Σε κάθε επέτειο οι κνίτες, οι συριζαίοι και οι κάθε λογής εξωκοινοβουλευτικοί κολαούζοι τους ισχυρίζονταν ότι συνεχίζουν στο δρόμο του Νοέμβρη σε μια άδεια και απελπιστικά παγωμένη απέναντί τους πόλη. Όμως πρώτη φορά προσποιούνται ότι δημιουργούν ξανά οι ίδιοι ένα Πολυτεχνείο μέσα σε αυτές τις συνθήκες μοιράζοντας προκηρύξεις στα τρόλεϊ που κάθε τόσο καίνε οι φιλικοί ψευτοαναρχικοί στρατοί τους, ή γράφοντας «έξω το ΝΑΤΟ» στην τιμημένη πόρτα που έριξαν τα τανκς στην οποία συνήθως κρέμεται μια διαφορετική παραλλαγή του «η δημοκρατία σκοτώνει», ή τραγουδώντας το «πότε θα κάνει ξαστεριά» την ώρα ακριβώς που κηρύσσουν απόλυτη σιωπή (Κουτσούμπας) ή γεμάτοι χαρά χασκογελάνε (Τσίπρας) δίπλα στον χασάπη Σι, που μαζί με το φίλο του νέο χίτλερ Πούτιν ετοιμάζουν μια τόσο σκοτεινή νύχτα για τη χώρα μας που μπροστά της η εφτάχρονη των συνταγματαρχών και των τότε σε πτώση αμερικάνων ιμπεριαλιστών θα μοιάζει με έργο ερασιτεχνών.

Αυτό το Πολυτεχνείο-φάρσα των υποψηφίων δικτατόρων δεν έπεσε από τον ουρανό. Έρχεται από μακριά. Έρχεται από το αληθινό Πολυτεχνείο στο οποίο αυτοί ήταν μέσα σαν κρυμμένοι εχθροί. Ο Κουτσούμπας και ο Τσίπρας είναι οι διάδοχοι των παιδιών του Φλωράκη και του Φαράκου, των πρακτόρων του ρώσικου ιμπεριαλισμού με σοβιετικό μανδύα, τα οποία μπήκαν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του ‘73 μόνο και μόνο επειδή απέτυχαν να τη σπάσουν όταν η μαοϊκή και κυρίως φοιτητική επαναστατική αριστερά, την πραγματοποίησε, χωρίς να ξέρει ότι η ρώσικη στρατηγική τότε ήταν η συμμετοχή στη "φιλελευθεροποίηση" του Μαρκεζίνη, δηλαδή μια συνδιαλλαγή με τη χούντα. Η μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει σημαδέψει ευεργετικά τον λαό μας σε πολύ πιο μεγάλο βάθος από όσο φανταζόμαστε, αλλά η νεαρή επαναστατική αριστερά δεν είχε τα θεωρητικά εφόδια και την πρακτική πολιτική πείρα να ηγηθεί μιας μίνιμουμ συνέχειας της εξέγερσης της οποίας ηγήθηκε έχοντας μαχητικά κόντρα του το ψευτοΚΚΕ των πρακτόρων μια υπερδύναμης και έμπειρων αποστατών του μαρξισμού και αντεπαναστατών. Έτσι δεν μπόρεσε να πετύχει την εκκαθάριση των συνεργατών της χούντας από το κράτος και ειδικά από τα πανεπιστήμια όπου οι αποστάτες με σθένος τους υποστήριξαν, την οργάνωση σε δημοκρατικές βάσεις του νέου εργατικού κινήματος που αυτοί λυσσαλέα χτύπησαν σπάζοντας τις αλλεπάλληλες μεταδικτατορικές απεργίες ή διαλύοντας τα εργοστασιακά σωματεία για να στήσουν τα κλαδικά δικά τους και, το σημαντικότερο, δεν κατάφερε να συγκροτήσει ένα εθνοανεξαρτησιακό μέτωπο ενάντια στην εκ γενετής υποταγή στον ιμπεριαλισμό της ελληνικής αστικής τάξης που οι αποστάτες πέτυχαν να σύρουν πίσω από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό.

