Κι αυ­τό ό­χι για­τί δή­θεν οι Σα­ου­δά­ρα­βες εί­ναι κα­τά κά­ποιο πο­σο­στό κύ­ριοι ε­χθροί της ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας των λα­ών της πε­ριο­χής, ό­πως ψιθυ­ρί­ζουν κά­θε εί­δους κνί­τες. Α­ντι­θέ­τως, η Σ. Α­ρα­βί­α, πα­ρά το ε­σω­τε­ρι­κό βα­θιά ο­πι­σθο­δρο­μι­κό κα­θε­στώς της στο ζή­τη­μα των ανθρω­πί­νων δι­καιω­μά­των και την ι­δε­ο­λο­γι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση, εί­ναι α­πό τους πιο προ­ο­δευ­τι­κούς πα­ρά­γοντες μέ­σα στον Τρί­το Κό­σμο στη γε­νι­κή γραμ­μή της ε­ξω­τε­ρι­κής της πο­λι­τι­κής, ό­σο της ε­πι­τρέ­πει βέ­βαια ο πε­ριο­ρι­σμέ­νος α­στι­κο- ρα­ντιέ­ρι­κος της ο­ρί­ζοντας.

Η νέ­α πε­ρί­ο­δος έ­χει να κά­νει με το βα­ρύ σφάλ­μα της ε­πέμ­βα­σης στα ε­σω­τε­ρι­κά μιας α­νε­ξάρ­τη­της χώ­ρας, χω­ρίς να συ­ντε­λεί­ται κα­τα­φα­νής γε­νοκτο­νί­α α­μά­χων και να υ­πάρ­χει γε­νι­κή συ­ναί­νε­ση της πα­γκό­σμιας δη­μο­κρα­τικής κοι­νής γνώ­μης. Και ό­χι μό­νο. Τυ­χαί­νει η ε­πέμ­βα­ση αυ­τή να έ­χει ως στόχο ι­ρα­νό­φι­λους α­ντι­ση­μί­τες σι­ί­τες, συμ­μά­χους του Ι­ράν και της Χεζ­μπο­λάχ, δη­λα­δή να δί­νει στον πιο ε­πι­θε­τι­κό και ε­πε­χτα­τι­κό σή­με­ρα πα­ρά­γο­ντα στη Μέ­ση Α­να­το­λή, τους Ι­ρα­νούς μου­λά­δες, το δι­καί­ω­μα να γί­νει ση­μαιο­φό­ρος μιας “δί­και­ης α­ντί­στασης” ε­νά­ντια στα πιο ει­ρη­νό­φι­λα κα­θε­στώ­τα της πε­ριοχής, με ε­πι­κε­φα­λής τη Σ. Α­ρα­βί­α.

Αυ­τά τα τε­λευ­ταί­α ό­χι τυ­χαί­α προ­βάλ­λουν τη με­γα­λύ­τε­ρη α­ντί­σταση τό­σο στον σου­νι­τι­κό ι­σλα­μο­φα­σι­σμό τύ­που Αλ Κά­ι­ντα - Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους, ό­σο και στο Ι­ράν και γε­νι­κά στη ρώ­σι­κη γραμ­μή διά­σπα­σης και ει­σο­δι­σμού στην πε­ριο­χή. Μιας ρώ­σι­κης γραμ­μής που στέ­κε­ται ακόμη δε­ξιό­τε­ρα κι α­πό τις ι­ρα­νι­κές φι­λο­δο­ξί­ες πε­ρι­φε­ρεια­κής η­γε­μο­νί­ας. 

Το λά­θος της Σ. Α­ρα­βί­ας γί­νε­ται α­κό­μη χει­ρό­τε­ρο, κα­θώς στο μέ­τω­πό της, που εί­ναι το μέ­τω­πο ό­λων των α­ρα­βι­κών σουνι­τι­κών χω­ρών α­πό το Μα­ρόκο μέ­χρι τον Κόλ­πο συν το Πα­κι­στάν, έ­χει μπει η Αί­γυ­πτος του Σί­σι, του ρω­σόφι­λου αυ­τού σφα­γέ­α και δι­χτά­το­ρα που οι Σα­ουδά­ρα­βες α­πό μυω­πί­α τον α­γαπά­νε ως ε­χθρό της Μου­σουλ­μα­νι­κής Α­δελ­φό­τη­τας.

