Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Η φασιστική χρήση της Γάζας από το νεοναζιστικό άξονα και το προβοκατόρικο δίπολο

Α­να­δη­μο­σιεύ­ου­με πα­ρα­κά­τω το άρ­θρο για τους βομ­βαρ­δι­σμούς της Γά­ζας του 2009 που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο φ. 441-2 της Νέ­ας Α­να­το­λής. Πρόκει­ται για μί­α α­νά­λυ­ση που ε­πα­λη­θεύ­ε­ται α­πό τις ση­με­ρι­νές ε­ξε­λί­ξεις και εί­ναι ε­ξαιρε­τι­κά χρή­σι­μη για την κα­τα­νό­η­σή του ισραηλο-παλαιστινιακού ζητήματος.
Η ει­κό­να που ερ­χό­ταν στις τη­λε­ο­ρά­σεις ή­ταν το πιο βα­σι­κό μέ­ρος του πο­λέ­μου Ισ­ρα­ήλ-Χα­μάς, για­τί σε αυ­τόν τον πό­λε­μο νι­κη­τής θα ή­ταν αυ­τός που θα κέρ­δι­ζε τις ε­ντυ­πώ­σεις. Η κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή ει­κό­να που βγή­κε λοι­πόν α­πό τον πό­λε­μο ή­ταν ό­τι η μι­κρή Χα­μάς, ε­πικε­φα­λής ε­νός μι­κρού, μι­σο­ά­οπλου και κα­τα­πιε­σμέ­νου πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού έ­δι­νε ε­θνο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να στον ο­ποί­ο πε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν και με­ρι­κοί α­κίν­δυ­νοι πύ­ραυ­λοι ε­νά­ντια στον πα­νί­σχυ­ρο κα­τα­πιε­στή του. Α­πό την άλ­λη το Ισ­ρα­ήλ εμ­φα­νί­στη­κε σαν μια τρο­με­ρή δο­λο­φο­νι­κή μη­χα­νή που με σύ­στη­μα σκό­τω­νε. Αυ­τή η ει­κό­να που έ­δω­σε την πο­λι­τι­κή ο­πό­τε και την ου­σια­στι­κή νί­κη στη Χα­μάς σε αυ­τόν τον πό­λε­μο ό­πως και η α­ντί­στοι­χη που έ­δω­σε τη νί­κη στη Χεζ­μπο­λάχ του Λι­βά­νου το 2006 ή­ταν ε­πι­φα­νεια­κή.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο το­πι­κός πό­λε­μος ση Γά­ζα ή­ταν μέ­ρος μιας ευ­ρύ­τε­ρης πα­γκό­σμιας πο­λι­τι­κής α­ντι­πα­ρά­θε­σης στην ο­ποί­α το Ισ­ρα­ήλ σήμε­ρα εκ­προ­σω­πεί την πιο α­δύ­να­μη πλευ­ρά και η Χα­μάς την πιο ι­σχυ­ρή.
Αν θέ­λει κα­νείς να κα­τα­λά­βει τι έ­γι­νε στ’ α­λή­θεια και τι δια­κυ­βεύτη­κε σε αυ­τόν τον πό­λε­μο που στην ου­σί­α του συ­νε­χί­ζε­ται με πο­λι­τι­κά μέ­σα πρέ­πει να μπει στην ου­σί­α της ισ­ρα­η­λο-πα­λαι­στι­νια­κής διέ­νε­ξης, αλ­λά και των εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών και δια­κρα­τι­κών α­ντι­θέ­σε­ων στη Μέ­ση Α­να­το­λή. Μό­νο έ­τσι μπο­ρούν να πα­ρα­με­ρι­στούν οι μύ­θοι και οι προ­κα­τα­λή­ψεις που σήμε­ρα δου­λεύ­ο­νται α­πό το φα­σι­σμό και το σο­σιαλ­φα­σι­σμό, δη­λα­δή το νε­ο­χι­τλερι­σμό σε μια και μό­νη κατεύ­θυν­ση: την κα­τα­στρο­φή του Ισ­ρα­ήλ και την ε­ξό­ντω­ση για μια α­κό­μα φο­ρά των Ε­βραί­ων. Σύμ­φω­να με τους νε­ο­χι­τλε­ρι­κούς οι δυτι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις κα­θο­δη­γού­νται α­πό τους Ε­βραί­ους και το Ισρα­ήλ οι ο­ποί­οι μέ­σω αυ­τών των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων ε­πι­χει­ρούν τά­χα να πε­τύ­χουν την α­πό­λυ­τη δι­κιά τους πα­γκό­σμια δι­κτα­το­ρί­α. Πί­σω α­πό αυ­τή τη νέ­ο-α­ντι­ση­μι­τι­κή προ­πα­γάν­δα βρί­σκε­ται ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ι­μπε­ριαλι­στι­κός ά­ξο­νας Ρω­σί­ας-Κί­νας-Ι­ράν που α­ντί για τον πα­λιό α­ντι­ση­μι­τι­σμό του Χί­τλερ χρη­σι­μο­ποιεί το νέ­ο α­ντι­ση­μι­τι­σμό που εμ­φα­νί­ζε­ται σαν α­ντι­σιω­νι­σμός. Ο χι­τλε­ρι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός ή­θε­λε την ε­ξα­φά­νι­ση των δια­σκορ­πισμέ­νων σε κά­θε χώ­ρα Ε­βραί­ων ε­πει­δή τά­χα συ­νω­μο­τού­σαν για την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α. Ο νε­ο­χι­τλε­ρι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός, που βα­σι­κά τον προ­ω­θεί η ψευ­τοα­ρι­στε­ρά θέ­λει την ε­ξα­φά­νι­ση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, ε­πει­δή τά­χα αυ­τό διοι­κεί και κα­τα­πιέ­ζει τον κό­σμο μέ­σω του ε­βρα­ϊ­κού λό­μπυ στις Η­ΠΑ και σε κά­θε άλ­λη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή χώ­ρα. Η κα­τα­στρο­φή του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ δεν εί­ναι στό­χος με­ρι­κών φα­σι­στι­κών κρα­τών της Μέ­σης Α­να­το­λής αλ­λά μια παγκό­σμια πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα του νέ­ου χι­τλε­ρι­σμού ο ο­ποί­ος λέ­ει α­νοι­χτά ή ψι­θυ­ρί­ζει ό­τι δεν εί­χαν κα­μιά δου­λειά οι ε­βραί­οι να πά­νε να ε­γκα­τα­στα­θούν και να κά­νουν κρά­τος πά­νω στο έ­δα­φος ε­νός άλ­λου έ­θνους ό­πως εί­ναι το πα­λαι­στι­νια­κό, και ό­τι το κράτος τους το δη­μιούρ­γη­σε ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λισμός.