Το Brexit αποτελεί έτσι κι αλλιώς μια τραγωδία για την Ευρώπη. Κι αυτό όχι τόσο με την έννοια ότι αποτέλεσε τη «δικαίωση» του παραδοσιακού, δεξιού τύπου βρετανικού ευρωσκεπτικισμού, που δεν άφησε ποτέ το Ηνωμένο Βασίλειο να παίξει ηγετικό και προοδευτικό ρόλο στην προσπάθεια μιας ειρηνικής, αστικού τύπου ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Αποτελούσε πράγματι ένα αίνιγμα το γιατί ο - αποδεδειγμένα και από δημοσιογραφικού τύπου στοιχεία - σοσιαλφασίστας πράκτορας της Ρωσίας, αρχηγός των Εργατικών Κόρμπιν έδωσε στο φιλόδοξο αστό λαϊκιστή Τζόνσον τις πρόωρες εκλογές, ενώ μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου του τις αρνιόταν.

Η παγκόσμια κρίση δημόσιας υγείας του κορονοϊού και η αμηχανία των δυτικών αστοφιλελεύθερων στη διαχείρισή της, σε συνδυασμό με την εσωτερική υπονόμευση των καλών φίλων του Κρεμλίνου σε διάφορες φάσεις της μάχης με τον ιό (Τραμπ, Μέρκελ) έχει ανοίξει πεδίον δόξης λαμπρό για το ξεδίπλωμα των σχεδίων των Πούτιν και Σι για άμεση κατάκτηση θέσεων από πλευράς του ρωσοκινέζικου Άξονα, στο δρόμο για την παγκόσμια, φασιστικού ιμπεριαλιστικού τύπου κυριαρχία που ονειρεύονται.