Το αν ή το πότε η ανθρωπότητα θα περάσει στο δεύτερο και πολύ πιο αιματηρό στάδιο του γ παγκόσμιου πολέμου θα εξαρτηθεί από το ποιο στρατόπεδο θα κερδίσει τις ενδιάμεσες δυνάμεις οι οποίες σήμερα συμβαίνει να ελέγχουν τις στρατηγικές πρώτες ύλες και τους εμπορικούς δρόμους του πρώτου υποψήφιου θύματος του φασιστικού στρατοπέδου: της Ενωμένης Ευρώπης.
Ήδη έναν νέο πόλεμο, αυτή τη φορά για την κατάχτηση των ενδιάμεσων δυνάμεων, τον ξεκίνησε πάλι ο νεοχιτλερικός Άξονας με την επίθεση της υποτακτικής του αντισημιτικής γενοκτονικής Χαμάς στους αμάχους πολίτες του Ισραήλ στις 7 Οκτώβρη. Αυτή η επίθεση είχε μια ιστορική ποιότητα επειδή αποτελούσε μια στοχευμένη και σαδιστική σφαγή εβραίων αμάχων. Ήταν μια πελώρια προειδοποίηση, μια πρόβα ολοκαυτώματος και ταυτόχρονα ήταν μια στρατηγική πλανητικού επιπέδου προβοκάτσια. Γιατί είχε σα στόχο να εξοργίσει και να ξυπνήσει τον πιο μεγάλο τρόμο στις εβραϊκές μάζες του Ισραήλ και έτσι να διευκολύνει την πιο σοβινιστική και πιο καταπιεστική απέναντι στους Παλαιστίνιους τάση της ισραηλινής πολιτικής ηγεσίας να απαντήσει στη Χαμάς με έναν τρόπο εχθρικό γενικά προς τον παλαιστινιακό λαό, δηλαδή που δεν σεβόταν πραγματικά τη ζωή των άμαχων παλαιστίνιων που η Χαμάς χρησιμοποιούσε σαν ανθρώπινες ασπίδες. Παρόλο που εξ αιτίας των επεμβάσεων του παγκόσμιου δημοκρατικού στρατοπέδου η ισραηλινή ηγεσία δεν φέρθηκε στοχευμένα γενοκτονικά απέναντι στους αμάχους όπως φέρθηκε η Ρωσία και οι φίλοι της στη Σερβία, και στη Συρία, φέρθηκε με τόση σκληρότητα ώστε να δυναμώσει όσο ποτέ τον αντισημιτισμό στα 2 δισεκατομμύρια των αραβομουσουλμανικών χωρών, αλλά και γενικότερα στους λαούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήταν η ρώσικη υπερδύναμη που ενίσχυε ανοιχτά επί 35 χρόνια την πιο σοβινιστική τάση της ηγεσίας του Ισραήλ, την αναθεωρητική, αυτή που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους-έθνους, την τάση του Λικούντ, ηγέτης της οποίας είναι ο Νετανιάχου, ώστε να κάνει ανυπόφορη την καταπίεσή της στους Παλαιστίνιους και έτσι να δυναμώνει την αντισημιτική Χαμάς και την πιο αντισημιτική τάση της Φατάχ.
Ο αντισιωνισμός των μαρξιστών δεν έχει καμιά σχέση με τον «αντισιωνισμό» των αντισημιτών
Σε βάθος χρόνου αυτό που κάνανε οι νέοι Χίτλερ στο ισραηλο-παλαιστινιακό, ιδιαίτερα με την 7 του Οκτώβρη, είναι χειρότερο από αυτό που κάνανε στην Ουκρανία. Γιατί ξεσήκωσαν το αναγκαίο για τον παγκόσμιο πόλεμο που σχεδιάζουν αντισημιτικό μίσος κάτω αυτή τη φορά από το κάλυμμα του αντισιωνισμού καθώς ο κλασικός αντισημιτισμός έχει ταυτιστεί με τον χιτλερισμό και έχει χρεωκοπήσει. Επικεφαλής του αντισημιτικού αντισιωνισμού είναι η παγκόσμια ψευτοαριστερά που έχει γενάρχες της τους Σουσλόφ και Μπρέζνιεφ.
