Η δυσκολία της δεν είναι δυσεξήγητη. Πνιγμένη στον οικονομισμό της και στην απαράβατη για την ίδια θεωρία της ότι οι ΗΠΑ και γενικά η Δύση «κέρδισε» τον «Ψυχρό Πόλεμο» με τον «κομμουνισμό» και πιο συγκεκριμένα με τη Ρωσία, η διανόηση αυτή, καθώς και οι ταλαντούχοι δημοσιογράφοι της, μπορούν να δεχτούν ότι ένας υπεραντιδραστικός τσαρλατάνος δε δίστασε να παίξει με μια μεγάλη ξένη δύναμη προκειμένου να διευκολυνθεί στο να γίνει αρχηγός του κράτους, με τίποτα όμως δεν μπορούν να δεχτούν ή να κατανοήσουν ότι όχι απλώς δέχτηκε αυτή τη βοήθεια, αλλά διεκπεραιώνει και την εξωτερική πολιτική αυτής της δύναμης, προδίδοντας όχι απλώς τα ιμπεριαλιστικά, αλλά και τα αμιγώς εθνικά συμφέροντα της ίδιας του της χώρας.
Γι’ αυτή τη διανόηση, η οικονομικά «ανίσχυρη» Ρωσία με ΑΕΠ μικρότερο της Βραζιλίας και λίγο μεγαλύτερο από της Ισπανίας και της Νότιας Κορέας μπορεί μεν να έχει έναν φασίστα δολοφόνο αρχηγό που σκοτώνει δημοσιογράφους και αντιφρονούντες, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να παραβγεί στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη οικονομία και τον μεγαλύτερο στρατό του πλανήτη, ακόμα κι αν ο Αμερικάνος πρόεδρος έχει μια βρώμικη ιστορία φιλοπουτινισμού.
Αντίθετα, ένα συνειδητό προλεταριακό απόσπασμα, που δεν είναι πνιγμένο στον ιδεαλισμό και τη μεταφυσική, και μπορεί να βλέπει πιο καθαρά τη διάταξη των δυνάμεων, μπορεί με πολύ πιο καθαρή ματιά, ακόμη κι από μια μικρή χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης (που συμβαίνει βέβαια πάντως να είναι άγρια βασανισμένη από τη ρώσικη διείσδυση), να βλέπει καλύτερα από τους καλοπληρωμένους θεωρητικούς της μονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ, ακόμη και του λιγότερο αντιδραστικού τμήματός της, τον ρόλο που ήρθε να παίξει ο φασίστας, ρατσιστής και μισογύνης παλιάτσος που εγκατέστησε ο Πούτιν στον Λευκό Οίκο: ρόλος του δεν είναι να οδηγήσει απευθείας τις ΗΠΑ στην αγκαλιά της Ρωσίας ή να ευνοήσει σκανδαλωδώς τον Πούτιν σε διμερείς επαφές και διαπραγματεύσεις, αλλά κυρίως να στείλει στο πλευρό του άξονα Ρωσίας - Κίνας όσο το δυνατό μεγαλύτερο μέρος των χωρών του Τρίτου Κόσμου, δημοκρατικών ή φασιστικών (σε εσωτερικό επίπεδο) και, σε όσο βαθμό αυτό είναι δυνατό, και του Δεύτερου Κόσμου (Ευρώπη, Ιαπωνία, Καναδάς, Ωκεανία).
Αυτό δηλαδή που η οικονομίστικη αντιεπιστημονική παγκόσμια θεωρία της «νεοφιλελεύθερης, παγκοσμιοποιητικής δυτικής μονοκρατορίας» κάνει αδιάλειπτα από το 1990 όσον αφορά τις γενικά φτωχές και λαϊκές μάζες, δηλαδή να τις «διδάσκει» ότι, αν και η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι τέλειες, πρέπει να τις υποστηρίζουμε και να συμμαχούμε μαζί τους ως «αντίβαρο» στον «δυτικό παντοκράτορα» που έχει το κεφάλι του στην Ουάσινγκτον, ο Τραμπ το ολοκληρώνει στέλνοντας ολόκληρες κρατικές ηγεσίες και χώρες να διαβάζουν τον πλανήτη μέσα από αυτό το διαστρεβλωτικό πρίσμα. Πώς το κάνει αυτό ο Τραμπ; Με την τραμπούκικη, φαινομενικά μόνο σπασμωδική και αντιφατική πολιτική του κυρίως έναντι των ως χθες συμμάχων των ΗΠΑ αλλά και αντιπάλων, επιτίθεται σε αυτές τις χώρες και τις οδηγεί από αντίθεση στις ΗΠΑ να παρατάσσονται η μια μετά την άλλη με τους νέους χίτλερ, δηλαδή με τον πολεμικό νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας. Ακριβώς έτσι η χιτλερική Γερμανία αξιοποιούσε αλλά και όξυνε όσο μπορούσε τις αντιθέσεις των αποικιακών και μισοαποικιακών χωρών ενάντια στις ιμπεριαλιστικές Αγγλία και Γαλλία και καλούσε αυτούς τους λαούς να σταθούν δίπλα της για να αντιμετωπίσουν τάχα τον τότε οικονομικά κυρίαρχο αγγλικό ιμπεριαλισμό. Με αυτόν τον τρόπο ο Τραμπ, με ιδιαίτερη φροντίδα μάλιστα, προχωρά σήμερα και το παλιό όνειρο της μπρεζνιεφικής σοσιαλιμπεριαλιστικής Μόσχας για το λεγόμενο «ντεκουπλάζ», δηλαδή να χάσει η Ευρώπη, που στρατιωτικά μπροστά στη Ρωσία είναι ένας διασπασμενος νάνος, τη δυνατότητα να καλυφθεί απέναντί της από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Το μόνο που κάνει βέβαια ο Τραμπ, όπως πριν από αυτόν οι ρωσόφιλες προεδρίες Ομπάμα και Κλίντον, είναι να χρησιμοποιεί την στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για προβοκατόρικες επεμβάσεις στον τρίτο κόσμο και έτσι να απομονώνει περισσότερο την Ευρώπη από αυτόν. Αυτό συμβαίνει σήμερα, όπως θα δούμε παρακάτω, κυρίως με τις αμερικανονατοϊκές επεμβάσεις στη Συρία υπέρ του ΡΚΚ.
Όλη η προεδρία Τραμπ είναι, πιο απλά, μια ατελείωτη προβοκάτσια όχι μόνο και όχι κυρίως ενάντια στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά πρώτιστα ενάντια στη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία και την κρατική αυτοτέλεια των χωρών του Τρίτου και του Δεύτερου Κόσμου, από τον αραβικό κόσμο και τη νοτιοανατολική Ασία, μέχρι την ανατολική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, προς όφελος των Πούτιν - Σι.
