Όλα τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα δείχνουν ότι η ανακωχή Τραμπ είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να βοηθάει το δυνάμωμα της ισραηλο-παλαιστινιακής έχθρας με πιο πολιτικά μέσα. Αυτό γίνεται με την παραπέρα ενίσχυση του πιο αντιδραστικού πόλου της κάθε πλευράς, αλλά πιο πολύ της ναζιστικής Χαμάς. Αν θέλουμε να συμπυκνώσουμε με μια λέξη αυτήν την ανακωχή θα μπορούμε να την περιγράψουμε σαν την πιο δόλια απόπειρα ενταφιασμού της πολιτικής των δύο κρατών και πιο ειδικά ένα καίριο πλήγμα στη σημερινή Παλαιστινιακή Αρχή και στη σημερινή Φατάχ που αντιπροσωπεύουν αυτήν την προοπτική από την παλαιστινιακή πλευρά. Πιστεύουμε ότι αυτή η ανακωχή έγινε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, και όχι λίγο πριν ή λίγο αργότερα, κύρια για να εξουδετερώσει την ιστορική πρωτοβουλία των ευρωπαϊκών δημοκρατικών χωρών να προχωρήσουν με επικεφαλής τη Γαλλία στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους και μετά σε συνεργασία με τις ειρηνόφιλες δυνάμεις του αραβομουσουλμανικού κόσμου να προωθήσουν μια γραμμή πραγματικής ειρήνευσης στη Γάζα και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή. Αυτό ήταν το περιεχόμενο του Διεθνούς Συνεδρίου του Ιούλη του 2025 που κατέληξε στην ψήφιση από τη Γ. Συνέλευση του ΟΗΕ της γαλλο-σαουδαραβικής «Διακήρυξης της Νέας Υόρκης» σε συνεδρίαση της τον Σεπτέμβρη. Αυτή πρόβλεπε ότι την ειρήνευση στη Γάζα θα την επέβαλε μια διεθνής δύναμη υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ η οποία θα ανέθετε στην Παλαιστινιακή Αρχή την ευθύνη του αφοπλισμού της Χαμάς, την εσωτερική ασφάλεια αλλά και τον έλεγχο της ανοικοδόμησης. Πολιτικά αυτή η ευρω-αραβομουσουλμανική πρωτοβουλία αποτελούσε - και αν καταφέρει να επιζήσει θα αποτελεί για καιρό- ένα τεράστιο ανάχωμα στη ρωσοκινέζικη στρατηγική της τεχνητής ισραηλο-παλαιστινιακής πόλωσης. Αυτή η πόλωση αποσκοπεί πάνω απ όλα στο να στρέψει τον αραβομουσουλμανικό Νότο και μαζί του όλο τον Τρίτο κόσμο ενάντια στις δημοκρατικές χώρες του Β΄ Κόσμου (Ευρώπη, Καναδάς, Ν. Κορέα, Ιαπωνία, Αυστραλία) που από θέση αρχής υποστηρίζουν την ύπαρξη του Ισραήλ σαν κράτους και πιο πολύ ενάντια στην ήδη εμπόλεμη Ευρώπη. Οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί προσπαθούν πυρετώδικα να απομονώσουν ιδιαίτερα την Ευρώπη από τον αραβομουσουλμανικό Νότο της Δυτικής Ασίας και της Αφρικής για να μπορέσουν να την πνίξουν ενεργειακά και σε πρώτες ύλες πριν αποτολμήσουν τη συντονισμένη στρατιωτική τους επίθεση για να την καταλάβουν. Η μεγάλη αδυναμία της ευρω-αραβικής πρωτοβουλίας, που εκμεταλλεύτηκαν οι ρωσοκινέζοι νεοχιτλερικοί και το τσιράκι τους ο Τραμπ, είναι ότι δεν μπορούσε να σταματήσει στην πράξη τον καταστροφικό και στη β΄ φάση του άδικο και από τις δύο πλευρές πόλεμο στη Γάζα. Και τούτο γιατί, παρόλη την οικονομική και την τεχνολογική της δυνατότητα να παράγει σύγχρονα όπλα, η Ευρώπη δεν έχει ακόμα την ανάλογη στρατιωτική, οπότε και την πολιτική δύναμη που έχει ο ρωσοκινεζικός Άξονας και οι ΗΠΑ να επιβάλλουν μια κατάπαυση πυρός.
