Όλος ο πλανήτης αναρωτιέται που το πάει αυτή εδώ η κυβέρνηση. Η πιο συνηθισμένη και απλή εξήγηση είναι αυτή που προβάλλει η ίδια η κυβέρνηση, ότι δηλαδή πιέζει την Ευρώπη για να αποσπάσει κάποιες οικονομικές υποχωρήσεις από αυτήν ώστε να μη χρειαστεί να περάσει ένα πρόγραμμα περικοπών για το λαό, οπότε θα κινδυνέψει να καταρρεύσει κάτω από την πίεση της εκλογικής της βάσης και της εσωκομματικής της αντιπολίτευσης. Μετά από αυτή τη δικαιολογία εμφανίζεται και ο εκβιασμός που όλο και περισσότερο ανοιχτά προβάλλει το υποτιθέμενο αριστερό ρεύμα της κυβέρνησης και ο οποίος είναι ο εξής: «Αν δεν υποχωρήσετε πάμε στη χρεωκοπία, πράγμα που σημαίνει είτε ντόμινο χρεωκοπιών και πιθανή διάλυση της ΕΖ είτε αποχώρησή μας από την ΕΖ και την ΕΕ και συμμαχία μας με τη Ρωσία».
Αυτή η απειλή έχει χάσει εδώ και ένα χρόνο μεγάλο μέρος της αξίας ως προς το ένα σκέλος της, δηλαδή ως προς το ντόμινο χρεωκοπιών. Αυτό γιατί όλες οι χώρες του ευρωζωνικού Νότου έχουν ανακτήσει πλήρη πιστωτική αξιοπιστία και μένει πια μόνη της σαν μια παράξενη και ειδική πληγή η οικονομική βύθιση της Ελλάδας και η απόλυτη πολιτικο-οικονομική αναξιοπιστία της. Όμως πιάνει σε ένα βαθμό η γεωπολιτική απειλή επειδή αρκετοί στη Δύση νομίζουν ότι αν η Ελλάδα κινδυνεύει να πάει με τη Ρωσία είναι λόγω χρεωκοπίας. Δεν ξέρουν ότι η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει ακριβώς επειδή έχει πάει με τη Ρωσία και μάλιστα εδώ και τρεις δεκαετίες. Μόνο στην επιφάνεια είναι στην ΕΕ και είναι για να κάνει ζημιές.
Όμως το πιο μεγάλο πρόβλημα για όλους δεν είναι η πειστικότητα των εκβιασμών που κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΖ, αλλά το ποιος είναι ο πραγματικός άμεσος στόχος αυτών των εκβιασμών. Πως μπορεί για παράδειγμα ο στόχος να είναι κάποια ξεχωριστή ευνοϊκή μεταχείριση της χώρας μας από τους πιστωτές όταν η κυβέρνηση αποξενώνει όλες τις άλλες κυβερνήσεις της ΕΖ και σε μεγάλο βαθμό και την αρχικά ευνοϊκή γι αυτήν κοινή γνώμη αυτών των χωρών με το να απαιτεί με αλαζονικό τρόπο μονομερή κατάργηση των συμφωνιών δανειοδότησης που το ελληνικό κράτος έχει υπογράψει με όλα τα άλλα κράτη-δανειστές της ΕΖ πλούσια και φτωχά, ή όταν αρνείται όλους τους λογικούς κανόνες κάθε δανεισμού, όπως ότι για να υιοθετηθεί ένα επιπρόσθετος δανεισμός πρέπει να ελεγχθεί η τήρηση του προηγούμενου, ή όταν εμποδίζει τους εντεταλμένους ειδικούς να ελέγξουν την τήρηση αυτών των συμφωνιών, ή όταν μόνη αυτή αναιρεί διαρκώς και μάλιστα διαψεύδει τις ομόφωνες αλλεπάλληλες αποφάσεις που η ίδια έχει συνυπογράψει με τις 18 άλλες χώρες, τόσο ώστε να μην τις περνάει καν από το ελληνικό κοινοβούλιο την ώρα που περνάνε με δυσκολία από τα κοινοβούλια των δανειστριών χωρών. Ακόμα πως γίνεται μια κυβέρνηση που έχει στόχο να αποσπάσει περισσότερα λεφτά από τους δανειστές της να συγκεντρώνει εχθρικά πυρά στον κύριο από αυτούς φτάνοντας στο σημείο να τον κατηγορεί έμμεσα πλην σαφώς σαν συνυπεύθυνο του ναζιστικού καθεστώτος και να του ζητάει εντελώς όψιμα αποζημιώσεις που ξέρει ότι δεν θα της δοθούν ούτε καν μακροπρόθεσμα; Επίσης πως εξηγείται ότι τα βάζει με μανία ακόμα και με τις ως χθες ομοιοπαθούσες χώρες του Νότου που τουλάχιστον σε επίπεδο κοινής γνώμης θα μπορούσαν να είναι συμμαχοί της; Τέλος πως γίνεται να εξοργίζει και τις 18 υπόλοιπες κυβερνήσεις από τις οποίες περιμένει οικονομική βοήθεια μιλώντας για γερμανική Ευρώπη δηλαδή κατηγορώντας τες ότι υποτάσσονται στη γερμανική κυριαρχία, οπότε δρουν αντίθετα προς το συμφέρον των χωρών τους, δηλαδή ότι είναι προδοτικές; Αλλά πέρα από αυτές τις διπλωματικές προκλήσεις, μόνο και μόνο το ότι σέρνει η κυβέρνηση για δυόμιση μήνες αυτές τις διαπραγματεύσεις και απειλεί τους πιστωτές της με επικείμενη χρεωκοπία, δημιουργεί μια ασύλληπτη οικονομική καταστροφή για τα ίδια τα κρατικά ταμεία. Έτσι δυναμώνει την εκροή των καταθέσεων, δηλαδή την αφαίμαξη και τη χρηματοπιστωτική ασφυξία των τραπεζών οπότε στραγγαλίζει τις επιχειρήσεις που δανείζονται από αυτές, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις εισαγωγές και εξαγωγές τους, παγώνει και τις εμπορικές συναλλαγές και προκαλεί με όλα αυτά πελώριες ζημιές στα μεσοπρόθεσμα κρατικά και ασφαλιστικά έσοδα. Πιστεύουμε ότι όσες οικονομικές παραχωρήσεις και αν αποσπάσει η κυβέρνηση από τους πιστωτές, αυτές δεν θα αντισταθμίσουν τις άμεσες αλλά και τις μακροπρόθεσμες οικονομικές ζημιές που θα έχουν προκαλέσει στη χώρα και ειδικά στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα αυτοί οι δυόμιση μήνες.
Ποιος είναι λοιπόν ο αληθινός στόχος του κυβερνητικού επιτελείου; Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για τύπους έξω από την πραγματικότητα και που τα έχουν χαμένα ή ακόμα ότι είναι ηλίθιοι ή τρελλοί και παιδαριώδεις. Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη άποψη. Οι άνθρωποι είναι ότι χειρότερο μπορεί να υπάρξει, είναι φασίστες, είναι μπαμπέσηδες, είναι ασύλληπτοι ψεύτες, αλλά δεν είναι καθόλου τρελλοί, ούτε ηλίθιοι, ούτε παιδαριώδεις. Αντίθετα, είχαν πάντα ένα σχέδιο και το εκτελούσαν με μεγάλο ζήλο, με υπομονή και με επιδεξιότητα. Έκαναν και πολλά λάθη αλλά όπως αποδείχτηκε αυτά δεν ήταν ποτέ στρατηγικής φύσης. Το βαθύ σχέδιο τους ήταν να υποτάξουν τη χώρα στη ρώσικη στρατηγική. Για να το πετύχουν αυτό χρειάστηκε σε συνεργασία με μια πεντάδα ρωσόφιλων πρωθυπουργών, να πραγματοποιήσουν επί δεκαετίες ολόπλευρο σαμποτάζ της παραγωγής, να εξοντώσουν με επιλεκτικές εκκαθαριστικές εκστρατείες, συχνά συκοφαντικές έναν-έναν τους δυτικόφιλους ή εθνικιστές αντιπάλους τους. Για όλα αυτά οι άνθρωποι αυτοί δεν χρειάστηκε να είναι ιδιαίτερα έξυπνοι και οξυδερκείς, καθώς από τη μια είχαν την καθοδήγηση και την προστασία από τα νεοτσαρικά αφεντικά τους τα οποία έχουν στη διάθεση τους την καλύτερη πολιτική και διπλωματική μηχανή του κόσμου, και από την άλλη είχαν εκγυμναστεί στην πολιτική προβοκάτσια, τη διπροσωπία και την αχαλίνωτη δημαγωγία τους από τους παλιότερους πράκτορες γερο-αποστάτες του μαρξισμού και ψευτοαριστερούς γόνους της μεγαλοαστικής τάξης σαν τους Φλωράκη και Α. Παπανδρέου. Το βασικό είναι ότι η ρώσικη διπλωματική μηχανή δεν θα άφηνε τους πράκτορες της, ιδιαίτερα μετά από την κατάχτηση της εξουσίας στην πιο δυτική από όλες τις χώρες που κυβερνάνε (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΕΖ) να διαπράξουν σήμερα τόσα πολλά απανωτά λάθη ώστε να χάσουν την εξουσία και να αναιρέσουν τις δικές της στρατηγικές αλλά και τακτικές στοχεύσεις.
Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η άμεση στόχευση πίσω από αυτήν τη φαινομενικά τρελλή, και οπωσδήποτε αντιπαθητική στην ΕΖ και καταστροφική για τη χώρα πολιτική της συμμορίας, τους δυόμιση τελευταίους μήνες;
Ο πιθανότερος από τους δύο πιθανούς στόχους
Μπορούμε να φανταστούμε δυο ενδεχόμενους εναλλακτικούς στόχους. Ο ένας, που τον βρίσκουμε σαν το λιγότερο πιθανό για τούτη εδώ τη φάση, είναι ότι θέλουν να βγουν τώρα δα από το Ευρώ, που έτσι κι αλλιώς είναι στρατηγικά στενός κορσές για μια αποικία του ρωσοκινέζικου άξονα, οπότε κάνουν ότι μπορούν για να εμφανίσουν αυτήν την έξοδο σαν απόφαση της ΕΖ και όχι σαν δικιά τους απόφαση. Δηλαδή προκαλούν κυρίως με τις αντισυμβατικές πράξεις τους, αλλά και με τα λόγια τους την ΕΖ να τους κόψει κάθε οικονομική ενίσχυση ώστε να χρεωκοπήσουν και ύστερα από αυτό να πάνε στη δραχμή και να ρίξουν χωρίς πολλά εμπόδια και αναστολές τη δυστυχισμένη χώρα στις αγκαλιές του αφεντικού τους. Αυτό το ενδεχόμενο χάνει κατά τη γνώμη μας στο εξής σημείο ώστε να θεωρήσουμε ότι είναι η πρώτη και άμεση επιλογή τους. Αν οι ηγέτες του Σύριζα πάνε τώρα τη χώρα σε άγρια χρεωκοπία και σε δραχμή, ή έστω αρχικά σε μια ενδιάμεση κατάσταση όπου θα υπάρχουν και Ευρώ και δραχμές (ή προσωρινά τα λεγόμενα IΟUs δηλαδή κρατικά χαρτιά για να πληρώνονται προσωρινά οι μισθοί και άλλες κρατικές υποχρεώσεις), τότε η πτώση στο βιοτικό επίπεδο του λαού θα είναι τρομακτική γιατί η ισοτιμία της δραχμής θα είναι συντριπτικά χαμηλή και οι μισθοί θα εξανεμιστούν, ενώ οι καταθέσεις σε Ευρώ θα αρπαχτούν σε μια νύχτα από τις τράπεζες ή το κράτος και σε αντάλλαγμα θα δοθούν στους εξαγριωμένους καταθέτες ξεφτιλισμένες δραχμές (ή IOUs). Αυτά τα τρομερά φαινόμενα σημαίνουν ένωση των μικροκαταθετών με το σύνολο των μισθωτών και κυνηγητό των συριζαίων στους δρόμους, τους οποίους κανείς δεν θα μπορεί να σώσει γιατί ανάμεσα στο οργισμένο πλήθος θα είναι και στρατιωτικοί, δικαστές, αστυνομικοί και άλλοι «καθώς πρέπει» πολίτες. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει πέρασμα από το Ευρώ στη δραχμή χωρίς παλλαϊκή εξέγερση θα ήταν μόνο με φιλική συμφωνία ΕΖ και Ελλάδας οπότε η ΕΖ, εκτός από μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους, θα εξασφάλιζε για ένα διάστημα και την κάλυψη μιας κάπως καλής ισοτιμίας της δραχμής με το Ευρώ. Αλλά μια τέτοια συμφωνημένη έξοδος από το Ευρώ (που μεθοδικά την επισείει σαν απειλή η «αριστερή πλατφόρμα» που παίζει τον κακό στην ΕΖ για να μπορεί ο «καλός» Τσίπρας να εισπράττει τις όποιες υποχωρήσεις στις οποίες θα υποχρεωθεί η ΕΖ αν ο εκβιασμός πιάσει) θα προϋπέθετε πραγματικά φιλικές σχέσεις Ελλάδας-ΕΖ, ενώ τώρα γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή δεν γίνεται να απαιτεί η Ελλάδα πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία και ταυτόχρονα να ζητάει από αυτήν να δεχτεί να αγοράζει η ΕΚΤ τρισεκατομμύρια νέων δραχμών για να σταθεροποιήσει το νέο νόμισμα. Εδώ μπορεί κανείς να αντιτείνει ότι η κυβέρνηση μπορεί να πάει στη δραχμή με στήριξη της δραχμής από τη Ρωσία ή και την Κίνα. Σε ότι αφορά τη Ρωσία, πέρα από τις πραγματικές οικονομικές δυσκολίες της αυτήν την εποχή, το κύριο είναι το πολιτικό ζήτημα ότι δηλαδή έτσι η Ελλάδα, ακόμα και αν τεχνικά θα μπορεί να μείνει στην ΕΕ, δεν θα μπορεί να μείνει ουσιαστικά μέσα της πολιτικά: Θα θεωρείται δηλαδή από όλη την άλλη ΕΕ σαν ένα ντεφάκτο εξάρτημα της ρώσικης επίθεσης, οπότε θα λείψει το πολύτιμο ελληνικό βέτο μέσα στην ΕΕ υπέρ της Ρωσίας, βέτο που ήδη απέδωσε με τη ματαίωση νέων κυρώσεων κατά της Ρωσίας στις 27 του Γενάρη. Γι αυτό η Ρωσία θέλει πολύ περισσότερο την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ και ενάντια στην ΕΕ, παρά έξω από αυτήν. Νομίζουμε ότι μια ρωσόδουλη Ελλάδα θα φύγει από την ΕΕ μόνο με κλωτσιές. Μόνο αν η Ευρώπη δεν υποκύψει τους μήνες που έρχονται στους ελληνικούς εκβιασμούς και δεν υποχωρήσουν οι εκβιαστές στην ΕΕ, είναι πιθανό οι ρωσόδουλοι να αναγκαστούν να πάνε στη δραχμή και σε δανεισμό από τη Ρωσία. Όσο για την Κίνα αυτή έχει εξαπολύσει σήμερα μια πελώρια εκστρατεία αγοράς μεγάλων και στρατηγικών ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στα πλαίσια των τρελών ιμπεριαλιστικών της σχεδίων. Απέναντι σε αυτήν την εκστρατεία έχουν αρχίσει να υψώνονται οι πρώτες φωνές ανησυχίας από τους πιο οξυδερκείς ευρωπαίους αναλυτές που σωστά ισχυρίζονται ότι η Κίνα θέλει με αυτές τις αγορές να αδυνατίσει γεωπολιτικά την Ευρώπη.
Για τους παραπάνω λόγους και παίρνοντας σαν βάση μας την ως τώρα υποχωρητικότητα της ευρωπαϊκής μονοπωλιακής αστικής τάξης απέναντι στη Ρωσία στο ουκρανικό, βλέπουμε σαν τον πιο λογικό άμεσο στόχο αυτής της κυβέρνησης την οικονομική υποχώρηση της ΕΖ στους εκβιαστές και μέσω αυτής την επίτευξη πολιτικών και οικονομικών ρηγμάτων στην ΕΖ ακόμα και όξυνση των αντιθέσεων μέσα στις ίδιες τις χώρες της ΕΖ, ιδιαίτερα μέσα στη Γερμανία.
Αυτή η προσπάθεια δεν είναι κάτι το καινούργιο απλά τώρα παίρνει μια πολύ πιο ανοιχτή μορφή. Όλη η ως τώρα πολιτική της Ελλάδας των Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά και τώρα του Τσίπρα στα 5 χρόνια της χρεωκοπίας είχε αυτόν τον άμεσο στόχο και εν μέρει τον πετύχαινε. Το 2010 η απειλή της ελληνικής χρεωκοπίας κατάφερε να προκαλέσει από αντανάκλαση τη μεγάλη αλυσιδωτή πιστωτική κρίση της Ιρλανδίας της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και τη διάσωση των δύο πρώτων μέσα από τη διαδικασία μιας διεθνούς επιτήρησης με μέτρα που χτυπούσαν παντού και κύρια τη νότια φτωχολογιά. Αυτή η παρατεταμένη πιστωτική και κοινωνική κρίση του Νότου, δυνάμωσε τα αντιευρωπαϊκά και ρωσόφιλα φαιο-«κόκκινα» κόμματα που όξυναν τη σύγκρουση Βορρά-Νότου και παραλίγο να οδηγήσουν σε διάσπαση της ΕΖ. Επίσης σίγουρα οι πιστωτικές κρίσεις στο Νότο προκάλεσαν μια γενική οικονομική ύφεση σε όλη την ΕΕ που μόνο τελευταία άρχισε να ξεπερνιέται. Επίσης το 2011 μια απειλή χρεωκοπίας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο προκάλεσε το PSI, δηλαδή ανάγκασε την ΕΖ φανεί αναξιόπιστη στους ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας και έτσι να υπογράψει τη δική της γενικότερη πιστωτική αναξιοπιστία, πράγμα που η ΕΖ οπωσδήποτε θα βρει μπροστά της.
