Με αυτή τη θέση των Μαρξ-Ένγκελς είχαμε ήδη δει πολύ ζωντανές αναλογίες πριν από την ίδρυση της ΟΑΚΚΕ με ένα νέου είδους ανατολικό ζήτημα κατά το οποίο η ελληνική εξωτερική πολιτική υπό την ηγεσία Παπανδρέου όξυνε τις αντιθέσεις της χώρας μας με την Τουρκία μόνο και μόνο για τα συμφέροντα των ρώσων νεοτσαρικών της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ. Στη συνέχεια πήραμε σαν βάση τη μαρξιστική θέση, για να μελετήσουμε πιο καλά την εσωτερική ιστορία του 1821 και προχωρήσαμε σε κάποια κείμενα πολεμικής την ίδια εποχή στα οποία εκτιμούσαμε ότι κάτι που ήταν αρνητικό από την άποψη των γενικών συμφερόντων του προλεταριάτου δεν μπορούσε να έχει θετική επίπτωση στην πορεία του νεοελληνικού έθνους και από εσωτερική άποψη. Αυτά τα κείμενα μπορεί κανείς να τα βρει στην ιστοσελίδα μας όπου τα έχουμε ήδη αναρτήσει με την ευκαιρία της επετείου (https://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-18-50/2013-02-16-20-23-51/item/1310-). Αρκετά σύντομα ωστόσο θα μπορέσουμε να δημοσιεύσουμε και ένα κάπως πιο συστηματικό άρθρο από τα προηγούμενα για την ταξική και πολιτική φύση αυτής της εξέγερσης. Ο στόχος μας με αυτό το άρθρο δεν είναι τόσο να εκθέσουμε σε ένα κάπως ψηλότερο επίπεδο την άλλη, εντελώς αντίθετη λογική από αυτήν που διακατέχει εδώ και δυο αιώνες όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας για το 1821, ακόμα και τις πραγματικά λαϊκές, διεθνιστικές και πιο αυτοθυσιακές, αλλά για να εξηγήσουμε τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις. Το κλειδί αυτής της εξήγησης βρίσκεται στο χαρακτήρα του νεοελληνικού κράτους, το οποίο γεννήθηκε όχι από την νίκη αλλά από την αναπόφευκτη στρατιωτική ήττα αυτής της εξέγερσης στην οποία σύρθηκε πρόωρα από τον τσαρισμό ακριβώς για να σκλαβωθεί από αυτόν, δηλαδή να αντικαταστήσει την τουρκική βαρβαρότητα με την πιο δόλια αλλά στο βάθος χειρότερη, πιο «εσωτερική», και γι αυτό πιο διαβρωτική δικιά του. Είναι δηλαδή κάτω από την πίεση αυτής της ήττας από τον οθωμανικό στρατό που το άγουρο ακόμα έθνος αναγκάστηκε να παραδοθεί στον τσαρισμό (από το Ναυαρίνο και μετά) ο οποίος κατασκεύασε γι αυτό το έθνος ένα κράτος που του έμεινε για πάντα ξένο, ένα κράτος υποτελές στις ξένες μεγάλες δυνάμεις και μάλιστα συνήθως στις χειρότερες.
Τώρα το κράτος αυτό επιστρέφει στη μαμμή του, στον τσαρισμό που έχει βρικολακιάσει και αναβαθμιστεί σε χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμό. Λέμε ότι το νεαρό έθνος αναγκάστηκε να παραδοθεί στον τσαρισμό στα 1827 γιατί πραγματικά αντιστάθηκε έντονα σε αυτόν μέσα από δύο εμφυλίους πολέμους κόντρα στις διασπαστικές μανούβρες των ακολούθων του που είχαν αρχηγό τους το πιο πιστό πολιτικό όργανο του τσαρισμού μέσα στην εξέγερση, τον αδίστακτο Κολοκοτρώνη. Αυτός συντρίφτηκε στρατιωτικά, πολιτικά και ηθικά στους δύο αυτούς εμφύλιους και φυλακίστηκε από τους εξεγερμένους για να βγει ξανά στην επιφάνεια χάρη ακριβώς στο ίδιο στρατιωτικό αδιέξοδο και την ίδια ήττα που έφερε τον υπουργό εξωτερικών του τσάρου Καποδίστρια στη θέση του κυβερνήτη του ελληνικού «κράτους φάντασμα», όπως το αποκαλεί ο Μαρξ.