Έτσι το μεταδικτατορικό κίνημα, όπως και η επαναστατική αριστερά που ηγήθηκε σε αυτό, υπέκυψε στους εσωτερικούς εχθρούς του Πολυτεχνείου σε όλα τα επίπεδα: αντιφασισμό, δημοκρατική ταξική συνδικαλιστική συγκρότηση, και αντιιμπεριαλισμό. Τους εσωτερικούς εχθρούς του Πολυτεχνείου βοήθησε καίρια να χωθούν και να αλώσουν το κράτος και τα συνδικάτα ο γόνος της μεγαλοαστικής τάξης και γι αυτό ίσως ο πιο πολύτιμος πράκτορας της Ρωσίας στην εποχή του, ο τροτσκιστής Ανδρέας Παπανδρέου που δηλητηρίασε με τον εθνοσοβινισμό και τον μικροαστικό αντιδραστικό αντικαπιταλισμό και αντιδυτικισμό τα πλατειά και συχνά δημοκρατικά μεσοστρώματα προσφέροντας τα στην ιδεολογική επιρροή αρχικά του ψευτοΚΚΕ και αργότερα του ΣΥΝ μέχρι αυτός να τα ρουφήξει μέσα στην κρίση. Ο ΣΥΝ είναι ένα προωθημένο απόσπασμα ηγετικών στελεχών του ψευτοΚΚΕ που αποσπάστηκαν από αυτό με την αποστολή να μπουν για λογαριασμό της Ρωσίας μέσα στο κράτος και γενικότερα στην κλασική αστική τάξη. ΨευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και μια στενή παπανδρεϊκή ηγετική φράξια με επικεφαλής τον Λαλιώτη εφάρμοσαν υπομονετικά για χρόνια μια πολιτική διείσδυσης μέσα στο κράτος για να τσακίσουν κάθε ανεξάρτητη από την αστική τάξη, λαϊκή-ταξική, δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική συγκρότηση και πέτυχαν παράλληλα με φασιστικές εκκαθαρίσεις μέσω επιλεκτικών υπαρκτών και ανύπαρκτων οικονομικών σκανδάλων καθώς και μέσω τάχα λαϊκής τρομοκρατικής βίας κατά επιλεγμένων αστών και μέσω διαρκούς σαμποτάζ της παραγωγής, πάλι στο όνομα του λαού και της αντικαπιταλιστικής πάλης να αδυνατίσουν οικονομικά και να εξουδετερώσουν πολιτικά τη μια μετά την άλλη τις μερίδες της αστικής τάξης που λίγο ή πολύ αντιστέκονταν στα ρώσικα και αργότερα στα ρωσοκινέζικα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Έτσι από τη μια κράτησαν την εξουσία με ρωσόδουλους πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ με ευρωπαϊκή φορεσιά (Σημίτης, Γ. Παπανδρέου) και κυρίως διευκόλυναν να ανεβεί στην ως τότε δυτικόφιλη ηγεσία της ΝΔ η ρωσόδουλη σειρά αρχηγών και πρωθυπουργών Καραμανλής ο β, Σαμαράς και Μητσοτάκης, πάλι με φιλοευρωπαϊκή μορφή ώστε να καθησυχάζεται η Δύση. Το μεγαλύτερο έγκλημα της ψευτοαριστεράς είναι ότι ενθάρρυνε με τη γραμμή της, (που ήταν αντιμακεδονική και αντιτούρκικη από εθνοσοβινισμό, αντικαπιταλιστική από αντιδραστικό μικροαστισμό, αντισημιτική κρυμμένη πίσω από τον αντισιωνισμό, και πάνω απ’ όλα αντι-αστοδημοκρατική από ρωσοκινέζικη φασιστική πλευρά), την κομματική συγκρότηση ενός ναζιφασιστικού ρωσόδουλου «ορθόδοξου» ρεύματος, από τον Καρατζαφέρη και τον Βελόπουλο ως τη «Χρυσή Αυγή». Στην ουσία ενώ στη μορφή εμφανίζονται σαν αντιφασίστες στην πράξη είναι ενωμένοι με τους φασίστες στη βαθιά στρατηγική, σχηματίζοντας μαζί τους αυτό που ονομάζουμε φαιο-«κόκκινο» μέτωπο, που η πιο σημαντική και χτυπητή εκδήλωση του είναι η κοινή υποστήριξη του ρωσοκινέζικου άξονα σε όλες τις μεγάλες τοπικές και διεθνείς αντιπαραθέσεις, αλλά και στις πιο καίριες εσωτερικές συγκρούσεις.

