Η Ιρανική κοινότητα στέκεται αλληλέγγυα στην αντίσταση των Ουκρανών ενάντια στο ρώσο εισβολέα. Και τα δυο αυτά κινήματα έκαναν την οδυνηρή διαπίστωση ότι έχουν κοινούς εχθρούς δύο δυνάμεις του νεοχιτλερικού άξονα του πολέμου, τη Ρωσία και το Ιράν.
Και τα δύο αυτά κινήματα αντιμετωπίζουν μία απομόνωση στο εσωτερικό της χώρας μας, παρόλο που επιφανειακά τουλάχιστον το κίνημα της ουκρανικής κοινότητας της Ελλάδας ενάντια στην εισβολή βρίσκεται σε μία πλεονεκτικότερη θέση γιατί φαίνεται να έχει τη στήριξη της κυβέρνησης. Κι όμως το κυβερνητικό κόμμα όχι μόνο απείχε από την υποστήριξη του κινήματος υπέρ της Ουκρανίας στην Ελλάδα αλλά δεν έχει απαντήσει στην προπαγάνδα των ρωσόφιλων κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ και στο λαό και στην κοινή γνώμη, οπότε εκεί που στην αρχή του πολέμου την Ρωσία και την κτηνώδη επίθεση της στην Ουκρανία την κατήγγειλε το 70% του πληθυσμού τώρα αυτό το ποσοστό έχει γίνει το τρίτο χειρότερο στην ΕΕ δίπλα στην Βουλγαρία και την Σλοβακία, ενώ στη Βόρεια Ευρώπη είναι πάνω από 80%.
Η κυβερνητική ηγεσία κρατάει μία στάση στρατιωτικής στήριξης στην Ουκρανία για να πείσει τη Δύση ειδικά τις ΗΠΑ ότι είναι εντελώς δυτική χώρα και έτσι να τις οδηγήσει στο να αντιπαρατεθούν με την ταλαντευόμενη Τουρκία και να τη στείλουν για τα καλά στην αγκαλιά του Πούτιν. Όμως η κυβερνητική προπαγάνδα δεν είναι καθόλου αντιρώσικη. Απλά λέει το εξής: Πάμε με την Ουκρανία για να κερδίσουμε τη Δύση εναντίον της Τουρκίας και όχι γιατί είμαστε εναντίον της Ρωσίας. Με αυτή την άθλια πολιτική και η Τουρκία αλλά και η Ελλάδα τελικά θα κερδηθούν από τη Ρωσία.
Αν για τις ανάγκες της αντιτούρκικης πολιτικής αυτής της φάσης η ηγεσία Καραμανλή, Σαμαρά, Μητσοτάκη της ΝΔ κάνει το φίλο της Ουκρανίας, δεν έχει καμία τέτοια υποχρέωση, να δείξει οποιαδήποτε συμπάθεια για την εξέγερση του Ιράν αφού κυρίως η ΕΕ και σε ένα βαθμό οι ΗΠΑ έχουν υποβαθμίσει την αντίδραση τους απέναντι στην κτηνωδία του ιρανικού καθεστώτος και στην αιματηρή καταστολή μίας πελώριας και πρωτοφανούς σε ηρωισμό και όγκο δίκαιας εξέγερσης. Ουσιαστικά η ΕΕ παρά του ότι υποστηρίζει την εξέγερση δεν τολμάει να υιοθετήσει παρά ελάχιστες κυρώσεις και μέτρα για να αποφύγει την κάθετη ρήξη με έναν προμηθευτή ενέργειας και κυρίως τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στη Μέση Ανατολή την ώρα της ενεργειακής ασφυξίας που έχει επιβάλει η Ρωσία. Κυρίως δεν παρέχει περισσότερο πολιτικό άσυλο στους ιρανούς αντιφασίστες. Αν οι Ιρανοί δημοκράτες κερδίσουν και ρίξουν το καθεστώς των μουλάδων όλη η Μέση Ανατολή θα απελευθερωθεί από τη Ρωσία και η Ευρώπη δεν θα πάψει να είναι περικυκλωμένη ενεργειακά και πολιτικά από φασισμούς. Μόνο με μια Ευρώπη ενεργειακά ανεξάρτητη δηλαδή με ένα ισχυρό πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό μετόπισθεν μπορεί η Ουκρανία να νικήσει το νεοναζιστικό Αξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα άνετα η ελληνική πολιτική ηγεσία διακομματικά μπορεί να γυρίζει την πλάτη της στο αντιφασιστικό κίνημα του Ιράν, και να στέκεται όχι μόνο αδιάφορα αλλά και εχθρικά απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης των ιρανών προσφύγων.
