Εδώ καταγράφουμε με λίγα λόγια την πρώτη εκτίμηση μας για αυτό το κίνημα έχοντας σε μεγάλο βαθμό σαν βοηθό μας την εμπειρία του δικού μας κινήματος των αγανακτισμένων του οποίου νομίζουμε οι γάλλοι ζουν μια δεύτερη, από αρκετές απόψεις πιο ανεπτυγμένη έκδοση. Πάντα λέγαμε ότι η Ελλάδα είναι η αρνητική πρωτοπορία της Ευρώπης με την έννοια ότι όποιο κακό εμφανίζεται και πετυχαίνει εδώ θα εμφανιστεί αργότερα και στην Ευρώπη ή για να το πούμε αλλιώς η Ελλάδα είναι το καλύτερο πειραματικό εργαστήρι της ρώσικης νεοτσαρικής πολιτικής στο δυτικό κόσμο.
Οι διαθέσιμες έρευνες στο γαλλικό τύπο για την κοινωνική και πολιτική σύνθεση του κινήματος των κίτρινων γιλέκων (https://www.franceculture.fr/sociologie/gilets-jaunes-ce-que-la-toute-premiere-enquete-raconte-de-la-revolte) μας λένε ότι αυτό είναι στην ταξική βάση του ένα κίνημα κυρίως των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα (33%) και δευτερευόντως της φτωχής και μεσαίας μικροαστικής τάξης και των μικροεπαγγελματιών κλπ (17%), που όμως παίζουν ηγετικό ρόλο σε αυτό. Οι εργάτες είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία (14%). Από πολιτική άποψη σε επίπεδο βάσης το κίνημα αυτό είναι στην πλειοψηφία του ένα κίνημα της μικροαστικής «αντισυστημικής» αριστεράς ενώ η φασιστική δεξιά είναι μειοψηφική σε αυτό.
Tο σύνθημα που φαίνεται στην πιο πάνω φωτό (από το afp) είναι πολύ χαρακτηριστικό της δεξιάς φύσης του κινήματος και γράφει: «Όχι συνδικάτα, Οχι πολιτική, Μόνο ο λαός»
Η δύναμη αυτού του κινήματος, συνοψίζεται στα «όχι» του στην οικονομική ασφυξία για τις λαϊκές μάζες, που ένα κομμάτι τους που μετακινείται πολύ για τη δουλειά του, θύμωσαν και με την αύξηση στα καύσιμα, αλλά αυτά τα «όχι» δεν συνοδεύονται από καμιά πρακτική πρόταση οικονομικής και πολιτικής διεξόδου κόντρα στην αστική γραμμή, πράγμα που θα κινητοποιούσε τις λαϊκές μάζες σε μια προοδευτική ή επαναστατική κατεύθυνση. Αντίθετα πρόκειται για το συνηθισμένο κουβά με τα άπειρα και αντιφατικά αιτήματα για μια λίγο πιο άνετη ζωή με τα οποία η χειρότερη αντίδραση, κυρίως ο φασισμός, εξαγοράζει προσωρινά την υποστήριξη των λαϊκών μαζών για να ρίξει από την εξουσία τη λιγότερο αντιδραστική αστική τάξη και να κάτσει μετά στο σβέρκο τους. Αυτό ακριβώς ήταν το φαιο-«κόκκινο» κίνημα των ελλήνων αγανακτισμένων που ξεκίνησε σαν ένα δήθεν αυθόρμητο κίνημα ενώ ήταν από την αρχή μια δουλειά του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν κρυμμένος πίσω από κάποιους δήθεν ανεξάρτητους ιντερνετάδες. Αποδείχτηκε ότι αυτός αξιοποίησε τον πόνο των μαζών από τα μνημόνια και τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις για να έρθει στην εξουσία και να τις εξαθλιώσει περισσότερο.
Τέτοιο είναι στην ηγεσία του το κίνημα των κίτρινων γιλέκων (http://www.leparisien.fr/economie/on-a-epluche-les-profils-facebook-des-porte-parole-des-gilets-jaunes-28-11-2018-7955883.php#xtor=AD-1481423552), δηλαδή ένα φαιο-«κόκκινο» κίνημα, μόνο που εδώ οι φασίστες, αν και αρκετά καμουφλαρισμένοι, έχουν την οργανωτική υπεροχή ενώ σε επίπεδο πολιτικής πλατφόρμας την υπεροχή την έχουν οι σοσιαλφασίστες (που εμφανίζονται κυρίως σαν οικολόγοι) που εισήγαγαν, με την πρόθυμη έγκριση των φασιστών, σαν κεντρικό πολιτικό αίτημα του κινήματος τη δημοψηφισματική δημοκρατία σε αντιπαράθεση με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να κρύψουν έτσι από τις μάζες τον υπερδεξιό, πραξικοπηματικό αντικοινοβουλευτισμό τους.