Η δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α χτυ­πά­ει την Α­δελ­φό­τη­τα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο γε­νι­κά α­πό τ’ α­ρι­στε­ρά, ε­νώ ο Σί­σι α­πό τα δε­ξιά, δη­λα­δή α­πό την πλευ­ρά του Πού­τιν. Τα ί­δια σε γε­νι­κές γραμ­μές ι­σχύ­ουν για το Κα­τάρ, ε­πίσης μέ­λος της συμ­μα­χί­ας υ­πό τη Σ. Α­ρα­βί­α, που λει­τουρ­γεί δι­πλω­μα­τι­κά και οι­κο­νο­μικά σαν ερ­γα­λεί­ο της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας.  Γι’ αυ­τό κά­νει κο­λεγιές με το Ι­ράν ε­νά­ντια στις άλ­λες α­ρα­βι­κές χώ­ρες του Κόλ­που, ε­νί­σχυε και ε­νι­σχύ­ει και τη Χα­μάς και άλ­λους ι­σλα­μο­φα­σί­στες, και α­πο­τέ­λε­σε μέ­σω Al Jazeera τον ι­δε­ο­λο­γι­κό κα­θο­δη­γη­τή των πρα­ξι­κο­πη­μάτων που άρ­χι­σαν σε ό­λο το α­ραβι­κό τό­ξο στα τέ­λη του 2010 και μό­νο “ά­νοι­ξη” δεν έ­φε­ραν στον α­ρα­βι­κό κό­σμο.

“Άνοιξη” και Υεμένη

Η Υε­μέ­νη έ­πε­σε κι αυ­τή θύ­μα της με­γά­λης στρα­τη­γι­κής κί­νη­σης του Ά­ξο­να και βα­σι­κά του η­γε­μό­να του, της Ρω­σί­ας, υ­πό το ό­νο­μα “Α­ραβι­κή Ά­νοιξη”. Οι Ρώ­σοι ορ­γά­νω­σαν ε­νά­ντια στις κο­σμι­κές, αν και γε­νι­κά αυ­ταρ­χι­κές α­στι­κές τά­ξεις, με φι­λο­δυ­τι­κό και ει­ρη­νό­φι­λο προσα­να­το­λι­σμό ε­ξε­γέρ­σεις στις ο­ποί­ες α­νά χώ­ρα έ­λα­βαν μέ­ρος, με­τα­ξύ άλ­λων: Οι ι­σλα­μι­στές της Μου­σουλμα­νι­κής Α­δελ­φό­τη­τας, εκ­προ­σω­πώ­ντας με μια γε­νι­κά α­ντι­δρα­στι­κή ι­δε­ο­λογι­κή γραμ­μή σε αρ­κε­τό βαθ­μό τα συμ­φέ­ρο­ντα των με­σο­στρω­μά­των που ε­πι­δί­ω­καν με­ρί­διο ε­ξου­σί­ας και κοι­νω­νι­κή ά­νο­δο, που τους τη στε­ρού­σε η πα­λιά καθε­στω­τι­κή ο­λι­γαρ­χί­α. Οι πο­λι­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ροι και δη­μο­κρά­τες, που εί­χαν μπου­χτί­σει α­πό τον αυ­ταρ­χι­σμό 50 ε­τών των τρι­το­κο­σμι­κών δι­κτα­το­ριών. Οι ανοι­χτοί με­σαιω­νι­στές σου­νί­τες ι­σλα­μο­φα­σί­στες. Οι τρο­τσκι­στές και ψευτο­α­ρι­στε­ροί σο­σιαλ­φα­σί­στες. Τμή­μα­τα των στρα­τιω­τι­κών γρα­φειο­κρα­τιών των προ­η­γού­με­νων κα­θε­στώ­των, που εί­χαν πιο να­σε­ρικά - α­ντι­δυ­τι­κά χα­ρα­κτηρι­στι­κά και ή­θε­λαν α­να­δια­νο­μή της ε­ξου­σί­ας προς ό­φε­λος τους και προς ό­φελος του α­να­προ­σα­να­το­λι­σμού των χω­ρών τους προς α­να­το­λάς (π.χ. Σί­σι). Τέ­λος, ε­κεί που υ­πήρ­χαν σι­ι­τι­κές, α­ντι­κει­με­νι­κά ι­ρα­νό­φι­λες μειο­νό­τη­τες (Υε­μένη) ή και πλειονότη­τες (Μπα­χρέ­ιν), μπή­καν κι αυ­τές στο μέ­τω­πο της “Ά­νοι­ξης”, δη­λα­δή στο μέ­τω­πο με το ο­ποί­ο η Ρω­σί­α άλ­λα­ξε προς ό­φε­λός της την ι­σορ­ροπί­α δυ­νά­με­ων στην καρ­διά του Τρί­του Κό­σμου.

