Σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, ο ρωσοκινέζικος νεοχιτλερικός Άξονας έχει εξαπολύσει μία τεράστια εκστρατεία συσκότισης και παραπλάνησης γύρω από τα αίτια της πανδημίας και το ρόλο της κινέζικης μεγαλοαστικής τάξης σε αυτή. Για να το πετύχει αυτό προωθεί με αρωγό κάθε υπεραντιδραστικό και κάθε φασίστα, πλήθος συνομωσιολογικών, αντισημιτικών, σκοταδιστικών αντιεπιστημονικών θεωριών με στόχο την παραπλάνηση και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης παγκόσμια. Τα στοιχεία των κτηνωδιών που έχει διαπράξει το κινέζικο καθεστώς κατά του ίδιου του λαού του και των λαών σε όλο το κόσμο είναι αδιαμφισβήτητα: Η κινέζικη πολιτική ηγεσία γνώριζε για τον ασύλληπτα επικίνδυνο χαρακτήρα του ιού που εμφανίστηκε λόγω της κατανάλωσης κρέατος άγριων ζώων στη χώρα σε συνθήκες αναβίωσης υπεραντιδραστικών θρησκευτικών δοξασιών και εθίμων, όπως είναι η πίστη στις μαγικές ιδιότητες που τάχα έχει αυτή η τροφή, και τον έκρυψε καταστέλλοντας με βαρβαρότητα κάθε φωνή επιστημόνων στο εσωτερικό που θέλησαν να προειδοποιήσουν τον κινέζικο λαό και ουσιαστικά όλη την ανθρωπότητα. Επίσης απέτρεψε δραστήρια για μεγάλο διάστημα όλες τις άλλες χώρες να κλείσουν τα σύνορα τους για να προστατευτούν και μάλιστα ενώ είχε απαγορεύσει την επικοινωνία του Βουχάν με την υπόλοιπη Κίνα, επέτρεψε τις αεροπορικές συνδέσεις του Βουχάν με τον υπόλοιπο κόσμο.
Στη χώρα μας κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ιδιαίτερα η ψευτοαριστερά κάνουν ότι μπορούν για να κρύψουν τον παγκόσμιο υπεύθυνο της πανδημίας και το δολοφονικό του πρόσωπο, όταν για χρόνια κρύβουν την αποικιοκρατική του φύση που αποκαλύπτεται στο λιμάνι του Πειραιά, όπου το κρατικοφασιστικό κινέζικο μονοπώλιο έχει εγκαταστήσει ανενόχλητο ένα κράτος εργασιακού μεσαίωνα.
Η οικονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του κορονοϊού, βρήκε στην Ελλάδα τη χώρα του πιο ψηλού κινδύνου μέσα στην Ευρώπη, ακριβώς λόγω του συνειδητού και πολύχρονου σαμποτάζ της σύγχρονης παραγωγής ιδιαίτερα της βιομηχανικής από μια σειρά ρωσόδουλων (και αργότερα και κινεζόφιλων) πρωθυπουργών, αν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν σαμποταριστικά. Τέτοια συμπαγή κόμματα από την άποψη του στελεχικού μηχανισμού που είναι ρωσόδουλα και πρωτοστάτησαν στο σαμποτάζ, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ. Αυτό το σαμποτάζ πραγματοποιήθηκε μέσα από το λυσσαλέο χτύπημα κάθε βιομηχανικής επένδυσης, κάθε εκσυγχρονισμού των μεγάλων αγροτικών υποδομών και κάθε μορφής τεχνικής εκπαίδευσης, ειδικά της μέσης, καθώς και κάθε εφαρμοσμένης έρευνας. Η πολιτική του σαμποτάζ της παραγωγής, το οποίο έχει αποθεωθεί στην εποχή Τσίπρα και συνεχίζεται και τώρα με πρωτοβουλία του διπρόσωπου Μητσοτάκη, πραγματοποιείται με διάφορα προσχήματα, όπως οι δήθεν γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, υπουργικές, αυτοδιοικητικές και δικαστικές που είναι όλες πολιτικά θεσμοθετημένες, όπως η προστασία του περιβάλλοντος που στο όνομά της θεσπίστηκε μια βιομηχανοκτόνα νομοθεσία η οποία με τη σειρά της χρησιμοποιήθηκε από στημένα τάχα αντικαπιταλιστικά κινήματα που τσακίζουν με τη βοήθεια του ΣτΕ κάθε μεγάλη παραγωγική επένδυση, ενώ σύσσωμες οι κομματικές ηγεσίες κάνουν τα πάντα για να ακριβαίνουν την ηλεκτρενέργεια μέσω της οποίας τσάκισαν ειδικά τη βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Το σαμποτάζ με καμιά του μορφή