Το λέμε αυτό γιατί οι ψήφοι της ΟΑΚΚΕ έχουν μια ανοδική πορεία μεταξύ του Οκτώβρη του 2009 (βουλευτικές 1665 ψήφοι), του Μάη του 2012 (βουλευτικές 2565 ψήφοι) και του φετινού Μάη (ευρωεκλογές 2860 ψήφοι).
Δεν βάζουμε σαν βάση της σύγκρισης τις ευρωεκλογές του Ιούνη του 2009, όπου είχαμε πάρει χοντρικά τους ίδιους ψήφους με σήμερα, γιατί από τότε έχουν συμβεί δύο αντικειμενικές πολιτικές ανατροπές τρομακτικής σημασίας σε βάρος της γραμμής της ΟΑΚΚΕ:
Η μία, και η πιο βασική είναι ότι σε αυτό το διάστημα άρχιζε να μειώνεται γοργά το πολιτικό ρεύμα που υπεράσπιζε την ΕΕ και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και είχε ως τότε συντριπτική υπεροχή απέναντι στο αντιευρωπαϊκό και φιλορώσικο ρεύμα, δηλαδή απέναντι σε αυτό που η ΟΑΚΚΕ ονόμαζε φαιο-«κόκκινο». Αυτό σήμαινε ότι σε επίπεδο κοινής γνώμης η φιλοευρωπαϊκή γραμμή της ΟΑΚΚΕ κινιόταν από τα μέσα του 2009 σε ένα αρνητικό έδαφος. Βέβαια σαν αριστερά η ΟΑΚΚΕ κινιόταν πάντα σε ένα ακόμα πιο αρνητικό περιβάλον γιατί όλη σχεδόν η λεγόμενη αριστερά ήταν εξ αρχής αντιευρωπαϊκή και φιλορωσική. Μετά από το 2010 το ρεύμα μέσα στις μάζες που εχθρευόταν την Ευρώπη αυξανόταν όσο πιο πολύ αυξανόταν η οικονομική δυστυχία του πληθυσμού την οποία υπέγραφαν οι μονοπωλιστές ηγέτες της ΕΕ προς μεγάλη τέρψη των ρωσόδουλων σαμποταριστών. Έτσι τελικά το φιλοΕΕ πολιτικό ρεύμα μέσα στις μάζες έμεινε στην ουσία του εντελώς μειοψηφικό και οι ρωσόδουλοι φαιο-«κόκκινοι» έγιναν σαφής πλειοψηφία στις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές. Την ίδια ώρα αυτή η πλειοψηφία υπεράσπιζε με θέρμη την εισβολή των ρώσων ναζί στην Ουκρανία και την προσάρτηση της Κριμαίας. Η πρακτική συνέπεια αυτής της ανατροπής ήταν ότι το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο πήρε την εξουσία σε αρκετές περιπτώσεις στο β΄ γύρο των δημοτικών εκλογών, όπου συχνά εκλέχτηκε δήμαρχος της ψευτοαριστεράς υποστηριγμένος από τους φαιούς, ιδιαίτερα από τη «Χρ. Αυγή». Η πιο μοιραία για τη χώρα εκδήλωση αυτής της αποκαλυπτικής συμμαχίας φαιών και «κόκκινων» είναι η κατάληψη της εξουσίας από τη σοσιαλναζίστρια, συριζαία Δούρου στην Περιφέρεια της Αττικής.
Η δεύτερη ανατροπή που είναι γενικά μικρότερης σημασίας αλλά είναι ακόμα πιο σημαντική για την κομμουνιστική ΟΑΚΚΕ είναι ότι στους κόλπους του φαιο-«κόκκινου» αντιευρωπαϊκού και ρωσόδουλου φασιστικού μετώπου αυτοί που παίρνουν σταδιακά την πολιτικο-ιδεολογική ηγεμονία είναι οι κάθε λογής φαιοί με πρώτους μάλιστα τους ναζιστές, ενώ οι «κόκκινοι» διαρκώς αδυνατίζουν σχετικά με αυτούς σε επίπεδο πολιτικής επιρροής (αν και οι «κόκκινοι» κερδίζουν σε κρατική εξουσία, όπως έδειξαν οι δημοτικές εκλογές).
