Εκλογές 7ης ΙΟΥΛΗ 2019
Εκλογές 7 ΙΟΥΛΗ 2019
Εκλογές 2015
Εκλογές 2015 - ΕΡΤ
Ομιλία Εκλογές 2015
Ασία
Υεμένη: Η επέμβαση της Σ. Αραβίας ανοίγει το δρόμο στον Άξονα Ρωσίας - Κίνας -Ιράν
Σάββατο, 04 Απριλίου 2015
Η επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη κατά των ιρανόφιλων σιιτών ανταρτών Χούδι, οι οποίοι έχουν καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία ουσιαστικά από τον Σεπτέμβριο και τυπικά από τον Ιανουάριο, ανοίγει μια νέα περίοδο για τη Μέση Ανατολή.
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ΜΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΧΑΚΙΝΓΚ
Σάββατο, 04 Απριλίου 2015
Η μαζική διεξαγωγή κυβερνο-επιθέσεων από τους κινέζους σοσιαλιμπεριαλιστές (ιδιαίτερα από τον κινεζικό στρατό) σε δυτικούς στόχους με σκοπό την υποκλοπή ευαίσθητων στρατιωτικών, πολιτικών, βιομηχανικών κ.ά. πληροφοριών έχουν γίνει γνωστές παγκοσμίως.
Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΣΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Κυριακή, 08 Φεβρουαρίου 2015
Πλήρης επιβεβαίωση της ΟΑΚΚΕ
Σε παλαιότερο άρθρο της Νέας Ανατολής γράφαμε για τις τελευταίες εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ ότι ουσιαστικά η κυπριακή ηγεσία εξωθούσε τους Τούρκους να βγάλουν το πλοίο Μπαρμπαρός,
Ιράκ: Με την αεροπορική και πολιτική κάλυψη Ομπάμα, οι ιρανόδουλοι του Ιράκ σφάζουν σουνίτες αμάχους
Κυριακή, 08 Φεβρουαρίου 2015
Με το πρόσχημα της δραστηριότητας των βολικών για την παγκόσμια στρατηγική της Ρωσίας κανίβαλων του Ισλαμικού Κράτους (ΙΣΙΣ), η κυβέρνηση του Ιράκ έχει ξαμολήσει τις σιιτικές πολιτοφυλακές για να ανακαταλάβουν εδάφη από τους τζιχαντιστές.
Τα εδάφη αυτά, στο δυτικό Ιράκ,
ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ: ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥ OCCUPY CENTRAL ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΙΣ ΗΔΗ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Πέμπτη, 01 Ιανουαρίου 2015
Στις 2 Δεκέμβρη η τριμελής ηγεσία του Occupy Central, αποτελούμενη από τους πανεπιστημιακούς Μπένυ Τάι, Τσαν Κιν Μαν και τον κληρικό Τσου Γιου Μινγκ, ζήτησε από τους καταληψίες του κέντρου να αποχωρήσουν “για την ακεραιότητα και την ασφάλεια των συγκεντρωμένων” ανακοινώνοντας το τέλος της πολιτικής ανυπακοής (βλ. El Pais, 2/12).
ΤΟ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ, ΣΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ
Κυριακή, 02 Νοεμβρίου 2014
Η αλήθεια δεν είναι ποτέ εκεί που συμφωνούν οι δύο υπερδυνάμεις
O ορισμός της αλήθειας σήμερα στην παγκόσμια πολιτική και ειδικά στη χώρα μας είναι ο εξής: Αλήθεια είναι εκείνο στο οποίο συμφωνούν οι δύο υπερδυνάμεις. Οι δύο υπερδυνάμεις συμφωνούν αυτή τη στιγμή ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας και του πολιτισμού είναι ο ΙΣΙΣ και ότι κατα σύνεπεια οι πάντες, καλοί και κακοί πρέπει να ενωθούν για να πολεμήσουν κύρια αυτόν ακριβώς τον εχθρό.
Διαβάστε περισσότερα...
ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ ΧΑΝΤΑΚΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΤΟΥ
Κυριακή, 02 Νοεμβρίου 2014
Την ώρα που ο κτηνώδης κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός ετοιμάζεται για την επίθεσή του στον Ειρηνικό στο πλευρό της ρωσικής νεοχιτλερικής υπερδύναμης, αντιμετωπίζει ένα μαζικό κύμα λαϊκής οργής στο εσωτερικό. Τούτη τη φορά είναι ο ηρωικός λαός του Χονγκ Κονγκ που μπαίνει στην πρωτοπορία των αγώνων του κινεζικού λαού για δημοκρατία και ελευθερία.
Διαβάστε περισσότερα...
ΤΟ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ, ΣΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ
Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου 2014
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ
O ορισμός της αλήθειας σήμερα στην παγκόσμια πολιτική και ειδικά στη χώρα μας είναι ο εξής: Αλήθεια είναι εκείνο στο οποίο συμφωνούν οι δύο υπερδυνάμεις. Οι δύο υπερδυνάμεις συμφωνούν αυτή τη στιγμή ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας και του πολιτισμού είναι ο ISIS και,ΤΟ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ, ΣΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ
Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου 2014
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ
O ορισμός της αλήθειας σήμερα στην παγκόσμια πολιτική και ειδικά στη χώρα μας είναι ο εξής: Αλήθεια είναι εκείνο στο οποίο συμφωνούν οι δύο υπερδυνάμεις. Οι δύο υπερδυνάμεις συμφωνούν αυτή τη στιγμή ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας και του πολιτισμού είναι ο ISIS και, όλοι, καλοί και κακοί πρέπει να ενωθούν για να πολεμήσουν κύρια αυτόν ακριβώς τον εχθρό. Και βέβαια πρέπει να τον πολεμήσουν με τον μόνο δυνατό τρόπο που είναι ακριβώς αυτός που θέλουν οι υπερδυνάμεις. Ο τρόπος αυτός είναι να μπεί η Τουρκία με στρατό στο συριακό έδαφος και να απελευθερώσει το Κομπανί από την πολιορκία του ISIS ή να αφήσει το στρατό του ΡΚΚ να μπει στο συριακό έδαφος και να το κάνει αυτό. Η Τουρκία του Ερντογάν δεν έκάνε ούτε το ένα ούτε το άλλο οπότε αποδείχτηκε σύμμαχος του ISIS δηλαδή μεγάλος εχθρός του πολιτισμού. Από την άλλη οι μαχητές του ρωσόδουλου ΡΚΚ που υπερασπίζουν το Κομπανί και αποκρούουν τον ISIS με τη βοήθεια της αμερικάνικης αεροπορίας αποδείχτηκαν οι μεγαλύτεροι ήρωες της δημοκρατίας και του ανθρώπινου πολιτισμού τουλάχιστον για το διάστημα που κρατάει η μάχη του Κομπανί. Άμεση συνέπεια της παραπάνω “αλήθειας” είναι ότι οι ΗΠΑ αναγνώρισαν σαν άξιο συνομιλητή τους για την ειρήνη το ΡΚΚ, που ως πρόσφατα το θεωρούσαν τρομοκρατική οργάνωση, του δίνουν όπλα και το βοηθάνε με βομβαρδιστικά ενώ πιο περήφανοι απ όλους καμαρώνουν τώρα δίπλα στο ΡΚΚ και στο Λευκό Οίκο οι απανταχού “επαναστάτες” και κατά τα άλλα αντιαμερικάνοι φιλοι του ΡΚΚ. Το πιο βασικό είναι ότι την ίδια ώρα ο μεγάλος παγκόσμια δακτυλοδειχτούμενος ένοχος είναι η Τουρκία του Ερντογάν. Για μας όπως έχουμε ξαναπεί η αλήθεια δεν είναι εκεί που συμφωνούν οι δύο υπερδυνάμεις. Αντίθετα εκεί είναι το πιο μεγάλο ψέμα, γιατί εκεί συμφωνεί και η χειρότερη, η φασιστικότερη απο αυτές. Η αλήθεια είναι ότι ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρωπότητας σήμερα είναι η μια από τις δύο υπερδυνάμεις η νεοναζιστική Ρωσία του Πούτιν και το κύριο μέτωπο της επίθεσής της στον κόσμο και ειδικά στην Ευρώπη είναι σήμερα το ουκρανικό μέτωπο. Σε ένα εκτεταμένο άρθρο μας στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής αποδεικνύαμε ότι ο ISIS είναι πρώτα απ’ όλα ένα εργαλείο στρατηγικού αντιπερισπασμού της Ρωσίας για