δεν ισχύει για τα ρωσικά και κινέζικα κεφάλαια (ΓΚΑΖΠΡΟΜ, ΚΟΣΚΟ, StateGridστον ΑΔΜΗΕ), καθώς και για τα δεμένα με αυτά κεφάλαια των νέων ελλήνων κρατικών ολιγαρχών (Κόκκαλης, Μπόμπολας, Γερμανός, Κοπελούζος, Μυτιληναίος κλπ) ή των δυτικών συνεργατών τους πχ ιταλική ΕΝΙ (ΔΕΣΦΑ-αγωγός ΤΑΡ), γερμανική Φράπορτ κλπ. Άλλωστε ένας βασικός στόχος του σαμποτάζ από τους ρωσόδουλους ήταν ακριβώς να ανοίξει το δρόμο για την παράδοση των στρατηγικών υποδομών της χώρας και των βασικών παραγωγικών της μονάδων στα ρωσοκινέζικα κρατικοφασιστικά μονοπώλια και τους φίλους του.
Είναι αυτό το παρατεταμένο «επιστημονικό» πολιτικό σαμποτάζ των ρωσόδουλων και κινεζόφιλων που οδήγησε στη χρεωκοπία της χώρας, στην εκτίναξη της ανεργίας, στο τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, στη μετατροπή των χώρων εργασίας σε γαλέρες. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να υποκύπτουν στις συνθήκες της γαλέρας κάτω από τη διαρκή απειλή μιας απόλυσης που σε συνθήκες ανεργίας ισοδυναμεί με ξαφνικό θάνατο, ενώ έχουν στερηθεί από το μεγαλύτερο όπλο τους, τη γνήσια εργατική και δημοκρατική συνδικαλιστική οργάνωση. Αυτήν την έχουν αποδυναμώσει οι συνδικαλιστές των κλασικών αστικών κομμάτων που λειτούργησαν κυρίως σαν οργανωτές μιας εργατικής αριστοκρατίας στις ΔΕΚΟ και κυρίως αυτοί των σοσιαλφασιστικών κομμάτων που σκοτώνουν και τους υλικούς όρους της παραγωγής και οποιαδήποτε από τα κάτω πραγματική, δημοκρατική και αποτελεσματική οργάνωση της τάξης. Σήμερα στις συνθήκες της αποεπένδυσης και αποβιομηχάνισης η συνδικαλιστική οργάνωση στον κυρίως τομέα της οικονομικής και ταξικής πάλης, στον ιδιωτικό, είναι πολύ δύσκολη. Γιατί σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας και μισοανεργίας η εργοδοσία έχει το πάνω χέρι και εύκολα, μέσα από τα πιο εξαγορασμένα ή πιο αδύνατα στοιχεία της τάξης, ασκεί έντονη τρομοκρατία στους εργαζόμενους. Αλλά σήμερα η οικονομική, και ακόμα περισσότερο η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης, είναι πολύ πιο δύσκολη από ποτέ εξαιτίας της λυσσαλέας επίθεσης που έχει δεχτεί ο συνδικαλισμός σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε επίπεδο οργάνωσης (πρώτο-δεύτερο και, κυρίως τριτοβάθμιο) από την πραξικοπηματική βία που έχει ασκήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα ο πιο προωθημένος υποστηρικτής του παραγωγικού σαμποτάζ, το ψευτοΚΚΕ. Αυτό το κόμμα υπονομεύει στην πράξη την προσεκτική, υπομονετική, ενωμένη στη βάση και κυρίως δημοκρατική δουλειά των εργαζομένων σε όλους τους χώρους δουλειάς αρχικά για μικρά πρακτικά κέρδη ενάντια στην εργοδοσία και μετά για την πολιτική οργάνωση του πρωτοβάθμιου και από εκεί του δευτεροβάθμιου και τριτοβάθμιου συνδικαλισμού, έτσι ώστε η τάξη να μην ζητάει απλά να μην τη σκοτώνουν και να μην την κλέβουν μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς αλλά να μην καταστρέφουν τα πιο σύγχρονα μέσα παραγωγής τα οποία δουλεύει και από τα οποία μπορεί να αποσπάσει στοιχειωδώς ανεκτούς όρους πουλήματος της εργατικής της δύναμης. Όταν μιλάμε για μικρά πρακτικά κέρδη εννοούμε σήμερα αυτά κυρίως ενάντια σε κάθε απλήρωτη υπερωρία και κυρίως ενάντια στο ξεθέωμα στη δουλειά ή στην ηθική ταπείνωση, ιδιαίτερα στις θέσεις σχετικά χαμηλής ειδίκευσης, όπου ο εργοδότης καίει και αρρωσταίνει σωματικά και ψυχικά τον εργαζόμενο ξέροντας ότι αν του «χαλάσει» θα βρει αμέσως άλλον να τον αντικαταστήσει.
