Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024

   

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Ο λαός της Αργεντινής αντιστέκεται στον αντισημιτικό φασισμό και στον Άξονα Ρωσίας - Κίνας - Ιράν

 

Στις 18 του Γε­νά­ρη, ο Αρ­γε­ντι­νός ει­σαγ­γε­λέ­ας Αλ­μπέρ­το Νι­σμάν, ο οποί­ος ε­ρευ­νού­σε την υ­πό­θε­ση του πο­λύ­νε­κρου χτυ­πή­μα­τος στην Ισ­ρα­η­λι­νο-Αργε­ντι­νι­κή Έ­νω­ση στο Μπουέ­νος Ά­ι­ρες το 1994 και την ε­μπλο­κή της προ­έ­δρου της Αρ­γε­ντι­νής, Κρι­στί­να Φερ­νά­ντες ντε Κίρ­χνερ στη συ­γκά­λυ­ψη του ρό­λου του Ι­ράν, βρέ­θη­κε νε­κρός στο δια­μέ­ρι­σμά του.

 

Μί­α η­μέ­ρα με­τά, τη Δευ­τέ­ρα 19 του Γε­νά­ρη, ή­ταν προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη η κα­τά­θε­σή του ει­σαγ­γε­λέ­α σε ε­πι­τρο­πή του αρ­γε­ντί­νι­κου Κο­γκρέ­σου, ό­που θα τεκ­μη­ρί­ω­νε τις κα­τη­γο­ρί­ες του, τό­σο κα­τά της Κίρ­χνερ ό­σο και κα­τά του υ­πουργού Ε­ξω­τε­ρι­κών, Χέ­κτορ Τί­μερ­μαν.

Το τε­λευ­ταί­ο του μή­νυ­μα, το ο­ποί­ο ε­στά­λη σε συγ­γε­νείς του α­πό το κι­νη­τό του την η­μέ­ρα της δο­λο­φο­νί­ας του, έ­λε­γε: “Εί­μαι κα­λύ­τε­ρα α­πό πο­τέ και αρ­γά ή γρή­γο­ρα η α­λή­θεια θα νι­κή­σει”. Ο Νι­σμάν ή­ταν Αρ­γε­ντί­νος ε­βραί­ος και ζού­σε τα τε­λευ­ταί­α 10 χρό­νια υ­πό συ­νεχείς α­πει­λές για τη σω­μα­τι­κή του α­κε­ραιό­τη­τα και τη ζω­ή του. 

Ε­νώ οι αρ­χές του νε­ο­πε­ρο­νι­στι­κού, σο­σιαλ­φα­σι­στι­κού κα­θε­στώ­τος της Αρ­γε­ντι­νής πή­γα­νε να κου­κου­λώ­σου­νε στα γρή­γο­ρα την υ­πό­θε­ση, λέ­γο­ντας ό­τι “δεν υ­πάρ­χουν στοι­χεί­α ε­γκλη­μα­τι­κής ε­νέρ­γειας” κι ό­τι πρό­κει­ται δήθεν για αυ­το­κτο­νί­α, η κα­τά­στα­ση βρο­μού­σε α­πό χι­λιόμετρα κι έ­τσι η α­φήγη­ση της Κίρ­χνερ άλ­λα­ξε σχε­δόν α­μέ­σως: ο ει­σαγ­γε­λέ­ας έ­γι­νε “ε­νερ­γού­με­νο σκο­τει­νών δυ­νά­με­ων”, οι ο­ποί­ες τά­χα τον εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν και με­τά τον σκότω­σαν, τά­χα για να “ε­νο­χο­ποι­ή­σουν” το “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό” κα­θε­στώς, που έ­χει κά­νει την Αρ­γε­ντι­νή έ­ναν α­πό τους κα­λύ­τε­ρους φί­λους του Ά­ξο­να Ρω­σί­ας - Κί­νας - Ι­ράν στη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή.

Ό­μως, ε­πει­δή η Αρ­γε­ντι­νή δεν εί­ναι Ελ­λά­δα να έ­χει για “α­ντι­πο­λί­τευ­ση” στο σο­σιαλ­φα­σι­σμό Σα­μα­ρά­δες, Βε­νι­ζέ­λους και ρώ­σι­κα “Πο­τά­μια”, ο λα­ός της και σε έ­να βαθ­μό και η μη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση σή­κω­σαν το γάντι: δια­δη­λώ­σεις ά­να­ψαν α­μέ­σως, με πρω­το­πορί­α τους ε­βραί­ους και τους δη­μο­κρά­τες της χώ­ρας, με κο­ρυ­φαί­α ε­κεί­νη η ο­ποί­α διορ­γα­νώ­θη­κε στις 18 Φε­βρουα­ρί­ου, α­κριβώς έ­ναν μή­να με­τά τη δο­λο­φο­νί­α του έ­ντι­μου δι­κα­στι­κού. Επρό­κει­το για μια “πο­ρεί­α σιω­πής” στη μνή­μη του Νι­σμάν, στην ο­ποί­α έ­λα­βαν ε­νεργά μέ­ρος και πολ­λοί εν ε­νερ­γεί­α δι­κα­στι­κοί της χώ­ρας και μά­λι­στα ως βασι­κοί διορ­γα­νω­τές. Αυ­τό ε­πί­σης θα ή­ταν α­δια­νό­η­το στην Ελ­λά­δα ό­που η πλειο­ψη­φί­α του Α­ρεί­ου Πά­γου ψή­φι­σε υ­πέρ του να­ζί Πλεύ­ρη.

Ο ει­σαγ­γε­λέ­ας Χε­ράρ­ντο Πο­γι­σί­τα, ο ο­ποί­ος α­νέ­λα­βε τον φά­κε­λο της υ­πό­θε­σης που κό­στι­σε τη ζω­ή του Νι­σμάν, δε­σμεύ­θη­κε να συ­νε­χί­σει την έ­ρευ­να του προ­κα­τό­χου του και να ο­δη­γή­σει κυ­βερ­νητι­κούς α­ξιω­μα­τού­χους ακό­μη και στο δι­κα­στή­ριο, ε­άν α­πο­δει­χτεί η συμ­με­το­χή τους στη συ­γκά­λυ­ψη του ι­ρα­νι­κού φα­σι­στι­κού - α­ντι­ση­μι­τι­κού ε­γκλή­μα­τος. Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρ­γεντι­νής χα­ρα­κτή­ρι­σε προ­κλη­τι­κά την α­πό­φα­σή του ως “δι­κα­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα”.

Η σο­σιαλ­φα­σί­στρια πρό­ε­δρος μά­λι­στα δη­μο­σί­ευ­σε α­μέ­σως διά­ταγ­μα με το ο­ποί­ο δια­λύ­ει τις - προ­φα­νώς μη ε­λεγ­χό­με­νες α­πό την ί­δια- υ­πη­ρε­σί­ες πλη­ρο­φο­ριών της χώ­ρας και τις α­ντι­θι­στά με μια νέ­α υ­πη­ρε­σί­α, τυ­πι­κά υ­πό τον έ­λεγ­χο της δι­καιο­σύ­νης, ου­σια­στι­κά ό­μως υ­πό τον δι­κή της προσω­πική, δι­κτα­το­ρι­κή ε­ξου­σί­α.

Ο δάκτυλος των μουλάδων

Η Ορ­γά­νω­ση του Ι­σλα­μι­κού Τζι­χά­ντ, σι­ι­τι­κή ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κή ορ­γάνω­ση που δρού­σε στο νό­τιο Λί­βα­νο με ι­ρα­νι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και στή­ρι­ξη τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, εί­χε χτυ­πή­σει στις 17 Μαρ­τί­ου 1992 την πρε­σβεί­α του Ισ­ρα­ήλ στο Μπουέ­νος Ά­ι­ρες, α­φή­νο­ντας πί­σω της 29 νεκρούς και 242 τραυ­μα­τί­ες. Το δε πλήγμα στην Ισ­ρα­η­λι­νο-Αρ­γε­ντι­νι­κή Έ­νω­ση που ε­ρευ­νού­σε ο Νι­σμάν, με τους 85 νεκρούς και 300 τραυ­μα­τί­ες, στις 18 Ιου­λί­ου του 1994, σύμ­φω­να με ό­λα τα στοι­χεί­α, ή­ταν ορ­γανω­μέ­νο α­πό την Τε­χε­ρά­νη και το διεκ­πε­ραί­ω­σαν σι­ί­τες ι­σλα­μο­φα­σί­στες της λι­βα­νι­κής Χεζ­μπο­λάχ.

