Έτσι δίπλα στις πάγιες συγκρούσεις με την αστυνομία και δίνοντας το πρόσχημα σε αυτήν να γίνεται όλο και πιο βίαια αφού έχει φτάσει στο σημείο να πυροβολεί διαδηλωτές και να κάνει εκατοντάδες συλλήψεις, πολλαπλασιάζονται και διευρύνονται οι επιθέσεις, βανδαλισμοί, εμπρησμοί κινέζικων ή φιλοκινέζικων επιχειρήσεων από το κίνημα με τις μάσκες που όλα δείχνουν ότι είναι πια πολιτικά στα χέρια των λοκαλιστών. Οι τελευταίοι αντικειμενικά λειτουργούν σαν προβοκάτορες στην υπηρεσία της ηγεσίας του Πεκίνου, καθώς αυτές οι επιθέσεις έχουν φτάσει ακόμα και σε βιαιοπραγίες κατά ανοιχτών υπερασπιστών της Κίνας και της κυβέρνησης του Χ.Κ, ενώ ένας από αυτούς πυρπολήθηκε από διαδηλωτές με τους οποίους διαπληκτίστηκε. Η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε ιδιαίτερα μετά το θάνατο ενός διαδηλωτή, τον βαρύ τραυματισμό με πυροβολισμό αστυνομικού ενός άλλου και την επέκταση των συγκρούσεων με την αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια, οι κινέζοι φοιτητές άρχισαν να γυρίζουν στη χώρα τους. Αυτό είχε αρχικά και μια αυθόρμητη πλευρά, αλλά τις τελευταίες μέρες τους έκανε ουσιαστικά το κάλεσμα να φύγουν και η ίδια η κυβέρνηση του Πεκίνου όταν τους διέθεσε δωρεάν διαμονή στην γειτονική κινέζικη πόλη Ζέντσεν ώσπου να «αποκατασταθεί η ασφάλεια» στο Χονγκ Κονγκ.
Αυτές οι εξελίξεις εκθέτουν βαθιά και εντελώς άδικα το μεγάλο και ασύλληπτα μαζικό σε πρώτη φάση δημοκρατικό κίνημα του λαού του Χ.Κ εμφανίζοντας το να έχει έναν εθνοσοβινιστικό αντιδραστικό χαρακτήρα, πράγμα που το φέρνει σε πλήρη ρήξη με τις κινέζικες μάζες της ενδοχώρας, ακριβώς όπως θέλει το Πεκίνο. Κι αυτό όταν ο καθένας καταλαβαίνει ότι μόνο με μια μεγάλη συμπάθεια από τον καταπιεσμένο κινέζικο λαό μπορεί να νικήσει το δημοκρατικό κίνημα μιας πόλης που σήμερα, ακόμα και το νερό που πίνει το προμηθεύεται από την κινέζικη ενδοχώρα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τις τελευταίες μέρες οι βίαιοι διαδηλωτές εκτός από το σχεδόν καθολικό μπλοκάρισμα του μετρό, μπλοκάρουν γενικά την κυκλοφορία μέσα στην πόλη με μικρές ομάδες των 20 ατόμων που σταματάνε και τα λεωφορεία πετώντας μπογιές στα τζάμια του οδηγού ή ακόμα κλείνοντας με κάθε λογής εμπόδια κεντρικές κυκλοφοριακές αρτηρίες. Επίσης, κάνανε ένα άλλο αρνητικό ποιοτικό άλμα. Στο όνομα της πάλης με την αστυνομία, με την κυβέρνηση και τις πανεπιστημιακές αρχές καταλάβανε τις βασικές πανεπιστημιακές σχολές με μικρές δυνάμεις και άρχισαν να βανδαλίζουν σε αυτές και να τις μετατρέπουν σε χώρους κατασκευής μολότοφ και ορμητήρια για το κλείσιμο των γύρω αρτηριών χωρίς να έχουν καμιά συμμετοχή των φοιτητών σε όλα αυτά. Το αποτέλεσμα ήταν τα πανεπιστήμια να κλείσουν και μέσα στο κλίμα του αυξανόμενου αντικινεζισμού των διαδηλώσεων και γενικά της ταχύτατα αυξανόμενης βίας να δώσουν πάτημα στο Πεκίνο να επιταχύνει την αποχώρηση όχι μόνο των κινέζων φοιτητών αλλά και πολλών άλλων από δυτικές χώρες. Το μεγάλο χαρακτηριστικό αυτής της φάσης είναι ότι το κίνημα έχει υιοθετήσει και τις πιο τυπικές μορφές της σοσιαλφασιστικής βίας μέχρι του σημείου στη γνωστή φορεσιά των διαδηλωτών που βγήκε μέσα από το λοκαλιστικό κίνημα του 2015 (μαύρα ρούχα, κίτρινα κράνη, μάσκες) να προστεθεί η μάσκα των Αnonymous (GuyFawkesmask). Με αυτές τις ενέργειες ένα κίνημα δημοκρατικής και αντιφασιστικής αντίστασης που ξεπήδησε μέσα από τα πανεπιστήμια επιστρέφει στα πανεπιστήμια για να διαλύσει το δημοκρατικό φοιτητικό κίνημα και να σκοτώσει τις λαϊκές ρίζες του.