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ το δη­μιούρ­γη­σε ο ευ­ρωπαϊ­κός ι­μπε­ρια­λι­στι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός. Το πρώ­το σύγ­χρο­νο κύ­μα ε­γκα­τάστα­σης των ε­βραί­ων ξε­κί­νη­σε α­πό τους σε βά­ρος τους διωγ­μούς του με­γα­λο­ρώσι­κου τσα­ρι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού και μα­ζι­κο­ποι­ή­θη­κε α­πό τη με­θο­δι­κό­τε­ρη γενο­κτο­νί­α ό­λων των ε­πο­χών, τη χι­τλε­ρι­κή. Ό­χι μόνο δεν ι­σχύ­ει το ό­τι ί­δρυσε το Ισ­ρα­ήλ ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός, ό­πως λέ­νε οι α­ντι­ση­μί­τες, αλ­λά ή­ταν η σο­σια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ του Στά­λιν που έ­δω­σε την καί­ρια στρα­τιω­τι­κή αλ­λά και δι­πλω­μα­τι­κή στή­ρι­ξη για την ί­δρυ­σή του το 1948 α­κρι­βώς ε­πει­δή αυ­τή η ΕΣ­ΣΔ ή­ταν ο η­γέτης και πρω­τα­θλη­τής του πα­γκό­σμιου α­ντι­χι­τλε­ρι­κού α­γώ­να. Α­ντίθε­τα η Αγ­γλί­α, που αρ­χι­κά ε­νί­σχυ­σε την ε­γκα­τά­στα­ση των διω­κό­με­νων ε­βραί­ων στην Πα­λαι­στί­νη πράγ­μα­τι για τους δι­κούς της α­ποι­κιο­κρα­τι­κούς λό­γους, έ­γι­νε με­τά τον β΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ο πιο ορ­κι­σμέ­νος ε­χθρός της δη­μιουργί­ας αυ­τού του κρά­τους, ε­νώ οι Η­ΠΑ σύρ­θη­καν α­πό την ΕΣ­ΣΔ στην α­να­γνώ­ρι­ση του νέ­ου κρά­τους για να μην α­φή­σουν τον ε­πα­να­στα­τι­κό κομ­μου­νι­σμό να ε­πι­δρά ι­δε­ο­λο­γι­κά στο Ισ­ρα­ήλ που τό­τε α­πο­τε­λού­σε το πιο προ­ο­δευ­τι­κό κομ­μά­τι του με­σα­να­το­λι­κού χώρου. 
Α­ντί­θε­τα α­πό ό­σα ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι νε­ο­να­ζί και οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί α­ντι­ση­μί­τες οι ε­βραί­οι ά­ποι­κοι δεν ήρ­θαν να ε­γκα­τα­στα­θούν πά­νω σε έ­να υπαρ­κτό κρά­τος ή καν σε έ­να σχη­μα­τι­σμέ­νο πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος και να το υ­ποδου­λώ­σουν ή να το ε­ξο­ντώ­σουν για­τί στα 1900 δεν εί­χε α­κό­μα δη­μιουρ­γη­θεί ούτε πα­λαι­στι­νια­κή ε­θνι­κή ζω­ή, ού­τε πα­λαι­στι­νια­κή α­στι­κή τά­ξη, ού­τε συ­νειδη­τό πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος. Α­ντί­θε­τα οι ά­ποι­κοι δη­μιούρ­γη­σαν νέ­ες προ­ηγ­μένες συν­θή­κες υ­λι­κής πα­ρα­γω­γής στον πα­λαι­στι­νια­κό χώ­ρο που προ­σέλ­κυ­σαν νέ­ους α­ρα­βι­κούς πλη­θυ­σμούς σε αυ­τόν. Κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις οι δύ­ο πλη­θυ­σμοί θα μπο­ρού­σαν να ζή­σουν μα­ζί σε έ­να ε­νιαί­ο κρά­τος σαν έ­να ε­βρα­ϊκό ισ­ρα­η­λι­νό και έ­να α­ρα­βι­κό πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος. Ό­μως αυ­τό δεν το ή­θε­λαν ού­τε οι ε­πι­κε­φα­λής των α­ποί­κων σιω­νι­στές της πιο δεξιάς τά­σης, ού­τε, ακό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, δεν το ή­θε­λαν οι πιο α­ντι­δρα­στι­κοί ά­ρα­βες φε­ου­δάρ­χες που έ­στρε­ψαν α­πό την αρ­χή την πα­λαι­στι­νια­κή α­γρο­τιά ε­να­ντί­ον των ε­βραί­ων ε­ποί­κων ε­μπο­δί­ζο­ντας ο­ποια­δή­πο­τε ε­νό­τη­τα των δύ­ο λα­ών. Στη συ­νέ­χεια μάλι­στα οι πα­λαι­στί­νιοι φε­ου­δάρ­χες συ­νερ­γά­στη­καν στε­νά με τον Χί­τλερ στον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο- ο αρ­χη­γός τους Χα­τζ Αλ Χου­σε­ϊ­νί ή­ταν στο Βε­ρο­λί­νο σε ό­λη τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου φι­λο­ξε­νού­με­νος του Γ΄ Ρά­ιχ και προ­σέ­φε­ρε με­ραρ­χί­ες ι­σλα­μι­στών α­ντι­ση­μι­τών στις μο­νά­δες της Βέρ­μα­χτ - ε­νώ α­μέσως με­τά α­πό τον πό­λε­μο συμ­μά­χη­σαν με την αγ­γλι­κή α­ποι­κιο­κρα­τί­α. Έ­τσι βρέ­θηκαν σε σύ­γκρου­ση με ό­λη την προ­ο­δευ­τι­κή αν­θρω­πό­τη­τα. Αυ­τή βρή­κε α­ντί­θε­τα στους ε­βραί­ους του Ισ­ρα­ήλ τον πιο συ­νε­πή πα­ρά­γο­ντα του α­ντι­χι­τλε­ρι­κού πο­λέ­μου σε αυ­τήν την πε­ριο­χή. Έ­τσι τελικά ό­λες οι α­ντι­φα­σι­στι­κές χώ­ρες με ε­πι­κε­φα­λής την ΕΣ­ΣΔ α­να­γνώ­ρι­σαν στον Ο­Η­Ε το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος κα­θώς και το δι­καί­ω­μα για έ­να πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος δί­πλα στο ισ­ρα­η­λι­νό. 