Η αντισημιτική ψευτοαριστερά φέρνει σύγχυση στο εξής ζήτημα: Η κριτική που κάνει η μαρξιστική-λενινιστική αριστερά στο σιωνισμό, δεν αποτελεί καθόλου άρνηση του εβραϊκού κράτους. Ήταν ίσα ίσα ειδικά το σοβιετικό κράτος που μπήκε επικεφαλής όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων του β παγκόσμιου και πιο αποφασιστικά από όλες πάλεψε για την αναγνώριση του Ισραήλ σαν κράτους καταφύγιου των Εβραίων δίπλα σε ένα παλαιστινιακό κράτος. Μάλιστα ήταν οι Λαϊκές Δημοκρατίες που του έδωσαν την καίρια βοήθεια σε όπλα για να επιβιώσει το νεαρό ισραηλινό κράτος από την επίθεση που υποκίνησε για να το συντρίψει η αγγλική αποικιοκρατία και οι άραβες φεουδάρχες το 1948, αλλά και από το μίσος με το οποίο δηλητηρίασε η χιτλερική Γερμανία τις παλαιστινιακές και γενικά τις μουσουλμανικές μάζες πριν και κατά τη διάρκεια του β παγκόσμιου πολέμου.
Η κριτική των μαρξιστών στο σιωνισμό αφορά στην ουσία της το ότι ένα εβραϊκό κράτος δεν μπορεί να αποτελέσει μια πραγματική άμυνα των Εβραίων όλου του κόσμου στον αντισημιτισμό και στους αντισημίτες αλλά ότι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο ένα παγκόσμιο επαναστατικό και δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα γιατί ο αντισημιτισμός έχει καθαρά αστική και ιμπεριαλιστική φύση. Οι μαρξιστές διαφωνούν με τον σιωνισμό στο ότι βλέπει τη λύση του προβλήματος των αντιεβραϊκών διωγμών σε ένα εθνικό κράτος των Εβραίων που θα είναι οχυρωμένο στον εαυτό του και πάνοπλο μέσα σε μια θάλασσα ακόμα και παγκόσμιου αντισημιτικού μίσους. Αυτή η αντίληψη στην πιο ακραία και δεξιά εκδοχή της, αυτή του αναθεωρητικού σιωνισμού του Λικούντ, αρνείται την ειρηνική συμβίωση με το παλαιστινιακό έθνος και θέλει δικό της όλο το παλαιστινιακό έδαφος.
Αντίθετα οι μοντέρνοι αντισημίτες δεν κάνουν μια τέτοια αριστερή κριτική στο σιωνισμό, γιατί δεν νοιάζονται αλλά μισούν τους Εβραίους. Δηλαδή δεν εννοούν το σιωνισμό σαν έναν εθνικισμό ανάμεσα στους άλλους εθνικισμούς, που μπορεί να γίνει περισσότερο ή λιγότερο επιθετικός απέναντι στους γείτονές του ανάλογα με τις ταξικές δυνάμεις που βρίσκονται στην εξουσία του κράτους Ισραήλ. Βλέπουν το σιωνισμό σαν μια παγκόσμια συνομωσία εχθρική στους λαούς, δηλαδή σαν μια συνομωσία του παγκόσμιου εβραϊκού κεφάλαιου, που μάλιστα θεωρούν ότι έχει πρακτικά και ένα παγκόσμιο κέντρο, που είναι το αμερικάνικο εβραϊκό κεφάλαιο και ότι αυτό το κεφάλαιο που είναι τάχα η καρδιά και το μυαλό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι τάχα ταυτισμένο με το κράτος του Ισραήλ. Άρα το κράτος του Ισραήλ είναι γι αυτούς το αληθινό κέντρο του ιμπεριαλιστικού κόσμου, αν και αυτό δεν το παραδέχονται πάντα ανοιχτά. Γι αυτό το κατηγορούν, (στη χώρα μας με μανία το ψευτοΚΚΕ) για «κράτος δολοφόνο» από τη φύση του, ενώ κανένα άλλο κράτος δεν λένε δολοφόνο, ούτε