Ολάκερη αυτή η τελευταία κλιμάκωση έχει τη νέα ποιότητα ότι αρχίζει να απομονώνει για πρώτη φορά αυτό το κίνημα όχι μόνο από τις κινέζικες μάζες της ενδοχώρας αλλά να το φέρνει σε σύγκρουση και να το απομονώνει και από τις ίδιες τις πλατιές μάζες της πόλης, ιδιαίτερα στο βαθμό που αυτή έχει αρχίσει να μπαίνει σε οικονομική κρίση στους τομείς του εμπορίου και του τουρισμού, πράγμα φέρνει αρκετές απολύσεις κατ αρχήν των έκτακτων εργαζομένων σε αυτούς τους τομείς.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η «Λαϊκή Ημερησία», το δημοσιογραφικό όργανο του «Κ»Κ Κίνας, σχολίασε πρόσφατα πως η αστυνομία πρέπει να υποστηριχθεί από την κυβέρνηση και τις δικαστικές αρχές (που ως τώρα κρατάνε μια δημοκρατική στάση) για να καταστείλει τις ταραχές «πιο αποτελεσματικά και βίαια» ενώ, το πιο σημαντικό, έθεσε αυτήν την καταστολή σαν προϋπόθεση για τη διεξαγωγή των τοπικών εκλογών για τα δημοτικά διαμερίσματα που θα γίνουν στις 24/11 (https://www.scmp.com/news/china/politics/article/3037329/hong-kong-elections-hingereturn-peace-peoples-daily-suggests). Αυτό σημαίνει ότι το σοσιαλφασιστικό καθεστώς του Πεκίνου ετοιμάζει την αναβολή και αν μπορέσει τη ματαίωση των επικείμενων εκλογών, γιατί αν πραγματοποιηθούν θα δώσουν τη μεγάλη πλειοψηφία στα προοδευτικά πανδημοκρατικά* κόμματα, που στην πραγματικότητα απεχθάνεται και φοβάται το Πεκίνο, και όχι τα λοκαλιστικά. Αν υπάρξει αυτή η αναβολή όμως, που δεν τη δέχονται καθόλου ούτε τα πανδημοκρατικά κόμματα, ούτε η δημοκρατική πλειοψηφία του πληθυσμού, σημαίνει ότι δεν θα βρισκόμαστε πλέον μακριά από τη βίαιη και ωμή κατάπνιξη συνολικά του δημοκρατικού κινήματος. Όπως έχουμε ξαναπεί το Πεκίνο προτιμάει αυτή η κατάπνιξη να γίνει εσωτερικά με την επιβολή μιας δικτατορίας από τα μέσα στο Χονγκ Κονγκ με κεντρικό εργαλείο την αστυνομία, τις εγκληματικές συμμορίες και τους διάφορους φιλοκυβερνητικούς φασίστες και όχι με την επιβολή μιας δικτατορίας από τα έξω, δηλαδή με μια ανοιχτή εισβολή του κινεζικού στρατού στην ειδική αυτόνομη περιοχή.