Ό­μως οι Πα­λαι­στί­νιοι κά­τω α­πό την πί­ε­ση της α­ρα­βι­κής α­ντί­δρα­σης και της αγ­γλι­κής α­ποι­κιο­κρα­τί­ας συ­νέ­χι­σαν να αρ­νού­νται τα δύ­ο κρά­τη και ε­πέ­μει­ναν στην κα­τα­στρο­φή του Ισ­ρα­ήλ. Α­ντί­στοι­χα οι πιο δε­ξιοί σιω­νι­στές, οι λε­γό­με­νοι α­να­θε­ω­ρη­τές της τά­σης Ζα­μπο­τίν­σκυ (Ιρ­γκούν, ο­μά­δα Στερν) αρ­νού­νταν τό­τε και οι διά­δο­χοί τους αρ­νού­νται ως τα σή­με­ρα να α­να­γνωρί­σουν το πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος.
Η α­τυ­χί­α και για το Ισ­ρα­ήλ και για το πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος ή­ταν ότι λί­γο με­τά την ί­δρυ­ση του πρώ­του ήρ­θαν στην ε­ξου­σί­α της ΕΣ­ΣΔ οι α­ντι­ση­μίτες με­γα­λο­ρώ­σοι ι­μπε­ρια­λι­στές Σου­σλόφ, Χρου­στσόφ και Μπρέζ­νιεφ. Αυ­τοί, ήδη ε­πί Στά­λιν ε­πι­τέ­θη­καν στους ε­βραί­ους της ΕΣΣΔ αλ­λά και στο Ισ­ρα­ήλ στο ό­νο­μα του α­ντι­σιω­νι­σμού, ε­νώ με­τά το θά­να­τό του Στά­λιν α­ντέ­στρε­ψαν καθα­ρά τη σο­βιε­τι­κή γραμ­μή στο πα­λαι­στι­νια­κό προ­ω­θώ­ντας μια πα­να­ρα­βι­κή συ­σπεί­ρω­ση ε­νά­ντια στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ που την πρό­βα­λαν και την προ­βά­λουν α­κό­μα σαν τά­χα α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κή. Έ­τσι κα­τά­φε­ραν να διεισ­δύ­σουν σε ό­λα τα ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα των α­ρα­βι­κών χω­ρών, να δυ­να­μώ­σουν ε­κεί τον α­ντι­σημι­τι­σμό με α­ντι­σιω­νι­στι­κό μαν­δύ­α (για­τί ο σκέ­τος α­ντι­ση­μι­τι­σμός εί­χε χρε­ο­κο­πή­σει λό­γω Χί­τλερ) και το φα­σι­σμό. Α­πό την άλ­λη με αυ­τή την κί­νη­ση έρι­ξαν το ως τό­τε ου­δέ­τε­ρο Ισ­ρα­ήλ στο πλευ­ρό των δυ­τι­κών α­ποι­κιο­κρα­τών και των Η­ΠΑ οι ο­ποί­ες πο­λε­μού­σαν τα α­ρα­βι­κά ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα α­πό την ιμπερια­λι­στι­κή πλευ­ρά. Έ­τσι το Ισ­ρα­ήλ έ­παι­ξε α­ντι­δρα­στι­κό ρό­λο στα χρό­νια τις α­με­ρι­κά­νι­κης η­γε­μο­νί­ας πα­ρό­λο που α­πό μια ά­πο­ψη υ­πε­ρά­σπι­ζε την ύ­παρ­ξή του α­πό τις ε­πι­θέ­σεις των α­ρά­βων σο­βι­νι­στών με ε­πι­κε­φα­λής τη ρω­σό­φι­λη Συρί­α που α­πό τό­τε ή­θε­λε την Πα­λαι­στίνη, ό­πως και το Λί­βα­νο, για τον ε­αυ­τό της. 
Με­τά τη νί­κη του στον πό­λε­μο με τους ά­ρα­βες το 1967, πό­λε­μο που διευκό­λυ­νε με δι­πλω­μα­τι­κές προ­βο­κά­τσιες η Ρω­σί­α (σαν ΕΣ­ΣΔ), το Ισ­ρα­ήλ κα­τέ­λα­βε τα ε­δά­φη που ο Ο­Η­Ε α­να­γνώ­ρι­ζε α­πό το 1948 στους Πα­λαι­στί­νιους κα­θώς και άλ­λα α­ρα­βι­κά ε­δά­φη. Έ­τσι γι­γα­ντώ­θη­κε μέσα στην ισ­ρα­η­λι­νή α­στι­κή τά­ξη η σο­βινο­φα­σι­στι­κή γραμ­μή του Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ των α­να­θε­ω­ρη­τών σιω­νι­στών του Ιργκούν (με κα­το­πι­νούς εκ­πρό­σω­πους τους Μπε­γκίν, Σαρόν και Νε­τα­νιά­χου του Λι­κού­ντ) οι ο­ποί­οι ε­πι­διώ­κουν στρα­τη­γι­κά την κα­τάρ­γη­ση κά­θε πα­λαι­στινια­κού κρά­τους. Η γραμ­μή του Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ α­πο­μό­νω­σε πα­ρα­πέ­ρα το Ισ­ρα­ήλ α­πό τον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Ό­μως με­τά τον α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νό πό­λε­μο του 1973 και με­τά τα μα­ζι­κά α­ντι­κα­το­χι­κά πο­λι­τι­κά κι­νή­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων, που α­πέ­δειξαν την α­δυ­να­μί­α του ισ­ρα­η­λι­νού ε­πε­κτα­τι­σμού να πε­τύ­χει τους στό­χους του, άρ­χι­σε μια α­ντί­στρο­φη κί­νη­ση προ­σέγ­γι­σης με το Ισ­ρα­ήλ της ε­θνι­κής α­στι­κής τά­ξης των πα­λαι­στί­νιων, αλ­λά και των α­στι­κών τά­ξε­ων πολ­λών α­ρα­βικών χω­ρών με την ε­ξαί­ρε­ση πά­ντα της ρω­σό­φι­λης Συ­ρί­ας και αρ­γό­τε­ρα του Ιράν. 