καν τις ΗΠΑ, αλλά ούτε βέβαια τη Ρωσία ακόμα και όταν κάνει λόγω όγκου και δυνατότητας απείρως περισσότερους φόνους και μάλιστα ωμούς και στοχευμένους κατά αμάχων όπως παλιότερα η χιτλερική Γερμανία και όπως μετά τα 1990 η νεοχιτλερική Ρωσία και οι σύμμαχοι της Σερβία, Συρία, Σουδάν κλπ. Στο σημείο αυτό προδίδονται οι αντισημίτες επειδή ποτέ δεν κάνανε παγκόσμιο κίνημα ενάντια σε αυτούς τους σφαγείς. Κυρίως προδίδεται σήμερα σαν αντισημιτικό το κίνημα τάχα υπέρ της Παλαιστίνης γιατί αρνείται να καταδικάσει την Χαμάς για την σφαγή των ισραηλινών αμάχων της 7 Οκτώβρη και μάλιστα τη σφαγή αμάχων τη συνδυασμένη με βιασμούς και με απαγωγές τους. Ισχυρίζονται ότι δεν καταδικάζουν τη Χαμάς γιατί ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα μπορεί και να κάνει λάθη και ακρότητες αλλά γενικά βρίσκεται σε δίκιο. Όμως δεν είναι εθνικοαπελευθερωτικό ένα κίνημα των Παλαιστίνιων που θέλει να εξαφανίσει το κράτος του Ισραήλ και είναι μάλιστα αυτό που από τα 1988, που δημιουργήθηκε η Χαμάς, είχε την κύρια ευθύνη με τους μαζικούς φόνους των Εβραίων αμάχων και ειδικά με τη β αντιδραστική Ιντιφάντα να ανατινάξει τη συμφωνία του Όσλο και να συντρίψει τον πολιτικό εκπρόσωπο του παλαιστινιακού έθνους, την Φατάχ και στην ουσία να κάνει κυρίαρχο στο Ισραήλ το Λικούντ και τώρα τους φασίστες Σμότριτς και Μπεν Γκβίρ.
Για τους μαρξιστές και τους πραγματικούς αντιφασίστες αυτά τα δύο κράτη, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη έχουν γεννηθεί μαζί από την ίδια μαμή: το νικηφόρο αντιναζιστικό αγώνα στο β παγκόσμιο πόλεμο. Όποιος αρνείται το ένα από τα δύο κράτη, αρνείται και το άλλο. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορεί να είναι αντιφασίστες όχι μόνο αυτοί της Χαμάς, αλλά και το Λικούντ και οι φασίστες σύμμαχοί του. Αλλά Χαμάς και Λικούντ δεν είναι το ίδιο. Γιατί ο επεκτατισμός του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού έθνους είναι τοπικός επεκτατισμός, και τοπική εθνική καταπίεση. Στη χειρότερη εκδοχή του καταλήγει στο διώξιμο των Παλαιστίνιων από τη χώρα τους ή στην υποδούλωση τους. Όμως ο αντισημιτισμός που κρύβεται σαν αντισιωνισμός δεν είναι απλά η άρνηση της ύπαρξης του Ισραηλινού κράτους. Είναι η εξόντωση των «σιωνιστών» ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ δηλαδή η εξόντωση κάθε σθεναρού υπερασπιστή του δικαιώματος του εβραϊκού κράτους να υπάρχει, δηλαδή εξόντωση στην πραγματικότητα από τον ρωσοκινεζικό Άξονα κάθε Εβραίου και κάθε δημοκράτη και αντιφασίστα. Δεν υπάρχει κανένα Ολοκαύτωμα χωρίς κάποιον Χιτλερ. Γι αυτό αποκαλύπτεται σαν εγκληματική η πολιτική της κλίκας Νετανιάχου που αρνείται να καταδικάσει καθαρά τον Πουτιν σαν προστάτη της Χαμάς, αρνείται να συμπαρασταθεί πραγματικά στο κύριο θύμα του, την Ουκρανία και να δεχτεί τον ηγέτη της Ζελένσκι στο Ισραήλ.