Η δι­καιο­σύ­νη της Αρ­γε­ντι­νής, με­τά α­πό χρό­νια ε­ρευ­νών που εί­χαν κα­θυ­στε­ρή­σει α­δι­καιο­λό­γη­τα, κα­τη­γό­ρη­σε και ε­πι­σή­μως το Ι­ράν για τη δεύ­τερη και με­γα­λύ­τε­ρη ε­πί­θε­ση του 1994, η ο­ποί­α, σύμ­φω­να με την έ­ρευ­να, έ­γι­νε σε αντί­ποι­να για την τό­τε α­πό­φα­ση της λα­τι­νο­αμερι­κα­νι­κής χώ­ρας να στα­ματή­σει να πα­ρέ­χει στην Τε­χε­ρά­νη πυ­ρη­νι­κά υ­λι­κά και τε­χνο­λο­γί­α αιχ­μής.

Ορ­γα­νω­τής της ε­πί­θε­σης ή­ταν ο α­ξιω­μα­τού­χος των Φρου­ρών της Ε­πανά­στα­σης του Ι­ράν (των ι­ρα­νι­κών ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κών SS, που δρούν δί­πλα και πα­ράλ­λη­λα με τον ι­ρα­νι­κό στρα­τό) Αχ­μά­ντ Βα­χί­ντι, ο ο­ποί­ος δια­τέ­λε­σε αρ­γότε­ρα, με­τα­ξύ 2009 και 2013, υ­πουρ­γός Ά­μυ­νας της κυβέρ­νη­σης του Αχ­μα­ντι­νε­τζά­ντ.

Οι Αργεντίνοι σοσιαλφασίστες συγκαλύπτουν

Η α­πό­δει­ξη της συ­νε­νο­χής του αρ­γε­ντί­νι­κου κα­θε­στώ­τος υ­πό την Κίρχνερ με τους φο­νιά­δες της Τε­χε­ρά­νης εί­ναι διτ­τή: αφ’ ε­νός, τον Ια­νουά­ριο του 2013, υ­πέ­γρα­ψαν με την κυ­βέρ­νη­ση των μου­λά­δων του Ι­ράν “μνη­μό­νιο συ­νερ­γασί­ας για την α­να­κά­λυ­ψη της α­λή­θειας για την ε­πί­θε­ση”. Ό­πως εί­χε σχο­λιάσει τό­τε η Α­με­ρι­κα­νι­κή Ε­βρα­ϊ­κή Ε­πι­τρο­πή, “αυ­τό ι­σο­δυ­να­μεί με υ­πο­γρα­φή μνημο­νί­ου με τη χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α για την α­να­κά­λυ­ψη της α­λή­θειας για τη Νύχτα των Κρυ­στάλ­λων”.

Αφ ‘ε­τέ­ρου, η Κίρ­χνερ πέ­τυ­χε τη διά­σπα­ση των οι­κο­γε­νειών των θυ­μάτων και των πο­λυά­ριθ­μων ορ­γα­νώ­σε­ών τους, δε­χό­με­νη στο προ­ε­δρι­κό μέ­γα­ρο και κά­νο­ντας α­βρό­τη­τες μό­νο στους συγ­γε­νείς ε­κεί­νους που ή­ταν δια­τε­θειμέ­νοι να δε­χτούν τη γραμ­μή της συ­νερ­γα­σί­ας με το Ιράν, που δια­φω­νού­σαν με την έ­ρευ­να του ει­σαγ­γε­λέ­α Νι­σμάν και που ή­ταν ε­πί­σης έ­τοι­μοι να δε­χθούν ό­τι τό­σο η έ­ρευ­να σαν τέ­τοια ό­σο και οι α­ντι­δρά­σεις με­τά τη δο­λο­φο­νί­α του ει­σαγ­γε­λέ­α ή­ταν τά­χα “πο­δη­γε­τη­μέ­νες α­πό την α­ντι­πο­λί­τευ­ση για μι­κροπο­λι­τι­κούς λό­γους”.

