Η κατοχή της θα διευκολύνει το σχηματισμό ενός χερσαίου δρόμου που θα συνδέει την Κριμαία με τη Ρωσία θωρακίζοντας έτσι το σύνολο των εδαφών αυτών από μία ενδεχόμενη αντεπίθεση του ουκρανικού στρατού για την απελευθέρωσή τους. Γι’ αυτό και ο βομβαρδισμός της πόλης έπρεπε να είναι ανηλεής και αιματηρός. Η νέα αυτή επίθεση του ρωσικού νεοναζισμού βρίσκει την Ουκρανία σε τραγική πολιτικο-στρατιωτική κατάσταση, καθώς η πολιτική της ηγεσία - στην πραγματικότητα μια ψευδο-πατριωτική μεταμφίεση του προηγούμενου φιλορωσικού καθεστώτος Γιανουκόβιτς - κάνει ότι μπορεί για να προβοκάρει τον αγώνα του ουκρανικού λαού για να αποκαταστήσει την κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της χώρας του (π.χ. δεν δίνει μισθούς και πιστώσεις στον πληθυσμό στις κατεχόμενες περιοχές, στέλνει τάγματα ανοιχτών ναζί στο μέτωπο για να πολεμήσουν τους εισβολείς κτλ.). Επίσης αντί να υποτάσσει την ταχτική της στο πώς θα απελευθερωθεί η χώρα από τις ρωσικές κατοχικές δυνάμεις, η πολιτική ηγεσία του Κιέβου έχει αναγάγει σε ύψιστη προτεραιότητα την αυστηρή εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ, που στην ουσία παγιώνει τις ρωσικές καταχτήσεις στα νοτιοανατολικά. Αντί να πρωτοστατήσει στη συγκρότηση ενός παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου κρατών που θα απομόνωνε διπλωματικά τη Ρωσία σαν κύριο εχθρό των λαών και θα συνέτριβε τελικά την επίθεσή της προς δυσμάς - πιέζοντας προς αυτή την κατεύθυνση και τις ταλαντευόμενες, γενικά υφεσιακές απέναντι στη Ρωσία δυνάμεις, όπως είναι οι ηγεμονιστικές ΗΠΑ και η μισο-διασπασμένη και αμήχανη διπλωματικά ΕΕ - άφησε στις τελευταίες την “κηδεμονία” του διπλωματικού της αγώνα προς μεγάλη ικανοποίηση του Κρεμλίνου.
Η Δύση απ’ τη μεριά της αρνείται να στηρίξει με ουσιαστικό τρόπο την πολύπαθη Ουκρανία (αποστολή οπλισμού, διακοπή διπλωματικών σχέσεων με τη Μόσχα κτλ.), όχι μόνο γιατί τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα των μονοπωλιστών της την υποχρεώνουν να το κάνει, αλλά και - ειδικά τώρα τελευταία - επειδή πραγματικά έχει πειστεί ότι δεν αποτελεί η ίδια η Ρωσία το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ύπαρξή της αλλά κάποιος άλλος. Αυτό το αίσθημα της το καλλιέργησαν οι εγκέφαλοι των μυστικών υπηρεσιών του Κρεμλίνου με τη μεθοδευμένη προβοκατόρικη εξαπόλυση και γιγάντωση των ισλαμοναζί του “ισλαμικού κράτους” στη Μέση Ανατολή που επιδεικτικά αποκεφαλίζουν δυτικούς ομήρους μπροστά στις κάμερες και φέρνουν την απόλυτη βαρβαρότητα στις περιοχές που κατέχουν. Όμως ακόμα πιο πειστική ήταν η οργάνωση και εκτέλεση του μακελειού στο Παρίσι την ευθύνη του οποίου ανέλαβε επίσημα ένα σκέλος του αντι-δυτικού εγκληματικού δικτύου της Αλ Κάιντα.
Πρόκειται για ένα χτύπημα η πολιτική σημασία του οποίου είναι ανάλογη εκείνου που έπληξε τους Δίδυμους Πύργους πριν από 15 χρόνια. Ο τρόμος του ναζισμού με ισλαμικό μανδύα εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στην καρδιά της Ευρώπης και ευνόησε την ανάπτυξη δυο τάσεων μέσα εκεί: α) τη διάσπαση του λαού με όρους ρατσιστικούς, επομένως και την ανάπτυξη των αντίστοιχων φαιών φιλορώσικων πολιτικών δυνάμεων (βλ. κίνημα Pegida στη Γερμανία, “εθνικό μέτωπο” στη Γαλλία) και β) την εκ νέου σύμπτυξη ενός μετώπου Δύσης-Ρωσίας για στρατιωτικές επεμβάσεις σε βάρος του Τρίτου Κόσμου και ιδιαίτερα σε βάρος ορισμένων μουσουλμανικών κρατών που ο ρωσοκινεζικός άξονας του πολέμου και του φασισμού επιθυμεί διακαώς να ελέγξει.
