Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η ε­πέμ­βα­ση της Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας στην Υε­μέ­νη κα­τά των ι­ρα­νό­φι­λων σι­ι­τών α­νταρ­τών Χού­δι, οι ο­ποί­οι έ­χουν κα­τα­λά­βει πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά την εξου­σί­α ου­σια­στι­κά α­πό τον Σε­πτέμ­βριο και τυ­πι­κά α­πό τον Ια­νουά­ριο, α­νοίγει μια νέ­α πε­ρί­ο­δο για τη Μέ­ση Α­να­το­λή.

 

Πλήρης επιβεβαίωση της ΟΑΚΚΕ

Σε παλαιότερο άρθρο της Νέας Ανατολής γράφαμε για τις τελευταίες εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ ότι ουσιαστικά η κυπριακή ηγεσία εξωθούσε τους Τούρκους να βγάλουν το πλοίο Μπαρμπαρός,

 

 

Στις 2 Δε­κέμ­βρη η τρι­με­λής η­γε­σί­α του Occupy Central, α­πο­τε­λού­με­νη α­πό τους πανε­πι­στη­μια­κούς Μπέ­νυ Τά­ι, Τσαν Κιν Μαν και τον κλη­ρι­κό Τσου Γιου Μιν­γκ, ζήτη­σε α­πό τους κα­τα­λη­ψί­ες του κέ­ντρου να α­πο­χω­ρή­σουν “για την α­κε­ραιό­τη­τα και την α­σφά­λεια των συ­γκε­ντρωμένων” α­να­κοι­νώ­νο­ντας το τέ­λος της πολι­τι­κής α­νυ­πα­κο­ής (βλ. El Pais, 2/12).

Την ώ­ρα που ο κτη­νώ­δης κι­νέ­ζι­κος σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός ε­τοι­μά­ζεται για την ε­πί­θε­σή του στον Ει­ρη­νι­κό στο πλευ­ρό της ρω­σι­κής νε­ο­χι­τλε­ρικής υ­περ­δύ­να­μης, α­ντι­με­τω­πί­ζει έ­να μα­ζι­κό κύ­μα λα­ϊ­κής ορ­γής στο ε­σω­τε­ρικό. Τού­τη τη φο­ρά εί­ναι ο η­ρω­ι­κός λα­ός του Χον­γκ Κονγκ που μπαί­νει στην πρω­το­πο­ρί­α των α­γώ­νων του κι­νε­ζι­κού λα­ού για δη­μο­κρα­τί­α και ε­λευ­θε­ρί­α.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ

O ο­ρι­σμός της α­λή­θειας σή­με­ρα στην πα­γκό­σμια πο­λι­τι­κή και ει­δικά στη χώ­ρα μας εί­ναι ο ε­ξής: Α­λή­θεια εί­ναι ε­κείνο στο ο­ποί­ο συμ­φω­νούν οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις. Οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις συμ­φω­νούν αυ­τή τη στιγ­μή ό­τι ο μεγα­λύ­τε­ρος ε­χθρός της αν­θρω­πό­τη­τας και του πο­λι­τι­σμού εί­ναι ο ISIS και, ό­λοι, κα­λοί και κα­κοί πρέ­πει να ε­νω­θούν για να  πο­λε­μή­σουν  κύ­ρια αυ­τόν α­κρι­βώς τον ε­χθρό.  Και  βέ­βαια πρέ­πει να τον πο­λε­μή­σουν με τον μό­νο δυ­να­τό  τρό­πο  που εί­ναι α­κρι­βώς αυ­τός που θέ­λουν οι υ­περ­δυ­νά­μεις. Ο  τρό­πος αυ­τός εί­ναι να μπεί η Τουρ­κί­α με στρα­τό στο συ­ρια­κό έ­δα­φος και να α­πε­λευ­θε­ρώ­σει το Κομπα­νί α­πό την πο­λιορ­κί­α του ISIS ή να αφήσει το στρα­τό  του ΡΚΚ να μπει στο συ­ρια­κό έ­δα­φος  και να το κά­νει αυ­τό.   Η Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γάν δεν έ­κά­νε ούτε το έ­να ού­τε το άλ­λο ο­πό­τε α­πο­δεί­χτη­κε σύμ­μα­χος του ISIS δη­λα­δή  με­γά­λος ε­χθρός του πο­λι­τι­σμού. Α­πό την άλ­λη οι μα­χη­τές του ρω­σό­δου­λου ΡΚΚ που υ­πε­ρασπί­ζουν  το Κο­μπα­νί και α­πο­κρού­ουν τον ISIS με τη βο­ή­θεια της α­με­ρι­κά­νι­κης αε­ρο­πο­ρί­ας α­πο­δεί­χτη­καν οι με­γα­λύ­τε­ροι ή­ρω­ες της δη­μο­κρα­τί­ας και του ανθρώ­πι­νου πο­λι­τι­σμού του­λά­χι­στον για το διά­στη­μα που κρα­τά­ει η μά­χη του Κο­μπα­νί.   Ά­με­ση συ­νέ­πεια της  πα­ραπά­νω “α­λή­θειας” εί­ναι ό­τι οι Η­ΠΑ α­να­γνώρι­σαν σαν ά­ξιο συ­νο­μι­λη­τή τους για την ει­ρή­νη το ΡΚΚ, που ως πρό­σφα­τα το θεω­ρού­σαν τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση, του δί­νουν ό­πλα και το βο­η­θά­νε με βομ­βαρ­δι­στι­κά ε­νώ πιο πε­ρή­φα­νοι απ ό­λους κα­μα­ρώ­νουν τώ­ρα δί­πλα στο ΡΚΚ και στο Λευ­κό Οί­κο οι α­πα­ντα­χού  “ε­πα­να­στά­τες” και κα­τά τα άλ­λα α­ντια­με­ρι­κά­νοι φιλοι του ΡΚΚ. Το πιο βα­σι­κό εί­ναι ό­τι την ί­δια ώ­ρα ο με­γά­λος πα­γκό­σμια δα­κτυλο­δει­χτού­με­νος έ­νο­χος εί­ναι η Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γάν. Για μας ό­πως έ­χου­με ξα­να­πεί  η α­λή­θεια δεν εί­ναι ε­κεί που συμ­φωνούν οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις. Α­ντί­θε­τα ε­κεί εί­ναι το πιο με­γά­λο ψέ­μα, για­τί εκεί συμ­φω­νεί  και η χει­ρό­τε­ρη, η φα­σι­στι­κό­τε­ρη α­πο αυ­τές. Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι ο με­γα­λύ­τε­ρος ε­χθρός της αν­θρω­πό­τη­τας σή­μερα εί­ναι η μια α­πό τις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις η νε­ο­να­ζι­στι­κή Ρω­σί­α του Πού­τιν και το κύ­ριο μέ­τω­πο της ε­πί­θε­σής της στον κό­σμο και ει­δι­κά στην Ευ­ρώ­πη εί­ναι σή­με­ρα το ου­κρα­νι­κό μέ­τω­πο. Σε έ­να ε­κτε­τα­μένο άρ­θρο μας στο προ­η­γού­μενο φύλ­λο της Νέ­ας Α­να­το­λής α­πο­δει­κνύ­α­με ό­τι ο ISIS εί­ναι πρώ­τα απ’  ό­λα έ­να εργα­λεί­ο στρα­τηγι­κού α­ντι­πε­ρι­σπα­σμού της Ρω­σί­ας για την Ου­κρα­νί­α που  ξε­τυ­λί­γε­ται με­θο­δι­κά και α­δυ­σώ­πη­τα μέ­σω των συμ­μά­χων και των ε­γκά­θε­τών της στον κα­τα­τραυ­μα­τι­σμέ­νο, δια­σπα­σμέ­νο και αι­μορ­ρα­γού­ντα χώ­ρο της Μέ­σης Α­να­το­λής. Ο ρώ­σι­κος α­ντι­πε­ρι­σπα­σμός με τον ISIS συ­νί­σταται στο ε­ξής: Ε­κεί που το πρό­βλη­μα της  Ευ­ρώ­πης ή­ταν πώς θα α­ντι­με­τω­πί­σει μί­α α­πέ­ρα­ντη Ρω­σία με τέ­λεια συμ­βα­τι­κά ό­πλα, με πυ­ρη­νι­κά, με δια­στη­μό­πλοια, με καί­ριες θέ­σεις σε ό­λα τα διε­θνή όρ­γα­να α­πο­φά­σε­ων, με φι­λι­κές της πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις σε ό­λο τον κό­σμο, η οποί­α ε­λέγ­χει την ε­νερ­γεια­κή τρο­φο­δο­σί­α της Ε­Ε και της ε­πι­τί­θε­ται και α­πο­σπά έ­να τμή­μα της, την Κρι­μαί­α, ξαφ­νι­κά βρέ­θη­κε να πολε­μά­ει στο πλευ­ρό των πιο στε­νών στρα­τη­γι­κών φί­λων της Ρω­σί­ας , δη­λα­δή στο πλευ­ρό του Ι­ράν, του ι­ρα­νό­φι­λου Ι­ρακ, του Κα­τάρ,  του ΡΚΚ  και πρό­σφα­τα και της ί­διας της Ρω­σί­ας ε­νά­ντια σε έ­να ξαφ­νι­κό “κρά­τος -πει­ρα­τή”, δη­λα­δή σε έ­να κρά­τος λη­στών, βα­σα­νι­στών  και δου­λε­μπό­ρων, που σαν τέ­τοιο δεν έ­χει, ούτε μπο­ρεί να έ­χει σύγ­χρο­νη πα­ρα­γω­γή, ού­τε δι­πλω­μα­τι­κές υ­πη­ρε­σί­ες, ού­τε αε­ρο­πο­ρί­α, αλ­λά μό­νο μι­κρο­με­σαί­α συμ­βα­τι­κά ό­πλα που του τα προ­μη­θεύ­ουν μοι­ραί­α άλ­λα κρά­τη εκ των ο­ποί­ων το πιο γνω­στό και πε­ρί­βλε­πτο εί­ναι το ρω­σό­φι­λο Κα­τάρ (που βέ­βαια συμ­με­τέ­χει και αυ­τό στην α­ντι-ISIS εκ­στρα­τεί­α!!!). Το ISIS υ­πάρ­χει και α­να­πτύσ­σε­ται μό­νο για­τί το ε­πέ­τρε­ψαν και το θέλη­σαν οι φί­λοι της Ρω­σί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή.  Χω­ρίς την ά­δεια του ό­λο και πιο προ­σκυ­νη­μέ­νου  στη Ρω­σί­α  Α­σα­ντ,  χω­ρίς την συ­ντρι­βή ε­κεί ό­λων των φι­λο­δυτι­κών α­ντι­πο­λι­τεύ­σε­ων με τη βο­ή­θεια του ρω­σό­δου­λου προ­βο­κά­το­ρα Ο­μπά­μα, δεν θα μπο­ρού­σε να στα­θεί  ο ISIS σε μια  με­γά­λη έ­κτα­ση του συ­ρια­κού ε­δά­φους και μά­λι­στα να ‘χει ε­κεί μια η­μιε­πί­ση­μη πρω­τεύ­ου­σα ό­πως εί­ναι η Ρα­κά. Ε­πίσης χω­ρίς την πρω­το­φα­νή, ταυ­τό­χρο­νη και ε­ντε­λώς α­μα­χη­τί ε­γκα­τά­λει­ψη α­πό την ι­ρα­νό­φι­λη και ρω­σό­φι­λη κυ­βέρ­νη­ση Μα­λί­κι του Ι­ράκ όλων των συ­νο­ριακών πε­ρα­σμά­των της χώ­ρας προς τη Συ­ρί­α δεν θα μπο­ρού­σε ο ISIS να προ­ε­λά­σει τόσο εύ­κο­λα  μέ­σα στο Ι­ράκ, να υ­πο­χρε­ώ­σει σε μια με­γά­λη ήτ­τα τους δυ­τι­κό­φι­λους κούρ­δους του Ι­ράκ και να συ­σπει­ρώ­σει τους προ­βο­κα­ρι­σμέ­νους α­πό τον Μαλί­κι σου­νί­τες. Τέλος και ί­σως το πιο βα­σι­κό χω­ρίς ά­φθο­νο χρή­μα και πο­λύ κα­λά ό­πλα που προ­μή­θευ­σε σύμ­φω­να με ό­λα τα στοι­χεί­α το Κα­τάρ,  ο ISIS δεν θα μπο­ρού­σε να στρα­το­λο­γή­σει τό­σους μι­σθο­φό­ρους λη­στές και κά­θε λο­γής κα­θάρμα­τα και τυ­χο­διώ­κτες. Ο ISIS εί­ναι έ­νας α­πο­τρο­πια­στι­κός μπα­μπού­λας, εί­ναι το α­πό­λυ­το τέρας στη φόρ­μα, αλ­λά εί­ναι πά­ντα έ­να μι­κρο­με­σαί­ο τέ­ρας που ο ρό­λος του εί­ναι να κά­νει θό­ρυ­βο με μια φα­ντα­σμα­γο­ρί­α φρί­κης  για να κρύ­ψει πί­σω του το α­ληθι­νά πε­λώ­ριο και ε­πι­κίν­δυ­νο τέ­ρας που είναι η ρώ­σι­κη υ­περ­δύ­να­μη και τα πραγ­μα­τι­κά τε­ρα­τώ­δη, αλ­λά “δια­κρι­τι­κά”  τε­ρα­τώ­δη φι­λι­κά της κρά­τη, τύ­που Κί­νας και Ι­ράν.           