Σημειώνουμε ότι στους έλληνες αγανακτισμένους και την πολιτική και την οργανωτική υπεροχή την είχαν συντριπτικά οι σοσιαλφασίστες, μιας και οι ναζί της ΧΑ και οι άλλοι φασίστες σε γενικές γραμμές δεν βγάλανε τη φάτσα τους ανοιχτά μπροστά για να μην εκθέσουν το κίνημα αλλά και τον επίσημο ηγέτη του τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως στην Ευρώπη, (αν και τα αντικοινοβουλευτικά συνθήματα και οι πρακτικές τους ήταν ίδια στην ουσία με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ).
Αυτό το μεγάλο βήμα της ανοιχτής συμμαχίας με τους φασίστες της Λεπέν και τους ναζί, αντισημίτες, ταυτοτιστές (identitairesδηλαδή σύγχρονους εθνορατσιστές) και πουτινικούς κάθε είδους το κάνανε τα κίτρινα γιλέκα που έγιναν το πρώτο ανοιχτά φαιο-«κόκκινο» μαζικό κίνημα στην Ευρώπη, πράγμα που εκφράζεται πολιτικά στην ταυτόχρονη μαχητική υποστήριξη που δέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση το κίνημα από τους φασίστες της Λεπέν και τους σοσιαλφασίστες του Μελανσόν και από κοντά όλους τους τροτσκιστές και κνιτοειδείς, ενώ η ηγεσία τους δηλώνει υποκριτικά ότι δεν θέλει ανάμειξη των πολιτικών, προσποιούμενη δηλαδή την απολίτικη τάχα για να ικανοποιήσει τις αντικομματικές αντικοινοβουλευτικές διαθέσεις της βάσης του.
Η αποκάλυψη του φασιστικού χαρακτήρα και των δύο αυτών κινημάτων , δηλαδή γιλέκων και αγανακτισμένων βρίσκεται σε τρία κοινά σημεία τους:
Το πρώτο σημείο είναι ότι και στα δύο οι ηγεσίες αρνήθηκαν να καταδικάσουν τους φασίστες που συμμετέχουν σε αυτά και κυρίως το φασιστικό κόμμα που τα υποστηρίζει (λεπενικό κόμμα και ΧΑ αντίστοιχα). Επίσημα η ηγεσία των γιλέκων καλύφθηκε για να μην πάρει θέση κατά της Λεπέν λέγοντας ότι δεν δέχτηκε κανέναν εκπρόσωπο κόμματος να συμμετέχει στο κίνημα. Αυτό βέβαια δεν λέει τίποτα στους δημοκράτες όταν σε υποστηρίζουν φασίστες και εσύ δεν μιλάς. Η αποκάλυψη τους όμως βρίσκεται στο ότι και η ηγεσία και η βάση άφησαν όλα τα μικρά φασιστικά κόμματα να οργιάζουν στις διαδηλώσεις και πρώτη-πρώτη την περιβόητη ActionFrancaise ή τον αντισημίτη Dieudonne ή τους υπερασπιστές των αποσχιστών του Ντονέτσκ (http://www.tango-noir.com/2018/12/12/french-yellow-vests-the-far-right-and-the-russian-connection/, δες φωτογραφίες). Όλα αυτά τα τέρατα και άλλα από όλο τον κόσμο έσπευσαν στο πλευρό των γιλέκων γιατί πέρα από την υποστήριξη που τους έδωσε ο ρώσικος διεθνής τύπος, η πολιτική πλατφόρμα που αναδύεται σε κάθε λέξη και σύνθημα της βάσης διαποτίζεται από τη λεπενική αντίληψη ότι ο κύριος εχθρός της Γαλλίας είναι ο φιλελεύθερος, παγκοσμιοποιητής και εκφραστής της παγκόσμιας ελίτ τραπεζίτης Μακρόν.
Το δεύτερο και πολύ βασικό σημείο είναι ότι οι ηγεσίες τους αρνήθηκαν τη δημοκρατική οργάνωση των δύο αυτών μαζικών κινημάτων με εκλογή αντιπροσώπων μέσα από κεντρικές και τοπικές συνελεύσεις που θα διαπραγματεύονταν με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Μάλιστα στην περίπτωση των κίτρινων γιλέκων υπάρχει ανοιχτή δήλωση στον τύπο από τους δύο πιο αναγνωρισμένους ηγέτες τους (http://www.francesoir.fr/politique-france/gilets-jaunes-priscillia-ludosky-ne-veut-pas-de-representants-elus-trop-complique) –που ισχυρίζονται ότι είναι απλοί αγγελιοφόροι και όχι εκπρόσωποι – ότι δεν πρέπει να υπάρξει εκλογή αντιπροσώπων από συνελεύσεις, και ότι μόνο οι ίδιοι πρέπει να πηγαίνουν σε διαπραγματεύσεις με υπουργούς (και πήγαν οι δυο τους), ενώ άλλοι ηγέτες που αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο απειλήθηκαν με βία σε βάρος των ιδίων και των οικογενειών τους (https://www.telegraph.co.uk/news/2018/12/08/jacline-mouraud-founder-yellow-vest-movement-denounces-extremists/).