Έτσι την οικοδόμηση αυτού του ευρω-αραβομουσουλμανικού αναχώματος στους νεοχιτλερικούς ανέλαβε να την υπονομεύσει και να τη διαλύσει ο Τραμπ αφού προηγούμενα είχε κάνει ότι μπορούσε αλλά είχε αποτύχει να εμποδίσει με ανοιχτές απειλές ενάντια στη Γαλλία και πιο καλυμμένες ενάντια στη Σαουδική Αραβία το Διεθνές Συνέδριο του Ιούλη. Γιατί μόνο αυτό το φουσκωμένο παγώνι μπορούσε να λειτουργήσει ταυτόχρονα σαν αρχηγός της αμερικάνικης υπερδύναμης και σαν εγκάθετος της ρώσικης. Με αυτή τη διπλή του ιδιότητα μπορούσε να επιβάλει και επέβαλε και μάλιστα ταχύτατα ένα καλό ομοίωμα ειρήνης, δηλαδή μια ελεγχόμενα εύφλεκτη ανακωχή στη Γάζα. Οπότε όχι μόνο τα δύο έθνη, το ισραηλινό και το παλαιστινιακό, αλλά όλη η ανθρωπότητα είδαν με πελώρια ανακούφιση ένα θαύμα που το θεώρησαν αποτέλεσμα της δύναμης ενός αληθινού πλανητάρχη. Απέναντι σε αυτή την τόσο δημοφιλή επίδειξη δύναμης η ευρω-αραβική πρωτοβουλία δεν μπόρεσε να αντιταχθεί ανοιχτά, πόσο μάλλον που ο Τραμπ φρόντισε να ανυψώσει σε συνεγγυητές της ανακωχής την Τουρκία, το Κατάρ και την Αίγυπτο, δηλαδή να συσπειρώσει πολιτικά δίπλα του εκείνους τους βασικούς παράγοντες της ευρω-μουσουλμανικής πρωτοβουλίας που διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τον Αξονα. Έτσι κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία και για να μην διασπαστεί, η πρωτοβουλία υποστήριξε τη Συμφωνία 20 σημείων του Τραμπ και τα μέλη της αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν σαν θεατές την αποθεωτική για τον Τραμπ φιέστα που οργάνωσε ο ίδιος στο Σαρμ-Ελ-Σέιχ **.
Το πόσο σε σύγκρουση βρίσκεται η ανακωχή του Τραμπ με κάθε διαδικασία πραγματικής ειρήνευσης φαίνεται στο επίτηδες θολό και χωρίς σαφείς δεσμεύσεις σχέδιο του των 20 σημείων. Με αυτό ο Τραμπ απλά έντυσε έτσι την ανακωχή στη Γάζα ώστε εξωτερικά να μοιάζει με τη «Διακήρυξη της Νέας Υόρκης» για να μπορεί να ταλαντεύσει κάποια μέλη της και να φέρει σύγχυση στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Όμως διέφερε από αυτή σε δύο κεφαλαιώδη σημεία που έχουν να κάνουν με τη μεταβατική εξουσία στη Γάζα. Έτσι τη διεθνή δύναμη υπό τον ΟΗΕ της «Διακήρυξης της Νέας Υόρκης» την αντικαθιστούσε μια δύναμη υπό τον έλεγχο ΗΠΑ ενώ η Παλαιστινιακή αρχή σβήστηκε εντελώς από τα 20 σημεία για να μην υπάρχει ούτε στον αφοπλισμό της Χαμάς, ούτε στην εσωτερική ασφάλεια ούτε στην ανοικοδόμηση. Στη θέση της προβλέπεται μια «τεχνοκρατική και απολιτική παλαιστινιακή επιτροπή» που θα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο ενός «Συμβουλίου ειρήνης» στο οποίο θα προεδρεύει ο Τραμπ, δηλαδή οι ΗΠΑ. Αυτό σήμαινε ένα πράγμα ότι την πραγματική πολιτική εξουσία στη Γάζα θα την είχε η Χαμάς μόνο που αυτή τη φορά θα την είχε και σαν επίσημος συνομιλητής των ΗΠΑ.
Η απάντηση δηλαδή του Τραμπ στη «Διακήρυξη της Νέας Υόρκης» εξαφάνιζε την παλαιστινιακή Αρχή και το παλαιστινιακό κράτος και όριζε σαν επιδιαιτητή της σύγκρουσης Νετανιάχου-Χαμάς τον εαυτό του, αφαιρώντας έτσι κάθε ουσιαστική πολιτική εξουσία από τις αραβικές και από τις ευρωπαϊκές χώρες. Μόνο που μέσα στα 20 σημεία του ο Τραμπ έδωσε και μια μικρή παρηγοριά στην Αγγλία, που πάντα θεωρεί θεμελιώδη σύμμαχο των ΗΠΑ η συντηρητική του βάση. Έτσι περιλαμβάνει και το διορισμό ενός ανυπόληπτου καλού παλιού φίλου του Κρεμλίνου, τον μοιραίο Μπλερ, σαν εξέχον μέλος του «Συμβουλίου ειρήνης» του.
Με μια Χαμάς λοιπόν κυρίαρχη στη μισή Γάζα και το Ισραήλ στο άλλο μισό μπορεί να συνεχίσει να συσσωρεύεται το παγκόσμιο δυναμικό έχθρας που την κατάλληλη στιγμή θα ξεσπάσει σε έναν πόλεμο για την ολοκληρωτική εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ, την ενοποιητική ιδεολογική σημαία του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που έχει ήδη ξεκινήσει η Ρωσία στις πεδιάδες της ανατολικής Ουκρανίας.
Να γιατί τη δηλητηριώδη αυτή ανακωχή τη χειροκρότησε από την πρώτη στιγμή ο Πούτιν. Και όχι απλά τη χειροκρότησε. Ακύρωσε μια Διάσκεψη των αραβικών χωρών που είχε συγκαλέσει στη Μόσχα, παριστάνοντας ότι απέτυχε να τη συγκροτήσει, μόνο και μόνο για να διευκολύνει το τσιράκι του τον Τραμπ να σύρει όλες τις αραβικές χώρες στη δική του αποθεωτική παράσταση «ειρήνης» στο Σαρμ Ελ Σέιχ της Αιγύπτου.