Δεν υπάρχει ούτε ένα ζήτημα διεθνούς ενδιαφέροντος στο οποίο ο Τραμπ να μην έχει κινηθεί σε αυτή την απαράβατη για τον ίδιο (στην ουσία για τα αφεντικά του στη Μόσχα) γραμμή, παρά τις αντιστάσεις που συναντάει τόσο από το Δημοκρατικό Κόμμα, όσο και (λιγότερο όσο περνάει ο καιρός) από την δευτερεύουσα, πολιτικά φιλελεύθερη - αστικοδημοκρατική (αν και επίσης μυωπική) πλευρά των Ρεπουμπλικανών, που δέχτηκε σκληρό χτύπημα με τον θάνατο του ΜακΚέιν.
Αίγυπτος
Ο Τραμπ ξεκίνησε την πορεία του ως εκλεγμένος τότε πρόεδρος των ΗΠΑ (πριν αναλάβει επισήμως καθήκοντα), συνομιλώντας με τον χασάπη δικτάτορα της Αιγύπτου Σίσι, ο οποίος ως “κοσμικός”, είχε κατασφάξει την τριτοκοσμική «Μουσουλμανική Αδελφότητα», μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της χώρας Μόρσι (τον οποίο φέτος σκότωσε ουσιαστικά μέσα στη φυλακή, λόγω σκληρών συνθηκών κράτησης). Ο Σίσι έχει σταθεί νεκροθάφτης και της συριακής αντιρώσικης αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης, καθώς έμμεσα πλην σαφώς αποκατάστησε σχέσεις με τον επίσης «κοσμικό» χασάπη ομόλογό του, Άσαντ της Συρίας και έκοψε, ήδη από το 2013, τις σχέσεις με τη συριακή πατριωτική αντιπολίτευση. Είναι επίσης ένας ανοικτός ρωσόφιλος, έχοντας αναπτύξει εκτεταμένη στρατιωτική συνεργασία με τη Ρωσία, ενώ βρίσκεται, με τη μάσκα του «δυτικού», σε άξονα με την ρωσόδουλη Ελλάδα, την έξαλλα ρωσόφιλη Κύπρο και τον αντιδραστικό σωβινιστή Νετανιάχου κατά του Ερντογάν, σπρώχνοντας και τον τελευταίο στην αγκαλιά της Μόσχας.
TPP - νοτιοανατολική Ασία
Με το που ανέλαβε καθήκοντα, ο Τραμπ απέσυρε τις ΗΠΑ από τo Σύμφωνο Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού (TPP), συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που ενώνει γενικά ανεξάρτητες από τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό (με την εξαίρεση σε έναν βαθμό του Βιετνάμ) χώρες της αμερικανικής ηπείρου, της Ωκεανίας και της νοτιοανατολικής Ασίας, καθώς και την Ιαπωνία. Η συμφωνία ενίσχυε την ενότητα των ΗΠΑ με τις συγκεκριμένες χώρες ενάντια στο κινεζικό ντάμπινγκ και αποτελούσε πρακτικά φράγμα ενάντια στις ηγεμονιστικές επιδιώξεις του σοσιαλιμπεριαλιστικού Πεκίνου στην ευρύτερη περιοχή Ασίας - Ειρηνικού, οι οποίες ακόμη εκφράζονται περισσότερο με τον οικονομικό παρά με τον στρατιωτικό επεκτατισμό (αν και ο τελευταίος αρχίζει σιγά σιγά, με τη βοήθεια της Ρωσίας, να γιγαντώνεται επίσης). Η απόσυρση των ΗΠΑ δεν «σκότωσε» τη συμφωνία, αλλά την αποδυνάμωσε σοβαρά και έπεισε σειρά χωρών ότι η υποταγή ή έστω οι παραχωρήσεις στην Κίνα είναι αναπόφευκτες, δεδομένου ότι πίσω τους δεν υπάρχει το «γεωπολιτικό» βάρος των ΗΠΑ. Οι αγαστές σχέσεις του Τραμπ, τέλος, με τον λούμπεν δολοφόνο, σοσιαλφασίστα βασανιστή και θαυμαστή του Πούτιν πρόεδρο Ντουτέρτε των Φιλιππίνων, ο οποίος ανέτρεψε όλη την αντικινεζική γραμμή του προκατόχου του, Ακίνο, στο ζήτημα της Θάλασσας της Νότιας Κίνας, δίνει ανάγλυφα το μέγεθος του πουλήματος από πλευράς του κάθε αντισοσιαλιμπεριαλιστικής τάσης στην ευρύτερη αυτή περιοχή.
Ελεύθερο Εμπόριο - Κίνα
Το πετράδι στο «στέμμα» του Τραμπ για να πείσει ότι κι αυτός, σε τελική ανάλυση, είναι ένας αντισοσιαλιμπεριαλιστής, είναι ο «εμπορικός πόλεμος» τον οποίο έχει ξεκινήσει με την Κίνα εδώ και έναν χρόνο. Η ουσία εδώ είναι ότι ο πόλεμος με την Κίνα είναι το πρόσχημα, το προπέτασμα καπνού ουσιαστικά, προκειμένου ο Τραμπ να ανοίξει πόλεμο με παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως ο Καναδάς και το Μεξικό, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς δεν κάνει καμία διάκριση, κατηγορώντας τους πάντες συλλήβδην ότι «ρίχνουν» τις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Έτσι δεν δημιουργεί ουσιαστικά καμία γενική συνείδηση στην αστική τάξη, αλλά και στον αμερικάνικο λαό ότι η Κίνα έχει ένα εντελώς ξεχωριστό αντιδραστικό χαρακτήρα έναντι των δημοκρατικών χωρών της βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης, καθώς καθόλου δεν χτυπά τον αντιδραστικό αντεργατικό μοντέλο της με τη βία συμπίεσης του εργατικού κόστους μέσω της σκληρής κρατικοφασιστικής διχτατορίας. Μάλιστα ο ίδιος με κάθε τρόπο κάνει κατανοητό ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα, πολύ περισσότερο θαυμάζει τον κρατικοφασιστικό αυταρχισμό και θα προτιμούσε, αν δεν τον εμπόδιζε το αρκετά αναπτυγμένο σύστημα δημοκρατικών (για τα διάφορα τμήματα της αστικής τάξης βέβαια και όχι για τον λαό) δικλείδων ασφαλείας των ΗΠΑ, να κυβερνούσε με ανάλογο τρόπο. Έτσι ο Τραμπ σπρώχνει την Ευρώπη σε συνεργασία με την Κίνα για την «υπεράσπιση του ελεύθερου εμπόριου» από τον «κήρυκα του εμπορικού προστατευτισμού και της οπισθοδρόμησης» έναντι της παγκοσμιοποίησης Τραμπ. Εννοείται ότι σε αυτή τη γραμμή οι διάφοροι ρωσόφιλοι ή και ρωσόδουλοι εντός του μηχανισμού της Κομισιόν, της γερμανικής κυβέρνησης κλπ. τύπου Γιούνκερ, Μέρκελ, Μογκερίνι, Βεστάγκερ κάνουν «πάρτι», συσφίγγοντας τους δεσμούς με το Πεκίνο και εμποδίζοντας όσο μπορούν αντιντάμπινγκ μέτρα ενάντια στους Κινέζους αντεργάτες μονοπωλιστές.
