Μιλώντας λοιπόν σε δημοσιογράφους ο κινέζος ΥΠΕΞ καταφέρθηκε ενάντια στον πρόεδρο της τσεχικής γερουσίας Μίλος Βίστριτσιλ ο οποίος επισκέφθηκε τη δημοκρατική Ταϊβάν, που οι ηγέτες του Πεκίνου θεωρούν τμήμα του φασιστικού κράτους τους, οπότε και τμήμα της φρικτής φυλακής που έχουν χτίσει για το υπόλοιπο κινέζικο έθνος. Από ιστορική άποψη η Ταιβάν, όπως και το Χογκ Κογκ είναι τμήματα του κινέζικου έθνους, αλλά όσο μια χιτλερική εξουσία βρίσκεται στην εξουσία του κινέζικου κράτους, κάθε τμήμα της κινέζικης επικράτειας που μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να μην ανήκει σε αυτή την επικράτεια και αυτή τη φυλακή πρέπει να υποστηρίζεται με τη δύναμη όλων των δημοκρατικών ανθρώπων και κρατών του πλανήτη. Για τους μαρξιστές και τους διεθνιστές δεν υπάρχει ποτέ τίποτα που να βρίσκεται πάνω από τις ανάγκες της παγκόσμιας ταξικής και δημοκρατικής πάλης, που στο κέντρο της είναι σήμερα το νεο-αντιχιτλερικό αντι-ρωσοκινέζικο μέτωπο. Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι αξίζει κάθε υποστήριξης η πρωτοπόρα και τολμηρή δήλωση του Μίλος Βίστριτσιλ από το βήμα της ταϊβανέζικης βουλής όταν δήλωσε πως «αισθάνεται Ταϊβανέζος». Με περίσσιο θράσος ο κινέζος επισκέπτης ΥΠΕΞ απείλησε το Βίστριτσιλ ότι «θα πληρώσει βαρύ τίμημα» και ότι η «προδοσία» της Τσεχίας την έκανε «εχθρό των 1,4 δις κινεζικού λαού». Όμως αναπάντεχα για τον κινέζο υπουργό, που έχει μάθει οι ευρωπαίοι πολιτικοί να στέκονται σούζα μπροστά του, η απάντηση ήρθε σαν ένα γερό χαστούκι και εκφράστηκε και με συμπαράσταση από πολιτικούς παράγοντες όπως είναι ο πρόεδρος της Σλοβακίας, βουλευτές από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, μια σειρά ευρωπαϊκών κρατών κτλ. Σε κοινή λοιπόν συνέντευξη με τον Ουάνγκ ο γερμανός ομόλογός του, Χάικο Μάας, του υπενθύμισε ότι η ΕΕ «δρα σε στενή συνεργασία στην εξωτερική πολιτική και αντιμετωπίζει τους εταίρους της με σεβασμό… Περιμένουμε ακριβώς το ίδιο σε αντάλλαγμα» προσθέτοντας εμφατικά: «Οι απειλές δεν περνούν εδώ»! (https://www.newsbreak.com/news/2053956121762/germany-tells-china-to-stop-threatening-europe).
Η σύνοδος αναμενόταν να συσφίξει τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ ΕΕ-Κίνας. «Όμως μετά από χρόνιες διαπραγματεύσεις, οι Ευρωπαίοι έχουν μπουχτίσει από την αδιαφάνεια της Κίνας σχετικά με τις πολλές μεθόδους που οι κρατικής ιδιοκτησίας ή κρατικής καθοδήγησης εταιρίες της αγοράζουν στην ενιαία αγορά της ΕΕ για να διαστρέψουν τον ανταγωνισμό ή να κλέψουν τεχνολογία. Αντί να διευκολύνει τις κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη, η ΕΕ έχει αρχίσει να την περιορίζει» (Bloomberg, 5/9).
Αυτά συμβαίνουν στην ΕΕ. Αλλά εδώ ζούμε σε μια άλλη χώρα, μια χώρα πολιτικά και ψυχικά εκτός ΕΕ. Την ίδια περίπου στιγμή που ο Χάικο Μάας ξεμπρόστιαζε τον εκπρόσωπο της κινεζικής κυβέρνησης ο έλληνας πρωθυπουργός, υποδεχόταν (4/9) «με ξεχωριστή χαρά», όπως είπε, το μέλος του ΠΓ του «Κ»Κ Κίνας και διευθυντή της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της κεντρικής επιτροπής Γιανγκ Τζιετσί για να του εκθέσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές και να του εξομολογηθεί ότι προσβλέπει στην παγκόσμια επιρροή που διαθέτει η Κίνα επαναβεβαιώνοντας το ότι οι σχέσεις των δύο χωρών «αποκτούν στρατηγικά χαρακτηριστικά, ειδικά στα ζητήματα επενδύσεων, εμπορίου και τουρισμού». Επειδή αυτά δεν φτάνανε κλείνοντας την ομιλία του ο έλληνας πρωθυπουργός, αναφώνησε όλος χαρά: «είμαι σίγουρος ότι το μέλλον των σχέσεών μας διαγράφεται πιο αισιόδοξο, πιο φωτεινό, το ίδιο όπως ο ήλιος που σας υποδέχθηκε σήμερα στην Αθήνα. Θέλω και πάλι να σας καλωσορίσω, να μεταφέρετε την εκτίμησή μου στον Πρόεδρο Xi και προσβλέπω σε πολύ ουσιαστικές συνομιλίες» (https://www.protinews.gr/blog/synantisi-toy-prothypoyrgoy-kyriakoy-mitsotaki-me-ton-yang-jiechi).
