Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Υεμένη: Η επέμβαση της Σ. Αραβίας ανοίγει το δρόμο στον Άξονα Ρωσίας - Κίνας -Ιράν

Η ε­πέμ­βα­ση της Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας στην Υε­μέ­νη κα­τά των ι­ρα­νό­φι­λων σι­ι­τών α­νταρ­τών Χού­δι, οι ο­ποί­οι έ­χουν κα­τα­λά­βει πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά την εξου­σί­α ου­σια­στι­κά α­πό τον Σε­πτέμ­βριο και τυ­πι­κά α­πό τον Ια­νουά­ριο, α­νοίγει μια νέ­α πε­ρί­ο­δο για τη Μέ­ση Α­να­το­λή.

 

Κι αυ­τό ό­χι για­τί δή­θεν οι Σα­ου­δά­ρα­βες εί­ναι κα­τά κά­ποιο πο­σο­στό κύ­ριοι ε­χθροί της ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας των λα­ών της πε­ριο­χής, ό­πως ψιθυ­ρί­ζουν κά­θε εί­δους κνί­τες. Α­ντι­θέ­τως, η Σ. Α­ρα­βί­α, πα­ρά το ε­σω­τε­ρι­κό βα­θιά ο­πι­σθο­δρο­μι­κό κα­θε­στώς της στο ζή­τη­μα των ανθρω­πί­νων δι­καιω­μά­των και την ι­δε­ο­λο­γι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση, εί­ναι α­πό τους πιο προ­ο­δευ­τι­κούς πα­ρά­γοντες μέ­σα στον Τρί­το Κό­σμο στη γε­νι­κή γραμ­μή της ε­ξω­τε­ρι­κής της πο­λι­τι­κής, ό­σο της ε­πι­τρέ­πει βέ­βαια ο πε­ριο­ρι­σμέ­νος α­στι­κο- ρα­ντιέ­ρι­κος της ο­ρί­ζοντας.

Η νέ­α πε­ρί­ο­δος έ­χει να κά­νει με το βα­ρύ σφάλ­μα της ε­πέμ­βα­σης στα ε­σω­τε­ρι­κά μιας α­νε­ξάρ­τη­της χώ­ρας, χω­ρίς να συ­ντε­λεί­ται κα­τα­φα­νής γε­νοκτο­νί­α α­μά­χων και να υ­πάρ­χει γε­νι­κή συ­ναί­νε­ση της πα­γκό­σμιας δη­μο­κρα­τικής κοι­νής γνώ­μης. Και ό­χι μό­νο. Τυ­χαί­νει η ε­πέμ­βα­ση αυ­τή να έ­χει ως στόχο ι­ρα­νό­φι­λους α­ντι­ση­μί­τες σι­ί­τες, συμ­μά­χους του Ι­ράν και της Χεζ­μπο­λάχ, δη­λα­δή να δί­νει στον πιο ε­πι­θε­τι­κό και ε­πε­χτα­τι­κό σή­με­ρα πα­ρά­γο­ντα στη Μέ­ση Α­να­το­λή, τους Ι­ρα­νούς μου­λά­δες, το δι­καί­ω­μα να γί­νει ση­μαιο­φό­ρος μιας “δί­και­ης α­ντί­στασης” ε­νά­ντια στα πιο ει­ρη­νό­φι­λα κα­θε­στώ­τα της πε­ριοχής, με ε­πι­κε­φα­λής τη Σ. Α­ρα­βί­α.

Αυ­τά τα τε­λευ­ταί­α ό­χι τυ­χαί­α προ­βάλ­λουν τη με­γα­λύ­τε­ρη α­ντί­σταση τό­σο στον σου­νι­τι­κό ι­σλα­μο­φα­σι­σμό τύ­που Αλ Κά­ι­ντα - Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους, ό­σο και στο Ι­ράν και γε­νι­κά στη ρώ­σι­κη γραμ­μή διά­σπα­σης και ει­σο­δι­σμού στην πε­ριο­χή. Μιας ρώ­σι­κης γραμ­μής που στέ­κε­ται ακόμη δε­ξιό­τε­ρα κι α­πό τις ι­ρα­νι­κές φι­λο­δο­ξί­ες πε­ρι­φε­ρεια­κής η­γε­μο­νί­ας. 