Κλιματική Αλλαγή
Το δεύτερο χτύπημα, που εντάσσεται στην ίδια γραμμή με το προηγούμενο σημείο, ήταν η επιθετική αποχώρηση του Τραμπ από τη συμφωνία του Παρισιού για την αντιμετώπιση του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, το οποίο ο πουτινικός πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρεί εξ ολοκλήρου «κατασκευασμένο» και άνευ σημασίας. Σαν ΟΑΚΚΕ έχουμε χτυπήσει κι εμείς σταθερά εδώ και τρεις δεκαετίες τον οικολογικό μεσαίωνα, που είτε σαν συνειδητό σαμποταριστικό τσιράκι του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού είτε σαν μικροαστική καθυστέρηση, έχει αναγάγει κάθε παραγωγή, κάθε τεχνολογική πρόοδο, κάθε βιομηχανική επέκταση και υπέρβαση της μικρής, διεσπαρμένης και καθυστερημένης παραγωγής προς όφελος της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφάλαιου ως τάχατες «περιβαλλοντικό έγκλημα». Ο Τραμπ όμως δεν χτυπάει τους οικοαντιδραστικούς από αυτή την πλευρά (ανοίγοντας την παγκόσμια επιστημονική συζήτηση για το ζήτημα του θερμοκηπίου), αλλά χτυπάει κάθε επιστημονικό προβληματισμό για ηπιότερες προς το περιβάλλον ενεργειακές και παραγωγικές εκμεταλλεύσεις και ευνοεί έτσι έμμεσα την Κίνα, που ενώ εμφανίζεται να στηρίζει τις συμφωνίες για το κλίμα, πάντα παραπονιέται ότι η Δύση εκβιομηχανίστηκε πριν δύο αιώνες και τώρα θέλει, με περιβαλλοντικά προσχήματα, να της βάζει εμπόδια στη δική της βιομηχανική άνθηση (σ.σ. τουλάχιστον η υπερέμφαση που δίνεται στο ζήτημα του θερμοκηπίου αποτελεί πραγματικό θέμα σχετικά με την ανάπτυξη και δημοκρατικών χωρών στον Τρίτο Κόσμο, που όμως δεν χωράει στο πλαίσιο τούτου του άρθρου). Κι εδώ οι ρωσόδουλοι και οι κινεζόφιλοι της ΕΕ έτρεξαν να φτιάσουν το μέτωπο Ευρώπης - Κίνας κατά των «έξαλλων τραμπικών ΗΠΑ», ενώ ο Πούτιν, που επίσης δεν πολυεμφανίζεται ως οικολόγος και μάλιστα κυνηγάει πραγματικούς περιβαλλοντιστές στη Ρωσία, παίζει το ρόλο του «ουδέτερου κέντρου».
Ισραήλ - Ιερουσαλήμ
Έχουμε ξεσκεπάσει εκτεταμένα, με αρθρογραφία, τον προβοκατόρικο χαρακτήρα της εμφάνισης του Τραμπ ως του μεγαλύτερου φίλου του Ισραήλ και του μαχητικού αντι-αντισημίτη, ειδικά μάλιστα στον βαθμό που αυτός επιδοκιμάζει και ενισχύει όχι τη θετική πλευρά της αντίστασης του Ισραήλ στους ισλαμοναζήδες της Χαμάς και άλλων ρωσόδουλων και ιρανόδουλων συμμοριών στην Παλαιστίνη (Ισλαμική Τζιχάντ), αλλά την αντιδραστική επεκτατική, καταπιεστική ενάντια στο παλαιστινιακό έθνος πλευρά του Ισραήλ, με τους εποικισμούς και την προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ, που είναι παλαιστινιακό έδαφος. Η κίνηση αυτή σπρώχνει αντικειμενικά και σε ασύλληπτες διαστάσεις όλο τον αραβικό κόσμο - ιδιαίτερα τις λαϊκές μάζες του - στον αντιδραστικό, αντισημιτικό και πολιτιστικά αντιδυτικού τύπου αντιαμερικανισμό και κάνει δύσκολη έως αδύνατη οποιαδήποτε συμπαράταξη Άραβα ή και ευρύτερα μουσουλμάνου ηγέτη με τη Δύση προς ανάσχεση της Μόσχας ή του ρωσόδουλου ισλαμοφασισμού. Στο βάθος, ο Τραμπ μαζί με τον ρωσόφιλο υπεραντιδραστικό Νετανιάχου, σκάβουν το λάκκο του εβραϊκού κράτους - καταφύγιου, ακριβώς τη στιγμή που το εμφανίζουν προβοκατόρικα να βρίσκεται στο απόγειο της δύναμής του και δίνουν στον λαό του αυτήν την καταστροφική ψευδαίσθηση ότι έχει δίπλα του και τις δύο υπερδυνάμεις.
Σερβία - Κόσοβο - διαμελισμός
Θυμίζουμε ότι ο Τραμπ έχει κι εδώ - τι έκπληξη! - ταυτόσημη γραμμή με τον διαχρονικό προστάτη του σέρβικου κανιβαλικού φασισμού, Πούτιν, υπέρ μιας εθνοκάθαρσης που θα δώσει στη Σερβία τις σερβοκατοικούμενες περιοχές του Κοσόβου και θα παραχωρήσει στο τελευταίο ορισμένους δήμους της καθ’ αυτό Σερβίας στον νότο (Κοιλάδα του Πρέσεβο), που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από Αλβανούς μειονοτικούς (https://bit.ly/2MiXuVr ). Στη λύση αυτή φαίνεται ευεπίφορος και ο σωβινιστής πρόεδρος του Κοσόβου και πρώην Ουτσεκάς, Θάτσι, τον οποίο ο Πούτιν πρόσφατα είχε διπλαρώσει σε διεθνή συνάντηση, πουλώντας του δήθεν «εκδούλευση» υπέρ του αλβανικού εθνικισμού. Πρόκειται, όπως έχουμε τονίσει, για γραμμή κτηνώδους ανατίναξης του πλανήτη, αλλαγής συνόρων σε εθνοεκκαθαριστική βάση, ανάφλεξης των Βαλκανίων, ουσιαστικής πρόσκλησης διάλυσης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας από τον αλβανικό σωβινισμό (αλλά και ανάλογων θεμάτων στο νότιο Μαυροβούνιο), οριστικής ανατίναξης της μισοκατεχόμενης από τους Σέρβους τσέτνικ Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, ανάμματος του μεγαλοβουλγάρικου σωβινισμού και γενικά σύνθημα σε κάθε εθνοεκκαθαριστή και αντιδραστικό σωβινιστή του πλανήτη να αρχίζει να χαράζει νέες, κόκκινες και αιματοποτισμένες γραμμές στο έδαφος.