Η έ­ρευ­να του Νι­σμάν ή­ταν τό­σο ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νη και φτά­νει τό­σο βα­θιά στο πα­ρελ­θόν, που κά­νει λό­γο για τρο­μο­κρα­τι­κό δί­κτυο υ­πό την η­γε­μονί­α και ορ­γά­νω­ση του Ι­ράν, στη­μέ­νο ή­δη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του ’80, το ο­ποί­ο δια­θέτει ε­πι­χει­ρη­σια­κούς βρα­χί­ο­νες σε Αρ­γε­ντι­νή, Βρα­ζι­λί­α, Πα­ρα­γουά­η, Χι­λή, Κο­λομ­βί­α, Γου­ϊ­ά­να, Τρί­νι­ντα­ντ - Το­μπά­γκο και Σου­ρι­νάμ.

Η Κίρχνερ με τον Άξονα, ο λαός με την ανεξαρτησία

Η Κίρ­χνερ, με πρό­σχη­μα την πρό­σφα­τη δια­μά­χη της με τα funds των Η­ΠΑ, υπο­στή­ρι­ξε  - μέ­σω α­πο­χής -  στη Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση του Ο­Η­Ε τη ρω­σι­κή προ­σάρ­τηση της ου­κρα­νι­κής Κρι­μαί­ας, έ­χει κά­νει ή­δη την Κί­να τον ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ε­μπο­ρι­κό ε­ταί­ρο της Αρ­γε­ντι­νής, ε­νώ η Ρωσία την υ­πο­στή­ρι­ξε - α­νέ­ξο­δα - στη δια­μά­χη της με τη Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α για τα νη­σιά Μαλ­βί­δες - Φό­κλα­ντς.

Η Μό­σχα έ­χει χω­θεί ή­δη βα­θιά στην πυ­ρη­νι­κή ε­νέρ­γεια, στα ο­ρυ­χεία και στα υ­δρο­η­λε­κτρι­κά της Αρ­γε­ντι­νής, με τους Πού­τιν - Κίρ­χνερ να μι­λούν για “στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χί­α” των χω­ρών τους. Με­τά την Κού­βα, τη Νι­κα­ρά­γουα, τη Βε­νε­ζουέ­λα, τη Βο­λι­βί­α, τον Ι­ση­με­ρι­νό και την Ου­ρου­γουά­η, σε με­γά­λο βαθ­μό και τη Βρα­ζι­λί­α, ο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός έ­χει κερ­δί­σει άλ­λη μια βά­ση στην πά­λαι πο­τέ “αυ­λή” του α­με­ρι­κά­νι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού.

Ω­στό­σο, η α­ντί­στα­ση του λα­ού της Αρ­γε­ντι­νής στη βρό­μι­κη πρόσ­δεση της χώ­ρας στο νε­ο­χι­τλε­ρι­κό Ά­ξο­να των α­να­το­λι­κών φασι­σμών, σε συν­δυασμό με τις α­ντι­στά­σεις τμή­μα­τος της ί­διας της αρ­γε­ντί­νι­κης α­στι­κής τά­ξης, δεί­χνουν ό­τι ο δρό­μος των σο­σιαλ­φα­σι­στών δεν εί­ναι στρω­μέ­νος με ρο­δοπέ­τα­λα.

Η Αρ­γε­ντι­νή εί­ναι μια α­να­πτυγ­μέ­νη χώ­ρα του Τρί­του Κό­σμου κι έ­χει τη φυ­σι­κή τά­ση για κρα­τι­κή α­νε­ξαρ­τη­σί­α, ό­πως και ο λα­ός της για ε­θνι­κή λευ­τεριά. Το αρ­νη­τι­κό πα­ρά­δειγ­μα του κου­βα­νι­κού κά­τερ­γου, που έ­συ­ρε στη λά­σπη τις πα­ρα­κα­τα­θή­κες της δί­και­ης ε­πα­νά­στα­σης του 1956-1959, κα­θώς και η βα­θιά κρί­ση του μι­σο­δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος Τσά­βες - Μα­δού­ρο στη Βε­νε­ζουέ­λα, δεί­χνουν στους Αρ­γε­ντί­νους τι πρέ­πει να α­πο­φύ­γουν και τους ο­δη­γούν α­ντικει­με­νι­κά στη στρά­τα του δη­μο­κρα­τι­κού, πα­τριω­τι­κού α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κού α­γώ­να.