Γι αυτό η στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στους ιρανούς πρόσφυγες δεν ήταν ποτέ μία σχέση της συνδρομής που πρέπει κάθε δημοκρατικό κράτος να προσφέρει σε διωγμένους και βασανισμένους από φασιστικά και τυραννικά καθεστώτα. Αρνήθηκε το 2010 να δώσει άσυλο στους πρόσφυγες και άλλαξε στάση μόνο χάρη στην ηρωϊκή παρατεταμένη απεργία πείνας τους και την ταυτόχρονη καταγγελία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο των πολύ στενών σχέσεων που είχε τότε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου με τον απομονωμένο στην Ευρώπη Αχμαντινετζάντ, ένα σκάνδαλο που η ΟΑΚΚΕ έχοντας σταθεί από τότε αποφασιστικά στο πλευρό τους, τους πρότεινε να αναδείξουν. Δώδεκα χρόνια μετά, το ελληνικό πολιτικό καθεστώς δεν άλλαξε μούρη. Άλλωστε στηρίζει ανενδοίαστα κάθε φασισμό παγκόσμια που είναι σύμμαχος του ρώσικου αφεντικού, όπως αυτός του Σίσι στην Αίγυπτο ή του Χαφτάρ στη Λιβύη. Σήμερα που το καθεστώς των μουλάδων ανήμπορο να σταματήσει το ποτάμι που ξεχύθηκε ορμητικά στους δρόμους άρχισε τις μαζικές εκτελέσεις, η επίσημη σιωπή στην Ελλάδα μεγαλώνει για το Ιράν. Το ελληνικό κράτος δείχνει ξανά τη δυσφορία του για τους ιρανούς πρόσφυγες οι οποίοι σπάνε αυτή τη σιωπή, προκαλώντας τη γενική συμπάθεια της βάσης του λαού παρόλο που τα ΜΜΕ, ειδικά όλες οι τηλεοράσεις πνίγουν τερατωδώς τον αγώνα τους με ελάχιστες εξαιρέσεις περιστασιακών άρθρων σε εφημερίδες. Οι ιρανοί διαδηλωτές τολμάνε να φωνάζουν το σύνθημα «Ελλάδα σταμάτα να στηρίζεις τους μουλάδες», και ζητάνε τη διακοπή των στενών σχέσεων Ελλάδας-Ιράν. Το ελληνικό κράτος απάντησε σε αυτήν την αυθάδεια ύπουλα. Τα ελληνικά δικαστήρια τιμώρησαν εντελώς αδικαιολόγητα με μια βαριά ποινή δύο ετών (!!!) τον επικεφαλής των εδώ διαδηλωτών Μεχντί Πουρσεϊχάνι που συμμετείχε σε διαμαρτυρία έξω από την ιρανική πρεσβεία με την ανυπόστατη κατηγορία ότι σήκωσε χέρι ενάντια σε αστυνομικούς όταν συλλάβανε έναν άλλο διαδηλωτή λόγω ενός συνθήματος με σπρέι στην ιρανική πρεσβεία, κάτι που δεν έγινε ποτέ, ενώ οι υπηρεσίες ασύλου απέρριψαν το αίτημα ανανέωσης του ασύλου της ιρανής αγωνίστριας που ξεδίπλωσε στην Ακρόπολη το πανώ με το σύνθημα των γυναικών του Ιράν “Women, Life, Freedom”, “Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία» (https://www.facebook.com/photo/?fbid=106128508949198&set=a.106124038949645, https://www.oakke.gr/antifasism/item/1511- ).
Έτσι η περίπτωση του Ιράν γίνεται το απόλυτο έγκλημα του κρυμμένου φασιστικού χαρακτήρα ολόκληρης της ελληνικής πολιτικής σκηνής που στον πυρήνα της έχει τη ρωσοδουλία, την πολιτική της υποταγής στα συμφέροντα της νεοχιτλερικής Ρωσίας στα τέσσερα στην ηγεσία τους βασικά ρώσικα κόμματα, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ψευτοΚΚΕ την Ελληνική Λύση και το ναζιστικό χρυσαυγίτικο του Κασιδιάρη. Σε αυτή την πολιτική συντονίζεται το σύνολο του λεγόμενου «κινηματικού χώρου» της εξωκοινοβουλευτικής ψευτοαριστεράς. Όλος αυτός ο συρφετός αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, οτιδήποτε δημοκρατικό στον κόσμο προσπαθεί να αντισταθεί στους νεοχιτλερικούς και αξιοποιεί τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και αναζητά συμμαχίες με τις ΗΠΑ, που οι νεοναζί της Ρωσίας και της Κίνας αποκαλούν τώρα κύριο εχθρό τους όπως η χιτλερική Γερμανία και η αυτοκρατορική Ιαπωνία αποκαλούσαν την Αγγλία και τις ΗΠΑ αντίστοιχα για να συσπειρώσουν τους καταπιεσμένους από τις τελευταίες λαούς.
Αν ο ελληνικός λαός είχε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτή η κρυφή χαρά του ελληνικού διακομματικού καθεστώτος να συναγελάζεται με κάθε φασίστα που αγαπάει τον Πούτιν, θα είχε από καιρό βρεθεί στους δρόμους δίπλα στους Ουκρανούς, και στους Ιρανούς. Τώρα αυτό γίνεται πιο επείγον από ποτέ. Η συγκέντρωση της 8 του Γενάρη ενάντια στους μουλάδες και τους ρώσους συμμάχους τους και κυρίως τους δόλιους έλληνες υποστηρικτές τους πρέπει να αγκαλιαστεί από κάθε τίμιο άνθρωπο.
Καλούμε κάθε δημοκράτη και αντιφασίστα να είναι εκεί στη συγκέντρωση-συζήτηση την Κυριακή, 8/1 στις 6μμ στο ξενοδοχείο Αρίων στο Μοναστηράκι.