την Ουκρανία που ξετυλίγεται μεθοδικά και αδυσώπητα μέσω των συμμάχων και των εγκάθετών της στον κατατραυματισμένο, διασπασμένο και αιμορραγούντα χώρο της Μέσης Ανατολής. Ο ρώσικος αντιπερισπασμός με τον ISIS συνίσταται στο εξής: Εκεί που το πρόβλημα της Ευρώπης ήταν πώς θα αντιμετωπίσει μία απέραντη Ρωσία με τέλεια συμβατικά όπλα, με πυρηνικά, με διαστημόπλοια, με καίριες θέσεις σε όλα τα διεθνή όργανα αποφάσεων, με φιλικές της πολιτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, η οποία ελέγχει την ενεργειακή τροφοδοσία της ΕΕ και της επιτίθεται και αποσπά ένα τμήμα της, την Κριμαία, ξαφνικά βρέθηκε να πολεμάει στο πλευρό των πιο στενών στρατηγικών φίλων της Ρωσίας , δηλαδή στο πλευρό του Ιράν, του ιρανόφιλου Ιρακ, του Κατάρ, του ΡΚΚ και πρόσφατα και της ίδιας της Ρωσίας ενάντια σε ένα ξαφνικό “κράτος -πειρατή”, δηλαδή σε ένα κράτος ληστών, βασανιστών και δουλεμπόρων, που σαν τέτοιο δεν έχει, ούτε μπορεί να έχει σύγχρονη παραγωγή, ούτε διπλωματικές υπηρεσίες, ούτε αεροπορία, αλλά μόνο μικρομεσαία συμβατικά όπλα που του τα προμηθεύουν μοιραία άλλα κράτη εκ των οποίων το πιο γνωστό και περίβλεπτο είναι το ρωσόφιλο Κατάρ (που βέβαια συμμετέχει και αυτό στην αντι-ISIS εκστρατεία!!!). Το ISIS υπάρχει και αναπτύσσεται μόνο γιατί το επέτρεψαν και το θέλησαν οι φίλοι της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή. Χωρίς την άδεια του όλο και πιο προσκυνημένου στη Ρωσία Ασαντ, χωρίς την συντριβή εκεί όλων των φιλοδυτικών αντιπολιτεύσεων με τη βοήθεια του ρωσόδουλου προβοκάτορα Ομπάμα, δεν θα μπορούσε να σταθεί ο ISIS σε μια μεγάλη έκταση του συριακού εδάφους και μάλιστα να ‘χει εκεί μια ημιεπίσημη πρωτεύουσα όπως είναι η Ρακά. Επίσης χωρίς την πρωτοφανή, ταυτόχρονη και εντελώς αμαχητί εγκατάλειψη από την ιρανόφιλη και ρωσόφιλη κυβέρνηση Μαλίκι του Ιράκ όλων των συνοριακών περασμάτων της χώρας προς τη Συρία δεν θα μπορούσε ο ISIS να προελάσει τόσο εύκολα μέσα στο Ιράκ, να υποχρεώσει σε μια μεγάλη ήττα τους δυτικόφιλους κούρδους του Ιράκ και να συσπειρώσει τους προβοκαρισμένους από τον Μαλίκι σουνίτες. Τέλος και ίσως το πιο βασικό χωρίς άφθονο χρήμα και πολύ καλά όπλα που προμήθευσε σύμφωνα με όλα τα στοιχεία το Κατάρ, ο ISIS δεν θα μπορούσε να στρατολογήσει τόσους μισθοφόρους ληστές και κάθε λογής καθάρματα και τυχοδιώκτες. Ο ISIS είναι ένας αποτροπιαστικός μπαμπούλας, είναι το απόλυτο τέρας στη φόρμα, αλλά είναι πάντα ένα μικρομεσαίο τέρας που ο ρόλος του είναι να κάνει θόρυβο με μια φαντασμαγορία φρίκης για να κρύψει πίσω του το αληθινά πελώριο και επικίνδυνο τέρας που είναι η ρώσικη υπερδύναμη και τα πραγματικά τερατώδη, αλλά “διακριτικά” τερατώδη φιλικά της κράτη, τύπου Κίνας και Ιράν. Μόνο αν δούμε την υπόθεση του Κομπανί κάτω από αυτό το πρίσμα θα καταλάβουμε τι πελώριας σημασίας παιχνίδι παίζει πάνω του η ρώσικη διπλωματία μέσω του “κακού” της προσώπου, του ISIS από τη μια μεριά και του ΡΚΚ, του “καλού” της προσώπου από την άλλη . Τα διαφορετικά πρόσωπα σημαίνουν κάτι ότι είναι άλλο πράγμα σε επίπεδο βάσης οι δύο στρατοί του ISIS και του ΡΚΚ αντίστοιχα. Ο στρατός του ISIS είναι ο μεσαίωνας, ο στρατός του ΡΚΚ όπως κάθε σοσιαλφασιστικός στρατός έχει στη βάση του και την κτηνωδία και την πρόοδο. Το ότι ο ένας σκλαβώνει τη γυναίκα και στο άλλο η γυναίκα πολεμάει είναι η πιο τυπική έκφραση αυτής της διαφοράς στην οποία τόσο πολύ σπεκουλάρει η φασιστική ηγεσία του ΡΚΚ και τα καγκεμπίτικα αφεντικά της. Το ότι ο Ερντογάν από ισλαμική καθυστέρηση εξίσωσε αυτές τις δύο μορφές της αντίδρασης, τον ISIS με το ΡΚΚ του στοίχισε διπλωματικά κύρος και χρόνο και διευκόλυνε όσο τίποτα άλλο τη ρώσικη διπλωματία. Γιατί η Ρωσία θέλει να απομονώσει και να ανατρέψει την κυβέρνηση Ερντογάν Χωρίς την επίθεση του ISIS στο Κομπανί το ΡΚΚ θα ήταν ένας περιθωριακός παίχτης στην μεσανατολική και στην τουρκική πολιτικοστρατιωτική σκηνή. Τώρα μπήκε στο κέντρο της και μάλιστα με την έγκριση της Δύσης, που ως χθες το θεωρούσε και μια τρομοκτατική οργάνωση που πραγματικά ήταν- και όχι με την επαναστατική εκδοχή του όρου. Και μπήκε στο κέντρο της σαν μια κεντρική εσωτερική τουρκική και σαν μια εξωτερική δύναμη απομόνωσης και αποσταθεροποίησης της Τουρκίας. Το ρεύμα Ερντογάν, ιδιαίτερα μετά τη ρήξη του με τους ρωσόδουλους ισλαμοφασίστες γκιουλενιστές (δες άρθρα της ΝΑ του 2013 για το προβοκαρισμένο από την αρχή κίνημα της Ταξίμ), και παρόλα τα αντιδραστικά του ισλαμικά νεοοθωμανικά και σε μεγάλο βαθμό αντιδυτικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, έχει βρεθεί από θετική πλευρά σε τροχιά σύγκρουσης με την ρώσικη πολιτική κυρίως στη Μέση ανατολή, αλλά πρόσφατα και στην Ουκρανία. Η σύγκρουση Ερντογάν Ρωσίας στη Μέση Ανατολή έχει σαν βάση της την ηγεμονιστική άρνηση της δεύτερης να δεχτεί στην εξουσία οποιαδήποτε κυβέρνηση εθνικιστών Αδελφών Μουσουλμάνων ιδιαίτερα όταν αυτή παίζει το δημοκρατικό αστικό παιχνίδι, όπως στην Αίγυπτο και στην Τουρκία, και κυρίως όταν επιδίωκει να παίξει έναν ανεξάρτητο και από τις δύο υπερδυνάμεις περιφερειακό ρόλο στο μεσανατολικό και κεντροασιατικό χώρο. Ο Ερντογάν είναι ο τελευταίος κρατικός εκπρόσωπος αυτής της πολιτικής και δίνει σθεναρή μάχη για την υποστήριξη των χτυπημένων κινημάτων των Αδελφών μουσουλμάνων στη Συρία και στην Αίγυπτο. Από την άλλη η Ρωσία δεν θέλει μια ανοιχτή διπλωματική σύγκρουση με την Τουρκία γιατί αυτή κρατάει τα Στενά από τα οποία περνάει ο ρώσικος στόλος στη Μέσόγειο. Όταν λοιπόν ο Ερντογάν καταγγέλει σταθερά το καθεστώς Άσαντ, που την ωμή βία του κατα αμάχων πλέον ανοιχτά στηρίζει η Ρωσία, και κυρίως όταν καταγγέλει πρόσφατα ανοιχτά στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μόνος αυτός, και πάλι σωστά, για αιμοσταγή τύραννο τον ολόπλευρα προστατευόμενο της Ρωσίας πραξικοπηματία και σφαγέα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Σίσι, έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τον Πούτιν. Αυτή η σύγκρουση με την πουτινική Ρωσία από μόνην της δεν θα ήταν τόσο προβληματική για το καθεστώς Ερντογάν αν αυτό δεν είχε υιοθετήσει και την πιο δεξιά, την πιο σκοτεινή πλευρά της Αδελφότητας, τον αντιισραηλινό αντισημιτισμό παίρνοντας θέση υπέρ της νεοναζιστικής Χαμάς στο Παλαιστινιακό. Αυτή η σύμπλευση σε συνδυασμό με την ανησυχία που προκαλεί σαν ισλαμιστής στους τούρκους κοσμικούς δημοκράτες, τον έχει κάνει αντιπαθητικό και ύποπτο στα δημοκρατικά ρεύματα της Δύσης, ενώ ταυτόχρονα τον φέρνει σε σύγκρουση και με την Σαουδική Αραβία και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, που παρόλη τη συμφωνία