Το λά­θος της Σ. Α­ρα­βί­ας γί­νε­ται α­κό­μη χει­ρό­τε­ρο, κα­θώς στο μέ­τω­πό της, που εί­ναι το μέ­τω­πο ό­λων των α­ρα­βι­κών σουνι­τι­κών χω­ρών α­πό το Μα­ρόκο μέ­χρι τον Κόλ­πο συν το Πα­κι­στάν, έ­χει μπει η Αί­γυ­πτος του Σί­σι, του ρω­σόφι­λου αυ­τού σφα­γέ­α και δι­χτά­το­ρα που οι Σα­ουδά­ρα­βες α­πό μυω­πί­α τον α­γαπά­νε ως ε­χθρό της Μου­σουλ­μα­νι­κής Α­δελ­φό­τη­τας.

Η δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α χτυ­πά­ει την Α­δελ­φό­τη­τα στον α­ρα­βι­κό κό­σμο γε­νι­κά α­πό τ’ α­ρι­στε­ρά, ε­νώ ο Σί­σι α­πό τα δε­ξιά, δη­λα­δή α­πό την πλευ­ρά του Πού­τιν. Τα ί­δια σε γε­νι­κές γραμ­μές ι­σχύ­ουν για το Κα­τάρ, ε­πίσης μέ­λος της συμ­μα­χί­ας υ­πό τη Σ. Α­ρα­βί­α, που λει­τουρ­γεί δι­πλω­μα­τι­κά και οι­κο­νο­μικά σαν ερ­γα­λεί­ο της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας.  Γι’ αυ­τό κά­νει κο­λεγιές με το Ι­ράν ε­νά­ντια στις άλ­λες α­ρα­βι­κές χώ­ρες του Κόλ­που, ε­νί­σχυε και ε­νι­σχύ­ει και τη Χα­μάς και άλ­λους ι­σλα­μο­φα­σί­στες, και α­πο­τέ­λε­σε μέ­σω Al Jazeera τον ι­δε­ο­λο­γι­κό κα­θο­δη­γη­τή των πρα­ξι­κο­πη­μάτων που άρ­χι­σαν σε ό­λο το α­ραβι­κό τό­ξο στα τέ­λη του 2010 και μό­νο “ά­νοι­ξη” δεν έ­φε­ραν στον α­ρα­βι­κό κό­σμο.

“Άνοιξη” και Υεμένη

Η Υε­μέ­νη έ­πε­σε κι αυ­τή θύ­μα της με­γά­λης στρα­τη­γι­κής κί­νη­σης του Ά­ξο­να και βα­σι­κά του η­γε­μό­να του, της Ρω­σί­ας, υ­πό το ό­νο­μα “Α­ραβι­κή Ά­νοιξη”. Οι Ρώ­σοι ορ­γά­νω­σαν ε­νά­ντια στις κο­σμι­κές, αν και γε­νι­κά αυ­ταρ­χι­κές α­στι­κές τά­ξεις, με φι­λο­δυ­τι­κό και ει­ρη­νό­φι­λο προσα­να­το­λι­σμό ε­ξε­γέρ­σεις στις ο­ποί­ες α­νά χώ­ρα έ­λα­βαν μέ­ρος, με­τα­ξύ άλ­λων: Οι ι­σλα­μι­στές της Μου­σουλμα­νι­κής Α­δελ­φό­τη­τας, εκ­προ­σω­πώ­ντας με μια γε­νι­κά α­ντι­δρα­στι­κή ι­δε­ο­λογι­κή γραμ­μή σε αρ­κε­τό βαθ­μό τα συμ­φέ­ρο­ντα των με­σο­στρω­μά­των που ε­πι­δί­ω­καν με­ρί­διο ε­ξου­σί­ας και κοι­νω­νι­κή ά­νο­δο, που τους τη στε­ρού­σε η πα­λιά καθε­στω­τι­κή ο­λι­γαρ­χί­α. Οι πο­λι­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ροι και δη­μο­κρά­τες, που εί­χαν μπου­χτί­σει α­πό τον αυ­ταρ­χι­σμό 50 ε­τών των τρι­το­κο­σμι­κών δι­κτα­το­ριών. Οι ανοι­χτοί με­σαιω­νι­στές σου­νί­τες ι­σλα­μο­φα­σί­στες. Οι τρο­τσκι­στές και ψευτο­α­ρι­στε­ροί σο­σιαλ­φα­σί­στες. Τμή­μα­τα των στρα­τιω­τι­κών γρα­φειο­κρα­τιών των προ­η­γού­με­νων κα­θε­στώ­των, που εί­χαν πιο να­σε­ρικά - α­ντι­δυ­τι­κά χα­ρα­κτηρι­στι­κά και ή­θε­λαν α­να­δια­νο­μή της ε­ξου­σί­ας προς ό­φε­λος τους και προς ό­φελος του α­να­προ­σα­να­το­λι­σμού των χω­ρών τους προς α­να­το­λάς (π.χ. Σί­σι). Τέ­λος, ε­κεί που υ­πήρ­χαν σι­ι­τι­κές, α­ντι­κει­με­νι­κά ι­ρα­νό­φι­λες μειο­νό­τη­τες (Υε­μένη) ή και πλειονότη­τες (Μπα­χρέ­ιν), μπή­καν κι αυ­τές στο μέ­τω­πο της “Ά­νοι­ξης”, δη­λα­δή στο μέ­τω­πο με το ο­ποί­ο η Ρω­σί­α άλ­λα­ξε προς ό­φε­λός της την ι­σορ­ροπί­α δυ­νά­με­ων στην καρ­διά του Τρί­του Κό­σμου.

Στην Υε­μέ­νη, λοι­πόν, ο φι­λο­δυ­τι­κός ε­θνι­κι­στής Σά­λεχ που­λή­θη­κε ωμά, ό­πως και οι άλ­λοι ο­μό­λο­γοί του τύ­που Μπεν Ά­λι και Μου­μπά­ρακ, α­πό τους Αμε­ρι­κά­νους ι­μπε­ρια­λι­στές και ει­δι­κά α­πό τη φι­λο­ρώ­σι­κη κλί­κα Κλί­ντον - Ομπά­μα και έ­πε­σε το 2011-12. Οι Α­με­ρι­κά­νοι, που εί­χαν με­γά­λη πα­ρου­σί­α στη χώ­ρα, κα­θώς αυ­τή α­πο­τε­λεί ά­ντρο της Αλ Κά­ι­ντα στην Α­ραβι­κή Χερ­σό­νη­σο, στή­ριξαν ως διά­δο­χη λύ­ση, μα­ζί με τους Σα­ου­δά­ρα­βες, τον ε­πί­σης κο­σμι­κό Χά­ντι, ο οποί­ος ό­μως δεν εί­χε τη στή­ρι­ξη του Σά­λεχ, που θε­ω­ρού­σε τη νέ­α ε­ξου­σί­α “πούλη­μα εκ των έ­σω”.