Το σημερινό Πολυτεχνείο -φάρσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το Πολυτεχνείο που υφάρπαξαν σταδιακά οι εσωτερικοί εχθροί της εξέγερσης το 1973 από τις εξεγερμένες δημοκρατικές μάζες που το κατέλαβαν, για να του αδειάσουν όλο το περιεχόμενο, και να το μετατρέψουν σε ένα άδειο κέλυφος που το γεμίζουν από τότε χρόνο με το χρόνο με φασισμό και το κάνουν άντρο της "αριστερής", της «κόκκινης» μορφής αυτού του φασισμού, που ο μαοϊσμός την ονόμασε σοσιαλφασισμό.

Η λειτουργία του σοσιαλφασισμού είναι διπλή ταυτόχρονα.

Η μία λειτουργία του είναι να σκοτώνει τον αστικό δημοκρατισμό από τα δεξιά, δηλαδή από την πλευρά του φασισμού, ενώ καμώνεται ότι τη σκοτώνει από τα αριστερά δηλαδή από την πλευρά της προλεταριακής επανάστασης, οπότε παραλύει σε ένα βαθμό τις αντιστάσεις της εργατικής τάξης και του λαού στη φασιστική δικτατορία που προωθεί. Αυτό συμβαίνει όταν η ψευτοαριστερά καταλαμβάνει το Πολυτεχνείο στις επετείους και ορίζει αυτή ποιο τμήμα της αστικής τάξης θα καταθέσει στεφάνι και ποιο θα λιθοβοληθεί ή όταν αρχίζοντας από το ίδιο το Πολυτεχνείο τσακίζει τη δημοκρατία στις φοιτητικές συνελεύσεις και χρησιμοποιώντας κυρίως τους εξωκοινοβουλευτικούς μπράβους του για να μπορεί η ίδια να διαπραγματεύεται με την κλασική εκπαιδευτική γραφειοκρατία, ή καταστρέφει τα εργαστήρια, ή καταλαμβάνει και τραμπουκίζει στις συγκλήτους, ή εντοιχίζει και δέρνει τους καθηγητές που αντιστέκονται στο διεφθαρμένο πανεπιστημιακό καθεστώς που χτίζει στα πανεπιστήμια μοιράζοντας πτυχία ή και έδρες στη νέα κρατική δήθεν αριστερή γραφειοκρατία.

Η δεύτερη λειτουργία του σοσιαλφασισμού, που είναι και η πιο καταστροφική πολιτικά είναι η προβοκατόρικη όταν αυτός με τη βία που ασκεί εκθέτει την επανάσταση αλλά και τους δημοκρατικούς αγώνες στις μάζες, ειδικά τις μικροαστικές, οπότε τις σπρώχνει στην πιο ανοιχτή και γι αυτό πιο ανοιχτά ρωσόδουλη μορφή της πολιτικής αντίδρασης, δηλαδή στον κλασικό, πιο βολικό για τα ρωσοκινέζικα αφεντικά φαιού τύπου φασισμό. Αυτό το κάνει ο σοσιαλφασισμός κνίτικου ή συριζέικου τύπου όταν, εκχωρεί τη βία του, ειδικά το κτίριο σύμβολο του Πολυτεχνείου ή το ίδιο το όνομα της μεγάλης εξέγερσης (17 Νοέμβρη) σε ψευτοαναρχικούς ή ψευτομαρξιστικούς στρατούς βίας κυρίως με μικροαστική ή λούμπεν ταξική σύνθεση και ιδεολογία. Αυτοί οι στρατοί στο όνομα της αντικρατικής, αντιαστυνομικής και αντικαπιταλιστικής πάλης είτε επιτίθενται δολοφονικά και τρομοκρατούν τα αντίπαλα στο ρωσοκινεζικό μπλοκ τμήματα της αστικής τάξης - ακριβώς τα ίδια εκείνα στα οποία τα ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή επιτίθενται πολιτικά - είτε, το χειρότερο, ασκούν βία πάνωστα πλατειά μικροαστικά και μικρά αστικάστρώματα σπάζοντας, καίγοντας, ακόμα και λεηλατώντας το κέντρο της πόλης λειτουργώντας σαν κομπάρσοι στις κατά καιρούς σκηνοθεσίες λαϊκών εξεγέρσεων που οργανώνει ο «καθώς πρέπει» κοινοβουλευτικός και κυβερνητικός σοσιαλφασισμός για να πετύχει για λογαριασμό των αφεντικών του εσωτερικές κυβερνητικές αλλαγές και περισσότερο για να ασκήσει διπλωματική πίεση στην ΕΕ.

