Η ΟΑΚΚΕ, προσηλωμένη στο μαρξισμό-λενινισμό-μαοϊσμό, από την πρώτη στιγμή κατάγγειλε αυτή την ξαφνική μεταστροφή των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών σαν μια επιχείρηση μεταμφίεσης και καθησυχασμού της Δύσης που θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση στο εσωτερικό της πρώην ΕΣΣΔ, και τελικά στην ισχυροποίηση εκεί μέσα της ίδιας της Ρωσίας, πράγμα που θα της επέτρεπε να πραγματοποιήσει τα στρατηγικά της ηγεμονικά σχέδια: να καταλάβει με στρατιωτική έφοδο ολάκερη την Ευρώπη για να αποκτήσει έτσι την παγκόσμια ηγεμονία από τους αμερικανούς ανταγωνιστές της σε συμμαχία με τη σοσιαλφασιστική Κίνα. Η στάση αυτή της ΟΑΚΚΕ την οδήγησε σε μια πολύχρονη πολιτική απομόνωση. Όμως τα γεγονότα ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις θέσεις της, και μάλιστα με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.
Να λοιπόν που σήμερα η φαιο-”κόκκινη” Ρωσία έχει ήδη ανάψει τον πόλεμο μέσα στο έδαφος της Ευρώπης διαμελίζοντας με τα στρατεύματά της την Ουκρανία, αφού προηγούμενα κατάσφαξε την Τσετσενία και διαμέλισε τη Γεωργία. Να που ο Πούτιν πρωτοστατεί σε πολεμικές δηλώσεις κατά της Δύσης, την ώρα που ο θεωρούμενος από πολλούς “πιόνι της Αμερικής” προκάτοχός του Γκορμπατσόφ δεν κρύβει την απέραντη αφοσίωσή του στο σημερινό ηγέτη της χώρας του. “Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Πούτιν προστατεύει τα συμφέροντα της Ρωσίας καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον”, ομολόγησε σύμφωνα με την Deutche Welle (6/11) ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης. Όσο για τη συμπάθειά του προς την αντίπαλη υπερδύναμη, ο Γκορμπατσόφ, αναφερόμενος στην ουκρανική κρίση ήταν αρκετά ξεκάθαρος: <<“Η Ρωσία συμφώνησε για νέες σχέσεις, [και] δημιούργησε νέες δομές συνεργασίας. Και όλα θα πήγαιναν καλά, όμως αυτό δεν άρεσε σε όλους μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες”, είπε σε συνέντευξη στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Ιντερφάξ την Πέμπτη. “Έχουν διαφορετικά σχέδια, χρειάζονται μια διαφορετική κατάσταση, μία η οποία θα τους επέτρεπε να παρεμβαίνουν παντού. Είτε καλό θα είναι αυτό είτε κακό, δεν τους ενδιαφέρει”, είπε ο Γκορμπατσόφ, αναφερόμενος στην Ουάσιγκτον”>>.
Και μόνο από τις παραπάνω δηλώσεις μπορεί περίτρανα να αποδειχτεί η ενιαία στρατηγική που συνδέει όλες τις φάσεις και μεταμφιέσεις του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ξεκινώντας από την εποχή του Χρουστσόφ και φτάνοντας μέχρι τη σημερινή του ανοιχτού και “βελτιωμένου” χίτλερ Πούτιν. Είναι η στρατηγική της επίθεσης για την κατάκτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας με ωμή βία, που μόνο η μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση και η εφαρμογή της μαοϊκής θεωρίας των Τριών Κόσμων μας επέτρεψαν να δούμε σε όλη της την πορεία.
Πόσο προφητικά αποδεικνύονται σήμερα τα κείμενα της Νέας Ανατολής, όταν, 27 χρόνια πριν, κατέρριπταν το ψεύτικο συμπαθές προφίλ που είχε κατασκευάσει η KGB για το καθεστώς που υπηρετούσε. Γράφαμε τότε στο άρθρο μας με τίτλο “ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΩΦ: Η ΠΡΟΒΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ” (βλ. φ. 43-45, 28/5, 12/6 και 26/6/87) μεταξύ άλλων και τα εξής:
“Ο Γκορμπατσώφ, που δεν είναι παρά η τελευταία μεταμόρφωση της ανώτατης γραφειοκρατικής αστικής τάξης του Κρεμλίνου, καθώς και μια φράξια αυτής της γραφειοκρατίας που έχει σαν κύριο στόχο να δημιουργήσει ένα μέτωπο συμπάθειας προς τον σοσιαλιμπεριαλισμό σπάζοντας την πολιτική απομόνωση της φασιστικής κλίκας της οποίας είναι ηγέτης, και στο διεθνές επίπεδο και στο εσωτερικό της χώρας του.