Στην Υε­μέ­νη, λοι­πόν, ο φι­λο­δυ­τι­κός ε­θνι­κι­στής Σά­λεχ που­λή­θη­κε ωμά, ό­πως και οι άλ­λοι ο­μό­λο­γοί του τύ­που Μπεν Ά­λι και Μου­μπά­ρακ, α­πό τους Αμε­ρι­κά­νους ι­μπε­ρια­λι­στές και ει­δι­κά α­πό τη φι­λο­ρώ­σι­κη κλί­κα Κλί­ντον - Ομπά­μα και έ­πε­σε το 2011-12. Οι Α­με­ρι­κά­νοι, που εί­χαν με­γά­λη πα­ρου­σί­α στη χώ­ρα, κα­θώς αυ­τή α­πο­τε­λεί ά­ντρο της Αλ Κά­ι­ντα στην Α­ραβι­κή Χερ­σό­νη­σο, στή­ριξαν ως διά­δο­χη λύ­ση, μα­ζί με τους Σα­ου­δά­ρα­βες, τον ε­πί­σης κο­σμι­κό Χά­ντι, ο οποί­ος ό­μως δεν εί­χε τη στή­ρι­ξη του Σά­λεχ, που θε­ω­ρού­σε τη νέ­α ε­ξου­σί­α “πούλη­μα εκ των έ­σω”.

Στο μέ­τω­πο της υε­με­νί­τι­κης “Ά­νοι­ξης” (στην ου­σί­α χει­μώ­να), συμ­με­τεί­χαν και οι Χού­δι, δη­λα­δή η ορ­γά­νω­ση Αν­σάρ Αλ­λάχ (Υ­πο­στη­ρι­κτές του Θε­ού), στη­μέ­νη στα πρό­τυ­πα της Χεζ­μπο­λάχ α­πό τις τά­ξεις των σι­ι­τών (ζα­ϊ­ντι­τών) μου­σουλ­μά­νων της βό­ρειας Υε­μέ­νης. Αυ­τή ε­νώ υπήρ­χε α­πό το 1992, μέ­χρι το 2003 έ­παι­ζε στο ε­πί­πε­δο μιας ορ­γά­νω­σης δια­τή­ρη­σης της το­πι­κής μειο­νο­τι­κής κουλτού­ρας, χω­ρίς μα­χη­τι­κά ι­σλα­μι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ξαφ­νι­κά, και α­μέ­σως με­τά την ά­δι­κη και προ­βο­κα­τό­ρι­κη ει­σβο­λή των Η­ΠΑ στο Ι­ράκ, βγά­ζουν - προ­φανώς υ­πό ι­ρα­νι­κή προ­τρο­πή και κα­θο­δή­γη­ση - τη γραμ­μή “Θά­να­τος στην Α­μερική, Θά­να­τος στο Ισ­ρα­ήλ, Κα­τά­ρα στους Ε­βραί­ους, Νί­κη στο Ι­σλάμ” και ξε­κι­νούν έ­νο­πλη ε­ξέ­γερ­ση με α­ντι­δυ­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για να ε­πι­βά­λουν χεζ­μπολα­χί­τι­κη δι­χτα­το­ρί­α. Ο Σά­λεχ τους κυ­νή­γη­σε και τους πε­ριό­ρι­σε με συ­νέ­πεια α­πό το 2004 έ­ως και το 2011, ω­στό­σο, προ­δο­μέ­νος α­πό τους δυ­τι­κούς συμ­μά­χους του, με­τά το 2012, ό­ταν κι έ­πε­σε α­πό την ε­ξου­σί­α, προ­σέγ­γι­σε τους Χού­δι και σή­μερα οι δυ­νά­μεις του στρα­τού που ε­λέγ­χο­νται α­πό τον ί­διο πο­λε­μούν δί­πλα στους ι­ρα­νό­φι­λους ι­σλα­μο­φα­σί­στες.

Η ρώ­σι­κη και ι­ρα­νι­κή προ­βο­κά­τσια ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε με την έ­ντα­ση των ε­πι­θέ­σε­ων της Αλ Κά­ι­ντα, που ε­λέγ­χει με­γά­λο μέ­ρος του ε­δά­φους της α­να­τολι­κής Υε­μέ­νης ό­λα τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια, δί­νο­ντας στο μέ­τω­πο Χού­δι - Σά­λεχ το πρό­σχη­μα (ει­δι­κά για τους πρώ­τους, για­τί ο Σάλεχ ό­ντως ή­ταν α­ντι-Αλ Κά­ιντα) ότι πο­λε­μούν το σου­νί­τι­κο ι­σλα­μο­φα­σι­σμό, με τον ί­διο τρό­πο που το Ιράν “πο­λε­μά” το Ι­σλα­μι­κό Κρά­τος μέ­σα στο Ι­ράκ ή στη Συ­ρί­α.