Εύκολα μπορεί κανείς μελετώντας το 21 να διαπιστώσει με πόση αδήριτη αναγκαιότητα το έθνος οδηγείται σε μια καταστροφή αν δεν αλλάξει πορεία και δεν συνταχθεί με τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς λαούς, παρά τις σιχαμερές τους σήμερα φιλικές ή συμβιβαστικές με τους νεοχιτλερικούς ηγεσίες. Από μια τέτοια ήττα κανένας τσάρος δεν θα μας σώσει αυτή τη φορά, επειδή ο ίδιος σαν νέος Χίτλερ θα έχει την τύχη του παλιού μέσα στον παγκόσμιο πόλεμο τον οποίο ετοιμάζει και στον οποίο η Ελλάδα, αν δεν έχει καταφέρει να σπρώξει την Τουρκία στην αγκαλιά των νέων τσάρων (οπότε θα βαδίσει εναντίον της Ευρώπης), θα βαδίσει μαζί τους εναντίον της Τουρκίας για να πάρουν εκείνοι τα πολυπόθητα Στενά. Αλλά αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν θα έχει τίποτα από κάποια ακτινοβολία, αλλά συχνά και ηρωισμό, που έδινε στην εξέγερση του 21 η πραγματική ταπεινωτική κατάσταση στην οποία υποχρέωνε η μουσουλμανική Μεγάλη Πύλη το χριστιανό ραγιά ακόμα και αν αυτός είχε οικονομική και τοπική εξουσία, όπως ιδιαίτερα ο έλληνας. Τώρα αν η χώρα μας βαδίσει στον πόλεμο δίπλα στους νεοχιτλερικούς της Ρωσίας και της Κίνας δεν θα γράψει ένα νέο 21, αλλά μια επανάληψη του-τραγική φάρσα και γι αυτό δεν θ ακούσει από τους λαούς της γης λόγια συμπάθειας για τους νεκρούς της ούτε στον αιώνα τον άπαντα.
Ταυτόχρονα με αυτήν την αναδημοσίευση, δημοσιεύουμε και ένα σημαντικό κείμενο του Ένγκελς που πέρα από τη θέση των κλασικών απέναντι στο 21 (απόσπασμα του υπάρχει και στο προηγούμενο κείμενο) λέει πολλά που μοιάζουν με τα σημερινά για την δειλή στάση των δυτικών αστοδημοκρατιών απέναντι στον τσαρισμό, οι οποίοι με την ανόητη θεωρία της διατήρησης του στάτους κβο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ούτε τον ακρωτηριασμό της δεν απέτρεψαν ούτε το να παραδώσουν τα κομμάτια της που βρίσκονταν στην ευρωπαϊκή ήπειρο το ένα μετά το άλλο στον Τσάρο, και πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΜΕ ΟΔΗΓΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΡΞ – ΕΝΓΚΕΛΣ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΄21
Ο σοβινισμός εμποδίζει τους έλληνες μαρξιστές να αναλύσουν το ΄21
(ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ, αρ. φύλλου 159, 24 Μάρτη 1992, https://www.oakke.gr/1821/marx.htm)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δημοσιεύουμε επίσης πιο κάτω κείμενο του Ένγκελς "ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ" (19/4/1853)
ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Ενώ όμως η Αγγλία, η Γαλλία και, για μεγάλο διάστημα, ακόμα κι η Αυστρία, ψηλαφούσαν στα σκοτεινά για να βρουν μια διαυγή ανατολική πολιτική, μια άλλη δύναμη τις άφησε πίσω. Η Ρωσσία, που η ίδια είναι ημιασιατική ως προς τις συνθήκες, τα ήθη, τις παραδόσεις και τους θεσμούς της, βρήκε αρκετούς ανθρώπους ικανούς να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση και τον χαρακτήρα της Τουρκίας. Η θρησκεία της ήταν ίδια με κείνη εφτά εκατομμυρίων Τούρκων υπηκόων· και η πασίγνωστη ευχέρεια, με την οποία ένας Ρώσσος μαθαίνει να συνομιλεί σε μια ξένη γλώσσα, αν όχι και να την κατέχει ολότελα, έκανε εύκολη υπόθεση για τους καλοπληρωμένους πράκτορές της την πλήρη εξοικείωση με τις τουρκικές υποθέσεις. Έτσι ήδη από νωρίς η ρωσική κυβέρνηση εκμεταλλεύθηκε την εξαιρετικά ευνοϊκή της θέση στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Εκατοντάδες Ρώσσοι πράκτορες περιέρχονταν την Τουρκία, παρουσιάζοντας στους Ελληνορθόδοξους τον ορθόδοξο αυτοκράτορα ως την κεφαλή, τον φυσικό προστάτη και τον τελικό ελευθερωτή της καταπιεσμένης Ανατολικής Εκκλησίας· στους Νοτιοσλάβους ιδιαίτερα παρουσίαζαν τον ίδιο τούτον αυτοκράτορα ως τον παντοδύναμο τσάρο, που αργά ή γρήγορα θα συνένωνε όλους τους κλάδους της μεγάλης σλαβικής φυλής κάτω από ένα σκήπτρο και θα τους έκανε κυρίαρχη φυλή στην Ευρώπη.
Ο κλήρος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας πολύ γρήγορα οργανώθηκε σε μια μεγάλη συνωμοσία με σκοπό την διάδοση αυτών των ιδεών. Η σερβική εξέγερση του 1804 κι ο ελληνικός ξεσηκωμός του 1821 υποκινήθηκαν λίγο-πολύ άμεσα από ρωσσικό χρυσάφι και ρωσσική επιρροή· κι όποτε κάποιος Τούρκος πασάς σήκωνε το λάβαρο της ανταρσίας ενάντια στην κεντρική κυβέρνηση, πάλι ποτέ δεν έλειπαν οι ρωσσικές μηχανορραφίες και τα ρωσσικά χρήματα· κι έτσι, όταν τα εσωτερικά τουρκικά ζητήματα είχαν πια επιφέρει πλήρη σύγχυση στα μυαλά των Δυτικών διπλωματών, που για την πραγματική κατάσταση δεν ήξεραν περισσότερα απ’ όσα ήξεραν για τους ανθρώπους της σελήνης, τότε κηρύχθηκε ο πόλεμος, στα Βαλκάνια εισέβαλαν ρωσσικά στρατεύματα κι η οθωμανική αυτοκρατορία διαμελίστηκε τμηματικά.
Είναι αλήθεια ότι στα τελευταία τριάντα χρόνια έγιναν πολλά για να φωτιστεί γενικά η κατάσταση στην Τουρκία. Γερμανοί φιλόλογοι και κριτικοί μας γνώρισαν την ιστορία και την λογοτεχνία της· Άγγλοι παρεπιδημούντες και έμποροι μάζεψαν πολλές πληροφορίες για την κοινωνική κατάσταση της αυτοκρατορίας. Όμως οι τετραπέρατοι διπλωμάτες μας φαίνονται να τ’ αγνοούν όλα αυτά και να προσκολλούνται όσο γίνεται πιο στενοκέφαλα στις παραδόσεις που γέννησε η ανάγνωση των μύθων της Ανατολής, βελτιωμένων με τις όχι λιγότερο θαυμαστές αφηγήσεις του πιο διεφθαρμένου συναφιού Ελλήνων μισθοφόρων που υπήρξε ποτέ.