Μό­νο αν  δού­με την υ­πό­θε­ση του Κο­μπα­νί κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα θα κα­τα­λά­βου­με τι πε­λώ­ριας ση­μα­σί­ας παι­χνί­δι παί­ζει πά­νω του η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α μέ­σω του “κα­κού” της προ­σώ­που, του  ISIS  α­πό τη μια με­ριά και του ΡΚΚ, του “κα­λού” της προ­σώ­που α­πό την άλ­λη . Τα δια­φο­ρε­τι­κά πρό­σω­πα ση­μαί­νουν κά­τι ό­τι εί­ναι άλ­λο πράγ­μα σε ε­πί­πε­δο βά­σης  οι δύ­ο στρα­τοί του ISIS και του ΡΚΚ αντί­στοι­χα. Ο στρα­τός του ISIS εί­ναι ο μεσαί­ω­νας, ο στρα­τός του ΡΚΚ ό­πως κά­θε σο­σιαλ­φα­σι­στι­κός στρα­τός έ­χει στη βά­ση του και την κτη­νω­δί­α και την πρό­οδο. Το ό­τι ο έ­νας σκλα­βώ­νει τη γυ­ναί­κα και στο άλ­λο η γυ­ναί­κα πο­λε­μά­ει εί­ναι η πιο τυ­πι­κή έκ­φρα­ση αυ­τής της δια­φο­ράς στην ο­ποί­α τό­σο πο­λύ σπε­κου­λάρει η φα­σι­στι­κή η­γε­σί­α του ΡΚΚ και τα κα­γκε­μπί­τι­κα α­φε­ντι­κά της. Το ό­τι ο Ερντο­γάν α­πό ι­σλα­μι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση ε­ξί­σω­σε αυ­τές τις δύ­ο μορ­φές της α­ντί­δρα­σης, τον ISIS με το ΡΚΚ του στοί­χι­σε δι­πλω­μα­τι­κά κύ­ρος και χρό­νο και διευ­κόλυ­νε ό­σο τί­πο­τα άλ­λο τη ρώ­σι­κη διπλω­μα­τί­α.   Γιατί η  Ρωσία θέλει να απομονώσει και να ανατρέψει την κυβέρνηση Ερντογάν   Χω­ρίς την ε­πί­θε­ση του ISIS στο Κο­μπα­νί το ΡΚΚ θα ή­ταν έ­νας πε­ρι­θω­ριακός παί­χτης στην με­σα­να­το­λι­κή και στην τουρ­κι­κή πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή σκη­νή. Τώ­ρα μπή­κε στο κέ­ντρο της και μά­λι­στα με την έ­γκρι­ση της Δύ­σης, που ως χθες το θε­ω­ρού­σε και μια τρο­μο­κτα­τι­κή ορ­γά­νω­ση που πραγ­μα­τι­κά ή­ταν- και ό­χι με την ε­πα­να­στα­τι­κή εκ­δο­χή του ό­ρου. Και μπή­κε στο κέ­ντρο της σαν μια κε­ντρι­κή ε­σω­τε­ρι­κή τουρ­κι­κή και σαν μια ε­ξω­τε­ρι­κή δύ­να­μη α­πο­μόνω­σης και α­πο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης της Τουρ­κί­ας. Το ρεύ­μα Ερ­ντο­γάν,  ι­διαί­τε­ρα με­τά τη ρή­ξη του με τους ρω­σό­δου­λους ι­σλα­μο­φα­σί­στες γκιου­λε­νι­στές (δες άρ­θρα της ΝΑ του 2013 για το προ­βο­κα­ρισμέ­νο α­πό την αρ­χή κί­νη­μα της Τα­ξίμ), και πα­ρό­λα τα α­ντι­δρα­στι­κά του ι­σλα­μικά νε­ο­ο­θω­μα­νι­κά και σε με­γά­λο βαθ­μό α­ντιδυ­τι­κά ι­δε­ο­λο­γι­κά χα­ρα­κτη­ριστι­κά, έ­χει βρε­θεί α­πό θε­τι­κή πλευ­ρά σε τρο­χιά σύ­γκρου­σης με την ρώ­σι­κη πολι­τι­κή κυ­ρί­ως στη Μέ­ση α­να­το­λή, αλ­λά πρό­σφα­τα και στην Ου­κρα­νί­α.  Η σύ­γκρου­ση Ερ­ντο­γάν Ρω­σί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή έ­χει σαν βά­ση της την η­γε­μο­νι­στική άρ­νη­ση της δεύ­τε­ρης  να δε­χτεί στην ε­ξου­σί­α  ο­ποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση ε­θνι­κι­στών  Α­δελ­φών Μου­σουλ­μά­νων  ι­διαί­τε­ρα ό­ταν αυ­τή παί­ζει το δη­μο­κρα­τικό α­στι­κό παι­χνί­δι, ό­πως στην Αί­γυ­πτο και στην Τουρ­κί­α, και κυ­ρί­ως ό­ταν  ε­πιδί­ω­κει να παί­ξει έ­ναν α­νε­ξάρ­τη­το και α­πό τις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις πε­ρι­φερεια­κό ρό­λο στο με­σα­να­το­λι­κό και κε­ντρο­α­σια­τι­κό χώ­ρο. Ο Ερ­ντο­γάν εί­ναι ο τε­λευ­ταί­ος κρα­τι­κός εκ­πρό­σω­πος αυ­τής της πο­λι­τι­κής και δί­νει σθε­να­ρή μά­χη για την υ­πο­στή­ρι­ξη των χτυ­πη­μέ­νων κι­νη­μά­των των Αδελ­φών μου­σουλμά­νων στη Συ­ρί­α και στην Αί­γυ­πτο.  Α­πό την άλ­λη η Ρω­σί­α δεν θέ­λει μια α­νοι­χτή  δι­πλω­μα­τι­κή σύ­γκρουση με την Τουρ­κί­α για­τί αυ­τή κρα­τά­ει τα Στε­νά α­πό τα ο­ποί­α περ­νά­ει ο ρώ­σι­κος στό­λος στη  Μέ­σό­γειο.  Ό­ταν λοι­πόν ο Ερ­ντο­γάν κα­ταγ­γέ­λει στα­θε­ρά το κα­θεστώς Ά­σα­ντ, που την ω­μή βί­α του κα­τα α­μά­χων πλέ­ον α­νοι­χτά στη­ρί­ζει η Ρωσί­α, και  κυ­ρί­ως ό­ταν κα­ταγ­γέ­λει πρό­σφα­τα α­νοι­χτά στην Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του Ο­Η­Ε  μό­νος αυ­τός, και πά­λι σω­στά, για αι­μο­στα­γή  τύ­ραν­νο τον ο­λό­πλευ­ρα προ­στα­τευό­με­νο της Ρω­σί­ας πρα­ξικο­πη­μα­τί­α και σφα­γέ­α της Μου­σουλ­μα­νικής Α­δελ­φό­τη­τας  Σί­σι, έρ­χε­ται σε ά­με­ση σύ­γκρου­ση  με τον Πού­τιν. Αυ­τή  η σύγκρου­ση με την που­τι­νι­κή Ρω­σί­α α­πό μό­νην της δεν θα ή­ταν τό­σο προ­βλη­μα­τική για το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν αν αυ­τό δεν εί­χε υ­ιο­θε­τή­σει και την πιο δε­ξιά, την πιο σκο­τει­νή πλευ­ρά της Α­δελ­φό­τη­τας, τον α­ντι­ισ­ρα­η­λι­νό α­ντι­ση­μι­τισμό παίρ­νο­ντας θέ­ση υ­πέρ της νε­ο­να­ζι­στι­κής Χα­μάς στο Πα­λαι­στι­νια­κό.  Αυ­τή  η σύ­μπλευ­ση  σε συν­δυα­σμό με την α­νη­συ­χί­α που προ­κα­λεί σαν ι­σλα­μι­στής στους τούρ­κους κο­σμι­κούς δη­μο­κρά­τες, τον έ­χει  κά­νει α­ντι­πα­θη­τι­κό και ύπο­πτο  στα δη­μο­κρα­τι­κά ρεύ­μα­τα της Δύ­σης, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να  τον φέρ­νει  σε σύγκρου­ση και με την Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α και τα Ε­νω­μέ­να Α­ρα­βι­κά Ε­μι­ρά­τα, που παρό­λη τη συμ­φω­νί­α τους με τον Ερ­ντο­γάν στο ζή­τη­μα του Ά­σα­ντ,  βλέ­πουν στην Αδελ­φό­τη­τα τον χει­ρό­τε­ρο ι­δε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό ε­χθρό τους α­πό τα μέσα. Γι αυ­τό Σ. Α­ρα­βί­α, τα Ε­μι­ρά­τα ό­λο και λι­γό­τε­ρο κα­ταγ­γέ­λουν το Ισ­ρα­ήλ αλ­λά α­κό­μα  και τον προ­βο­κά­το­ρα α­ντι­πα­λαι­στί­νιο Νε­τα­νιά­χου, ε­νώ η­λι­θί­ως υ­ποστη­ρί­ζουν σαν φί­λο τους τον ι­σλα­μο­κτό­νο και ρω­σό­δου­λο Σί­σι. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο Ερ­ντο­γάν βρί­σκε­ται α­πο­μο­νω­μέ­νος α­πό την πα­χύ­δερ­μη και τυ­φλή  Δύ­ση ε­πει­δή αυ­τή τού­τη την ε­πο­χή εί­ναι γε­μά­τη η­γέ­τες,  εί­τε ρω­σό­φι­λους κα­τευ­να­στές εί­τε και ε­γκά­θε­τους της Ρω­σί­ας (δες Ο­μπάμα-Ρέ­τζι- Κά­με­ρον- Μέρ­κελ). Μά­λι­στα αυ­τοί χτυ­πά­νε πιο α­νοι­χτά τον Ερ­ντο­γάν α­πό ό­σο η ί­δια η  Ρω­σί­α που κά­νει με αυ­τόν ό­τι κά­νει με ό­λα τα α­πο­μο­νω­μέ­να υ­πο­ψή­φια θύ­μα­τά της: Θέ­λει να τα χτυ­πά­ει α­νοι­χτά κυ­ρί­ως η Δύ­ση,  για να παίξει η ί­δια η Ρω­σί­α τον τε­λι­κό και έ­σχα­το προ­στά­τη του θύ­μα­τος, δη­λα­δή να παί­ζει το παι­χνί­δι που έ­χου­με α­πο­κα­λέ­σει “σκού­πα-φα­ρά­σι”. Σκού­πα εί­ναι  η Δύ­ση, και φα­ρά­σι εί­ναι ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ά­ξο­νας Ρω­σί­ας-Κί­νας- Ι­ράν.    Αυ­τός είναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο ό­ταν η Ε­Ε α­πει­λεί την Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γάν με πάγω­μα των οι­κο­νο­μι­κο-πο­λι­τι­κών σχέ­σε­ων, η Ρω­σί­α του δί­νει την ψεύ­τι­κη “διέξο­δο” προς την Κοι­νο­πο­λι­τεί­α των Α­νε­ξάρ­τη­των κρα­τών, δη­λα­δή προς τον ε­αυτό της. Ο Ερ­ντο­γάν έ­πια­σε σαν πνιγ­μέ­νος αυ­τήν την τε­λευ­ταί­α “προ­σφο­ρά” ι­διαί­τε­ρα με­τά την ε­πί­θε­ση που δέ­χτη­κε α­πό τη Δύ­ση μέ­σω του Γκιου­λέν και του κι­νή­μα­τος της Τα­ξίμ του 2013, θε­ω­ρώ­ντας ό­τι την ε­πί­Θε­ση  του Γκιου­λέν την κα­θο­δή­γη­σαν οι Η­ΠΑ στις ο­ποί­ες ε­πί­τη­δες κα­τέ­φυ­γε ο Γκιου­λέν για να μην ενο­χο­ποι­η­θεί η Ρω­σί­α στα μά­τια των τούρ­κων ι­σλα­μι­στών.    