Ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας υποδέχτηκε με μια χαρά που δεν μπορούσε να κρύψει τον υπουργό εξωτερικών της ρώσικης υπερδύναμης Λαβρόφ. Η συνάντηση Δένδια-Λαβρόφ ήρθε να επιβεβαιώσει το σταθερό προσανατολισμό των ελληνικών κυβερνήσεων στη στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία που συνεχίζει με τη μεγαλύτερη θέρμη η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ότι μπόρεσε να γίνει μια τέτοια συνάντηση τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει τους πιο στενούς δεσμούς με την Ευρώπη και ακόμα πιο πολύ τελευταία με τις ΗΠΑ χωρίς να προκαλέσει την έντονη αντίδρασή τους οφείλεται στο ότι η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα σα θύμα μίας επίθεσης της Τουρκίας, που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν ούτε η ΕΕ ούτε οι ΗΠΑ, οπότε η Ελλάδα επικαλείται το δικαίωμα της να αξιοποιήσει οποιαδήποτε διαθέσιμη βοήθεια, δηλαδή και της Ρωσίας που σήμερα εκλαμβάνεται αν όχι ακόμα σαν εχθρός αλλά έστω σαν αντίπαλος και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.

  Ό­λο τον κα­νι­βα­λι­σμό της δεί­χνει σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση στο προ­σφυ­γικό ό­ταν κρα­τά­ει στην ο­μη­ρεί­α, στην πεί­να, και στην ε­ξα­θλί­ω­ση χι­λιά­δες πρόσφυ­γες και μετανάστες, σαν ερ­γα­λεί­α για τη διά­σπα­ση και τον εκ­φα­σι­σμό της Ευ­ρώ­πης ε­νώ δεν διστά­ζει να τους ρίχνει βο­ρά στα να­ζι­στι­κά σκυ­λιά που δυ­να­μώ­νουν ο­λο­έ­να μέ­σα στο ντό­πιο πληθυσμό ιδιαί­τε­ρα το νη­σιω­τι­κό. Το ελλη­νι­κό κρά­τος αρ­νεί­ται να αποσυμφορήσει τα νησιά, κά­τι που εύ­κο­λα θα μπορού­σε να γί­νει αν ε­φάρ­μο­ζε τη συμφω­νί­α του Μάρ­τη με­τα­ξύ Ε­Ε και Τουρ­κί­ας για ε­πα­να­προ­ώθηση των με­τα­να­στών. Κι ό­μως στην πρά­ξη την έ­χει καταργήσει με  το εφευρη­μέ­νο πρό­σχη­μα  ό­τι η Τουρ­κί­α δεν είναι “α­σφα­λής Τρί­τη χώ­ρα”.

 

H Ευρώπη μόλις τώρα αρχίζει να πληρώνει την ιστορική προδοσία της να αφήσει την Τουρκία του Ερντογάν μόνη της απέναντι στην οργή της πουτινικής Ρωσίας, επειδή ήταν η μόνη χώρα στον κόσμο που με συνέπεια στεκόταν στο πλευρό της συριακής πατριωτικής αντίστασης ενάντια στον υποτακτικό του Κρεμλίνου αρχισφαγέα Άσαντ. 

 

Η μάχη για το Χαλέπι είναι ίσως η πιο καθοριστική για το μέλλον της συριακής αντίστασης, της μόνης εσωτερικής δύναμης που παλεύει για μία ανεξάρτητη και δημοκρατική Συρία και ενάντια στη μετατροπή της σε ένα απέραντο πεδίο ξένης κατοχικής καθώς και σεχταριστικής βίας. Πρόκειται από την πλευρά του καθεστώτος της Δαμασκού και των ρώσο-ιρανών χιτλερικών προστατών του για μια βάρβαρη επιχείρηση κύρια για την περικύκλωση και το διαμελισμό της Τουρκίας και δευτερευόντως, μέσω της εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, για τη δημιουργία νέων πελώριων προσφυγικών κυμάτων που ήδη χρησιμοποιούνται για την πολιτική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας και την αποσάθρωση της ήδη ασταθούς Ευρώπης.