Αυτό λοιπόν που επιδιώκει τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα με το νέο και το μέγιστο ως τώρα εκβιασμό της για χρεωκοπία, είναι τέτοιες δανειακές παραχωρήσεις από την ΕΖ, και σε τόσο επισφαλείς συνθήκες σε ότι αφορά την αξιοπιστία αποπληρωμής των δανείων, ώστε να εξοργιστούν οι βόρειες πιστώτριες χώρες και να προκληθεί ρήγμα μέσα της, ακόμα και πιθανό στρατηγικό ρήγμα.
Ο γεωπολιτικός εκβιασμός συνεπάγεται πιο οξυμένες και βίαιες μορφές πίεσης
Επί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ο εκβιασμός είχε μόνο τη μορφή του «χρεωκοπώ οπότε σας πάω σε ντόμινο χρεωκοπιών. Δώστε μου νέα πελώρια δανεικά για να σωθείτε». Αυτός ο εκβιασμός έπιασε τότε αρκετά εύκολα γιατί κανείς δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει ότι η ελληνική υπερχρέωση ήταν άλλης εντελώς φύσης από εκείνες της Ιρλανδίας, της Ισπανίας και σε ένα πολύ μικρό βαθμό και της Πορτογαλίας. Εκείνες είχαν κρίση υπερπαραγωγής βασισμένης στον υπερδανεισμό, ενώ η Ελλάδα είχε, και έχει ακόμα πιο πολύ σήμερα, κρίση υπο-παραγωγής (λόγω πολιτικής φύσης παραγωγικού σαμποτάζ) σε συνδυασμό με μια υπερκατανάλωση που στηρίχθηκε κύρια στον ευρωπαϊκό δανεισμό. Τώρα αυτός ο εκβιασμός πιάνει λιγότερο. Και αυτό όχι γιατί η Δύση των δογματικών φιλελεύθερων κατάλαβε τις διαφορετικές αιτίες της ελληνικής χρεωκοπίας από τις άλλες χρεωκοπίες (τους λέμε δογματικούς γιατί δεν βλέπουν την πραγματικότητα αλλά το ότι κανένα στάνταρ οικονομικό εγχειρίδιο δεν προβλέπει σαμποτάζ της παραγωγής μιας χώρας από την ίδια τη χώρα), αλλά γιατί κατάλαβε ότι η Ελλάδα δεν εφάρμοσε κανένα από τα μέτρα διευκόλυνσης της παραγωγής οπότε και των εξαγωγών. Τέτοια μέτρα τα πήραν όλες οι χώρες του νότου της ΕΖ και προηγούμενα άλλες χώρες σε άλλες ηπείρους που μπήκαν σε προγράμματα διάσωσης από το ΔΝΤ, αλλά όχι η Ελλάδα. Ποτέ δηλαδή οι ρωσόφιλες κυβερνήσεις δεν πήραν στα 5 χρόνια της κρίσης μέτρα που να απελευθερώνουν την ανάπτυξη του παραγωγικού κεφαλαίου, όπως είναι η απελευθέρωση και η επιτάχυνση της αδειοδότησης επιχειρήσεων, τα χωροταξικά για τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία και τον τουρισμό, η σύνταξη του κτηματολογίου κλπ. Το μόνο μέτρο που πήραν ήταν η υπερφορολόγηση των μισθωτών, η γενική μείωση μισθών και συντάξεων, η κατάργηση σημαντικών εργασιακών δικαιωμάτων, η υπερφορολόγηση του βιομηχανικού κεφαλαίου και της ενέργειας, ενώ δεν φορολόγησαν καθόλου την Εκκλησία, τους κρατικοολιγάρχες, τη μεγάλη αγροτική γαιοκτησία και δεν κυνήγησαν καθόλου την υπερπαχυμένη κλεπτοκρατική γραφειοκρατία. Έτσι μόνο στην Ελλάδα δεν αυξήθηκαν οι εξαγωγές, πράγμα που σε στιγμές πτώσης της εσωτερικής κατανάλωσης συνέτριψε την ελληνική βιομηχανία στο μεγαλύτερο έγκλημα ιστορικής οπισθοδρόμησης από τα μέσα που έγινε ποτέ στη χώρα. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες του Νότου αποτυπώθηκε ωμά στα ελληνικά επιτόκια δανεισμού που έμειναν πανύψηλα την ώρα που μηδενίστηκαν σχεδόν στις άλλες ως χθες υπερχρεωμένες χώρες.
Έτσι τώρα ο εκβιασμός παίρνει την εξής κύρια μορφή: «χρεωκοπώ χωρίς πλέον να χρειάζομαι τα πολλά δανεικά που δώσατε στους προηγούμενους. Μην με αφήσετε να πάω στη Ρωσία για μερικά ψωροδισεκατομμύρια. Αφήστε τους ψυχρούς αριθμούς και τους απάνθρωπους κανονισμούς σας και σκεφτείτε πολιτικά». Αυτός ο εκβιασμός έχει μεγάλο βάρος μόνο τώρα δηλαδή μόλις μετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Μόνο τώρα και όχι το 2010 έχουμε μια Ευρώπη των μονοπωλιστών που τρέμουν τη Ρωσία και ταυτόχρονα αρνούνται να την αντιμετωπίσουν στο κεντρικό μέτωπο της επίθεσής της στο ουκρανικό, δηλαδή στη νέα Τσεχοσλοβακία του 1938, για να μην θυσιάσουν τα κεφάλαια και την επίπλαστη ειρήνη τους και έτσι χάσουν οικονομικό έδαφος από τους ανταγωνιστές τους στις άλλες ηπείρους. Οι ρώσοι κρατικομονοπωλιστές που κρύβονται πίσω από τα κυβερνητικά ανδρείκελά τους στην Ελλάδα, έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι τελικά οι ευρωπαίοι φιλελεύθεροι μονοπωλιστές θα προτιμήσουν να εξασφαλίσουν τη γεωπολιτική τους ηρεμία στον ευρωπαϊκό νότο και στο μεσανατολικό σύνορό της ΕΕ, δίνοντας κάθε τόσο στους μικρομεσαίους εκβιαστές των ελληνικών κυβερνήσεων μερικά ακόμα δις δανεικά και αγύριστα. (Σημειώνουμε εδώ ότι δεν αποκλείεται η γεωπολιτική απειλή να δυναμώσει και τη σκέτη οικονομική, δηλαδή να γίνει κάποια στιγμή, όσο θα σέρνεται η ελληνική κρίση, απόσυρση κεφαλαίων από χώρες του ευρωπαϊκού νότου πράγμα που θα δυναμώσει τον ελληνικό εκβιασμό). Οι Ευρωπαίοι αστοί φοβούνται να αντιμετωπίσουν την ωμή πραγματικότητα ότι αυτοί οι συριζοανελίτες ωμοί πλέον εκβιαστές έχουν πάει ήδη με τη Ρωσία και ότι τα όποια «ψωροδισεκατομμύρια» θα τους δώσουν σήμερα θα γίνουν αύριο δεκάδες και εκατοντάδες και τούτο θα αποτελεί ενθάρρυνση σε όλα τα τσιράκια και τους φίλους της Ρωσίας μέσα στην ΕΕ και στην ΕΖ αλλά και σε κάθε υπεραντιδραστικό εθνικιστή να εκβιάσουν στο μέλλον την Ένωση. Αλλά πέρα από αυτό, μια παραχώρηση αρχής, δηλαδή δανεικά χωρίς αληθινούς και ελέγξιμους οικονομικούς όρους, αλλά με ωμό εκβιασμό δεν μπορεί να περάσει χωρίς μια ένταση της διαμάχης μέσα στο Γιούρογκρουπ και τελικά μέσα στην ίδια τη Γερμανία, όπου η σύγκρουση των δύο γραμμών της αστικής τάξης απέναντι στη Ρωσία είναι στην ακμή της.