Αυτό που κάνει τώρα ο Τραμπ είναι ότι συνεχίζει εκείνο που ξεκίνησε στην πρώτη προεδρία του. Δηλαδή συνεχίζει να δυναμώνει, με πιο πολιτικά μέσα, το αλληλοτροφοδοτούμενο φιλορώσικο Δίπολο Χαμάς- κυβέρνηση Νετανιάχου, το οποίο από διεθνή άποψη απομόνωσε πολιτικά όσο ποτέ στην ιστορία του το Ισραήλ και έδωσε στους νεοναζί της Χαμάς το κύρος μιας εθνικοαπελευθερωτικής δύναμης. Ενώ φαίνεται ότι το Ισραήλ κερδίζει την τοπική στρατιωτική μάχη με τη Χαμάς τη χάνει εκατονταπλάσια στο παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή ενώ το Ισραήλ μειώνει ποσοτικά τον ένοπλο στρατό της Χαμάς, από την άλλη μεριά μέσα από το θάνατο και τα βάσανα των άμαχων Παλαιστινίων της Γάζας, που αυτή μεθοδικά καταμετρά και οι φίλοι της κινηματογραφούν, δυναμώνει ο πολιτικός στρατός που καθοδηγούν σε όλες τις χώρες οι αντισημίτες με το σύνθημα τους «Παλαιστίνη ελεύθερη από το ποτάμι ως τη θάλασσα». Αυτό τον παγκόσμιο πολιτικό στρατό μπορεί να τον μετατρέψει ο ρωσοκινεζικός Άξονας, όποτε τον χρειαστεί σε έναν πελώριου βάρους πραγματικό στρατό, σε μια «Διεθνή Χαμάς» που ο κύριος εχθρός της θα είναι ό,τι στον κόσμο θα είναι δημοκρατικό γιατί κάθε δημοκρατισμός από θέση αρχής υποστηρίζει την ύπαρξη και του κράτους του Ισραήλ δίπλα σε όλα τα άλλα.
Αυτό που κάνει λοιπόν ο Τραμπ με την υποτιθέμενη συμφωνία «ειρήνης» του είναι να κεφαλαιοποιεί την παγκόσμια πολιτική νίκη της Χαμάς κάνοντάς την κυρίαρχη και στη Γάζα με αμερικάνικη πολιτική έγκριση. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ η συμφωνία μιλάει για αφοπλισμό της Χαμάς η ίδια η Χαμάς απέκλεισε κατ επανάληψη με τα ηγετικά στελέχη της τον πλήρη αφοπλισμό της ενώ τελευταία διαρρέει η θέση ότι δέχεται την παράδοση του επιθετικού αλλά όχι του αμυντικού της οπλισμού. Και ο Τραμπ αντί να σταματήσει σε αυτό το σημείο κάθε συμφωνία μαζί της θεώρησε ότι η Χαμάς αποδέχτηκε τη συμφωνία. Έτσι, μόλις οι ισραηλινές δυνάμεις αποτραβήχτηκαν από τη μισή Γάζα, η Χαμάς όχι μόνο κάλυψε το κενό, αλλά σε συνθήκες εκεχειρίας με το Ισραήλ άσκησε επιδεικτικά ωμή τρομοκρατία σε καθέναν που κατηγόρησε σαν συνεργάτη του Ισραήλ και τον σκότωσε σαν σκυλί με τα «αμυντικά της όπλα», χωρίς δίκη, μπροστά στα πιτσιρίκια της Γάζας αναβιώνοντας σκηνές εκτελέσεων στις μεσαιωνικές πλατείες. Ο Τραμπ έδωσε το πράσινο φως σ αυτή την κτηνώδη πρακτική αποδεχόμενος τη θέση της Χαμάς ότι σκοτώνει εγκληματίες. Με αυτή του τη στάση βάζει τις βάσεις για να προσφέρει στο μέλλον στο λεπίδι των νεοναζί όλους τους ηρωικούς παλαιστίνιους που έχουν τολμήσει να διαδηλώσουν ενάντια στη Χαμάς . Πρέπει επίσης να τονιστεί εδώ ότι ο Τραμπ αναγνώρισε τη Χαμάς και σαν εκπρόσωπο της ισλαμικής Τζιχάντ και των σοσιαλφασιστών του PFLP που επίσης ενέκριναν τη συμφωνία και εξουσιοδότησαν τη Χαμάς να την υπογράψει και εκ μέρους τους. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την άρνηση κάθε ρόλου για την Παλαιστινιακή Αρχή σημαίνουν πολιτική αναγνώρισης του αντιπροσωπευτικού ρόλου της Χαμάς ευρύτερα στο παλαιστινιακό έθνος.
Κι αυτή την αναγνώριση την κάνει ο «ειρηνοποιός» Τραμπ διατηρώντας πάντα όσο μπορεί πιο κυρίαρχη μέσα στο Ισραήλ την ακροδεξιά γραμμή του μεγάλου Ισραήλ. Γιατί μόνο έτσι θα μένει πάντα ζωντανό το εμπρηστικό Δίπολο, ισραηλινός επεκτατισμός από τη μια, χαμασίτικος ναζισμός από την άλλη. Για αυτό μέσα στην Κνεσέτ ο «πλανητάρχης» απαίτησε με θράσος από το Ισραήλ να πάψει να διώκει δικαστικά τον Νετανιάχου με την κατηγορία της διαφθοράς. Ξέρει καλά αυτό το υποχείριο του Κρεμλίνου ότι το τεχνητά υπεροξυνόμενο Δίπολο αδυνατίζει και σκοτώνει αργά και σταθερά για λογαριασμό της Ρωσίας εδώ και δεκαετίες όλες τις πραγματικά πατριωτικές δυνάμεις τόσο της Παλαιστίνης όσο και του Ισραήλ καθώς και τη μόνη στρατηγική ειρήνης στη Μέση Ανατολή που είναι αυτή των δύο κρατών.