τους με τον Ερντογάν στο ζήτημα του Άσαντ, βλέπουν στην Αδελφότητα τον χειρότερο ιδεολογικό και πολιτικό εχθρό τους από τα μέσα. Γι αυτό Σ. Αραβία, τα Εμιράτα όλο και λιγότερο καταγγέλουν το Ισραήλ αλλά ακόμα και τον προβοκάτορα αντιπαλαιστίνιο Νετανιάχου, ενώ ηλιθίως υποστηρίζουν σαν φίλο τους τον ισλαμοκτόνο και ρωσόδουλο Σίσι. Στην πραγματικότητα ο Ερντογάν βρίσκεται απομονωμένος από την παχύδερμη και τυφλή Δύση επειδή αυτή τούτη την εποχή είναι γεμάτη ηγέτες, είτε ρωσόφιλους κατευναστές είτε και εγκάθετους της Ρωσίας (δες Ομπάμα-Ρέτζι- Κάμερον- Μέρκελ). Μάλιστα αυτοί χτυπάνε πιο ανοιχτά τον Ερντογάν από όσο η ίδια η Ρωσία που κάνει με αυτόν ότι κάνει με όλα τα απομονωμένα υποψήφια θύματά της: Θέλει να τα χτυπάει ανοιχτά κυρίως η Δύση, για να παίξει η ίδια η Ρωσία τον τελικό και έσχατο προστάτη του θύματος, δηλαδή να παίζει το παιχνίδι που έχουμε αποκαλέσει “σκούπα-φαράσι”. Σκούπα είναι η Δύση, και φαράσι είναι ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας- Ιράν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν η ΕΕ απειλεί την Τουρκία του Ερντογάν με πάγωμα των οικονομικο-πολιτικών σχέσεων, η Ρωσία του δίνει την ψεύτικη “διέξοδο” προς την Κοινοπολιτεία των Ανεξάρτητων κρατών, δηλαδή προς τον εαυτό της. Ο Ερντογάν έπιασε σαν πνιγμένος αυτήν την τελευταία “προσφορά” ιδιαίτερα μετά την επίθεση που δέχτηκε από τη Δύση μέσω του Γκιουλέν και του κινήματος της Ταξίμ του 2013, θεωρώντας ότι την επίΘεση του Γκιουλέν την καθοδήγησαν οι ΗΠΑ στις οποίες επίτηδες κατέφυγε ο Γκιουλέν για να μην ενοχοποιηθεί η Ρωσία στα μάτια των τούρκων ισλαμιστών. Το ΡΚΚ παίρνει την εξουσία στο Κομπανί σαν δώρο του Άσαντ Μέσα σε αυτό λοιπόν το γενικότερο πλαίσιο εκδηλώθηκε ξαφνικά η επίθεση του ISIS στο Κομπανί. Το Κομπανί είναι η πιο εμβληματική πόλη από όλες όσες κατοικούνται από την κουρδική εθνική μειονότητα στη Συρία. Την πόλη αυτή, μαζί με άλλες τρεις το Ντερέκ, το Αμούντε και το Σαρί Κανί, ουσιαστικά όλο το συριακό Κουρδιστάν, κυριολεκτικά την παρέδωσε ο στρατός του Ασαντ στο ΡΚΚ το καλοκαίρι του 2012 την ώρα που οι άνθρωποι της κοσμικής και της αδελφομουσουλμανικής συριακής αντιπολίτευσης πέθαιναν σαν τις μύγες κάτω από τις επιθέσεις του συριακού πυροβολικού και της αεροπορίας. Αυτό ήταν η ανταμοιβή στο ΡΚΚ όχι τόσο για το ότι αυτό δεν ενώθηκε ποτέ στ αλήθεια με την συριακή αντιπολίτευση, ισλαμική ή κοσμική, αλλά γιατί το ΡΚΚ ήταν πάντα να πρακτορείο της ρώσικης υπερδύναμης και το καθεστώς Ασαντ ήταν πάντα το εφαλτήριό του και η ασφαλής οπισθοφυλακή του ενάντια στην Τουρκία. Με βάση του τη Συρία το σοσιαλ-φασιστικό και κτηνώδες ΡΚΚ μπόρεσε να διεξάγει τον εθνοφυλετικό του πόλεμο στο τουρκικό Κουρδιστάν και τελικά να επιβάλει εκεί την πολιτική του ηγεμονία για λογαριασμό της ρώσικης διπλωματίας. (Γράφουμε αλλού για το όργιο βίας που εξαπέλυσε το ΡΚΚ στη δεκαετία του 1980 ενάντια στις τούρκικες αριστερές οργανώσεις παντού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα και την αντίσταση και της ΟΑΚΚΕ σε αυτήν). Η Ρωσία μέσω του ΡΚΚ της ήθελε πάντα ένα τουρκικό Κουρδιστάν όχι σαν μια περιοχή με δικαιώματα αυτονομίας μέσα σε μια δημοκρατική Τουρκία, αλλά ένα μόρφωμα εθνικά καθαρό, δηλαδή χωρίς Τούρκους, που θα απειλεί με διαμελισμό αλλά και ρώσικη επέμβαση την Τουρκία. Κράτος κουρδικό σήμερα στην Τουρκία ή οπουδήποτε αλλού δεν είναι δυνατό χωρίς εθνοκάθαρση καθώς οι κουρδικοί πληθυσμοί είναι σε μεγάλο βαθμό ανακατεμένοι με τους πλειοψηφικούς πληθυσμούς των αντίστοιχων κρατών λόγω των μεγάλων εσωτερικών μετακινήσεων από την ώρα που εδώ και ένα αιώνα αυτά διαμορφώθηκαν σαν σύγχρονα εθνικά κρατη. Στην ουσία το ΡΚΚ θέλει ένα ενιαίο κράτος του Κουρδιστάν αποικία της Ρωσίας και τραμπούκο, το οποίο θα προκύπτει από το διαμελισμό και την ιμπεριαλιστικά ελεγχόμενη εθνοκάθαρση των 4 χωρών στις οποίες όπου ζουν σήμερα μαζικές Κούρδικές εθνικές μειονότητες : στην Τουρκία, στο Ιράν, στη Συρία και κυρίως στο Ιράκ. Μόλις το ΡΚΚ παρέλαβε αμαχητί το Κομπανί από τα χέρια του Άσαντ επέβαλε εκεί με πραξικοπηματικό τρόπο την εξουσία του εξουδετερώνοντας αμέσως με τη δύναμη των όπλων, που μόνο αυτό διέθετε, όλες τις άλλες δημοκρατικές κουρδικές πολιτικές τάσεις, που έχουν σαν πολιτικό κέντρο τους το πιο δημοκρατικό,και πιο οργανωμένο πολιτικοστρατιωτικά κομμάτι των Κούρδων των 4 κρατών, εκείνο του Ιράκ. Σε αυτό κυριαρχεί το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (KDP) και η Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση (Kurdistan Regional Government -KRG) υπό τον Μασούντ Μπαρζανί. Αυτές οι πιο δημοκρατικές και γι αυτό φιλο- KRG πολιτικές τάσεις στο Κομπανί συσπειρώνονταν κάτω από το μετωπικό πολιτικό σχήμα Κουρδικό Εθνικό Συμβούλιιο (Kurdish National Council -KNC) που αποτελείτο την ώρα της παραχώρησης αυτονομίας στο Κομπανί και στο υπόλοιπο συριακό Κουρδιστάν από 10 πολιτικές οργανώσεις (www.ekurd. net, 27 Ιούλη 2014). Το ΡΚΚ εμφανίζεται στο συριακό Κουρδιστάν σαν Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας (Democratic Union Party -PYD) για να μην αποκαλύπτεται η ταυτισή του με το ΡΚΚ. Πριν να αποσπάσει την εξουσία στο Κομπανί το ΡΚΚ- PYD είχε εξασφαλίσει την έγκριση του KNC για από κοινού ανάληψη της εξουσίας σε αναλογία 50% /50% με μια συμφωνία που είχε συναφθεί στο Ερμπίλ του ιρακινού Κουρδιστάν στις 11 του Ιούλη του 2012 υπό την αιγίδα της ηγεσίας Μπαρζανί (στο ίδιο). Στο ίδιο άρθρο αποκαλύπτεται ότι το PYD-ΡΚΚ είχε ειδοποιηθεί από την κυβέρνηση Άσαντ για την παράδοση του Κομπανί, γι αυτό και ήταν πιο έτοιμο για να πάρει την εξουσία . Αυτήν την συμφωνία, και γενικά τις κάπως καλές σχέσεις με το KRG την έχει ανάγκη το ΡΚΚ για να εξασφαλίσει την έγκριση της Δύσης για την κυριαρχία του στο συριακό Κουρδιστάν βγάζοντας από πάνω του την κατηγορία της τρομοκρατικής οργάνωσης. Μόλις όμως ήρθε στην εξουσία το ΡΚΚ παραβίασε τη συμφωνία με το KNC και αντί για το 50% την άρπαξε εξ ολοκλήρου. Ο τοπικός εκπρόσωπος του KNC (στο ίδιο) κατήγγειλε ότι στις πρώτεες μέρες της νέας διακυβέρνησης κυμάτιζε στο Κομπανί η εθνική σημαία των Κούρδων και σε λίγο όλες αντικαταστάθηκαν από την ξεχωριστή σημαία του ΡΚΚ. Και άλλες πηγές αποκαλύπτουν πως τελικά το ΡΚΚ μονοπώλησε, ως PYD, την εξουσία στήνοντας ένα μηχανισμό που παριστάνει την λαϊκή εξουσία και αποτελείται από δήθεν οργανώσεις βάσης του πληθυσμού (λαϊκές επιτροπές, Συμβούλια κλπ) που όμως ελέγχονται απόλυτα από το PYD. Τέτοιες είναι και οι επαγγελματικές οργανώσεις του ΡΚΚ, στους δικηγόρους, στους μηχανικούς, στους γιατρούς που έχουν