Σήμερα την κρίση της πανδημίας, και κυρίως την ακόμα πιο καταστροφική οικονομική της συνέπεια, ήρθε να διαχειριστεί αυτό ακριβώς το καθεστώς που έχει φέρει τη μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα με μία αστική τάξη υποδουλωμένη θέλοντας και μη στις ορέξεις του νεοχιτλερικού Άξονα, με υποτιθέμενους εκφραστές των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων, την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ δηλαδή τους πιο παλιούς και πιο πιστούς υπηρέτες αυτού του Άξονα που έχουν πρωταγωνιστήσει στο παραγωγικό σαμποτάζ, που σημαίνει στη βαρειά αριθμητική αποδυνάμωση της εργατικής τάξης, στον υποβιβασμό της πολιτικής συνείδησης της και στη συνδικαλιστική της μισοπαράλυσης.
Η κυβερνητική πολιτική της αντιμετώπισης της κρίσης του κορονοϊού υγειονομικά και οικονομικά υπό την ηγεσία Μητσοτάκη και με συντονιστή τον αγαπημένο του Σύριζα και του ψευτοΚΚΕ Τσιόδρα εξασφαλίζει ότι η χώρα που ήδη παραπαίει θα οδηγηθεί αρκετά σύντομα σε μία οικονομική κατάρρευση. Η βοήθεια που θα πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση όση και αν είναι αυτή δεν είναι ικανή να την αποτρέψει. Πάνω στην κρίση ο ίδιος κύριος εξωτερικός εχθρός δουλεύοντας και από μέσα διασπάει την ΕΕ σε Νότο και Βορρά αξιοποιώντας τις οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις που προκαλούνται από την άνιση ανάπτυξη του καπιταλισμού και τους ανταγωνισμούς των δεύτερης γραμμής παλιών ιμπεριαλισμών στο εσωτερικό της ΕΕ.
Η πολιτική αυτή εξάντλησε την παράταση του χρόνου μη μετάδοσης του ιού αποκλειστικά με σταμάτημα της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, ενώ δεν προετοίμασε την αναγκαία έξοδο στην οποία ο πληθυσμός της χώρας βαδίζει απροετοίμαστος, χωρίς διαρκή τεστ, τόσο διαγνωστικά, όσο και τα λεγόμενα τεστ της ανοσίας, αυτά των αντισωμάτων που με μανία αρνείται ο Τσιόδρας, με λειψές υποδομές υγείας και κυρίως χωρίς τη γενικευμένη χρήση του βασικότερου μέσου προφύλαξης του πληθυσμού που είναι η μάσκα, την οποία επίσης με πάθος υπονόμευσε ο αγαπημένος της πουτινικής Ρωσίας και φίλος της κινεζόφιλης ηγεσίας του ΠΟΥ Τσιόδρας χωρίς κανένα κόμμα πλην της ΟΑΚΚΕ να τον καταγγείλει γι αυτό το υγειονομικό έγκλημα.
Ίσα-ίσα τον αποθέωσαν για το φυσιολογικό για όλες τις οικονομικά καθυστερημένες χώρες της ΕΕ (όλες οι χώρες των Βαλκανίων και η Πορτογαλία) γεγονός να έχουν ελάχιστο τουρισμό και ελάχιστη διεθνή επικοινωνία το χειμώνα, οπότε και ελάχιστα κρούσματα και νεκρούς. Ειδικά είναι χαρακτηριστική η επί 40 μέρες σταθερή και μαχητική υπονόμευση της χρήσης μάσκας από τον Τσιόδρα, έως ότου έγινε υποχρεωτική σε όλη την ΕΕ, οπότε αναγκάστηκε και αυτός να παραδεχθεί ότι χωρίς μάσκα δεν υπάρχει μετάβαση στην «κανονικότητα». Είναι επίσης χαρακτηριστική η θέση σε αχρησία των κλωστοϋφαντουργιών της χώρας που κλείσανε, εκτός από δυο που πήραν μηχανήματα από την Κίνα με κυβερνητική μεσολάβηση για να παραγάγουν μάσκες. Έτσι μπαίνουμε στην «κανονικότητα» με πάνινες μάσκες για τους πιο φτωχούς. Η μη καλή προετοιμασία του ανοίγματος, δηλαδή χωρίς μαζικά τεστ, φτηνές μάσκες, και πολύ πιο πολλές ΜΕΘ δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο για θανάτους, γρήγορο νέο κλείσιμο και μεγαλύτερη ανθρωπιστική και οικονομική καταστροφή για τη χώρα.
Από οικονομική άποψη ο πελώριος νέος δανεισμός, η τζάμπα χρηματοδότηση από την Ευρώπη, για την οποία παλεύουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, είναι η κύρια πρόνοια για την έξοδο που δείχνει η κυβέρνηση στην οποία η ψευτοαριστερά κάνει κριτική για το ότι δεν καταβάλει τις προσπάθειες που πρέπει για να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι καπιταλιστές του Βορρά, δηλαδή για να χρηματοδοτηθεί η χώρα από νέο φτηνό προσωρινό ευρωπαϊκό επιδοματικό χρήμα. Φροντίζουν να φορτώσουν για άλλη μια φορά στην Ευρώπη την ευθύνη της δικιάς τους καταστροφικής πολιτικής. Ασφαλώς οι πιο πλούσιες χώρες μιας Πολιτικής Ένωσης χωρών θα πρέπει σε μια φυσική καταστροφή να βοηθάνε τις πιο φτωχές, αλλά όχι αυτή τη βοήθεια να την απαιτούν με κατηγορίες για απανθρωπιά χώρες σαν την Ελλάδα (και σε ένα βαθμό την Ιταλία). Δεν μπορούν να μιλάνε για οικονομική αλληλεγγύη όταν α) κάνανε τα πάντα για να υπονομεύσουν με διαρκή βέτο την πολιτική ενότητα της ΕΕ απέναντι στη ρώσικη επίθεση στην Ουκρανία και τη Γεωργία, β) άνοιξαν χωρίς καμιά συνεννόηση τα σύνορα της ΕΕ το 2015 για να φτιάξουν και στο Βορρά τα εθνοφασιστικά, αντιμεταναστευτικά και γι αυτό ρωσόφιλα κόμματα, γ) φτώχυναν και χρεωκόπησαν την Ελλάδα μέσα από το πολύχρονο σαμποτάζ τους ακριβώς για να δώσουν τη χώρα στους ρωσοκινέζους και μετά είπαν ότι τη φτώχυνε και τη χρεωκόπησε η Ευρώπη που τουλάχιστον είναι η μόνη που τη δάνεισε με εκατοντάδες δις που καμιά Ρωσία και Κίνα δεν ριψοκινδύνεψαν σε μια χώρα που παράγει χρέος, επειδή ακριβώς σκοτώνει την παραγωγή προϊόντων. Η καταγγελία του Βορρά της ΕΕ σαν εχθρού του Νότου της ΕΕ είναι μία πολιτική που προωθεί ο σοσιαλιμπεριαλισμός στις χώρες του Νότου της Ευρώπης για τη διάσπαση της ΕΕ και την καταβρόχθιση της κομμάτι- κομμάτι. Οι πραγματικοί υπερασπιστές της εργατικής τάξης και του δημοκρατικού και επαναστατικού της προγράμματος πρέπει τα βέλη τους ενάντια στους καπιταλιστές της ΕΕ να τα στρέφουν όχι μόνο για την ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση και το συνακόλουθο φτώχεμα των προλεταρίων του ευρωπαϊκού Βορρά αλλά για τις σιχαμερές, και χοντρόπετσες υποχωρήσεις στο μεγαλορώσο ισοπεδωτή νοσοκομείων και στο σύμμαχό του σοβινιστή Χαν, μεγαλύτερου δεσμοφύλακα και εκμεταλλευτή άμεσων παραγωγών στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι εργαζόμενοι της χώρας μας δεν πρέπει να περιμένουν τι θα τους δώσει το κράτος η ΕΕ όσο βρίσκονται σε αναστολή εργασίας, ή δουλεύουν με λειψές συνθήκες προστασίας από τον ιό και μέσα σε όλο και χειρότερες συνθήκες κάτω από τη λαιμητόμο της ανεργίας. Δεν πρέπει με τίποτα και κανείς να έχει καμιά αυταπάτη. Ειδικά αν η χώρα δεν ανοίξει το καλοκαίρι στον τουρισμό έρχεται πείνα και δυστυχία και το χειρότερο έρχεται φασιστική φαιο-«κόκκινου» τύπου υποτέλεια. Ούτε λεπτό δεν πρέπει να αφήσουμε εγκάθετους των νεοχιτλερικών σαν τον Μητσοτάκη και το Λαλιώτη (όσο και αν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έχουν μέσα τους και μια πατριωτική πλευρά), ή σαν τον Κουτσούμπα και τον Τσίπρα, (όσο και αν στα κόμματά τους υπάρχουν άνθρωποι της βάσης καλών προθέσεων), και ακόμα περισσότερο ανοιχτούς ρωσόδουλους φασίστες και ναζί να διαπραγματεύονται το μέλλον της χώρας στα πλαίσια των συμφερόντων του νέου πολιτικού αφεντικού.
Δεν είναι η κρατική ελεημοσύνη, ούτε τα δήθεν σεντούκια στο εσωτερικό και στην Ευρώπη που θα σώσουν τους εργαζόμενους από το φασισμό, την πείνα και την εξαθλίωση.
Είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να σώσουν τον εαυτό τους και τη χώρα.
Είναι αναγκαία η αντίσταση σε όλα αυτά τα τέρατα με τη συγκρότηση ενός ενιαίου ταξικού αντιφασιστικού μετώπου σε κάθε χώρο δουλειάς, που θα απαιτήσει μέτρα για την άμεση άμυνα στην υπερεκμετάλλευση, στο ξεθέωμα και στην ταπείνωση των εργαζομένων. Αυτό μπορεί να γίνει με δουλειά από τα κάτω, που θα αξιοποιεί κάθε δημοκρατική δύναμη στον παλιό αστορεφορμιστικό συνδικαλισμό, αρκεί να αντιστέκεται στους φαιο-«κόκκινους» πραξικοπηματίες και σαμποταριστές και να μην είναι εξάρτημα των εργοδοσιών. Όρος για να είναι νικηφόρο ένα τέτοιο ταξικό κίνημα, αλλά και όρος για την ύπαρξη της τάξης και της χώρας είναι να σταματήσει το σαμποτάζ της παραγωγής, να προωθηθούν οι βιομηχανικές επενδύσεις, να στηριχθεί ο εκσυγχρονισμός της μεγάλης αγροτικής παραγωγής και να ανθίσει η τεχνική εκπαίδευση και η εφαρμοσμένη έρευνα. Μόνο αν σταματήσει το παραγωγικό σαμποτάζ θα είναι αποτελεσματική η μάχη για να σωθούν τα μεροκάματα. Γι αυτό το λόγο το νέο ταξικό κίνημα, εκτός από τη μαζική καταγγελία και οργάνωση απέναντι στους νόμους και τα κινήματα των σαμποταριστών, θα πρέπει να απαιτήσει κρατικές ενισχύσεις στο βαθμό που χρειάζονται όχι μόνο για ενισχύσεις στους ανέργους και μισοεργαζόμενους αλλά και για το υλικό προχώρημα της παραγωγής. Έτσι το νέο ταξικό κίνημα θα ζητήσει να μην κλείσει καμία βιομηχανία, και όσες βρίσκονται στα πρόθυρα του κλεισίματος να κρατικοποιηθούν για να σωθούν, θα απαιτήσει τη μεγαλύτερη δυνατή προστασία από τις υπερεκμεταλλευτικές, λεηλατητικές και διασπαστικές του λαού πρακτικές του ρώσικου και του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των φίλων του ολιγαρχών. Τέλος θα αντιπαρατεθεί δραστήρια σε όλες τις απόπειρες των δυτικών ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των αμερικανών να εξασφαλίσουν μια δικιά τους δόλιας έμπνευσης και επίσης πρακτικά αδύνατη τοπική ή παγκόσμια ειρήνη με τους νεοχιτλερικούς που θα στηρίζεται στην καταπίεση των χωρών και των λαών του Τρίτου κόσμου, αλλά και στην υπερεκμετάλλευση του προλεταριάτου των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών.