Αυτό οφείλεται στο ότι οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές ξέρουν ότι δεν μπορούν να κυβερνήσουν την Ελλάδα σαν αποικιακή χώρα χωρίς να της ασκήσουν ωμή βία, δηλαδή χωρίς να κάνουν τελικά ένα φασιστικό στρατιωτικό και αστυνομικό πραξικόπημα με τα τσιράκια τους παραβιάζοντας και κάποιες ψευτοαριστερές φόρμες διακυβέρνησης. Γι αυτό το πραξικόπημα και γι’ αυτή την ωμή βία χρειάζονται σε ηγετικό ρόλο τους νεο-ταγματασφαλίτες της «Χρ. Αυγής» και γι αυτό το σκοπό συντονίζονται για να τους προστατεύουν όλοι οι ρωσόδουλοι μέσα στο φαιο-«κόκκινο» μέτωπο αλλά και μέσα στα θεωρούμενα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, όπου συνήθως η βάση είναι φιλοευρωπαϊκή, αν και όλο λιγότερο.
Παρά λοιπόν αυτή τη διπλή τάση να δυναμώνει συνολικά το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο και να αποδυναμώνονται, πάντα σχετικά με τους φαιούς, οι «κόκκινοι» μέσα σε αυτό το μέτωπο, η πραγματικά μόνη κόκκινη ΟΑΚΚΕ αύξησε τους ψήφους της, μάλιστα ακόμα περισσότερο αύξησε την πολιτική απήχηση και το κύρος της. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά σε σχέση με τις εκλογές του Μάη του 2012 που απηχούσαν τις πραγματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων γιατί δεν ήταν εκλογές πολιτικού καταναγκασμού όπως εκείνες του Ιούνη του 2012, όπου μπήκε στο λαό το δίλημμα αν θα υπήρχε κυβέρνηση ή ακυβερνησία. (Τα ψευτοαριστερά κόμματα πλην του ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνουν τους τωρινούς ψήφους τους με εκείνους του Ιούνη του 2012, που ήταν πολύ χαμηλά ακριβώς για να δείξουν αύξηση). Η ΟΑΚΚΕ λοιπόν ανέβηκε σε ψήφους κατά 11% σχετικά με το Μάη του 2012, ενώ έπεσαν τα ψευτοαριστερά κόμματα, το ψευτοΚΚΕ κατά 28%, ο ΣΥΡΙΖΑ –σε σύγκριση με τον Ιούνη του 2012- κατά 1%, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά 45%, το ΜΛΚΚΕ (διαρρήκτες) κατά 18% (εδώ αναγκαστικά συγκρίνουμε με την τελευταία φορά όπου το ΜΛΚΚΕ είχε επίσης κατεβεί μόνο του, που ήταν στις ευρωεκλογές του 2009), το ΕΕΚ κατά 25%, το ΑΣΚΕ κατα 35%. Το ΕΠΑΜ του Καζάκη ανέβηκε αλλά αυτό ανήκει βασικά στο εθνοφασιστικό φιλοχρυσαυγίτικο και όχι στο αριστερό ρεύμα. Μόνο η ΟΚΔΕ ανέβηκε, πιστεύουμε χάρη στην εργατίστικη δημαγωγία της πάνω στη γενική, φαιο-«κόκκινη», μικροαστική αντι-καπιταλιστική πλατφόρμα (πέρα από το ότι κατέβηκε σε περισσότερες περιφέρειες).
Την αύξηση του πολιτικού κύρους της ΟΑΚΚΕ τη βλέπουμε στην όλο και πιο μεγάλη εκφρασμένη εκτίμηση των δημοκρατικών και των αριστερών ανθρώπων, ειδικά στο διαδίκτυο, αλλά και στις προσωπικές επαφές μας. Αλλά ακόμα πιο πολύ τη βλέπουμε στη λύσσα των φαιο-«κόκκινων» εναντίον μας. Αυτή δεν εμφανίζεται μόνο στο διαδίκτυο, όπου ο οργανωμένος χλευασμός της περιόδου όπου δεν ήταν εύκολα επαληθεύσιμη στην πράξη η γραμμή της ΟΑΚΚΕ, έχει αντικατασταθεί τώρα από οχετούς λάσπης, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο στα εκλογικά τμήματα διέπρατταν νοθεία όταν αναλάβαιναν να μοιράζουν πακέτα με όλα τα κόμματα στα οποία «ξέχναγαν» να βάλουν το ψηφοδέλτιο της ΟΑΚΚΕ. Έχουμε ήδη σημειώσει αρκετά τέτοια περιστατικά από στενούς μας φίλους ψηφοφόρους, στου Ζωγράφου, στον Πειραιά, στη Λειβαδιά, που κατήγγειλαν την έλλειψη, αναζήτησαν το ψηφοδέλτιο της ΟΑΚΚΕ και ψήφισαν. Μπορεί κανείς να φανταστεί πόσοι δεν αποκάλυψαν την κομματική τους προτίμηση και δεν ψήφισαν.
