Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Όχι στη νέα δικτατορία που ετοιμάζουν ναζί και ψευτοαριστερά

Να υψώσουμε το  αληθινό Πολυτεχνείο ενάντια στο ψεύτικο

42 χρό­νια με­τά τη με­γά­λη δη­μο­κρα­τι­κή ε­ξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, που τσά­κι­σε ι­δε­ο­λο­γι­κά το φα­σι­σμό των συ­νταγ­μα­ταρ­χών και έ­φε­ρε την πρώ­τη με­γά­λη πε­ρί­ο­δο α­στι­κής δη­μο­κρα­τί­ας που έ­ζη­σε η χώ­ρα μας, έ­νας νέ­ος α­κό­μα πιο με­γά­λος φα­σι­σμός  τρο­χί­ζει τα ερ­γα­λεί­α της κρα­τι­κής και  πα­ρα­κρα­τι­κής βί­ας  μιας νέ­ας α­κό­μα πιο με­γά­λης δι­κτα­το­ρί­ας.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΦΑΙΟ-«ΚΟΚΚΙΝΟ» ΦΑΣΙΣΜΟ!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΥΠΟΥΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

 

  Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 418 της Νέας Ανατολής, Οκτώβρης 2006 Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της “φιλελευθεροποίησης” που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.

Δεν είχαμε σκοπό να γράψουμε ένα σημείωμα για το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη. Όπως ξέρουν καλά οι αναγνώστες μας έχουμε σταθεί μαχητικά απέναντι στις πολιτικο-ιδεολογικές του θέσεις στα τελευταία 30 χρόνια και δεν είναι στις συνήθειες μας να μιλάμε αρνητικά σε στιγμές που οι συγγενείς και φίλοι ενός ανθρώπου θρηνούν για την απώλεια του. Ακόμα περισσότερο αυτό ισχύει για έναν άνθρωπο που η καλλιτεχνική του δημιουργία έχει βαθιά αγαπηθεί από το λαό και ακόμα περισσότερο έχει βοηθήσει τον ηρωικό αντιδικτατορικό του αγώνα.

Όμως δεν μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί από την ώρα που οι μεγαλύτεροι εχθροί του λαού μας και των λαών όλης της γης συνεπικουρούμενοι από σύσσωμη την ελληνική αστική τάξη προσπαθούν να αξιοποιήσουν αυτά τα αισθήματα για να δώσουν στο νεκρό συνθέτη τη διάσταση ενός μοναδικού, όχι απλά εθνικού, αλλά και παγκόσμιου αγωνιστή της δημοκρατίας, της προόδου και ιδιαίτερα του κομμουνισμού ισχυριζόμενοι ότι υπήρξε τέτοιος ως το τέλος της ζωής του.

Ανήκει μια μεγάλη και ξεχωριστή τιμή στον Διονύση Σαββόπουλο: Από όλους τους μεγάλους μουσικούς δημιουργούς αυτού του τόπου είναι ο μόνος που πάνω απ’ τη σορό του ήδη μαίνεται μια πολιτική μάχη ανάμεσα στους φίλους και στους εχθρούς του. Προς το παρόν αυτή εκδηλώθηκε με τις άδειες καρέκλες στην κηδεία του αλλά διεξάγεται κυρίως υπόκωφα, αν και με ένταση στα σπίτια, στις παρέες και σε σχετικά περιορισμένους κύκλους μέσα στα ηλεκτρονικά μέσα, γιατί ακόμα δεν έχει κηρυχτεί ο αληθινός εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα οπότε δύσκολα μπορεί κάποιος, αν δεν είναι Πολάκης, να τα βάλει ανοιχτά με ένα νεκρό πάνω στο φρεσκοσκαμμένο τάφο του. Πόσο μάλλον που τα μεγάλα τραγούδια είναι σκέψεις που κολυμπάνε μέσα στα πιο βαθιά αισθήματα κάθε ανθρώπου και γι αυτό κανένα κόμμα δεν μπορεί να σηκώσει ανοιχτά το χέρι του ενάντια στο δημιουργό τους δίχως ταυτόχρονα να πονέσει το ίδιο. Γιατί ξέρει ότι αν το κάνει πρέπει να χτυπήσει ένα κομμάτι από την ψυχή και των δικών του οπαδών και να ακρωτηριάσει τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις τους, εκείνες που τους οικοδόμησαν σαν ανθρώπους.  

Σε αυτή την πολιτική μάχη εμείς παίρνουμε το μέρος του Σαββόπουλου χωρίς, όπως το κάνουν πολλοί υποστηρικτές του, να κρυβόμαστε πίσω από μια συζήτηση για την αισθητική της ποίησης και της μουσικής του, που το μέγεθος της πραγματικά ελάχιστοι ειδικοί στα ζητήματα αυτά μπορούν στα σοβαρά να αμφισβητήσουν. Δεν στεκόμαστε δηλαδή στο ότι τον θεωρούμε έναν από τους τέσσερις πιο μεγάλους μουσικούς δημιουργούς αυτής της χώρας, δηλαδή δίπλα στον Τσιτσάνη, στο Θεοδωράκη και στον Χατζηδάκη, που εκπροσωπούν διακριτά μουσικά ρεύματα ο καθένας τους αλλά οι συνθέσεις τους είναι σπουδαίες ακριβώς επειδή αντλούν από όλα αυτά και τα ενώνουν μέσα στις αντιθέσεις τους, πράγμα στο οποίο ο Σαββόπουλος υπήρξε μοναδικά καινοτόμος.