Αυτή η μεταμόρφωση έχει σαν στόχο της να επιταχύνει τη διαδικασία της επίθεσης ενάντια στα υποψήφια θύματα του σοσιαλιμπεριαλισμού και ταυτόχρονα να τα καθησυχάσει απέναντι σ’ αυτόν τον άμεσο και πελώριο κίνδυνο” (Ν.Α., φ. 43).
Ιδιαίτερα: “Στο ζήτημα της παγκόσμιας πολιτικής θα πρέπει να δώσουμε περισσότερη έμφαση στην διεθνή πραχτική της γκορμπατσωφικής ηγεσίας και κάτω από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να μελετήσουμε τα λόγια της.
Πραγματικά εδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις.
Τα μεγάλα ωραία λόγια για την ειρήνη υπηρετούν την πραχτική του πολέμου. Η ταχτική που εκθειάζει με χειμάρρους λέξεων την ειρήνη και τη δημοκρατία υπηρετεί τη στρατηγική της παγκόσμιας πολεμικής επίθεσης και της άσκησης του πιο άγριου φασισμού ενάντια στους λαούς” (Ν.Α., φ. 45).
Η επίθεση των νέων χίτλερ προϋπέθετε όχι μόνο την εντατικοποίηση της φασιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων στην πρώην ΕΣΣΔ, αλλά και την ισχυροποίηση του ρωσικού σε βάρος των υπόλοιπων εθνικών ενωσιακών κρατών, που ολοκληρώθηκε σε πρώτη φάση με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Σχετικά με αυτό, γράφαμε ήδη στα 1987: “Αυτή η μεγαλορώσικη αστική τάξη είναι αποφασισμένη να συντρίψει τις εθνότητες. (…) Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σήμερα αναβιώνουν με ορμή μέσα από τον επίσημο τύπο δύο δίδυμα ιδεολογικά ψευτο-θεωρητικά εκτρώματα που είχαν προβληθεί, αλλά και σε σημαντικό βαθμό εγκαταλειφθεί εξαιτίας των αντιστάσεων του λαού από την μπρεζνιεφική κλίκα. Το έκτρωμα της συγχώνευσης των εθνοτήτων και εκείνο της σλαβοφιλίας (ή πανσλαβισμού). (…) Ο πανσλαβισμός που εκφράζεται καλυμμένα με τη σλαβοφιλία αντιστοιχεί σε επίπεδο ρώσικου σοσιαλφασισμού με τη χιτλερική θεωρία της άρειας φυλής. Αυτή η θεωρία έχει σαν βαθύτερο στόχο της την προς τα έξω επέχταση του λεγόμενου “ανώτερου έθνους” για λογαριασμό μιας χούφτας αντιδραστικών” (Ν.Α., φ. 44).
Σήμερα μια σειρά ανοιχτά νεοναζιστικά τέρατα, φαιο-”κόκκινοι” πανσλαβιστές και ευρασιατιστές (σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνουμε και τους ναζί του Δεξιού Τομέα) από διάφορες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ βρίσκονται στο έδαφος της Ουκρανίας υλοποιώντας τους επεκτατικούς σχεδιασμούς του Κρεμλίνου σε βάρος του ουκρανικού και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών. Όλοι αυτοί χρωστάνε την ενδυνάμωσή τους και στο ηγετικό στέλεχος της KGB που ακούει στο όνομα Μ. Γκορμπατσόφ. Είναι τιμή για το κόμμα μας που αποκάλυψε από τόσο νωρίς την πραγματική φυσιογνωμία αυτού του τέρατος και συνεχίζει έως τα σήμερα να καταγγέλλει με συνέπεια το νέο αιματοκύλισμα του πλανήτη, που μόλις έχουν ξεκινήσει οι νεοχιτλερικοί σοσιαλιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου.