Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποτελεί ένα ακόμα σκαλοπάτι στην οργανωμένη βύθιση μιας χώρας της οποίας η πολιτική ηγεσία την ίδια ώρα που αργοσκοτώνει τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις της, προωθεί σαν αντίδοτο σε αυτό το έγκλημα το μεγαλύτερο ξεθέωμα στη δουλειά και τους άθλιους μισθούς του εργαζόμενου πληθυσμού της. Έτσι αυτό το νομοσχέδιο 1ο καταργεί το δικαίωμα της πιο προωθημένης μορφής εργασιακής αντίστασης που είναι η απεργία με διάταξη που μετατρέπει σε ποινικό αδίκημα την περιφρούρηση μιας απεργίας, το δικαίωμα δηλαδή των απεργών να παρεμποδίζουν τους απεργοσπάστες να πιάσουν δουλειά, 2ο καταργεί το οχτάωρο για τον εργαζόμενο και νομιμοποιεί το δικαίωμα της εργοδοσίας σαν τάξης να τους εξοντώνει στη δουλειά ακόμα και για 13 ώρες καθημερινά αν δουλεύουν σε περισσότερους από έναν εργοδότες, 3ο δίνει ένα μεγάλο χτύπημα στις συμβάσεις πλήρους ή μερικής απασχόλησης με στοιχειωδώς πολιτισμένους εργασιακούς όρους και εξασφαλίζει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο να έχει στη δούλεψη του τον εργαζόμενο με συμβάσεις χωρίς ωράριο στις οποίες θα δεσμεύεται να πηγαίνει για δουλειά όποτε τον φωνάζει ο εργοδότης με 24ωρη προειδοποίηση και θα πληρώνεται μόνο για αυτές τις ώρες.
Η κύρια στόχευση αυτού του νομοσχέδιου είναι να εξασφαλίσει μια όσο γίνεται πιο μεγάλη δεξαμενή φτηνής εργατικής δύναμης επειδή η εργατική της τάξη ολοένα και μειώνεται καθώς μετά τα πιο ειδικευμένα και τα σχετικά πιο ανειδίκευτα τμήματά της μεταναστεύουν στις πιο ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ πολλοί εργαζόμενοι αρνούνται πλέον να δουλέψουν σε συνθήκες εξόντωσης έστω και αν δεν ικανοποιούν πολλές κοινωνικές τους ανάγκες. Αυτό το άδειασμα της χώρας από διαθέσιμη εργατική δύναμη οφείλεται στο ότι οι ελληνικοί μισθοί έχουν γίνει άθλιοι και οι συνθήκες δουλειάς ακόμα πιο άθλιες επειδή έχει πέσει και συνεχίζει να πέφτει η παραγωγικότητα της δουλειάς σε σχέση με τις άλλες βιομηχανικές χώρες επειδή εδώ σαμποτάρεται συστηματικά και με πολύπλευρο τρόπο όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ η σύγχρονη μεγάλη βιομηχανία, ιδιαίτερα η βαριά και η βιομηχανία παραγωγής ενέργειας ( https://www.kathimerini.gr/economy/562632544/doyleyoyme-poly-alla-me-chamiles-amoives/ ).
Η νεολαία δηλαδή αρνείται όσο μπορεί να δουλεύει με άθλια μεροκάματα και με εξοντωτικές συνθήκες στον τουρισμό, στις αγροτικές δουλειές και στη μεταποιητική βιομηχανία, εκεί δηλαδή που τα μεροκάματα έχουν πιάσει πάτο. Αυτές είναι οι συνθήκες της εργασιακής ζούγκλας που έχει φέρει το σαμποτάζ των νέων βιομηχανικών επενδύσεων μεγάλης κλίμακας, όπως ας πούμε η αυτοκινητοβιομηχανία που την κυνηγάνε διακομματικά οι ρωσόφιλοι με μανία. Το μόνο που επιτρέπουν οι τελευταίοι είναι αποικιακές επενδύσεις που η πιο υποδειγματική είναι αυτή του κινέζικου κράτους στο λιμάνι του Πειραιά όπου έγιναν νόμος οι κινέζικες μισο-δουλοπαροικιακές σχέσεις εργασίας, δηλαδή η ουσιαστική απαγόρευση του συνδικαλισμού και η κατάργηση των συμβάσεων εργασίας, η καταβαράθρωση των μεροκάματων και η εντατικοποίηση της δουλειάς μέχρι τελικής εξόντωσης μέσα σε πλήρη ασυδοσία. Αυτό το κάτεργο στο λιμάνι είναι μία σημαία για κάθε γαλέρα που έχει ξεφυτρώσει στη χώρα από εργοδότες, ιδιαίτερα από τα μικρο-αφεντικά που δεν έχουν κανενός είδους έλεγχο χάρη στη φροντίδα των διεφθαρμένων επιθεωρήσεων εργασίας και του ψευτοΚΚΕ που είναι ο πιο μαχητικός πολιτικός προστάτης τους, ενώ δεν ενοχλεί στην πράξη ούτε τα μεσαία και τα μεγάλα αφεντικά αρκεί να μην απολύουν συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Αυτά τα ενοχλεί μόνο στα λόγια, βασικά τα μεγάλα, μιλώντας κυρίως για τους «μεγάλους επιχειρηματικούς όμιλους» οι οποίοι απασχολούν ένα ελάχιστο ποσοστό της εργατικής τάξης της χώρας μας.
Αφού λοιπόν η κυβέρνηση και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα είναι στην πράξη σύμφωνα με το βιομηχανικό σαμποτάζ, οπότε και με την εντατικοποίηση της δουλειάς και με την κακοπληρωμή της δουλειάς τώρα έχουν ξεμείνει από εργατικό δυναμικό. Επειδή υπάρχουν ακόμα κάποιοι περιορισμοί στην υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων, αυτούς τους περιορισμούς έρχεται η κυβέρνηση να τους καταργήσει στο μεγαλύτερο βαθμό με αυτό το νομοσχέδιο, με τη συναίνεση στην πράξη όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, για να μπορέσει το κράτος να διατηρήσει την ευρωπαϊκή του βιτρίνα και με φουσκωμένα πανιά να ανεβαίνει τις επενδυτικές βαθμίδες αεριτζίδικα και έτσι να παίρνει δανεικά ή και δωρεάν επιδοτήσεις από την ΕΕ.
Γι αυτό ούτε η αντιπολίτευση, ούτε η ψευτοαριστερά δεν απαιτούν με σύστημα και με πρόγραμμα ουσιαστικά φιλεργατικά μέτρα που θα αναχαιτίσουν σε ένα βαθμό την εργασιακή ζούγκλα όπως η υποχρεωτική επέκταση παντού της ψηφιακής κάρτας εργασίας, και ο συνδικαλιστικός εργατικός έλεγχος των διεφθαρμένων σε τεράστιο βαθμό επιθεωρήσεων εργασίας. Όμως όλοι μαζί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση με περίσσιο θράσος, οι εμπνευστές του νομοσχεδίου και κυρίως οι εμφανιζόμενοι ως πολέμιοι του δείχνουν αυτά τα μέτρα, σα μέτρα που τα επιβάλει η Ευρώπη και μία συγκεκριμένη κοινοτική οδηγία του 2019 την οποία τάχα ενσωματώνει. Το μόνο που κάνει με συνέπεια αυτό το νομοσχέδιο είναι να παραβιάζει την οδηγία και στο γράμμα και στο πνεύμα της. Στον αντίποδα της Ελλάδας, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ενσωματώσει πριν από την Ελλάδα τη συγκεκριμένη οδηγία έχει αρχίσει η συζήτηση για 4ημερη εβδομάδα εργασίας με τις ίδιες αποδοχές και για 35ωρο (https://www.naftemporiki.gr/opinion/1514711/veltistes-eyropaikes-praktikes/). Το 13ωρο της Ελλάδας δεν έχει να κάνει με καμία ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα.
Για τα εργασιακά μέτρα της γαλέρας
Οι βασικές διατάξεις του νέου νομοσχέδιου σε ότι αφορά την εργασιακή απασχόληση είναι οι εξής:
Παράλληλη απασχόληση: Καταργείται η απαγόρευση για δεύτερη εργασία πέρα από τις οχτώ ώρες της πρώτης, και αναγνωρίζεται ουσιαστικά σα νόμιμο το ωράριο των δεκατριών ωρών για εργαζόμενους σε δύο δουλειές, ενώ σε καμία από τις δύο ο εργαζόμενος δεν θα πληρώνεται υπερωρίες. Έτσι υποτίθεται ότι αναγκάζονται οι εργοδότες να δίνουν ένσημα σε όσους εργάζονται σήμερα σε δεύτερη δουλειά με μαύρα. Μέχρι σήμερα ο νόμος που ισχύει από το 1932 απαγόρευε τη δεύτερη σύμβαση εξαρτημένης εργασίας όταν το νόμιμο ωράριο των οχτώ ωρών είχε εξαντληθεί στην πρώτη δουλειά, επέτρεπε δηλαδή τις δύο δουλειές μόνο αν και οι δύο ήταν μερικής απασχόλησης και μέχρι τη συμπλήρωση του οχτάωρου. Οι λόγοι της απαγόρευσης που κατοχυρώθηκε με ΠΔ του 1932 και που σήμερα καταργείται είναι το στοιχειώδες δικαίωμα σε ανθρώπινη ζωή για τον εργαζόμενο, η μάλλον είναι η αφαίρεση του δικαιώματος της εργοδοσίας όχι σαν κάθε μέλους της ξεχωριστά, αλλά σαν αστικής τάξης γενικά να εξοντώνει έναν εργαζόμενο επειδή ο ίδιος είναι διατεθειμένος κάτω από την πίεση των αναγκών του να εξοντωθεί από την πολλή δουλειά δουλεύοντας ταυτόχρονα σε περισσότερα από ένα αφεντικά έως 13 ώρες τη μέρα για πολλές μέρες. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου οπισθοδρόμηση στην εργατική νομοθεσία που την πάει στον προ-προηγούμενο αιώνα, στην πρώτη φάση του πιο άγριου καπιταλισμού. Το επιχείρημα του υπουργού εργασίας Γεωργιάδη είναι το εξής: ότι τα μεροκάματα σε δύο αφεντικά την ίδια μέρα ήταν μια παράνομη αλλά υπαρκτή κατάσταση, οπότε οι εργαζόμενοι δούλευαν χωρίς να παίρνουν το ένσημο της δεύτερης δουλειάς ενώ τώρα θα το παίρνουν, οπότε όσοι κάνουν τη δεύτερη δουλειά θα βρουν το νέο νόμο θετικό για τους ίδιους.
Πέρα από το ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι που θα δουλεύουν δύο δουλειές δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουν να φτάσουν στη σύνταξη που θα είναι λίγο πιο ψηλή για να τη χαρούν, δεν μπορεί η νομοθεσία σε μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα να επιτρέπει στους πολίτες να βάζουν σε θανάσιμο κίνδυνο την υγεία τους, αλλά ούτε και σε κίνδυνο τους άλλους δουλεύοντας σε συνθήκες υπερκόπωσης. Επειδή όμως υπάρχει από την πλευρά πολλών εργαζομένων σήμερα η ένσταση ότι είναι οι υποχρεώσεις τους που τους κάνουν να εξοντώνονται κάνοντας μια δεύτερη δουλειά και ότι η απαγόρευση της είναι μια απλή υποκρισία είναι υποχρέωση ενός δημοκρατικού κράτους να εξασφαλίζει σε όλους τους εργαζομένους στη χώρα μια ανθρώπινη ελάχιστη αμοιβή για μια ανθρώπινη, δηλαδή για μια οχτάωρη δουλειά. Και πραγματικά σε ότι αφορά τόσο την κυβέρνηση Μητσοτάκη που φέρνει το νόμο, όσο και το ψευτοΚΚΕ, (που καμώνεται πως τον αντιστρατεύεται), κάνουν από κοινού το αληθινό μεγάλο έγκλημα να μην εξασφαλίζουν αληθινά ανθρώπινους ελάχιστους μισθούς. Αυτό το πετυχαίνουν όχι μόνο γιατί αμφότεροι εξασφαλίζουν την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, αλλά γιατί ο μεν Μητοστάκης διατηρεί άθλιο τον ήδη μειωμένο από τον πληθωρισμό ελάχιστο μισθό, το δε ψευτοΚΚΕ τον θέλει πια μόνο λίγο μεγαλύτερο, γιατί είναι ο βασικός προστάτης των μικροαφεντικών και μάλιστα στέκεται στο πλευρό της ΓΕΣΕΒΕΕ στον αγώνα της κατά της υπερφορολόγησης δηλαδή υπέρ (!) της φοροδιαφυγής.
Σύμβαση «κατά παραγγελία»: Κάθε εργοδότης θα μπορεί να έχει στη διάθεσή του ένα προσωπικό χωρίς πλήρη ή μερική απασχόληση, με τη λεγόμενη σύμβαση «κατά παραγγελία». Με αυτή τη σύμβαση θα μπορεί να προσλαμβάνει εργαζόμενους χωρίς ωράριο που θα δεσμεύονται για όσο διάστημα διαρκεί η σύμβαση να εργάζονται όποτε τους χρειάζεται με 24ωρη ή και συντομότερη ειδοποίηση ενώ θα τους πληρώνει μόνο για τις λίγες ώρες αυτές που θα δουλέψουν όποτε τους φωνάξει. Δηλαδή θα μπορεί ένα αφεντικό να πει σε έναν εργαζόμενο. Τις επόμενες 15 μέρες θα είσαι διαθέσιμος επί 24 ώρες να έρθεις στην δουλειά όποτε σε ζητήσω. Αν σε χρειαστώ μία, δύο ή 8 ώρες θα πληρωθείς μόνο γι αυτές που θα δουλέψεις και τίποτα για τις υπόλοιπες. Μέχρι τώρα έκτακτες ανάγκες που υποτίθεται ότι έρχεται να αντιμετωπίσει η συγκεκριμένη ρύθμιση λύνονταν με την υπογραφή συμβάσεων μίας μέρας, ή με μαύρη εργασία. Στο σημερινό εργασιακό περιβάλλον η συγκεκριμένη ρύθμιση θα ενθαρρύνει ακόμα περισσότερο τους εργοδότες να μην υπογράφουν συμβάσεις ούτε μερικής απασχόλησης, ούτε ορισμένου χρόνου, ούτε πολύ περισσότερο αορίστου χρόνου, δηλαδή να μη σέβονται ωράρια και να εξαθλιώσουν ακόμα περισσότερο τα μεροκάματα. Τέτοιου είδους συμβάσεις διευκολύνουν κυρίως τα μικρο-αφεντικά και τους εργολάβους και λύνουν τα χέρια σε γαλέρες τύπου Κόσκο για να καταργήσουν κάθε σταθερότητα και διασφάλιση όρων εργασίας με τη βούλα του νόμου. Άλλωστε η Κόσκο ήταν η πρώτη που είχε εισάγει αυτό το σύστημα στην Ελλάδα. Όταν λέμε την Κόσκο γαλέρα τη λέμε πρώτα απ όλα γι αυτό. Γι αυτό ακριβώς το σημείο διαμαρτύρονταν περισσότερο από κάθε άλλο οι εργαζόμενοι της, γιατί ήταν αυτό που τους έβαζε στη διάθεση του κινέζικου φασιστικού κράτους εργοδότη τους όλη τη μέρα και δεν τους άφηνε να έχουν ούτε μια ώρα τη δικιά τους, αποκλειστικά δικιά τους ζωή.
Εξαήμερη εργασία σε βιομηχανικές κυρίως επιχειρήσεις που δουλεύουν σε 24ωρη βάση: Όσες επιχειρήσεις είχαν πενθήμερο, μπορούν να το μετατρέψουν σε εξαήμερο λόγω «φόρτου εργασίας» με επιπλέον αμοιβή την 6η μέρα 40%.
Το κλειδί της βαθιά αντεργατικής φύσης όλου αυτού του νομοσχεδίου είναι η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας:
Παρόλο που δεν δίνει σε αυτή τη διάταξη του νόμου την κεντρική έμφαση, ούτε η κυβέρνηση όπως είναι φυσικό ούτε η τάχα αριστερή αντιπολίτευση, με αυτό το νόμο θεσπίζεται επίσημα και καθαρά σαν ποινικό αδίκημα η περιφρούρηση της απεργίας από τον απεργοσπαστισμό!!!
Η παρεμπόδιση της πρόσβασης στο χώρο εργασίας γίνεται ποινικό αδίκημα χωρίς να υπάρχει καμία διάκριση για την περίπτωση περιφρούρησης απεργίας ακόμα και νόμιμης σύμφωνα με το προηγούμενο ήδη αντεργατικό αντι-απεργιακό καθεστώς. Δηλαδή ακόμα και για μια συντριπτικά πλειοψηφική απόφαση γενικής συνέλευσης για να πάνε οι εργαζόμενοι ενός χώρου δουλειάς σε απεργία, το σπάσιμο της απεργίας από απεργοσπάστες είναι εντελώς νόμιμο σύμφωνα με τους όρους της νέας νομοθεσίας. Πρόκειται στην ουσία για κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας. Πρόκειται για τον απόλυτο πάτο, για την τέλεια και dejure κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων και αυτό δεν πρέπει να περάσει. Η επίσημη κατάργηση αυτού του καταχτημένου με αίμα και μάλιστα με ποταμούς αίματος προλεταριακών επαναστάσεων και αντιφασιστικών αντιιμπεριαλιστικών αγώνων δεν έγινε χωρίς να έχει μεσολαβήσει μια μακριά περίοδος χτυπήματος κυρίως από τα μέσα των απεργιών.
Αυτή η περίοδος άρχισε αμέσως μετά την πτώση της χούντας το 1974 όταν κυρίως το ψευτοΚΚΕ αλλά και το ΠΑΣΟΚ, έσπαγαν τη μια μετά την άλλη τις πρώτες εργοστασιακές απεργίες μετά την πτώση της χούντας (πιο χαρακτηριστικό ήταν το σπάσιμο της μεγάλης απεργίας της NationalCanκαι εκείνο της ΙΤΤ, αργότερα στην Περφίλ κσι άλλες υφαντουργίες του Πειραιά κλπ). Όταν έσπασαν οριστικά αυτό το μεγάλο και γνήσιο ταξικό κίνημα πέρασαν σταδιακά στο να χρησιμοποιούν απεργίες για να χτυπάνε το λαό ή και τους ίδιους τους εργάτες. Αυτό γινόταν α) με απεργίες καπέλα από το ΠΑΣΟΚ και το ψευτοΚΚΕ κυρίως στις ΔΕΚΟ και το Δημόσιο, οι οποίες αποτελούσαν μοχλούς πολιτικών εκβιασμών των μη ρωσόφιλων κομματιών της αστικής τάξης κυρίως σε όφελος μιας νέας παρασιτικής κρατικής γραφειοκρατίας και οι οποίες έγιναν μισητές στις λαϊκές μάζες όταν αυτές ως καταναλωτές υπηρεσιών χρησιμοποιήθηκαν σαν όμηροι των απεργιών περισσότερο στα Μέσα μεταφοράς και στη ΔΕΗ β) με απεργίες διαρκείας με στόχο να κλείνουν ή να βοηθάνε στο κλείσιμο εργοστασίων (Πιρέλλι, Γκουντγιαρ, Χαλυβουργία Ασπροπύργου), ή με απεργίες που γίνονται με τέτοιες μορφές (κατακράτηση επισκευασμένων πλοίων, διώξιμο ανταγωνιστών) που βοηθάνε στο να περάσουν πελώριες κρατικές υποδομές της χώρας στα χέρια των ανατολικών ιμπεριαλιστών, όπως αυτές του Λιμανιού του Πειραιά και της Επισκευαστικής Ζώνης Περάματος που δόθηκαν στην Κίνα. Μετά τη μεγάλη χρεωκοπία της χώρας και τη συντριβή της βιομηχανίας στα 2012-15 οι σαμποταριστές πήραν σε τέτοιο βαθμό την πολιτική εξουσία και μέσα στις κυβερνήσεις της ΝΔ αρχικά με τους Καραμανλή- Σαμαρά και πιο πολύ με το Μητσοτάκη που μπορούν να σαμποτάρουν επίσημα κρατικά όλες τις μεγάλες βιομηχανικές επενδύσεις. Έτσι τους είναι πια αναγκαία μόνο τα περιβαλλοντικά κινήματα για να σαμποτάρουν τις ΑΠΕ, τώρα κυρίως τις ανεμογεννήτριες, ενώ τις ΔΕΚΟ τελικά τις ρημάξανε και τις δώσανε σε ανατολικούς ή σε φιλικούς τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Στη διάρκεια όλης αυτής της μακριάς περιόδου το διεκδικητικό εργατικό κίνημα για καλύτερες μισθολογικές συνθήκες σε κάθε χώρο δουλειάς διαλύθηκε ουσιαστικά και υποκαταστάθηκε από τις κλαδικές και τις κεντρικές εργασιακές διαπραγματεύσεις που τις διεκπεραίωναν με τις εργοδοτικές ενώσεις οι ουσιαστικά εντελώς αποσπασμένες από τους χώρους δουλειάς κρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Μετά τη χρεωκοπία της χώρας και τη βιομηχανική καταστροφή που την ακολούθησε οι ρωσόδουλες ηγεσίες ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ με πρόσχημα τους όρους των δανειστών εύκολα αφαίρεσαν κάθε ουσιαστική διαπραγματευτική δύναμη από τη ΓΣΣΕ και το ΠΑΜΕ για να διαμορφώνουν τους μισθούς. Στην ουσία τους άφησαν τις τελετουργικές 24ωρες απεργίες-συγκεντρώσεις που καθόλου δεν ενοχλούν την αστική τάξη, επειδή σε αυτές δεν συμμετέχουν εδώ και τρεις δεκαετίες οι καθαυτό προλετάριοι, εκείνοι του ιδιωτικού τομέα, ιδίως οι βιομηχανικοί εργάτες. Σε αυτές τις απεργίες εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχουν κυρίως οι εργαζόμενοι στα κρατικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και σε λίγους τομείς του δημόσιου χωρίς ποτέ να κάνουν οι κλάδοι που απεργούν προπαγανδιστική δουλειά στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες για να τις πείσουν να υποστηρίξουν με την ψυχή τους την απεργία τους. Έτσι εκείνο που πετυχαίνουν είναι να αυξάνουν την ταλαιπωρία τους και επί δεκαετίες να τις στρέφουν ενάντια στην ιερή εικόνα της απεργίας, της πραγματικής ταξικής απεργίας. Πάνω σε αυτήν την προβοκαρισμένη εικόνα δουλεύει πολύ εύκολα η κλασική αστική τάξη για να καταργήσει και νομοθετικά και εκείνες τις απεργίες του δημοσίου που όμως δεν έχουν λαϊκή υποστήριξη όπως για παράδειγμα εκείνη που έγινε στους καθηγητές ενάντια στην αξιολόγηση πρόπερσι. Όμως αυτή η νομοθεσία είναι φτιαγμένη για να γίνει μια αποτελεσματική λαιμητόμος όταν θα έρθει, και νομίζουμε δεν θα αργήσει πολύ, η ώρα που η εργατική τάξη του ιδιωτικού βιομηχανικού τομέα, που αποτελεί την καρδιά όλης της εργατικής τάξης, θα είναι έτοιμη να κάνει τις ταξικές αυτές απεργίες. Και αυτή τη στιγμή δεν τις κάνει όχι επειδή της το απαγορεύει ο νόμος αλλά γιατί δεν έχει δικά της εργατικά ταξικά συνδικάτα που θα χτυπήσουν ταυτόχρονα και τα εργασιακά γκέτο και τους πολιτικούς σαμποταριστές που εμποδίζουν τις βιομηχανικές επενδύσεις και κάνουν τους εργαζόμενους σε αυτά τα γκέτο να τρέμουν μια απόλυση επειδή είναι πανύψηλη η ανεργία στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό τομέα.
Ας μην έχει κανείς καμμιά αμφιβολία ότι οι πραγματικές απεργίες που θα γίνονται από δω και μπρος στη χώρα μας θα έχουν αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά όπως αυτές που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια από τους μετανάστες εργάτες γης.
Δεν είναι οι οδηγίες της ΕΕ που παράγουν αυτή τη νομοθεσία. Ισα-ίσα αυτή η νομοθεσία είναι σε πλήρη σύγκρουση με αυτές τις οδηγίες. Η πηγή της έμπνευσης της είναι τα κινέζικα εργασιακά κάτεργα
Ουσιαστικά το νέο εργασιακό νομοσχέδιο διευκολύνει τις μισο-δουλοπαροικιακές σχέσεις που εξυπηρετούν πιο άμεσα τα συμφέροντα των ρωσοκινέζικων αφεντικών και των φιλικών τους ολιγαρχών, αλλά βαθύτερα το αποικιακό καθεστώς που μεθοδικά εδώ και χρόνια οικοδομούν στην Ελλάδα. Πρόκειται για την κινεζοποίηση των γενικότερων όρων της εργασίας που την προωθούν έτσι ώστε να έχει τη φόρμα μίας οδηγίας της ΕΕ. Αυτή η οδηγία δεν έχει καμία ουσιαστική σχέση με τις ρυθμίσεις που εισάγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, και μόνο σαν πρόσχημα χρησιμοποιείται για να ενοχοποιηθεί η ΕΕ και όχι ο ρωσόδουλος προβοκάτορας Μητσοτάκης και για να καταγγέλλουν οι προβοκάτορες γκεμπελίσκοι της ηγεσίας του ψευτοΚΚΕ την «ευρωπαϊκή γαλέρα». Ειδικά η διάταξη για απαγόρευση της απεργοσπασίας είναι εντελώς ελληνικής έμπνευσης, η κοινοτική οδηγία δεν ασχολείται καθόλου με την απεργία, άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα το επέτρεπαν τα ευρωπαϊκά συνδικάτα. Η διάταξη αυτή ανήκει σε ένα κεφάλαιο του νόμου που δεν αφορά την ενσωμάτωση της οδηγίας, απλά μπαίνει στο ίδιο νομοσχέδιο για να το φορτωθεί κι αυτό η ΕΕ.
Αλλά και σε ότι αφορά τα άρθρα του νόμου που έχουν να κάνουν με την ενσωμάτωση της οδηγίας, ουσιαστικά την καταστρατηγούν και την παραβιάζουν και στο περιεχόμενο και στο πνεύμα της, αφού ο σκοπός που θεσπίστηκε ήταν να εισάγει κάποια στοιχειώδη μέτρα διασφάλισης των εργαζόμενων από καταχρηστικές συμπεριφορές της εργοδοσίας, όπως η υποχρέωση για έγγραφη γνωστοποίηση των όρων της απασχόλησης κατά την πρόσληψη.
Οι ίδιες οι εξηγήσεις του υπουργείου δείχνουν ποιους θέλουν να εξυπηρετήσουν κυρίως αυτά τα νέα μέτρα. Σχετικά με την πιο ελαστική μορφή εργασίας που εισάγεται για πρώτη φορά στο εργασιακό δίκαιο, τη «σύμβαση κατά παραγγελία» το υπουργείο δίνει το εξής παράδειγμα εφαρμογής:
«Έκτακτο φορτίο φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά (σημείωση δική μας: αναφέρει το υπουργείο συγκεκριμένα το λιμάνι του Πειραιά). Η εταιρεία μεταφοράς δεν μπορεί να καλύψει την έκτακτη εκφόρτωση. Σήμερα καταφεύγει στην αδήλωτη εργασία προκειμένου να αντιμετωπίσει την έκτακτη ανάγκη. Με τη σύμβαση κατά παραγγελία θα είχε ήδη προσλάβει φορτοεκφορτωτές για την κάλυψη τέτοιων έκτακτων αναγκών που θα μπορούσε νόμιμα να τους ειδοποιήσει ακόμα και 12 ώρες πριν την ανάληψη της υπηρεσίας τους (σημείωση δική μας, για το λιμάνι του Πειραιά ειδικά συντομεύεται η 24ωρη ειδοποίηση). Αυτό θα διευκολύνει και τους εν λόγω φορτοεκφορτωτές, οι οποίοι θα έχουν επίσημη σύνδεση με την επιχείρηση, προβάδισμα στην πρόσληψη με σύμβαση αορίστου χρόνου και διασφάλιση για την αποφυγή καταχρηστικών συμπεριφορών» (https://www.iefimerida.gr/ellada/oles-oi-allages-poy-fernei-ergasiako-nomoshedio-oi-201-parembaseis).
Το πως διασφαλίζεται η «αποφυγή καταχρηστικών συμπεριφορών» μένει ένα αναπάντητο ερώτημα, αλλά σίγουρα όταν η καταχρηστική συμπεριφορά γίνεται νόμος υπάρχει διασφάλιση οπωσδήποτε των συμφερόντων του εργοδότη.
Είναι χαρακτηριστικό πόσο υποτονικά αντιδρά στις διατάξεις του νέου νομοσχεδίου, η ψευτοαριστερά, ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ. Περίμεναν να έρθει στη Βουλή για να προκηρύξουν μία από τις γνωστές κούφιες, ανώδυνες και τελικά απεργοσπαστικές -γιατί δυσφημούν την έννοια της απεργίας- 24ωρες απεργίες του στις 21 Σεπτέμβρη. Το μόνο που κάνουν δραστήρια είναι να καταγγέλλουν με την ευκαιρία αυτή την Ευρώπη, που τουλάχιστον από τα ρωσοκινέζικα αφεντικά είναι εκατό φορές προτιμότερη για τους εργάτες σαν χώρος εργατικής εκμετάλλευσης κυρίως γιατί στην Ευρώπη υπάρχουν συνδικαλιστικά και πολιτικά δικαιώματα ενώ μόνο μια σκληρή φασιστική δικτατορία στην Κίνα.