Ένας τέτοιος στόχος εξηγεί το λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση δεν κράτησε από την αρχή μια καθαρή στάση, δηλαδή δεν είπε στους δανειστές ότι εγώ δεν μπορώ να κόψω μισθούς, συντάξεις και να δεχτώ τα εργασιακά του μνημονίου, οπότε κάντε ότι νομίζετε, και να ξέρετε ότι αν δεν μου δώσετε λεφτά θα πάω τώρα με τη Ρωσία. Άφησε επίτηδες να περάσει ο χρόνος με διάφορα προσχήματα ώστε ο εκβιασμός να γίνει πιο άμεσος οπότε και πιο πειστικός, αλλά και η πολιτική ατμόσφαιρα στην ΕΖ να γίνει πιο άρρωστη. Το βασικό είναι ότι το «πάω με τη Ρωσία τώρα επειδή χρεωκοπώ τώρα» μπορούσε να ειπωθεί πειστικά μόνο αν τα κρατικά ταμεία στέγνωναν εντελώς και αν αρπάζονταν για τις ανάγκες του εκβιασμού μέχρι και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, ακόμα και με την καθαίρεση των διοικητών που αντιστέκονταν στην αρπαγή. Μόνο έτσι μπορούσε να μείνει γυμνός και αδιέξοδος, ώριμος για χρεωκοπία ο φετεινός Απρίλης, μόνο έτσι το ταξίδι του Τσίπρα στη Μόσχα στις 8 του μήνα έπαιρνε όλη τη σημασία του, όπως και τα προετοιμαστικά για τις ανάγκες του εκβιασμού ταξίδια των Δραγασάκη, Κοτζιά στην Κίνα καθώς και του Λαφαζάνη για συζητήσεις με την Γκάζπρομ στη Ρωσία. Όλα ήταν έτοιμα για να μπει στο Γιούρογκρουπ το δίλημμα: θα επιμένετε στην αριθμητική σας των δημοσιονομικών ισορροπιών, ή θα αντιμετωπίσετε πολιτικά τώρα το ελληνικό ζήτημα, δηλαδή θα παραβιάσετε τους αριθμούς και τους κανονισμούς σας για να εμποδίσετε τη χρεωκοπία μας και την κατακλυσμιαία σε πολιτικές συνέπειες έξοδό μας από το Ευρώ αυτήν εδώ τη στιγμή; Αυτός ο εκβιασμός διατυπώνεται με την κατάλληλη σοσιαλφασιστική γλώσσα και τακτική για να κερδίζεται σε ένα βαθμό η μάζα του εργαζόμενου λαού και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ενάντια στους δανειστές και κυρίως ενάντια στο Γιούρογκρουπ που είναι ο θεσμός που πιο πολύ εξοργίζει τους εχθρούς της ΕΕ γιατί προσπαθεί να διατηρήσει το κοινό της νόμισμα σε ένα σύνολο κρατών που δεν έχουν σφιχτή πολιτική ενότητα.
Η ψευτοταξική δημαγωγία στην υπηρεσία των εκβιαστών
Για τους λαούς της Ευρώπης, αλλά και για τον ίδιο τον ελληνικό λαό η κυβέρνηση των πρακτόρων τοποθετεί σαν μοναδική αιτία της σύγκρουσής της με τους ευρωπαίους πιστωτές την τάχα ηρωική άρνησή της να μειώσει μισθούς, συντάξεις καθώς και να δεχτεί την περικοπή που επέβαλαν τα μνημόνια στα εργασιακά δικαιώματα. Γι αυτό το λόγο ψήφισε το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση που έδινε εντελώς ασήμαντα ψίχουλα στους άνεργους και μάλιστα όχι άμεσα. Αυτό το νομοσχέδιο το πέρασε η κυβέρνηση επίτηδες σε σύγκρουση με τη δέσμευση που είχε αναλάβει στο Γιούρογκρουπ να μην προχωρήσει χωρίς συνεννόηση μαζί του, για να πετύχει μια πρώτη πολιτική νίκη ενάντιά του. Γι αυτό το λόγο το πέρασε άρον-άρον λίγο πριν την συνεδρίαση της λεγόμενης Επταμερούς συνάντησης κορυφής της 19 Μάρτη. Αυτό το νομοσχέδιο ήταν προσεκτικά διαλεγμένο ώστε να είναι το πρώτο σημείο στο οποίο οι αριθμοί και οι συμφωνίες, εν προκειμένω η συμφωνία της 20 του Φλεβάρη του Γιούρογκρουπ, θα δέχονταν ένα πλήγμα, αν και όχι καθοριστικό, κάτω από τη πίεση της πολιτικής και βέβαια της πολιτικής δήθεν υπέρ των φτωχών και κατά του κεφάλαιου, που είναι η παγκόσμια πολιτική του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού για τη συσπείρωση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων μαζών ενάντια στο δυτικό κεφάλαιο και στις αντίπαλες με τη Ρωσία αστικές τάξεις του τρίτου κόσμου. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι ακόμα πολιτικά συγκροτημένος σε αυτήν την ιστορική φάση σε ένα ξεχωριστό στρατόπεδο ο νομοτελειακά κύριος εχθρός του φασιστικού μονοπωλιακού κεφάλαιου, που είναι η παγκόσμια εργατική τάξη. Αυτό το γεγονός οφείλεται με τη σειρά του στο ότι το σύγχρονο φασιστικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, το ρωσοκινέζικο, αντίθετα με το γερμανικό χιτλερικό, βγήκε μέσα από την άλωση από τα μέσα της εργατικής εξουσίας στις δύο μεγαλύτερες ως τώρα εργατικές επαναστάσεις στον κόσμο, τη ρώσικη και την κινέζικη, οπότε είχε την εμπειρία να διαβρώσει και να τσακίσει ως τώρα από τα μέσα κάθε νέα γνήσια εργατική συγκρότηση και αντίσταση εναντίον του. Το κάλπικο είδος αυτής της «ταξικότητας» αποκαλύπτεται όταν οι ρώσοι πράκτορες σε κάθε χώρα χτυπάνε μόνο το δυτικού τύπου κεφάλαιο και ποτέ το ρωσοκινέζικο που είναι και το πιο φασιστικό, αρπακτικό και διεφθαρμένο. Το νομοσχέδιο για την «ανθρωπιστική κρίση» είναι η ακραία έκφραση της επιλεκτικής ταξικής πάλης του Σύριζα υπέρ των φτωχών και πεινασμένων, που υποτίθεται ότι πρέπει να συγκρούονται με οποιαδήποτε διακρατική συμφωνία με το κάθε Γιούρογκρουπ των πλουσίων δανειστών, αλλά πρέπει να μην αντιδρούν στα εργοτάξια-κάτεργα της COSCO, και κυρίως να μην διεκδικούν ανοιχτά εργοστάσια και φορολόγηση της ρωσόφιλης πάμπλουτης εκκλησίας, των κινεζόφιλων εφοπλιστών, της Γκάζπρομ, των Μπόμπολα και Σια κλπ. Ο προσδιορισμός «ανθρωπιστική» υποβιβάζει τους ανέργους σε αντικείμενο φιλανθρωπίας των σωτήρων και όχι υποκειμένων της ταξικής πάλης ενάντια σε αυτούς που τους έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Και τους έφερε κατ’ εξοχήν το παραγωγικό αντεργατικό σαμποτάζ στο οποίο διαπρέπει ο φιλάνθρωπος ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος μετατρέπει τους εργάτες σε ανέργους και μετά τους σώνει με 13,9 Ευρώ το μήνα (200 εκ Ευρώ το χρόνο «ανθρωπιστικό κεφάλαιο» /1.200.000 άνεργοι/12 μήνες).
Με το σταμάτημα του παραγωγικού σαμποτάζ, κυρίως με το σταμάτημα της απαγόρευσης των επενδύσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εξασφαλίσει όχι μόνο δεκάδες φορές περισσότερα χρήματα στα κρατικά ταμεία, αλλά πάνω απ όλα δουλειά για τους ανέργους, πράγματα δηλαδή που δεν χρειάζονται καμιά συνεννόηση και κανέναν έλεγχο από καμιά Τρόικα και τα οποία σύντομα θα έκαναν την τελευταία εντελώς αχρείαστη. Το βασικό ιδεολόγημα για το ΣΥΡΙΖΑ όπως και για κάθε ψευτοαριστερά είναι ότι μπορεί να λυθεί το κοινωνικό πρόβλημα ακόμα και μιας βομβαρδισμένης παραγωγικά χώρας με τη φορολογία των πλούσιων και με το μοίρασμα των χρημάτων τους στους φτωχούς. Η πολιτική οικονομία κάθε δημαγωγού είναι η αναδιανομή της κατανάλωσης και καθόλου η αλλαγή στις σχέσεις παραγωγής ή στον όγκο και στη σύνθεση της παραγωγής. Η αναδιανομή πλούτου μέσω της φορολογίας, πράγμα που είναι μία από τις κατακτήσεις των εργαζόμενων μαζών, δεν είναι σε τελική ανάλυση παρά μεταφορά μέρους της υπεραξίας από το κεφάλαιο πίσω στη εργασία που την παρήγαγε και στην κοινωνία γενικά. Αλλά η παραγωγή υπεραξίας προϋποθέτει την παραγωγή γενικά και είναι μέρος της. Σε όποιο βαθμό κάποιος σκοτώνει με σαμποτάζ την παραγωγή, στον ίδιο βαθμό σκοτώνει την υπεραξία και την αναδιανομή της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σκοτώνει και το μέρος του προϊόντος της δουλειάς του που καρπώνεται ο ίδιος ο εργάτης και το οποίο ονομάζεται μισθός. Γι αυτό το λόγο καμιά φορολογική πολιτική, ούτε αυτή της μάξιμουμ συλλογής φόρων, ούτε καν ένα πιο αποτελεσματικό κυνηγητό των φοροφυγάδων δεν μπορεί να ανεβάσει ή έστω να διατηρήσει τις όλο και πιο πεσμένες αποδοχές των μισθωτών και συνταξιούχων σε μια χώρα που βομβαρδίζεται η παραγωγή της.