Η βασική προϋπόθεση για να πετύχουν οι κινέζοι σοσιαλφασίστες τη δικτατορία με την πρώτη μέθοδο, ώστε να μην απομονωθούν πολιτικά διεθνώς - ιδίως από την ΕΕ, στην οποία τελευταία διεισδύουν μανιωδώς- είναι να εκθέσουν προηγούμενα για ένα μεγάλο διάστημα και να απομονώσουν και εσωτερικά και εξωτερικά το δημοκρατικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ. Αυτός είναι ο ρόλος της αντικινέζικης εθνικιστικής βίας των λοκαλιστών του Χ.Κ και των «κινηματικών» σοσιαλφασιστών συμμάχων τους, όπως αυτός ήταν και ο ρόλος της αντιρώσικης εθνορατσιστικής βίας του Δεξιού Τομέα στην Ουκρανία το 2014, στην οποία οποιοιδήποτε ντόπιοι ή διεθνείς σοσιαλφασίστες δεν συμμετείχαν. Εκεί η ρώσικη προβοκάτσια δεν μπορούσε να φτάσει στο σημείο να συγκρουστεί ανοιχτά και με τις ίδιες τις ουκρανικές μάζες, αλλά μόνο με τις ρωσόφωνες, για να διαμελίσει σε πρώτη φάση τη χώρα και αργότερα να την καταπιεί ολόκληρη. Εδώ η κινέζικη προβοκάτσια επειδή θέλει να συντρίψει τελείως το δημοκρατικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ χρειάζεται και τους σοσιαλφασίστες σαν τάχα «δυτικούς αναρχικούς» δίπλα στους εθνικιστές λοκαλιστές για να χτυπήσουν, με τη γνωστή περιφρόνηση τους στις μάζες και μεγάλο μέρος του πληθυσμού του Χονγκ Κονγκ και όχι μόνο τους κινεζόφιλους κυβερνητικούς. Έτσι επιδιώκουν να χάσει το δημοκρατικό κίνημα μεγάλο μέρος της βάσης του, αλλά και μέρος της διεθνούς δημοκρατικής υποστήριξης, πριν εξαπολύσουν την ωμή βία ενάντιά του.
Τώρα αρχίζουν να φαίνονται αρκετά καθαρά οι ευθύνες των χονγκονγκέζων εθνικιστών που μπήκαν στο κίνημα και πήραν ουσιαστικά πραξικοπηματικά την ηγεσία του για να το οδηγήσουν στην προβοκάτσια υπέρ του Πεκίνου και στη διάσπαση. Ήδη εκπρόσωποι του δημοκρατικού φοιτητικού κινήματος του Χονγκ Κονγκ, βγαίνουν στο διεθνή τύπο και αρχίζουν να διαχωρίζουν, προς το παρόν δειλά, τη θέση τους από ορισμένες μορφές βίας και να υπερασπίζουν την επιστροφή στις ειρηνικές μορφές, αγωνιώντας για τον κίνδυνο της απομόνωσης. (Όσοι είναι κάπως εξοικειωμένοι με την αγγλική γλώσσα μπορούν να δουν την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, στην οποία φαίνεται σε πόσο αμυντική θέση έχει βρεθεί το δημοκρατικό κίνημα: https://www.youtube.com/watch?v=V9nNeO0yWyk&feature=youtu.be.)