Στο ότι το βασικό στη νέα συμφωνία είναι η ισχυροποίηση της Χαμάς σε σχέση με κάθε άλλη παλαιστινιακή αλλά ακόμα και αραβική εξουσία βρίσκεται και η εξήγηση για το «θαύμα» της γρήγορης ανακωχής. Αυτό συνίσταται βασικά στο εξής: Στο ότι δέχτηκε η Χαμάς να απελευθερώσει όλους τους ομήρους ταυτόχρονα, δηλαδή να χάσει μονομιάς το βασικό διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στο Ισραήλ την ώρα που το Ισραήλ θα κατείχε όπως προβλέπει η συμφωνία πάνω από τη μισή έκταση της Γάζας. Αυτή η υποχώρηση της Χαμάς θα ήταν πολιτικά αυτοκτονική αν αυτοί οι νεοναζί δεν εμπιστεύονταν τον Τραμπ ή για την ακρίβεια αν το μεγάλο αφεντικό τους, η πουτινική Ρωσία δεν τον εμπιστευόταν απόλυτα. Δηλαδή η Χαμάς ήξερε ότι αυτός ο τύπος - που όλος ο πλανήτης ξέρει ότι λέει και ξελέει όλη την ώρα - θα συγκρατούσε το Ισραήλ και δεν θα του επέτρεπε να της επιτεθεί ξανά πριν η ίδια να έχει προλάβει να πάρει κάποια πολύ σοβαρά πολιτικά ανταλλάγματα για την απελευθέρωση μονομιάς όλων των ομήρων. Άλλωστε πως θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε αξιοπιστία για κάθε υποτιθέμενο παλαιστίνιο εθνικιστή ένας αμερικανός πρόεδρος που είχε ξαναεπιβάλλει ήδη μια κατάπαυση πυρός στο Νετανιάχου και δυο μήνες αργότερα τον ενθάρρυνε να την καταργήσει και να ξαναρχίσει τον πόλεμο με μια εχθρική ενάντια στους παλαιστίνιους γραμμή την οποία υπέδειξε και νομιμοποίησε ο ίδιος με την ανακοίνωση του ότι θα αδειάσει τη Γάζα από τους κατοίκους της για να την κάνει τουριστικό θέρετρο; Γι αυτό το αίνιγμα ο Τραμπ έχει μια απάντηση. Λέει ότι δεν εμπιστεύτηκε αυτόν η Χαμάς αλλά τους φίλους της μεσολαβητές που διόρισε εγγυητές της συμφωνίας, τον Ερντογάν και τον Εμίρη του Κατάρ που με τη σειρά τους έπεισαν τη Χαμάς να αφήσει ταυτόχρονα όλους τους ομήρους. Αλλά η Τουρκία δεν μπόρεσε εδώ και χρόνια να πείσει τον Τραμπ να της δώσει έστω μισό αεροπλάνο, θα μπορούσε να πείσει τη Χαμάς ότι θα κρατήσει το λόγο του απέναντί της και δεν θα αφήσει για μια ακόμα φορά το Ισραήλ να της επιτεθεί; Ή την έπεισε το Κατάρ που ο Τραμπ το άφησε έκθετο όταν το Ισραήλ το βομβάρδισε για να σκοτώσει τους διαπραγματευτές της Χαμάς. Αντίθετα, η ανεπιφύλακτη υποστήριξη του Πούτιν στη συμφωνία καθώς και η έγκριση της τρομοκρατικής εξουσίας της Χαμάς στη συνέχεια δείχνουν ότι η Χαμάς άφησε ελεύθερους μονομιάς όλους τους ομήρους μόνο γιατί είχε επαρκείς εγγυήσεις ή και διαταγές από τους παγκόσμιας ισχύος προστάτες της δηλαδή τη Ρωσία, ενδεχόμενα και την Κίνα.
Ακόμα δυο λόγια για την ανάγκη της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού κράτους τώρα
Μετά από όλα αυτά το μόνο ουσιαστικό ζήτημα που οφείλουμε να φωτίσουμε λίγο καλύτερα είναι το αν πραγματικά ήταν τόσο επικίνδυνη για το νεοχιτλερικό Αξονα η γαλλο-σαουδαραβική πρωτοβουλία για την αναγνώριση της Παλαιστίνης και την ειρήνη στη Γάζα ώστε αυτός να αναγκαστεί να σταματήσει έστω για λίγο έναν πόλεμο που αποτελεί ένα ανεξάντλητο πολιτικό χρυσωρυχείο για τους ρωσοκινέζους καθοδηγητές και προστάτες του παγκόσμιου αντισημιτικού κινήματος και ταυτόχρονα τον πιο πολύτιμο πολιτικό αντιπερισπασμό στην πραγματικά χιτλερική σε όλες της τις διαστάσεις ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.