Τόσο από τα συγκεκριμένα στοιχεία της υπόθεσης όσο κι απ’ το ιστορικό της εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι στο στρατιωτικό επεισόδιο Τουρκίας – Ρωσίας, το δίκιο είναι με την πρώτη. Από την πρώτη στιγμή της στρατιωτικής της επέμβασης στη Συρία η ρώσικη αεροπορία προχωράει συστηματικά σε παραβιάσεις του τούρκικου εναέριου χώρου

Η απρόκλητη και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε τα πάνω κάτω στις διεθνείς σχέσεις και προκάλεσε παγκόσμιους τριγμούς και ανακατατάξεις. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειές της είναι και η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν οι χώρες σʼ ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, αφού αυτό δεν αφορά μόνο στη σχέση Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά γενικότερα στη σχέση του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού Άξονα κυρίως με τη ΕΕ, που αυτός θέλει να καταπιεί, και δευτερευόντως τις ΗΠΑ του Δημοκρατικού κόμματος. Τώρα πια φαίνονται σχετικά καθαρά τα δύο μπλοκ, που ποτέ δεν είχαν πάψει να υπάρχουν, παρά την πολιτική της Ρωσίας να κάνει μετά τα 1990 τον ψόφιο κοριό και τον τάχα φιλοδυτικό «εταίρο». Βέβαια, αυτό το ξεκαθάρισμα δεν έχει γίνει ακόμη σε απόλυτο βαθμό, καθώς πολλοί ρωσόφιλοι κρύβονται ακόμη πίσω από παχιά λόγια περί σταματήματος του πολέμου. Όσο όμως η Ουκρανία αντιστέκεται, τόσο όλοι θα είναι αναγκασμένοι αργά ή γρήγορα να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στρατοπέδου.

 

Σε πρώτο σχετικό άρθρο μας στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ πριν τρεις βδομάδες χαιρετίσαμε το δημοκρατικό κίνημα της πλατείας Ταξίμ ενάντια στο φασιστικό καθεστώς Ερντογάν. Γράψαμε στη συνέχεια ότι υπάρχει κίνδυνος αυτό το κίνημα να προβοκαριστεί από το σοσιαλφασισμό που θα χωθεί μέσα του και θα επιχειρήσει να το διαλύσει, και  ίσως να το μετατρέψει σε εφεδρεία του καθεστώτος.

Δεν θα μας απασχολούσε ιδιαίτερα ο λόγος για τον οποίο ο Μητσοτάκης δεν πάει στις εκλογές το Σεπτέμβρη, αν αυτή η απόφασή του δεν συνδυαζόταν από τον ίδιο με την ουσιαστική προαναγγελία μιας υπερόξυνσης στο μέτωπο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Πιστεύουμε ότι τη δοσμένη στιγμή μια τέτοια υπερόξυνση εξυπηρετεί μόνο το οριστικό σπρώξιμο της Τουρκίας στην αγκαλιά της επελαύνουσας νεοχιτλερικής Ρωσίας. Επειδή γι αυτό το στόχο εργάζεται η ελληνική διπλωματία τις τελευταίες δεκαετίες και με τον πιο πυρετώδη τρόπο κινείται για να τον πετύχει η διπλωματία Μητσοτάκη-Δένδια ανησυχούμε ιδιαίτερα με το ενδεχόμενο αυτή να εργαστεί με πολύ περισσότερο ζήλο για την ενίσχυση αυτής της όξυνσης αυτό το διάστημα παρά για την καταλλαγή της.

Κάθε ειρηνόφιλος άνθρωπος οφείλει να καταδικάσει την εισβολή της Τουρκίας και την κατοχή μιας λωρίδας εδάφους της Βόρειας Συρίας και να απαιτήσει την άμεση αποχώρηση και αυτού του ξένου στρατού από τη χώρα. Αυτό το λέμε παρόλο που υπάρχει πραγματικό ζήτημα άμυνας της Τουρκίας σαν χώρας από τις τρομοκρατικές επιθέσεις του φασιστικού εθνοσοβινιστικού ΡΚΚ που εμφανιζόμενο σαν YPGέχει αποκτήσει ισχυρές στρατιωτικές θέσεις στη Βόρεια Συρία λειτουργώντας πραξικοπηματικά μέσα στον κουρδικό πληθυσμό αρχικά κάτω από την προστασία του Ασαντ, της Ρωσίας και τελευταία των ΗΠΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο ουσιαστική απάντηση του ΡΚΚ στην τούρκικη επίθεση ήταν ο βομβαρδισμός του τουρκικού πληθυσμού με αποτέλεσμα το θάνατο 6 αμάχων. Για μας όμως τόσο γενικά αλλά και ειδικά στις δοσμένες συνθήκες ο μόνος παράγοντας που έχει δικαίωμα να τα βάλει με το ΡΚΚ και οποιονδήποτε άλλο εισβολέα της χώρας δεν είναι καμιά ξένη δύναμη αλλά ο συριακός λαός στα πλαίσια του συριακού δημοκρατικού κινήματος, παρόλα τα πλήγματα που αυτό έχει δεχθεί.

H OAKKE χαιρετίζει το μαχητικό δημοκρατικό κίνημα του τουρκικού λαού που είναι σε εξέλιξη. Αυτό ξεκίνησε αρχικά μειοψηφικά σαν κίνημα ενάντια  στην καταστροφή του λίγου πράσινου της πλατείας Ταξίμ από τα σχεδιαζόμενα νεο-οθωμανικά  κτίρια,