Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σε αυτήν εδώ την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο του αυστραλού δημοσιογράφου Τζον Πάουερ από την South China Morning Post της 25/8. Το άρθρο περιγράφει τις φασιστικές επιθέσεις που δέχονται οι υποστηρικτές του δημοκρατικού αντισοσιαλιμπεριαλιστικού κινήματος του Χονγκ Κονγκ στο εξωτερικό.

Η ελληνική αστική τάξη, ιδίως σε ότι αφορά τα πολιτικά της επιτελεία, ήταν ξενόδουλη από τα γεννοφάσκια της. Ποτέ δεν φέρθηκε σαν πραγματικά εθνική τάξη. Πάντα λύγιζε τη μέση μπροστά στον ισχυρό κάθε φορά ιμπεριαλισμό. Σήμερα έχει επιλέξει τη συμμαχία με το ρώσικο και κινεζικό ιμπεριαλισμό.

Με αφορμή την πανδημία οι νεοχιτλερικοί του Πεκίνου έχουν ως γνωστό επιδοθεί σε μια παγκόσμια διπλωματική εκστρατεία που φέρει τη μορφή «βοήθειας» προς τις πληττόμενες χώρες της Δύσης. Σε μερικές χώρες η παραπάνω εκστρατεία πετυχαίνει το στόχο της με τη βοήθεια φιλικών στον ρωσοκινέζικο άξονα κυβερνήσεων. Όμως πολλά κράτη καταγγέλλουν την κινέζικη βοήθεια σαν αναποτελεσματική ή και εντελώς σάπια (πχ ακατάλληλες μάσκες, ανακριβή τεστ) ενώ ήδη η ΕΕ ξεσκεπάζει την υποκρισία του Πεκίνου που όταν λαμβάνει ευρωπαϊκή βοήθεια συνιστά χαμηλούς τόνους στον αποστολέα ενώ όταν η ίδια στέλνει κάτι στο εξωτερικό αυτοπροβάλλεται σα σωτήρας. Το βασικότερο είναι ωστόσο ότι στο διεθνή έγκυρο τύπο μένει σταθερή και με νέα στοιχεία η αρθρογραφία για τις ευθύνες της κινεζικής πολιτικής ηγεσίας και των φίλων της σε όλο τον κόσμο, για την εμφάνιση και κυρίως για την παγκόσμια διάδοση του covid-19.

Πριν λί­γους μή­νες μί­α Α­με­ρι­κα­νί­δα α­να­κά­λυ­ψε, α­νοί­γο­ντας τη συ­σκευα­σί­α ε­νός παι­χνι­διού made in China, μή­νυ­μα α­πό κι­νέ­ζο ερ­γα­ζό­με­νο που ζη­τού­σε απε­γνω­σμέ­να βο­ή­θεια για

Όταν στα 1983 επί πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου μπήκε για πρώτη φορά ζήτημα επιστροφής στην Ελλάδα των γλυπτών του Παρθενώνα, πολλοί ήταν εκείνοι που ξεγελάστηκαν ερμηνεύοντας το γεγονός σαν μια προσπάθεια της χώρας να συνδεθεί με το χαμένο της πολιτιστικό παρελθόν. Αργότερα, όταν επί Σαμαρά εγκαινιάστηκε το νέο μουσείο της Ακρόπολης, ελάχιστοι κατάλαβαν ότι ήταν το πρώτο μουσείο στην ανθρώπινη ιστορία που δεν δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει κάποια εκθέματα αλλά για να τονίσει αυτά που λείπουν και βρίσκονται σε ένα άλλο μουσείο, το Βρετανικό.

Το τελευταίο διάστημα ένα κύμα αυθαίρετων συλλήψεων και εγκλεισμών σε στρατόπεδα «αναμόρφωσης» σαρώνει την αυτόνομη περιοχή των Ουιγούρων του Σιντσιάνγκ στη ΒΔ Κίνα. Οι μουσουλμάνοι της περιοχής, που ανήκουν κυρίως στις εθνότητες των Ουιγούρων και Καζάκων, συλλαμβάνονται μαζικά και στέλνονται χωρίς να δικαστούν για βδομάδες, μήνες ή ακόμα και για χρόνια (υπάρχουν παλιότερες περιπτώσεις) σε κέντρα κράτησης μέσα στα οποία υπόκεινται σε βασανιστήρια, εξευτελισμούς και ανυπόφορα μαθήματα «αναμόρφωσης».

Μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή από τα γεγονότα του 1989 στην Κίνα είναι η καταστροφή από ένα τεθωρακισμένο στρατιωτικό όχημα του περίφημου αγάλματος της θεάς της Δημοκρατίας, μίας αρκετά ογκώδους κατασκευής από αφρολέξ και πεπιεσμένο χαρτί πάνω σε μεταλλικό καλούπι που παριστάνει μια γυναίκα να κρατά έναν πυρσό. Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φοιτητές της κεντρικής ακαδημίας καλών τεχνών και στήθηκε στην πλατεία Τιεν Αν Μεν από τολμηρούς νεολαίους που αψήφησαν τις απειλές της ασφάλειας ότι θα έχαναν το δίπλωμά τους. Τοποθετήθηκε ανάμεσα στο Μνημείο των Ηρώων του Λαού και την Πύλη της πλατείας κοιτάζοντας προς το τεράστιο πορτραίτο του Μάο που κρέμεται εκεί. Αν και πολλοί συγκρίνουν το έργο με το άγαλμα της Ελευθερίας των ΗΠΑ προβάλλοντας τον ισχυρισμό περί αμερικανικής καλλιτεχνικής (και παραπέρα πολιτικής) επιρροής, ένας γλύπτης που ήταν παρών στην κατασκευή του αγάλματος ονόματι Τσάο Τσινγκ-γιουάν έχει εξηγήσει ότι οι δημιουργοί του όχι μόνο συνειδητά απέφυγαν να πάρουν σαν πρότυπο το άγαλμα της Νέας Υόρκης επειδή μια τέτοια κίνηση θα ήταν φιλο-αμερικανική, αλλά αντίθετα επηρεάστηκαν πολύ από το πασίγνωστο έργο σοσιαλιστικού ρεαλισμού της σοβιετικής γλύπτριας Βέρας Μούχινα που παριστάνει έναν εργάτη και μία αγρότισσα με προτεταμένα χέρια να κρατούν το σφυροδρέπανο.

  Από το 2009 σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ διατυμπανίζουν την θέση ότι

Δημοσεύουμε εδώ το κείμενο αφίσας της ΟΑΚΚΕ που κολλήθηκε ήδη σε γειτονιές του Πειραιά. Πρόκειται για μία από τις πιο σημαντικές αφίσες της ΟΑΚΚΕ γιατί για πρώτη φορά αντιμετωπίζεται με τέτοια σαφήνεια ένα βασικό πλοκάμι του νεοχιτλερικού άξονα στη χώρα, δηλαδή όχι έμμεσα σαν πολιτικό πρακτορείο ή σαν ιδεολογικός μηχανισμός αλλά άμεσα σαν κρατικό μονοπωλιακό και μάλιστα σαν αποικιοκρατικό κεφάλαιο μπροστά στο οποίο γονατίζει δουλικά όλη η αστική τάξη και ο αντεπαναστατικός μικροαστισμός

 

Με­τά το χα­στού­κι που έ­φα­γε α­πό το Μό­νι­μο Διαι­τη­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της Χά­γης ό­σον α­φο­ρά τη διέ­νε­ξή της με τις Φι­λιπ­πί­νες για τους πό­ρους της Νό­τιας Σι­νι­κής Θά­λασ­σας, το κι­νε­ζι­κό υ­πουρ­γεί­ο ά­μυ­νας προ­α­νήγ­γει­λε τη διε­ξα­γω­γή κοι­νών ναυ­τι­κών α­σκή­σε­ων με τη Ρω­σί­α στη θά­λασ­σα αυ­τή μέ­σα στο Σε­πτέμ­βρη που μας έρ­χε­ται. Ο ρω­σο­κι­νε­ζι­κός ά­ξο­νας του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου συ­γκρο­τεί­ται με γορ­γούς ρυθ­μούς. Οι κοι­νές ναυ­τι­κές α­σκή­σεις των δύ­ο κρα­τών γί­νο­νται ο­λο­έ­να και πιο συ­χνές ε­νώ τον Ιού­νη οι δύ­ο η­γέ­τες, Πού­τιν και Χσι Τζιν­πίν­γκ, υ­πέ­γρα­ψαν κοι­νή δια­κή­ρυ­ξη για την «ε­νί­σχυ­ση της πα­γκό­σμιας στρα­τη­γι­κής στα­θε­ρό­τη­τας» ε­πι­βε­βαιώ­νο­ντας τη συμ­φω­νί­α τους για αρ­κε­τά ζη­τή­μα­τα (Τά­ιμ­ς της Νέ­ας Υόρ­κης, 29/7).