Αυτό είναι το πιο στοιχειώδες, το πιο κατά το δυνατόν μίνιμουμ πρόγραμμα σωτηρίας της εργατικής τάξης και όλης της χώρας μας με τα μάτια μας πάντα στραμμένα σε αυτό που είναι καλό για τους λαούς και για όλες τις χώρες της γης. Εμείς οι κομμουνιστές της μαρξιστικής-λενινιστικής-μαοϊκής παράδοσης παλεύουμε πάντα για δημοκρατικές και ειρηνικές εξελίξεις. Και αυτός είναι και ο δρόμος που θέλουν οι λαοί. Αλλά οι φασιστικοί ιμπεριαλισμοί, σκέφτονται αλλιώς. Θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο μέσα από τη βία γιατί με καθαρά οικονομικά μέσα δεν μπορούν, επειδή βρίσκονται πολύ πιο πίσω από τους παλιότερους ιμπεριαλιστές, σήμερα πχ η Ρωσία και η Κίνα βρίσκονται πίσω από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όπως πριν από τον β παγκόσμιο η χιτλερική Γερμανία και η αυτοκρατορική Ιαπωνία βρίσκονταν πιο πίσω από την Αγγλία και τις ΗΠΑ αντίστοιχα. Η πιο μεγάλη διαφορά με τους χιτλερικούς ιμπεριαλιστές, είναι ότι οι ρωσοκινέζοι ιμπεριαλιστές έγιναν ιμπεριαλιστές παίρνοντας την εξουσία και τον πλούτο των πελώριων χωρών τους από τα χέρια εργατών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, οπότε ιδιαίτερα οι κινέζοι χρησιμοποιούν σήμερα κυρίως το κόκκινο χρώμα για να πάρουν την παγκόσμια εξουσία. Δηλαδή τον πόλεμο που σχεδιάζουν ενάντια στους πιο ισχυρούς ιμπεριαλιστές τον εμφανίζουν σαν πόλεμο των φτωχών λαών και των καταπιεσμένων εθνών. Είναι δηλαδή οι πιο ύπουλοι αστοί που έχουν εμφανιστεί ποτέ. Γι αυτό το λόγο όμως η πάλη που θα δώσουν οι λαοί ενάντια σε αυτούς τους απατεώνες, είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια στους ψευτοαριστερούς και ψευτοκομμουνιστές που δουλεύουν γι αυτούς και για το νεοχιτλερικό τους πόλεμο. Έτσι όποιος παλεύει για να εμποδίσει αυτόν τον κατακτητικό πόλεμο, δηλαδή για την ειρήνη, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, παλεύει αυτόματα ενάντια στην ψεύτικη αριστερά και τον ψεύτικο κομμουνισμό. Που σημαίνει ότι ανοίγει αντικειμενικά το δρόμο στην ανάπτυξη της αληθινής αριστεράς και του αληθινού κομμουνισμού. Ειδικά όποιος πολεμάει την αστική τάξη που έχει μεταμφιεστεί σε «κόκκινη» και την καταγγέλλει σαν φασιστική χιτλερικού τύπου βάζει τη βάση για τη νέα σοσιαλιστική επανάσταση και την νεα κομμουνιστική κοινωνία. Αυτό είναι το νόημα του μαοϊκού συνθήματος «Κόκκινη σημαία ενάντια σε Κόκκινη σημαία».
Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα τούτης εδώ της εργατικής πρωτομαγιάς.