Για να δείξει ποια είναι τα αποτελέσματα της γενικής αντιβιομηχανικής πολιτικής που επικρατεί ο Κράλογλου παραθέτει δύο εκθέσεις. Η μία είναι η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας “Doing Business 2020”, που χρησιμοποιεί στοιχεία από το Μάη του 2019 http://documents.worldbank.org/curated/en/688761571934946384/pdf/Doing-Business-2020-Comparing-Business-Regulation-in-190-Economies.pdf) και η άλλη μια πιο προσφατη της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Ελλάδα.
Η πρώτη κατεβάζει την Ελλάδα στην 79η θέση από την 72η που καταλάμβανε πέρυσι, και από την 60η στα 2016 ανάμεσα στις χώρες του ΟΟΣΑ, ως προς την δυνατότητα επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Σύμφωνα με αυτήν την έκθεση η συνολική φορολογική επιβάρυνση στην Ελλάδα ανέρχεται σε 52% των κερδών (έναντι 40% κατά μέσον όρο στον ΟΟΣΑ), ο φόρος επί των κερδών στο 23% (έναντι 15% στον ΟΟΣΑ), ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης σε 28,3% (έναντι 23,5% στον ΟΟΣΑ) και η επιστροφή ΦΠΑ στην Ελλάδα είναι 32 εβδομάδες από τις 2 εβδομάδες της Εσθονίας (!!!).
Η δεύτερη έκθεση μιλάει για το μεγάλο πρόβλημα των επενδυτών σε θέματα δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Ότι ο χρόνος απονομής δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι 1.711 μέρες και αυτό μαζί με όλα τα άλλα φέρνει την Ελλάδα ουραγό στις χώρες του ΟΟΣΑ. Εδώ ο αρθρογράφος αναφέρεται σε 12 εμβληματικές επενδύσεις και 5 υποθέσεις ιδιωτικοποιήσεων που είναι σε δικαστικές διεργασίες και παραπομπές από βαθμίδα σε βαθμίδα της δικαιοσύνης, ακόμη και από το 2005!!!
Η διαιώνιση αυτής της εσκεμμένα τραγικής κατάστασης αφοράει επενδύσεις όπου χτίζονται νέα κτίρια βιομηχανικά ή και τουριστικά, αλλά όχι το ξεπούλημα έτοιμων βιομηχανικών και τουριστικών εγκαταστάσεων, λιμανιών, ενεργειακών και ηλεκτρικών δικτύων όταν αυτά τα παίρνουν με ελάχιστα λεφτά οι ρωσοκινέζοι μονοπωλιστές (δες χαρακτηριστική πρόσφατη αγορά ξενοδοχείου και έκτασης 17000 στρεμμάτων στη Χαλκιδική από τον Σαββίδη). Πρόσφατη στατιστική της ΕΛΣΤΑΤ (δημοσιεύτηκε στις 6/3) δείχνει ότι με βάση εποχιακά αναπροσαρμοσμένα δεδομένα το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν στο 3ο τρίμηνο του 2019 το ΑΕΠ αυξήθηκε σε όγκο μόλις 0,6% σε σχέση με το 2ο τρίμηνο, ενώ στο 4ο τρίμηνο του 2019 μειώθηκε σε όγκο κατά 0,7% σε σχέση με την τιμή του 3ου τριμήνου (δηλαδή στο συνολικό αποτέλεσμα του 3ου και 4ου τριμήνου υπάρχει πτώση του ΑΕΠ 0,1%), που σημαίνει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εφαρμόσει παρόμοια πολιτική σαμποτάζ με εκείνη που εφάρμοζαν προηγούμενα οι κυβερνήσεις Τσίπρα, Σαμαρά κτλ.
Το δημοσίευμα αυτό στο Capital και άλλα ανάλογα, λιγότερο έντονα αλλά αρκετά σαφή, δείχνουν ότι σιγά-σιγά κάποια κομμάτια της αστικής τάξης στην Ελλάδα, κυρίως αυτά της βιομηχανικής, σπάνε τη σιωπή τους και αρχίζουν να αντιδρούν όλο και πιο έντονα (Δες πχ «Ελληνική Παραγωγή» https://www.oakke.gr/sabotaz-crisis/%CF%83%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%B6-%E2%80%93-%CF%81%CF%89%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%B7/item/1144-) στο συνεχιζόμενο και μάλιστα αυξανόμενο σαμποτάζ του κυρίαρχου πολιτικού καθεστώτος. Όμως οι ταξικοί περιορισμοί αυτών των τμημάτων της αστικής τάξης, δηλαδή η πολιτική και οικονομική τους εξάρτηση από την κρατική φιλορώσικη εξουσία, φέρνουν εμπόδια στη δυνατότητα τους να είναι πολιτικά συνεπείς και με αυτόν τον τρόπο να κρατάνε όρθιες της παραγωγικές μονάδες, που μια μια τις σκοτώνουν οι ρωσόδουλοι ή να απαιτούν συλλογικά να στήνονται νέες. Όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι μόνο η εργατική τάξη, και πιο πολύ η βιομηχανική επικεφαλής όλου του εργαζόμενου λαού μπορεί να προβάλει τέτοιες απαιτήσεις επειδή μόνο αυτή καταστρέφεται απόλυτα και ζωτικά από το σαμποτάζ. Εννοείται ότι για να τις προβάλει πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί από τη βιομηχανική αστική τάξη, να φτιάξει το δικό της ταξικό συνδικαλισμό και να αναμετρηθεί με συνέπεια με το κράτος των φαιο-«κόκκινων» και το σοσιαλιμπεριαλισμό που το καθοδηγεί και το στηρίζει.