μετατραπεί σε όργανα διοίκησης (πχ δικαιοσύνης). Το βασικό είναι ότι μόνο του το PYD-PKK και έξω από κάθε αληθινό λαικό έλεγχο, έχει στα χέρια του το στρατό, την αστυνομία και την οικονομία καθώς σε αυτο πάει απ ευθείας η είσπραξη των φόρων, των προστίμων και κυρίως τα δοσίματα σε χρήμα που επιβάλλονται από τον πληθυσμό για κάθε δημόσια παροχή. Ολα περνάνε από το ΡΚΚ αυτό και όλα πάνε σ αυτό. Αυτή η άσκηση της εξουσίας τους στο Κομπανί λέει πολλά για το τι θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι του ΡΚΚ σε όλο τον κουρδικό χώρο. Επίσης συστηματικά κρύβει σήμερα η προπαγάνδα των δύο υπερδυνάμεων ότι όταν θέλησαν το 2012 να μπουν στο Κομπανί στρατιωτικές δυνάμεις του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army-FSA) σταλμένες από το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (Syrian National Council-SNC), το κεντρικό πολιτικό όργανο της αντιπολίτευσης, το ΡKK, που τώρα χαλάει τον κόσμο τάχα για τον μοναχικό αγώνα του στο Κομπανί, απαίτησε και πέτυχε αυτός ο στρατός να μείνει έξω από το Κομπανί και τις άλλες κουρδικές περιοχές. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη από αυτήν ότι το ΡΚΚ πήρε το Κομπανί σαν δώρο από τον Ασαντ και βασικά από τον κοινό προστάτη τους, τη Ρωσία, που κάνει ότι μπορεί για να πνίξει με τον Άσαντ την συριακή αντιπολίτευση ή να την προβοκάρει και να την διασπάσει με τους φίλους της τζιχαντιστές της Αλ -Κάιντα; Το ΡΚΚ θέλει στην ουσία την απόσπαση του συριακού Κουρδιστάν από τη Συρία, και όχι απλά δημοκρατικά εθνομειονοτικά δικαιώματα σε ένα ενιαίο Συριακό κράτος. Βέβαια αυτό ήταν και το επίσημο πρόσχημα για να μην δεχτεί ποτέ το ΡΚΚ- PYD να συμμετάσχει ως τότε σε οποιαδήποτε τμήμα της αντι-Ασαντ αντιπολίτευσης, στηρίζοντας έτσι έμμεσα τον όλο και πιο υποταγμένο στη Μόσχα Ασαντ. Πάντως αυτή η παραβίαση της συμφωνίας του Ερμπίλ και η μονοπώληση της εξουσίας στο Κομπανί από το ΡΚΚ-PYD, όξυνε τις σχέσεις της κυβέρνησης των Κουρδων του Ιράκ (RKG) με το ΡΚΚ, που ήταν πάντα αάχημες κυρίως εξ αιτίας του ηγεμονισμού του πρώτου σε όλο τον κουρδικό χώρο. Πως η επίθεση του ISIS στο Κομπανί ξέπλυνε και έσπρωξε στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής το ΡΚΚ Όταν άρχισε η πολιτική της απομόνωσης του Ερντογάν από τη Ρωσία στις αρχές του 2013 μετά την ρήξη του Ερντογάν με τους γκιουλενιστές (οπότε και το κίνημα στην Ταξίμ), άρχισαν και οι απειλές του ΡΚΚ ότι θα διακόψει τις ειρηνευτικές συνομιλίες και γενικά την διαδικασία ειρήνευσης των Κούρδων της Τουρκίας με την κυβέρνηση Ερντογάν. Αυτήν την διαδικασία την είχε επιτρέψει από την πλευρά του ΡΚΚ η Ρωσία για να σταθεροποιήσει την εξουσία των ισλαμιστών Ερντογαν-Γκιουλέν ενάντια στους δυτικόφιλους κεμαλικούς του τουρκικού στρατού, δίνοντας στους πρώτους το ατού .ότι μπορούν αυτοί και μόνο να δώσουν μια λύση στο κουρδικό εξασφαλίζοντας στρατηγική ηρεμία στην νοτιανατολική Τουρκία. Ωστόσο μία μονομερής λήξη της ειρηνευτικής διαδικασίας Άγκυρας-Κούρδων για να στριμωχτεί στο εσωτερικό και το εξωτερικό ο Ερντογάν δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση για την ηγεσία του ΡΚΚ γιατί η κυβέρνησή του δεύτερου είχε κάνει όλα αυτά τα χρόνια πραγματικές υποχωρήσεις στους Κούρδους της χώρας σε σχέση με τους κεμαλιστές αναγνωρίζοντας, από σκοπιμότητα βέβαια και όχι από δημοκρατική πεποίθηση, τα πιο βασικά εθνομειονοτικά δικαιώματά τους, ιδιαίτερα στο επίπεδο της αναγνώρισης της γλώσσας και της ελεύθερης πολιτικής έκφρασης των μετωπικών πολιτικών σχηματισμών τους. Έτσι ένας ξαφνικός τερματισμός της ειρηνευτικής διαδικασίας θα δημιουργούσε στην ηγεσία του ΡΚΚ προβλήματα με την βάση του, αλλά και με τη Δύση που θα χρέωνε στο ΡΚΚ μια νέα ρήξη και θα της υπενθύμιζε τον βαθιά αντιδημοκρατικό του χαρακτήρα. Ακόμα περισσότερο μια τέτοια ρήξη θα απομόνωνε το ΡΚΚ παραπέρα από τους κούρδους του Ιράκ που στο μεταξύ είχαν αναπτύξει πολύ φιλικές σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν. Είναι εδώ πολύ βασικό ότι η κυβέρνηση Μπαρζανί έιχε αποκτήσει πελώριο πολιτικό κύρος μέσα στο Ιράκ εξισορροπώντας τις προβοκαρισμένες σχέσεις σουνιτών-σιιτών, είχε αποκτήσει σημαντική οικονομική δύναμη από την διαχείρηση μεγάλου μέρους των πετρελαίων του ιρακινού Κουρδιστάν, είχε σχηματίσει από πολέμους δεκαετιών έναν περίφημο αξιόμαχο στρατό, τους Πεσμεργκά και τελικά διεθνή διπλωματική αναγνώριση και βάρος. Έτσι οι Κούρδοι του Ιράκ ήταν πάντα αλλά τελευταία έγιναν ακόμα περισσότερο το κέντρο βάρους και οι ηγέτες όλου του κουρδικού εθνικισμού και στις 4 χώρες. Το ότι μετά το 2013 οι εξελίξεις έφεραν μια μεγάλη διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική προσέγγιση του Ερντογάν με τον Μπαρζανί δεν ήταν τυχαίο. Ο πρώτος χρειαόταν τον δεύτερο για να σπάσει την διεθνή και περιφερειακή του απομόνωση αποκτώντας ένα σύμμαχο σημαντικού βάρους στο μεσανατολικό χώρο, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε την σταθερότητα του Ιράκ, και ο δεύτερος για να μπορεί να αποκτήσει μια σχετική οικονομική δύναμη διοχτεύοντας το πετρελαιο του ιρακινού Κουρδιστάν προς τη Μεσόγειο, μέσω Τουρκίας, ενώ εξασφάλιζε και εξοπλισμό από την Τουρκία, δηλαδή έναν σχετικά ανεξάρτητο από τις δύο υπερδυνάμεις παράγοντα. Και οι δύο είχαν κάθε συμφέρον να αντισταθούν στις διασπαστικές και για την Τουρκία και για τον κουρδικό γεωγραφικό χώρο ρωσοκίνητες μανούβρες του ΡΚΚ στο Βορρά , και του Ιράν στον Κόλπο. Η ξαφνική επίθεση του ISIS στο Ιράκ, που αποδυκνείεται σήμερα πως όχι τυχαία ξεκίνησε από το Ιρακινό Κουρδιστάν και η κατάληψη του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, αιφνιδίασε στρατιωτικά και ταπείνωσε τους Πεσμεργκά, αποδυνάμωσε εδαφικά και πολιτικά την περιφερειακή κυβέρνηση Μπαρζανί και μείωσε το κύρος της στον κουρδικό χώρο, αναστηλώνοντας αρκετά το κύρος του ΡΚΚ που πήγε να βοηθήσει τον στρατό του Μπαρζανί. Πάντως αυτό το κύρος έμενε χαμηλά εξαιτίας της μονοκομματικής εξουσίας του ΡΚΚ στο Κομπανί από τα 2012. Κυρίως όμως αυτή η επέμβαση δεν μπορούσε να ανατρέψει ούτε να εξισορροπήσει τις πολύ φιλικές σχέσεις που είχε αναπτύξει στα 2012 και 2013 ο Ερντογάν με τον Μπαρζανί καθώς μάλιστα, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Μπαρζανί, ο Ερντογάν παρέδωσε βαρύ οπλισμό στους κούρδους του Ιράκ την ώρα που δέχονταν την επίθεση του ISIS. (Αυτή η δήλωση ήταν αποφασιστική για τη διεθνή πολιτική στήριξη του Ερντογάν γιατί έγινε αργότερα όταν ο Ομπάμα και η Μόσχα κατηγόρησαν τον Ερντογάν ότι δεν βοηθούσε το πολιορκημένο από τον ISIS Κομπανί). Η προσβολή του ιρακινού Κουρδιστάν από τον ISIS είχε νόημα γιατί η νίκη του θα σήμαινε έλεγχο μέρους των κουρδικών πετρελαίων. Όμως η επίθεση του ISIS στο Κομπανί και η μακρόσυρτη πολιορκία του δεν είχαν κανένα άλλο νόημα από το να δώσουν μια πελώρια πολιτική βοήθεια στο ΡΚΚ. Και να απομόνωσει διπλωματικά σε πρωτοφανές επίπεδο την κυβέρνηση Ερντογκάν με την ακατάλληλη προπαγανδιστική δουλειά από τις δύο υπερδυνάμεις. Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς εύκολα παρατηρώντας τον παρακάτω χάρτη δεν υπήρχε κάποιος πραγματικός σρατιωτικός λόγος να ανοίξει ο ISIS ένα νέο μέτωπο στα σύνορα με την νατοική Τουρκία και να προκαλέσει μια πιο εύκολη και δραστήρια επέμβαση της Δύσης εναντίον του για να καταλάβει μια μεσαία πόλη σαν το Κομπανί που ήταν μακρυά και από τα βασικά στρατιωτικά του μέτωπα που ήταν και είναι ακόμα στο βόρειο και στο κεντρικό Ιράκ. Ούτε το Κομπανί έπαιζε κάποιο κρίσιμο στρατηγικό ρόλο στην εδαφική συνέχεια της εξουσίας του ISIS στη βόρεια Συρία. Οι δυτικοί φέρνουν επιχείρημα ότι το Κομπανί είναι κοντά στο βασικό πέρασμα της Τουρκίας από το οποίο οι ξένοι τζιχαντιστές μπαίνουν στην Συρία. Όμως αυτό το πέρασμα δεν το έλεγχαν οι Κούρδοι του Κομπανί από την πλευρά της Συρίας. Επιπλέον ο ISIS χρειαζόταν ιδιαίτερα τους ξένους τζιχαντιστές μόνο πριν ξετυλίξει την μεγάλη του επίθεση του καλοκαιριού του 2014 η οποία του έδωσε φρέσκιες και μαζικές στρατολογίες από χιλιάδες οικονομικά απελπισμένους ή θυμωμένους σουνίτες της Συρίας και του Ιράκ. Άρθρο της πολύ αξιόπιστης κουρδικής διαδικτυακής εφημερίδας Kurdnet (www.ekurd.net της 25 του Οκτώβρη) αναφέρει ότι “αμερικανοί επίσημοι αναγνωρίζουν ότι το Κομπανί αφ εαυτού δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό από στρατηγική άποψη”. Αυτού του είδους η επίθεση σε συνδυασμό ότι για πολλές μέρες και εβδομάδες η αμερικάνικη αεροπορία στήριζε την άμυνα του Κομπανί χωρίς να κατεβαίνει στο έδαφος ούτε μια μπότα οποιασδήποτε χώρας επέτρεψε στο ΡΚΚ που το υπερασπιζόταν να μετατραπεί χωρίς πολύ μεγάλες απώλειες από φασίστα και ταραξία παρία της Τουρκίας σε ηρωική και ταυτόχρονα αποτελεσματική δήθεν αντιφασιστική πρωτοπορία όλου του κουρδικού εθνικισμού και παίχτη πρώτης γραμμής στο μεσανατολικό κομφούζιο. . Στον παραπάνω χάρτη η περιοχή το Κομπανί είναι με το σκούρο χρώμα στο βόρειο άκρο του τομέα με τον αριθμό 5. Με τις μαύρες και σκούρες περιοχές είναι σημειωμένες οι περιοχές ελέγχου και υποστήριξης του ISIS. Με τις κόκκινες περιοχές, (στον ασπρόμαυρο χάρτη εμφανίζονται με ενδιάμεσο γκρι) στις περιοχές 2,3,4 του Ιράκ εμφανίζονται οι βασικές περιοχές επίθεσης του ISIS. Δηλαδή το Κομπανί είναι έξω και στην εντελώς άλλη μεριά από τα εκτεταμένα ιρακινά μέτωπα σύγκρουσης Γιατί δεν πρέπει να επιτρέπεται σε καμιά εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατό στο συριακό εμφύλιο και στο Κομπανί Αυτή ήταν η ιδανική συνθήκη για να ξεκινήσει η διπλωματία των Ομπάμα, Ολάντ και Μέρκελ μαζί με τους απανταχού ρωσόφιλους -που βάλανε μπροστά το ΡΚΚ να ουρλιάζει- την πίεση στον Ερντογάν να πάει να σώσει το Κομπανί είτε στέλνοντας τουρκικό στρατό, είτε αφήνοντας το ΡΚΚ να στείλει κουρδικό στρατό μέσα από το τουρκικό έδαφος. Αυτά σήμαιναν αυτοκτονία για τον Ερντογάν, γιατί αυτός θα αναγκαζόταν είτε να αναγνωρίσει τελικά στρατό το ΡΚΚ μέσα στην Τουρκια και κράτος του ΡΚΚ δίπλα στα σύνορα της Τουρκίας, είτε να μπει στη Συρία και να μην βγει ποτέ από αυτήν σπάζοντας πολιτικά και στρατιωτικά τα μούτρα του, όπως έπαθαν όλοι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Αλλά πέρα από τα πρακτικά ζητηματα από που κι ως που όφειλε μια τρίτη χώρα, εν προκειμένω η Τουρκία, να στείλει στρατό, επίσημο κρατικό στρατό, ή ακόμα χειρότερα στρατό μιας εθνικής της μειονότητας όπως είναι η κουρδική, να περάσει τα σύνορα μιας άλλης χώρας, της Συρίας και να εισβάλει σε αυτήν για να σώσει μια πόλη της από κάποιους φασίστες κατοίκους αυτής της ίδιας χώρας; Η επίθεση του ISIS, ήταν επίθεση σύρων φασιστών σε άλλους πολίτες της Συρίας που ήταν Κούρδοι, δηλαδή ήταν προιόν κύρια εσωτερικών αντιθέσεων της Συρίας. Με ποια λογική, αν όχι ιμπεριαλιστική επεμβατική, έπρεπε αυτό το εσωτερικό πρόβλημα να λυθεί με εξωτερική επέμβαση και μάλιστα επέμβαση υπό την πολιτικοστρατιωτική ηγεσία μιας υπερδύναμης σαν τις ΗΠΑ, που με το να έχει εδώ και χρόνια παραβιάσει ωμά κάθε αρχή μη επέμβασης στα εσωτερικά άλλων χωρών έχει παντού φέρει χειρότερες καταστροφές, κια μάλιστα έχει φέρει στην εξουσία υποτακτικούς των πιο μεγάλων κανιβάλων, των κανιβάλων με πυρηνικά, δηλαδή των ρώσων νεοναζί ιμπεριαλιστών; Κι όμως αυτή η παράλογη ιμπεριαλιστική αξίωση έγινε αμέσως αποδεκτή από όλους τους “φιλάνθρωπους” της γης κάτω από το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται σε βαανιστές και βιαστές, να υποδουλώνουν άλλους ανθρώπους. Το ότι οι ίδιοι “φιλάνθρωποι” επέτρεψαν τα ίδια και χειρότερα τόσες φορές σε βασανιστές, και βιαστές όταν αυτοί ήταν Ρώσοι στην Τσετσενία, Τανταουίντ στο Σουδάν, Χούτου στην Ρουάντα χωρίς να πάρουν εναντίον τους κανένα μέτρο, κανένας δεν το σκέφτηκε. Ούτε σκέφτηκε κανείς ότι από που και ως που για μια κατοχή του Κομπανί από τον ISIS θα έφταιγε η Τουρκία που δεν έστειλε στρατό και όχι οι ΗΠΑ. Γιατί αφού οι ΗΠΑ επέμεναν τόσο πολύ να σωθεί το Κομπανί από δυνάμεις εκτός Συρίας και αφού θέλανε οι ίδιοι να ηγηθούν της απελευθέρωσής του γιατί δεν θέλανε να κατέβει ο ίδιος ο αμερικανικός στρατός στο έδαφος και να κάνει αυτή τη δουλειά αλλά μόνο να βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές εκ του ασφαλούς από τον αέρα;. Αλλά όταν κράζουν δυνατά οι δύο υπερδυνάμεις χάνονται και τα γεγονότα, χάνονται και οι ειδήσεις. Έτσι σχεδόν κανείς δεν έμαθε ότι το Κομπανί δεν είναι κανένα Μεσολόγγι του 2014, που κινδύνευε με σφαγή των αμάχων από το ισλάμ, αφού την ώρα που ο ISIS επιτέθηκε στο Κομπανί ο άμαχος πληθσυμός της, περίπου 200.000 άνθρωποι είχε εξ ολοκλήρου φυγαδευτεί στην Τουρκία, χωρίς ο ISIS να εμποδίσει αυτή τη φυγή εκτός από τις φρικαλεότητες που έκανε στα γύρω χωριά για να φτιάξει την ατμόσφαιρα διεθνούς πίεσης στον Ερντογάν. Ούτε έγινε γνωστό ότι ο πληθυσμός του Κομπανί βρήκε καταφύγιο στην Τουρκία με την έγκριση της κυβέρνησής της, πράγμα που τη φόρτωσε οικονομικά με άλλους 200.000 πρόσφυγες πέρα από το 1 εκατομμύριο που φιλοξενούσε ώς τότε από τον εμφύλιο της Συρίας. Κυρίως όμως δεν έμαθαν την κεντρική επιχειρηματολογία της Τουρκίας του Ερντογάν να αρνηθεί την εισβολή της στη Συρία, ούτε την εναλλακτική της πρόταση για την αντιμετώπιση