Η αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους από την Ευρώπη και η ταυτόχρονη συγκρότηση του ευρω- αραβομουσουλμανικού μετώπου για την ειρήνη στη Γάζα, τη συγκεκριμένη στιγμή που έγινε ήταν μια υποχρεωτική αμυντική κίνηση για τον β΄ κόσμο, ιδιαίτερα για την εμπόλεμη Ευρώπη. Γιατί ο δεύτερος πόλεμος της Γάζας είχε γίνει άδικος και από την πλευρά του Ισραήλ, ενώ με την απόλυτη κάλυψη του Τραμπ οργίαζαν οι φασίστες Σμότριχ και Μπεν Γκβιρ στη Δυτική Όχθη. Έτσι αυτός ο πόλεμος δεν εξέθετε μόνο το ίδιο το Ισραήλ στην παγκόσμια αντισημιτική λαίλαπα, εξέθετε βαθιά την Ευρώπη στους αραβομουσουλμανικούς λαούς. Γιατί δεν ήταν καθόλου φανερό σε αυτούς ότι οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες υπερασπίζουν όχι την κάθε φορά εξωτερική πολιτική και κάθε πόλεμο του Ισραήλ, αλλά την ύπαρξη του και το κάνουν από θέση αρχής λόγω της εφιαλτικής και ασύλληπτα αιματηρής αντιναζιστικής εμπειρίας των λαών τους. Αντίθετά οι αραβομουσουλμανικές χώρες έβλεπαν το Ισραήλ, και όχι άδικα, για πολλές δεκαετίες μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο σαν έναν βασικό σύμμαχο του δυτικού, κυρίως του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ενάντια στα εθνοανεξαρτησιακά τους κινήματα. Αυτή η αρνητική τους εμπειρία προστέθηκε στο γεγονός ότι από την αρχική προπολεμική στιγμή του σχηματισμού του εθνικού εβραϊκού κράτους οι νεαροί αραβικοί εθνικισμοί δηλητηριάστηκαν από τους χιτλερικούς ιμπεριαλισμούς αρχικά της Γερμανίας και αργότερα, και πολύ πιο βαθιά και πιο συστηματικά από αυτόν της μπρεζνιεφικής Ρωσίας . Έτσι τους ήταν εύκολο να αντιμετωπίσουν το Ισραήλ σαν ένα αποικιακό κατασκεύασμα και όχι σαν μια αντιιμπεριαλιστική αντιχιτλερική κατάκτηση των ευρωπαϊκών λαών με επικεφαλής τους τον ρωσικό σοβιετικό. Αυτή τη γραμμή προωθούν σήμερα οι ρώσοι πράκτορες σε κάθε χώρα για να μετατρέψουν την παγκόσμια αριστερά και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα στο αντισημιτικό αντίθετο της. Έτσι ενώ το να υποστηρίζει η Ευρώπη την ύπαρξη του Ισραήλ είναι ένα πράγμα ζωτικό για την ελεύθερη ύπαρξη της, είναι αυτοκαταστροφικό γι αυτήν, όπως άλλωστε και για τον ισραηλινό λαό, να υποστηρίζουν οποιαδήποτε αντιπαλαιστινιακή επεκτατική πολιτική οποιασδήποτε κυβέρνησης. Γι αυτό το λόγο η Ευρώπη οφείλει παράλληλα με τους νεοχιτλερικούς αντισημίτες τύπου Χαμάς να καταδικάσει αποφασιστικά και την πολιτική των ισραηλινών επεκτατιστών και των οπαδών της εβραϊκής υπεροχής χωρίς βέβαια να χάσει από τα μάτια της τη θεμελιώδη διαφορά των πρώτων από τους δεύτερους ***. Οφείλει επίσης να καταδικάζει αποφασιστικά την ευρωπαϊκή όψιμα «αντι-αντισημιτική» ακροδεξιά. Αυτή παίρνει το μέρος του Ισραήλ μόνο τακτικά για να φέρει τη φιλορώσικη δικτατορία της στην Ευρώπη με όπλο την ισλαμοφοβία. Έτσι χαντακώνει το Ισραήλ γιατί το εμφανίζει όπως θέλουν οι αντισημίτες σαν ένα λευκό αποικιοκρατικό εργαλείο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν οι ακροδεξιοί να διασπούν τις ευρωπαϊκές εργατικές τάξεις στρέφοντας τους λευκούς ευρωπαίους εργάτες ενάντια στους αραβομουσουλμάνους μετανάστες αλλά και στις χώρες τους. Εδώ έχει κάνει πολύ δουλειά η ΚαΓκεΜπε που καθοδήγησε μέσω του Ζαουάχρι την ισλαμοναζιστική τρομοκρατία κατά αμάχων στην Ευρώπη. Βέβαια αν οι ευρωπαίοι φασίστες καταφέρουν τελικά και επιβάλλουν τις ρωσόφιλες δικτατορίες τους δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα στη συνέχεια να στραφούν μαζί με όλους τους αντισημίτες και του Νότου και του Βορρά ενάντια στους απάτριδες φιλελεύθερους Εβραίους και του Ισραήλ.