Ο νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν και οι φίλοι του παγκόσμια εκμεταλλεύονται έτσι μία τοπική σύρραξη, και μια τοπική επεκτατική πολιτική για να προωθήσουν τον δικό τους παγκόσμιο, τον γενοκτονικό αντισημιτισμό τους. Φτιάχνουν δηλαδή σήμερα την εικόνα του απόλυτα εγκληματία εβραίου του Ισραήλ για να επιτεθούν σε όλο τον πλανήτη, σε όλες τις χώρες και τους λαούς που τους αντιστέκονται με την κατηγορία ότι είναι φίλοι των εβραίων, του Ισραήλ, των καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών φιλελεύθερων κλπ.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία δεν υπάρχουν αντιθέσεις ανάμεσα στα δυτικά καπιταλιστικά κράτη και στα κεφάλαια. Αυτά είναι ενωμένα στο πρόσωπο του Εβραίου και σήμερα στο πρόσωπο του «σιωνιστικού δολοφονικού κράτους» του που εκπροσωπεί τους πλούσιους και για αυτό στρέφεται με μένος ενάντια στον παλαιστινιακό λαό που εκπροσωπεί τάχα τους φτωχούς όλου του κόσμου. Έτσι το παγκόσμιο μέτωπο των φτωχών του Νότου με επικεφαλής τις χώρες του Άξονα δικαιούται να ορμήξει ενάντια στο μέτωπο των πλούσιων του Βορρά για να πάρει την εκδίκησή του. Σαν τμήμα αυτής της αντεκδίκησης η ρώσικη κτηνωδία στην Ουκρανία εξιλεώνεται. Πρόκειται για επαναφορά του χιτλερικού αντισημιτισμού στην πιο επιθετική του μορφή, τον οποίο χρησιμοποιεί η ρώσικη υπερδύναμη, για να αιματοκυλίσει ολόκληρο τον πλανήτη και σε αντίθεση με το Ισραήλ είναι σε θέση να το κάνει όπως έχει αποδείξει σε μία σειρά πολέμους, ιδιαίτερα στην Τσετσενία, που για να κυριαρχήσει έκανε παρατεταμένες επιθέσεις στοχευμένες σε δεκάδες χιλιάδες άμαχους τσετσένους (ισοπεδώνοντας τους χωρίς καμιά προειδοποίηση, όπως τουλάχιστον έκανε το Ισραήλ σε σημαντικό βαθμό στη Γάζα), ή που έκανε στη Συρία που στο πλευρό του Άσαντ βομβαρδίζοντας στοχευμένα νοσοκομεία και σχολεία σε πόλεις προπύργια των Σύριων δημοκρατών, ενώ στάθηκε αποφασιστικά στο πλευρό των Σέρβων γενοκτόνων στο Σεράγεβο και στη Σρεμπρένιτσα.
Οι χειρότεροι ιμπεριαλισμοί είναι αυτοί των παλινορθωμένων καπιταλισμών
Γι αυτό οι δύο πόλεμοι ο ένας στην Ουκρανία και ο άλλος στη Γάζα, είναι εισαγωγικό τμήμα του πολύ πιο μεγάλου πολέμου που έρχεται.
Τον πόλεμο αυτό τον κινούνε ακριβώς η Ρωσία και η Κίνα, οι χώρες όπου οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις προδόθηκαν από τα μέσα και όπου οι αστικές τάξεις πήραν την εξουσία από τα χέρια των σοβιετικών εργατών στα 1956 και από τα χέρια των κινέζων εργατών το 1978. Αρχηγός όλου αυτού του παγκόσμιου μπλοκ είναι ο Πούτιν, με υπαρχηγό του τον Σι της Κίνας. Μαζί με τις χώρες τους μετέτρεψαν σε αστικά και μάλιστα σε φασιστικά και τα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου. Τέτοιο ήταν το ελληνικό ΚΚΕ, του οποίου δολοφόνησαν τον ηγέτη και το ίδιο το διέλυσαν πριν κατασκευάσουν ένα αντεπαναστατικό φασιστικό ομοίωμα του που γι αυτό ονομάζουμε ψευτοΚΚΕ.
