και πιο καταπιεστικές μορφές που αντιστοιχούν στην κεφαλαιοκρατική λειτουργία του παραγωγικού προτσές, είτε τις πιο δημοκρατικές και από τα κάτω που αντιστοιχούν στην κοινωνική ιδιοποίηση των μέσων παραγωγής στις σοσιαλιστικές κοινωνίες. Σε κάθε περίπτωση όλοι όσοι συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή, και οι εργάτες και οι υπάλληλοι αξιολογούνται ενώ ακόμη και ο μεγαλοαστός καπιταλιστής όταν λειτουργεί σαν διευθυντικό στέλεχος αξιολογείται από τους μετόχους της επιχείρησής του και σε τελική ανάλυση από την αγορά. Αξιολόγηση δεν είχαν μόνο οι δουλοκτήτες, οι φεουδάρχες και ο κάθε Φύρερ της σύγχρονης εποχής. Αλλά ακόμη και αυτοί αξιολογούνταν έμμεσα μέσα από τους εσωτερικούς συνωμότες διεκδικητές της εξουσίας τους και από τους εξωτερικούς πολέμους στους οποίους κυρίως στήριζαν τον καταπιεστικό μηχανισμό και το κοινωνικό κύρος τους.
Σε ότι αφορά την κρατική αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα στον καπιταλισμό αυτή μπορεί να γίνεται είτε εντελώς από τα πάνω και να είναι συγκεντρωτική και αυταρχική, είτε σαν ένας συνδυασμός από τα πάνω και από τα κάτω αξιολόγησης όπως γίνεται στις προωθημένες αστικές δημοκρατίες. Στην εκπαίδευση η καλύτερη αξιολόγηση του δεύτερου είδους που ίσως όχι τυχαία αντιστοιχεί στην καλύτερη εκπαίδευση στον κόσμο σήμερα είναι αυτή της Φινλανδίας, όπου μάλιστα το κύριο βάρος του εκπαιδευτικού ελέγχου, τουλάχιστον στις χαμηλότερες τάξεις πέφτει στους συλλόγους των γονιών. Πάντως η έλλειψη ολοκληρωτικής μη αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων και μάλιστα των εκπαιδευτικών, που διαμορφώνουν μυαλά και ψυχές δεν υπήρχε πουθενά αλλού σε συνθήκες ειρήνης εκτός από τη χώρα μας. Επειδή όμως η κοινωνία, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό ασκεί μια ατομική θριαμβευτική αξιολόγηση υπέρ του εαυτού της η πιο αδιάφορη για τους μαθητές, η πιο παρασιτική και η πιο τεμπέλικη υπαλληλοκρατία. Αυτή η κοινωνική δύναμη που έχει την τάση να επεκτείνεται και ουσιαστικά ελέγχει το συνδικάτο μας, που πρακτικά το έχει εντελώς απομαζικοποιήσει και αφυδατώσει από κάθε πνεύμα κριτικής, ασκεί μια άτυπη δικτατορία στα σχολεία υπέρ της άγνοιας και της καταστροφής χαρακτήρων. Κυρίως καταστρέφει τα παιδιά της φτωχολογιάς που οι γονείς τους δεν έχουν τα λεφτά να αγοράζουν την εργατική δύναμη ιδιωτικών εκπαιδευτών, ενώ αποθαρρύνει και επιχειρεί να σαπίσει και να σπάσει το ηθικό της πλειοψηφίας των καθηγητών που θέλουν να προσφέρουν στο λαό, όπως κάθε τίμιος και παραγωγικός άνθρωπος και γι αυτό αρνούνται να μετατρέπονται σε παράσιτο που απομυζά τη ζωντάνια όλης της σχολικής ζωής.
Όμως δεν υπήρξε καμμιά αληθινή αριστερά στην ιστορία που απαιτούσε να μην αξιολογεί η ιδιοκτήτρια τάξη των κρατικών σχολείων, η αστική τάξη, τους δασκάλους ειδικά αυτούς του δημόσιου σχολείου. Η ψευτοαριστερά είχε πετύχει ως τώρα αυτή τη μη αξιολόγηση ακριβώς επειδή είναι κρατική δύναμη. Οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί δεν είχαν ποτέ καμμιά αντίρρηση για οποιονδήποτε έλεγχο της δουλειάς τους από το κράτος και τους μηχανισμούς του, αρκεί να εξασφαλίζουν το δικαίωμα της οργάνωσης τους μέσα και έξω από τα σχολεία για να αμύνονται μαζί με όλο το λαό, και ειδικά με τους μαθητές και τους γονείς, σε κάθε κρατική αυθαιρεσία και σε κάθε άδικη επίθεση εναντίον τους. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η πρωτοφανής εκστρατεία ενάντια στο προσοντολόγιο, δηλαδή ενάντια στο να επιλέγονται για να διδάσκουν τα παιδιά του λαού, αυτοί που έχουν τα περισσότερα προσόντα. Πάλι δηλαδή εδώ δεν λογαριάζεται το συμφέρον του μαθητή της λαϊκής οικογένειας, ο οποίος χρειάζεται ακριβώς τον καλύτερο δάσκαλο για να ξεφύγει κάπως από τον ταξικό φραγμό του στη μόρφωση.