Στο μέ­τω­πο της υε­με­νί­τι­κης “Ά­νοι­ξης” (στην ου­σί­α χει­μώ­να), συμ­με­τεί­χαν και οι Χού­δι, δη­λα­δή η ορ­γά­νω­ση Αν­σάρ Αλ­λάχ (Υ­πο­στη­ρι­κτές του Θε­ού), στη­μέ­νη στα πρό­τυ­πα της Χεζ­μπο­λάχ α­πό τις τά­ξεις των σι­ι­τών (ζα­ϊ­ντι­τών) μου­σουλ­μά­νων της βό­ρειας Υε­μέ­νης. Αυ­τή ε­νώ υπήρ­χε α­πό το 1992, μέ­χρι το 2003 έ­παι­ζε στο ε­πί­πε­δο μιας ορ­γά­νω­σης δια­τή­ρη­σης της το­πι­κής μειο­νο­τι­κής κουλτού­ρας, χω­ρίς μα­χη­τι­κά ι­σλα­μι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ξαφ­νι­κά, και α­μέ­σως με­τά την ά­δι­κη και προ­βο­κα­τό­ρι­κη ει­σβο­λή των Η­ΠΑ στο Ι­ράκ, βγά­ζουν - προ­φανώς υ­πό ι­ρα­νι­κή προ­τρο­πή και κα­θο­δή­γη­ση - τη γραμ­μή “Θά­να­τος στην Α­μερική, Θά­να­τος στο Ισ­ρα­ήλ, Κα­τά­ρα στους Ε­βραί­ους, Νί­κη στο Ι­σλάμ” και ξε­κι­νούν έ­νο­πλη ε­ξέ­γερ­ση με α­ντι­δυ­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για να ε­πι­βά­λουν χεζ­μπολα­χί­τι­κη δι­χτα­το­ρί­α. Ο Σά­λεχ τους κυ­νή­γη­σε και τους πε­ριό­ρι­σε με συ­νέ­πεια α­πό το 2004 έ­ως και το 2011, ω­στό­σο, προ­δο­μέ­νος α­πό τους δυ­τι­κούς συμ­μά­χους του, με­τά το 2012, ό­ταν κι έ­πε­σε α­πό την ε­ξου­σί­α, προ­σέγ­γι­σε τους Χού­δι και σή­μερα οι δυ­νά­μεις του στρα­τού που ε­λέγ­χο­νται α­πό τον ί­διο πο­λε­μούν δί­πλα στους ι­ρα­νό­φι­λους ι­σλα­μο­φα­σί­στες.

Η ρώ­σι­κη και ι­ρα­νι­κή προ­βο­κά­τσια ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε με την έ­ντα­ση των ε­πι­θέ­σε­ων της Αλ Κά­ι­ντα, που ε­λέγ­χει με­γά­λο μέ­ρος του ε­δά­φους της α­να­τολι­κής Υε­μέ­νης ό­λα τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια, δί­νο­ντας στο μέ­τω­πο Χού­δι - Σά­λεχ το πρό­σχη­μα (ει­δι­κά για τους πρώ­τους, για­τί ο Σάλεχ ό­ντως ή­ταν α­ντι-Αλ Κά­ιντα) ότι πο­λε­μούν το σου­νί­τι­κο ι­σλα­μο­φα­σι­σμό, με τον ί­διο τρό­πο που το Ιράν “πο­λε­μά” το Ι­σλα­μι­κό Κρά­τος μέ­σα στο Ι­ράκ ή στη Συ­ρί­α.

Κάτω οι Χούδι - Όχι όμως στην εξωτερική επέμβαση

Το πρα­ξι­κό­πη­μα των Χού­δι που άρ­χι­σε τον Σε­πτέμ­βριο με την κα­τάλη­ψη της Σα­να­ά και χαι­ρε­τί­στη­κε α­πό τους μου­λά­δες της Τε­χε­ρά­νης ως “κα­τάλη­ψη μιας τέ­ταρ­της πρω­τεύ­ου­σας στον ι­σλα­μι­κό κό­σμο” (με­τά την Τε­χε­ρά­νη, τη Βα­γδά­τη και τη Δα­μα­σκό) εί­ναι κα­τα­δι­κα­στέ­ο και φα­σι­στι­κό, ει­δι­κά μά­λιστα ό­ταν πρό­κει­ται για ε­ξου­σί­α της μειο­ψη­φί­ας πά­νω στην πλειο­ψη­φί­α με τη δύ­να­μη των ό­πλων, ό­πως δεί­χνουν οι α­ντι­Χού­δι δια­δη­λώ­σεις σε ό­ποια πόλη ει­σέρ­χο­νται οι α­ντάρ­τες.