Ένα πρώτο πλήγμα στην συνοχή της ΕΖ και της ΕΕ με την σύγκλιση της Επταμερούς
Η πολιτική των εκβιαστών έχει μέχρι τώρα δώσει δύο αντίθετα αποτελέσματα. Από τη μια έχει εξοργίσει και σε ένα βαθμό συσπειρώσει εναντίον τους τους ευρωπαϊστές που αποτελούν την πλειοψηφία και μέσα στο Γιούρογκρουπ και μέσα στη Γερμανία και από την άλλη έχει βγάλει στο προσκήνιο και έχει φέρει στην επίθεση τους κατευναστικούς προς τη Ρωσία και τους ρωσόφιλους της ΕΕ και της Γερμανίας που επιχειρούν και σε ένα βαθμό πετυχαίνουν πλήγματα στους αντιπάλους τους, κυρίως στο Γιούρογκρουπ. Ένα τέτοιο πλήγμα είναι το απαρατήρητο για τους περισσότερους πολιτικό χτύπημα που έδωσε στο Γιούρογκρουπ η ίδια η σύγκλιση της Επταμερούς των Βρυξελλών στις 19 Μάρτη αλλά και το γεγονός ότι στο τέλος των εργασιών της ο οικοδεσπότης της πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ, ανακοίνωσε ότι η Κομισιόν αποφάσισε να διαθέσει ένα πακέτο 2 δις στην Ελλάδα που σε ένα μεγάλο μέρος του ήταν για την ανθρωπιστική κρίση. Αυτή η τελευταία κίνηση εξ αιτίας της στιγμής που έγινε και ανεξάρτητα από το αν το κονδύλι υπήρχε από πριν, όπως ισχυρίστηκε αμέσως μετά η ΝΔ, ήταν ένα απευθείας πολιτικό ράπισμα στον επικεφαλής της απεσταλμένης από το Γιούρογκρουπ Τρόικας, που τώρα τη λένε τεχνικά κλιμάκια, Κοστέλο. Αυτός μόλις είχε διαμαρτυρηθεί στην ελληνική κυβέρνηση για το ότι το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση πέρασε χωρίς καμιά συνεννόηση «με τους θεσμούς», όπως επέβαλε η συμφωνία της 20 του Φλεβάρη για κάθε νομοσχέδιο σχετικό με τα δημοσιονομικά. Η έκτακτη ψήφιση αυτού του νομοσχέδιου λίγο πριν τη συνεδρίαση της επταμερούς δεν είχε σαν στόχο την άμεση ανακούφιση των ωφελημένων από αυτό αλλά το πλήγμα στο κύρος του Γιούρογκρουπ, πράγμα που αποδείχτηκε από το ότι μισό μήνα μετά η κυβέρνηση δεν έχει ακόμα εκδώσει τους εφαρμοστικούς νόμους και τα διατάγματα, δηλαδή δεν έχει δώσει δραχμή στους δικαιούχους, παρά το επείγον της ανάγκης που επικαλέστηκε. Με τις πλάτες λοιπόν της Επταμερούς η τελευταία άρχισε να περιφέρει τα τεχνικά κλιμάκια από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο και να τα υποχρεώνει να συνεδριάζουν σε κρεβατοκάμαρες και να κρύβονται σαν παρίες ποδοπατώντας έτσι ακόμα παραπάνω το Γιούρογκρουπ ή σε πολιτικό επίπεδο δίνοντας σημαντικούς πόντους στην γραμμή Μέρκελ-Ολάντ-Γιούνκερ του κατευνασμού των εκβιαστών, που είναι στην ουσία γραμμή κατευνασμού της Ρωσίας, ενάντια στην γραμμή τήρησης των κοινοτικών κανόνων που προωθούν οι ευρωπαϊστές μέσα στο Γιούρογκρουπ με κύριους εκφραστές τους Σόιμπλε και Ντάισελμπλουμ. Στο βάθος η γραμμή των ευρωπαϊστών δοκιμάζει τώρα σχετικά εύκολα πλήγματα στο επίπεδο της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού γιατί αυτοί δέχτηκαν να γίνουν για πέντε ολόκληρα χρόνια συνδιαχειριστές της ελληνικής κρίσης με τους διαπιστωμένα ψεύτες και εντελώς ασυνεπείς έλληνες πρωθυπουργούς. Αυτοί δεν προωθούσαν κανένα ουσιαστικό αναπτυξιακό μέτρο από τα συμφωνημένα με τους πιστωτές και κλείνανε τα δημοσιονομικά κενά, όσο τα κλείνανε, σχεδόν αποκλειστικά με το ανελέητο χτύπημα των φτωχών και των μικρομεσαίων, ενώ υπήρχαν μνημονιακές δεσμεύσεις για γερή φορολόγηση και του είδους των πλούσιων που προαναφέραμε. Το χειρότερο είναι ότι οι πολιτικοί της ευρωπαϊκής γραμμής όχι μόνο δεν αποκάλυψαν ποτέ στο λαό μας αυτήν την ασυνέπεια, αλλά μη θέλοντας να δώσουν την πολιτική μάχη με τους κατευναστές επέτρεψαν στους προβοκάτορες πρωθυπουργούς και κυρίως στους αγανακτισμένους αντιευρωπαίους της αντιπολίτευσης, τους Σύριζα ψευτοΚΚΕ και ναζήδες, να, κατηγορούν αποκλειστικά τους πιστωτές για την παραγωγική καταστροφή της χώρας και την εξαθλίωση του λαού και έτσι σταδιακά να σπρώχνουν την κοινή γνώμη να βλέπει με μίσος τους πραγματικούς ευρωπαϊστές και με συμπάθεια τα τέρατα του Κρεμλίνου.
Αλλά αυτοί είναι οι λόγοι που κάνουν απλά ευάλωτους τους ευρωπαϊστές της ΕΖ στην ωμή εκβιαστική επίθεση των πουτινικών της Αθήνας, όμως ο λόγος που δεν τους αφήνει αυτή τη στιγμή να απαντήσουν αποτελεσματικά είναι ότι έχει συγκροτηθεί εναντίον τους το ρεύμα των κατευναστών και των ρωσόφιλων, το οποίο έφτασε στο σημείο να σκαρώσει ένα νέο έκτακτο όργανο κορυφής για να εξετάσει την πολιτική σύγκρουση της ΕΖ με την Ελλάδα, ένα όργανο που δεν είναι ούτε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ούτε το Γιούρογκρουπ και το οποίο ονομάστηκε Επταμερής. Δηλαδή για χάρη του εκβιαστή και με αίτησή του συγκλήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΖ και της ΕΕ ένα μη θεσμικό όργανο κορυφής από το οποίο παραμερίστηκαν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης και έμειναν να συζητάνε δύο από αυτές η Γαλλία και η Γερμανία, μαζί με τον νέο πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ, που τυπικά συγκάλεσε την επταμερή και προέδρευσε σε αυτήν, ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ντράγκι, ενώ μόλις την τελευταία στιγμή και προφανώς μετά από αντιδράσεις του Γιούρογκρουπ, καλέστηκε και ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ντάισελμπλουμ στην ουσία για να νομιμοποιήσει αυτήν την αντι-Γιούρογκρουπ παρασυναγωγή. Το σημαντικότερο πρόσωπο σε αυτή τη σύσκεψη βρέθηκε να είναι ο Τσίπρας, δηλαδή ο εκπρόσωπος των εκβιαστών που ξαφνικά βρέθηκε προνομιακός συνομιλητής των δύο μεγαλύτερων χωρών της ΕΖ και μέλος μιας στενής διαπραγμάτευσης κορυφής. Γι αυτήν την αθλιότητα ο μόνος που τόλμησε ανοιχτά να διαμαρτυρηθεί και μάλιστα με οργή ήταν ο πρωθυπουργός του Βελγίου που κατήγγειλε τον παραμερισμό των άλλων ηγετών της ΕΖ και γενικότερα της ΕΕ από αυτή τη συνάντηση. Το μεγαλύτερο από όλα τα κακά που έκανε αυτή η διασπαστική κίνηση ήταν ότι ενίσχυσε αποφασιστικά στα μάτια όλων των αντιευρωπαϊκών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα των ρωσόφιλων, τον κεντρικό προπαγανδιστικό ισχυρισμό τους ότι η ΕΕ και η ΕΖ δεν είναι μια δημοκρατική ένωση κρατών, αλλά ένα διευθυντήριο στο οποίο τον καθοδηγητικό ρόλο έχουν η Γερμανία και η Γαλλία και το οποίο βρίσκεται δίπλα σε μια τάχα άεθνη και αντεθνική κοσμοπολίτικη γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία έχει τυπικό εκπρόσωπο την Κομισιόν.
