Ακόμα και το ότι αυτός ο παλιάνθρωπος έχει μετατρέψει τη χώρα σε ένα απέραντο δουλεμπορικό που ξεφορτώνει στο κέντρο της Ευρώπης πρωτοφανείς στρατιές μεταναστών για να ανατινάξει παραπέρα την πολιτική συνοχή της, να τη φασιστικοποιήσει και να κάνει τους ναζί μεγάλο κόμμα στην πεινασμένη χώρα του δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Τολμάμε τέλος να πούμε ότι ακόμα και το ότι αυτός ο προβοκάτορας πάει να καταργήσει όλα τα κανάλια που τολμάνε να του αντιμιλάνε και να τα παραδώσει και αυτά στα αφεντικά του για να μπορεί να κάνει ανεμπόδιστα όλα τα παραπάνω εγκλήματα, δεν πρέπει να θεωρείται το μεγαλύτερο πρόβλημα της βασανισμένης αυτής χώρας.
Το αληθινά μεγάλο, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτό το τέρας δεν έχει καμιά ουσιαστική αντιπολίτευση μέσα στα κοινοβούλιο, αλλά ότι αντίθετα σε κάθε μία από αυτές τις μεγάλες βρωμιές και εγκλήματά του βρίσκει στήριξη, ή έστω ανοχή, ή τη ρουτινιάρικη και κούφια αντικαπιταλιστική κριτική που του κάνει το ψευτοΚΚΕ και που μιας και είναι ίδια για όλους, δεν είναι κριτική. Ειδικά οι υποτιθέμενοι φιλοευρωπαίοι όταν αυτός ο τύπος κάνει μια πρωτοφανή τούμπα διεθνούς βεληνεκούς που ζαλίζει την κομματική του βάση, τον αποθεώνουν σαν αληθινό ρεαλιστή και τολμηρό και υπεύθυνο πολιτικό. Τελικά αυτός ο τύπος έχει γίνει ένα είδος λειτουργικού εθνάρχη.
Το πρόβλημα με λίγα λόγια δεν είναι ο Τσίπρας αλλά η καθολική κατάπτωση του επίσημου, του αστικού πολιτικού κόσμου που τον στηρίζει ενεργητικά ή παθητικά και γι αυτό του επιτρέπει να έχει ψηλές δημοτικότητες. Οι μόνες φωνές αληθινής καταγγελίας ενάντια στον Τσίπρα και τα πολιτικά του στηρίγματα εκτός από την ΟΑΚΚΕ έρχονται από ελάχιστους έντιμους δημοσιολόγους και ευτυχώς από πολλούς, πάρα πολλούς απλούς δημοκρατικούς και τίμιους ανθρώπους που αγαπάνε τη χώρα τους.
Το ζήτημα είναι πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να ενωθούν και να παλέψουν οργανωμένα, τόσο οργανωμένα τουλάχιστον όσο οι εγκληματίες και οι σάπιοι που κυβερνάνε τις ζωές τους.
Εκείνο που λείπει γι αυτή την ενότητα και αυτή την πάλη είναι στο βάθος η χάραξη μιας στρατηγικής για την αντιμετώπιση αυτής της πολυπρόσωπης και εγκληματικής σαπίλας. Και όρος για την αντιμετώπιση της τελευταίας είναι η κατανόησή της και ουσιαστικά η κατανόηση της δεσπόζουσας στρατηγικής που τη συγκροτεί πολιτικά και ιδεολογικά.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρωτεργάτης κάθε τέτοιας κατανόησης και ο μεγάλος δάσκαλος είναι ο ίδιος ο εχθρός που κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα φριχτά φαινόμενα και τα ενοποιεί. Αλλά δεν είναι ανάγκη να δώσει η ζωή, δηλαδή ο εχθρός όλο το μάθημα στο τελευταίο εκπαιδευτικό σκαλί του που είναι η μεγάλη ανοιχτή βία του για να ξεκινήσει η οργανωμένη αντίσταση εναντίον του. Αλλιώς δεν θα χρειαζόταν ούτε η μελέτη των γεγονότων ούτε η μελέτη της ιστορίας, ούτε η πάλη για την αλλαγή της άσχημης κατάστασης πριν αυτή ολοκληρωθεί. Όπως λέει και ο Φαλμεράυερ η ζωή είναι ο δάσκαλος των αστόχαστων.