Λιβύη - Χαφτάρ
Στο πλαίσιο της φιλοΣίσι και δήθεν «κοσμικής» και «αντιισλαμιστικής» γραμμής του, ο Τραμπ στηρίζει ανοιχτά και τον πραξικοπηματία επίδοξο διχτάτορα της Λιβύης Χαφτάρ, άλλο ένα ρώσικο άλογο που, σε περίπτωση που κατακτήσει - όπως φαίνεται - την εξουσία και καταλάβει την Τρίπολη από τους τριτοκοσμικούς, φιλοΕρντογάν ανεξαρτησιακούς «αραβοανοιξιώτες» που έχουν απομείνει εκεί ως κυβέρνηση εθνικής ενότητας, θα σφίξει ακόμη περισσότερο τα λουριά της ενεργειακής περικύκλωσης της Ευρώπης από όλες τις πλευρές. Δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ κανείς για να καταλάβει ότι ο ήδη άδικα στριμωγμένος στα σκοινιά από την μυωπική Δύση Ερντογάν και οι Λίβυοι φίλοι του, ακόμη και αν ηττηθούν από τον ρωσοΧαφτάρ, θα στρέφουν τα κύρια πυρά τους ενάντια στη Δύση, αφού τόσο ο προβοκάτορας Τραμπ, όσο και ο θλιβερός, υφεσιακός απέναντι στη Ρωσία Μακρόν (κυρίως λόγω της ανάγκης των γαλλικών μονοπωλίων της ενέργειας να βρίσκουν υδρογονάνθρακες σε χώρους όπου η Μόσχα έχει από στρατηγική επιλογή το πάνω χέρι) εμφανίζονται τελευταία εντελώς πιο ανοιχτά από τον Πούτιν ως σύμμαχοι του πραξικοπηματία Λίβυου στρατηγού, ενώ ο δικτάτορας του Κρεμλίνου πάντα θα εμφανίζεται ως μεσολαβητής, συμβιβαστής και εν πάση περιπτώσει όχι ως κύριος εχθρός οποιουδήποτε στρατοπέδου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Λιβύη υπέρ Χάφταρ, δίπλα στον ανοικτό φίλο της Μόσχας Σίσι, επεμβαίνουν αντιδραστικά και οι γενικά φιλοδυτικοί Σαουδική Αραβία και Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, όχι μόνο από το μένος τους ενάντια στην Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά με την έγκριση και την ώθηση Τραμπ.
Τουρκία - PKK -Συρία
Εδώ ο Τραμπ, συνεχίζοντας στα χνάρια του τάχα “σοσιαλφιλελεύθερου” Ομπάμα, έχει πραγματικά δημιουργήσει το ρώσικο αριστούργημά του. Αν η Τουρκία περάσει με τη Ρωσία η Ευρώπη θα είναι ξεκομμένη από την Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και τα πετρέλαια του Κόλπου, οπότε θα βρεθεί σε μεγάλο βαθμό πολεμικά ανοχύρωτη και πολιτικά διασπασμένη απέναντι στη ρώσικη υπερδύναμη. Το κέντρο βάρος της παγκόσμιας πολιτικής βρίσκεται σήμερα στην Τουρκία. Ο ρωσοκινούμενος προβοκάτορας ολοκλήρωσε την εγκατάλειψη της συριακής πατριωτικής και αντιιμπεριαλιστικής αντιπολίτευσης προς όφελος του PKK (στη Συρία PYD - YPG - SDF), ωθώντας και το μέτωπο Σαουδικής Αραβίας - Εμιράτων στην ίδια γραμμή, φέρνοντας το σε σύγκρουση με την Τουρκία. Παράλληλα, ολοκληρώνοντας την επίσης ομπαμική, βρώμικη γραμμή “εχθρός δεν είναι τόσο ο Άσαντ, όσο το ISIS”, έδωσε την ευκαιρία στον ρωσόδουλο μακελάρη και στους Ρώσους πάτρωνές του να ανακαταλάβουν τα δύο τρίτα του συριακού εδάφους, με το άλλο ένα τρίτο ουσιαστικά στα χέρια των οτσαλανικών σοσιαλφασιστών PKKδων, που είναι ρωσόδουλοι αλλά και τόσο οπορτουνιστές που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να υποδυθούν τους αμερικανόφιλους (κατά κάποιο τρόπο είναι σαν τους κνίτες που έχουν ντυθεί συριζαίοι). Η άμεση απειλή διαμελισμού της Τουρκίας που αποτελεί ένα ημικρατικό φασιστικό και επιθετικό PKK στα νότια σύνορά της κάνει έξαλλη την κυβέρνηση Ερντογάν. Αυτό σε συνδυασμό με την πλήρη απροθυμία των ΗΠΑ όχι μόνο να παραδώσουν στην Τουρκία τον αρχιφασίστα Γκιουλέν για να δικαστεί για το αιματηρό του πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016, αλλά και να αναγνωρίσουν ότι επρόκειτο για πραγματική απόπειρα πραξικοπήματος και όχι για «κόλπο του σουλτάνου για να ενισχύσει την εξουσία του», όπως ηλιθιωδώς επαναλαμβάνουν σοσιαλφασίστες και δήθεν «οξυδερκείς» φιλελεύθεροι στην Ελλάδα και στην ΕΕ, δυναμώνει τις αντιδυτικές διαθέσεις του τουρκικού λαού. Η Ρωσία, φυσικά, που είχε βαθιά εμπλοκή στο πραξικόπημα μέσω τόσο των ευρασιατιστών γκιουλενιστών, έχει κερδίσει σε μεγάλο βαθμό την καρδιά του Ερντογάν, καθώς ως από μηχανής θεός τον είχε έμμεσα και με μισόλογα προειδοποιήσει μέσω Ντούγκιν - Περιντσέκ για το τι θα συνέβαινε, αλλά και έκτοτε τού κάνει τον φίλο και σύμμαχο, σε όσο βαθμό ο πρόεδρος της Τουρκίας, αποκλεισμένος από τη Δύση, απομακρύνεται από αυτήν. Δίπλα σε όλα αυτά ο αντιδυτικισμός, ιδιαίτερα ο αντιευρωπαϊσμός, ενισχύονται στην Τουρκία από την πολιτική της Κύπρου και της Ελλάδας να χρησιμοποιήσουν το ζήτημα του φυσικού αερίου της Κύπρου όχι σαν μέσο για την προσέγγιση των δύο λαών στο νησί, αλλά σαν μοχλό για να οδηγήσουν την ΕΕ σε μετωπική πολιτική ρήξη με την Τουρκία, προσφέροντας την στο πιάτο του Πούτιν, για να την οδηγήσουν δηλαδή σε στρατηγική αυτοκτονία.