Και με τις δύο αυτές ταυτόχρονες λειτουργίες του, που τις ονομάζει «προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου» και «υπεράσπιση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου» ο σοσιαλφασισμός σπρώχνει ένα πελώριο τμήμα των μαζών στην απαίτηση για διατήρηση του νόμου και της τάξης με κάθε τρόπο και, το χειρότερο, το φέρνει τελικά σε σύγκρουση με την ίδια τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αυτή η προβοκάτσια σε συνδυασμό με την κυρίαρχη εθνοσοβινιστική ιδεολογία και την επίσης προβοκατόρικη, φιλοεργοδοτική και αντιδιεθνιστική γραμμή των «ανοιχτών συνόρων» για όλους τους μετανάστες που ο σοσιαλφασισμός διατυμπανίζει την ίδια ώρα που ο ίδιος με το παραγωγικό σαμποτάζ, στο οποίο πρωτοστατεί, δυναμώνει την ανεργία, την υπερεκμετάλλευση και την πείνα, δυναμώνει το κλασικό φασιστικό-ναζιστικό ρεύμα μέσα στη χώρα, συνθλίβοντας ταυτόχρονα και απειλώντας τελικά και από τα «αριστερά» και από τα δεξιά τις καταχτημένες δημοκρατικές ελευθερίες του λαού.

Με λίγα λόγια ο σοσιαλφασισμός κραυγάζοντας «ζήτω το Πολυτεχνείο» σπρώχνει στην πράξη τις μάζες ενάντια στο Πολυτεχνείο και φτιάχνει χρόνο με το χρόνο σαν τάχα αντίθετο πόλο του την άλλη μορφή του εαυτού του, το φασιστικό ρεύμα του αντι-Πολυτεχνείου. Το ανοιχτό αντι-Πολυτεχνείο είναι ένα ρεύμα άρνησης και αναθεώρησης όλης της δημοκρατικής και επαναστατικής ιστορίας αυτού του λαού από τον β παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Το ψεύτικο Πολυτεχνείο δηλαδή , το Πολυτεχνείο-φάρσα, το Πολυτεχνείο προβοκάτσια της ψευτοαριστεράς, ακόμα και όταν δεν σπρώχνει τις μάζες στους κλασικούς φασίστες, τους σπρώχνει προς τους πιο αντικομμουνιστές αστοφιλελεύθερους που σήμερα πατώντας στο ψεύτικο Πολυτεχνείο των σοσιαλφασιστών ενώνονται όλο και πιο στενά με τους φασίστες σε μια κοινή εκδικητική πορεία συκοφαντικού ξηλώματος των μεταπολεμικών δημοκρατικών αντιμοναρχικών αγώνων που οδήγησαν στο αληθινό Πολυτεχνείο, πρώτα και κύρια του αγώνα του ΔΣΕ και φτάνουν ως το ξήλωμα της εαμικής αντίστασης, οπότε τελικά στον φιλοταγματασφαλιτισμό.

Στο βάθος αυτή είναι μια παγκόσμια κίνηση των αστοφιλελεύθερων που έχει κι αυτή το εφαλτήριό της στην παγκόσμια προβοκάτσια του σοσιαλφασισμού που πρώτος με τον Χρουστσόφ κατασυκοφάντησε την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό τερατοποιώντας τον Στάλιν για να ακολουθήσουν οι Μπρέζνιεφ και Πούτιν που ταύτισαν αυτόν τον τερατοποιημένο Στάλιν με τον εαυτό τους, ο οποίος είναι πράγματι η νέα μορφή του Χίτλερ. Έτσι ο σοσιαλφασισμός δούλεψε και κυρίως δουλεύει σήμερα με τον Πούτιν και τα ρώσικα και τοπικά ψευτοκομμουνιστικά τσιράκια του για να επαληθευτεί παντού η διεθνής μαύρη κραυγή των φιλελεύθερων (και των ίδιων των σύγχρονων φασιστών που δεν θέλουν να εμφανίζονται σαν χιτλερικοί): Στάλιν ίσον Χίτλερ, Κομμουνισμός ίσον Ναζισμός.

Στην πραγματικότητα ό,τι ωραίο και δίκαιο υπερασπίζουν οι ψευτοκομμουνιστές γίνεται άσχημο και άδικο στα χέρια τους. Γιατί δεν υπερασπίζουν μόνο ένα ψεύτικο Πολυτεχνείο, αλλά και έναν ψεύτικο Στάλιν, ένα ψεύτικο ΔΣΕ, ένα ψεύτικο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, με πιο συνηθισμένη μέθοδο συκοφάντησης την υπερδιόγκωση και εκθειασμό των όποιων λαθών και αδυναμιών και των όποιων εχθρικών μειοψηφικών ρευμάτων υπάρχουν μοιραία σε κάθε επανάσταση, ώστε να μπορούν να ασκήσουν την δικτατορία τους επικαλούμενοι αυτά τα λάθη σαν αρετές. Από την άλλη οι κλασικοί φασίστες δεν έχουν παρά να πάρουν τα αρνητικά που εκθειάζουν και κυρίως βάζουν σε εφαρμογή οι σοσιαλφασίστες για να αρνηθούν και να χτυπήσουν ανοιχτά και με λύσσα όλα τα καλά, δηλαδή τη ραχοκοκκαλιά, όλη την ομορφιά και τον πολιτισμό των παλιών λαϊκών αγώνων και κατά συνέπεια τις δημοκρατικές καταχτήσεις που απειλούνται μεν αλλά υπάρχουν ακόμα ζωντανές και που πηγάζουν ακριβώς από αυτούς τους αγώνες. Έτσι οι φασίστες χτυπάνε πιο άμεσα το λαό, αρχίζοντας σε αυτή τη φάση από τους μετανάστες και τη δημοκρατική αντιφασιστική νεολαία, αξιοποιώντας κυρίως σαν προβοκάτορες τους σοσιαλφασίστες. Έτσι η ιδεολογία τους, αφού δουλεύεται και ξεπλένεταιχάρη σε αυτές τις προβοκάτσιες, προχωράει μέσα στις μάζες και μέσα στο κράτος, ειδικά στην αστυνομία και στο στρατό. Αυτούς τους πιο βασικούς μηχανισμούς του κράτους ο νεοχιτλερικός άξονας τους προορίζει για να γίνουν το πιο ψυχρό χέρι της φαιο-«κόκκινης» δικτατορίας που ετοιμάζει, στην οποία κνίτες και φασίστες θα βρεθούν μαζί στον κοινό αγώνα ενάντια στις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού μας και ενάντια στους ευρωπαϊκούς λαούς, μόνο που ίσως να βρίσκονται σε πρώτη φαση σε διαφορετικά συντάγματα στο ρωσοκινέζικο πολιτικό στρατό κατοχής. Το ότι βρίσκονται από σήμερα μαζί πολιτικά σε όλους τους αντιευρωπαϊκούς και αντισημιτικούς «αγανακτισμένους» αγώνες , σε όλες τις ρωσοκινεζικές διεθνείς σφαγές και τις ντόπιες αρπαγές της δημόσιας περιουσίας και στα εργασιακά κάτεργα, ενώ στην πράξη συμφωνούν στον ξυλοδαρμό των συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ από το ψευτοΚΚΕ με αστυνομικο-δικαστική κρατική και διακομματική στήριξη, δείχνει πολλά για το τι ετοιμάζουν από κοινού στο μέλλον.