Ω­στό­σο, ή­ταν δου­λειά των ε­θνι­κο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κών δυ­νά­με­ων της Υεμέ­νης να υ­πε­ρα­σπι­στούν την πα­τρί­δα τους α­πό το ι­ρα­νό­φι­λο πρα­ξι­κό­πη­μα. Κι αν α­πο­δεί­κνυαν πα­στρι­κά ό­τι το Ι­ράν στέλ­νει κα­σό­νια τα ό­πλα στους φί­λους του τους Χού­δι, τό­τε θα μπο­ρού­σαν και οι ί­διες να ζη­τή­σουν α­πό τη Σα­ουδι­κή Α­ρα­βί­α και άλ­λες ει­ρη­νό­φι­λες α­ρα­βι­κές χώ­ρες α­ντί­στοι­χη ε­νί­σχυ­ση σε ο­πλι­σμό και πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη.

Η ε­πέμ­βα­ση ό­μως α­πό τα έ­ξω υ­πο­νο­μεύ­ει και δυ­σκο­λεύ­ει τις δυ­νάμεις αυ­τές, ε­νώ μια χερ­σαί­α ε­πέμ­βα­ση της Σ. Α­ρα­βί­ας θα τις εμ­φα­νί­σει ως ε­ντολο­δό­χους ξέ­νων δυ­νά­με­ων και θα χα­ρί­σει στους ι­ρα­νό­δου­λους με­γά­λες μά­ζες του λα­ού της Υε­μέ­νης.

Πα­ρά το γε­γο­νός δε ό­τι στη στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χί­α που πραγ­μα­το­ποιεί την ε­πέμ­βα­ση συμ­με­τέ­χουν μό­νο κρά­τη του Τρί­του Κό­σμου, η πρα­κτι­κή αυτή α­νοί­γει το δρό­μο στις υ­περ­δυ­νά­μεις, ει­δι­κά στη Ρω­σί­α, για α­κό­μη πιο α­προσχη­μά­τι­στες ε­πεμ­βά­σεις σε χώ­ρες στις ο­ποί­ες οι πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις δεν τους α­ρέ­σουν ή δεν τις βο­λεύ­ουν.

Οι Χού­δι, πά­ντως, α­κό­μη και με­τά την έ­ναρ­ξη των α­ε­ρο­πο­ρι­κών πληγ­μά­των, συ­νε­χί­ζουν να κα­τα­λαμ­βά­νουν ε­δά­φη μα­ζί με τις σύμ­μα­χές τους δυ­νά­μεις του Σά­λεχ, ε­νώ προς ε­νί­σχυ­σή τους το Ι­σλα­μι­κό Κρά­τος έ­πλη­ξε δύ­ο σι­ι­τικά τε­μέ­νη στη Σα­να­ά, σκο­τώ­νο­ντας δε­κά­δες αν­θρώπους και ά­ρα πα­ρου­σιά­ζοντας τους ι­ρα­νό­φι­λους υε­με­νί­τες ως μέ­γα πο­λέ­μιο του σου­νι­τι­κού τύ­που ισλα­μο­φα­σι­σμού. Εί­ναι η ί­δια μέ­θο­δος με την ο­ποί­α το Ι­ράν, με τη βο­ή­θεια Ο­μπάμα, κα­τα­κτά­ει το Ι­ράκ ως “μέ­γας” πο­λέ­μιος του σου­νι­τι­κού τζι­χα­ντι­σμού!