Σε αυτό το πλαίσιο ο Τραμπ, που δεν κρύβει τη συμπάθειά του προς τον Πούτιν όπως σε όλες τις περιπτώσεις που εξετάζουμε σε αυτό το άρθρο, υποδύεται στα τριτοκοσμικά θύματά του τον «ενδιάμεσο» ή και τον φίλο τους, δηλαδή τον άνθρωπο που θέλει να βοηθήσει αλλά πιέζεται και εμποδίζεται από το «βαθύ φιλελεύθερο παγκοσμιοποιητικό κατεστημένο» των «γερακιών» της Ουάσινγκτον. Όποτε τα τριτοκοσμικά αυτά θύματα κινούνται προς τη Ρωσία, είτε από πεποίθηση είτε από ανάγκη (όπως ο Ερντογάν), ο Τραμπ δεν τα ψέγει, αλλά τα δικαιώνει, ψιθυρίζοντάς τους «δεν φταίτε εσείς, ο επεμβατικός ομπαμισμός και οι αντίπαλοί μου εντός ΗΠΑ με τη γραμμή τους σας οδηγούν εκεί». Είναι ακριβώς αυτό που δήλωσε ο παλιάτσος της Ρωσίας για την προμήθεια των S400 από πλευράς Τουρκίας, όταν ανακοίνωσε, «ιδιαίτερα λυπημένος», ότι θα πρέπει να αποκλείσει τους Τούρκους από τα F35, οδηγώντας τους έτσι στο να αγοράσουν τα Σουχόι της Ρωσίας και να κάνουν ένα ακόμη βήμα για ντε φάκτο έξοδο από το NATO.
Σαουδική Αραβία
Από τη στιγμή που την πραγματική εξουσία στη Σαουδική Αραβία την ανέλαβε ο πρίγκιπας διάδοχος Μοχάμαντ Μπιν Σαλμάν, ασκώντας ουσιαστικά διχτατορία όχι μόνο στη χώρα όπως οι προκάτοχοι του, αλλά και μέσα στο ίδιο το παλάτι, δηλαδή στην πολυπληθή βασιλική οικογένεια, που ως τότε λειτουργούσε σαν μια συνέλευση φυλάρχων-ραντιέρηδων του πετρελαίου, ο Τραμπ στέκεται μαχητικά δίπλα στις χειρότερες επεμβατικές και τραμπούκικες εκδηλώσεις του τελευταίου, ενώ πουλάει εντελώς τη θετική πλευρά της ως πριν την επέμβαση στην Υεμένη αρκετά φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής της Σ. Αραβίας. Όταν, δε, στην υπόθεση Κασόγκι, ο Σαλμάν σκότωσε ωμά μέσα στην Κωνσταντινούπολη τον Σαουδάραβα, φιλο-Μουσουλμανική Αδελφότητα δημοσιογράφο, αρθρογράφο της Washington Post, ο Τραμπ άφησε έντεχνα όλο το φιλελεύθερο - αλλά στρατηγικά τυφλό - κομμάτι της αμερικανικής αστικής τάξης όχι μόνο να ραπίσει τον Σαλμάν αλλά και να καταστήσει τον ίδιο και την Σ. Αραβία αποσυνάγωγους, οπότε τον Πούτιν να βγει και να τους τείνει χείρα φιλίας, λέγοντας ότι πιστεύει τις δικαιολογίες του πρίγκιπα ότι δεν ήξερε για τη δολοφονία Κασόγκι, ενώ τελικά ο ίδιος ο Τραμπ βγήκε και πάλι στον αγαπημένο του ρόλο του «ενδιάμεσου». Έπεισε έτσι σίγουρα τον Σαλμάν ότι μπορεί μεν ο ίδιος να είναι φίλος του, αλλά η Αμερική είναι εχθρός ή εν πάση περιπτώσει όχι σταθερός σύμμαχός του, σε αντίθεση με τον Πούτιν, που, παρά τις στρατηγικές αντιθέσεις του με τη Σαουδική Αραβία σε Ιράν και Μέση Ανατολή, δεν έχει εσωτερικά μέτωπα και διαφορετικές γραμμές, μιας και το καθεστώς του είναι μασίφ. Άλλη μια περίπτωση όπου ο Τραμπ λειτούργησε ως σκούπα για το ρώσικο φαράσι.
Ιράν
Για το Ιράν και το τραμπικό - ρώσικο παιχνίδι εκεί, γράψαμε πολύ πρόσφατα (https://bit.ly/2LLfh89 ), θεωρώντας ότι πρόκειται για προσπάθεια να ενισχυθούν οι ρωσόφιλες και ρωσόδουλες και γι’ αυτό πιο φασιστικές και επιθετικές δυνάμεις μέσα στο καθεστώς της Τεχεράνης (Ραϊσί, Αχμαντινεζάντ) έναντι των τριτοκοσμικών σχετικά πιο ανεξαρτησιακών, αν και επίσης αντιδραστικών από γενική άποψη (Ροχανί). Αν κάτι αξίζει να προστεθεί εδώ, είναι το πώς σπάνε τα μούτρα τους εκείνοι που προσπαθούν να αποδείξουν τον φιλορωσισμό του Τραμπ διά της ευθείας οδού, δηλαδή να βρουν αστυνομικά στοιχεία σύνδεσής του με τη Ρωσία ή απευθείας φιλορωσικές ενέργειές του, που θα αποδείκνυαν και σε ένα μικρό παιδί ότι αυτός δουλεύει για τα συμφέροντα του Κρεμλίνου. Όλοι αυτοί ξεχνούν ότι μια υπερδύναμη που έχει τη δυνατότητα να εγκαταστήσει έναν φιλικό της παράγοντα - προβοκάτορα στην ηγεσία του βασικού αντιπάλου της, είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να σπαταλήσει το κεφάλαιό της εκθέτοντας τον πράκτορα ανοικτά και οδηγώντας τον στην πολιτική συντριβή. Έτσι κι εδώ, ο Τραμπ, με τον «μαχητικό αντιιρανισμό» του, μοιάζει να λέει στους αντιπάλους του: «Το Ιράν δεν είναι ένας τριτοκοσμικός τραμπούκος; Δεν είναι αρκετά έως πολύ προσανατολισμένο προς τη Ρωσία; Εγώ, ως πρωταθλητής της αντίθεσης στη συμφωνία για τα πυρηνικά, που η Ρωσία τη θέλει, δεν έχω στριμώξει το Ιράν στα σκοινιά, αποχωρώντας από αυτήν και επιβάλλοντας κυρώσεις; Η Μόσχα δεν με επικρίνει γι’ αυτό ανοιχτά; Πού είναι λοιπόν ο περίφημος φιλοπουτινισμός μου;». Ο φιλοπουτινισμός του είναι ότι και σε αυτό το ζήτημα, πέραν της ενίσχυσης των δυνάμεων μέσα στο ιρανικό καθεστώς που επιθυμούν ή καλοβλέπουν μια στρατηγική πρόσδεση - εξάρτηση από τη Ρωσία, είναι και το γεγονός ότι έχει ήδη φτιαχτεί άλλο ένα αντιαμερικανικό μέτωπο ΕΕ - Μόσχας «υπέρ της ειρήνης και της πυρηνικής συμφωνίας», ενάντια στην «έξαλλη και επιθετική στρατηγική των ΗΠΑ» (που δεν είναι όλων των ΗΠΑ, αλλά στην κύρια πλευρά του Τραμπ), οπότε και πάλι η Μόσχα εμφανίζεται ως παράγοντας ισορροπίας και καταλλαγής των διεθνών αντιθέσεων, ενώ βαθαίνει και το σπάσιμο του συμμαχικού μετώπου που κρατά εδώ και δεκαετίες μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ απέναντι στην Ρωσία.
