Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η  απομόνωση της ελληνικής κυβέρνησης στην Ευρώπη από τις κυβερνήσεις όλων ανεξαίρετα των άλλων κρατών της Ευρωζώνης αντιμετωπίζεται από την προπαγάνδα της πρώτης με το επιχείρημα ότι αυτό είναι φυσικό αφού η ελληνική κυβέρνηση σαν αριστερή κυβέρνηση που είναι εκπροσωπεί το λαό και παλεύει για τα συμφέροντά του, οπότε αντικειμενικά και για τα συμφέροντα όλων των λαών της Ευρώπης, και συνεπώς είναι φυσικό να είναι σε σύγκρουση με όλες τις άλλες κυβερνήσεις που είναι κυβερνήσεις της αστικής τάξης αυτών των χωρών.

Τα τάγματα εφόδου χτυπήσανε ουσιαστικά ανενόχλητα στη Σταυρούπολη, ενώ προχθές, στην Παλιά Κοκκινιά ξεκίνησαν να κάνουν αντιμεταναστευτικά πογκρόμ τραυματίζοντας και κυνηγώντας επί τρεις ώρες, χωρίς η αστυνομία να επέμβει, πακιστανούς εργάτες που ζουν χρόνια δεμένοι με τον υπόλοιπο λαό σ αυτήν την ιστορική γειτονιά.

Πριν ένα χρόνο στη μεγαλειώδη συγκέντρωση μπροστά στο Εφετείο, όπου ανακοινωνόταν η φυλάκιση των αρχιναζί και το πιο μεγάλο κομμάτι αυτού που λέγεται αντιφασιστικό κίνημα έριχνε το σύνθημα ότι η “Χρυσή Αυγή τέλειωσε”, η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία και η ΟΑΚΚΕ ύψωναν το πολύ τολμηρό για εκείνη τη στιγμή πανώ, που προειδοποιούσε τους δημοκράτες αντιφασίστες ότι «η μεγάλη μάχη με τους ναζιστές είναι μπροστά μας» (δες τη φωτογραφία στην αρχή αυτού του κειμένου). Τότε αυτή η άποψη είχε θεωρηθεί στην καλύτερη περίπτωση σαν μια παραδοξολογία και στη χειρότερη σαν μεμψίμοιρη ή ηττοπαθής. Σήμερα οι αντιφασίστες αναρωτιούνται με αληθινή ανησυχία τι σημαίνει η επανεμφάνιση των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου και πόσο βάρος έχει αυτή.

Το πιο ύπουλο ιδεολογικό δηλητήριο που μπορεί να σκοτώσει την αριστερά είναι ο φασιστικός αντικαπιταλισμός ο οποίος στην πιο κατανοητή και λαϊκή μορφή του είναι ο σύγχρονος αντισημιτισμός. Αυτός εμφανίζει την εκστρατεία των ναζιστικού τύπου ιμπεριαλιστών για την παγκόσμια κυριαρχία σαν μια αναγκαστική άμυνα απέναντι στις συνομωσίες των υποψήφιων θυμάτων τους, είτε αυτά είναι άλλοι αστοί και ιμπεριαλιστές, είτε είναι κράτη ολόκληρα και πάνω απ όλα λαοί σε επαναστατικό αναβρασμό.

Ολοένα και περισσότερο γίνεται κατανοητό στην Ευρώπη το ότι αυτό που συνήθως εμφανίζεται σαν «αριστερά» δεν είναι παρά η σύγχρονη πολιτική μεταμφίεση του ρώσικου νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού, μία πέμπτη φάλαγγα στο έδαφός της έτοιμη να τη διασπάσει και να την προσφέρει ανίσχυρη και πολιτικά αποχαυνωμένη στα ανατολικά της αφεντικά.