Έτσι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι φασίστες μεγαλοαστοί, ψευτοκομμουνιστές μετέτρεψαν τις χώρες τους σε ταξικά κολαστήρια του πιο άγριου, μαφιόζικου και αντεργατικού καπιταλισμού, σκοτώνοντας όλα αυτά για τα οποία είχαν χύσει το αίμα τους οι πιο ευγενικοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, και ρίχτηκαν στον αγώνα για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας για να την αρπάξουν μέσα από ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα από τους προηγούμενους ηγεμόνες, τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους άλλους δυτικούς συμμάχους τους, που σε οικονομικό πλούτο είναι ισχυρότεροι από τους φασίστες ιμπεριαλιστές. Όμως οι παλιοί ιμπεριαλιστές πολιτικά και διπλωματικά βρίσκονται σε πολύ πιο αδύναμη θέση και σε λίγο θα βρίσκονται και σε στρατιωτικά πιο δύσκολη θέση επειδή τον μεγαλύτερο έλεγχο στις πρώτες ύλες τον έχει ο Αξονας. Γι αυτό οι πιο αντιδραστικοί από τους παλιούς ιμπεριαλιστές, οι Τραμπ, Λεπέν και η Εναλλακτική Για τη Γερμανία πάνε από τώρα με τον Πούτιν και τον Σι για να παίξουν το ρόλο των νέων Πεταίν και των νέων καθεστώτων Βισύ.
Είναι ιδιαίτερα στη σοσιαλφασιστική Κίνα εκεί όπου εκδηλώνεται η μεγαλύτερη καταπίεση των εργατών. Είναι εκείνη που ρίχνει το παγκόσμιο μεροκάματο, είναι εκεί που η αντίθεση κεφάλαιο-εργασία πάει στην άκρη της και όπου η εργατική τάξη έχει στερηθεί κάθε συνδικαλιστικό δικαίωμα. Αν κοιτάξουμε σε όλο τον κόσμο είναι στα φασιστικά κράτη, συμμάχους του νεοχιτλερικού Αξονα που υπάρχουν οι χειρότερες σχέσεις εργασίας και τα χειρότερα μεροκάματα.
Αντιφασιστική αντίσταση στους φίλους του Αξονα που σαμποτάρουν και λεηλατούν τη χώρα
Η χώρα μας ακριβώς έχει στις ηγεσίες των κοινοβουλευτικών της κομμάτων, ρωσόφιλους πολιτικούς όλα τα τελευταία χρόνια, ακόμα και αν καμώνονται τους φιλοευρωπαίους όπως ο Μητσοτάκης, που στηρίζουν με συνέπεια τα αρπακτικά ρωσόφιλα ή αμιγώς ρωσοκινέζικα κεφάλαια στη χώρα όπως αυτό του Σαββίδη. Επίσης έχει και τα χειρότερα μεροκάματα στην Ευρώπη, ενώ οι εργαζόμενοι της είναι αυτοί με τις περισσότερες ώρες εργασίας στην ΕΕ. ¨Όχι τυχαία έχει παραδώσει το λιμάνι του Πειραιά στην Κόσκο για να στήσει το κάτεργο της απόλυτης εργοδοτικής ασυδοσίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα με προθυμία εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ρωσίας, πράγμα που σήμερα φαίνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο από τη σύσσωμη άρνηση του να βοηθήσει την Ουκρανία με τους S-300 και ειδικά τους Πάτριοτ που ως χθες ευχαρίστως παρέδιδε στη Σαουδική Αραβία και την ώρα που τώρα έχει ύφεση με την Τουρκία στο Αιγαίο. Και για να υποτάξει τη χώρα στον Αξονα αυτό το πολιτικό σύστημα θέλει να την απομακρύνει από την ΕΕ και από τη συμμετοχή σε αυτή σαν ισότιμο μέλος. Αλλά για να το πετύχει αυτό σαμποτάρει συστηματικά εδώ και δεκαετίες την μεγάλης κλίμακας βιομηχανική παραγωγή. Έτσι εξοντώνει τους εργάτες στη δουλειά με άθλια μεροκάματα γιατί ταυτόχρονα έχει τσακίσει και κάθε ουσιαστική συνδικαλιστική οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα.
Το διακομματικό καθεστώς κρατάει τη χώρα στην Ευρώπη και στη νατοϊκή της άμυνα μόνο και μόνο για να τη διασπάσει, κυρίως για να διασπάει, να προβοκάρει και να στέλνει όσες βαλκανικές χώρες μπορεί δώρο στη Ρωσία (πχ Τουρκία, Βόρεια Μακεδονία, όσο μπορεί την Κροατία και τώρα αρχίζει να προβοκάρει την Αλβανία, ενώ θέλει να βάλει μέσα στην ΕΕ την πουτινόφιλη Σερβία). Ταυτόχρονα στο εσωτερικό της την ίδια την Ελλάδα πολιτικά την «ρωσοποιεί» δυναμώνοντας τους ψευτοαριστερούς και τους κλασικούς φασίστες, ενώ στο επίπεδο των εργατικών δικαιωμάτων την κινεζοποιεί. Πραγματικά την έχει μετατρέψει ραγδαία σε γαλέρα της Ευρώπης και σε υποδειγματικό χώρο εκμετάλλευσης, καταπίεσης και χτυπήματος των εργασιακών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, χωρίς να υπάρχει ούτε μια άξιου λόγου εργατική απάντηση, χωρίς ούτε μία αληθινή απεργία κάποιας διάρκειας εκτός από τις 24ωρες απάτες. Έτσι όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της αστικής τάξης και πρώτα-πρώτα οι σοσιαλφασιστικές με επικεφαλής το ΠΑΜΕ έχουν τσακίσει σε συνεργασία βέβαια με τις εργοδοσίες τον πρωτοβάθμιο συνδικαλισμό, και σκοτώνουν κάθε αληθινό διεκδικητικό κίνημα που μπορεί να προκύψει. Έτσι στην πράξη προωθείται ο κανιβαλισμός, ο ρατσισμός, το εθνορατσιστικό μίσος στους μετανάστες και κάθε σκοταδισμός που θεριεύει πια τους κλασικούς φασίστες.
Είναι αυτό το ρωσόφιλο διακομματικό καθεστώς που μεθοδικά ετοιμάζει μία κοινοβουλευτική δικτατορία. Έτσι με επικεφαλής του την ψευτοαριστερά και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί σήμερα να εξοντώσει τα τελευταία αστικά θεσμικά εμπόδια που αντιστέκονται σε αυτή τη δικτατορία: τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό πως αλληλοκαλύπτονται στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα τους, όπως το Μάτι, αλλά και στα Τέμπη, όταν αποφασιστικά συγκαλύπτουν από κοινού το αληθινό τους έγκλημα που είναι το σαμποτάζ κάθε ανάπτυξης υποδομών (στο Μάτι με το σαμποτάρισμα των πολεοδομικών διευθετήσεων για την πρόσβαση στις παραλίες, και στα Τέμπη με το σαμποτάρισμα του σιδηρόδρομου, μέσα από την άρνηση εφαρμογής κάθε αναπτυξιακού σχεδίου, ακόμα και χρηματοδοτούμενου από την ΕΕ, και την προστασία ενός διεφθαρμένου τμήματος της δημοσιοϋπαλληλίας, που αποτελεί χρήσιμο εργαλείο τους).
Ο λαός πρέπει να οργανωθεί σήμερα για να μπορέσει να αντισταθεί στη λαίλαπα που φέρνει η επίθεση του ρωσοκινέζικου άξονα στο εξωτερικό και η πολιτική που ακολουθούν τα ντόπια τσιράκια του στο εσωτερικό. Η χώρα βαδίζει γοργά στον εκφασισμό της, με το φαιο«κόκκινο» μέτωπο να οργανώνει τη βία του σε όλα τα επίπεδα. Στο στόχαστρο αυτής της επίθεσης βρίσκεται κυρίως η εργατική τάξη, που δέχεται τις άμεσες συνέπειες από την καταστροφή της παραγωγής, το τσάκισμα του μισθού και του συνδικαλισμού, την καταστροφή και λουμπενοποίηση των παιδιών της τάξης μέσα από την πλήρη διάλυση της μέσης εκπαίδευσης με κύρια ευθύνη της σοσιαλφασιστικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΟΛΜΕ, την επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης σε όλα τα επίπεδα κυρίως στην υγεία και ιδιαίτερα την κατοικία, ώστε να μην μπορεί να πάρει ανάσα.