Βόρεια Κορέα
Και στο βορειοκορεατικό ζήτημα, η γραμμή Τραμπ είναι πνιγμένη στη ρωσοκινέζικη σοσιαλιμπεριαλιστική βρωμιά. Ο Τραμπ δεν ζητάει, όπως οι επεμβατιστές φιλελεύθεροι και νεοσυντηρητικοί της Ουάσινγκτον, μια πτώση του δικτάτορα Κιμ με «εξαγωγή δημοκρατίας» από τις ΗΠΑ, όπως έγινε σε Ιράκ και Λιβύη (με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα), αλλά την παραμονή του στην εξουσία, χωρίς όμως πυρηνικά, δηλαδή ξεδοντιασμένου από τριτοκοσμική ανεξαρτησιακή άποψη και τελικά υποταγμένου στον ρωσοκινέζικο άξονα. Αυτό ο Τραμπ το λέει ανοιχτά με κάθε ευκαιρία, όταν αναφέρει ότι οι ΗΠΑ ζητούν και θέλουν την εμπλοκή της Ρωσίας και της Κίνας ώστε ο Κιμ να «γλυκάνει» και να πειστεί να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Χωρίς πυρηνικά, ο τοπικός εθνικοτραμπούκος Κιμ θα είναι ένα απλό ορεκτικό για τους Πούτιν - Σι, που είτε θα τον απορροφήσουν αύτανδρο, είτε θα τον σκοτώσουν με εσωτερικό πραξικόπημα, εγκαθιστώντας ένα πιο φιλικό προς τις ίδιες τσιράκι στην Πιονγιάνγκ.
Βενεζουέλα
Ο προβοκάτορας Αμερικάνος πρόεδρος δεν θα μπορούσε να μη λερώσει και τον εμβληματικό δημοκρατικό, αντιφασιστικό/αντισοσιαλφασιστικό αγώνα του λαού της Βενεζουέλας ενάντια στην τσαβική ρωσόφιλη διχτατορία του Μαδούρο. Εκεί, ενισχυμένος από το νέο υπεραντιδραστικό ρεύμα τύπου Μπολσονάρο που αναδύεται και στη Λατινική Αμερική, ο Τραμπ εγκατέστησε ουσιαστικά από το πουθενά στην ηγεσία της αντιπολίτευσης τον Γκουαϊδό έναν άνθρωπο του πιο δεξιού φιλοαμερικάνου και τυχοδιώκτη ηγέτη της αντιπολίτευσης ονόματι Λόπεζ. Ο Γκουαϊδό από την αρχή της θητείας του ως αρχηγός της νόμιμης Εθνοσυνέλευσης της χώρας, αντί να καλεί τον λαό να γκρεμίσει το παράνομο καθεστώς του Μαδούρο, δεν σταματά να καλεί τον τσαβικό στρατό σε πραξικόπημα και έμμεσα να ενθαρρύνει μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ, δηλαδή σε πράξεις έξω από την φυσική κίνηση των μαζών, ουσιαστικά παρουσιάζοντας την πτώση του λαομίσητου Μαδούρο όπως ακριβώς την παρουσιάζει η Ρωσία και οι κνίτες, δηλαδή ως ένα δυνάμει αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα αντιλαϊκού τύπου, για να θυμίζει εκείνο του φασίστα Πινοσέτ ενάντια στον δημοκρατικό Αλιέντε. Είναι χαρακτηριστικό ότι όσο αρχηγός της αντιπολίτευσης ήταν ο αστοδημοκράτης Καπρίλες Ραντόνσκι, τα παχύδερμα της δυτικής αστικής τάξης αρνούνταν επί της ουσίας πολιτική βοήθεια και απομόνωση των Τσάβες - Μαδούρο, ενώ αντίθετα όταν εμφανίστηκε το τραμπικό, δεξιό και προβοκατόρικο στοιχείο, ο Γκουαϊδό, ακόμη και οι «κεντριστές» και συνήθως ψοφοδεείς ρωσόφιλοι ή έστω υφεσιακοί προς τη Μόσχα «ιθύνοντες» της ΕΕ έτρεξαν να τον αναγνωρίσουν ως νόμιμο πρόεδρο της Βενεζουέλας, δικαιώνοντας τη χειρότερη και όχι την συνεπή δημοκρατική και αντιφασιστική πλευρά της αντιπολίτευσης. Μένει να φανεί αν αυτό είναι απλώς τραμπικό σέρβις στον Μαδούρο και κυρίως στη Ρωσία που έχει αυξήσει και μάλιστα εντελώς ανοιχτά πλέον την στρατιωτική παρουσία της στη χώρα, βάζοντάς τη στο δρόμο της μετατροπής της σε αποικία ή ετοιμάζεται μια νέα φιλο-ρώσικη δικτατορία στην πολύπαθη χώρα, με τραμπικό - μπολσοναρικό προσωπείο, που φυσικά θα ενσωματώσει σίγουρα όλη την τσαβική - αντιδραστική μούργα του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και των βασανιστών.