Το βασικό επιχείρημα των παρατάξεων που είναι στην ΟΛΜΕ είναι ότι η αυτοαξιολόγηση θα κατηγοριοποιήσει τα σχολεία. Δηλαδή θα υπάρξουν σχολεία που θα έχουν πολλούς δείκτες και υψηλές βαθμολογίες και άλλα που θα έχουν λίγους δείκτες και χαμηλές βαθμολογίες. Μάλιστα, λένε, πολλούς δείκτες και υψηλές βαθμολογίες θα έχουν τα σχολεία στα οποία φοιτούν οι πλούσιοι μαθητές ή τα σχολεία των σχετικά πλούσιων περιοχών, ενώ τα σχολεία των φτωχών περιοχών στα οποία φοιτούν κατά κανόνα οι φτωχοί μαθητές θα έχουν λίγους δείκτες και χαμηλές βαθμολογίες. Με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζουν, οι καθηγητές θα μεταβληθούν σε μαγαζάτορες που θα προσπαθούν να πουλήσουν την πραμάτειά τους με σκοπό να προσελκύσουν μαθητές για να έχουν ωράριο και δουλειά στο σχολείο. Έτσι, λένε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, με δείκτες λίγους και βαθμολογίες χαμηλές για τα σχολεία των φτωχών, αυτά θα κλείσουν, οι καθηγητές θα χάσουν τη θέση τους και τα σχολεία θα γίνουν ιδιωτικά για να απορροφήσουν τους μαθητές του δημόσιου σχολείου που έκλεισε.
Φυσικά δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν πως θα κλείσουν τα σχολεία και δάσκαλοι και καθηγητές θα μείνουν άνεργοι, αφού πρώτον οι εκπαιδευτικοί είναι μόνιμοι κρατικοί υπάλληλοι και δεν απολύονται και δεύτερον ο νόμος δεν αναφέρει σε καμιά περίπτωση ότι τα σχολεία με λίγους δείκτες και χαμηλές βαθμολογίες θα κλείνουν, ούτε και θα μπορούσε αυτό να το πει και να το κάνει ακόμα και η πιο αυτοκτονική κυβέρνηση.
Όμως στην πραγματικότητα αυτό που θα φανεί θα είναι ότι σχολεία θα έχουν πολλές δραστηριότητες και άλλα λίγες ή καθόλου. Όμως αυτό δεν έχει σχέση με το αν τα σχολεία είναι σε φτωχές περιοχές ή όχι, αλλά με τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, με τη βοήθεια που δίνει το υπουργείο στον εμπλουτισμό και τη διευκόλυνση στην πραγματοποίηση αυτών των στόχων, αλλά πάνω απ’ όλα με την υπερδεξιά κρατικοϋπαλληλική, αντιλαϊκή πολιτική των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Κατά πόσο δηλαδή πέρα από το μάθημα στην τάξη κάνουν και κάτι παραπάνω για τους μαθητές τους. Έτσι θα φανεί στην κοινωνία η γύμνια εκείνων των δημόσιων σχολείων στα οποίο κυριαρχεί η πιο παρασιτική και αντιλαϊκή κρατικοϋπαλληλική νοοτροπία, δηλαδή η νοοτροπία της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ και έτσι θα αποκαλυφθεί η βαθύτερη αιτίας της ειδικής καταστροφής που χρόνια τώρα συντελείται στη στοιχειώδη και τη μέση εκπαίδευση της χώρας μας περισσότερη από κάθε άλλη στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο αυτού του είδους η κρατικοϋπαλληλία με ηγέτες της τα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Παρεμβάσεις και με το πράσινο φως από όλες τις ως τώρα πρωθυπουργίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν θέλει κανενός είδους αξιολόγηση.