Το ΡΚΚ παίρνει την εξουσία στο Κομπανί σαν δώρο του Άσαντ   Μέ­σα σε αυ­τό λοι­πόν το γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο εκ­δη­λώ­θη­κε ξαφ­νι­κά  η ε­πί­θε­ση του ISIS στο Κο­μπα­νί. Το Κο­μπα­νί εί­ναι η πιο εμ­βλη­μα­τι­κή πό­λη α­πό ό­λες ό­σες κα­τοι­κού­νται α­πό την κουρ­δι­κή ε­θνι­κή μειο­νό­τη­τα στη Συ­ρί­α.  Την πόλη αυ­τή, μα­ζί με άλ­λες τρεις το Ντε­ρέκ, το Α­μού­ντε και το Σα­ρί Κα­νί,  ου­σιαστι­κά ό­λο το συ­ρια­κό Κουρ­δι­στάν, κυ­ριο­λε­κτι­κά την πα­ρέ­δω­σε  ο στρα­τός του Α­σα­ντ στο ΡΚΚ το κα­λο­καί­ρι του 2012 την ώ­ρα που οι άν­θρω­ποι της  κο­σμι­κής  και της α­δελ­φο­μου­σουλ­μα­νι­κής συ­ρια­κής α­ντι­πο­λίτευ­σης  πέ­θαι­ναν σαν τις μύ­γες κά­τω α­πό τις ε­πι­θέ­σεις του συ­ρια­κού πυ­ρο­βο­λι­κού και της α­ε­ρο­πο­ρί­ας. Αυ­τό ή­ταν η α­ντα­μοι­βή στο ΡΚΚ ό­χι τό­σο για το ό­τι αυ­τό δεν ε­νώ­θη­κε πο­τέ στ α­λή­θεια με την συ­ρια­κή  α­ντι­πο­λί­τευ­ση,  ι­σλα­μι­κή ή κο­σμι­κή, αλ­λά  για­τί το ΡΚΚ ή­ταν πά­ντα να πρα­κτο­ρεί­ο της ρώ­σι­κης υ­περ­δύ­να­μης και το κα­θε­στώς  Α­σα­ντ ή­ταν πά­ντα το ε­φαλ­τή­ριό  του και η α­σφα­λής ο­πι­σθο­φυ­λα­κή του ε­νά­ντια στην Τουρ­κί­α. Με βά­ση του τη Συ­ρί­α το σο­σιαλ-φα­σι­στι­κό και  κτη­νώ­δες  ΡΚΚ μπό­ρε­σε να διε­ξά­γει τον ε­θνο­φυ­λε­τι­κό του πό­λεμο  στο τουρ­κι­κό Κουρ­διστάν και τε­λι­κά να ε­πι­βά­λει ε­κεί την πο­λι­τι­κή του η­γε­μο­νί­α για λο­γα­ρια­σμό της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας.  (Γρά­φου­με αλ­λού για το όρ­γιο βί­ας που ε­ξα­πέ­λυσε το ΡΚΚ στη δε­κα­ε­τί­α του 1980 ε­νά­ντια στις τούρ­κι­κες α­ρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις πα­ντού στην Ευρώ­πη και στην Ελ­λά­δα και την α­ντί­στα­ση και της Ο­ΑΚ­ΚΕ σε αυ­τήν). Η Ρω­σί­α μέ­σω του  ΡΚΚ της ή­θε­λε πά­ντα έ­να τουρ­κι­κό Κουρ­δι­στάν ό­χι σαν μια πε­ριο­χή με δι­καιώ­μα­τα αυ­το­νο­μί­ας μέ­σα σε μια δη­μο­κρα­τι­κή Τουρ­κί­α, αλ­λά έ­να μόρ­φω­μα ε­θνι­κά κα­θα­ρό, δη­λα­δή χω­ρίς Τούρ­κους, που θα α­πει­λεί με δια­με­λι­σμό αλ­λά και ρώ­σι­κη ε­πέμ­βα­ση την Τουρ­κί­α. Κρά­τος κουρ­δι­κό σή­μερα στην Τουρ­κί­α ή ο­που­δή­πο­τε αλ­λού δεν εί­ναι δυ­να­τό χω­ρίς ε­θνο­κά­θαρ­ση καθώς οι κουρ­δι­κοί πλη­θυ­σμοί εί­ναι σε με­γά­λο βαθ­μό α­να­κα­τε­μέ­νοι με τους πλειο­ψη­φι­κούς πλη­θυ­σμούς των α­ντί­στοι­χων κρα­τών λό­γω των με­γά­λων ε­σωτε­ρι­κών με­τα­κι­νή­σε­ων α­πό την ώ­ρα που ε­δώ και έ­να αιώ­να αυ­τά δια­μορ­φώ­θη­καν σαν σύγ­χρο­να ε­θνι­κά κρα­τη.  Στην ου­σί­α  το ΡΚΚ  θέ­λει έ­να ε­νιαί­ο κρά­τος του Κουρ­δι­στάν α­ποι­κί­α της Ρω­σί­ας και τρα­μπού­κο, το ο­ποί­ο θα προκύ­πτει α­πό το δια­με­λι­σμό και την ι­μπε­ρια­λι­στι­κά ε­λεγ­χό­με­νη  ε­θνο­κά­θαρ­ση των  4 χω­ρών στις ο­ποί­ες ό­που ζουν σή­με­ρα μα­ζι­κές Κούρ­δι­κές ε­θνι­κές μειο­νό­τη­τες : στην Τουρ­κί­α, στο Ι­ράν, στη Συ­ρί­α και κυ­ρί­ως στο Ι­ράκ.   Μό­λις το ΡΚΚ πα­ρέ­λα­βε α­μα­χη­τί  το Κο­μπα­νί α­πό τα χέ­ρια του Ά­σαντ ε­πέ­βα­λε ε­κεί με πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κό τρό­πο την ε­ξου­σί­α του ε­ξου­δε­τε­ρώ­νο­ντας α­μέ­σως με τη δύ­να­μη των ό­πλων, που μό­νο αυ­τό διέ­θε­τε, ό­λες τις άλ­λες δημο­κρα­τι­κές κουρ­δι­κές πο­λι­τι­κές τά­σεις, που έ­χουν σαν πο­λι­τι­κό κέ­ντρο τους το πιο δη­μο­κρα­τι­κό,και  πιο ορ­γα­νω­μέ­νο  πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κά κομ­μά­τι των Κούρ­δων των 4 κρα­τών, ε­κεί­νο του Ι­ράκ. Σε αυ­τό  κυ­ριαρ­χεί το Κουρ­δι­κό Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα (KDP) και η Κουρ­δι­κή Πε­ρι­φε­ρεια­κή Κυ­βέρ­νη­ση (Kurdistan Regional Government -KRG) υ­πό τον Μα­σού­ντ Μπαρ­ζα­νί. Αυ­τές οι πιο δη­μο­κρα­τι­κές και γι αυ­τό φι­λο- KRG πο­λιτι­κές τά­σεις στο Κο­μπα­νί συ­σπει­ρώ­νο­νταν  κά­τω α­πό το με­τω­πι­κό πο­λι­τι­κό σχή­μα Κουρ­δι­κό Ε­θνι­κό Συμ­βού­λι­ιο (Kurdish National Council -KNC) που  α­πο­τε­λεί­το την ώ­ρα της παρα­χώ­ρη­σης αυ­το­νο­μί­ας  στο Κο­μπα­νί  και  στο υ­πόλοι­πο συ­ρια­κό Κουρ­δι­στάν α­πό 10 πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις (www.ekurd. net, 27 Ιού­λη 2014).  Το ΡΚΚ εμ­φα­νί­ζε­ται στο συ­ρια­κό Κουρ­δι­στάν σαν Κόμ­μα Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τη­τας (Democratic Union Party -PYD) για να μην α­πο­κα­λύπτε­ται η ταυ­τι­σή του με το ΡΚΚ. Πριν να α­πο­σπάσει την ε­ξου­σί­α στο Κο­μπανί το ΡΚΚ- PYD εί­χε ε­ξα­σφα­λί­σει την έ­γκρι­ση του KNC για α­πό κοι­νού α­νά­λη­ψη της εξου­σί­ας σε α­να­λο­γί­α 50% /50% με μια συμ­φω­νί­α που εί­χε συ­να­φθεί στο Ερ­μπίλ του ιρα­κι­νού Κουρ­δι­στάν στις 11 του Ιού­λη του 2012 υ­πό την αι­γί­δα της η­γε­σί­ας Μπαρζα­νί (στο ί­διο). Στο ί­διο άρ­θρο α­πο­κα­λύ­πτε­ται ό­τι το PYD-ΡΚΚ εί­χε ει­δο­ποι­η­θεί α­πό την κυ­βέρ­νη­ση Ά­σα­ντ για  την πα­ρά­δο­ση του Κο­μπα­νί, γι αυ­τό και ή­ταν πιο έ­τοι­μο για να πά­ρει την ε­ξου­σί­α . Αυ­τήν την συμ­φω­νί­α, και γε­νι­κά τις κά­πως κα­λές σχέ­σεις με το KRG  την έ­χει α­νά­γκη το ΡΚΚ για να ε­ξα­σφα­λί­σει την έ­γκρι­ση της Δύ­σης για την κυ­ριαρ­χί­α του στο συ­ρια­κό Κουρ­δι­στάν βγά­ζο­ντας από πά­νω του την κα­τη­γο­ρί­α της τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης. Μό­λις ό­μως ήρ­θε στην ε­ξου­σί­α  το ΡΚΚ πα­ρα­βί­α­σε τη συμ­φω­νί­α με το KNC και α­ντί για το 50% την άρ­παξε εξ ο­λο­κλή­ρου. Ο το­πι­κός εκ­πρό­σω­πος του KNC (στο ί­διο) κα­τήγ­γει­λε ό­τι στις πρώ­τε­ες μέ­ρες της νέ­ας δια­κυ­βέρ­νη­σης κυ­μά­τι­ζε στο Κο­μπα­νί η  ε­θνι­κή ση­μαία των Κούρ­δων και σε λί­γο ό­λες α­ντι­κα­τα­στά­θη­καν α­πό την ξε­χω­ρι­στή  ση­μαία του ΡΚΚ.  Και άλλες πη­γές α­πο­κα­λύ­πτουν πως τε­λι­κά το ΡΚΚ μο­νο­πώ­λη­σε, ως  PYD, την ε­ξου­σί­α στή­νο­ντας έ­να μη­χα­νι­σμό που πα­ρι­στά­νει την λα­ϊ­κή ε­ξου­σία και α­πο­τε­λεί­ται α­πό δή­θεν ορ­γα­νώ­σεις βά­σης του πλη­θυ­σμού (λα­ϊ­κές ε­πι­τρο­πές, Συμ­βού­λια κλπ) που ό­μως ε­λέγ­χο­νται α­πό­λυ­τα α­πό το PYD. Τέ­τοιες εί­ναι και οι ε­παγ­γελ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις του ΡΚΚ, στους δι­κη­γό­ρους, στους μη­χα­νικούς,  στους για­τρούς που έ­χουν με­τα­τρα­πεί σε όρ­γα­να διοί­κη­σης (πχ δι­καιοσύ­νης). Το βα­σι­κό εί­ναι ό­τι μό­νο του το PYD-PKK και έ­ξω α­πό κά­θε α­λη­θι­νό λαι­κό έλεγ­χο, έχει στα χέ­ρια του το στρα­τό, την α­στυ­νο­μί­α και την οι­κο­νο­μί­α καθώς σε αυ­το πά­ει απ ευ­θεί­ας η εί­σπρα­ξη των φό­ρων, των προ­στί­μων και κυ­ρί­ως τα δο­σί­μα­τα σε χρή­μα που ε­πι­βάλ­λο­νται α­πό τον πλη­θυ­σμό για κά­θε δη­μό­σια πα­ρο­χή. Ο­λα περ­νά­νε  α­πό το ΡΚΚ αυ­τό και ό­λα πάνε σ αυ­τό. Αυ­τή η ά­σκη­ση της ε­ξου­σί­ας τους στο Κο­μπα­νί λέ­ει πολ­λά για το τι θέ­λουν να κά­νουν οι άν­θρω­ποι του ΡΚΚ σε ό­λο τον κουρ­δι­κό χώ­ρο. Ε­πί­σης συ­στημα­τι­κά κρύ­βει σή­με­ρα η προ­πα­γάν­δα των δύ­ο υ­περ­δυ­νά­με­ων ό­τι ό­ταν θέ­λη­σαν το 2012 να μπουν στο Κο­μπα­νί στρατιω­τι­κές δυ­νά­μεις του Ε­λεύ­θε­ρου Συ­ρια­κού Στρα­τού (Free Syrian Army-FSA) σταλ­μέ­νες α­πό το Συ­ρια­κό Ε­θνι­κό Συμ­βού­λιο (Syrian National Council-SNC),   το κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό όρ­γα­νο της α­ντι­πο­λί­τευ­σης, το ΡKK, που τώ­ρα χα­λά­ει τον κόσμο τά­χα για τον μο­να­χι­κό α­γώνα του στο Κο­μπα­νί, α­παί­τη­σε και πέ­τυ­χε αυ­τός ο στρα­τός να μεί­νει  έ­ξω α­πό το Κο­μπα­νί και τις άλ­λες κουρ­δι­κές πε­ριο­χές. Υ­πάρ­χει κα­λύ­τε­ρη α­πό­δει­ξη α­πό αυ­τήν ό­τι