Πακιστάν - Αφγανιστάν
Ο φασίστας δεν έχει αφήσει περιοχή του πλανήτη όπου να μην έχει προωθήσει τα συμφέροντα των πατρώνων του. Στο Πακιστάν, με το που ανέλαβε τον Λευκό Οίκο, εξαπέλυσε μια συστηματική επίθεση, ισχυριζόμενος ότι οι ΗΠΑ πληρώνουν πακτωλούς χρημάτων προς ενίσχυση του πακιστανικού στρατού και ο τελευταίος δεν κάνει «όσα πρέπει» ενάντια στην ισλαμιστική τρομοκρατία κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Το Πακιστάν, το οποίο διατηρούσε καλή σχέση με τη προ του 1980 Λαϊκή Κίνα για να αντιρροπίζει τις σχέσεις της Ινδίας με τη χρουστσοφική και μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ, είχε βοηθήσει πολύ και τον ανεξαρτησιακό - αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του αφγανικού λαού κατά των Ρώσων εισβολέων τη δεκαετία του ‘80 (αν και στηρίζοντας τις πιο αντιδραστικές και καθυστερημένες πλευρές του αντάρτικου και χτυπώντας τις πιο προοδευτικές). Ωστόσο, ο Τραμπ και γενικά ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επί Ομπάμα και Κλίντον ήθελαν πάντα να βάλουν τον πακιστανικό στρατό να συγκρουστεί μετωπικά με ένα κομμάτι του πληθυσμού κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν, το οποίο είχε γενικά δεσμούς με το κίνημα των Πακιστανών Ταλιμπάν, πράγμα που θα σήμαινε εμφύλιο πόλεμο. Καθόλου περίεργα σταδιακά μέσα στους πακιστανούς Ταλιμπάν αναδύθηκαν προβοκατόρικες κτηνώδεις ισλαμοφασιστικές φράξιες, τύπου Αλ Κάιντα, που διευκόλυναν τα σχέδια αποσταθεροποίησης της χώρας. Οι Πακιστανοί στρατηγοί και η πολιτική εξουσία στη χώρα σωστά χτυπούσαν τη γραμμή αυτή των Αμερικανών και προτιμούσαν τα χειρουργικά χτυπήματα, που δεν θα αποξένωναν το κράτος από τον μεθοριακό πληθυσμό. Ωστόσο, η γραμμή Τραμπ συνέβαλε σε μια σημαντική πολιτική αλλαγή στο Πακιστάν, με την ήττα τόσο των ισλαμοσυντηρητικών (ας πούμε κάπως ερντογανικών), όσο και των κοσμικών εθνικιστικών δυνάμεων και την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Ιμράν Χαν, με μια πλατφόρμα «λαϊκού ισλαμικού εξισωτισμού», «κράτους - πρόνοιας» και κυρίως αντι-διαφθοράς. Ο Χαν είναι ανοιχτά φιλικός προς τον Άξονα, ενώ σύντομα αναμένεται να βρεθεί στη Μόσχα, μετά από πρόσκληση του Πούτιν. Η αντιδυτική του ρητορική, μολονότι ο ίδιος έζησε για δεκαετίες στη Δύση, δείχνει ότι κι εδώ έχουμε πιθανότατα μια στρατηγική μετατόπιση που πιθανά να ανοίξει στην πορεία τον δρόμο στη Ρωσία για κάθοδο στις θερμές θάλασσες. Αξίζει να σημειωθεί ότι και όσον αφορά τους Αφγανούς Ταλιμπάν, μόνο όταν οι τελευταίοι, μετά από δεκαετίες συνεπούς αντιρωσισμού, παρά τον αντιαμερικάνικο αγώνα τους μετά το 2001, απέκτησαν σχετικά πρόσφατα ρωσόφιλη ηγεσία και εξοπλίζονται πιθανότατα από τη Μόσχα, η Ουάσινγκτον κάθεται στο τραπέζι μαζί τους ώστε να τους νομιμοποιήσει ως πολιτικό ρεύμα στο Αφγανιστάν, πριν αποχωρήσει στρατιωτικά.
Τζόνσον - Brexit - Ακροδεξιά στην Ευρώπη
Η σκούπα - προβοκάτορας δεν θα μπορούσε να μην σπρώξει τον ιστορικό ιμπεριαλιστή δεύτερης γραμμής - βασικό σύμμαχο των ΗΠΑ στο φαράσι του ρώσικου αντιευρωπαϊσμού, καθώς για τον ναζιστή θεωρητικό του πουτινισμού Ντούγκιν η αποκοπή του «αγγλοσαξονικού μακριού χεριού των ΗΠΑ» από την Ευρώπη είναι όρος για τη δημιουργία της ρώσικης Ευρασίας.
Ο Τραμπ ήδη πριν εκλεγεί μιλούσε με πάθος υπέρ του Brexit, έχοντας στο πλάι του τον ρωσόδουλο Άγγλο ακροδεξιό Φάρατζ ως ανοικτό συνεργάτη, ωστόσο και μετά την ψήφο υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, συμβούλευε πάντα τους κυβερνήτες στο Λονδίνο να προχωρήσουν με την πλέον συγκρουσιακή και αντιευρωπαϊκή γραμμή στο διαζύγιο με τις Βρυξέλλες. Όταν η μεσοβέζικη, σχετικά δημοκρατική γραμμή της Μέι συντρίφτηκε μετά από τρία χρόνια ταλαντεύσεων ανάμεσα στον σοσιαλφασίστα Κόρμπιν και τη σκληρή αντιευρωπαϊκή δεξιά των Τόρις, την ηγεσία των τελευταίων και την πρωθυπουργία ανέλαβε (πριν λίγες μέρες) ο αρχηγός της πιο αντιευρωπαϊκής πτέρυγας του Συντηρητικού Κόμματος Μπόρις Τζόνσον. Αυτός ο φιλόδοξος γόνος της ξεπεσμένης αγγλικής μισοαριστοκρατίας έγινε ο επικεφαλής της καθώς πρέπει πτέρυγας της μεγαλοαστικής τάξης της Αγγλίας η οποία επειδή στόχευε στην αναβίωση του αυτοκρατορικού μεγαλείου της ήθελε την έξοδο από την ΕΕ, αλλά δεν μπορούσε να στοιχηθεί πίσω από έναν αδίστακτο λαϊκιστή σαν τον Φάρατζ. Είναι αλήθεια ότι ως υπουργός Εξωτερικών της Μέι ο Τζόνσον έχει κάνει λόγο για “χιτλερικό Πούτιν” και γενικά εμφανίζεται ως κλασικός δυτικός σε ζητήματα διεθνών σχέσεων. Η αφειδώλευτη υποστήριξη, ωστόσο, που του έδινε ο Τραμπ ήδη πριν την παραίτηση της Μέι, καθώς και τα δημοσιεύματα που πληθαίνουν ότι η Ρωσία έχει προσεγγίσει τον Τζόνσον, τάζοντάς του βοήθεια για διεθνή ανοίγματα της Βρετανίας στον υπόλοιπο πλανήτη αν αυτός κόψει σκληρά και κάθετα τους δεσμούς με την ΕΕ, όπως άλλωστε κι ο ίδιος διακηρύσσει, πρέπει να γεμίζουν κάθε δημοκρατικό και ειρηνόφιλο άνθρωπο με