Βέβαια αν ψάξει κανείς βαθύτερα τη σύνθεση της επταμερούς θα ανακαλύψει ότι στην μεγάλη πλειοψηφία τους είναι κατευναστές ή και φίλοι της πουτινικής πολιτικής. Ο Ολάντ και η Μέρκελ έδειξαν τις αληθινές τους κλίσεις στο ουκρανικό, όπου έχουν σχηματίσει ένα πολύ αγαπημένο τρίο με τον Πούτιν στον οποίο, μετά από κάθε συνάντηση στο Μινσκ, παραδίνουν και ένα κομμάτι της Ουκρανίας, ενώ αποκλείουν κάθε στρατιωτική βοήθεια σε αυτήν και κάθε λύση που δεν θα είναι ειρηνική, δηλαδή συμφωνημένη με τη Ρωσία. Ο οικοδεσπότης Γιούνκερ δεν είναι μόνο ο πιο μαχητικός υπερασπιστής της ελληνικής διαλυτικής τακτικής μέσα στην ΕΖ. Από την πρώτη στιγμή της ανόδου του Πούτιν στην εξουσία ο Γιούνκερ είναι ο πιο μαχητικός υπερασπιστής της ενότητας της ΕΕ-Ρωσίας, έχει κρατήσει μια ξεδιάντροπα φιλοπουτινική στάση στη γενοκτονία της Τσετσενίας, ενώ σαν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έδεσε στενά την οικονομία της χώρας του με την ρώσικη σε επίπεδο εξαγωγής κεφαλαίου, και σαν δήθεν φεντεραλιστής πήγε να διαλύσει την ΕΖ υποστηρίζοντας, όπως όλοι οι ρωσόφιλοι, τα εντελώς πρόωρα πριν από την πολιτική ενοποίηση της ΕΖ ευρωομόλογα. Αλλά καμιά καλύτερη απόδειξη για τις αληθινές κλίσεις του δεν υπάρχει από το πόσο φανατικά εκστράτευσε υπέρ της εκλογής του στην προεδρία της Κομισιόν ο ανθυποψήφιος του από τη μεριά της «αριστερής» ομάδας του ευρωκοινοβουλίου Τσίπρας. Η εκλογή του Τσίπρα σαν υποψήφιου της είναι το πιο τρανταχτό δείγμα για τη διάβρωση της λεγόμενης ευρωπαϊκής αριστεράς από τους ανθρώπους της πουτινικής Ρωσίας).
Αλλά και ο Τουσκ που σαν Πολωνός φαίνεται σαν ο πιο αντιρώσος στο τραπέζι της Επταμερούς έγινε πρωθυπουργός της χώρας του χτυπώντας τις πιο αντιπουτινικές πατριωτικές τάσεις της πολωνικής αστικής τάξης και κατηγορήθηκε από αυτές ότι κάλυψε τη δολοφονία του ηγέτη τους πρωθυπουργού Κατσίνσκυ σε ένα αεροπορικό «δυστύχημα» στο Σμολένσκ που μακρόχρονες έρευνες απέδειξαν ότι προκλήθηκε με ευθύνη των ρώσικων αρχών. Αυτό που χαρακτηρίζει τον Τουσκ είναι η ταύτισή του με τον Ομπάμα και την τουλάχιστον κατευναστική προς τη Ρωσία γραμμή Ομπάμα-Μέρκελ-Ολάντ, δηλαδή τη γραμμή της μη στρατιωτικής ενίσχυσης της Ουκρανίας, Αλλά το πιο βασικό είναι ότι ποτέ ένας πατριώτης πολωνός την ώρα που η ίδια η χώρα του κινδυνεύει από μια ανάλογη εισβολή και ετοιμάζεται πυρετώδικα γι αυτήν, δεν θα λύσσαγε όπως ο Τουσκ να δηλώνει ότι για γεωπολιτικούς λόγους θα ήταν «ηλιθιότητα» να φύγει από το Ευρώ η Ελλάδα, μια Ελλάδα δηλαδή που ψηφίζει στην ΕΕ εναντίον των κυρώσεων υπέρ της Ρωσίας, δηλαδή ανοιχτά κατά της Πολωνίας. Μιλώντας στον Γκάρντιαν στις 15 του Μάρτη ο Τουσκ είπε ότι «Τα αποτελέσματα της εξόδου της Ελλάδας θα είναι το πιο δραματικό κεφάλαιο στην ιστορία της ΕΕ. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για χρήματα και γεωπολιτικές απειλές. Πρόκειται για αξιοπρέπεια, συναισθήματα. Πρέπει να αποφύγουμε οτιδήποτε θα μπορούσε να ταπεινώσει την άλλη πλευρά. Η αξιοπρέπεια και η ταπείνωση και άλλα συναισθήματα είναι πολύ σημαντικά στην πολιτική, όχι μόνο οι αριθμοί.» και συνέχισε ο Τουσκ: «..Πολλοί Έλληνες σήμερα αισθάνονται ταπεινωμένοι. Αυτή η νέα κυβέρνηση και ο Σύριζα είναι μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη περίπτωση.» (http://www.theguardian.com/world/2015/mar/15/donald-tusk-putins-policy-enemies-conflict-european-council-sanctions-russia). Ο Τουσκ κάνει πως δεν ξέρει ότι το αίσθημα ταπείνωσης το ξεσηκώνουν πάντα οι φασίστες στους λαούς τους για να τους γεμίσουν με μίσος και να τους σπρώξουν σε πολέμους ενάντια στους εχθρούς που οι φασίστες υποδεικνύουν. Αυτό είναι το αίσθημα ταπείνωσης που ενστάλαξε ο Χίτλερ στους Γερμανούς ενάντια στην Αγγλία και στην ΕΣΣΔ , αυτό ο Μουσολίνι στους Ιταλούς ενάντια στους ίδιους εχθρούς, αυτό ενσταλάζουν σήμερα ενάντια στη Δύση ο Πούτιν στους Ρώσους και οι ισλαμιστές στους Άραβες, αυτό που ενσταλάζουν εδώ και πέντε χρόνια τα φαιο-«κόκκινα» ανδρείκελα του Πούτιν στον ελληνικό λαό ενάντια στην Ευρώπη και ειδικά στην Γερμανία, την ώρα που είναι κύρια οι ίδιοι που τον ρίξαν στην πείνα και την ταπείνωση της διεθνούς ζητιανιάς.
Να λοιπόν με ποια κυρίαρχη αντίληψη συγκλήθηκε η Επταμερής, πιστεύουμε με πρωτοβουλία της Μέρκελ που λίγο πριν την συνεδρίασή της δήλωσε για πρώτη φορά ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει για γεωπολιτικούς λόγους μέσα στην ΕΖ.
Το πόσο διεθνής ήταν αυτή η πίεση υπέρ του Τσίπρα φάνηκε από το ότι αυτό ακριβώς απαίτησε ο Ομπάμα που πήρε τηλέφωνο την Μέρκελ πριν τη συνάντηση της Επταμερούς για να απαιτήσει «ρεαλιστική» στάση απέναντι στην κυβέρνηση Σύριζα με την ίδια γεωπολιτική λογική και μάλιστα για να υποστηρίξει ακριβώς την βασική γραμμή οικονομικής πολιτικής με την οποία κατέβαινε ο Τσίπρας στις διαπραγματεύσεις. Αυτή τη γραμμή την είχε προβάλει ανοιχτά ο Ομπάμα σε μια άλλη κρίσιμη επέμβασή του στα εσωτερικά της ΕΕ όταν πριν από την κρίσιμη συνεδρίαση της 20 του Φλεβάρη του Γιούρογκρουπ απαίτησε με θράσος να σταματήσει η πολιτική της λιτότητας για την Ελλάδα και να εφαρμοστεί μια αναπτυξιακή στρατηγική εντός της Ευρωζώνης ενώ μιλώντας για αναγκαίες μεταρρυθμίσεις μίλησε μόνο για την φοροδιαφυγή, δηλαδή κινήθηκε ακριβώς στην πολιτική πλατφόρμα της σημερινής λίστας Τσίπρα-Βαρουφάκη στο Γιούρογκρουπ!!! (http://greece.greekreporter.com/2015/02/01/u-s-president-obama-in-support-of-greece-suggests-no-more-austerity-video/#sthash.jINylm6H.dpuf )
Αυτό δείχνει πόσο ο Ομπάμα συντονίζεται με τα ανδρείκελα του και τον Πούτιν ενάντια στην ενότητα και στην πολιτική ανεξαρτησία της Ευρωζώνης. Δεν είναι ανάγκη εδώ να ξαναγράψουμε για την όχι απλά κατευναστική αλλά φιλορώσικη γραμμή που ακολουθεί η προεδρία Ομπάμα με πιο χαρακτηριστική εκδήλωσή της το παγκόσμιο αντι-ISIS μέτωπό, το οποίο ενώνει τις ΗΠΑ και την ΕΕ με το Ιράν και με τη Ρωσία κόντρα στις ειρηνόφιλες αραβικές κυβερνήσεις και στα αντιφασιστικά κινήματα (όπως εκείνα στη Συρία και στην Αίγυπτο). Κυρίως το αντι-ISIS διεθνές αντιτρομοκρατικό μέτωπο είναι κόντρα ιδιαίτερα στα συμφέροντα των ευρωπαϊκών λαών που ο αληθινός τους εχθρός δεν είναι οι μερικές χιλιάδες ληστές, βιαστές και δουλοκτήτες προβοκάτορες του ISIS, που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί από τα ίδια τα αραβικά κράτη, αλλά η υπερδύναμη των 150 εκατομμυρίων με τα πυρηνικά και τον τεχνολογικά τέλειο στρατό η οποία εισβάλει στην ευρωπαϊκή Ουκρανία και τη διαμελίζει και η οποία μέσω των κυβερνήσεων της Ουγγαρίας, Σλοβακίας, Τσεχίας, και κυρίως της Ελλάδας προσπαθεί να διασπάσει την ΕΕ. Βεβαίως ο Ομπάμα πατάει σε ένα άθλιο υφεσιακό απέναντι στη Ρωσία ρεύμα της αμερικάνικης μονοπωλιακής αστικής τάξης, το αντίστοιχο με εκείνο που επιτρέπει στους Μέρκελ, στους Ολάντ, στους Ρέντσι, στους Γιούνκερ και στους Τουσκ να παίζουν ανοιχτά ή καλυμμένα το ρώσικο παιχνίδι στην ίδια την Ευρώπη.