το ΡΚΚ πή­ρε το Κο­μπα­νί σαν δώ­ρο από τον Α­σα­ντ και βα­σι­κά α­πό τον κοι­νό προ­στά­τη τους, τη Ρω­σί­α, που κά­νει ό­τι μπο­ρεί για να πνί­ξει με τον Ά­σα­ντ  την συ­ρια­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση ή να την προ­βο­κά­ρει και να την δια­σπά­σει με τους φί­λους της τζι­χα­ντι­στές της  Αλ -Κά­ι­ντα;  Το ΡΚΚ θέ­λει στην ου­σί­α την α­πό­σπα­ση του συ­ρια­κού Κουρ­δι­στάν α­πό τη Συ­ρί­α, και ό­χι α­πλά δημο­κρα­τι­κά ε­θνο­μειο­νο­τι­κά δι­καιώ­μα­τα σε έ­να ε­νιαί­ο Συ­ρια­κό κρά­τος. Βέ­βαια αυ­τό ή­ταν και το ε­πί­ση­μο πρό­σχη­μα  για να μην δεχτεί πο­τέ το ΡΚΚ- PYD να συμ­με­τά­σχει ως τό­τε σε ο­ποια­δή­πο­τε τμή­μα της α­ντι-Ασα­ντ α­ντι­πο­λί­τευ­σης, στη­ρί­ζο­ντας έ­τσι έμ­με­σα τον ό­λο και πιο υ­πο­ταγ­μένο στη Μό­σχα Α­σα­ντ. Πά­ντως αυ­τή η πα­ρα­βί­α­ση της συμ­φω­νί­ας του Ερ­μπίλ και η μο­νο­πώ­λη­ση της ε­ξου­σί­ας στο Κο­μπα­νί α­πό το ΡΚΚ-PYD, ό­ξυ­νε τις σχέ­σεις της κυβέρ­νη­σης των  Κουρ­δων του Ι­ράκ (RKG) με το ΡΚΚ, που ή­ταν πά­ντα α­ά­χη­μες κυ­ρί­ως εξ αι­τί­ας του η­γεμο­νι­σμού  του πρώ­του σε ό­λο τον κουρ­δι­κό χώ­ρο.   Πως η επίθεση του ISIS στο Κομπανί ξέπλυνε και έσπρωξε στο κέντρο της παγκόσμιας σκηνής το ΡΚΚ   Ό­ταν άρ­χι­σε η πο­λι­τι­κή της α­πο­μό­νω­σης του Ερ­ντο­γάν α­πό τη Ρω­σί­α στις αρ­χές του 2013 με­τά την ρή­ξη του Ερ­ντο­γάν με τους γκιου­λε­νι­στές  (ο­πότε και το κί­νη­μα στην Τα­ξίμ), άρ­χι­σαν και οι α­πει­λές  του ΡΚΚ  ό­τι θα δια­κό­ψει τις ει­ρη­νευ­τι­κές συ­νο­μι­λί­ες και γε­νι­κά την δια­δι­κα­σί­α ει­ρή­νευ­σης των Κούρ­δων της Τουρ­κί­ας με την κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν. Αυ­τήν την δια­δι­κα­σί­α την εί­χε επι­τρέ­ψει α­πό την πλευ­ρά του ΡΚΚ  η Ρω­σί­α για να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την ε­ξου­σί­α των ι­σλα­μι­στών Ερ­ντο­γαν-Γκιου­λέν ε­νά­ντια στους δυ­τι­κό­φι­λους κε­μα­λι­κούς του τουρ­κι­κού στρα­τού, δί­νο­ντας στους πρώ­τους το α­τού .ό­τι μπορούν αυ­τοί και μό­νο να δώ­σουν μια λύ­ση στο κουρδικό ε­ξα­σφα­λί­ζο­ντας στρα­τη­γι­κή η­ρε­μί­α στην νο­τια­να­το­λι­κή Τουρ­κί­α. Ω­στό­σο μί­α μο­νο­με­ρής λή­ξη της ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας Ά­γκυ­ρας-Κούρ­δων για να στρι­μω­χτεί στο ε­σωτε­ρι­κό και το ε­ξω­τε­ρι­κό ο Ερ­ντο­γάν δεν ή­ταν τό­σο εύ­κο­λη υ­πό­θε­ση για την ηγε­σί­α του ΡΚΚ για­τί η κυ­βέρ­νη­σή του δεύ­τε­ρου  εί­χε κά­νει ό­λα αυ­τά τα χρόνια πραγ­μα­τι­κές υ­πο­χω­ρή­σεις στους Κούρ­δους της χώ­ρας σε σχέ­ση με τους κεμα­λι­στές  α­να­γνω­ρί­ζο­ντας, α­πό σκο­πι­μό­τη­τα βέ­βαια και ό­χι α­πό δη­μο­κρα­τι­κή πε­ποί­θη­ση, τα πιο βα­σι­κά ε­θνο­μειο­νο­τι­κά δι­καιώ­μα­τά τους, ι­διαίτε­ρα στο ε­πί­πε­δο της α­να­γνώ­ρι­σης της γλώσ­σας και της ε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής  έκ­φρα­σης των με­τω­πι­κών πο­λι­τι­κών  σχη­μα­τι­σμών τους. Έ­τσι έ­νας ξαφ­νι­κός τερ­ματι­σμός της ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας θα δη­μιουρ­γού­σε στην η­γε­σί­α του ΡΚΚ προ­βλή­μα­τα με την βά­ση του, αλ­λά και με τη Δύ­ση που θα χρέ­ω­νε στο ΡΚΚ μια νέ­α  ρή­ξη και θα της υ­πεν­θύ­μι­ζε τον βα­θιά α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κό του χα­ρα­κτή­ρα. Α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο μια τέ­τοια ρή­ξη θα α­πο­μό­νω­νε το ΡΚΚ πα­ρα­πέ­ρα α­πό τους κούρ­δους του Ι­ράκ που στο με­τα­ξύ εί­χαν α­να­πτύ­ξει πο­λύ φι­λι­κές σχέ­σεις με την Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γάν. Εί­ναι ε­δώ πο­λύ βα­σι­κό ό­τι η κυ­βέρ­νηση Μπαρ­ζα­νί έ­ι­χε α­πο­κτή­σει πε­λώ­ριο πο­λι­τι­κό κύ­ρος μέ­σα στο Ι­ράκ ε­ξι­σορ­ροπώ­ντας τις προ­βο­κα­ρι­σμέ­νες σχέ­σεις σου­νι­τών-σι­ι­τών, εί­χε α­πο­κτή­σει σημα­ντι­κή οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη α­πό την δια­χεί­ρη­ση με­γάλου μέ­ρους των πε­τρελαί­ων  του ι­ρα­κι­νού  Κουρ­δι­στάν, εί­χε σχη­μα­τί­σει α­πό πο­λέ­μους δε­κα­ε­τιών έναν πε­ρί­φη­μο  α­ξιό­μα­χο στρα­τό, τους Πε­σμερ­γκά και τε­λι­κά διε­θνή δι­πλω­ματι­κή α­να­γνώ­ρι­ση και βά­ρος. Έ­τσι οι Κούρ­δοι του Ι­ράκ  ή­ταν πά­ντα αλ­λά τε­λευταί­α έ­γι­ναν α­κό­μα περισ­σό­τε­ρο το κέ­ντρο βά­ρους και οι η­γέ­τες ό­λου του κουρ­δι­κού ε­θνι­κι­σμού και στις 4 χώ­ρες.  Το ό­τι με­τά  το 2013 οι ε­ξε­λί­ξεις έ­φε­ραν μια με­γά­λη δι­πλω­μα­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή προ­σέγ­γι­ση του Ερ­ντο­γάν με τον Μπαρ­ζα­νί δεν ή­ταν τυ­χαί­ο. Ο πρώ­τος χρεια­όταν τον δεύ­τε­ρο για να σπά­σει την διε­θνή και πε­ρι­φε­ρεια­κή του α­πο­μό­νω­ση α­πο­κτώ­ντας έ­να σύμμα­χο ση­μα­ντι­κού βά­ρους στο με­σα­να­το­λι­κό χώ­ρο, ι­διαί­τε­ρα σε ό­τι α­φο­ρού­σε την στα­θε­ρό­τη­τα του Ι­ράκ, και ο δεύ­τε­ρος για να μπο­ρεί να α­πο­κτή­σει μια σχε­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή δύναμη διο­χτεύ­ο­ντας το πε­τρε­λαιο του ι­ρα­κι­νού Κουρδι­στάν προς  τη Με­σό­γειο, μέ­σω Τουρ­κί­ας, ε­νώ ε­ξα­σφά­λι­ζε και ε­ξο­πλι­σμό από την Τουρ­κί­α, δη­λα­δή έ­ναν σχε­τι­κά α­νε­ξάρ­τη­το α­πό τις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις πα­ρά­γο­ντα. Και οι δύ­ο εί­χαν κά­θε συμ­φέ­ρον να α­ντι­στα­θούν στις δια­σπα­στικές και για την Τουρ­κί­α και για τον κουρ­δι­κό γε­ω­γρα­φι­κό χώ­ρο ρω­σο­κί­νη­τες μα­νού­βρες του ΡΚΚ στο Βορ­ρά , και του Ι­ράν στον Κόλ­πο. Η ξαφ­νι­κή ε­πί­θε­ση του ISIS στο Ι­ράκ, που α­πο­δυ­κνεί­ε­ται σή­με­ρα πως όχι τυ­χαί­α ξε­κί­νη­σε α­πό το Ι­ρα­κι­νό Κουρ­δι­στάν και η κα­τά­ληψη του πε­τρε­λαιο­φό­ρου Κιρ­κούκ, αιφ­νι­δί­α­σε στρα­τιω­τι­κά και τα­πεί­νω­σε τους Πε­σμερ­γκά, απο­δυ­νά­μω­σε  ε­δα­φι­κά και πο­λι­τι­κά την πε­ρι­φε­ρεια­κή  κυ­βέρ­νη­ση Μπαρ­ζα­νί και μεί­ω­σε  το κύ­ρος της στον κουρ­δι­κό χώ­ρο, α­να­στη­λώ­νο­ντας αρ­κε­τά το κύ­ρος του ΡΚΚ που πή­γε να βο­ηθή­σει τον στρα­τό του Μπαρ­ζα­νί. Πά­ντως αυ­τό το κύρος  έ­με­νε χα­μη­λά ε­ξαι­τί­ας της μο­νο­κομ­μα­τι­κής ε­ξου­σί­ας του ΡΚΚ στο Κο­μπανί α­πό τα 2012.   Κυ­ρί­ως ό­μως αυ­τή η ε­πέμ­βα­ση δεν μπο­ρού­σε να α­να­τρέ­ψει ού­τε να ε­ξι­σορ­ρο­πή­σει τις πο­λύ φι­λι­κές σχέ­σεις που εί­χε α­να­πτύ­ξει στα 2012 και 2013 ο Ερ­ντο­γάν με τον Μπαρ­ζα­νί κα­θώς μά­λι­στα, ό­πως δή­λω­σε πρό­σφα­τα ο Μπαρ­ζανί, ο Ερ­ντο­γάν πα­ρέ­δω­σε βα­ρύ ο­πλι­σμό στους κούρ­δους του Ι­ράκ την ώ­ρα που δέ­χο­νταν την ε­πί­θε­ση του ISIS. (Αυ­τή η δή­λω­ση ή­ταν α­πο­φα­σι­στι­κή  για τη διε­θνή πο­λι­τι­κή στή­ριξη του Ερ­ντο­γάν για­τί  έ­γι­νε  αρ­γό­τε­ρα ό­ταν  ο Ο­μπά­μα και η Μό­σχα κα­τη­γό­ρη­σαν τον Ερ­ντο­γάν ό­τι δεν βο­η­θού­σε το πο­λιορ­κη­μέ­νο α­πό τον ISIS Κο­μπα­νί). Η  προ­σβο­λή του ι­ρα­κι­νού Κουρ­δι­στάν α­πό τον ISIS  εί­χε νό­η­μα για­τί η νί­κη του θα σή­μαι­νε έ­λεγ­χο μέ­ρους των κουρ­δι­κών πε­τρε­λαί­ων. Ό­μως  η ε­πίθε­ση  του ISIS στο Κο­μπα­νί και η μα­κρό­συρ­τη πο­λιορ­κί­α του δεν εί­χαν κα­νέ­να άλ­λο νό­η­μα α­πό το  να δώ­σουν  μια πε­λώ­ρια πο­λι­τι­κή βο­ή­θεια στο ΡΚΚ. Και να  α­πομό­νω­σει δι­πλω­μα­τι­κά σε πρω­το­φα­νές ε­πί­πε­δο την κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γκάν με την α­κα­τάλ­λη­λη  προ­πα­γαν­δι­στι­κή δου­λειά α­πό τις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις.  