ανησυχία. Η Ρωσία ξέρει καλά την τέχνη να εκμεταλλεύεται τα βίτσια των πιο παρηκμασμένων πολιτικών και οικονομικών εκπροσώπων του δυτικού μονοπώλιου και δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να ξεχάσει τον σκληρό αντιπουτινισμό του Τζόνσον στο παρελθόν, αν αυτός προσχωρήσει στο τραμπικό - αντιευρωπαϊκό μέτωπο. Άλλωστε, ακόμη και αν ο Τζόνσον δεν γίνει συνειδητά ρωσόφιλος, υπάρχει και ο φίλος του ο Τραμπ, που τη σύγκρουση με την Ευρώπη μπορεί να του την πουλήσει ή και υποδαυλίσει δίνοντάς του νίκες με μια γρήγορη σύναψη συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ - Ηνωμένου Βασίλειου ή και με άλλες εκδουλεύσεις, που θα δώσουν στον αντιευρωπαϊσμό νίκες και κύρος μέσα στη βρετανική αστική τάξη και τον λαό. Από την άλλη, όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενο σημείωμα μας (https://bit.ly/2OkbyAy ), είναι εξαιρετικά ανησυχητική η επιμονή της ΕΕ- ιδίως από τους ρωσόφιλους “ευρωπαϊστές” τύπου Γιούνκερ - να κάνει ύψιστο ζήτημα αρχής για μια ομαλή αποχώρηση της Μ. Βρετανίας το να μην υπάρχουν ουσιαστικά σύνορα (αυτό είναι το νόημα του backstop) μεταξύ της Ιρλανδίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, η οποία αποτελεί τμήμα του Ενωμένου Βασίλειου. Το να μην υπάρχουν τέτοια σύνορα, όπως συμβαίνει ως τώρα είναι κάτι καλό και πρέπει να επιδιώκεται από τα δύο μέρη σε μια συμφωνία αποχώρησης γιατί έτσι μειώνονται οι εθνοτικές αντιθέσεις στη Βόρεια Ιρλανδία και τηρείται η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Αλλά η ΕΕ δεν έχει κανένα δικαίωμα, βάζοντας μπροστά την Ιρλανδία, αλλά ουσιαστικά τον ιρλανδικό εθνικισμό, να επιβάλει στην Μεγάλη Βρετανία να μην έχει εμπορικά σύνορα σε ένα σημείο της επικράτειας της εκβιάζοντας την ότι σε αντίθετη περίπτωση δεν θα συμφωνήσει σε μια ομαλή αποχώρηση της από την ΕΕ. Αυτό είναι μόνο δικαίωμα της Βόρειας Ιρλανδίας που μπορεί να αποφασίσει με δημοψήφισμα αν θέλει να μείνει ή να φύγει από το Ενωμένο Βασίλειο μένοντας στην ΕΕ. Η ΕΕ όμως δεν μπορεί να απαιτεί την κατάργηση των συνόρων μεταξύ Βόρειας Ιρλανδίας και Ιρλανδίας. Αυτό ισοδυναμεί με έναν μη ελεύθερο, δηλαδή μη ειρηνικό και φιλικό αποχωρισμό μιας χώρας από την ΕΕ, πράγμα που αποτελεί προϋπόθεση για την εθελοντική ένωση των χωρών της ΕΕ. Χωρίς ελεύθερο διαζύγιο δεν υπάρχει ελεύθερος γάμος. Αυτήν την ελευθερία την υπονομεύει η Ρωσία και από την πλευρά των εθνοσοβινιστών της Αγγλίας που θα ηγεμονεύσουν σε ένα σκληρό Brexit και από την πλευρά των δήθεν “ακραιφνών ευρωπαϊστών”, Ιρλανδών εθνικιστών της Βόρειας Ιρλανδίας και των εθνικιστών της Σκωτίας, που με αφορμή το Brexit θα κοιτάξουν να διαλύσουν το Ενωμένο Βασίλειο.
Αν αυτά τα συνδυάσει κανείς με την ανοικτή υποστήριξη του Τραμπ στον β’ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών το 2017 στη Λεπέν, τάχα επειδή, όπως ο ίδιος, «είναι η πιο σκληρή στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης» και τον αλληλοθαυμασμό με τον συναρχηγό (μαζί με τη Λεπέν) της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς Ιταλό άτυπο πρωθυπουργό Σαλβίνι, φαίνεται ανάγλυφα ότι ο ρώσικος στόχος για ανατίναξη της εθελοντικής, δημοκρατικής ενότητας της Ευρώπης από τους σωβινισμούς και την ιδεολογική καθυστέρηση και συντήρηση είναι ταυτόσημος με τον στόχο του Τραμπ, στόχο που δεν ήταν ποτέ κομμάτι της στρατηγικής καμιάς πτέρυγας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, είτε Δημοκρατικής είτε Ρεπουμπλικανικής. Προφανώς ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν ήθελε ποτέ μια Ευρώπη - υπερδύναμη, οικονομικά ή στρατιωτικά, ούτε ένα ευρώ που θα εκτόπιζε το δολάριο στις διεθνείς συναλλαγές ή ως αποθετικό νόμισμα, αλλά γενικά ήθελε μια Ευρώπη σύμμαχό του ενάντια στους τριτοκοσμικούς «τραμπούκους» (όπως τους αντιλαμβάνεται ο αμερικάνικος επεμβατισμός) και τελικά και ενάντια στη Ρωσία και την Κίνα. Η γραμμή διάλυσης και εμφυλιοπολεμικής εχθρότητας μέσα στην Ευρώπη, που προωθεί ο σε μεγάλο βαθμό ελέω Ρωσίας πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι γραμμή αποκλειστικά και μόνο κρεμλινικού συμφέροντος και ενδιαφέροντος.
Εάν δε, μέσα από τις εσωτερικές προβοκάτσιες του στις ΗΠΑ, που θα αποτελούν θέμα ξεχωριστού άρθρου στο μέλλον γιατί είναι εξαιρετικά στρατηγικές, ο Τραμπ καταφέρει να διασπάσει το Δημοκρατικό Κόμμα μέσω των σοσιαλφασιστικών νεοτροτσκιστικών στελεχικών μηχανισμών του Σάντερς και της Κορτέζ, δηλαδή μέσω μιας βαρουφακικής - συριζαϊκής γραμμής και εξασφαλίσει έτσι, παίρνοντας το φιλελεύθερο κέντρο, μια δεύτερη προεδρική θητεία, τότε το πολεμικό ξεφάντωμα του ρωσοκινέζικου Άξονα για την παγκόσμια κυριαρχία δεν θα απέχει παρασάγγες, αλλά λίγα μέτρα. Όσο κι αν αυτό θα οδηγήσει τελικά στη συντριβή του κάθε Πούτιν, του κάθε Σι και τελικά του κάθε Τραμπ, κάτι τέτοιο θα σημάνει αφόρητους πόνους, αίμα και οδύνες για τους λαούς του πλανήτη.