Για το ότι το δημοκρατικό κίνημα δεν απάντησε έγκαιρα στους λοκαλιστές, αλλά σύρθηκε για τόσους μήνες πίσω από αυτούς στο όνομα της αντιδραστικής θέσης περί «ενότητας του κινήματος» σύμφωνα με την οποία κανένα ρεύμα δεν επιτρεπόταν στο εσωτερικό του να κριτικάρει ένα άλλο προς τα έξω» που σήμαινε ότι όλοι έπρεπε να παραδοθούν στις βίαιες προβοκάτσιες, την πιο βαριά ευθύνη έχουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι της προοδευτικής πτέρυγας των πανδημοκρατών. Αυτοί ανέχτηκαν τη βία των προβοκατόρων των πιο φασιστικών τάσεων του λοκαλισμού και δεν κριτίκαραν την τακτική και τα συνθήματά τους από την αρχή με την αυταπάτη ότι έτσι θα κερδίσουν τις εκλογές αφού η μεγάλη μάζα ακόμα υποστήριζε στην αρχή τις εισβολές στα κυβερνητικά κτίρια και τις συνακόλουθες συγκρούσεις με την αστυνομία, αν και με επιφύλαξη. (Πιθανά φοβήθηκαν να καταγγείλουν τη βία των λοκαλιστών για να μην φανούν πιο φιλοκαθεστωτικοί από τους δεξιούς πανδημοκράτες που είναι φιλικοί προς το Πεκίνο, οι οποίοι πολύ χαρακτηριστικά δεν καταγγείλανε καθόλου την προβοκατόρικη εθνοφασιστικού τύπου αντικινέζικη βία, ενώ θα περίμενε κανείς ότι αυτοί θα ήταν οι πιο αντίθετοι). Το πόσο εγκληματικά λαθεμένη ήταν η στάση των προοδευτικών πανδημοκρατών φαίνεται από ένα δημοσίευμα της «Λαϊκής Ημερησίας» που πολύ χαρακτηριστικά πήρε πρόσφατα ουσιαστικά το μέρος των λοκαλιστών για να ρίξει το βάρος του μίσους του κινέζικου λαού στους πανδημοκράτες ότι «χρησιμοποιούν τη θυσία νεαρών ανθρώπων (δηλαδή των βίαιων αντικινέζων διαδηλωτών!) για να αποσπάσουν τη συμπάθεια των πολιτών και να κερδίσουν την εύνοια ξένων δυνάμεων» και «να αρπάξουν τους καρπούς της νίκης» στις τοπικές εκλογές (https://www.scmp.com/news/china/politics/article/3037495/sliding-abyss-beijings-topoffice-hong-kong-urges-stronger). Αν οι προοδευτικοί πανδημοκράτες τολμούσαν να καταγγείλουν τις ενέργειες που διασπούν το κίνημα και το δυσφημούν στα μάτια του κινεζικού λαού, οι εντελώς απομονωμένοι ως πριν λίγους μήνες δήμιοι του Πεκίνου δεν θα κέρδιζαν πολιτικό έδαφος τον τελευταίο καιρό με την κλιμάκωση της προβοκατόρικης βίας, ούτε μέσα ούτε έξω απ’ το Χονγκ Κονγκ. Δηλαδή ο κινέζος πρόεδρος που ήρθε στη χώρα μας για να υπογράψει μεταξύ άλλων και μια επαίσχυντη συμφωνία έκδοσης καταζητούμενων από την Ελλάδα στην κινέζικη «δικαιοσύνη», δεν θα μπορούσε να απειλεί τους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ με «κομμάτιασμα και θρυμμάτισμα των οστών τους». Επίσης τόσο η κυβέρνηση του προβοκάτορα Τραμπ, όσο και η ΕΕ δε θα υπαναχωρούσαν από την προηγούμενη φραστική υποστήριξη των ΗΠΑ στο κίνημα για να υιοθετήσουν τώρα για το Χ.Κ μια στάση ίσων αποστάσεων και να πυροδοτήσουν έτσι ένα αίσθημα εγκατάλειψης στο λαό του Χ.Κ από τη Δύση, αίσθημα που επίσης εξυπηρετεί το Πεκίνο.
Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για το Χονγκ Κονγκ και οι εξελίξεις των ερχόμενων ημερών θα κρίνουν πολλά. Παρακολουθούμε με αγωνία και ανησυχία.
*Πανδημοκράτες είναι οι αστοί δημοκράτες του Χονγκ Κονγκ που πιστεύουν σωστά ότι ένα δημοκρατικό Χονγκ Κονγκ είναι δυνατό μόνο μέσα σε μια δημοκρατική Κίνα και παλεύουν για αυτήν σε όλη την Κίνα. Αυτοί χωρίζονται σε μια συνεπή προοδευτική πτέρυγα που θέλει πάλη με τους φασίστες του Πεκίνου, και σε μια δεξιά κατευναστική πτέρυγα που θέλει στρατηγικό συμβιβασμό μαζί τους (https://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-23-31/item/1167-). Όσο για τους λοκαλιστές αυτοί θεωρούν αντιδραστικό τον κινέζικο λαό επειδή τάχα έχει δηλητηριαστεί από τον κομμουνισμό, οπότε η Κίνα δεν θα γίνει ποτέ δημοκρατική γι αυτό η λύση είναι η αυτονομία ή η ανεξαρτησία του Χ. Κ χωρίς καμιά υποστήριξη στο δημοκρατικό κίνημα της Κίνας.