Αυ­τή η προ­σέγ­γι­ση διευ­κο­λύν­θη­κε πρώ­τον α­πό το ό­τι ο α­με­ρι­κά­νι­κος ι­μπε­ρια­λι­σμός άρ­χι­σε να κλο­νί­ζε­ται πα­γκό­σμια με­τά την ήτ­τα του στο Βιετνάμ και δεύ­τε­ρον α­πό το ό­τι η πο­λι­τι­κή διείσ­δυ­σης της ΕΣ­ΣΔ στον α­ρα­βι­κό κό­σμο άρ­χι­σε να α­πο­κα­λύ­πτε­ται ε­πί­σης σαν ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και να συ­να­ντά­ει τε­ρά­στιες α­ντι­θέ­σεις. Έ­τσι ήρ­θε στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 1980 αρ­χι­κά η συμ­φι­λί­ω­ση του η­γέ­τη του α­ρα­βι­κού κό­σμου, της Αι­γύ­πτου, με το Ισ­ρα­ήλ και με­τά το 1990 ε­κεί­νη της η­γε­τι­κής ε­θνι­κής α­στι­κής δύ­να­μης των Πα­λαι­στι­νί­ων, της Φα­τάχ (Για­σέρ Α­ρα­φάτ) με τις πιο ει­ρη­νό­φι­λες και λι­γό­τε­ρο ε­πε­κτα­τι­κές τά­σεις της ισ­ρα­η­λι­νής α­στι­κής τά­ξης (Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα, Γι­τζάκ Ρα­μπίν). Η ιστο­ρι­κή αυ­τή προ­σέγ­γι­ση σα­μποτα­ρί­στη­κε α­πό τους α­ντι­δρα­στι­κούς και των δύ­ο ε­θνών: Α­πό τη μί­α οι ε­βραί­οι ε­πε­κτα­τι­στές συ­νέ­χι­σαν δρα­στή­ρια να χτί­ζουν νέ­ους οι­κι­σμούς στην πα­λαι­στι­νια­κή Δυ­τι­κή ό­χθη και τη Γά­ζα. Α­πό την άλ­λη οι φί­λοι ή και οι πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας μέ­σα στο πα­λαι­στι­νια­κό κίνημα, το PFLP (Λα­ϊ­κό μέ­τω­πο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) και το PDFLP (Λαϊ­κό Δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) έ­κα­ναν ε­πί χρό­νια κά­θε λο­γής δο­λο­φο­νι­κή προ­βο­κά­τσια σε βά­ρος ά­μα­χων ε­βραί­ων για να ε­μπο­δί­σουν την προ­σέγ­γι­ση της Φα­τάχ και της Ο­ΑΠ με το Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τήν την πο­λι­τι­κή της προ­βο­κά­τσιας και της άρ­νη­σης της α­να­γνώ­ρι­σης του Ισ­ρα­ήλ τη στή­ρι­ζαν δι­πλω­μα­τι­κά πο­λι­τι­κά και υ­λι­κά τα ρω­σό­φι­λα κρά­τη της Μέ­σης Α­νατο­λής (αρ­χι­κά η Συ­ρί­α και πο­λύ αρ­γό­τε­ρα το νε­ο­να­ζι­στι­κό Ι­ράν των μου­λάδων) και πιο κα­λυ­μέ­να η ί­δια η Ρω­σί­α. Αυ­τές οι ε­πι­θέ­σεις κα­τά των ε­βραί­ων αμά­χων δυ­νά­μω­ναν ταυ­τό­χρο­να και τους σο­βι­νο­φα­σί­στες μέ­σα στο Ισ­ρα­ήλ που συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νταν με ο­λο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα ό­χι μό­νο στην ί­δια τη Φα­τάχ αλ­λά και στους πα­λαι­στί­νιους ά­μαχους. Ό­μως η προ­σέγ­γι­ση συ­νεχι­ζό­ταν πα­ρά τις αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­βο­κά­τσιες των α­ντι­δρα­στι­κών των δύ­ο στρα­το­πέ­δων και στα 1993 ο­δή­γη­σε στην ι­στο­ρι­κή συμ­φω­νί­α του Ό­σλο σε μια στιγ­μή στην ο­ποί­α ου­σια­στι­κά και οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις βρέ­θη­καν να μην παί­ζουν η­γε­μο­νι­κό ρό­λο στα α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νά πράγ­μα­τα. Η μεν ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α για­τί α­κό­μα δια­χει­ρι­ζό­ταν τη με­τα­βα­τι­κή φά­ση της διά­λυ­σης της ΕΣ­ΣΔ για την α­νά­δυ­ση μιας α­κό­μα πιο ε­πι­θε­τι­κής και χι­τλε­ρι­κής Ρω­σί­ας, οι δε Η­ΠΑ γιατί η προ­ε­δρί­α Κλί­ντον σα­μπό­τα­ρε την προ­σέγ­γι­ση υ­πε­ρασπί­ζο­ντας τους ισρα­η­λι­νούς ε­πε­κτα­τι­στές πράγ­μα ό­μως που ο­δή­γη­σε την ει­ρη­νό­φι­λη κυ­βέρ­νηση Ρα­μπίν να την πα­ρα­κάμ­ψει σαν με­σο­λα­βή­τρια. Στο Ό­σλο συμ­φω­νή­θη­κε η καταρ­χήν α­να­γνώ­ρι­ση του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους α­πό τους πα­λαι­στί­νιους της Φατάχ και της Ο­ΑΠ και μια έμ­μεση α­να­γνώ­ρι­ση του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους από το Ισ­ρα­ήλ.