Είναι καλό λοιπόν να ξεκινήσει μέσα στους δημοκρατικούς κύκλους μια μεθοδική και ανοιχτή συζήτηση για τη φύση και τις στοχεύσεις του αντιδραστικού πολιτικού συγκροτήματος που οικοδομείται γύρω από το κεντρικό του σήμερα πρόσωπο, που είναι ο Τσίπρας. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι αυτός συγκροτεί το μέτωπο γύρω του, άλλωστε διορίστηκε σε αυτή τη θέση δεν τη δημιούργησε και σύμφωνα με τη δικιά μας ανάλυση είναι απλά ένας καλός και αδίστακτος εκτελεστής σχεδίων που ετοιμάζουν τα ξένα πολιτικά αφεντικά του και τα οποία με τους πράκτορές τους οργανώνουν τα μέτωπα και κατασκευάζουν τους ήρωες της φάσης και μετά με την ίδια ταχύτητα τους αποκαθηλώνουν. Απλά η ξεχωριστή ικανότητα του Τσίπρα είναι ανάλογη εκείνης του Παπανδρέου, να αξιοποιεί πολιτικά και να οργανώνει τα ελαττώματα του λαού και των μη φιλικών στα αφεντικά του τάξεων.
Για να μη μιλάμε αφηρημένα και γενικά, είναι σημαντικό να ερμηνεύσουμε τις πολιτικές τακτικές του “πανεθνικού” μετώπου γύρω από αυτόν τον εγκάθετο.
Το βασικό κλειδί γι αυτές τις ερμηνείες είναι το δίπολο “όχι”-”ναι” του Ιούλη που μας πέρασε. Το “όχι” είναι η αντιευρωπαϊκή ρώσικη στρατηγική του Τσίπρα, όπως ο αντιδυτικισμός ήταν η μακροπρόθεσμη στρατηγική του δασκάλου του, του Α. Παπανδρέου, αλλά κρατούσε τις βάσεις και έμενε στην ΕΕ μέχρι να χώσει την Ελλάδα πολιτικά και ιδεολογικά στη φιλο- ΕΣΣΔ τροχιά. Το “όχι” σημαίνει ότι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να βγάλει την Ελλάδα από το Ευρώ και την Ευρώπη. Αυτό γιατί μια ρώσικη αποικία δεν μπορεί να μείνει για πολύ καιρό στην Ευρώπη ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά, ιδιαίτερα αφότου η Ρωσία άρχισε την επίθεσή της στην Ευρώπη. Το “ναι” είναι η τακτική διείσδυσης και διάλυσης του Ευρώ και της Ευρώπης για όσο διάστημα η Ευρώπη θα ταλαντεύεται σοβαρά τόσο απέναντι στη Ρωσία όσο και στην Ελλάδα. Το “όχι” το ετοιμάζει ανοιχτά όλο το ρώσικο πολυκέφαλο κόμμα, δηλαδή το ψευτοΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ, η ΧΑ και η “Αριστερή Πλατφόρμα” του ΣΥΡΙΖΑ. Το τακτικό όμως “ναι” της Ρωσίας το εφαρμόζει το τρικέφαλο ψευτο-ευρωπαϊκό κόμμα δηλαδή το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που έχουν γενικά φιλοευρωπαϊκή βάση όμως έχουν ρωσόφιλους ηγέτες. Και αυτοί μετράνε σαν κύρια πολιτική γραμμή σε ένα κόμμα. Ο ίδιος ο Μεϊμαράκης από όσο ξέρουμε δεν έχει τέτοια πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι προσωρινός και υπό τη διπλή επιτροπεία των Καραμανλή και Σαμαρά, που είναι ρωσόδουλοι. Την πιο μεγάλη ζημιά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη την κάνουν τα τρία αυτά ψευτοευρωπαϊκά κόμματα τα οποία στηρίζουν τον Τσίπρα δίνοντας στην Ευρώπη την εγγύηση ότι είναι μεν ευρωπαίος αλλά τον αναγκάζει να λέει “όχι” η αντιευρωπαϊκή του εσωκομματική αντιπολίτευση. Είναι οι Θεοδωράκης, Γεννηματά και Μεϊμαράκης που επιτρέπουν στον Τσίπρα να παίζει αυτό το βρώμικο διπλό παιχνίδι, που συνίσταται στο να υπογράφει το “ναι” στα μνημόνια με την Ευρώπη, αλλά να δηλώνει ότι δεν τα πιστεύει, και μάλιστα ότι είναι προϊόν βίας, δηλαδή ότι θα τα σαμποτάρει όπου δεν τον συμφέρουν ή ότι θα φέρει άλλα μέτρα αντιρροπιστικά. Το ότι επιτρέπει η Ευρωζώνη στον ΣΥΡΙΖΑ να υπογράφει μια συμφωνία και να δηλώνει ότι αυτό το έκανε υπό την απειλή βίας και δεν την πιστεύει, δηλαδή να μην θεωρεί η ΕΖ αυτή τη δήλωση σαν αναίρεση της υπογραφής, είναι δείγμα της πολιτικοϊδεολογικής αδυναμίας, έλλειψης χαρακτήρα και συνοχής της.