Η αντίσταση της ΕΕ απέναντι στους εκβιαστές φαιο-«κόκκινους» της χώρας μας θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της
Να λοιπόν πως συμβαίνει μια πολιτική συμμορία που άρπαξε την εξουσία μετά από μια αντιευρωπαϊκή εκστρατεία πέντε χρόνων σε μια μικρή και καταχρεωμένη χώρα σαν την δικιά μας, να συμπεριφέρεται εκβιαστικά απέναντι σε μια σχεδόν ολόκληρη ήπειρο χρησιμοποιώντας σαν όπλο από τη μια το ίδιο το πελώριο χρέος της και από την άλλη, και κυρίως, τη συμμαχία της με τις δύο ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, την τακτική συμμαχία με τη μία τις υπερεπεμβατικές αλλά κατερχόμενες ΗΠΑ, και τη στρατηγική συμμαχία της με την άλλη, τη νεοχιτλερική και ανερχόμενη Ρωσία, η οποία σήμερα είναι ο κύριος εχθρός της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Αν προσθέσει κανείς σε αυτές τις υπερδυνάμεις και την προς το παρόν μόνο οικονομική υπερδύναμη, την επίσης φασιστική Κίνα, που από την αρχή της κρίσης χρέους υποστηρίζει με μανία την Ελλάδα απέναντι στην ΕΖ, (δες άρθρο Ν.Α, http://www.oakke.gr/component/k2/item/347) μπορεί να καταλάβει γιατί η ελληνική κυβέρνηση των μικρομεσαίων φαιο-«κόκκινων» συμπεριφέρεται με τόσο μεγάλο θράσος μέσα και έξω από τα ευρωπαϊκά όργανα, γιατί κατσαδιάζει όσες κυβερνήσεις της κάνουν κριτική είτε στο Νότο είτε στο Βορρά της ΕΕ, γιατί ποδοπατεί αποφάσεις που έχει υπογράψει, γιατί συγκαλεί διαρκώς τα Γιούρογκρουπ χωρίς να έχει πραγματικές προτάσεις, ή να στέλνει τις δουλεμένες στο πόδι προτάσεις της στο Euroworking Group σε i-pad, γιατί ξεφτιλίζει τα όργανα ελέγχου των συμφωνιών που έχει υπογράψει. Τα κάνει αυτά γιατί ως τώρα περισσότερο κερδίζει από αυτά παρά χάνει στο πρακτικό επίπεδο, δηλαδή κερδίζει ταλάντευση, αμηχανία και μισοεκδηλωμένη διάσπαση του ευρωπαϊκού μετώπου, παρόλο που δεν παίρνει λεφτά. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτού του κέρδους, εκτός από την σύγκλιση της Επταμερούς ήταν η τρυφερή υποδοχή της Μέρκελ στον Τσίπρα, που αντικειμενικά αποτελούσε αποδοκιμασία και περιθωριοποίηση της τακτικής Σόιμπλε. Προηγούμενα ο Σόιμπλε είχε δεχτεί μια ισχυρή επίθεση από τον αγγλοσαξωνικό τύπο, ιδιαίτερα από τους Νιου Γιορκ Τάιμς και τους Φαινάνσιαλ Τάιμς ότι με τη στάση του ήταν συνυπεύθυνος για την όξυνση της σχέσης της ελληνικής κυβέρνησης με την Γερμανία και ευρύτερα με την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα της πολιτικής Μέρκελ ήταν η παραίτηση στα τέλη του Μάρτη του υπαρχηγού του κόμματος των χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας Γκαουβάιλερ σε διαμαρτυρία για την υποχωρητική τακτική της Μέρκελ απέναντι στην Ελλάδα. Αυτή η παραίτηση δεν δυνάμωσε την ευρωπαϊκή αλλά αντίθετα την ευρωσκεπτικιστική, δηλαδή στο βάθος την πιο δεξιά αντιευρωπαϊκή γραμμή μέσα στον κυβερνητικό συνασπισμό με την οποία έχει δεσμούς ο Γκαουβάιλερ. Μπροστά σε αυτά τα πολιτικά κέρδη και άλλα αναμενόμενα η απόσπαση χρημάτων από την ΕΖ ήταν και είναι για τους ρωσόδουλους το βασικό μέσο και όχι ο κύριος στόχος. Το αφεντικό τους κερδίζει πάρα πολλά μόνο και μόνο που επί τρεις μήνες η Ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν ασχολείται καθόλου με το κατασπάραγμα της Ουκρανίας από τους ρώσους εισβολείς αλλά με το ελληνικό ζήτημα, καθώς η Ουκρανία είναι ακόμα μακριά από το πορτοφόλι της ενώ η Ελλάδα είναι μέσα σε αυτό. Το ευρωπαϊκό χρήμα οι εκβιαστές, από τον Παπανδρέου και το Σαμαρά ως τον Τσίπρα, το θέλανε πρώτα απ όλα για να αρρωσταίνουν πολιτικοοικονομικά την Ευρώπη και όχι για να σώνουν τη χώρα ή έστω να τη ανακουφίζουν, απόδειξη ότι όσο πιο πολλά λεφτά παίρνανε τόσο πιο πολύ σαμποτάρανε την παραγωγή, τόσο πιο πολύ εξαθλιώνανε το λαό και τόσο πιο πολύ βυθίζονταν στην χρεωκοπία. Βεβαίως όπως και οι προηγούμενές της έτσι και η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει πολύ και τα λεφτά. Ειδικά μάλιστα γι αυτήν τα λεφτά θα είναι ένα πολιτικό τρόπαιο αν θα έχουν αποσπαστεί χάρη στον εκβιασμό, δηλαδή χάρη στην «περήφανη στάση» της απέναντι στον εχθρό Ευρώπη. Επίσης χωρίς αρκετά νέα δανεικά η κυβέρνηση θα χάσει πολύ γρήγορα την πλατειά ψηφοφορική βάση της ή θα υποχρεωθεί να πάρει δανεικά από τους ρωσοκινέζους πράγμα που σε μεγάλο βαθμό θα απελευθέρωνε πολιτικά την Ευρώπη από αυτόν τον ιδιόμορφο ρώσικο εκβιασμό στο εσωτερικό της.
