Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Φάνηκε σε πόσο βαθμό το φασιστικό μπλοκ ηγεμονεύει στη χώρα λίγες μέρες μετά την μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές ακριβώς τη στιγμή που οι περισσότεροι φιλελεύθεροι δημοκράτες μιλούσαν για την στρατηγική του ήττα και προεξοφλούσαν, μαζί με τις αγορές, την πραγματική άνοδο της ΝΔ στην εξουσία.

Αρκετά ήταν τα σχόλια στη δημόσια συζήτηση για την «εντυπωσιακή» συγκέντρωση - «επίδειξη δύναμης» του ψευτοΚΚΕ στο Σύνταγμα, ανήμερα του εορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε τρεις ημέρες πριν την άρση των μέτρων περιορισμού, τα οποία το κράτος επέβαλε στους απλούς εργαζόμενους και πολίτες επί ποινή προστίμου (στην περίπτωση που είχαν την ατυχία να πέσουν σε κάποιον δειγματοληπτικό έλεγχο και δεν είχαν στείλει το κατάλληλο μήνυμα από το κινητό τους ή δεν είχαν το κατάλληλο χαρτί).

ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΤΙΚΟ ΔΙΠΟΛΟ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΩΝ»-«ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ» ΠΟΥ ΣΤΗΝΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η αγριανθρωπιά με την οποία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το προσφυγικό – μεταναστευτικό είναι ευθέως ανάλογη με εκείνη που δείχνει στην εσωτερική πολιτική ζωή, απέναντι στο ψωμί του λαού και στη δημοκρατία. Μόνο που, σε αντίθεση με τον κλασσικό, παλαιοδεξιό φασισμό, η πολιτική των σοσιαλφασιστών είναι ντυμένη με μανδύα «τρυφερής» και «διεθνιστικής» φιλανθρωπίας.

Πολλοί άνθρωποι με πατριωτικά και δημοκρατικά αισθήματα και διαθέσεις, συνήθως καταβασανισμένοι από τη χρεοκοπία και την καταστροφή, εναποθέτουν ελπίδες για μια μερική καλυτέρευση της ζωής τους σε μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δε το κάνουν γενικά γιατί εκτιμάνε τα στελέχη ή την πολιτική φερεγγυότητα του,

Γράφουμε τούτο δω το σημείωμα για να δώσουμε μια πρώτη εκτίμηση στους φίλους μας αναγνώστες για το πως μπορεί να ερμηνευτεί η εσωκομματική σύγκρουση στο Σύριζα και να εξηγηθεί ιδιαίτερα η στάση σε αυτή του αληθινού αρχηγού του, του διπρόσωπου προβοκάτορα Τσίπρα.

Από ότι μαρτυρούν οι τοποθετήσεις των ίδιων των συνέδρων στις προσυνεδριακές διαδικασίες συμμετείχαν ελάχιστα μέλη του Σύριζα και ήταν αυτά που δεν ήταν απογοητευμένα από τον Κασσελάκη, αυτά δηλαδή που ήταν κάτω από την επιρροή και είχαν ενθαρρυνθεί να συμμετέχουν στο συνέδριο από το δίκτυο των στελεχών που τον είχαν φέρει στην εξουσία, δηλαδή αυτών που ανοιχτά είχαν σταθεί μαζί του από την πρώτη εκλογή (Πέτρος Παππάς, Δ. Αυγέρη, Θ. Τζάκρη). Μπορούμε να υποθέσουμε (και εκ του αποτελέσματος) ότι αυτό το δίκτυο το στήριξε και το ρυθμιστικό, δηλαδή το πιο κρίσιμο για τους κομματικούς συσχετισμούς ρεύμα, αυτό που έχει αρχηγό το δεξί χέρι του Τσίπρα, τον κεντριστή που λέγεται Νίκος Παππάς.

Και ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας έγιναν «άνευ όρων φίλοι της Αμερικής», επιδεικνύοντας μάλιστα τη νέα, υποτίθεται «στρατηγική» φιλία έως και «υποταγή» τους στην Ουάσινγκτον. Οι πιο πρόσφατες σχετικές παράτες είχαν αφορμή την αφιερωμένη στις ΗΠΑ 83η ΔΕΘ. Τη φιλία αυτή επιβεβαιώνει κάθε τόσο με διθυραμβικές δηλώσεις του ο ομπαμικός Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Πάιατ, ενώ τη θεωρεί βέβαιη και εντελώς ανυπόκριτη και το σύνολο της αντιπολίτευσης, τόσο «φιλοευρωπαϊκής» (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Λεβέντης), όσο και σοσιαλφασιστικής και ναζιστικής (ναζί της ΧΑ, ψευτοΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου κλπ.)

  Που το πάνε λοιπόν τα παλιανθρωπάκια;  Τι σκαρώνουν πάλι οι δύο επικεφαλής εκβιαστές του ελληνικού λαού και της Ευρώπης, οι δύο εγκάθετοι του Πούτιν, Σαμαράς και Τσίπρας;  Εκείνο που κάνουν είναι ότι συνεχίζουν να παίζουν τους δυο ρόλους τους, του «καλού» και του «κακού» απέναντι στην ΕΕ μόνο που τους παίζουν σε όλο και πιο δραματικούς τόνους και με διαρκώς νέες μορφές.

Στις 7 του Ιούλη είχαμε δυο καλά νέα και ένα κακό. Από τακτική άποψη τα δυο καλά νέα είναι σημαντικότερα. Από στρατηγική τη μεγαλύτερη σημασία έχει το κακό. Τα δύο καλά νέα είναι η πτώση της σοσιαλφασιστικής συμμορίας Τσίπρα και το ξωπέταγμα των ναζικανιβάλων της «Χρ. Αυγής» από τη Βουλή. Το κακό νέο είναι η σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ παρά το κάζο των ευρωεκλογών.

Οι χειρισμοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των σχέσεων κράτους-εκκλησίας μόνο επιφανειακά θα μπορούσαν να περάσουν σαν μια προσπάθεια εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος. Η κάλπικη φύση αυτού του «εκδημοκρατισμού» φανερώνεται στη συμφωνία Τσίπρα-Ιερώνυμου που αφορά κυρίως τη μισθοδοσία των παπάδων, αλλά χαρακτηριστικά και στην κοινή διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας από εκκλησία και κράτος.

 

Στην Ελ­λά­δα η  ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α, σε πλή­ρη σύμ­φυ­ση με το κρά­τος, α­πο­τε­λεί έ­ναν κα­τε­ξο­χήν α­ντι­δρα­στι­κό πα­ρά­γο­ντα στην ε­ξέ­λι­ξη της  κοι­νω­νί­ας. Αυ­τός ο πα­ρά­γο­ντας  σε γε­νι­κές γραμ­μές υ­πη­ρε­τού­σε το κά­θε α­ντι­δρα­στι­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς, ε­νώ τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια οι πλειο­ψη­φι­κές τά­σεις της εκ­κλη­σί­ας  υ­πη­ρε­τούν  την πο­λι­τι­κή  πρόσ­δε­ση της χώ­ρας με την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α.