Η οδηγία της ΕΕ δεν περιλαμβάνει ούτε μία διάταξη που να μετατρέπει το 8ωρο σε 13ωρο.
Σε ότι αφορά το ζήτημα της παράλληλης εργασίας η μόνη ρύθμιση που περιλαμβάνει η οδηγία είναι ότι καταργεί, για όποια κράτη το είχαν σχετική ρύθμιση, το δικαίωμα που είχαν οι εργοδότες της κύριας απασχόλησης να απαγορεύουν σε εργαζόμενους να έχουν δεύτερο εργοδότη για λόγους αποδοτικότητας και εμπιστοσύνης.
Με λίγα λόγια μια κοινοτική απαγόρευση στο μεμονωμένο αφεντικό, ο ελληνικός νόμος τη μετατρέπει στο δικαίωμα της τάξης των εργοδοτών να υπερεκμεταλλευτούν την τάξη των εργατών, ενώ η οδηγία δεν ασχολείται καν με αυτό το δικαίωμα.
Η ευρωπαϊκή οδηγία δεν καταργεί το δικαίωμα του κράτους να βάλει περιορισμούς στην παράλληλη απασχόληση για την τήρηση του ωραρίου. Αυτούς τους περιορισμούς αυθαίρετα τους κατάργησε ο ελληνικός νόμος. Η οδηγία δεν υποχρέωνε δηλαδή καθόλου το ελληνικό κράτος να φέρει σε αυτό το νομοσχέδιο την κατάργηση του άρθρου 16 του ΠΔ του 1932 όπως κάνει αυτό το νομοσχέδιο. Ο Αδ. Γεωργιάδης τονίζει παντού και πάντα ότι προβλέπεται ότι πρέπει να τηρείται ο περιορισμός της εβδομάδας με 48 ώρες μέσο χρόνο εργασίας σε μία περίοδο αναφοράς τεσσάρων μηνών. Ποιος θα το ελέγχει αυτό από τη στιγμή που δεν εισάγει ταυτόχρονα κανένα μηχανισμό ελέγχου τήρησης των ωραρίων από τον πρώτο και το δεύτερο εργοδότη, και όταν η ψηφιακή κάρτα που ελέγχει το χρόνο εργασίας εφαρμόζεται ακόμα υποχρεωτικά μόνο στις τράπεζες και στα σούπερ μάρκετ που έχουν πάνω από 250 υπαλλήλους και σε κάποιους περιορισμένους κλάδους; Προβλέπεται η επέκταση της ψηφιακής κάρτας σταδιακά τον επόμενο χρόνο στη βιομηχανία, και μετά στις μικρές επιχειρήσεις σε αόριστο χρόνο. Στο μεταξύ όμως ο νόμος θα ισχύει και οι διατάξεις του θα είναι οριστικές, ενώ η εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας δεν υπάρχει δέσμευση για κανένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και μπορεί και να καθυστερεί και διαρκώς να αναστέλλεται κυρίως για τις μικρές επιχειρήσεις.
Με αυτές τις συνθήκες η κατάργηση του νομοθετικού περιορισμού για δεύτερη εργασία πέρα από το οχτάωρο σημαίνει επιστροφή στην εποχή πριν υπάρξει πραγματικό κίνημα για ανθρώπινη δουλειά.
Πρόκειται απλά για φυσική εξόντωση του εργαζόμενου σε ένα κράτος που οι επιθεωρήσεις εργασίας που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν τους ελέγχους για την τήρηση του ωραρίου είναι διεφθαρμένες μέχρι το μεδούλι.
Σε ότι αφορά την «κατά παραγγελία σύμβαση» η ευρωπαϊκή οδηγία επιβάλλει στα κράτη-μέλη είναι να προβλέπουν κυρώσεις στους εργοδότες για κατάχρηση αυτών των μορφών των συμβάσεων, ενώ περιορίζει το δικαίωμα της σύναψης σύμβασης «κατά παραγγελία» μόνο σε συγκεκριμένους κλάδους όπου στο μεγαλύτερο ποσοστό ή εξ ολοκλήρου ο χρόνος και ο όγκος της εργασίας είναι απροσδιόριστος. Επιπλέον αναφέρει ρητά ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια των κρατών – μελών να εισάγουν ρυθμίσεις στο δικό τους δίκαιο και στις δικές τους συλλογικές συμβάσεις με όσο περισσότερο ευνοϊκούς όρους αποφασίσουν για τους εργαζόμενους από αυτούς που αναφέρονται στην οδηγία.
Ο ελληνικός νόμος θέσπισε για πρώτη φορά αυτού του τύπου τη σύμβαση χωρίς να υιοθετήσει τους περισσότερους από τους προστατευτικούς όρους της οδηγίας. Μάλιστα, αναφέρεται ρητά από το υπουργείο ότι προορίζεται να εφαρμοστεί η σύμβαση στο άντρο της αυθαίρετης και καταχρηστικής επιβολής όρων εργασίας υπερεκμετάλλευσης και εργασιακής εξόντωσης, στο λιμάνι της Cosco!!!