Γι αυτό οι δημοκράτες πρέπει να αντιμετωπίζουν σήμερα το ψεύτικο Πολυτεχνείο σαν ένα εχθρικό πλασματικό δίπολο όπου ο κνιτο-συριζαίος μέσα στο Πολυτεχνείο και ο αστυνομικός έξω από αυτό, αντίθετα με το 73, βρίσκονται εκεί σε στρατηγική ενότητα σαν εκπρόσωποι του σοσιαλφασισμού και του φασισμού αντίστοιχα.

Στη μορφή ο αστυνομικός εμφανίζεται σαν να μπήκε στην ΑΣΟΕΕ, δηλαδή στον προθάλαμο του ψεύτικου Πολυτεχνείου, σαν αστική δημοκρατία για να διώξει από μέσα, όπως έχει το δικαίωμα, τον ναρκέμπορα, τον λαθρέμπορα και τον ψευτοαναρχικό κρατικό σπασιματία. Αλλά στην ουσία είναι ο κνιτοσυριζαίος σαν κράτος, για την ακρίβεια σαν πολιτικός πυρήνας του σημερινού κράτους και παρακράτους, που έφερε τους τελευταίους στο «άσυλο» του, δηλαδή στο δικό του ψεύτικο Πολυτεχνείο- άδειο κέλυφος, και τους προστατεύει για να κρατάει μέσω αυτών την εξουσία στα πανεπιστήμια και στους δρόμους. Αν η αστική δημοκρατία ήθελε να συγκρουστεί με αυτούς θα έπρεπε να συγκρουστεί σχεδόν αποκλειστικά με τους κνιτοσυριζαίους. Όμως οι μεν κνίτες αποτελούν το δεξί χέρι του πρωθυπουργού, καθώς ο Θεοδωρικάκος, ο πρώην γραμματέας της «Κ»ΝΕ, πρώην δεξί χέρι του Λαλιώτη, πρώην δεξί χέρι του Χριστόφια και νυν υπουργός εσωτερικών είναι ο πιο στενός πολιτικός συνεργάτης του πρωθυπουργού, ενώ οι συριζαίοι είναι όπως είπαμε στην αρχή πως φανερώνει η εικόνα των καταχαρούμενων Τσίπρα και Μητσοτάκη αγκαλιά με το αφεντικό Σι, επειδήτου προσφέρουν τζάμπα την Ελλάδα για μια εκμεταλλευτική κραιπάλη.

Η αστυνομία δεν μπήκε στην ΑΣΟΕΕ για να πάρει την εξουσία από τους κνιτοσυριζαίους αλλά αντίθετα την έστειλαν ο Μητσοτάκης και ο Χρυσοχοΐδης του Λαλιώτη για να διαπραγματευτεί αυτή μαζί τους, ιδιαίτερα με τους κυρίαρχους πια στο σοσιαλφασιστικό φοιτητικό μπλοκ κνίτες, με ποιο τρόπο αυτοί θα διαχειριστούν το «άσυλο τους». Στην πραγματικότητα δώσανε στο ψευτοΚΚΕ την κυριαρχία στα Πανεπιστήμια, πράγμα που συμβολικά διακηρύχθηκε εμφατικά όταν οι κνίτες, ουσιαστικά με την άδεια της αστυνομίας, έσπασαν το λουκέτο με το οποίο είχε κλείσει την πύλη της ΑΣΟΕΕ η σύγκλητος, καταργώντας έτσι την εξουσία της, και αφήνοντας της την πολυτέλεια να βγάζει περήφανες κούφιες ανακοινώσεις υπέρ του ασύλου.