Ο νέου τύπου εκβιασμός αντιστοιχεί σε δυνάμωμα του φασισμού μέσα στη χώρα
Η βασική διαφορά της κυβέρνησης Τσίπρα από εκείνες των επίσης ρωσόφιλων αλλά ευρωπαϊκών στη μορφή προκατόχων της της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ότι επειδή περνάει υποχρεωτικά από τον οικονομικό εκβιασμό, στον γεωπολιτικό, όλο και περισσότερο συμπεριφέρεται σαν το αφεντικό της, τον Πούτιν. Είναι ο ανοιχτός πλέον προστάτης της, Πούτιν, που τη διδάσκει πως μπορεί κανείς να υπογράφει συμφωνίες με την ΕΕ και διαρκώς να τις ποδοπατά, ή πώς μπορεί να αντικαθιστά τη συζήτηση με τετελεσμένα στην πράξη, η πως πρέπει να διασπάει μια χαλαρή ένωση κινούμενος με επίδειξη αποφασιστικότητας και γοργά χωρίς να νοιάζεται για ανάλογες αντιδράσεις από την άλλη μεριά. Αυτός είναι και ο λόγος που η συμμορία κινείται με ακόμα πιο ωμή και φασιστική επιθετικότητα στο εσωτερικό της χώρας μας. Οι περισσότεροι αστο-φιλελεύθεροι στη χώρα μας αντί να ανησυχούν γελάνε με τα καμώματά της νομίζοντας ότι θα πέσει γρήγορα. Αλλά αυτά τα καμώματα έχουν σαν στόχο να παραλύσουν την εσωτερική δημοκρατική και φιλοευρωπαϊκή αντίσταση και αυτό να το δει και η Ευρώπη και να τους πάρει ακόμα πιο στα σοβαρά. Δεν δώσανε τυχαία σε ένα φασιστικό εξάμβλωμα την προεδρία της Βουλής. Η Κωνσταντοπούλου είναι εκεί για να ξεφτιλίζει συνειδητά την κοινοβουλευτική λειτουργία, να εξοργίζει και να ταπεινώνει μια ήδη αδύναμη αντιπολίτευση, να προστατεύει επιδεικτικά τους ναζί κανίβαλους βουλευτές και να τους κάνει κομμάτι της συγκυβέρνησης, να προστατεύει ακόμα πιο επιδεικτικά τους ψευτοαναρχικούς τραμπούκους για να κλείνουν έστω για λίγο την πόρτα της Βουλής, να γίνεται ο ενοποιητικός σύνδεσμος της Βουλής με τον ίδιο το στρατό, που από την 25η του Μάρτη έχει μπει πια επίσημα στην πολιτική ζωή. Η Κωνσταντοπούλου είναι το αληθινό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το αποκρουστικό πρόσωπο της δικτατορίας που η πουτινική Ρωσία και τα τσιράκια της ετοιμάζουν για την Ελλάδα. Έτσι κάπως γελούσαν οι γερμανοί φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες με τους πομπώδεις, αλαζονικούς εθνικοσοσιαλιστές πριν καταλάβουν ότι η γελοιότητά τους ήταν ταυτόσημη με την απρόσμενη παραδοξότητα της ξαφνικής κόλασης που ετοιμάζανε. Βέβαια εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Είναι άλλο πράγμα ένας αληθινός Χίτλερ όπως ο Πούτιν και άλλο ένας Τσίπρας και η παρέα του. Ο Πούτιν είναι, όπως ο Χίτλερ, ο εκπρόσωπος του πανίσχυρου κρατικομονοπωλιακού κεφάλαιου της χώρας του και αντλεί τη δύναμή του μέσα από την ίδια του τη χώρα και εν μέρει από το λαό της που αυτό το κεφάλαιο έχει φανατίσει εδώ και μισό αιώνα με το μεγαλορώσικο νεοτσαρικό επεκτατικό πνεύμα. Αντίθετα ο Τσίπρας και η παρέα του έχουν την βασική δύναμη τους έξω από τη χώρα τους και έξω από το λαό τους, και είναι αδύνατο να πείσουν αυτόν τον τελευταίο να γίνει δουλικά υποτακτικός μιας ξένης χώρας όπως γίνανε οι ίδιοι. Γι αυτό το λόγο αυτοί έχουν κάτι το πραγματικό γελοίο καθώς πρέπει να φαίνονται δυνατοί ενώ είναι εντελώς ασήμαντοι, οπότε η εξουσία τους είναι γεμάτη αντιφάσεις και εσωτερικά τεμαχισμένη και ασταθής. Αλλά αυτό σημαίνει ότι είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι γιατί πρέπει να κρύψουν επειγόντως την γελοιότητά τους με τη βία τους. Γι αυτό έχουν κατεβάσει το παρακράτος τους στο δρόμο να τρομοκρατεί τους πολίτες αρχίζοντας από τα Πανεπιστήμια, γι αυτό ετοιμάζουν πολιτικό διωγμό για ό,τι συμβολίζει υποταγή στην Ευρώπη, όπως τα μνημόνια, γι αυτό ετοιμάζονται να κλείσουν ή να ελέγξουν τα κανάλια που τους αντιμιλάνε επιβάλλοντας τους ασήκωτα οικονομικά βάρη. Όλα αυτά θέλουν να τα επιδεικνύουν στην Ευρώπη, δηλαδή να δείχνουν αποφασιστικότητα απέναντι στον εξωτερικό εχθρό τους που είναι χαλαρά συγκροτημένος, και τρέμει κάθε αληθινή σύγκρουση ιδιαίτερα σύγκρουση με δυόμιση υπερδυνάμεις ταυτόχρονα (Ρωσία-ΗΠΑ-Κίνα).
Αν τελικά η ΕΕ και η ΕΖ δεχτούν να χρηματοδοτήσουν με οποιοδήποτε ποσό και για το οποιοδήποτε διάστημα αυτήν την κυβέρνηση απλά στο όνομα του διπλού πολιτικού και οικονομικού εκβιασμού που διαπράττει και όχι στα πλαίσια μιας πραγματικά έντιμης οικονομικής συμφωνίας, τότε θα της δώσουν νέο αέρα, και νέο θράσος για να ασκήσει φασισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα στο εσωτερικό και για να δώσει ένα πρότυπο στους φαιο-«κόκκινους» σε όλη την Ευρώπη ώστε να δράσουν με ανάλογο τρόπο και να αμοιφθούν. Αυτός είναι ο πιο άδοξος τρόπος για να διαλυθεί μια δημοκρατική αλλά χαλαρή ένωση ανεξάρτητων κρατών, δίνοντας έτσι πελώρια ώθηση στον νεοναζιστικό ρωσοκινέζικο άξονα που απειλεί την ΕΕ με τα όπλα του, με τα λεφτά του και με τους πράκτορές του. Πρέπει δηλαδή να γίνει σαφές σε κάθε πατριώτη και δημοκράτη, ότι κάθε οικονομική παραχώρηση της ΕΕ, που θα γίνει στα πλαίσια ενός εκβιασμού, όχι μόνο θα θάψει πολιτικά τη χώρα μας, αλλά θα την βλάψει και οικονομικά. Γιατί ενώ δεν θα δώσει καμιά απολύτως ανάσα στο λαό θα δώσει χρόνο στην κυβέρνηση να δυναμώσει το σαμποτάζ στην παραγωγική οικονομία να λεηλατήσει το κομμάτι της οικονομίας που δεν θα δοθεί στους νέους ανατολικούς αποικιοκράτες και ακόμα να δώσει λίγα αργύρια εξαγοράς στην κοινωνική βάση της (σε κάποιες ΔΕΚΟ, σε κάποια κομμάτια της κρατικής γραφειοκρατίας, και σε κάποια μικροαστικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου). Θα πρόκειται στην ουσία για λίγο ναρκωτικό από επίπλαστη εθνική περηφάνια που θα δοθεί προπαγανδιστικά στη μεγάλη μάζα για να αποκοιμηθεί για λίγο και όταν ξυπνήσει να είναι δέκα φορές πιο εξαθλιωμένη και, το χειρότερο αλυσσοδεμένη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους είναι τεράστιας πολιτικής σημασίας για το εάν και με ποιούς όρους θα δώσει νέα δανεικά η ΕΖ στις κρίσιμες για το μέλλον της Ευρώπης μέρες του Απρίλη και πάλι αργότερα τον Ιούνη, αλλά και μετά από αυτόν. Γιατί κατά τη γνώμη μας- αν δεν γίνει σύντομα η χρεωκοπία και η έξοδος από το ευρώ-θα τίθεται ξανά και ξανά από τους ρωσόδουλους η απαίτηση της χρηματοδότησης και πάντα σε οξύτερη βάση. Προς το παρόν πάντως η μάχη δεν έχει κριθεί μιας και η Ευρώπη έτσι κι αλλιώς ως τώρα έχει στη κύρια πλευρά αντισταθεί στους εκβιαστές στα απανωτά Γιούρογκρουπ και Euroworking group (ομάδα εργασίας της Ευρωζώνης) που αυτοί προκάλεσαν. Νομίζουμε ότι δεν θα αργήσουν να εκδηλωθούν πιο ανοιχτά τα δύο πολιτικά στρατόπεδα μέσα στην ΕΕ που ήδη διαμορφώνονται σε πολλά επίπεδα, το στρατόπεδο της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας και το στρατόπεδο της συνεργασίας με το ρωσοκινέζικο φασισμό. Ήδη θεωρούμε σαν μια εξαιρετικά ελπιδοφόρα εξέλιξη, αθέλητο προϊόν του ελληνικού εκβιασμού, την ανάδυση ενός συνειδητά αντιρωσικού και αντιφασιστικού ρεύματος μέσα στην ηγεσία της ΕΕ, που καταγγέλλει τη συριζοανελίτικη συμμαχία και την απειλή της ότι θα πάει με τη Ρωσία αν δεν πάρει λύτρα από την ΕΖ. Πιο ανοιχτός εκφραστής αυτού του ρεύματος είναι ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβούλιου Μάρτιν Σουλτς, ως πρόσφατα οπαδός του πιο μεγάλου δυνατού δανεισμού προς την Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν πρέπει κανείς να έχει την αυταπάτη ότι το μέλλον της δημοκρατίας και της ευημερίας στην ίδια τη χώρα μας θα κριθεί κύρια από τις ευρωπαϊκές αποφάσεις. Αυτό το μέλλον θα κριθεί περισσότερο από τις αντιστάσεις του ίδιου του λαού μας στις συμμορίες και στους πολυπρόσωπους φίλους και πράκτορες της Ρωσίας, και θα μπορέσει να γίνει νικηφόρο μόνο μέσα από τη συγκρότηση ενός πλατειού δημοκρατικού αντιφασιστικού φιλοευρωπαϊκού και αντι-σοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου, που θα συσπειρώνει τις λαϊκές μάζες μπαίνοντας μπροστά όχι μόνο στη μάχη για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, αλλά και στην πάλη για το ψωμί, τη δουλειά και την υγεία του εργαζόμενου λαού. Αυτό το μέτωπο για να αντιστέκεται στο φασισμό των φαιο-«κόκκινων» θα πρέπει να αποκαλύπτει τους μεγάλους βοηθούς τους, τους δήθεν φιλοευρωπαίους δημοκράτες τύπου Σαμαρά-Θεοδωράκη και Βενιζέλου. Αυτοί προδίδουν την κομματική τους βάση καθώς ψηφίζουν στη Βουλή τα νομοσχέδια ΣΥΡΙΖΑ και υποστηρίζουν με ζωντανές παρεμβάσεις τους με ταξίδια στην Ευρώπη και με επιστολές το βασικό, δηλαδή τον κλιμακούμενο εκβιασμό των φαιο-"κόκκινων" ενάντια στην Ευρώπη στο όνομα της εθνικής ενότητας, στην ουσία της ρώσικης πολιτικής που όλοι τους από κοινού υπηρετούν.