Ό­πως μπο­ρεί να δια­πι­στώ­σει κα­νείς εύ­κο­λα πα­ρα­τη­ρώ­ντας τον πα­ρακά­τω χάρ­τη δεν υ­πήρ­χε κά­ποιος  πραγ­μα­τι­κός σρα­τιω­τι­κός λό­γος να α­νοί­ξει ο ISIS έ­να νέ­ο μέ­τω­πο στα σύ­νο­ρα με την να­τοι­κή Τουρ­κί­α και να προ­κα­λέ­σει μια πιο εύ­κο­λη και δρα­στή­ρια ε­πέμ­βα­ση της Δύ­σης  ε­να­ντί­ον του για να κα­ταλά­βει μια με­σαί­α πό­λη σαν το  Κο­μπα­νί που ή­ταν μα­κρυά και α­πό τα βα­σι­κά στρατιω­τι­κά του μέ­τω­πα που ή­ταν και εί­ναι α­κό­μα στο βό­ρειο και στο κε­ντρι­κό Ιράκ.  Ού­τε το Κο­μπα­νί έ­παι­ζε κά­ποιο κρί­σι­μο  στρα­τη­γι­κό ρό­λο στην ε­δα­φική συ­νέ­χεια της  ε­ξου­σί­ας του ISIS στη βό­ρεια Συ­ρί­α. Οι δυ­τι­κοί φέρ­νουν ε­πι­χείρη­μα ό­τι το Κο­μπα­νί εί­ναι κο­ντά στο βα­σι­κό πέ­ρα­σμα της Τουρ­κί­ας α­πό το οποί­ο οι ξέ­νοι τζι­χα­ντι­στές μπαί­νουν στην Συ­ρί­α. Όμως αυ­τό το πέ­ρα­σμα δεν το έ­λεγ­χαν οι Κούρ­δοι του Κο­μπα­νί α­πό την πλευ­ρά της Συ­ρί­ας. Ε­πι­πλέ­ον ο ISIS χρεια­ζό­ταν ι­διαί­τε­ρα τους ξέ­νους τζι­χα­ντι­στές μό­νο πριν ξε­τυ­λί­ξει την με­γά­λη του ε­πί­θε­ση του κα­λο­και­ριού  του 2014 η ο­ποί­α του έ­δω­σε φρέ­σκιες και μα­ζι­κές στρα­το­λο­γί­ες α­πό χι­λιά­δες οι­κο­νο­μι­κά α­πελ­πι­σμέ­νους ή θυ­μω­μένους  σου­νί­τες της Συ­ρί­ας και του Ι­ράκ. Άρ­θρο της πο­λύ α­ξιό­πι­στης κουρ­δικής δια­δι­κτυα­κής ε­φη­με­ρί­δας Kurdnet (www.ekurd.net της 25 του Ο­κτώ­βρη) α­να­φέ­ρει ό­τι “α­μερι­κα­νοί ε­πί­ση­μοι α­να­γνω­ρί­ζουν ό­τι το Κομπα­νί αφ ε­αυ­τού δεν εί­ναι ι­διαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κό α­πό στρα­τη­γι­κή ά­πο­ψη”. Αυ­τού του εί­δους η ε­πί­θε­ση σε συνδυα­σμό ό­τι για πολ­λές μέ­ρες και  ε­βδο­μά­δες η α­με­ρι­κά­νι­κη α­ε­ρο­πο­ρί­α στήρι­ζε  την ά­μυ­να του Κο­μπα­νί χω­ρίς να κα­τε­βαί­νει στο έ­δα­φος ού­τε μια μπό­τα οποιασ­δή­πο­τε χώ­ρας ε­πέ­τρε­ψε στο ΡΚΚ που το υ­πε­ρα­σπι­ζό­ταν να με­τα­τρα­πεί χω­ρίς πο­λύ με­γά­λες α­πώ­λειες α­πό φα­σί­στα και τα­ρα­ξί­α πα­ρί­α της Τουρ­κί­ας σε η­ρω­ι­κή και ταυ­τό­χρο­να α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή δή­θεν α­ντι­φα­σι­στι­κή πρω­το­πο­ρία ό­λου του κουρ­δι­κού ε­θνι­κι­σμού και παί­χτη πρώ­της γραμ­μής στο με­σα­νατο­λι­κό κομ­φού­ζιο. .               Στον παραπάνω χάρτη η περιοχή το Κομπανί είναι με το σκούρο χρώμα στο βόρειο άκρο του τομέα με τον αριθμό 5. Με τις μαύρες και σκούρες περιοχές είναι σημειωμένες οι περιοχές ελέγχου και υποστήριξης του ISIS. Με τις κόκκινες περιοχές, (στον ασπρόμαυρο χάρτη εμφανίζονται με ενδιάμεσο γκρι) στις περιοχές 2,3,4  του Ιράκ εμφανίζονται οι βασικές  περιοχές επίθεσης του ISIS. Δηλαδή  το Κομπανί είναι έξω και στην εντελώς άλλη μεριά από τα εκτεταμένα ιρακινά μέτωπα σύγκρουσης   Γιατί  δεν πρέπει να επιτρέπεται σε καμιά εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατό στο συριακό εμφύλιο και στο Κομπανί   Αυ­τή  ή­ταν η ι­δα­νι­κή συν­θή­κη για να ξε­κι­νή­σει η δι­πλω­μα­τί­α των Ομπά­μα, Ο­λά­ντ και Μέρ­κελ μα­ζί με τους α­πα­ντα­χού ρω­σό­φι­λους  -που βά­λα­νε μπροστά το ΡΚΚ να ουρ­λιά­ζει- την πί­ε­ση στον Ερ­ντο­γάν να πά­ει να σώ­σει το Κο­μπανί εί­τε στέλ­νο­ντας τουρ­κι­κό στρα­τό, εί­τε αφή­νο­ντας το ΡΚΚ να στεί­λει κουρδι­κό στρα­τό μέ­σα α­πό το τουρ­κι­κό έ­δα­φος. Αυ­τά σή­μαι­ναν αυ­το­κτο­νί­α για τον Ερ­ντο­γάν, για­τί αυ­τός θα α­να­γκα­ζό­ταν εί­τε να α­να­γνω­ρί­σει τε­λι­κά στρα­τό το ΡΚΚ μέ­σα στην Τουρ­κια και κρά­τος του ΡΚΚ δί­πλα  στα σύ­νο­ρα της Τουρ­κί­ας, εί­τε να μπει στη Συ­ρί­α και να μην βγει πο­τέ α­πό αυ­τήν σπά­ζο­ντας πο­λι­τικά και στρα­τιω­τι­κά τα μού­τρα του,  ό­πως έ­πα­θαν ό­λοι οι σύμμα­χοι των Η­ΠΑ στο Ι­ράκ και στο Αφ­γα­νι­στάν. Αλ­λά πέ­ρα α­πό τα πρα­κτι­κά ζη­τη­μα­τα α­πό που κι ως που ό­φει­λε  μια τρί­τη χώ­ρα, εν προ­κει­μέ­νω η Τουρ­κί­α, να στεί­λει στρα­τό, ε­πί­ση­μο κρα­τι­κό στρα­τό, ή α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα στρα­τό μιας ε­θνι­κής της μειο­νό­τη­τας  ό­πως εί­ναι η κουρ­δι­κή, να πε­ρά­σει τα σύ­νο­ρα μιας άλ­λης χώ­ρας, της Συ­ρί­ας και να ει­σβάλει σε αυ­τήν για  να σώ­σει μια πό­λη της α­πό κά­ποιους φα­σί­στες κα­τοί­κους αυτής της ί­διας χώ­ρας; Η ε­πί­θε­ση του ISIS, ή­ταν ε­πί­θε­ση σύ­ρων φα­σι­στών σε άλ­λους πο­λί­τες της Συ­ρί­ας που ή­ταν Κούρ­δοι, δη­λα­δή ή­ταν προιόν κύ­ρια ε­σω­τε­ρικών α­ντι­θέ­σε­ων της Συ­ρί­ας. Με ποια λο­γι­κή, αν ό­χι ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πεμ­βα­τική, έ­πρε­πε αυ­τό το ε­σω­τε­ρι­κό πρό­βλη­μα να  λυ­θεί με ε­ξω­τε­ρι­κή ε­πέμ­βα­ση και μά­λι­στα ε­πέμ­βα­ση υ­πό την πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή η­γε­σί­α μιας υ­περ­δύ­να­μης σαν τις Η­ΠΑ, που με το να έ­χει ε­δώ και χρό­νια πα­ρα­βιά­σει ω­μά κά­θε αρ­χή μη ε­πέμ­βα­σης στα ε­σω­τε­ρι­κά άλ­λων χω­ρών έ­χει πα­ντού φέ­ρει χει­ρό­τε­ρες κα­ταστρο­φές, κια μά­λι­στα έ­χει φέ­ρει στην ε­ξου­σί­α  υ­πο­τα­κτι­κούς των πιο με­γά­λων κα­νι­βά­λων, των κα­νι­βά­λων με πυ­ρη­νι­κά, δη­λα­δή των ρώ­σων νε­ο­να­ζί ι­μπε­ρια­λι­στών; Κι ό­μως αυ­τή η πα­ρά­λο­γη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή α­ξί­ω­ση έ­γι­νε α­μέ­σως α­ποδε­κτή α­πό ό­λους τους “φι­λάν­θρω­πους” της γης κά­τω α­πό το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι δεν πρέ­πει να ε­πι­τρέ­πε­ται σε βα­α­νι­στές και βια­στές, να υ­πο­δου­λώ­νουν  άλ­λους ανθρώ­πους. Το ό­τι οι ί­διοι “φι­λάν­θρω­ποι”  ε­πέ­τρε­ψαν τα ί­δια και χει­ρό­τε­ρα τό­σες φο­ρές σε βα­σα­νι­στές, και βια­στές ό­ταν αυ­τοί ή­ταν Ρώ­σοι στην Τσε­τσενί­α, Τα­ντα­ου­ί­ντ στο Σου­δάν, Χού­του στην Ρουά­ντα  χω­ρίς να πά­ρουν ε­να­ντί­ον τους κα­νέ­να μέ­τρο, κα­νέ­νας δεν το σκέ­φτη­κε. Ού­τε σκέ­φτη­κε κα­νείς ό­τι α­πό που και ως που για μια κα­το­χή του Κο­μπα­νί α­πό τον ISIS θα έ­φται­γε η Τουρ­κί­α  που δεν έ­στει­λε στρα­τό και ό­χι  οι Η­ΠΑ. Για­τί α­φού οι Η­ΠΑ ε­πέ­με­ναν τό­σο πο­λύ να σω­θεί το Κο­μπα­νί α­πό δυ­νά­μεις ε­κτός Συ­ρί­ας και α­φού θέ­λα­νε οι ί­διοι να η­γη­θούν της α­πε­λευ­θέ­ρω­σής του για­τί δεν θέ­λα­νε να κα­τέ­βει ο ί­διος ο α­μερι­κα­νι­κός στρα­τός στο έ­δα­φος και να κά­νει αυ­τή τη δου­λειά αλ­λά μό­νο να βομβαρ­δί­ζει τους τζι­χα­ντι­στές εκ του α­σφα­λούς α­πό τον α­έ­ρα;. Αλ­λά ό­ταν κρά­ζουν δυ­να­τά οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις χά­νο­νται και τα γεγο­νό­τα, χά­νο­νται και οι ει­δή­σεις. Έ­τσι σχε­δόν κα­νείς δεν έ­μα­θε ό­τι το Κο­μπα­νί δεν εί­ναι κα­νέ­να Με­σο­λόγ­γι  του 2014, που κιν­δύ­νευε με σφα­γή των α­μά­χων από το ι­σλάμ,  α­φού την ώ­ρα που ο ISIS ε­πιτέ­θη­κε στο Κο­μπα­νί ο ά­μα­χος πληθ­συ­μός της, πε­ρί­που 200.000 άν­θρω­ποι εί­χε εξ ο­λο­κλή­ρου φυ­γα­δευ­τεί στην Τουρ­κί­α, χωρίς ο ISIS να ε­μπο­δί­σει αυ­τή τη φυ­γή ε­κτός α­πό τις φρι­κα­λε­ό­τη­τες που έ­κα­νε στα γύ­ρω χω­ριά για να φτιά­ξει την α­τμό­σφαι­ρα διε­θνούς πί­ε­σης στον Ερ­ντο­γάν. Ού­τε έ­γι­νε γνω­στό ό­τι ο πλη­θυ­σμός του Κο­μπανί βρή­κε κα­τα­φύ­γιο στην Τουρκί­α με την έ­γκρι­ση της κυ­βέρ­νη­σής της, πράγ­μα που τη φόρ­τω­σε οι­κο­νο­μι­κά με άλ­λους 200.000 πρό­σφυ­γες πέ­ρα α­πό το 1 ε­κα­τομ­μύ­ριο που φι­λο­ξε­νού­σε ώς τό­τε από τον εμ­φύ­λιο της Συ­ρί­ας. Κυ­ρί­ως ό­μως δεν έ­μα­θαν την κε­ντρι­κή ε­πι­χει­ρημα­τολογί­α της Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν  να αρ­νη­θεί την ει­σβο­λή της στη Συρί­α, ού­τε την ε­ναλ­λα­κτι­κή της πρό­τα­ση για την α­ντι­με­τώ­πι­ση του ISIS. Η ε­πι­χειρη­μα­το­λο­γί­α  αυ­τή ή­ταν μέ­σα στα πλαί­σια της ε­πεμ­βα­τι­κής λο­γι­κής των