Στην πραγματικότητα αυτό το δίπολο εκτίμησης-μίσους, έχει δυναμώσει και σε όγκο και σε ένταση από την ώρα που η Ρωσία αποδείχτηκε χιτλερική με την προσάρτηση της Κριμαίας αλλά και με τους ύμνους της ναζιστικής συμμορίας της «Χρ. Αυγής» σε αυτήν, δηλαδή από την ώρα που ο «ανύπαρκτος» ως τότε εχθρός σηκώθηκε τερατώδης και απειλητικός μπροστά σε όλη τη δημοκρατική ανθρωπότητα.
Αν μελετήσει επίσης κανείς πιο λεπτομερειακά το εκλογικό αποτέλεσμα θα διαπιστώσει και κάτι άλλο, ακόμα πιο ελπιδοφόρο από τη μικρή σχετική αύξηση των ψήφων μας : ότι δυναμώνει η απήχηση της ΟΑΚΚΕ στις περιοχές όπου ζει η βιομηχανική εργατική τάξη και όπου η ανεργία έχει εκτιναχθεί. Περιοχές τέτοιας αύξησης όπου τα ποσοστά της ΟΑΚΚΕ ανέβηκαν πάνω από 50% έως και 300%, είναι ο Δήμος Αχαρνών (300%), Μάνδρας (265%), Ασπροπύργου (55%), Φυλής (100%) στην Αττική, Κορδελιού (140%), Σίνδου (200%), Λαγκαδά (130%) στη Θεσσαλονίκη, Βόλου (120%), Καβάλας (75%), Λουτρακίου (90%) –όπου πριν ενάμισι χρόνο έκλεισε το εργοστάσιο της Ήβη- και αλλού, ενώ έμειναν σταθερά πολύ ψηλά και ανέβηκαν και λίγο οι ψήφοι στη Β΄ Πειραιά και στο Δήμο Αριστοτέλη (ορυχείο χρυσού). Αντίθετα στις περιοχές καθαρής κατοικίας, ειδικά στις αστικές, οι ψήφοι μας ήταν και έμειναν πολύ χαμηλά. Αυτή η ταξική διαφοροποίηση στους ψήφους, που ποτέ πριν δεν είχε εκδηλωθεί τόσο έντονα, οφείλεται στο ότι αρχίζει να γίνεται κατανοητή η γραμμή μας για το σαμποτάζ από την εργατική τάξη στο καθαρά πολιτικό και όχι μόνο στο συνδικαλιστικό επίπεδο, όπως όταν κάποτε πλησιάζαμε τους εργάτες στα βομβαρδισμένα από τους σαμποταριστές εργοστάσια. Επίσης έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη εξοργίζεται όλο και περισσότερο από τις συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στα ανατολικά εργοτάξια και στα μικρομάγαζα, και οι οποίες οφείλονται λιγότερο στο χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων από τους δανειστές και τα μνημόνια τους και περισσότερο στην εσκεμμένη, προστατευτική ανοχή των εργατοπατερίστικων ρωσόδουλων συμμοριών των διαφόρων ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ σε αυτές τις συνθήκες γαλέρας. Η βασική αιτία της αύξησης της δύναμης της ΟΑΚΚΕ έχει να κάνει κυρίως με το κάλεσμα της στην εργατική τάξη να πολεμήσει το βιομηχανικό σαμποτάζ και τους ψευτοαριστερούς σαμποταριστές αναπτύσσοντας ταυτόχρονα την πάλη της για τον εργατικό έλεγχο και κυρίως για το επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους.
Όταν μιλάμε για νίκη για την ΟΑΚΚΕ και τον αντιφασιστικό αγώνα δεν εννοούμε ασφαλώς ότι οι 2860 ψήφοι της ΟΑΚΚΕ ανατρέπουν σήμερα την επέλαση του φαιο-«κόκκινου»μετώπου. Εννοούμε ότι σήμερα μόνο το δυνάμωμα της ΟΑΚΚΕ μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες αυτής της ανατροπής και να οδηγήσει σε μία τέτοια ανατροπή.
Δηλαδή δεν μας χαροποιεί το ότι οι φαιο-«κόκκινοι» δεν πήραν τόσους ψήφους ώστε να επιβάλουν εκλογές και δική τους κυβέρνηση ανατρέποντας το «φιλοευρωπαικό» άθροισμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-ΔΗΜΑΡ-φιλελεύθερων. Έχουμε επανειλημμένα αναλύσει πως οι ρωσόφιλες ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας που εμφανίζονται σαν ευρωπαϊκά, εφαρμόζουν μέτρα πείνας με την υπογραφή της Ευρώπης, κρύβοντας και δυναμώνοντας τους φαιο-«κόκκινους» που είναι επικεφαλής του παραγωγικού σαμποτάζ και πρωταθλητές της ρωσοδουλίας.