Αλλά αν έμενε εκεί το διπλό παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή ψήφιζε το “ναι” και παρέμενε με άνεση στην κυβέρνηση δηλαδή με την πλειοψηφία της Βουλής, η Ευρώπη δηλαδή οι δανειστές θα ήταν καθησυχασμένοι ότι τουλάχιστον θα εκτελούσε το μεγαλύτερο μέρος των υποχρεώσεών του καθώς θα τον στήριζαν κιόλας οι ευρωπαίοι της αντιπολίτευσης. Έτσι δε θάταν διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθούσαν τα προαπαιτούμενα για την καταβολή των πρώτων δόσεων του νέου δανείου. Όμως ο Σύριζα του Τσίπρα φρόντισε να γίνει ευάλωτος καθώς ένα μεγάλο μέρος του πήγε στο στρατόπεδο του “όχι” αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε το “όχι” να μην είναι τόσο μεγάλο ώστε η κυβέρνηση να πέσει κάτω από τις 120 έδρες. Στην περίπτωση αυτή ο Σύριζα θα ήταν υποχρεωμένος να κάνει εκλογές.
Έτσι από την επόμενη κιόλας μέρα της δεύτερης ψηφοφορίας στη Βουλή για τα προαπαιτούμενα όπου ο Σύριζα του Τσίπρα πήρε κάτι παραπάνω από τους 120 ψήφους άρχισε να απειλεί τους δανειστές ξανά ότι αν επιμένουν σε σκληρά μέτρα θα χάσει κι άλλους ψήφους απ’ το κόμμα του οπότε θα πέσει και θα αναγκαστεί να κάνει εκλογές βάζοντας και τη χώρα και την Ευρώπη σε νέες περιπέτειες. Βλέπουμε δηλαδή εδώ πόσο ιδανική είναι η “δοσολογία” του “ναι” και του “όχι” μέσα στο Σύριζα και τελικά πόσο το τακτικό “ναι” βοηθάει το στρατηγικό “όχι” και αντίστροφα στη διάσπαση της Ευρώπης και στην αέναη σύγκρουση μαζί της που οδηγεί στα ατέλειωτα μνημόνια, την οικονομική καταστροφή της Ελλάδας και κυρίως στον εκφασισμό της, αφού ένας λαός που ακούει απ’ τους ηγέτες του ότι υποκύπτουν σε εκβιασμούς μαθαίνει να μισεί τους εκβιαστές αλλά και τον εαυτό του. Δηλαδή να γεμίζει κομπλεξικό μίσος που είναι ο ιδεολογικός παράδεισος για την άνθιση του φασισμού.
Γι αυτό το λόγο κάθε προοδευτική αληθινή αντιπολίτευση σ’ αυτό το πολυκομματικό θέατρο του “ναι” και του “όχι” πρέπει να απαιτήσει να τσακιστούν αυτοί που το παίζουν και να αποφασιστεί μία από τις δύο καθαρές γραμμές: Είτε μέσα στο ευρώ σε βαθιά πολιτική, ιδεολογική και ψυχική ενότητα με τη μεγάλη πλειοψηφία της Ευρώπης, είτε αποχώρηση καθαρή και ξάστερη απ’ αυτή. Πρέπει βέβαια να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι η επιβίωση της Ελλάδας είναι δυνατή και στις δυο περιπτώσεις όταν και μόνο όταν σταματήσει να λειτουργεί η μηχανή παραγωγής χρέους της χώρας που η κινητήρια δύναμή της είναι το διαρκές και αυξανόμενο βιομηχανικό σαμποτάζ από τους ρωσόδουλους είτε του “όχι” είτε του “ναι”. Ειδικά πάντως σε ότι αφορά τις κραυγές για έξοδο από το ευρώ σήμερα χωρίς μια αρκετά μακριά περίοδο συναλλαγματικής κάλυψης της ισοτιμίας της δραχμής από την Ευρωζώνη, αποτελεί βήμα εξόντωσης του ελληνικού λαού, καθώς εκεί που φέραν τα πράγματα οι σαμποταριστές η χώρα δεν έχει και πολλά να εξάγει για να εισάγει τα πολλαπλάσια που χρειάζεται, οπότε το εισόδημα του λαού αλλά κι ένα πελώριο μέρος της ίδιας της παραγωγής θα εξαφανιστούν.
Πάντως πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι ενώ αυτό είναι το χειρότερο ενδεχόμενο για την Ελλάδα, το χειρότερο για την Ευρώπη είναι να μένει μέσα της, μέσα στο νόμισμα της ενότητάς της ένας απόλυτος εχθρός, ένας καρκίνος που θα την αιμορραγεί και θα τη διαλύει.
Συμπέρασμα. Χωρίς την πολιτική συντριβή των σαμποταριστών όλων των μορφών δεν υπάρχει καμιά σωτηρία γι αυτό το λαό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πολιτική ενιαίου αντιφασιστικού και πατριωτικού μετώπου που αποδεικνύεται όμως ότι στις δοσμένες συνθήκες προϋποθέτει τη συσπείρωση γύρω από την πολιτική γραμμή της ΟΑΚΚΕ και την οργανωτική ανάπτυξή της.