του ISIS. Η επιχειρηματολογία αυτή ήταν μέσα στα πλαίσια της επεμβατικής λογικής των δυτικών μπεριαλιστών , αλλά έριχνε στους ίδιους το βάρος μιας επέμβασης και αποκάλυπτε τις αντιφάσεις και την υποκρισία τους όταν πίεζαν την Τουρκία. Η τούρκικη θέση ήταν ότι τον ISIS τον δημιούργησε το συριακό καθεστώς με την συντριβή κάθε πραγματικής αντιπολίτευσης, αλλά και με την συνειδητή ανοχή από μέρους του του ISIS. Από αυτή τη θέση απέρρεε ότι η μόνη λύση για την αντιμετώπιση του ISIS, εφόσον η ίδια η Δυση δεν ήθελε να στείλει στρατό στη Συρία, ήταν να δημιουγηθούν στη Συρία και μάλιστα στην περιοχή του Αλέπιου ζώνες προστασίας του πληθυσμού από τους βομβαρδισμούς του Άσαντ, ώστε σε αυτές τις ζώνες να συγκεντρωθούν οι αντάρτικες αντι-Ασαντ και αντι-τζιχαντικές δυνάμεις της Συρίας και να συντρίψουν τον ISIS απελευθερώνοντας και το Κομπανί. Η τούρκικη θέση κρύβει βέβαια μια σημαντική πλευρά της αλήθειας, που είναι ότι ο ISIS μπόρεσε να στεριώσει στη Συρία, όπως άλλωστε και το άλλο πιο “καθώς πρέπει” αδελφό του κομμάτι της Αλ-Κάιντα, η Αλ Νούσρα, γιατί ήταν ευνοικό για τέτοια εκτρώματα το ιδεολογικό έδαφος, ιδιαίτερα ο αντιμητισμός, ο θρησκευτικός σεχταρισμός και ο αντιδιαφωτισμός, που είχε ενσταλάξει για χρόνια και στο συριακό λαό η μουσουλμανική αδελφότητα, δηλαδή ο μεγάλος αυτός σύμμαχος του Ερντογάν. Όμως υπάρχει σήμερα στην τούρκικη θεση η πιο μεγάλη αλήθεια ότι από ένα σημείο και πέρα, το καθεστώς Άσαντ, όντας όλο και πιο υποχείριο της Ρωσίας, έγινε ο σφαγέας καθε προόδου μέσα στην αντιπολίτευση και ο προστάτης της χειρότερης τζιχαντικής αντίδρασης μέσα σε αυτήν, δηλαδή έγινε τουλάχιστον σε αυτή τη φάση το κέντρο της πολιτικής αντίδρασης και του φασισμού στη Συρία. Δεν είναι τυχαίο που τελικά πρώτος ο Ασαντ έχωσε μέσα στη Συρία σαν συμμαχό του έναν εξωτερικό κρατικό παράγοντα τον σιίτικο τζιχαντισμό της Χεζμπολάχ. Ήταν λοιπόν μέσα στην ιμπεριαλιστική επεμβατική λογική της Δύσης, και εφόσον η ίδια δεν ήθελε να στείλει στρατό στη Συρία, η πρόταση να δημιουγηθούν στη Συρία και μάλιστα στην περιοχή του Αλέπιου ζώνες προστασίας του πληθυσμού από τους βομβαρδισμούς του Άσαντ, και ευρύτερες ζώνες απαγόρευσης πτήσεων ώστε σε αυτές τις περιοχές να συγκεντρωθούν οι αντάρτικες αντιΑσαντ και αντι-τζιχαντικές δυνάμεις της Συρίας και να συντρίψουν τον ISIS απελευθερώνοντας και το Κομπανί. Αυτή ακριβώς ήταν η αντιπρόταση του Ερντογάν στην πίεση των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΡΚΚ-Ρωσίας να επέμβει η Τουρκία στο Κομπανί και τους έφερε σε δύσκολη θέση. Εμείς είμαστε αντίθετοι από θέση αρχής σε αυτή την πρόταση, που προωθείται πάγια από την Τουρκία ενάντια στον Ασαντ από το 2012. Αυτή στην αρχή γινόταν κάπως δεκτή από τις ΗΠΑ, αλλά σκόνταφτε στο ρώσικο βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Εμείς είμαστε αντίθετοι σε τέτοιες “ζώνες προστασίας” όταν πρόκειται για επέμβασση σε εσωτερικές ενδοκρατικές συγκρούσεις (πχ άδικη δυτική επέμβαση στη Λιβύη για την ανατροπή του Καντάφι), και τούτο γιατί σαν μαρξιστές θέεωρούμε την απλευθέρωση των λαών δυνατή κύρια από τους ίδιους και όχι από πανίσχυρους επεμβασίες “προστάτες”. Μπορούμε ωστόσο να δεχτούμε, ή ακόμα και να επιδιώξουμε επέμβαση οποιασδήποτε χωρας από τα έξω σε βοήθεια μιας άλλης μόνο όταν αυτη η τελευταία δέχεται εξωτερική επίθεση από μια Τρίτη (πχ δίκαιη επέμβαση των ευρωπαικών χωρών στη Βοσνία ενάντια στους σέρβους κατακτητές το 1995). Επίσης θεωρούμε θετική την ενίσχυση απ έξω σε όπλα ενός δημοκρατικού αντιφασιστικού αγωνα αρκεί αυτός να έχει πάρει πραγματικά παλλαικά, ενωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά και η εξουσία που αυτός αντιπαλεύει να είναι, γενικά μισητή από το λαό και να στηρίζεται σε ξένα οπλα. Γι αυτό το λόγο είμασταν αντίθετοι και στις δύο πλευρές του Συριακού εμφύλιου από την ώρα που αυτές επιδιώκαν τη νίκη με τη στήριξη κύρια σε ιμπεραλιστικές επεμβάσεις. Όμως από την ώρα που ο ιμπεραιλιστές δυτικοί και ανατολικοί καταφεύγουν συστηματικά σε τέτοιες ζώνες προστασίας και ζώνες απαγόρευσης πτήσεων για να υποδαυλίζουν καταστροφικούς εμφυλίους, (στη Λιβύη η Δύση ψηφισε υπέρ και η Ρωσία έκανε αποχή ώστε να περάσει η επίθεση στον Καντάφι) δεν μπορούμε να μην τους καταγγείλουμε σαν σιχαμερούς υποκριτές και προβοκάτορες όταν θέλουν εξωτερική επέμβαση στο Κομπανί αλλά λένε “όχι” στην πρόταση της Τουρκίας για την δημιουργία τέτοιων ζωνών. Όχι τυχαία αυτή η αντιπρόταση της Τουρκίας στο προβοκατόρικο κάλεσμα του Ομπαμα για δικιά της άμεση εμπλοκή στη Συρία, έφερε τον δεύτερο σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, τόσο δύσκολη ώστε στελέχη της κυβέρνησής του, όπως ο Μπαιντεν, η σύμβουλος ασφαλείας Σουζάνα Ράις, ακόμα και ο Κέρρυ, και πιο πολύ το γαλλικό ΥΠΕΞ άρχισαν να μελετάνε σοβαρά την πρόταση της Τουρκίας. Εκεί λοιπόν που κέρδιζε έδαφος η πρόταση για ορισμό ζωνών προστασίας και απαγόρευσης πτήσεων, επενέβη καθοριστικά ο μεγάλος προστάτης του ΡΚΚ, και του Άσαντ, η Ρωσία και έστειλε τελεσίγραφο στον Ερντογάν να μην επιμένει στς ζώνες προστασίας. Την ίδια στιγμή η πίεση του ΡΚΚ ενάντια στη γραμμή Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας μεγάλωσε, κάθε συνομιλία σταμάτησε και το ΡΚΚ έριξε τον κόσμο του στο δρόμο που άρχισε να σπάει να καίει ακόμα και να σκοτώνει πιστούς μουσουλμάνους που μοιάζαν με τζιχαντιστές, απειλώντας την κυβέρνηση με τερματισμό της ειρηνευτικής διαδικασίας και ξαναρχίνισμα του εμφύλιου. Ο ελιγμός του Ερντογάν με τους Πεσμεργκά και τον FSA, η σύνθετη ρώσικη απάντηση και το ξεσκέπασμα του ΡΚΚ Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Ερντογάν κατέφυγε στον εξής πολιτικά αμυντικό ελιγμό: Κάλεσε ο ίδιος ή ίσως και να αποδέχτηκε πρόταση των ΗΠΑ να στείλει η περιφερειακή κυβέρνηση του συμμάχου του Μπαρζανί ιρακινούς κούρδους μαχητές (τους γνωστούς Πεσμεργκά) να περάσουν μέσα από το τουρκικό έδαφος και να πάνε να στηρίξουν την άμυνα του Κομπανί. Προφανώς στόχος αυτής της κίνησης του Ερντογάν ήταν να εκτονώσει την αφόρητη πίεση πάνω του και ταυτόχρονα μην μείνει το Κομπανί και όλη η Βόρεια Συρία στα χέρια του ΡΚΚ. Όμως και αυτή η κίνηση μπήκε ουσιαστικά και αυτή κάτω από την ηγεμονία του ΡΚΚ-PYD, με μια νέα συμφωνία στις 22 του Οκτώβρη, σαν εκείνη του Ερμπίλ του 2012, μετά από συζητήσεις που κράτησαν 9 μέρες αυτή τη φορά στο Ντοχούκ του ιρακινού κουρδιστάν πάλι με μεσολαβητή και υποτιθέμενο εγγυητή και πάλι τον Μπαρζανί, ενώ συμμετείχαν σε αυτές παρασκηνιακά η Τουρκία και η ΗΠΑ. Δεν ξέρουμε τις λεπτομέρειές της, αλλά ξέρουμε ότι πάλι