Η α­πά­ντη­ση στο Ό­σλο ή­ταν μέ­σα α­πό το Ισ­ρα­ήλ η δο­λο­φο­νί­α του Ρα­μπίν που έ­γι­νε στο κλί­μα της α­πορ­ρι­πτι­κής α­ντι­πα­λαι­στι­νια­κής εκ­στρα­τεί­ας του Νε­τα­νιά­χου και μέ­σα α­πό τους πα­λαι­στί­νιους με αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­βο­κάτσιες ό­χι πια των ό­λων κι πιο α­δύ­να­μων και ψευ­τομαρ­ξι­ζό­ντων PFLP και DPFLP (που δεν μι­λού­σαν πο­τέ ω­μά για τον ε­κτο­πι­σμό ή την ε­ξό­ντω­ση των ε­βραί­ων α­μά­χων), αλ­λά με τις σφα­γές των ισ­ρα­η­λι­νών α­μά­χων α­πό τους αυ­τό­χει­ρες της Χα­μάς, τους πραγ­μα­τι­κούς α­πο­γό­νους των χι­τλε­ρι­κών ι­σλα­μι­κών ταγ­μά­των του Χίτλερ. 
 
Ή­ταν η Ρω­σί­α, ο η­γε­μό­νας της συ­ρια­κής πο­λι­τι­κής, που σε συ­νερ­γα­σία με το συ­ρια­κό κρά­τος έ­φτια­ξε την ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς η ο­ποί­α ε­ξα­γό­ρασε εύ­κο­λα με ά­φθο­νο “φι­λαν­θρω­πι­κό” χρή­μα έ­να μέ­ρος α­πό την πε­ρι­θω­ριο­ποι­ημέ­νη πα­λαι­στι­νια­κή φτω­χο­λο­γιά και την έ­στρε­ψε στη γραμ­μή της ό­χι πια της μη α­να­γνώ­ρι­σης του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ (ό­πως έ­κα­ναν αρ­χι­κά η Φα­τάχ και η Ο­ΑΠ και ως το τέ­λος τα “μαρ­ξί­ζο­ντα” PFLP και DPFLP) αλ­λά στη χι­τλε­ρι­κού α­ντι­ση­μι­τικού τύ­που ε­ξό­ντω­ση των ε­βραί­ων κα­τοί­κων του Ισ­ρα­ήλ. Αρ­χι­κά οι ισ­ρα­η­λι­νοί σο­βι­νο­φα­σί­στες ε­πε­κτα­τι­στές εί­δαν στην δη­μιουρ­γί­α της Χα­μάς έ­ναν παρά­γο­ντα που θα ε­ξου­δε­τέ­ρω­νε τους λο­γι­κούς ε­θνι­κι­στές της Φα­τάχ. Οι ρω­σό­φιλοι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί που πα­ρι­στά­νουν τους φα­να­τι­κούς φί­λους των Πα­λαι­στί­νιων κρύ­βουν ό­τι νε­ο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς αρ­νεί­ται μαζί με την ύ­παρ­ξη του Ισ­ρα­ήλ και την ύ­παρ­ξη ε­νός πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους δί­πλα στο Ισ­ρα­ήλ. Για αυ­τό λί­γοι ξέ­ρουν ό­τι η Χα­μάς εί­ναι στην ου­σί­α της μια α­ντε­θνι­κή παλαι­στι­νια­κή δύ­να­μη για­τί στη βά­ση της ι­δε­ο­λο­γί­ας της βρί­σκε­ται το ι­σλα­μικό “υ­πε­ρε­θνι­κό” χα­λι­φά­το δη­λα­δή η κα­τάρ­γη­ση των ε­θνι­κών κρα­τών ό­πως το θέλει και ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ά­ξο­νας με η­γεμό­να την αυ­το­κρα­το­ρι­κή Ρω­σί­α και το υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Ι­ράν των μου­λά­δων. Γι αυ­τό η Χα­μάς βρί­σκε­ται σε α­νει­ρή­νευ­το πό­λε­μο με την μό­νη ε­θνι­κή δύ­να­μη των Πα­λαι­στί­νιων, την Φα­τάχ, που πραγ­μα­τι­κά πα­λεύ­ει για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση και την ε­δα­φι­κή α­κε­ραιό­τη­τα του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους. Η Χα­μάς έ­δει­ξε την πραγ­μα­τι­κή φύ­ση της α­να­γνω­ρί­ζο­ντας πρώ­τη αυ­τή στον κό­σμο και μό­νη μα­ζί με τη Νι­κα­ρά­γουα τα ρώ­σι­κα προ­τε­κτο­ρά­τα της Οσ­σε­τί­ας και της Α­μπχα­ζί­ας, δη­λα­δή το δια­με­λι­σμό της Γε­ωρ­γί­ας α­πό τη Ρω­σί­α. Η Ρω­σί­α θέ­λει να συ­ντρί­ψει τις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και τα ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα που α­ντι­στέ­κο­νται στην ε­πι­θε­τι­κή ε­πεμ­βα­τι­κή πο­λι­τική των ι­σλα­μο­φα­σι­στών, ό­πως αυ­τή ε­φαρ­μό­ζε­ται το­πι­κά μέ­σω Ι­ράν-Συ­ρί­ας-Κα­τάρ. Η α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας εί­ναι τε­ρά­στια σε σχέ­ση με ε­κεί­νη των Η­ΠΑ για­τί αυ­τές ε­πεμ­βαί­νουν πα­ντού α­προ­κά­λυ­πτα ε­νώ ε­κεί­νη ε­πεμ­βαί­νει “δια­κρι­τι­κά” μέ­σω πρα­κτό­ρων και μέ­σω φι­λι­κών ε­σω­τε­ρι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων σε κά­θε χώ­ρα και σε κά­θε περιο­χή του κό­σμου. Το με­γά­λο ό­πλο της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή και πα­ντού εί­ναι ό­τι το­ποθε­τεί πρά­κτο­ρες και μέ­σα σε ε­χθρι­κές της δυ­νά­μεις δη­λα­δή και μέ­σα στη Φατάχ και μέ­σα στους σου­νί­τες του Λι­βά­νου δη­λα­δή και στις δυ­νά­μεις που α­ντι­στέ­κο­νται στη Χα­μάς και στη Χεζ­μπο­λάχ. Στη Φα­τάχ έ­χει τον Α­μπάς, στους σου­νί­τες του Λι­βά­νου τον πρω­θυ­πουρ­γό Σι­νιό­ρα. Αυ­τοί οι δύ­ο μα­χαι­ρώ­νουν πι­σώ­πλα­τα τα κι­νή­μα­τα στα ο­ποί­α η­γού­νται συμ­φι­λιώ­νο­ντάς τα διαρ­κώς με την Χα­μάς και την Χεζ­μπο­λάχ α­ντί­στοι­χα.