Έτσι είδαμε τον Ολάντ να προσκαλεί την ακροδεξιά ανοιχτά ρωσόφιλη ηγέτιδα του “εθνικού μετώπου” Λεπέν στο προεδρικό μέγαρο στα πλαίσια του εθνικού μετώπου ενάντια στον τρόμο που προανήγγειλε (δηλαδή όλοι μαζί οι γάλλοι, ευρωπαίοι και αντιευρωπαίοι). Εκείνη βρήκε αμέσως ευκαιρία για να ζητήσει την έξοδο της Γαλλίας από τη Σένγκεν, με τη δικαιολογία ότι έτσι θα φυλάει καλύτερα τα σύνορά της από παρόμοιες επιθέσεις. Αλλά το αποκορύφωμα της απάτης ήταν η αμαύρωση της μαζικής πορείας του Παρισιού της 11/1 από τη συμμετοχή εκεί μεταξύ άλλων του υπουργού εξωτερικών του Πούτιν, Σ. Λαβρόφ, δίπλα στον πρόεδρο της μισοκατεχόμενης Ουκρανίας Π. Ποροσένκο!
Αυτή η κίνηση σημαίνει ότι η Δύση (καθώς και η επίσημη Ουκρανία) αναγνωρίζει τον εμπρηστή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου όπως είναι η ρωσική υπερδύναμη σα σύμμαχο ενάντια στο τζιχαντισμό, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πρόθυμη να κάνει νέες υποχωρήσεις απέναντί του. Ξεχνάει όμως πως η ίδια η Μόσχα εξέθρεψε αυτά τα καθάρματα μέσα από τα γενικά φιλικά της καθεστώτα του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας που τα άφησαν να αλωνίζουν στη Μ. Ανατολή την ώρα που η ίδια διαμέλιζε κυνικότατα μια χώρα της Ευρώπης. Άλλωστε η μαζικότερη σε παγκόσμιο επίπεδο διαδήλωση ενάντια στο Charlie Hebdo και υπέρ των δολοφόνων του Παρισιού έγινε όχι στο Πακιστάν ή στην Υεμένη αλλά στο Γκρόζνι της Ρωσίας, οργανωμένη από τις τοπικές ρωσόδουλες ταγματασφαλίτικες τσετσενικές αρχές.
Αλλά η Δύση, ολοένα και περισσότερο διαβρωμένη από τους πράκτορες του σοσιαλιμπεριαλισμού που επιβιώνουν και διαπρέπουν μέσα στη λάσπη του ευρωπαϊκού υφεσιασμού, κάνει πως δε βλέπει την πραγματικότητα. Ήδη πριν την επίθεση στο Παρίσι ο όλο και πιο φιλορώσος Ολάντ καλούσε για την άμεση άρση των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία (βλ. Τάιμς της Νέας Υόρκης, 5/1), ενώ η ακόμα χειρότερη επίτροπος εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ, Φ. Μογκερίνι, παρουσίασε ένα υπόμνημα με το οποίο τασσόταν υπέρ μιας αναθέρμανσης των σχέσεων με τη Μόσχα αν η τελευταία εφάρμοζε επί της ουσίας τη συμφωνία του Μινσκ και σταματούσε τις εχθροπραξίες, στάση για την οποία επικρίθηκε από ορισμένες ανατολικοευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, ο λιθουανός υπουργός εξωτερικών Λίνας Λινκεβίσιους απάντησε λέγοντας ότι “Δεν πιστεύω ότι πρέπει τώρα να σκεφτούμε πώς θα επανασυνδεθούμε. Η Ρωσία θα πρέπει να σκεφτεί πώς θα επανασυνδεθεί” (Reuters, 19/1).
Τέτοιο ήταν λοιπόν το “αντιτζιχαντιστικό” και υφεσιακό απέναντι στη Ρωσία κλίμα που επέτρεψε στον Πούτιν να παραβιάσει την εκεχειρία που είχε συμφωνήσει και να στείλει νέα στρατεύματα για να καταλάβουν νέα εδάφη της Ουκρανίας μεταμφιεσμένα σαν “αυτονομιστές” του Ντονμπάς. Το ίδιο κλίμα οδήγησε και σε μια σειρά άλλες εξελίξεις όπως ήταν π.χ. το πραξικόπημα στην Υεμένη από τους φιλο-ιρανούς Χούτι, ή η διαμεσολάβηση για την “επίλυση” της συριακής σύρραξης από το Κρεμλίνο. Η πρόσφατη ανάληψη του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών από τον Κοτζιά έναν ακραιφνή οπαδό της νεοχιτλερικής “θεωρίας” του Ντούγκιν - σύμβουλου του Πούτιν - δηλ. ένα ανοιχτά φαιο-”κόκκινο” σκυλάκι της Μόσχας μέσα στην ΕΕ θα βαραίνει ποιοτικά το κλίμα σε βάρος της ουκρανικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας ενώ προοιωνίζει πολύ άσχημες εξελίξεις για τις χώρες και τους λαούς της Ευρώπης. Από δω και πέρα η Ελλάδα θα είναι ένας όμηρος της Μόσχας μέσω του οποίου αυτή θα απειλεί την Ευρώπη με οικονομική καταστροφή αν αυτή δεν υποκύψει στους γεωπολιτικούς της εκβιασμούς.