μοιράστηκαν θέσεις εξουσίας στο συριακό Κουρδιστάν, αλλά όλα δείχνουν ότι μοιράστηκαν με δυσμενέστερο τρόπο από ότι στο Εμπρίλ. Γιατί η απόφαση μιλάει για 40% θέσεις στο ΡΚΚ-PYD, 40% στους φιλο-Μπαρζανί κούρδους του ΚΝC και 20% σε “ανεξάρτητους”. Στην πολιτική δεν υπάρχουν ανεξάρτητοι και ποτέ ο σοσιαλ- φασισμός δεν δέχεται να κρίνονται αποφάσεις από “ανεξάρτητους” που δεν ελέγχει. Αλλά και αυτό να μην υπήρχε δεν είναι δυνατό να υπάρχει ούτε αυτή τη φορά έντιμη συμφωνία μοιρασιάς χωρίς να κάνει καμιά αυτοκριτική η πλευρά που παραβίασε την προηγούμενη συμφωνία . Αλλά ποια αυτοκριτική να κάνει το PKK-PYD στο Ντοχούκ αφού τώρα χάρη στη στήριξη των υπερδυνάμεων και στην παγκόσμια προπαγανδιστική τους μηχανή εμφανίζεται στα μάτια όλων των κούρδων σαν ο πιο θρυλικός υπερασπιστής της εθνικής τους υπόστασης αλλά και σαν παγκόσμιο σύμβολο της μάχης υπέρ του πολιτισμού και κατά της βαρβαρότητας ; Το ότι η συμφωνία αυτή σηματοδοτεί την πολιτική ηγεμονία του ΡΚΚ-PYD σε ένα κουρδικό θραύσμα άτυπου κράτους-υβρίδιου, υπό ρώσικη κυριαρχία στη βόρεια Συρία, και ότι βάζει τις βάσεις για μια ηγεμονία του ΡΚΚ σε όλο τον κουρδικό χώρο για το διαμελισμό και τον εκβιασμό και των 4 κρατών στα οποία αυτός εκτείνεται, το αποδεικνύει η θερμή υποδοχή που έκανε στη συμφωνία του Ντοχούκ το ρώσικο Υπουργείο εξωτερικών με ανακοίνωσή του (Αλ-Μόνιτορ 28 Οκτώβρη, http://www.al-monitor.com/pulse/politics/2014/10/syria-kobani-turkish-kurdish-implications.html). Σε αυτήν με επεμβατικό ιμπεριαλιστικό θράσος σημειώνεται “το ενδιαφέρον της Ρωσίας για τη συμφωνία για την εγκαθίδρυση μιας διοίκησης από ενωμένες δυνάμεις στις κουρδικές περιοχές της Συρίας” και ότι η συμφωνία αυτή “ είναι ένα πρότυπο για όλα τα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις, το οποίο εγγυάται την κυριαρχία και την ενότητα της χώρας μέσω της ενότητας και της αντιμετώπισης της διεθνούς τρομοκρατίας και εξτρεμισμού”, Το τελευταίο απόσπασμα αυτής της ανακοίνωσης δείχνει πόσο μακρυά στοχεύει η ρώσικη διπλωματία όταν θεωρεί το αντι-ISIS μέτωπο πρότυπο για όλα τα πολιτικά κόμματα και δυνάμεις, δηλαδή το πόσο θα δουλέψει με το προβοκατόρικο εργαλείο που ή ίδια δημιούργησε για την ανακατασκευή του γεωγραφικού και πολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής. Σύντομα αποδείχτηκε ότι αυτή η βοήθεια των Πεσμεργκά στο Κομπανί τους έφερε εκεί σαν φτωχούς συγγενείς και όχι σαν συμπρωταγωνιστές του ΡΚΚ-PYD. Το ότι ο αριθμός τους, είναι πολύ μικρός-μικρότερος από 150 άτομα, για να επηρεάσουν σοβαρά τους στρατιωτικούς συσχετισμούς εκεί δεν είναι βασικό. Το βασικό είναι ότι ήταν μέρος της συμφωνίας του Ντοχούκ να μην συμμετέχουν στο επιτελείο της μάχης που θα παραμείνει εξ ολοκλήρου στα χέρια του στρατού του ΡΚΚ-PYD, του ΥPG, αλλά και κυρίως να μην συμμετέχουν στις μάχες σώμα με σώμα με τον ISIS πεζικού αλλά να δίνουν κάλυψη πυροβολικού στο πεζικό του ΥPG, δηλαδή ουσιαστικά να λειτουργούν σαν μια εξωτερική σχετικά ασφαλής δύναμη, όπως μια αεροπορική κάλυψη, πράγμα που θα τους δίνει ελάχιστο πολιτικό κύρος εσωτερικά και διεθνώς. Το μόνο που στην πράξη θα κάνει η συμφωνία του Ντοχούκ είναι όπως και η συμφωνία του Ερμπίλ να δώσει στην πολιτική του ΡΚΚ την κάλυψη της αμερικάνικης υπερδύναμης και όλη της Δύσης, αφού θα της δώσει την έγκριση της δυτικόφιλης, αλλά από ότι φαίνεται όμηρου του εθνικισμού της και του γενικότερου κούρδικου εθνικισμού, δυτικόφιλης κυβέρνησης Μπαρζανί Την ίδια τύχη με αυτόν τον ελιγμό του Ερντογάν είχε από πρακτική άποψη το κάλεσμά του να περάσουν στο Κομπανί 1300 στρατιώτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army- FSA), δηλαδή του στρατού της αντι-Άσαντ αντιπολίτευσης, που ουσιαστικά σήμερα μόνο στην Τουρκία έχουν έναν σταθερό υποστηρικτή. Τμήματα και αυτού του στρατού βαδίζουν ήδη προ το Κομπανί, αλλά όλα δείχνουν πως όποια φτάσουν ως εκεί θα είναι και πάλι κατάλληλα διυλισμένα πολιτικά και απονευρωμένα επιχειρησιακά για να ταιριάζουν στο ΡΚΚ και στα ρώσικα σχέδια. Αυτό το μαρτυράει καθαρά η τοποθέτηση εκπροσώπων του ΥPG ότι ο FSA έχει μέσα του πολλές ομάδες και τάσεις και ότι είναι σε επαφή ήδη με την ηγεσία του FSA για να συμμετέχουν στην άμυνα του Κομπανί εκείνες που είναι “προοδευτικές” (www.kurdnet 27 Οκτώβρη). Στο τελευταίο αυτό σημείο αρχίζει να ξεσκεπάζεται η προπαγάνδα των υπερδυνάμεων και πιο πολύ η απατεωνίστικη προπαγάνδα του ΡΚΚ, που προσπαθούσε εδώ και ενάμιση μήνα να πείσει τον κόσμο ότι στο Κομπανί δεν κρινόταν ένα ζήτημα πολιτικής εξουσίας των κούρδων της Συρίας και του ίδιου του ΡΚΚ αλλά η ανθρώπινη ύπαρξη των κατοίκων του από τους εξολοθρευτές του ISIS. Αν ο Ερντογάν είναι ένα κτήνος γιατί δεν μπαίνει ο ίδιος σαν Τουρκία ή δεν αφήνει τους κούρδους της Τουρκίας να σώσουν το Κομπανί, με ποιο δικαίωμα οι ίδιοι οι υπεραπιστές του Κομπανί διαλέγουν ανάμεσα στις “προοδευτικές” και στς όχι προοδευτικές τάσεις του FSA που θέλουν επίσης να υπερασπίσουν το Κομπανί; Στην πραγματικότητα η αντιμετώπιση της βοήθειας των Πεσμεργκά και ακόμα περισσότερο εκείνη του FSA από το ΡΚΚ-PYD-YPG είναι ακόμα χειρότερη από όσο δείχνει η παραπάνω φρασούλα και αποκαλύπτει ότι ΠΟΤΕ από την αρχή της πολιορκίας του Κομπανί η ρωσόδουλη ηγεσία του δεν είχε σκοπό να σώσει τους κατοίκους της πόλης από την σκλαβιά και τον εξανδραποδισμό-αν και πρακτικά τέτοιο ζήτημα όπως είπαμε στην αρχή άμεσα δεν υπήρξε- αλλά να ηγεμονεύσει στο συριακό κουρδιστάν και σε όλο τον κουρδικό χώρο, ενώ πιο άμεσα να πετύχει την πλήρη διεθνή απομόνωση και συντριβή της κυβέρνησης Ερντογάν, όπως θέλουν τώρα με μανία τα ρώσικα αφεντικά. Υπάρχουν λοιπόν δύο δηλώσεις ηγετικών στελεχών του YPG, που μένουν όσο γίνεται πιο κρυφές από τους λαούς, οι οποίες γίνανε την ώρα που ο Ερντογάν επέτρεπε στους Πεσμεργκά και στον FSA να μπουν στο Κομπανί, και ενώ συνεχίζονταν οι σχετικές διαβουλεύσεις όλων των σχετικών διεθνών και τοπικών επιτελείων. Αυτές οι δηλώσεις αποκαλύπτουν περίτρανα και ωμά πόσο το ΡΚΚ δεν ήθελε και δεν θέλει καμιά ουσιαστική στρατιωτική βοήθεια στο έδαφος για να σπάσει την περικύκλωση των τεράτων, αλλά να πετύχει μια εξασφαλισμένη από την αρχή νίκη γοήτρου, λόγω του κοινού αφεντικού που έχουν και οι πολιορκητές και οι πολιορκημένοι. Δήλωσε λοιπόν ο αρχηγός του καντονιού του Κομπανί Ανβάρ Μουσλίμ και πρόεδρος του PYD στο τούρκικο ΒΒC (www.kurdnet στις 21 του Οκτώβρη) μόλις η Τουρκία ανακοίνωσε ότι οι ιρακινοί Πεσμεργκά μπορούν να διαβούν μέσα από την Τουρκία για να πάνε στο Κομπανί και ενώ γίνονταν ακόμα οι διαπραγματεύσεις στο Ντοχούκ: “Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο από τους Πεσμεργκά είναι όπλα. Αν οι Πεσμεργκά θέλουν να μπουν στο Κομπανί μπορούν να έρθουν σε επαφή με το YPG, το οποίο, αν έχει ανάγκη από υποστήριξη, θα τους καλέσει να έρθουν ή θα τους ζητήσει βοήθεια σε όπλα”. Ποιος περικυκλωμένος στρατός σε θανάσιμο τάχα κλοιό που προστατεύει το λαό του από κανιβάλους, ζήτησε ποτέ από πρόθυμους να πεθάνουν μαζί του συμπολεμιστές να του υποβάλουν αίτηση που θα “εξεταστεί αρμοδίως” και θα κριθεί αν γίνουν δεκτοί; Και για όσους δεν κατάλαβαν ο Μουσλίμ συνέχισε: “το YPG έχει αρκετούς νέους ανθρώπους για να πολεμήσουν”. Τελικά οι Πεσμεργκά υπέγραψαν την αίτηση και έγιναν δεκτοί με τους ουσιαστικά ταπεινωτικούς όρους που υπέγραψαν στο Ντοχούκ. Αλλά αυτά τα λόγια δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που είπε η ίδια η αρχηγός του YPG στο Κομπανί Μευσά Αμπντό για τον FSA: “Αν ο FSA θέλει να υπερασπίσει την αντίστασή μας θα έπρεπε να πολεμήσει τον ISIS σε άλλες περιοχές που ελέγχει και όχι στο Κομπανί, θα ήταν πιο χρήσιμο”. Αν αυτό δεν σημαίνει ότι “εδώ παίζουμε εμείς, εσείς να πάτε αλλού να παίξετε” τότε τι σημαίνει; Αυτή η δήλωση ήταν τόσο ωμή και τόσο αποκαλυπτική που δύο μέρες μετά βγήκε για να τη γλυκάνει ο αρχηγός του YPG σε όλο το συριακό Κουρδιστάν, ο Sipan Hemo που θεώρησε “θετική” την άφιξη του διυλισμένου FSA, αλλά δήλωσε ότι θα ήταν καλύτερα αυτός “να ανοίξει νέα μέτωπα” σε πόλεις πολύ μακρυά από το Κομπανί. Η σαπίλα που κρύβει αυτή η σύγκρουση και ο στημένος χαρακτήρας της σε επίπεδο ηγεσίων - και όχι βάσης, όπου άλλη είναι η σύνθεση του μεσαιωνικού ISIS και άλλη αυτή του διπρόσωπου ΡΚΚ- δεν θα αργήσει να βγει στη φόρα. Ήδη βγήκε στη φόρα η φανατική υποστήριξη, προπαγανδιστική και σε όπλα που μετά το Ιράν δίνει το καθεστώς Άσαντ στο Κομπανί, με τον υπουργό πληροφοριών Ομράν Ζομπί να δηλώνει στις 21 Οκτώβρη ότι η κυβέρνηση δίνει και “θα συνεχίσει να δίνει στρατιωτική βοήθεια στο Κομπανί στο ψηλότερο επίπεδο”, ενώ χρειάστηκε να πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας στην υπό το ΡΚΚ-PYD “λαϊκή” αυτοδιοίκηση του συριακού Κουρδιστάν για να μάθουμε ότι τους μισθούς της γραφειοκρατίας εκεί συνεχίζει να τους πληρώνει η συριακή κυβέρνηση (Al Monitor της 28 Οκτώβρη). Όποιος θέλει να καταλάβει μια σύνθετη πραγματικότητα πρέπει να ξεκινάει από τα μεγαλύτερα αινίγματα που αυτή βάζει. Στην περίπτωση του ISIS το μεγαλύτερο αίνιγμα είναι το εξής: Πως γίνεται τα ισχυρότερα φασιστικά κράτη του κόσμου με επικεφαλής τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, και γενικά όλα τα φασιστικά κόμματα να είναι εναντίον ενός τέρατος σαν το ISIS και βέβαια να είναι εναντίον του και όλες οι δημοκρατίες και μισοδημοκρατίες γενικά όλα τα κράτη και το τέρας αυτό να υπάρχει και να είναι τόσο επικίνδυνο; Και πως γίνεται εκείνοι που κυρίως κερδίζουν σε κύρος και σε θέσεις πολεμώντας το τέρας αυτό να είναι ακριβώς οι φίλοι των μεγαλύτερων φασισμών, όπως είναι το Ιράν και η Συρία και πάνω απ όλα το ΡΚΚ και η προστάτιδα όλων αυτών Ρωσία ; Και πως μπορεί ο πιο χαμένος να είναι η Τουρκία που σ’ αυτή τη φάση βρέθηκε μετωπικά και ταυτόχρονα απέναντι σε όλους αυτούς; Μπορεί να υπάρχει κάποια άλλη πειστικότερη απάντηση από το ότι αυτό το τέρας είναι ένα πολύ-πολύ χρησιμο και πολύ ελεγχόμενο δημιούργημα κάποιων από αυτούς τους φασισμούς και μάλιστα του μεγαλύτερου διπλωματικότερου και πιο επεμβατικού από αυτούς και ότι όλες αυτές οι συγκρούσεις είναι σε επίπεδο ηγεσίας ελεγχόμενες και πλασματικές; Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλό να παρακολουθεί κανείς την ελληνική εξωτερική πολιτική. Είναι η ρώσικη εξωτερική πολιτική αλλά χωρίς πολλές προφυλάξεις. Λοιπόν δεν θα βρεί κανείς άλλη χώρα που να είναι τώρα δα τόσο φανατικά ΡΚΚ και Κομπανί, τόσο ευαίσθητη ενάντια στον ISIS και να είναι τόσο ξαφνικά και τόσο φανατικά εναντίον της Τουρκίας ώστε να έχει σε χρόνο μηδέν κόψει τα τουρκικά σίριαλ που ήταν το σήμα κατατεθέν της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης, όσο ο Ερντογάν ήταν φίλος της Ρωσίας, να έχει κάνει τις τούρκικες επεμβάσεις στην κυπριακή ΑΟΖ παγκόσμιο ζήτημα την ώρα που πριν δυο χρόνια ψέλιζε γι αυτές λίγα λογάκια και να έχει συγκροτήσει ενα δραστήριο αντι-τούρκικο μέτωπο με τον εκλεκτό της Ρωσίας πραξικοπηματία και σφαγέα Σίσι. Επειδή ακριβώς υποφέρουμε από μια εθελόδουλη άρχουσα τάξη με μια κυβέρνηση και μια αντιπολίτευση, που καταστρέψανε τη χώρα μας σχεδόν απόλυτα, έχει ζωτική σημασία να ψάχνουμε και να μελετάμε τις κλίσεις και τα βίτσια της και να βγαίνουμε έξω από την τροχιά τους. Και πουθενά όσο στην εξωτερική πολιτική δεν εκδηλώνεται τόσο έντονα η αχρειότητα, η δουλικότητα και η σιχαμερή θρασυδειλία της. Είναι αυτά τα υποκείμενα που μας υποχρέωσαν να αποκτήσουμε μια παγκόσμια όσο μπορούμε πιο έντιμη ματιά ώστε να γίνουμε αξιοπρεπείς πολίτες του κόσμου και να φτιάξουμε μια αξιοπρεπή χώρα.ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Πέμπτη, 07 Αυγούστου 2014
Μόλις τερματίστηκε με μια νέα εκεχειρία ο δεύτερος “πόλεμος των ρουκετών” Ισραήλ-Χαμάς μετά από τον πρώτο του 2008-9
Το πολιτικό και διπλωματικό αποτέλεσμα ήταν και αυτή τη φορά μια καταστροφική ήττα για το Ισραήλ, ενώ το στρατιωτικό αποτέλεσμα απλά δεν ήταν νίκη. Όμως σε αυτού του είδους τους πολέμους αυτό που μετράει είναι το πολιτικό-διπλωματικό αποτέλεσμα, όπως αρκετά διεξοδικά το αναλύουμε στο σημαντικό άρθρο της Νέας Ανατολής του Γενάρη του 2009 που αναδημοσιεύουμε παρακάτω.
Διαβάστε περισσότερα...
Η φασιστική χρήση της Γάζας από το νεοναζιστικό άξονα και το προβοκατόρικο δίπολο
Πέμπτη, 07 Αυγούστου 2014
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το άρθρο για τους βομβαρδισμούς της Γάζας του 2009 που δημοσιεύτηκε στο φ. 441-2 της Νέας Ανατολής. Πρόκειται για μία ανάλυση που επαληθεύεται από τις σημερινές εξελίξεις και είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την κατανόησή του ισραηλο-παλαιστινιακού ζητήματος.
Διαβάστε περισσότερα...
Ο προβοκατόρικος υπέρ της Χαμάς ρόλος της κυβέρνησης Νετανιάχου-Λίμπερμαν
Πέμπτη, 07 Αυγούστου 2014
Όλες οι ως τώρα διπλωματικές νίκες των προβοκατόρων ηγετών της Χαμάς έχουν στο βάθος να κάνουν με το μεγάλο σύμμαχο του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού που είναι η κυβέρνηση συνεργασίας κύρια ανάμεσα στο σοβινιστικό κόμμα Λικούντ του πρωθυπουργού Μπ. Νετανιάχου και το εθνορατσιστικό Γισραέλ Μπεϊτενού του ρώσικης καταγωγής και εθνορατσιστή υπουργού εξωτερικών Α. Λίμπερμαν. Αυτή προέκυψε
Διαβάστε περισσότερα...