Αυτή η αστυνομία δεν είναι η αστυνομία της αστικής δημοκρατίας, όπως νομίζουν πολλοί. Είναι η αστυνομία του φασιστικού «νόμου και της τάξης» που ήδη είδαμε λίγο τις διαθέσεις της από το στυλ των επεμβάσεων της σε έναν κινηματογράφο και σε ένα νεολαιίστικο κλαμπ. Αυτή η αστυνομία θα συνδιαχειρίζεται με το σοσιαλφασισμό, ιδίως με το ψευτοΚΚΕ -και πιστεύουμε κάτω από την δικιά του πολιτική ηγεμονία - την κρατική και παρακρατική βία. Όποτε θέλουν δηλαδή αυτοί θα εμποδίζουν και όποτε θέλουν θα επιτρέπουν στον ψευτοαναρχισμό να δίνει τα καθεστωτικά του «επαναστατικά» χτυπήματα ακριβώς όπως πάντα έκανε και το ίδιο το ψευτοΚΚΕ. Το ποια είναι φύση της αστυνομίας του Χρυσοχοΐδη έχει φανεί από παλιά όταν αυτός εκπαίδευε και ανέθρεφε με φασιστική νοοτροπία τους ειδικούς φρουρούς, που πάντα θα βρίσκουν τον εαυτό τους καλύτερα με τον κλασικό φασισμό γιατί αυτός κρατάει την αντιαναρχική ρομφαία της εκδίκησης.

Στην πραγματικότητα το Πολυτεχνείο-φάρσα είναι η ένωση του προβοκάτορα από τα μέσα με τον αστυνομικό και τον κάθε λογής φασίστα από τα έξω για να πετύχουν από κοινού την κατάργηση κάθε ακαδημαϊκής και πολιτικής ελευθερίας στο χώρο της εκπαίδευσης αρχικά και κάποια στιγμή στην πρωτεύουσα και στη χώρα ολόκληρη.

Για μας αυτό το φαιο-«κόκκινο» πλασματικό δίπολο μπορεί να χτυπηθεί μόνο από ένα νέο δημοκρατικό λαϊκό κίνημα. Ειδικά σε ότι αφοράει το ζήτημα του ασύλου, δηλαδή το ζήτημα της δημοκρατίας στα Πανεπιστήμια, εκεί πρέπει να είμαστε κάθετοι: Μόνο το οργανωμένο δημοκρατικό κίνημα απ έξω και κυρίως μέσα στα Πανεπιστήμια μπορεί να τα πάρει από τα χέρια του σοσιαλφασισμού και του φασισμού και καμιά αστυνομία και καμιά φιλελεύθερη ΝΔ με την ελεεινή και υπερδεξιά στάση της ΔΑΠ που αφήνει κυρίως στα ΜΑΤ αλλά και στα ΚΝΑΤ να λύσουν το κατ εξοχήν εσωτερικό δημοκρατικό φοιτητικό ζήτημα του ασύλου. Το Πολυτεχνείο- φάρσα μπορεί να νικηθεί μόνο με ένα νέο αληθινό, πολύ πιο δύσκολο πολιτικά και πολύ πιο επώδυνο από την άποψη των θυσιών αληθινό Πολυτεχνείο. Γιατί ένα νέο αληθινό Πολυτεχνείο προϋποθέτει ότι οι φαιο-«κόκκινοι», ιδιαίτερα οι «κόκκινοι», πρέπει να πάνε στην άκρη τους για να αποδειχτούν, τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσίας σαν κτηνώδεις φασίστες και έτσι να απελευθερωθεί από αυτούς πολιτικο-ιδεολογικά η αληθινή αριστερά και να ηγηθεί ενός πλατιού δημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου για να συντρίψει και αυτούς και τους κλασικούς φασίστες που διψάνε για ένα πανεπιστήμιο χωρίς πολιτική διαπάλη.

Για αρκετά χρόνια ακόμα κάθε επέτειος του Πολυτεχνείου θα έχει έστω και αυθόρμητα έστω και σε σπέρματα, έστω και ενδόμυχα στη σκέψη του λαού τη μορφή «Πολυτεχνείο εναντίον Πολυτεχνείου» ή αλλιώς «Μεγάλου Ηρωικού Αληθινού Πολυτεχνείου εναντίον του Πολυτεχνείου-φάρσα».

*η ακριβής διατύπωση του Μαρξ στη 18^ηΜπρυμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη είναι η εξής: «Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα».

Αθήνα, 17/11/2019