Ο λό­γος για τον ο­ποί­ο η Χεζ­μπο­λάχ και η Χα­μάς ρί­χνουν κά­θε τό­σο πυραύ­λους στο Ισ­ρα­ήλ εί­ναι ο ε­ξής: Θέ­λουν να προ­κα­λέ­σουν στρα­τιω­τι­κές ε­πιθέ­σεις του Ισ­ρα­ήλ που ό­πως κά­θε άλ­λη κυ­ρίαρ­χη χώ­ρα μοι­ραί­α θα ε­πι­χει­ρούσε να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει την πη­γή των πυ­ραύ­λων που ε­ξα­πο­λύ­ο­νται ε­να­ντί­ον της α­ναί­τια α­πό μια άλ­λη χώ­ρα. Αλ­λά οι προ­βο­κά­το­ρες της Χεζ­μπο­λάχ και της Χαμάς ε­ξα­πο­λύ­ουν τους πυ­ραύ­λους τους και γε­νι­κό­τε­ρα τα βα­ριά τους πυ­ρά μέ­σα α­πό πυκνο­κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές α­μά­χων. Αυ­τή εί­ναι η τα­κτι­κή “των αν­θρώπι­νων α­σπί­δων” που δεν έ­χει πο­τέ χρη­σι­μο­ποι­η­θεί α­πό ε­θνι­κό α­πε­λευ­θε­ρω­τικό κί­νη­μα αλ­λά μό­νο α­πό φα­σί­στες ει­σβο­λείς. Πο­τέ έ­να ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικό κί­νη­μα δεν θα έ­ρι­χνε πυ­ρά σε τα­κτι­κό στρα­τό εισβολής, και μά­λι­στα πυ­ρά όλ­μων, μέ­σα ή δί­πλα α­πό κα­τοι­κού­με­να σπί­τια και σε α­στι­κές πε­ριο­χές με τον κίν­δυ­νο να α­ντι­με­τω­πί­σει α­πά­ντη­ση με α­κό­μα πιο βα­ριά πυ­ρά. Γι αυ­τό οι α­ντάρ­τι­κοι και οι τα­κτι­κοί α­μυ­ντι­κοί στρα­τοί πο­λε­μά­νε στο ύ­παι­θρο ή όταν χρεια­στεί α­δειάζουν τα χώ­ρια, α­κό­μα και τις πό­λεις, ό­ταν χρειά­ζε­ται να πο­λε­μή­σουν ε­χθρι­κούς στρα­τούς.
Ο τε­λευ­ταί­ος πό­λε­μος στη Γά­ζα, ό­πως και ο προ­πέρ­σι­νος στο Λί­βα­νο, ξε­κί­νη­σαν με πρω­το­βου­λί­α της Χεζ­μπο­λάχ και της Χα­μάς α­ντί­στοι­χα για να προ­βο­κά­ρουν το Ισ­ρα­ήλ ρί­χνο­ντάς του πυ­ραύ­λους ε­ντε­λώς α­πρό­κλη­τα. Το τελευ­ταί­ο δεν φά­νη­κε στον πο­λύ κό­σμο, ει­δι­κά ε­δώ στην Ελ­λά­δα που εί­ναι χώ­ρα του φι­λι­κή προς το νε­ο­να­ζι­στι­κό ά­ξο­να, για­τί η Χα­μάς εμ­φά­νι­σε τους πυ­ραύλους της κα­τά του Ισ­ρα­ήλ σαν α­πά­ντη­ση στον α­πο­κλει­σμό της Γά­ζας α­πό το Ισρα­ήλ. Η α­λή­θεια ό­μως εί­ναι ό­τι το Ισ­ρα­ήλ α­πέ­κλει­σε τη Γά­ζα α­φού πρώ­τα δέ­χτη­κε για αρ­κε­τά χρό­νια ε­πι­θέ­σεις με πυ­ραύ­λους α­πό τη Χα­μάς. Και δεν τους δέ­χτη­κε ε­πει­δή τά­χα η Χα­μάς ή­θε­λε να α­πε­λευ­θε­ρώ­σει τη Γά­ζα και τους παλαι­στί­νιους α­πό την κα­το­χή του Ισ­ρα­ήλ. Α­ντί­θε­τα η Χα­μάς ε­νέ­τει­νε τις πυραυ­λι­κές ε­πι­θέ­σεις της κα­τά του Ισ­ρα­ήλ α­φού αυ­τό εί­χε α­πο­χω­ρή­σει ε­ντε­λώς α­πό τη Γά­ζα και α­φού το κα­τε­χό­με­νο κομ­μά­τι της Πα­λαι­στί­νης εί­χε μια κυβέρ­νη­ση που δεν ή­θε­λε πό­λε­μο με το Ισ­ρα­ήλ, αλ­λά βρι­σκό­ταν σε μια φά­ση α­σταθούς συ­νύ­παρ­ξης, αλ­λά πά­ντως συ­νύ­παρ­ξης μα­ζί του. Το ό­τι η Χα­μάς δεν έ­ριχνε ρου­κέ­τες εξ ο­νό­μα­τος του πα­λαι­στι­νια­κού λα­ού α­πο­δει­κνυό­ταν και α­πό την ω­μή δι­κτα­το­ρί­α που α­σκεί πά­νω στη Φα­τάχ μέ­σα στη Γά­ζα που έ­φτα­σε και σε ω­μές δο­λο­φο­νί­ες των στε­λε­χών της Φα­τάχ α­κριβώς πά­νω στον πό­λε­μο και με κά­λυ­ψη τον πό­λε­μο. 