Με λίγα λόγια ότι κακό έχει η ΕΕ ο Μητσοτάκης το παίρνει, ότι καλό έχει το πετάει πάντα για να εξυπηρετήσει τα ρωσοκινέζικα συμφέροντα.
Αντί λοιπόν το ψευτοΚΚΕ να καταγγείλει τη νομιμοποίηση και την επέκταση πανελλαδικά της γαλέρας της ΚΟΣΚΟ, καταφεύγει σε γκεμπελίστικα ψέματα για να κατηγορήσει για άλλη μία φορά τις ευρωπαϊκές χώρες που είναι χώρες τις καπιταλιστικής εκμετάλλευσης αλλά δεν έχουν σχέση με τον ύπουλο και κτηνώδη ελληνικό αντεργατικό μισοφασισμό. Αναφέρει συγκεκριμένα άρθρο του 902: «Έτσι δουλεύουν ΕΕ και κυβερνήσεις. Στους διαδρόμους των Βρυξελλών, «στα μουλωχτά», καταστρώνουν αντεργατικά εκτρώματα, γραμμένα από τα λόμπι των επιχειρήσεων και της εργοδοσίας και μετά οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών όπως αυτή της ΝΔ (και οι προηγούμενες των ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) φροντίζουν να «ενσωματώνουν» στο εθνικό δίκαιο. Έτσι επεκτείνουν κατά τις ορέξεις της μεγαλοεργοδοσίας, το αντεργατικό όργιο ελαστικής εργασιακής εξουθένωσης για ψίχουλα, με δουλειά ως το θάνατο, διαιώνιση των υψηλών ποσοστών ανεργίας που προϋποθέτουν την μη επαναφορά εργατικών δικαιωμάτων, όπως αυτό των «τριετιών».
Αυτά λέει το κόμμα που το συνδικάτο του στο λιμάνι του Πειραιά παρακολουθεί -πέρα από μία και μοναδική εντελώς κούφια ως προς το αποτέλεσμα της 7ημερη διαφημιστική για το ΠΑΜΕ απεργία που έγινε μέσα σε 10 χρόνια (https://www.oakke.gr/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83/item/1419- ) άπραγο και βουβό τους εργαζόμενους στην Προβλήτα 2 της Cosco να εξοντώνονται στη δουλειά, να σακατεύονται ψυχικά και σωματικά, και κάποιοι να αφήνουν ακόμα και την τελευταία τους πνοή στα κοντέϊνερ. Βεβαίως την ίδια ώρα από το πρωί μέχρι το βράδυ καταγγέλλει μέσα στο ίδιο λιμάνι, με τις ευλογίες των κινέζων φασιστών, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ γιατί στέλνουν όπλα στη Ουκρανία και βλάπτουν έτσι τα συμφέροντα του ρωοσκινέζικου νεοχιτλερικού άξονα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει να μιλήσει τόσο ανοιχτά ενάντια στην Ευρώπη αφού θέλει να εμφανίζεται σαν φιλοευρωπαϊκή δύναμη, ωστόσο μιλάει γενικά στις αναλύσεις του για το πως το κοινοτικό πλαίσιο έχει απορρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις για να προσανατολίσει και αυτός τα μέλη και τους φίλους του ως προς το ποιο είναι το πραγματικό παγκόσμιο στρατόπεδο που απειλεί τα εργατικά συμφέροντα.
Οι εργαζόμενοι πρέπει με όλες τους τις δυνάμεις να αντισταθούν στο νέο εργασιακό μεσαίωνα, να οργανωθούν για να καταργήσουν αυτό το νόμο να οργανώνονται σε κάθε χώρο δουλειάς, και να σταματάνε την εργοδοτική αυθαιρεσία όταν ζητάει την εξόντωσή τους, ακόμα και αν αυτή πατάει στους νόμους της εργασιακής ζούγκλας. Να απαιτούν να τιμωρούνται οι διεφθαρμένοι στις Επιθεωρήσεις Εργασίας και να γίνονται αληθινοί έλεγχοι σε όλες τις επιχειρήσεις μικρές και μεγάλες και κυρίως να οργανώνονται οι ίδιοι πάντα με μέτρα προφύλαξης απέναντι στις εργοδοσίες και τους καταδότες της καθώς και απέναντι στους φασίστες και σοσιαλφασίστες. Να απαιτήσουν την καθολική εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας. Να καταγγείλουν το σαμποτάζ της παραγωγής και να ζητάνε δημιουργία θέσεων εργασίας με την ενεργοποίηση των σύγχρονων μεγάλης κλίμακας και τεχνολογικά ανεπτυγμένων επενδύσεων και κατ αρχήν της αυτοκινητοβιομηχανίας που στη χώρα μας είναι απαγορευμένη. Να διεκδικούν την τήρηση του νόμιμου ωραρίου, και αυξήσεις όπου μπορούν. Να βάλουν σε πρώτο πλάνο την καταγγελία του πιο μαύρου κάτεργου της χώρας, αυτού της Cosco.