Κάτω οι Χούδι - Όχι όμως στην εξωτερική επέμβαση

Το πρα­ξι­κό­πη­μα των Χού­δι που άρ­χι­σε τον Σε­πτέμ­βριο με την κα­τάλη­ψη της Σα­να­ά και χαι­ρε­τί­στη­κε α­πό τους μου­λά­δες της Τε­χε­ρά­νης ως “κα­τάλη­ψη μιας τέ­ταρ­της πρω­τεύ­ου­σας στον ι­σλα­μι­κό κό­σμο” (με­τά την Τε­χε­ρά­νη, τη Βα­γδά­τη και τη Δα­μα­σκό) εί­ναι κα­τα­δι­κα­στέ­ο και φα­σι­στι­κό, ει­δι­κά μά­λιστα ό­ταν πρό­κει­ται για ε­ξου­σί­α της μειο­ψη­φί­ας πά­νω στην πλειο­ψη­φί­α με τη δύ­να­μη των ό­πλων, ό­πως δεί­χνουν οι α­ντι­Χού­δι δια­δη­λώ­σεις σε ό­ποια πόλη ει­σέρ­χο­νται οι α­ντάρ­τες.

Ω­στό­σο, ή­ταν δου­λειά των ε­θνι­κο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κών δυ­νά­με­ων της Υεμέ­νης να υ­πε­ρα­σπι­στούν την πα­τρί­δα τους α­πό το ι­ρα­νό­φι­λο πρα­ξι­κό­πη­μα. Κι αν α­πο­δεί­κνυαν πα­στρι­κά ό­τι το Ι­ράν στέλ­νει κα­σό­νια τα ό­πλα στους φί­λους του τους Χού­δι, τό­τε θα μπο­ρού­σαν και οι ί­διες να ζη­τή­σουν α­πό τη Σα­ουδι­κή Α­ρα­βί­α και άλ­λες ει­ρη­νό­φι­λες α­ρα­βι­κές χώ­ρες α­ντί­στοι­χη ε­νί­σχυ­ση σε ο­πλι­σμό και πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη.

Η ε­πέμ­βα­ση ό­μως α­πό τα έ­ξω υ­πο­νο­μεύ­ει και δυ­σκο­λεύ­ει τις δυ­νάμεις αυ­τές, ε­νώ μια χερ­σαί­α ε­πέμ­βα­ση της Σ. Α­ρα­βί­ας θα τις εμ­φα­νί­σει ως ε­ντολο­δό­χους ξέ­νων δυ­νά­με­ων και θα χα­ρί­σει στους ι­ρα­νό­δου­λους με­γά­λες μά­ζες του λα­ού της Υε­μέ­νης.

Πα­ρά το γε­γο­νός δε ό­τι στη στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χί­α που πραγ­μα­το­ποιεί την ε­πέμ­βα­ση συμ­με­τέ­χουν μό­νο κρά­τη του Τρί­του Κό­σμου, η πρα­κτι­κή αυτή α­νοί­γει το δρό­μο στις υ­περ­δυ­νά­μεις, ει­δι­κά στη Ρω­σί­α, για α­κό­μη πιο α­προσχη­μά­τι­στες ε­πεμ­βά­σεις σε χώ­ρες στις ο­ποί­ες οι πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις δεν τους α­ρέ­σουν ή δεν τις βο­λεύ­ουν.

Οι Χού­δι, πά­ντως, α­κό­μη και με­τά την έ­ναρ­ξη των α­ε­ρο­πο­ρι­κών πληγ­μά­των, συ­νε­χί­ζουν να κα­τα­λαμ­βά­νουν ε­δά­φη μα­ζί με τις σύμ­μα­χές τους δυ­νά­μεις του Σά­λεχ, ε­νώ προς ε­νί­σχυ­σή τους το Ι­σλα­μι­κό Κρά­τος έ­πλη­ξε δύ­ο σι­ι­τικά τε­μέ­νη στη Σα­να­ά, σκο­τώ­νο­ντας δε­κά­δες αν­θρώπους και ά­ρα πα­ρου­σιά­ζοντας τους ι­ρα­νό­φι­λους υε­με­νί­τες ως μέ­γα πο­λέ­μιο του σου­νι­τι­κού τύ­που ισλα­μο­φα­σι­σμού. Εί­ναι η ί­δια μέ­θο­δος με την ο­ποί­α το Ι­ράν, με τη βο­ή­θεια Ο­μπάμα, κα­τα­κτά­ει το Ι­ράκ ως “μέ­γας” πο­λέ­μιος του σου­νι­τι­κού τζι­χα­ντι­σμού!