Ά­με­σος πο­λι­τι­κός στό­χος αυ­τής της προβο­κά­τσιας ή­ταν να κά­νει το Ισ­ρα­ήλ ει­σβο­λές, βομ­βαρ­δι­σμούς και στρα­τιω­τι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις μέ­σα σε πλη­θυ­σμούς και με­τά να κι­νη­μα­το­γρα­φη­θούν οι νε­κροί και οι τραυ­μα­τί­ες από το έ­τοι­μο και κα­λο­χτι­σμέ­νο δί­κτυο της ι­ρα­νι­κής τη­λε­ό­ρα­σης και της φιλο­ρώ­σι­κης σε ό­λη τη γραμ­μή της Αλ Τζα­ζί­ρα. Α­μέ­σως με­τά η ει­κό­να των ε­κα­τοντά­δων α­κρω­τη­ρια­σμέ­νων νη­πί­ων της Γά­ζας πή­γαι­νε σε ό­λα τα σπί­τια της γης την ώ­ρα που κα­μιά τέ­τοια ει­κό­να δεν εμ­φα­νί­στη­κε πο­τέ α­πό τα ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες σφαγ­μέ­να νή­πια του Νταρ­φούρ, της Βο­σνί­ας και της Τσε­τσε­νί­ας. Και δεν πή­γε πο­τέ για δυο λό­γους: πρώ­τον για­τί οι σφα­γείς ε­κεί ή­ταν οι άν­θρω­ποι του νε­ο­να­ζι­στι­κού με­τώ­που, σου­δα­νοί ι­σλα­μο­φα­σί­στες, σέρ­βοι ορ­θοδο­ξο­φα­σί­στες και ρώ­σοι νε­ο­τσα­ρι­κοί φα­σί­στες, δη­λα­δή οι άν­θρω­ποι του πα­γκό­σμιου με­τώ­που ι­μπε­ρια­λι­στών που έ­χει τη με­γα­λύ­τε­ρη ι­σχύ σε προ­πα­γαν­δι­στι­κό ε­πί­πε­δο α­κρι­βώς για­τί έ­χει την πιο κα­λά ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νη πο­λι­τι­κή γραμ­μή και τους πιο σα­φείς πο­λι­τι­κούς στό­χους. Πο­τέ οι α­να­το­λι­κοί σφα­γείς δεν σφά­ζουν αν δεν εί­ναι σί­γου­ροι ό­τι θα ε­λέγ­ξουν την ει­κό­να. Ει­σβά­λουν και σφά­ζουν μό­νο ό­ταν εί­ναι σί­γου­ροι ό­τι θα έ­χουν διώ­ξει κά­θε α­ντι­κειμε­νι­κό ο­πε­ρα­τέρ α­πό το θέ­α­τρο ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Ε­πί πλέ­ον ει­σβά­λουν και σφά­ζουν ό­ταν έ­χουν πε­τύ­χει ευ­νο­ϊ­κούς πο­λι­τι­κούς συ­σχε­τι­σμούς σε ε­πί­πε­δο διεθνών συμ­μα­χιών και της α­ντί­στοι­χης προ­πα­γάνδας. Οι ισ­ρα­η­λι­νοί έ­κα­ναν πό­λε­μο χω­ρίς να λο­γα­ριά­σουν ό­σο έ­πρε­πε την πα­γκό­σμια κοι­νή γνώ­μη. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έ­κα­ναν δύ­ο με­γά­λα λά­θη. Το έ­να εί­ναι πο­λι­τι­κό και έ­χει να κά­νει με την α­δυ­να­μί­α τους να κα­τα­λά­βουν ό­τι ο πό­λε­μος που δί­νουν με τους ισλα­μο­φα­σίστες εί­ναι τμή­μα ε­νός πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου του ο­ποί­ου ό­μως τον κύ­ριο υ­πο­κι­νη­τή, την που­τι­νι­κή Ρω­σί­α, τον θε­ω­ρούν α­πό ου­δέ­τε­ρη έ­ως φιλι­κή δύ­να­μη. Το δεύ­τε­ρο εί­ναι βα­θύ­τε­ρο στρα­τη­γι­κό-ι­δε­ο­λο­γι­κό και έ­χει να κά­νει με τον ε­πε­κτα­τι­σμό και το φα­σι­σμό της πιο δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας της α­στι­κής τά­ξης του Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τή θε­ω­ρεί ό­τι το Ισ­ρα­ήλ ο­φεί­λει να έ­χει πο­λύ λί­γους στρα­τιώ­τες νε­κρούς για­τί η δια­τή­ρη­σή του εί­ναι έ­να ζή­τη­μα στρα­τιω­τικού α­ριθ­μη­τι­κού συ­σχε­τι­σμού α­πέ­να­ντι σε έ­ναν α­νε­ξά­ντλη­το και σχε­τι­κά ομοιο­γε­νή και α­νε­πί­δε­κτο πολι­τι­κής προ­ό­δου α­ρα­βι­κό πλη­θυ­σμό. Γι αυ­τό ο ισ­ρα­η­λι­νός στρα­τός α­πα­ντά­ει ε­δώ και χρό­νια στην ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κή πρό­κλη­ση ρι­σκά­ρο­ντας και α­πο­δε­χό­με­νος τη σφα­γή των πα­λαι­στί­νιων και γε­νι­κά αρά­βων α­μά­χων για την ο­ποί­α ό­μως την κύ­ρια ευ­θύ­νη έ­χουν οι προ­βο­κά­το­ρες των αν­θρώ­πι­νων α­σπί­δων. Αν η ισ­ρα­η­λι­νή α­στι­κή τά­ξη λο­γά­ρια­ζε σαν πρώ­το και καί­ριο μέ­γε­θος για το μέλ­λον της χώ­ρας τα αι­σθή­μα­τα α­πέ­να­ντι στο Ισ­ραήλ των λα­ών της γης και πά­νω απ ό­λα των πλη­θυ­σμών των μου­σουλ­μα­νι­κών χω­ρών, ι­διαί­τε­ρα των πα­λαι­στί­νιων, οι ο­ποίοι ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­τα­πιέζο­νται α­πό τους ι­σλα­μο­φα­σί­στες του Ι­ράν και της Συ­ρί­ας, θα