δυ­τικών μπε­ρια­λι­στών , αλ­λά έ­ρι­χνε στους ί­διους το βά­ρος μιας ε­πέμ­βα­σης και α­πο­κά­λυ­πτε τις α­ντι­φά­σεις και την υ­πο­κρι­σί­α τους ό­ταν πί­ε­ζαν την Τουρ­κία. Η τούρ­κι­κη θέ­ση ή­ταν ό­τι τον ISIS τον δη­μιούρ­γη­σε το συ­ρια­κό κα­θε­στώς με την συ­ντρι­βή κά­θε πραγ­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης, αλ­λά και με την συ­νει­δη­τή ανο­χή από μέ­ρους του του ISIS. Α­πό αυ­τή τη θέ­ση  α­πέρ­ρε­ε ό­τι η μό­νη λύ­ση για την α­ντι­με­τώ­πι­ση του ISIS, ε­φό­σον η ί­δια η Δυ­ση δεν ή­θε­λε να στεί­λει στρα­τό στη Συ­ρί­α, ή­ταν να δη­μιου­γη­θούν στη Συ­ρί­α και μά­λι­στα στην πε­ριο­χή του Α­λέ­πιου ζώ­νες προ­στα­σί­ας του πλη­θυ­σμού από τους βομ­βαρ­δι­σμούς του Ά­σα­ντ, ώστε σε αυ­τές τις ζώ­νες να συ­γκε­ντρω­θούν οι α­ντάρ­τι­κες α­ντι-Α­σα­ντ και α­ντι-τζι­χα­ντι­κές δυ­νά­μεις της Συ­ρί­ας και να συ­ντρί­ψουν τον ISIS α­πε­λευ­θε­ρώ­νο­ντας και το Κο­μπα­νί. Η τούρ­κι­κη θέ­ση κρύ­βει βέ­βαια μια ση­μα­ντι­κή πλευ­ρά της αλή­θειας, που εί­ναι ό­τι ο ISIS μπό­ρε­σε να στε­ριώ­σει στη Συ­ρί­α, ό­πως άλ­λω­στε και το άλλο πιο “κα­θώς πρέ­πει” α­δελ­φό του  κομ­μά­τι της Αλ-Κά­ι­ντα, η Αλ Νούσ­ρα,  για­τί ήταν ευ­νοι­κό για τέ­τοια ε­κτρώ­μα­τα το ι­δε­ο­λο­γι­κό έ­δα­φος, ι­διαί­τε­ρα ο α­ντιμη­τι­σμός, ο θρη­σκευ­τικός σε­χτα­ρι­σμός και  ο α­ντι­δια­φω­τι­σμός, που εί­χε ενστα­λά­ξει για χρό­νια και στο συ­ρια­κό λα­ό η μου­σουλ­μα­νι­κή α­δελ­φό­τη­τα, δη­λαδή ο με­γά­λος αυ­τός σύμ­μα­χος του Ερ­ντο­γάν. Ό­μως υ­πάρ­χει σή­με­ρα στην τούρ­κι­κη θε­ση η πιο με­γά­λη α­λή­θεια ό­τι α­πό έ­να ση­μεί­ο και πέ­ρα, το κα­θε­στώς Άσα­ντ, ό­ντας ό­λο και πιο  υ­πο­χεί­ριο της Ρω­σί­ας, έ­γι­νε ο σφα­γέ­ας κα­θε προ­ό­δου μέ­σα στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση και ο προ­στά­της της χει­ρό­τε­ρης τζι­χα­ντι­κής α­ντί­δρα­σης μέ­σα σε αυ­τήν, δη­λα­δή έ­γι­νε  του­λά­χι­στον σε αυ­τή τη φά­ση το κέ­ντρο της πο­λι­τι­κής α­ντί­δρα­σης και του φα­σι­σμού στη Συ­ρί­α. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο που τε­λι­κά πρώ­τος ο Α­σα­ντ έ­χω­σε  μέ­σα στη Συ­ρί­α σαν συμ­μα­χό του έ­ναν ε­ξω­τερι­κό κρα­τι­κό πα­ρά­γο­ντα τον σι­ί­τι­κο τζι­χα­ντι­σμό της Χεζ­μπο­λάχ. Ή­ταν λοι­πόν μέ­σα στην ι­μπε­ρια­λι­στι­κή ε­πεμ­βα­τι­κή λο­γι­κή  της Δύ­σης, και ε­φόσον η ί­δια δεν ή­θε­λε να στεί­λει στρα­τό στη Συ­ρί­α, η πρό­τα­ση  να δη­μιου­γη­θούν στη Συ­ρί­α και μά­λι­στα στην πε­ριο­χή του Α­λέ­πιου ζώ­νες προ­στα­σί­ας του πλη­θυ­σμού α­πό τους βομ­βαρ­δι­σμούς του Ά­σα­ντ, και ευ­ρύ­τε­ρες ζώ­νες α­πα­γό­ρευ­σης πτήσε­ων ώ­στε σε αυ­τές τις πε­ριο­χές να συ­γκε­ντρω­θούν οι α­ντάρ­τι­κες α­ντιΑσα­ντ και α­ντι-τζι­χα­ντι­κές δυ­νά­μεις της Συ­ρί­ας και να συ­ντρί­ψουν τον ISIS α­πελευ­θε­ρώ­νο­ντας και το Κο­μπα­νί. Αυ­τή α­κρι­βώς ή­ταν η α­ντι­πρό­τα­ση του Ερ­ντογάν στην πί­ε­ση των Η­ΠΑ, της Ε­Ε και του ΡΚΚ-Ρω­σί­ας να ε­πέμ­βει η Τουρ­κί­α στο Κο­μπα­νί και τους έ­φε­ρε σε δύ­σκο­λη θέ­ση. Ε­μείς εί­μα­στε α­ντί­θε­τοι α­πό θέ­ση αρ­χής σε αυ­τή την πρό­τα­ση, που προ­ω­θεί­ται πά­για α­πό την Τουρ­κί­α ε­νά­ντια στον Α­σα­ντ α­πό το 2012. Αυ­τή  στην αρ­χή γι­νό­ταν κά­πως δε­κτή α­πό τις Η­ΠΑ, αλ­λά σκό­ντα­φτε στο ρώ­σι­κο βέ­το στο Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε. Ε­μείς εί­μα­στε α­ντί­θε­τοι  σε τέ­τοιες “ζώ­νες προστα­σί­ας” ό­ταν πρό­κει­ται για ε­πέμ­βασ­ση σε ε­σω­τε­ρι­κές εν­δο­κρα­τι­κές συ­γκρού­σεις (πχ ά­δι­κη δυ­τι­κή ε­πέμ­βα­ση στη Λι­βύ­η για την α­να­τρο­πή του Κα­ντά­φι), και τού­το για­τί σαν μαρ­ξι­στές θέ­ε­ω­ρού­με  την α­πλευ­θέ­ρω­ση των λα­ών δυ­να­τή κύ­ρια α­πό τους ί­διους και ό­χι α­πό πα­νί­σχυ­ρους ε­πεμ­βα­σί­ες “προ­στά­τες”. Μπορού­με ω­στό­σο να δε­χτού­με, ή α­κό­μα  και να ε­πι­διώ­ξου­με ε­πέμ­βα­ση ο­ποιασ­δήπο­τε χω­ρας α­πό τα έ­ξω σε βο­ή­θεια μιας άλ­λης μό­νο ό­ταν αυ­τη η τε­λευ­ταί­α δέ­χεται ε­ξω­τε­ρι­κή ε­πί­θε­ση α­πό μια Τρί­τη (πχ δί­και­η ε­πέμ­βα­ση των ευ­ρω­παι­κών χω­ρών στη Βο­σνί­α ε­νά­ντια στους σέρ­βους κα­τα­κτη­τές το 1995). Ε­πί­σης θε­ω­ρού­με θε­τι­κή την  ε­νί­σχυ­ση απ έ­ξω σε ό­πλα ε­νός δη­μο­κρα­τι­κού α­ντι­φα­σι­στι­κού α­γωνα αρ­κεί  αυ­τός να έ­χει πά­ρει πραγ­μα­τικά παλ­λαι­κά, ε­νω­τι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά  χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και η ε­ξου­σί­α που αυ­τός α­ντι­πα­λεύ­ει να εί­ναι, γε­νικά μι­ση­τή α­πό το λα­ό και να στη­ρί­ζε­ται σε ξέ­να ο­πλα. Γι αυ­τό το λό­γο εί­μα­σταν α­ντί­θε­τοι και στις δύ­ο πλευ­ρές του Συ­ρια­κού εμ­φύ­λιου α­πό την ώ­ρα που αυ­τές επι­διώ­καν τη νί­κη με τη στή­ρι­ξη κύ­ρια σε ι­μπε­ρα­λι­στι­κές ε­πεμ­βά­σεις. Ό­μως α­πό την ώ­ρα που ο ι­μπε­ραι­λι­στές δυ­τι­κοί και α­να­το­λι­κοί κατα­φεύ­γουν συ­στη­μα­τι­κά σε τέ­τοιες ζώ­νες προ­στα­σί­ας και ζώ­νες α­πα­γό­ρευ­σης πτή­σε­ων για να υ­πο­δαυ­λί­ζουν κα­τα­στρο­φι­κούς εμ­φυ­λί­ους, (στη Λι­βύ­η η Δύση ψη­φι­σε υ­πέρ και η Ρω­σί­α έ­κα­νε α­πο­χή ώ­στε να πε­ρά­σει η ε­πί­θε­ση στον Κα­ντά­φι)  δεν μπο­ρού­με να  μην τους κα­ταγ­γεί­λου­με σαν σι­χα­με­ρούς υ­πο­κρι­τές και προ­βο­κά­το­ρες ό­ταν θέ­λουν ε­ξω­τε­ρι­κή ε­πέμ­βα­ση στο Κο­μπα­νί αλ­λά λέ­νε “ό­χι” στην πρό­τα­ση της Τουρκί­ας για την δη­μιουρ­γί­α τέ­τοιων ζω­νών. Ό­χι τυ­χαί­α αυ­τή η α­ντι­πρό­τα­ση της Τουρ­κί­ας στο προ­βο­κα­τό­ρι­κο κά­λε­σμα του Ο­μπα­μα για δι­κιά της ά­με­ση ε­μπλο­κή στη Συ­ρί­α, έ­φε­ρε τον δεύ­τε­ρο σε ε­ξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη θέ­ση, τό­σο δύ­σκο­λη ώ­στε στε­λέ­χη της κυ­βέρ­νη­σής του, ό­πως ο Μπαι­ντεν, η σύμ­βου­λος α­σφα­λεί­ας Σου­ζά­να Ρά­ις, α­κό­μα και ο Κέρ­ρυ, και πιο πο­λύ το γαλλι­κό Υ­ΠΕΞ άρ­χι­σαν να με­λε­τά­νε σο­βα­ρά την πρό­τα­ση της Τουρ­κί­ας. Ε­κεί λοιπόν που κέρ­δι­ζε έ­δα­φος η πρό­τα­ση για ο­ρι­σμό ζω­νών προ­στα­σί­ας και α­πα­γό­ρευ­σης πτή­σε­ων, ε­πε­νέ­βη κα­θορι­στι­κά ο με­γά­λος προ­στά­της του ΡΚΚ, και του Άσα­ντ, η Ρω­σί­α και έ­στει­λε τε­λε­σί­γρα­φο στον Ερ­ντο­γάν να μην ε­πι­μέ­νει στς ζώ­νες προ­στα­σί­ας. Την ί­δια στιγ­μή η πί­ε­ση του ΡΚΚ ε­νά­ντια στη γραμ­μή Ερ­ντο­γάν στο εσω­τε­ρι­κό της Τουρ­κί­ας με­γά­λω­σε, κά­θε συ­νο­μι­λί­α στα­μά­τη­σε και το ΡΚΚ  έρι­ξε τον κό­σμο του στο δρό­μο που άρ­χι­σε να σπά­ει να καί­ει α­κό­μα και να σκο­τώνει πι­στούς μου­σουλ­μά­νους που μοιά­ζαν με τζι­χα­ντι­στές, α­πει­λώ­ντας την κυ­βέρ­νη­ση με τερ­μα­τι­σμό της ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας και ξα­ναρ­χί­νι­σμα του εμ­φύ­λιου.   Ο ελιγμός του Ερντογάν με τους Πεσμεργκά και τον FSA, η σύνθετη ρώσικη απάντηση και το ξεσκέπασμα του ΡΚΚ   Κά­τω α­πό αυ­τές τις συν­θή­κες ο Ερ­ντο­γάν κα­τέ­φυ­γε στον ε­ξής πο­λιτι­κά α­μυ­ντι­κό ε­λιγ­μό:  Κά­λε­σε ο ί­διος ή ί­σως και να α­πο­δέ­χτη­κε πρό­τα­ση των ΗΠΑ να στεί­λει η  πε­ρι­φε­ρεια­κή  κυ­βέρ­νη­ση  του συμ­μά­χου του Μπαρ­ζα­νί ι­ρακι­νούς κούρ­δους μα­χη­τές (τους γνω­στούς Πε­σμερ­γκά) να πε­ρά­σουν μέ­σα α­πό το τουρ­κι­κό έ­δα­φος και να πά­νε να στη­ρί­ξουν την ά­μυ­να του Κο­μπα­νί. Προ­φα­νώς στό­χος αυ­τής της κί­νη­σης του Ερ­ντο­γάν ή­ταν να ε­κτο­νώ­σει την α­φό­ρη­τη  πίε­ση πά­νω του και ταυ­τό­χρο­να  μην μεί­νει το Κο­μπα­νί και ό­λη η Βό­ρεια Συ­ρί­α στα χέ­ρια του ΡΚΚ.  