Γι αυτό οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες έκαναν αυτή την αναγνώριση σε ανοιχτή συνεργασία με όλες τις αραβομουσουλανικές χώρες με έναν τρόπο που απομόνωνε πολιτικά και όσο ήταν δυνατό στρατιωτικά την Χαμάς. Δηλαδή δεν αναγνώριζαν απλά το παλαιστινιακό κράτος, αλλά το αναγνώριζαν σαν κράτος της Παλαιστινιακής Αρχής, δηλαδή της παλαιστινιακής εθνικής αστικής τάξης που την αντιπροσωπεύει η Φατάχ. Και μπορεί η Φατάχ να είναι σε παρακμή αλλά είναι η παρακμή μιας εθνικής αστικής τάξης την εποχή που οι προλεταριακές επαναστάσεις και τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα είναι σε μεγάλη υποχώρηση ενώ η Χαμάς είναι το εθνοπροδοτικό εργαλείο του ανοιχτά επιτιθέμενου νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού.
Η τολμηρή κοινή πρωτοβουλία κυρίως του Μακρόν και πιο δειλά, από το φόβο του Τραμπ, του Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας, να συγκροτήσουν το ευρω-αραβομουσουλμανικό μέτωπο για την αναγνώριση της Παλαιστίνης και της Παλαιστινιακής Αρχής, ματαίωνε το βαθύτερο σχέδιο των ρωσοκινέζων ιμπεριαλιστών. Αυτό έχει σαν αιχμή του την απομόνωση της Ευρώπης από το Νότο παράλληλα με την επίθεση ζωής και θανάτου που αυτή δέχεται στο κεντρικό ανατολικό ουκρανικό μέτωπο αλλά και αυτήν που δέχεται από τα μέσα σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα από τους φαιο-«κόκκινους» φίλους του Πούτιν με αιχμή της επίθεσης την κρίσιμη για την ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση, αλλά και τόσο εύθραυστη απέναντι στο φαιο-«κόκκινο» φασισμό, Γαλλία. Αυτή η απομόνωση της Ευρώπης από το Νότο ήταν η κύρια στρατηγική στόχευση της Ρωσίας όταν εξαπέλυσε την προβοκατόρικη σφαγή-πρόβα ολοκαυτώματος της 7 του Οκτώβρη που είχε σαν στόχο να απαντήσει το Ισραήλ, ακριβώς με τον αναγκαστικά αστικό και γι αυτό πολιτικά αυτοκτονικό τρόπο με τον οποίο απάντησε. Δηλαδή, με το να βομβαρδίσει μαζί με τους ναζί της Χαμάς και τους αμάχους των ανθρώπινων ασπίδων της, να ισοπεδώσει τα σπίτια τους και σε δεύτερη φάση του πολέμου να τους ρίξει στο κυνηγητό της τροφής σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση και έτσι να απομονωθεί όσο ποτέ στην ιστορία του, και πάνω απ όλα να εκθέσει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες που συνέχισαν να υποστηρίζουν τη δίκαιη πλευρά του πολέμου του απέναντι στους ναζι-γενοκτόνους της Χαμάς.
Να γιατί ο Τραμπ έκανε τα πάντα για να ματαιώσει τη γαλλοσαουδαραβική πρωτοβουλία και τη Διεθνή της Διάσκεψη. Όταν απέτυχε σε αυτό και απέτυχε κυρίως γιατί όλος ο αραβομουσουλμανικός νότος τοποθετήθηκε υπέρ της πρωτοβουλίας, έφτασε στο σημείο να αποκαλύψει ποιος ήταν το κέντρο του προβλήματός του όταν ωμά απαγόρευσε τη συμμετοχή της Παλαιστινιακής Αρχής στην κρίσιμη συνέλευση του ΟΗΕ που ψήφισε τη «Διακήρυξη της Νέας Υόρκης». Μετά από αυτή την πελώρια διπλωματική νίκη του ευρωαραβικού μετώπου, που άρχισε να επουλώνει το ψυχικό ρήγμα Ευρώπης- αραβομουσουλμανικών λαών ήταν αδύνατο στον Τραμπ και στους ρωσοκινέζους να πάνε ως την άκρη της την προβοκάτσια της Γάζας συνεχίζοντας με τον ίδιο τρόπο τον πόλεμο εκεί. Από εκείνη τη στιγμή και πέρα το μόνο που θα πετύχαινε η Ρωσία με τη συνέχιση του πολέμου στη Γάζα θα ήταν να ενώσει ακόμα πιο πολύ την Ευρώπη με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο και να δώσει μια νέα ζωή στην περικυκλωμένη και σε εσωτερική κρίση Φατάχ. Βέβαια ο αντισημιτισμός θα απογειωνόταν αν ο Τραμπ συνέχιζε τον πόλεμο. Όμως ο αντισημιτισμός είναι ένα εργαλείο, δεν είναι ο σκοπός του χιτλερικού ιμπεριαλισμού και δεν επιτρέπεται να αναιρεί τους πιο άμεσους πολιτικούς στόχους του, αλλά να τους υπηρετεί. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος που κάθε τόσο ο ευέλικτος ρωσο-ιμπεριαλιστής αντισημίτης, ο κνίτης, θα προδίδει και θα ποδοπατεί κάθε τόσο το μαχητικό μικροαστό, το «δογματικό» αντισημίτη, τον ανταρσαίο που θέλει σήμερα και όχι αύριο την εξαφάνιση του Ισραήλ και των σιωνιστών από προσώπου γης. Γι αυτό το λόγο άλλωστε οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές αντισημίτες έχουν μοιράσει τα ποσοστά του αντισημιτισμού μεταξύ τους. Η Ρωσία εμφανίζεται σαν μια ενδιάμεση δύναμη ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Χαμάς δηλαδή ανάμεσα στο παγκόσμιο Βορρά και στον παγκόσμιο Νότο. Έτσι προσποιείται πως είναι κυρίως με τη Φατάχ, ενώ η Κίνα επειδή παριστάνει τον αρχηγό του παγκόσμιου Νότου ενάντια στον παγκόσμιο Βορρά, παίζει πολύ περισσότερο με τη Χαμάς και παλεύει να συμφιλιώσει τη Φατάχ μαζί της με έναν τρόπο που θα την υποτάσσει σε εκείνη και αυτή πάντα αντιστέκεται. Γι αυτό ωστόσο ετοιμάζουν τον άνθρωπο που έχει αναλάβει να τελειώσει αυτή τη δουλειά. Πρόκειται για το δολοφόνο αρκετών αμάχων Εβραίων Μαρουάν Μπαργκουτί, διασπαστή της Φατάχ του Αραφάτ και βασικό σαμποταριστή της συμφωνίας του Όσλο. Γι αυτό το λόγο μόνιμα και με επιμονή η Χαμάς απαιτεί την αποφυλάκιση του από το Ισραήλ πιο έντονα από κάθε ηγετικό μέλος της. Ο αληθινός κίνδυνος σήμερα για τη Μέση Ανατολή είναι ο Μπαργκουτί ή κάποιος σαν αυτόν, που σημαίνει η γραμμή της Χαμάς, να πάρει την εξουσία μέσα στη Φατάχ και μέσα στην Παλαιστινιακή Αρχή. Και αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει όσο ο φασίστας και προβοκάτορας υπουργός ασφάλειας του Ισραήλ Μπεν Γκβιρ είναι στην εξουσία και επιχειρεί να ταπεινώσει τον Μπαργκουτί μέσα στο κελί του.
Αυτό είναι το νόημα του περίφημου σχεδίου Τραμπ. Ένα σχέδιο Πούτιν που τις λεπτομέρειές του εκτελεί ο αμερικανός Κουίσλιγκ. Αυτός αναλαμβάνει στην ουσία να προσαρμόσει αυτό το σχέδιο στις ανάγκες της αμερικάνικης εσωτερικής πολιτικής, και ταυτόχρονα να το πασάρει σαν δήθεν Αμερικάνος εθνικιστής μέσα στους δύο πιο σημαντικούς γεωπολιτικούς χώρους στους οποίους εισοδίζει και υπονομεύει: Την Ευρώπη και τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Αλλά για όλα αυτά δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάζει ο Τραμπ. Ξέρει ακριβώς η ρωσική διπλωματία τι πρέπει να κάνει το υποχείριο της κάθε φορά. Όταν ήταν να εξουδετερώσει την ασφυκτική πίεση στο Κογκρέσο από τους Ρεπουμπλικάνους που απαιτούσαν οικονομικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, βρήκε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ο Τραμπ ήταν να υποσχεθεί ειρήνη συναντώντας το αφεντικό του στην Αλάσκα, στο σημείο των ΗΠΑ που ήταν παλιά ρωσική κτήση. Τώρα που πάλι οι Ρεπουμπλικάνοι πιέζουν τον Τραμπ να δώσει στην Ουκρανία τους Τόμαχοκ βρήκαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να πουλήσει την Ουκρανία υποσχόμενος ειρήνη είναι να συναντηθεί με το αφεντικό του στη χώρα που πιο ανοιχτά το υποστηρίζει μέσα στην Ευρώπη, στην Ουγγαρία. Έτσι ο Τραμπ αφού πρώτα έσπασε την απαγόρευση που είχε ο Πούτιν να επισκέπτεται την Αμερική τώρα σπάει την απαγόρευση της Ευρώπης να την επισκέπτεται ο νέος Χίτλερ και μάλιστα την ώρα που έχει ξεκινήσει τον πόλεμο ενάντια της.
Το καλό είναι ότι κάθε φορά που ο αμερικανός Κουίσλιγκ κερδίζει νέο χρόνο για τον ίδιο και το αφεντικό του, αναγκάζεται να καταφεύγει στα ίδια ή σε παραπλήσια κόλπα για να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα. Έτσι οι λαοί εκπαιδεύονται και αρχίζουν να καταλαβαίνουν με ποιον έχουν να κάνουν στ αλήθεια. Όπως έλεγε ο Σπινόζα «η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης». Εννοούσε ότι η επιστήμη στηρίζεται στο ότι ένα αποτέλεσμα που επαναλαμβάνεται δείχνει μια κοινή αιτία που τελικά θα βρεθεί με την έρευνα και όχι αυτό που νομίζουν οι δάσκαλοι στο ελληνικό σχολείο ότι αν διαβάσεις πολλές φορές ένα κείμενο στο τέλος θα μάθεις να το παπαγαλίζεις.