Ποιο ήταν το φυσικό αποτέλεσμα; Ότι σ’ όλα τα ουσιώδη σημεία η Ρωσσία πέτυχε, τον ένα μετά τον άλλο, τους σκοπούς της, χάρη στην άγνοια, αδράνεια και συνεχή ασυνέπεια και δειλία των Δυτικών κυβερνήσεων. Από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου ίσαμε την σημερινή ανατολική κρίση, η δράση των δυτικών Δυνάμεων ή εξουδετερώθηκε από τριβές ανάμεσά τους -που κυρίως οφείλονταν στην κοινή τους άγνοια των ανατολικών πραγμάτων και σε μικροαντιζηλίες, που θα ‘πρεπε να ‘ναι ακατανόητες στα μάτια ενός Ανατολίτη- ή εξυπηρέτησε μονάχα τα ρωσσικά συμφέροντα. Και δεν θεωρούν μονάχα οι Έλληνες (στην Ελλάδα και στην Τουρκία) κι οι Σλάβοι την Ρωσσία φυσικό τους προστάτη· ακόμα κι η κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης, όντας σε απόγνωση, γιατί αδυνατεί να κάνει κατανοητές τις άμεσες ανάγκες της και την πραγματική της θέση στους Δυτικούς αυτούς πρεσβευτές, οι οποίοι κορδώνονται για την ίδια τους την άκρα ανικανότητα να κρίνουν τα τουρκικά πράγματα με τα ίδια τους τα μάτια -η ίδια η τουρκική κυβέρνηση, λοιπόν, βρέθηκε επανειλημμένα υποχρεωμένη ν’ αφεθεί στο έλεος της Ρωσσίας και να ζητήσει προστασία από την Δύναμη εκείνη, που ομολογεί ανοιχτά την πάγια πρόθεσή της να πετάξει και τον τελευταίο Τούρκο πέρα από τον Βόσπορο και να στήσει τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα πάνω στον μιναρέ της Αγίας Σοφίας.
Σε πείσμα της διπλωματικής παράδοσης, τούτες οι συνεχείς κι επιτυχείς ρωσσικές παρεμβάσεις επιτέλους ξύπνησαν στα υπουργικά συμβούλια της δυτικής Ευρώπης μια πολύ θολή και μακρινή συναίσθηση του επαπειλούμενου κινδύνου. Η συναίσθηση τούτη απέληξε στο μεγάλο διπλωματικό γιατροσόφι, ότι η διατήρηση του statusquo στην Τουρκία είναι απαραίτητος όρος για την ειρήνη στον κόσμο. Η μεγαλόστομη ανικανότητα μερικών σύγχρονων πολιτικών δεν θα μπορούσε να εξομολογηθεί την άγνοια και την ανημπόρια της πιο ξεκάθαρα απ’ ό,τι σε τούτο το αξίωμα, το οποίο, παραμένοντας πάντοτε νεκρό γράμμα, καθαγιάστηκε μέσα σε είκοσι χρόνια από την παράδοση κι έγινε εξίσου σεβαστό κι αδιαμφισβήτητο όσο κι η MagnaCarta του βασιλιά Ιωάννη. Να διατηρηθεί το statusquo! Όμως ακριβώς για να διατηρηθεί το statusquo η Ρωσσία υποκίνησε την Σερβία να επαναστατήσει, έκαμε την Ελλάδα ανεξάρτητη, έκαμε αυτόβουλα την Μολδαβία και την Βλαχία προτεκτοράτα της και κατακράτησε ένα μέρος της Αρμενίας! Η Αγγλία κι η Γαλλία δεν κουνήθηκαν διόλου όταν έγιναν όλα αυτά, κι η μόνη φορά που κινήθηκαν ήταν στα 1849, για να προστατέψουν όχι την Τουρκία, παρά τους Ούγγρους φυγάδες. Στα μάτια της ευρωπαϊκής διπλωματίας, κι ακόμα και του ευρωπαϊκού τύπου, το όλο ανατολικό ζήτημα ανάγεται στο εξής δίλημμα: ή οι Ρώσσοι στην Κωνσταντινούπολη ή η διατήρηση του statusquo -στην σκέψη τους δεν χωρεί τίποτε έξω από τούτη την εναλλακτική λύση.
19 Απριλίου 1853, Ένγκελς