Ό­μως και αυ­τή η κί­νη­ση μπή­κε ου­σια­στι­κά και αυ­τή κά­τω από την η­γε­μο­νί­α του ΡΚΚ-PYD, με μια νέ­α συμ­φω­νί­α στις 22 του Ο­κτώ­βρη, σαν ε­κεί­νη του Ερ­μπίλ του 2012,  με­τά α­πό συ­ζη­τή­σεις που κρά­τη­σαν 9 μέ­ρες αυ­τή τη φο­ρά στο Ντο­χούκ του ι­ρα­κι­νού κουρ­δι­στάν πά­λι με με­σο­λα­βη­τή και υ­πο­τι­θέ­με­νο εγγυ­η­τή και πά­λι τον Μπαρ­ζα­νί, ε­νώ συμ­με­τεί­χαν σε αυ­τές πα­ρα­σκη­νια­κά η Τουρ­κί­α και η Η­ΠΑ. Δεν ξέ­ρου­με τις λε­πτο­μέ­ρειές της, αλ­λά ξέ­ρου­με ό­τι πά­λι μοι­ρά­στη­καν θέ­σεις ε­ξου­σί­ας στο συ­ρια­κό Κουρ­δι­στάν, αλ­λά ό­λα δεί­χνουν ότι μοι­ρά­στη­καν με δυ­σμε­νέ­στε­ρο τρό­πο α­πό ό­τι στο Ε­μπρίλ. Για­τί η α­πό­φα­ση μι­λά­ει για 40% θέ­σεις  στο ΡΚΚ-PYD, 40% στους φι­λο-Μπαρ­ζα­νί κούρ­δους του ΚΝC και 20% σε “α­νε­ξάρ­τη­τους”. Στην πο­λι­τι­κή δεν υ­πάρ­χουν α­νε­ξάρ­τη­τοι και πο­τέ ο σοσιαλ- φα­σι­σμός δεν δέ­χε­ται να κρί­νο­νται α­πο­φά­σεις α­πό “α­νε­ξάρ­τη­τους” που δεν ε­λέγ­χει. Αλ­λά και αυ­τό να μην υ­πήρ­χε δεν εί­ναι δυ­να­τό  να υ­πάρ­χει ού­τε αυ­τή τη φο­ρά έ­ντι­μη συμ­φω­νί­α μοι­ρα­σιάς χω­ρίς να κά­νει κα­μιά αυ­το­κρι­τική η πλευ­ρά που πα­ρα­βί­α­σε την προ­η­γού­με­νη συμ­φω­νί­α .  Αλ­λά ποια αυ­το­κρι­τική να κά­νει το PKK-PYD στο Ντο­χούκ α­φού τώ­ρα χά­ρη στη στή­ρι­ξη των υ­περ­δυ­νά­με­ων και στην πα­γκό­σμια προ­πα­γαν­δι­στι­κή τους μη­χα­νή εμ­φα­νί­ζε­ται στα μά­τια όλων των κούρ­δων σαν ο πιο θρυ­λι­κός υ­πε­ρα­σπι­στής της ε­θνι­κής τους υ­πό­στα­σης αλ­λά και σαν πα­γκό­σμιο σύμ­βο­λο της μά­χης υ­πέρ του πο­λι­τι­σμού και κατά της βαρ­βα­ρό­τη­τας ; Το ό­τι η συμ­φω­νί­α αυ­τή ση­μα­το­δο­τεί την πο­λι­τι­κή η­γεμο­νί­α του ΡΚΚ-PYD σε έ­να κουρ­δι­κό θραύ­σμα άτυ­που κρά­τους-υ­βρί­διου, υ­πό ρώσι­κη  κυ­ριαρ­χί­α στη βό­ρεια Συ­ρί­α, και ό­τι βά­ζει τις βά­σεις για μια η­γε­μο­νί­α του ΡΚΚ σε ό­λο τον κουρ­δι­κό χώ­ρο για το δια­με­λι­σμό και τον εκ­βια­σμό και των 4 κρα­τών στα ο­ποί­α αυ­τός ε­κτεί­νε­ται, το α­πο­δει­κνύ­ει η θερ­μή υ­πο­δο­χή που έκανε στη συμ­φω­νί­α του Ντο­χούκ το ρώ­σι­κο Υ­πουρ­γεί­ο ε­ξω­τε­ρι­κών με α­νακοί­νω­σή του (Αλ-Μό­νι­τορ 28 Ο­κτώ­βρη, http://www.al-monitor.com/pulse/politics/2014/10/syria-kobani-turkish-kurdish-implications.html). Σε αυ­τήν με επεμ­βα­τι­κό ι­μπε­ρια­λι­στι­κό θρά­σος ση­μειώ­νε­ται “το εν­δια­φέ­ρον της Ρω­σί­ας για τη συμ­φω­νί­α για την ε­γκα­θί­δρυ­ση μιας διοί­κη­σης α­πό ε­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις στις κουρ­δι­κές πε­ριο­χές της Συ­ρί­ας” και ό­τι η συμ­φω­νί­α αυ­τή “ εί­ναι έ­να πρό­τυ­πο για ό­λα τα πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα και δυ­νά­μεις, το ο­ποί­ο εγ­γυά­ται την κυριαρ­χί­α και την ε­νό­τη­τα της χώ­ρας μέ­σω της ε­νό­τη­τας και της α­ντι­με­τώπι­σης της διε­θνούς τρο­μο­κρα­τί­ας και εξ­τρε­μι­σμού”, Το τε­λευ­ταί­ο α­πό­σπα­σμα αυ­τής της α­να­κοί­νω­σης δεί­χνει πό­σο μα­κρυά στο­χεύ­ει η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α ό­ταν θε­ω­ρεί το α­ντι-ISIS μέ­τω­πο πρό­τυ­πο  για ό­λα τα πολι­τι­κά κόμ­μα­τα  και δυνά­μεις, δη­λα­δή το πό­σο θα δου­λέ­ψει με το προ­βο­κα­τό­ρι­κο ερ­γα­λεί­ο που ή ί­δια δη­μιούρ­γη­σε για την α­να­κα­τα­σκευ­ή του γε­ω­γρα­φι­κού και πο­λι­τι­κού χάρ­τη της Μέ­σης Α­να­το­λής. Σύ­ντο­μα α­πο­δεί­χτη­κε ό­τι αυ­τή η βο­ή­θεια των Πε­σμερ­γκά στο Κο­μπανί τους έ­φε­ρε ε­κεί σαν φτω­χούς συγ­γε­νείς και ό­χι σαν συ­μπρω­τα­γω­νι­στές του ΡΚΚ-PYD. Το ό­τι ο α­ριθ­μός τους, εί­ναι πο­λύ μι­κρός-μι­κρό­τε­ρος α­πό 150 ά­το­μα, για να ε­πη­ρε­ά­σουν σο­βα­ρά τους στρα­τιω­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς ε­κεί δεν εί­ναι βα­σι­κό. Το βα­σι­κό εί­ναι ό­τι ή­ταν μέ­ρος της συμ­φω­νί­ας του Ντο­χούκ να μην συμ­με­τέ­χουν στο ε­πι­τε­λεί­ο της μά­χης που θα πα­ρα­μεί­νει εξ ο­λο­κλή­ρου στα χέρια του στρα­τού του ΡΚΚ-PYD, του ΥPG, αλ­λά και κυ­ρί­ως να μην συμ­με­τέ­χουν στις μά­χες σώ­μα με σώ­μα με τον ISIS πε­ζι­κού αλ­λά να δί­νουν κά­λυ­ψη πυ­ρο­βο­λι­κού στο πε­ζι­κό του ΥPG, δη­λα­δή ου­σια­στι­κά να λει­τουρ­γούν σαν μια ε­ξω­τε­ρι­κή σχετι­κά α­σφα­λής δύ­να­μη, ό­πως μια α­ε­ρο­πο­ρι­κή κά­λυ­ψη, πράγ­μα που θα τους δί­νει ε­λά­χι­στο πο­λι­τι­κό κύ­ρος ε­σω­τε­ρι­κά και διε­θνώς. Το μό­νο που στην πρά­ξη θα κά­νει η συμ­φω­νί­α του Ντο­χούκ εί­ναι όπως και η συμ­φω­νί­α του Ερ­μπίλ να δώσει στην πο­λι­τι­κή του  ΡΚΚ την κά­λυ­ψη της α­με­ρι­κά­νι­κης υ­περ­δύ­να­μης και όλη της Δύ­σης, α­φού θα της δώ­σει την έ­γκρι­ση της δυ­τι­κό­φι­λης, αλ­λά α­πό ό­τι φαί­νε­ται ό­μη­ρου του ε­θνι­κι­σμού της και του γε­νι­κό­τε­ρου κούρ­δι­κου ε­θνι­κισμού, δυ­τι­κό­φι­λης κυ­βέρ­νη­σης Μπαρ­ζα­νί Την ί­δια τύ­χη με αυ­τόν τον ε­λιγ­μό του Ερ­ντο­γάν  εί­χε α­πό πρα­κτι­κή ά­πο­ψη το κά­λε­σμά του να πε­ρά­σουν στο Κο­μπα­νί 1300 στρα­τιώ­τες του Ε­λεύ­θε­ρου Συ­ρια­κού Στρα­τού  (Free Syrian Army- FSA), δη­λα­δή του στρα­τού της α­ντι-Ά­σα­ντ  α­ντι­πο­λί­τευσης, που ου­σια­στι­κά σή­μερα μό­νο στην Τουρ­κί­α έ­χουν έ­ναν στα­θε­ρό υ­πο­στηρι­κτή. Τμή­μα­τα και αυ­τού του στρα­τού βα­δί­ζουν ή­δη προ το Κο­μπα­νί, αλ­λά ό­λα δεί­χνουν πως  ό­ποια φτά­σουν ως ε­κεί θα εί­ναι και πά­λι κα­τάλ­λη­λα δι­υ­λι­σμένα πο­λι­τι­κά και α­πο­νευ­ρω­μέ­να επι­χει­ρη­σια­κά  για να ται­ριά­ζουν στο ΡΚΚ και στα ρώ­σι­κα σχέ­δια. Αυ­τό το μαρ­τυ­ρά­ει κα­θα­ρά η το­πο­θέ­τη­ση εκ­προ­σώ­πων του ΥPG ό­τι ο FSA έ­χει μέ­σα του πολ­λές ο­μά­δες και τά­σεις και ό­τι εί­ναι σε ε­πα­φή ήδη με την η­γε­σί­α του FSA για να συμ­με­τέ­χουν στην ά­μυ­να του  Κομπα­νί ε­κεί­νες που εί­ναι “προ­ο­δευ­τι­κές” (www.kurdnet 27 Ο­κτώ­βρη). Στο τε­λευ­ταί­ο αυ­τό ση­μεί­ο αρ­χί­ζει να ξε­σκε­πά­ζε­ται η προ­πα­γάν­δα των υ­περ­δυ­νά­με­ων και πιο πο­λύ η α­πα­τε­ω­νί­στι­κη  προ­πα­γάν­δα του ΡΚΚ, που προ­σπα­θού­σε ε­δώ και ε­νά­μι­ση μή­να να πεί­σει τον κό­σμο ό­τι στο Κο­μπα­νί δεν κρι­νό­ταν έ­να ζή­τη­μα πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας των κούρ­δων της Συ­ρί­ας και του ί­διου του ΡΚΚ αλ­λά η αν­θρώ­πι­νη ύ­παρ­ξη των κα­τοί­κων του α­πό τους ε­ξο­λο­θρευ­τές του ISIS. Αν ο Ερ­ντο­γάν εί­ναι έ­να κτή­νος για­τί δεν μπαί­νει ο ί­διος σαν Τουρ­κί­α ή δεν α­φή­νει τους κούρ­δους της Τουρ­κί­ας να σώ­σουν το Κο­μπα­νί, με ποιο δι­καί­ω­μα οι ί­διοι οι υ­πε­ρα­πι­στές του Κο­μπα­νί  δια­λέ­γουν α­νά­με­σα στις “προ­ο­δευ­τι­κές” και στς ό­χι προ­ο­δευ­τι­κές τά­σεις του FSA που θέ­λουν ε­πί­σης να υπε­ρα­σπί­σουν το Κο­μπα­νί; Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η α­ντι­με­τώπι­ση της βο­ή­θειας των Πε­σμερ­γκά και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο ε­κεί­νη του FSA α­πό το ΡΚΚ-PYD-YPG εί­ναι α­κό­μα χει­ρό­τε­ρη από ό­σο δεί­χνει η πα­ρα­πά­νω φρα­σού­λα και α­πο­κα­λύ­πτει ό­τι ΠΟ­ΤΕ α­πό την αρ­χή της πο­λιορ­κί­ας του Κο­μπα­νί η ρω­σό­δου­λη η­γε­σί­α του δεν εί­χε σκο­πό να σώσει τους κα­τοί­κους της πό­λης α­πό την σκλα­βιά και τον ε­ξαν­δρα­πο­δι­σμό-αν και πρα­κτι­κά τέ­τοιο ζή­τη­μα ό­πως εί­πα­με στην αρ­χή ά­με­σα δεν υ­πήρ­ξε- αλ­λά να ηγε­μο­νεύ­σει στο συ­ρια­κό κουρ­δι­στάν και σε ό­λο τον κουρ­δι­κό χώ­ρο, ε­νώ πιο άμε­σα να πε­τύ­χει την πλή­ρη διε­θνή α­πομόνω­ση και συ­ντρι­βή της κυ­βέρ­νησης Ερ­ντο­γάν, ό­πως θέ­λουν τώ­ρα με μα­νί­α τα ρώ­σι­κα α­φε­ντι­κά. Υ­πάρ­χουν λοι­πόν δύ­ο δη­λώ­σεις η­γε­τι­κών στε­λε­χών του YPG, που μέ­νουν ό­σο γί­νε­ται πιο κρυ­φές α­πό τους