(*) Ό,τι κάνει είναι αντιφατικό με τα μέτρα της πιο αντιδραστικής λογικής, εν προκειμένω αυτής που του καταλογίζουν οι αντίπαλοι του που τον θεωρούν έναν εθνικιστή και επεκτατιστή δικτάτορα. Όμως ο Τραμπ δεν θέλει καμιά μεγάλη Αμερική, ούτε την πιο άδικη και κτηνώδη. Θέλει μόνο να βοηθήσει τον Πούτιν να καταπιεί τον πλανήτη και τελικά και την Αμερική. Είναι μόνο ένας χαφιές που μέσα από τα θολά νερά που δημιουργεί αναδεύοντας το βυθό των ταξικών και εθνικών ελαττωμάτων κάθε υποψήφιου θύματος της Ρωσίας βασικά τα δαγκώνει για να τα στέλνει τρομοκρατημένα στη συντριπτική αγκαλιά του αφεντικού του. Γι αυτό τον λέμε προβοκάτορα. Είναι ένας προβοκάτορας και ταυτόχρονα είναι ένας φασίστας από ψυχοσύνθεση, όμως πολιτικά είναι μόνο ένας Κουίσλιγκ, ένας προδότης της χώρας του στην υπηρεσία των νέων Χίτλερ. Συνοψίζουμε με δυο λόγια τα πρακτικά αποτελέσματα της δεύτερης προεδρικής θητείας του που λένε πιο πολλά από τα λόγια του: Ενώ παριστάνει όψιμα τον αντίπαλο της Ρωσίας συνεχίζει με μανία να υπονομεύει τα δημοκρατικά αντιπουτινικά κόμματα στην Ευρώπη και να προωθεί στην εξουσία τους ρωσόφιλους φασίστες ενώ την ίδια ώρα κάνει οικονομικό πόλεμο στην Ευρώπη με τους δασμούς ή της ζητάει να επιβάλλει δασμούς στην Κίνα επειδή αγοράζει ρώσικο πετρέλαιο ώστε να την υποχρεώσει σε έναν πρόωρο αυτοκτονικό οικονομικό πόλεμο μαζί της. Γι αυτό έβαλε πανύψηλους δασμούς στη δυτικόφιλη στην κύρια πλευρά Ινδία γιατί τάχα αγοράζει ρωσικούς υδρογονάνθρακες και την έστειλε στα χέρια της Ρωσίας την ώρα που μείωνε τους δασμούς στον υποτιθέμενο κύριο εχθρό του την Κίνα. Το ίδιο αύξησε τους δασμούς στην ταλαντευόμενη Βραζιλία στέλνοντας την πιο γρήγορα στα χέρια του ρωσοκινέζικου Άξονα. Με πρόσχημα την πάλη ενάντια στην ρωσόφιλη ψευτοαριστερά των ΗΠΑ σαμπόταρε όσο ποτέ την έρευνα και τις θετικές επιστήμες στις ΗΠΑ όπως θα ήθελε ο Άξονας, ενώ τσάκισε τους μηχανισμούς των ΗΠΑ που κατήγγειλαν τις δικτατορίες που στήνουν Κίνα και Ρωσία στον Τρίτο κόσμο. Ταυτόχρονα κάνει πελώριες εκκαθαρίσεις όλων των δημοκρατών, ιδιαίτερα των δικαστικών στον αμερικάνικο κρατικό μηχανισμό για να προωθήσει τον εμφύλιο και τη δικτατορία που το παγκόσμιο κέντρο της είναι ο ρωσοκινεζικός Άξονας.
(**) Λίγοι ίσως θα πρόσεξαν ότι στη διάρκεια της ο Τραμπ απευθύνθηκε στον Μακρόν, που δεν πήγε να παραταχθεί πίσω του όπως όλοι οι άλλοι ηγέτες, και τον επέπληξε γιατί δεν ήρθε να σταθεί κι αυτός μαζί τους αλλά προτίμησε «να είναι διακριτικός αυτή τη φορά».
(***) Πρέπει πάντα να τονίζουμε ότι δεν είναι το ίδιο επικίνδυνη η ισραηλινή ακροδεξιά και η αντισημιτική Χαμάς. Η πρώτη θέλει να προσαρτήσει το παλαιστινιακό κράτος και να το υποδουλώσει εθνικά ή και να εθνοεκκκαθαρίσει τον πληθυσμό του όπως κάνουν οι τοπικοί εθνοσοβινιστές παντού στον κόσμο όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Αντίθετα η Χαμάς θέλει να εξοντώσει όλους τους κατοίκους ενός κράτους για λογαριασμό δυο νεοχιτλερικών υπερδυνάμεων που θέλουν να υποδουλώσουν όλες τις δημοκρατικές χώρες της γης έχοντας σαν παγκόσμια ενοποιητική σημαία τους τη γενοκτονική εξαφάνιση όχι μόνο αυτού του κράτους και των εβραίων κατοίκων του αλλά την εξόντωση όλων των δημοκρατών σε όλο τον κόσμο που υπερασπίζουν αποφασιστικά το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει σαν κράτος καταφύγιο των Εβραίων. Γι αυτό όλους αυτούς οι γενοκτόνοι αντισημίτες τους κατηγορούν για σιωνιστές ή ακόμα για σιωναζί. Όμως για να μπορέσει ο ρωσοκινεζικός νεοχιτλερισμός να εξαφανίσει το Ισραήλ και όλους τους υπερασπιστές της ύπαρξής του χωρίς να κατηγορηθεί σαν τέτοιος πρέπει να ενθαρρύνει το επεκτατικό όνειρο των ισραηλινών εθνοσοβινιστών και φασιστών ώστε να μπορεί να κατηγορεί το Ισραήλ για κράτος δολοφόνο.