φρό­ντι­ζε να μειώ­σει στο ε­λά­χι­στο τους νε­κρούς πα­λαι­στί­νιους α­μά­χους. Αυ­τό θα το πε­τύ­χαινε μό­νο θυ­σιά­ζο­ντας τους δι­κούς του στρα­τιώ­τες σε έ­ναν πα­ρα­τε­τα­μέ­νο πόλε­μο και με μά­χες σώ­μα με σώ­μα στις πό­λεις της Γά­ζας, ε­νώ θα εί­χε ε­τοι­μά­σει α­πό πριν τα πά­ντα για την πλή­ρη τρο­φο­δο­σί­α και την α­πο­μά­κρυν­ση του ά­μαχου πλη­θυ­σμού α­πό τις ζώ­νες πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων. Αλ­λά αν η ό­ποια ισ­ρα­ηλι­νή κυ­βέρ­νη­ση α­κο­λου­θού­σε αυ­τήν την τα­κτι­κή θα έπε­φτε α­μέ­σως κά­τω από τα πο­λι­τι­κά πυ­ρά των σο­βι­νο­φα­σι­στών ε­πε­κτα­τι­στών του Νε­τα­νιά­χου και του προ­βο­κά­το­ρα, μάλ­λον ρω­σό­φι­λου φα­σί­στα Λί­μπερ­μαν που ή­θε­λαν έ­ναν πόλε­μο μέ­χρις ε­σχά­των με ε­λά­χι­στους ισ­ρα­η­λι­νούς στρα­τιώ­τες νε­κρούς. Έ­τσι έμε­νε μια δι­πλή δυ­να­τό­τητα για την κυ­βέρ­νη­ση Ολ­μέρ­τ-Λίβ­νι-Μπά­ρακ. Εί­τε να μην ξε­κι­νή­σει τον πό­λε­μο ό­πο­τε η γραμ­μή της ει­ρή­νης θα έ­χα­νε κά­θε κύ­ρος στον ισ­ρα­η­λι­νό λα­ό που υ­πέ­φε­ρε πραγ­μα­τι­κά α­πό τους πυ­ραύ­λους της Χα­μάς και εί­χε α­πο­κά­μει, εί­τε θα έ­πρε­πε να στα­μα­τή­σει γρή­γο­ρα τον πόλεμο δίνο­ντας μια αυ­στη­ρή προ­ει­δο­ποί­η­ση στους χα­μα­σί­τες φα­σί­στες ί­σα-ί­σα για να κερ­δί­σει “ι­στο­ρι­κό χρό­νο”. Αυ­τή ή­ταν α­πό ό­σα δια­βά­ζου­με η πρό­τα­ση του Μπάρακ που α­πορ­ρί­φθη­κε α­πό τον Ολ­μέρ­τ αλ­λά και τη Λίβ­νι. 
Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν μια α­κό­μα διε­θνής πο­λι­τι­κή ήτ­τα για το Ισ­ραήλ, η πιο με­γά­λη ως τώ­ρα, που δεν θα αρ­γή­σει να με­τα­τρα­πεί σε νέ­α στρα­τιω­τική α­να­σφά­λεια για τον πλη­θυ­σμό α­πό τους πυ­ραύ­λους της Χα­μάς. Κερ­δι­σμέ­νος εν­νο­εί­ται ή­ταν πά­λι ο ι­σλα­μο­φα­σι­σμός που δυ­νά­μω­σε τις θέ­σεις μέ­σα στις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και μέ­σα στον πα­λαι­στι­νια­κό λα­ό. Αυ­τός άλ­λω­στε α­κρι­βώς ή­ταν ο βα­θύ­τε­ρος στό­χος της Χα­μάς και της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας που βρί­σκεται πί­σω της: Α­πό τη μια να γί­νει η Χα­μάς ο πο­λι­τι­κός η­γε­μό­νας στην Πα­λαι­στί­νη και να α­δυ­να­τί­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο τις α­νε­ξαρ­τη­σια­κές και ει­ρη­νό­φι­λες αντι-ισλα­μο­φα­σι­στι­κές δυ­νά­μεις στις τρεις χώ­ρες κλει­διά: Αί­γυ­πτο, Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, Ιορ­δα­νί­α. (Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ό­τι χά­ρη στους προ­βο­κα­τό­ρικους πυ­ραύ­λους του 2006 η Χεζ­μπο­λάχ και η Συ­ρί­α πή­ραν ξα­νά την ε­ξου­σί­α στο Λίβα­νο). Και α­πό την άλ­λη να έρ­θει στην ε­ξουσί­α του Ισ­ρα­ήλ το χει­ρό­τε­ρο δυνα­τό μπλοκ, το Ισ­ρα­ήλ του Λι­κού­ντ και του Λί­μπερ­μαν το πιο μι­ση­τό στον α­ραβι­κό κό­σμο και το πιο ε­πιρ­ρε­πές στην α­να­το­λι­κή προ­βο­κά­τσια. Δη­λα­δή και τώρα ε­πα­λη­θεύ­τη­κε η ύ­παρ­ξη ε­νός κα­τα­στρο­φι­κού αλ­λη­λο­τρο­φο­δο­τού­με­νου δίπο­λου: Οι αντι­ση­μί­τες στην ε­ξου­σί­α στην Πα­λαι­στί­νη φέρ­νουν στην ε­ξουσί­α του Ισ­ρα­ήλ την α­κρο­δε­ξιά και φα­σι­στι­κή πτέ­ρυ­γα των σιω­νι­στών. Αυ­τήν την πτέ­ρυ­γα θα την παί­ξουν πολ­λοί οι χει­ρό­τε­ρες υ­φε­σια­κές φρά­ξιες του α­μερι­κά­νι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού που εκ­προ­σω­πού­νται α­πό τον Ο­μπάμα και την ρωσό­φι­λη Κλί­ντον. Φαί­νε­ται ό­τι το δί­πο­λο πρέ­πει να πά­ει ως την ά­κρη του για να συ­νει­δη­το­ποι­η­θούν οι δύ­ο λα­οί, ισ­ρα­η­λι­νός και πα­λαι­στι­νια­κός ό­τι πρέ­πει κά­πο­τε να ε­νω­θούν και να το πο­λε­μή­σουν τους φα­σί­στες και να α­ντι­στα­θούν στις ι­μπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις κά­θε εί­δους.