λα­ούς, οι ο­ποί­ες  γί­να­νε την ώ­ρα που ο Ερ­ντο­γάν ε­πέ­τρε­πε στους Πεσμερ­γκά και στον FSA να μπουν στο Κο­μπα­νί, και ε­νώ συ­νε­χί­ζο­νταν οι σχε­τι­κές δια­βου­λεύ­σεις ό­λων των σχε­τι­κών διε­θνών και το­πι­κών ε­πι­τε­λεί­ων. Αυ­τές  οι δη­λώ­σεις α­πο­κα­λύ­πτουν πε­ρί­τρα­να και ω­μά πό­σο το ΡΚΚ δεν ή­θε­λε και δεν θέ­λει κα­μιά ου­σια­στι­κή στρα­τιω­τι­κή βοήθεια στο έ­δα­φος για να σπά­σει την πε­ρι­κύ­κλω­ση των τε­ρά­των, αλ­λά να πε­τύ­χει μια ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νη  α­πό την αρχή νί­κη γο­ή­τρου, λό­γω του κοι­νού α­φε­ντι­κού που έ­χουν και οι πο­λιορ­κη­τές και οι πο­λιορ­κη­μέ­νοι. Δή­λω­σε λοι­πόν ο αρ­χη­γός του κα­ντο­νιού του Κο­μπα­νί Αν­βάρ Μου­σλίμ και πρό­ε­δρος του PYD στο τούρ­κι­κο ΒΒC (www.kurdnet  στις 21 του Ο­κτώ­βρη) μό­λις η Τουρ­κί­α α­να­κοί­νω­σε ό­τι οι ι­ρα­κι­νοί Πε­σμερ­γκά μπο­ρούν να δια­βούν  μέ­σα α­πό την Τουρ­κί­α για να πά­νε στο Κο­μπα­νί και ε­νώ γί­νο­νταν α­κό­μα οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις στο Ντο­χούκ: “Αυτό που χρεια­ζό­μα­στε πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τους Πε­σμερ­γκά εί­ναι ό­πλα. Αν οι Πε­σμερ­γκά θέ­λουν να μπουν στο Κο­μπα­νί μπο­ρούν να έρ­θουν σε ε­πα­φή με το YPG, το ο­ποί­ο, αν έ­χει α­νά­γκη α­πό υ­πο­στή­ρι­ξη, θα τους κα­λέ­σει να έρ­θουν ή θα τους ζη­τή­σει βο­ή­θεια σε ό­πλα”. Ποιος πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νος στρα­τός σε θα­νά­σι­μο τά­χα κλοιό που προ­στα­τεύ­ει το λα­ό του α­πό κα­νι­βά­λους, ζή­τησε πο­τέ α­πό πρό­θυ­μους να πε­θά­νουν μα­ζί του συ­μπο­λε­μι­στές να του υ­πο­βά­λουν αί­τη­ση που θα “ε­ξε­τα­στεί αρ­μο­δί­ως” και θα κρι­θεί αν γί­νουν δε­κτοί;  Και για ό­σους δεν κα­τάλα­βαν ο Μου­σλίμ συ­νέ­χι­σε: “το YPG έ­χει αρ­κε­τούς νέ­ους ανθρώ­πους για να πο­λε­μή­σουν”. Τε­λι­κά οι Πε­σμερ­γκά υ­πέ­γρα­ψαν την αί­τη­ση και έ­γι­ναν δε­κτοί με τους ου­σια­στι­κά τα­πει­νω­τι­κούς ό­ρους που υ­πέ­γρα­ψαν στο Ντο­χούκ. Αλ­λά αυ­τά τα λό­για δεν εί­ναι τί­πο­τα μπρο­στά σ’  αυ­τά που εί­πε η ί­δια η αρ­χη­γός του YPG στο Κο­μπα­νί Μευ­σά Α­μπντό για τον FSA: “Αν ο FSA θέ­λει  να υπε­ρα­σπί­σει την α­ντί­στα­σή μας θα έ­πρε­πε να πο­λε­μή­σει τον ISIS σε άλ­λες πε­ριοχές που ε­λέγ­χει και ό­χι στο Κο­μπα­νί, θα ή­ταν πιο χρή­σι­μο”. Αν αυ­τό δεν ση­μαίνει ότι “ε­δώ  παί­ζου­με ε­μείς, ε­σείς να πά­τε αλ­λού να παί­ξε­τε” τό­τε τι ση­μαίνει; Αυ­τή η δή­λω­ση ή­ταν τό­σο ω­μή και τό­σο α­πο­κα­λυ­πτι­κή που δύ­ο μέ­ρες με­τά βγή­κε για να  τη γλυ­κά­νει  ο αρ­χη­γός του YPG σε ό­λο το συ­ρια­κό Κουρ­δι­στάν, ο Sipan Hemo που θε­ώ­ρη­σε “θε­τι­κή” την ά­φι­ξη του δι­υ­λι­σμέ­νου FSA, αλ­λά δή­λω­σε ό­τι θα ή­ταν κα­λύ­τε­ρα αυ­τός “να α­νοί­ξει νέ­α μέ­τω­πα” σε πό­λεις πο­λύ μα­κρυά α­πό το Κο­μπανί.   Η σα­πί­λα που κρύ­βει αυ­τή η σύ­γκρου­ση και ο στη­μέ­νος χα­ρα­κτή­ρας της σε ε­πί­πε­δο η­γε­σί­ων - και ό­χι βά­σης,  ό­που άλ­λη εί­ναι η σύνθε­ση του με­σαιω­νι­κού ISIS και άλ­λη αυ­τή του δι­πρό­σω­που ΡΚΚ- δεν θα αρ­γή­σει να βγει στη φό­ρα. Ή­δη βγή­κε στη φό­ρα η φα­να­τι­κή υ­πο­στή­ρι­ξη, προ­πα­γαν­δι­στι­κή και σε ό­πλα που με­τά το Ι­ράν δί­νει το κα­θε­στώς Ά­σα­ντ στο Κο­μπα­νί, με  τον  υ­πουρ­γό πλη­ροφο­ριών Ομ­ράν Ζομπί να δη­λώ­νει στις 21 Ο­κτώ­βρη ό­τι η κυ­βέρ­νη­ση δί­νει και “θα συ­νε­χί­σει να δί­νει στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια στο Κο­μπα­νί στο ψη­λό­τε­ρο ε­πί­πεδο”, ε­νώ χρειά­στη­κε  να πέ­σουν τα φώ­τα της δη­μο­σιό­τη­τας στην υ­πό το ΡΚΚ-PYD “λα­ϊκή” αυ­το­διοί­κη­ση του συ­ρια­κού Κουρ­δι­στάν για να μά­θου­με ό­τι τους μι­σθούς της γρα­φειο­κρα­τί­ας ε­κεί συ­νε­χί­ζει να τους πλη­ρώ­νει η συ­ρια­κή κυ­βέρ­νη­ση (Al Monitor της 28 Ο­κτώ­βρη).   Ό­ποιος θέ­λει να κα­τα­λά­βει μια σύν­θε­τη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρέ­πει να ξε­κι­νά­ει α­πό  τα με­γα­λύ­τε­ρα αι­νίγ­μα­τα που αυ­τή βά­ζει. Στην πε­ρί­πτω­ση του ISIS το με­γα­λύ­τε­ρο αί­νιγ­μα εί­ναι το ε­ξής: Πως γί­νε­ται τα ι­σχυ­ρό­τε­ρα φα­σι­στικά κρά­τη του κό­σμου με ε­πι­κε­φα­λής τη Ρω­σί­α, την Κί­να και το Ι­ράν, και γε­νικά ό­λα τα φα­σι­στι­κά κόμ­μα­τα να εί­ναι ε­να­ντί­ον ε­νός τέ­ρα­τος σαν το ISIS και βέβαια να εί­ναι ε­να­ντίον του και ό­λες οι δη­μο­κρα­τί­ες και μι­σο­δη­μο­κρα­τί­ες γε­νι­κά ό­λα τα κρά­τη και το τέ­ρας αυ­τό να υ­πάρ­χει και να εί­ναι τό­σο ε­πι­κίνδυ­νο;  Και πως γί­νε­ται ε­κεί­νοι που κυ­ρί­ως  κερ­δί­ζουν σε κύ­ρος και σε θέ­σεις πο­λε­μώ­ντας το τέ­ρας αυ­τό να εί­ναι α­κρι­βώς οι φί­λοι των με­γα­λύ­τε­ρων φασι­σμών, ό­πως εί­ναι το Ι­ράν και η Συ­ρί­α και πά­νω απ ό­λα το ΡΚΚ και η προ­στά­τιδα ό­λων αυ­τών Ρω­σί­α ; Και πως μπο­ρεί ο πιο χα­μέ­νος να εί­ναι η Τουρ­κί­α που σ’  αυ­τή τη φά­ση βρέ­θη­κε με­τω­πι­κά και ταυ­τό­χρο­να α­πέ­να­ντι σε ό­λους αυ­τούς;   Μπο­ρεί να υ­πάρχει κά­ποια άλ­λη πει­στι­κό­τε­ρη α­πά­ντη­ση α­πό το ότι αυ­τό το τέ­ρας εί­ναι έ­να πο­λύ-πο­λύ χρη­σι­μο και πο­λύ ε­λεγ­χό­με­νο δη­μιούρ­γη­μα κά­ποιων α­πό αυ­τούς τους φα­σι­σμούς και μά­λι­στα του με­γα­λύ­τε­ρου  δι­πλωμα­τι­κό­τε­ρου και πιο ε­πεμ­βα­τι­κού α­πό αυ­τούς και ό­τι ό­λες αυ­τές οι συ­γκρού­σεις εί­ναι σε ε­πί­πε­δο η­γε­σί­ας ε­λεγ­χό­με­νες και πλα­σμα­τι­κές;   Σε τέ­τοιες πε­ρι­πτώ­σεις εί­ναι κα­λό να πα­ρα­κο­λου­θεί κα­νείς την ελλη­νι­κή ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Εί­ναι η ρώ­σι­κη ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή αλ­λά χω­ρίς πολ­λές προ­φυ­λά­ξεις. Λοι­πόν δεν θα βρεί κα­νείς άλ­λη χώ­ρα που να εί­ναι τώρα δα τό­σο φα­να­τι­κά ΡΚΚ και Κο­μπα­νί, τό­σο ευαί­σθη­τη ε­νά­ντια στον ISIS και να είναι  τό­σο ξαφ­νι­κά και τό­σο φα­να­τι­κά ε­να­ντί­ον της Τουρ­κί­ας ώ­στε να έ­χει σε χρό­νο μη­δέν κό­ψει τα τουρ­κι­κά σί­ριαλ που ή­ταν το σή­μα κα­τα­τε­θέν της ελ­ληνο-τουρ­κικής προ­σέγ­γι­σης,  ό­σο ο Ερ­ντο­γάν ή­ταν φί­λος της Ρω­σί­ας, να έ­χει κά­νει τις τούρ­κι­κες ε­πεμ­βά­σεις στην κυ­πρια­κή Α­ΟΖ πα­γκό­σμιο ζή­τη­μα την ώρα που πριν δυο χρό­νια ψέ­λι­ζε γι αυ­τές λί­γα λο­γά­κια και να έ­χει συ­γκρο­τήσει ε­να δρα­στή­ριο α­ντι-τούρ­κι­κο μέ­τω­πο με τον ε­κλεκτό της Ρω­σί­ας πρα­ξικο­πη­μα­τί­α και σφα­γέ­α Σί­σι.   Ε­πει­δή α­κρι­βώς υ­πο­φέ­ρου­με α­πό μια ε­θε­λό­δου­λη άρ­χου­σα τά­ξη με μια κυ­βέρ­νη­ση και μια α­ντι­πο­λί­τευ­ση, που κα­τα­στρέ­ψα­νε τη χώ­ρα μας σχε­δόν από­λυ­τα, έ­χει ζω­τι­κή ση­μα­σί­α να ψά­χνου­με και να με­λε­τά­με τις κλί­σεις και τα βί­τσια της και να βγαί­νου­με έ­ξω α­πό την τρο­χιά τους. Και που­θε­νά ό­σο στην ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή δεν εκ­δη­λώ­νε­ται τό­σο έ­ντο­να η α­χρειό­τη­τα, η δου­λικό­τη­τα και η σι­χα­με­ρή θρα­συ­δει­λί­α της. Εί­ναι αυ­τά τα υ­πο­κεί­με­να που  μας υπο­χρέ­ω­σαν να α­πο­κτή­σου­με μια πα­γκό­σμια ό­σο μπο­ρού­με πιο έ­ντι­μη μα­τιά ώστε να γί­νου­με α­ξιο­πρε­πείς πο­λί­τες του κό­σμου και να φτιά­ξου­με μια α­ξιοπρε­πή χώ­ρα.

Α­να­δη­μο­σιεύ­ου­με πα­ρα­κά­τω το άρ­θρο για τους βομ­βαρ­δι­σμούς της Γά­ζας του 2009 που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο φ. 441-2 της Νέ­ας Α­να­το­λής. Πρόκει­ται για μί­α α­νά­λυ­ση που ε­πα­λη­θεύ­ε­ται α­πό τις ση­με­ρι­νές ε­ξε­λί­ξεις και εί­ναι ε­ξαιρε­τι­κά χρή­σι­μη για την κα­τα­νό­η­σή του ισραηλο-παλαιστινιακού ζητήματος.