Πιστεύουμε επίσης και σαν λενινιστές ότι κάθε διάσπαση ενός μεγαλύτερου πολυεθνικού κράτους σε μικρότερα εθνικά, ιδιαίτερα όταν αυτά δεν καταπιέζονται με αποικιακό ή φασιστικό τρόπο από το μεγαλύτερο κράτος στο οποίο ανήκουν, είναι αντίθετη και στα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των προλετάριων όλων των εθνών που αποτελούν το δοσμένο ενιαίο κράτος.
Όμως όπως κάθε έθνος έτσι και το καταλανικό έχει από μια διεθνιστική και δημοκρατική θέση αρχής, που σαν τέτοια είναι ακόμα πιο βασική για το λενινισμό, το δικαίωμα του αποχωρισμού από το ευρύτερο κράτος στο οποίο ανήκει. Αυτό το δικαίωμα έχει αναγνωριστεί στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα Καταλωνίας στο μεσοπόλεμο τόσο από το επαναστατικό τότε ισπανικό ΚΚ όσο και από την ίδια την 3η Διεθνή κόντρα στις φασιστικές δικτατορίες αρχικά του Ντε Ριβέρα όσο και μετά του Φράνκο που τόσο άγρια το πολέμησαν.
Αυτό το δικαίωμα του αποχωρισμού πρέπει να αναγνωριστεί σήμερα στους Καταλανούς και από το ισπανικό κράτος και από την ΕΕ, όσο σκοτεινά και αν είναι σήμερα τα κίνητρα εκείνων που το επικαλούνται. Αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα, οτιδήποτε και να λέει το ισπανικό ή το καταλανικό σύνταγμα. Εναπόκειται μόνο στους Καταλανούς να αποφασίσουν αν θέλουν ή όχι τη συμβίωση με την υπόλοιπη Ισπανία. Δηλαδή ενώ το να θέλεις να εφαρμόζεις σήμερα σαν καταλανός εθνικιστής αυτό το δικαίωμα για τη διάσπαση ενός δημοκρατικού κράτους στο οποίο ανήκεις, ιδιαίτερα σε μια στιγμή ανόδου του άξονα του φασισμού και του πολέμου, είναι μια πράξη πολιτικά αντιδραστική, από την άλλη το να αρνείσαι και μάλιστα με τη βία το δικαίωμα αυτό στους Καταλανούς σαν ισπανός εθνικιστής, είναι μια πολιτική πράξη ακόμα πιο αντιδραστική, που βοηθάει ακόμα περισσότερο τον άξονα του πολέμου και του φασισμού.
Στην προκειμένη περίπτωση η βία της κυβέρνησης Ραχόι ενάντια στο δικαίωμα αποχωρισμού των Καταλανών: 1) στέλνει το καταλανικό έθνος στα χέρια των καταλανών εθνικιστών και φασιστών, 2) δυναμώνει τους ισπανούς εθνικιστές και φασίστες που γίνονται οι επικεφαλής του βίαιου αντι-αποχωριστικού κινήματος μέσα στην Ισπανία που είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από τους καταλανούς επειδή είναι εθνικιστές του καταπιεστικού έθνους, ενώ είναι ακόμα νωπός και ατιμώρητος ο Φρανκικός φασισμός, 3) δίνει την ευκαιρία στο νεοχιτλερικό άξονα και τους φίλους του, να εμφανίζονται από τη μια σαν υπερασπιστές της δημοκρατίας, όπως συμβαίνει με τους Ποδέμος της Ισπανίας, και από την άλλη να καταπιέζουν οι ίδιοι με τη δικιά τους αληθινά τερατώδη αποικιακή κρατική βία τα έθνη, ιδιαίτερα αυτά που θέλησαν να χρησιμοποιήσουν για τον εαυτό τους το δημοκρατικό δικαίωμα του αποχωρισμού όπως πχ το τσετσένικο έθνος ή που θέλησαν να ζητήσουν έστω μίνιμουμ δικαιώματα αυτονομίας όπως το θιβετιανό έθνος.
Για να συνοψίσουμε τη θέση μας πρακτικά. Στην Καταλωνία οι συνειδητοί προλετάριοι, οι αριστεροί και δημοκρατικοί άνθρωποι πρέπει να ρίχνουν το βάρος τους στην υπεράσπιση της θέσης για τη διατήρηση της ενότητας της Ισπανίας, ενώ οι ισπανοί αντίστοιχοί τους πρέπει να ρίχνουν το βάρος τους στο δικαίωμα του αποχωρισμού για την Καταλωνία*. Σε όλη την Ευρώπη οι άνθρωποι που θέλουν τη δημοκρατία και την ειρήνη πρέπει να παλεύουν για τη δημοκρατική ενότητα της Ισπανίας, που σημαίνει να ζυμώνουν ενάντια στους Καταλανούς εθνικιστές που θέλουν τον αποχωρισμό και ταυτόχρονα να αναγνωρίζουν με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα το δικαίωμα των Καταλανών στον κρατικό αποχωρισμό τους από την Ισπανία. Το υπόδειγμα για μια τέτοια δημοκρατική στάση το έδωσε η αναγνώριση από τη δημοκρατική Τσεχία του οπωσδήποτε αντιδραστικού αποχωρισμού της Σλοβακίας από την Τσεχία τη δεκαετία του 90 και πολύ προηγούμενα η αναγνώριση από τη Σουηδία του αποχωρισμού της Νορβηγίας στις αρχές του 20ου αιώνα.
* Δες σχετικά για το «Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών» του Λένιν.