Χρειάζεται αγώνας ταυτόχρονα ταξικός, δημοκρατικός, αντι-ιμπεριαλιστικός αντιφασιστικός για το ψωμί, για τη δημοκρατία, για την ειρήνη.
Σε πρώτη φάση η οργάνωση της πάλης για την επιβίωση σημαίνει:
Α) Πλατύ δημοκρατικό κίνημα μαζών ενάντια στο σαμποτάζ της παραγωγής από τα πραξικοπηματικά δήθεν «λαϊκά κινήματα κατοίκων» και από τις δικαστικές προσφυγές τους. Β) Πάλη της εργατικής τάξης μέσα από το αντιφασιστικό μέτωπο και μέσα από μια κυβέρνηση αντιφασιστικής δημοκρατίας για να γίνουν επενδύσεις μεγάλης κλίμακας σε τομείς κύρια βαριάς βιομηχανίας τεχνολογικά ανεπτυγμένης και να εκπονηθούν τα αντίστοιχα νέα πραγματικά πολύπλευρα αναπτυξιακά χωροταξικά. Αυτά πρέπει να έχουν σαν βασικό στοιχείο τους να γίνουν επενδύσεις στις αγροτικές υποδομές αλλά και στην έρευνα και στην τεχνολογία. Οι επενδύσεις θα γίνονται είτε από το ίδιο το κράτος σαν καπιταλιστή είτε από ιδιώτες ντόπιους είτε από κεφάλαια από αστοδημοκρατικές χώρες. Το βασικό σε κάθε περίπτωση είναι να υπάρχει έλεγχος από τις μάζες όλων αυτών των επενδύσεων με την οργάνωση τους σε κάθε επίπεδο εργασιακό, τοπικών συλλόγων, συνεταιρισμών, και με έμφαση στον εθελοντισμό σαν απάντηση στα δυσμενή καιρικά φαινόμενα και κυρίως στους εμπρηστές σαμποταριστές της ανάπτυξης των ΑΠΕ.
Για μισθούς που στοιχειωδώς θα επιτρέπουν την αξιοπρεπή διαβίωση σε κάθε χώρο δουλειάς, ενάντια στις εργασιακές συνθήκες γαλέρας, με την πλατιά δημοκρατική και ταξική αυτο-οργάνωση των εργατών ενάντια στις εργοδοσίες .
Ενάντια στη διάλυση του σχολείου και για την εκπαίδευση πάνω απ όλα των παιδιών της εργατικής τάξης, με δημοκρατική αξιολόγηση από τους γονείς και τους μεγαλύτερους μαθητές των καθηγητών και δασκάλων, με έμφαση στη μέση τεχνική εκπαίδευση και τη σύνδεση της με την παραγωγή.
Για να δοθούν λεφτά από το κράτος για την υγεία του λαού στους καλύτερους ειδικούς, και όχι να γίνεται η πληρωμή τους μέσα από τα φακελάκια που ξεζουμίζουν τη φτωχολογιά αλλά και εξαχρειώνουν σαν επιστήμονες και ανθρώπους τους γιατρούς.
Για να κατασκευαστούν εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια με οικονομικό βιομηχανικό τροπο παραγωγής σε περιαστική γη που θα οριστεί και θα απαλλοτριωθεί με τα νέα χωροταξικά για να παραδίνονται στους εργαζόμενους με φτηνό νοίκι και μην είναι αυτοί έρμαια στον εκβιασμό κάθε μικρομεσαίου ή μεγάλου ιδιοκτήτη ακίνητης περιουσίας.
Για να αξιοποιηθεί κάθε δυνατή πηγή ενεργειακής αυτονομίας στη χώρα, ιδιαίτερα να απελευθερωθούν οι έρευνες για φυσικό αέριο από τις προσφυγές των σαμποταριστών και τις εγκληματικές αποφάσεις του Ε Τμήματος του Συμβούλιου της Επικρατείας.