Σήμερα λειτουργεί ένα σύστημα τέτοιο ώστε να είναι στην εξουσία οι δήθεν φιλοευρωπαίοι, και από την άλλη οι φαιο-«κόκκινοι» να είναι τόσο δυνατοί όσο χρειάζεται για να απειλούν και να εκβιάζουν την Ευρώπη για να διαγράφει όσο το δυνατόν περισσότερα χρέη στην Ελλάδα, για να αιμορραγεί οικονομικά και να διασπιέται πολιτικά λόγω της παρατεταμένης χρεωκοπίας και κρίσης του ελληνικού κράτους. Οι φαιο-«κόκκινοι» παίζουν ουσιαστικά το ρόλο του μπαμπούλα για την Ευρώπη και έτσι ενισχύουν διαπραγματευτικά την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, δηλαδή δεν θέλουν να αναλάβουν κεντρική εξουσία σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Αν τη θέλανε οι περισσότεροι μικροί «κόκκινοι» θα ενώνονταν γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και οι μικροφαιοί γύρω από τους ναζί και το ΛΑΟΣ.
Με αυτό το ευρωπαιοφανές σύστημα διακυβέρνησης, οι ηγεσίες των κυβερνητικών κομμάτων μαζί με το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο, φέρνουν πιο εύκολα στη χώρα και στην ΕΕ σαν νέα αφεντικά τους ρώσους αποικιοκράτες και τους κινέζους δουλοκτήτες συμμάχους τους.
Μόνο η ΟΑΚΚΕ καταγγέλλει αυτό το ύπουλο σύστημα διακυβέρνησης που φέρνει την πείνα, την εξαθλίωση και την υποδούλωση, και κυρίως τον οργανωτή του, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτές τις εκλογές δεν σηκώθηκε καμιά άλλη φωνή, από κανένα άλλο κόμμα, ιδιαίτερα από αυτά που αυτοπροσδιορίζονται σαν φιλο-ευρωπαϊκά, για να καταγγείλει την ιστορικής σημασίας νεοχιτλερική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και την προσάρτηση της Κριμαίας.
Δυστυχώς σήμερα σε κομματικό επίπεδο μόνο η ΟΑΚΚΕ έχει τη γραμμή της διεξόδου από την κρίση, της αντίστασης στα νέα αφεντικά και της δημοκρατικής πάλης ενάντια στο φασισμό, ιδιαίτερα ενάντια στους ναζιστές κανιβάλους. Με αυτά τα συνθήματα κατεβήκαμε σε αυτές τις εκλογές και αυτά επιβραβεύτηκαν με τις 2860 ψήφους που χαιρετίζουμε σα νίκη.
Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών για την ΟΑΚΚΕ αντανακλά τις νέες ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώνονται για να δοθεί ανοιχτά και πιο οργανωμένα η οικονομική και πολιτική πάλη των εργαζόμενων μαζών αλλά και της πλειοψηφίας του έθνους ενάντια στον επελαύνοντα ρωσόδουλο φαιο-«κόκκινο» φασισμό και στη σαμποταριστική πολιτική του. Γράψαμε στην αρχή ότι αυτό εδώ το αποτέλεσμα είναι στρατηγικής σημασίας. Εννοούσαμε ότι αν ήταν μικρότερο πάλι θα ήταν τιμητικό γιατί θα έδειχνε ότι μόνη η ΟΑΚΚΕ τόλμησε και αντιστάθηκε σε έναν πελώριο επελαύνοντα εχθρό πράγμα που θα ήταν νίκη ηθική και ιδεολογική. Όμως με το ότι έστω και λίγο ανέβηκε σε ψήφους και σε μερικές περιοχές ανέβηκε πολύ, δείχνει ότι υπάρχει στο αποτέλεσμα και πολιτική νίκη με πρακτικές συνέπειες, δηλαδή δείχνει ότι υπάρχει καιρός να συσπειρώσουμε και άλλες δυνάμεις ενάντια στο τέρας, να αναπτύξουμε την ΟΑΚΚΕ και εφαρμόζοντας την πολιτική του αντιρώσικου πατριωτικού και δημοκρατικού μετώπου στις συνθήκες της μισοδημοκρατίας όσο η χώρα θα μένει στην ΕΕ, να το εμποδίσουμε από το να κατασπαράξει τη χώρα.