Μαζί με το επιχείρημα για κατηγοριοποίηση των σχολείων οι ΟΛΜΕ και ΔΟΕ λένε και ένα άλλο. Λένε ότι οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης φέρνουν μεγάλη γραφειοκρατία και ότι οι εκπαιδευτικοί θα τρώνε το χρόνο τους για τους δείκτες και θα παραμελούν τα διδακτικά τους καθήκοντα. Οποία υποκρισία! Πότε η ΟΛΜΕ ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και ιδιαίτερα τη μόρφωση των φτωχών και παρατημένων στα τελευταία θρανία μαθητών;
Το τρίτο επιχείρημά τους είναι ότι ο νόμος αυτός φέρνει ‘‘πειθάρχηση και υποταγή των εκπαιδευτικών’’. Λέγοντας «πειθάρχηση και υποταγή» εννοούν ότι οι εκπαιδευτικοί που δεν θέλουν να πραγματοποιούν δράσεις στο σχολείο με τους μαθητές τους, θα υποχρεωθούν πια να το κάνουν όχι κάτω από την πίεση μιας κυβέρνησης που στην προκειμένη περίπτωση άφησε χωρίς πρακτική πολιτική στήριξη την ίδια της την υπουργό, αλλά κάτω από την πίεση της κοινωνίας που ξέρει εδώ και χρόνια ότι το ελληνικό σχολείο διαλύεται. Είναι αυτό που λένε κοινωνικό αυτοματισμό και που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τον εξηγήσουν με όρους της πραγματικότητας. Θα υποχρεωθούν δηλαδή να ανταποκριθούν στις ανάγκες των πιο φτωχών μαθητών και των γονιών τους που δεν έχουν λεφτά για φροντιστήρια, καθώς και στις ανάγκες των ίδιων των εκπαιδευτικών που στην πλειοψηφία τους νοιάζονται για να πιάνει τόπο η δουλειά τους. Αυτοί θέλουν να αξιολογούνται, πράγμα που δεν θέλουν αυτοί οι οποίοι επιβάλλουν στους μαθητές την πνευματική και ψυχική απουσία τους από την τάξη και τελικά περιφρονούν τα παιδιά της φτωχολογιάς. Ήδη, σύμφωνα με ανακοινώσεις του υπουργείου πάνω από 13000 σχολεία συμμετέχουν στην αξιολόγηση.
Η Κίνηση «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη» υποστηρίζει τη συγκεκριμένη αξιολόγηση όσο θα είναι συνεπής στη δέσμευση της ότι δεν θα είναι τιμωρητική, γιατί πιστεύει ότι πρέπει και οι εκπαιδευτικοί, όπως γίνεται και σε όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους, να αξιολογούνται από τον εργοδότη τους, που εδώ είναι το κράτος. Δηλαδή είμαστε αντίθετοι σε μια αξιολόγηση που στις σημερινές συνθήκες της ανεργίας και της κρίσης θα απολύει τους εκπαιδευτικούς.
Πιστεύουμε ότι οι δημοκράτες εκπαιδευτικοί πρέπει πάνω από όλα να παλέψουν για έναν έλεγχο του λαού, δηλαδή των μαθητών και των γονιών μαζί τους, πάνω στο σημερινό σχολείο. Αυτό είναι η βασική προϋπόθεση για να αλλάξει το σχολείο προς όφελος της εργατικής τάξης και του λαού.
Μάθημα με ασφάλεια για την υγεία όλων μέσα στην τάξη με βάση τα πορίσματα της επιστήμης και μάθημα σε όλους τους μαθητές με έμφαση στους αδύνατους. Αυτοί πρέπει να είναι οι δύο βασικοί στόχοι για τη σημερινή λειτουργία των σχολείων
Ο κοινός μας χώρος, το σχολείο, εγκυμονεί προβλήματα μετάδοσης λόγω συνωστισμού, αλλά μπορούμε να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά και τους εαυτούς μας και τους μαθητές μας. Ασφάλεια της υγείας με αποφάσεις και διαταγές από τα πάνω δεν γίνεται, ειδικά όταν αυτό αφορά μαθητές μικρούς ή μεγάλους. Ούτε φυσικά μπορούμε να αστυνομεύουμε και την παραμικρή γωνιά του σχολικού χώρου. Για τους λόγους αυτούς η συνεργασία με τους μαθητές είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα μπορούν οι μαθητές να επιβλέπουν το χώρο τους, να αερίζουν τις αίθουσές τους, να φροντίζουν οι συμμαθητές τους να τηρούν τις αποστάσεις και να φορούν μάσκα ή να πλένουν τα χέρια τους με σαπούνι ή αντισηπτικό.
Μπορούμε να προστατεύσουμε και την υγεία μας και τη μόρφωση των μαθητών μας και να βγούμε νικητές στη μεγάλη αυτή μάχη της υγείας και της μόρφωσης. Αναμφίβολα μετά από αυτό οι σχέσεις μας μέσα στο σχολείο και μεταξύ μας και μεταξύ εμάς και των μαθητών θα είναι όχι μόνο καλύτερες αλλά θα έχουν ήδη μπει και οι βάσεις για να αλλάξουμε το σχολείο προς το καλύτερο.
Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να βρούμε το συνάδελφό μας στη δουλειά και στον αγώνα. Πάνω σε αυτό η Κίνησή μας θα δώσει όλες τις δυνάμεις της. Μόνο αν ρίξουμε το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος της συνδικαλιστικής μας δουλειάς στο σταμάτημα της ορμητικής εκπαιδευτικής αποσάθρωσης των σχολείων και στην ανόρθωσή τους, τόσο στις εκπαιδευτικές διαδικασίες όσο και στο περιεχόμενο της διδασκαλίας, αν παλέψουμε ενεργά για την υγεία των μαθητών μας, θα μπορούμε να έχουμε και καλύτερες μισθολογικές απολαβές γιατί όλος ο λαός θα είναι μαζί μας.
Αθήνα, 2/12/2021
Ιστοσελίδα της Κίνησης «Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη»:
http://kpad.gr/ekloges%20elme21_22.html