Το τραγικό δεν είναι ότι έχουμε έναν πρωθυπουργό λακέ των κινέζων νεοαποικιοκρατιών, αλλά ένα πολιτικό σύστημα λακέδων αφού κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα και κανένα πολιτικό του στέλεχος δεν διαχωρίστηκε ούτε για τα μάτια από αυτήν την εμφατικά φιλοκινέζικη στάση του πρωθυπουργού του την ώρα που η επίσημη Κίνα επιτιθόταν σε έναν εκπρόσωπο ευρωπαϊκού κράτους και η Ευρώπη αντιστεκόταν σε αυτήν την πρόκληση. Πραγματικά για πρώτη φορά τόσο καθαρά αποδείχθηκε ότι ο φιλοδυτικισμός της ελληνικών κυβερνήσεων είναι μόνο το διαβατήριο τους για να δουλεύουν μέσα στην ΕΕ υπέρ των εχθρών της. Σημειώνοντας μερικά από τα πιο πρόσφατα περιστατικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι τον Ιούλη του 2016 η κυβέρνηση Τσίπρα – που προηγούμενα είχε εμποδίσει την άσκηση σκληρότερων μέτρων απέναντι στους ρώσους διαμελιστές της Ουκρανίας – στήριξε το Πεκίνο στις επεκτατικές του ενέργειες στη Νότια Σινική Θάλασσα, ένα χρόνο αργότερα σαμπόταρε την προσπάθεια της ΕΕ να βγάλει ανακοίνωση καταγγελίας για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα, τον Αύγουστο του 2018 προσχώρησε στον κινεζικό εμπορικό διάδρομο με την επωνυμία «Νέος Δρόμος του Μεταξιού», ενώ τον Απρίλη του 2019 εντάχθηκε στους 17+1, μια πλατφόρμα ευρωπαϊκής συνεργασίας με την Κίνα που έχει αρχίσει να συγκεντρώνει τη δυσαρέσκεια ολοένα και περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει την ίδια αυτή παράδοση υποδούλωσης στα ανατολικά αφεντικά. Έτσι, «Στις 19 Ιουνίου 2020, η Κίνα διοργάνωσε μια διεθνή σύσκεψη για τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού, στην οποία οι χώρες της Ευρώπης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Πλην των εξής τεσσάρων: Ουγγαρίας (Ορμπάν), Σερβίας (Βούτσιτς), Λευκορωσίας (Λουκασένκο) και… Ελλάδας! Και στις 13 Ιουλίου, η Ουγγαρία και η Ελλάδα(!) έβαλαν βέτο στη λήψη μέτρων της Ε.Ε. εναντίον της Κίνας για το Χονγκ Κονγκ» (Καθημερινή, 19/8).
Πραγματικά σε αυτή τη φάση το βάρος του αντιφασισμού σε αυτή τη χώρα πέφτει στις πλάτες μιας μειοψηφίας δημοκρατών που έχουν διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές ενώ προς το παρόν ο πιο οργανωμένος πυρήνας αυτής της αντίστασης είναι οι μαρξιστές-λενινστές-μαοϊστές της ΟΑΚΚΕ. Αυτό το τελευταίο δεν είναι τυχαίο. Στο βάθος αντιπροσωπεύει το γεγονός ότι το προλεταριάτο είναι η πρώτη τάξη στον κόσμο που ένοιωσε πάνω της την βία των αστών νέου τύπου της Μόσχας και του Πεκίνου καθώς και των «ταξικών» πρακτόρων τους σε κάθε χώρα, αποκάλυψε την αναγκαστικά κτηνώδη φύση της δικτατορίας τους και δεν έπαψε από τότε να καλεί σε αντιφασιστικό μέτωπο εναντίο της. Αντίθετα η φιλελεύθερη αστική τάξη χαιρέτησε και την ρώσικη και την κινέζικη καπιταλιστική παλινόρθωση και τους «αριστερούς» φίλους της βλέποντας σε αυτήν το θρίαμβο της αστικής δημοκρατίας πάνω στη δικτατορία του προλεταριάτου, ανοίγοντας έτσι με ευγνωμοσύνη στους νεοχιτλερικούς τα εμπορικά της σύνορα και τα πορτοφόλια της. Οι εκπλήξεις που την περιμένουν είναι οδυνηρές. Βέβαια το πιο βαρύ τίμημα θα το πληρώσουν οι λαοί, αλλά αυτό θα είναι για την εκπαίδευση τους για την μεγαλύτερη και βαθύτερη ως τώρα έφοδο τους, ακριβώς επειδή η πρωτοπορία τους, ιδιαίτερα αυτή της πιο λακέδικης αστικής τάξης του κόσμου, ξέρει τον εχθρό από την πρώτη στιγμή και ετοιμάζει τα πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά όπλα αυτής της εφόδου.