Η επιβίωση του λαού είναι αναγκαία για την αντίσταση στην επίθεση του σοσιαλιμπεριαλισμού, του νέου τύπου χιτλερισμού. Κάθε αντίσταση για να είναι αποτελεσματική πρέπει να έχει μέσα της τη μαρξιστική αντίληψη, τη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και του κομμουνισμού. Μόνο από αυτή την λαϊκή και προλεταριακή πλευρά μπορεί να αποκαλυφθεί ότι ο πόλεμος του Αξονα, έρχεται σαν πόλεμος του φασιστικού μονοπώλιου απέναντι όχι κυρίως ενάντια στη φιλελεύθερη αστική τάξη, αλλά ενάντια στους λαούς.
Η επίθεση του κρατικού ναζιστικού τύπου μονοπώλιου μπορεί να αντιμετωπιστεί ολοκληρωτικά μόνο στα πλαίσια της προλεταριακής επανάστασης με την απαλλοτρίωσης από το λαό της περιουσίας του. Γιατί μόνο τότε θα σκιστεί ο λαϊκός μανδύας του φασισμού σαν δήθεν εκπροσώπου του λαού, ή σαν εκπροσώπου των μικρών αστών που είναι εχθροί του μεγάλου κεφάλαιου αλλά από τα δεξιά. Αυτός ο μανδύας μπορεί να μπερδεύει τις λαϊκές μάζες όσο δεν υπάρχει δικό τους μαζικό εργατικό κόμμα που θα σταθεί απέναντι στους νέους Χίτλερ και θα τους αντιμετωπίσει σε κάθε χώρα σε κάθε σημείο του πλανήτη από κάθε πλευρά. Σε κάθε τέτοια αντίσταση θα πρέπει επικεφαλής να είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο που βεβαίως αυτή τη φάση και ιδιαίτερα όσο δεν έχει συγκροτήσει τις δυνάμεις του πρέπει να φτιάχνει το αντιφασιστικό μέτωπο να ενώνεται με όλες τις δυνάμεις που είναι αντίθετες με την κτηνωδία του κρατικομονοπωλιακού φασιστικού κεφάλαιου. Πολεμώντας απέναντι σε αυτή τη κτηνωδία θα αναπτύσσει και τη θεωρία του και την γραμμή του και το κόμμα το ίδιο έτσι ώστε σαν επιστέγασμα της νίκης πάνω στο φασισμό που είναι αναπόφευκτη να έρθει και η δικιά του η επανάσταση. Το αντιφασιστικό μέτωπο δεν αντικαθιστά την επανάσταση. Απλα είναι μια μέθοδος για να την πλησιάζει. Δημιουργεί δηλαδή τους όρους για να αλλάξει τις συνειδήσεις, για να οδηγήσει δηλαδή τις μάζες μέσα από τις ίδιες τους τις εμπειρίες στη νέα σειρά σοσιαλιστικών επαναστάσεων.
Η εποχή που έρχεται είναι η εποχή «κόκκινη σημαία ενάντια σε κόκκινη σημαία».
Η φιλελεύθερη αστική τάξη αποδείχθηκε ανίκανη να νικήσει το φασισμό. Αντίθετα, στήριξε με ενθουσιασμό την παλινόρθωση του καπιταλισμού και την άσκηση της βίας της ρωσικής και της κινεζικής αστικής τάξης νέου τύπου πάνω στο ρώσικο και στο κινέζικο προλεταριάτο αντίστοιχα. Και βοήθησε αυτές τις αστικές τάξεις να γιγαντωθούν και να προχωρήσουν μέχρι του σημείου να κατασπαράξουν και την ίδια. Γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να ηγείται στον πόλεμο ενάντια στα τέρατα στα οποία η ίδια έδωσε τροφή. Είναι δηλαδή υποχρεωμένη είτε να αφήσει το προλεταριάτο να δυναμώσει πολιτικά για να δώσει εκείνο με συνέπεια τον αντιφασιστικό αγώνα, είτε να παραταχθεί δίπλα στους φασίστες εξ αιτίας του φόβου της για το προλεταριάτο και να συντριβεί μαζί τους.
Από την ώρα που ο πόλεμος άρχισε η νίκη θα είναι για την παγκόσμια εργατική τάξη. Οι πιο καλές πρωτομαγιές είναι μπροστά μας.