Το τρίτο σημείο είναι ότι η βασική μορφή πάλης και των δύο κινημάτων ήταν (είναι) η καταστροφική βία που δεν έχει καθόλου τη συμπάθεια των μαζών, αλλά χρησιμοποείται επειδή η μαζικότητα τους δεν είναι τόση που να μπορεί από μόνη της να ασκήσει μια πελώρια πολιτική πίεση. Χαρακτηριστικά οι συγκεντρώσεις των γιλέκων είχαν μέση μαζικότητα στο ύψος του 10% σε σχέση με προηγούμενα μαζικά γαλλικά διεκδικητικά κινήματα, ενώ και τα καψίματα του Συντάγματος ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρησιμοποιούσε (με τις ψευτοαναρχικές εφεδρείες του) όταν η μαζικότητα των αγανακτισμένων άρχισε να γίνεται πολύ χαμηλή. Για να λύσουν αυτήν την αντίφαση και τα δύο κινήματα ισχυρίζονται πάλι υποκριτικά ότι δεν εγκρίνουν την καταστροφική βία ενώ στην πράξη την ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο, επειδή ακριβώς αυτή η βία από τη μια κατασκευάζει την εσωτερική και διεθνή εικόνα της εξέγερσης και, από την άλλη εκβιάζει την εκάστοτε κυβέρνηση με οικονομική καταστροφή και πολιτική ανωμαλία. Το ότι αυτός ο εκβιασμός δεν έχει καμιά σχέση με το ρίγος που φέρνει κάθε αληθινή λαϊκή εξέγερση στην άρχουσα τάξη αποδεικνύεται περίτρανα ιδιαίτερα στη γαλλική περίπτωση όπου η πλειοψηφία των αστικών κομμάτων με επικεφαλής τους φασίστες της Λεπέν και του Αϊνιάν ήταν με το μέρος των εξεγερμένων και για λογαριασμό της έκαναν πρόταση μομφής σε βάρος της κυβέρνησης του Μακρόν.
Για χρόνια μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και την Κίνα και τη σταδιακή μετατροπή των περισσότερων αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων στο αντίθετο τους, δηλαδή σε αστικά και συχνά σε φασιστικά, τέτοια κινήματα που εκμεταλλεύονταν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του προλεταριάτου και του εργαζόμενου λαού μόνο και μόνο για να φέρουν αυτά τα κόμματα στην εξουσία, χωρίς τελικά να ικανοποιήσουν τα λαϊκά αιτήματα δεν έλειψαν. Άλλωστε η σοσιαλδημοκρατία είχε ανοίξει από παλιά αυτό το δρόμο. Όμως πολύ δύσκολα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά τα σχέδια της καθοδήγησής τους γιατί οι μάζες δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν εύκολα το μεταμφιεσμένο σε κόκκινο αστικό κίνημα από το πραγματικά προλεταριακό κίνημα. Όμως από την ώρα που η Ρωσία έγινε μια ανοιχτά φασιστική χώρα και μάλιστα άρχισε να περνάει σε ωμή επίθεση και σε προσαρτήσεις στην ευρωπαϊκή ήπειρο οι ξεδιάντροποι ηγέτες της δέθηκαν πέρα από τους από παλιά πουλημένους σε αυτούς ψευτοαριστερούς και με τους ανοιχτούς φασίστες. Από τότε άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους μαζικά κινήματα που είχανε στις σημαίες τους αιτήματα λαϊκής ανακούφισης αλλά που οι ηγεσίες τους ένωναν την παραπλανημένη αριστερά με τους φασίστες και τα καθοδηγούσαν στο δρόμο της πείνας, της πολιτικής δικτατορίας και του πολέμου. Αυτά τα κινήματα μοιραία θα αρχίσουν να γενάνε για πρώτη φορά βαθιά ερωτηματικά στις προοδευτικές και λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο.
Όταν Κουτσούμπας, Λαφαζάνης και «Χρυσή Αυγή» αγαπάνε το ίδιο με διεθνή απήχηση και σημασία κίνημα είναι αδύνατο να μισιούνται στ αλήθεια μεταξύ τους.
Αυτή είναι μια καλή σκέψη για να ξεκινήσει κανείς να καταλάβει τι γίνεται στ αλήθεια με τους έλληνες αγανακτισμένους και την Franceencolere, τη «θυμωμένη Γαλλία» που είναι το μπλογκ στο οποίο ζυμώνει τις ιδέες του το γαλλικό φαιο-«κόκκινο» κίνημα των κίτρινων γιλέκων. Αυτή είναι η καλύτερη εισαγωγή στη νέα εποχή αποκαλύψεων που θα γεννήσει τη νέα μαζική παγκόσμια διεθνιστική και αντιιμπεριαλιστική αριστερά.