Αυτό το δεύτερο βήμα, που αποτελεί μια πιο μεγάλη προειδοποίηση για το τι περιμένει την Ευρώπη σε λίγα χρόνια, πραγματοποιήθηκε από πολιτική άποψη με πολύ πιο εύκολο και ανώδυνο τρόπο από ότι το πρώτο.
Στη Γεωργία η Ρωσία χρειάστηκε να κάνει μια ωμή στρατιωτική εισβολή όχι μόνο στις δύο αυτόνομες δημοκρατίες που εποφθαλμιούσε, αλλά και στο κυρίως γεωργιανό έδαφος. Στην Ουκρανία χρησιμοποίησε κάποιες λίγες μονάδες από το ρώσικο έδαφος, όμως τη βασική δουλειά την έκανε με το να βγάλει έξω από τους στρατώνες του τον πολυάριθμο ρώσικο στρατό που από χρόνια στάθμευε στην εξαρτημένη από τη Ρωσία Κριμαία. Με αυτό το στρατό κατέλαβε το υπάρχον Κοινοβούλιο που καθαίρεσε τον υπάρχοντα και όρισε καινούργιο πρωθυπουργό και με αυτόν τελικά κατέλαβε όλη την Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας, αφοπλίζοντας τις εκεί μονάδες του ουκρανικού στρατού. Κυρίως όμως αυτό το δεύτερο βήμα ήταν πιο εύκολο επειδή ο λαός όχι μόνο της Κριμαίας που αποτελείται στην πλειοψηφία του από εθνικά ρώσους, αλλά ο λαός της ανατολικής Ουκρανίας, που είναι πλειοψηφικά ρωσόφωνος, είχε γίνει επιρρεπής τον τελευταίο καιρό στο να δει με ουδέτερο ή κατά περιοχές και με θετικό μάτι μια ρώσικη επέμβαση στα εσωτερικά της Ουκρανίας.
Αυτό συνέβη όταν στο Κίεβο αποδείχτηκε ότι το πάνω χέρι το είχαν ακροδεξιοί εθνικιστές, που μάλιστα στον πιο στενό και δραστήριο πυρήνα τους στην πλατεία Μαϊντάν ήταν χιτλερικοί, οπαδοί της ναζιστικής εισβολής στην Ουκρανία στα 1941, από τη οποία είχε ιδιαίτερα υποφέρει η πιο φιλοσοβιετική και βιομηχανική ανατολική Ουκρανία. Σε αυτό το φόβο έπαιξε πολύ τελευταία η ρώσικη προπαγάνδα, ενώ οι προβοκάτορες εθνικοφασίστες του Κίεβου - που συνειδητά δουλεύουν στην ηγεσία τους υπέρ του Κρεμλίνου- έκαναν ότι μπορούσαν για να στηρίξουν αυτήν την προπαγάνδα με το να νομοθετήσουν αμέσως μόλις ήρθαν στην εξουσία κατά της ισοδυναμίας της ρώσικης με την ουκρανική γλώσσα. Οι ίδιοι όμως αυτοί παλιάνθρωποι που ήρθαν στην εξουσία σηκώνοντας την πατριωτική αντιρώσικη σημαία, με πρώτο τον πρωθυπουργό Γιάτσενιουκ, τώρα που η Ρωσία προχώρησε στο ντεφάκτο διαμελισμό της Ουκρανίας κάνουν ότι μπορούν για να αποδεχτεί ο ουκρανικός λαός αυτή τη διαμελιστική και αποσχιστική επέμβαση της Ρωσίας στην Κριμαία. Σύμφωνα με τους Financial Times της 2 του Μάρτη ο Γιάτσενιουκ δήλωσε ότι «ήταν σε τηλεφωνική επαφή με το ρώσο ομόλογό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ και ήταν πεισμένος ότι η Ρωσία δεν θα προχωρήσει με στρατιωτική επέμβαση στο έδαφος της Ουκρανίας ...». Δηλαδή θεωρεί ότι η ως τώρα αποσχιστική δράση της Ρωσίας στην Κριμαία δεν αφορά το ουκρανικό έδαφος. Ουσιαστικά με αυτή τη δήλωσή του στη δοσμένη στιγμή ο Γιάτσενιουκ χαρίζει την Κριμαία στη Ρωσία. Να γιατί εκτός από τον αντικομμουνισμό τους τα δυτικά παχύδερμα έκαναν τα στραβά μάτια όταν καταλάμβαναν την πλατεία του Κίεβου και το Κοινοβούλιο οι φιλο-ναζιστές ουκρανοί ψευτοεθνικιστές.
Στην ουσία υπήρχε αυτή τη φορά ένας εξωτερικός, ένας διεθνής λόγος που έκανε πιο εύκολη τη ρώσικη στρατιωτική επέμβαση-απόσχιση στην Ουκρανία σε σχέση με εκείνη στη Γεωργία: Είναι ότι η παγκόσμια θέση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού έχει αφάνταστα ενισχυθεί από το 2008, κυρίως λόγω της φιλορώσικης πολιτικής Ομπάμα αλλά και της γουρουνίσιας οικονομίστικης υποταγής των ευρωπαίων μονοπωλιστών στα διεθνή καμώματα του ρωσοκινεζικού επιθετικού άξονα. Αυτή η υποταγή, που εκδηλώθηκε κυρίως στην ταχύτατη διπλωματική και οικονομική εγκατάλειψη της διαμελισμένης Γεωργίας από τη Δύση είχε σαν αποτέλεσμα να σταθεροποιηθεί η εξουσία του Πούτιν στη Ρωσία και ταυτόχρονα να γεμίσει ρώσους πράκτορες και υφεσιακούς απέναντι στη Ρωσία το διπλωματικό απαράτ της ΕΕ και της ΕΖ.
Οι ραγδαίες εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν την ανάλυσή μας σχετικά με τη περίπλοκη ρωσική επεμβατική τακτική στην Ουκρανία. Στο άρθρο με τίτλο «Μεγάλα βάσανα ετοιμάζουν για την Ουκρανία» που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του κόμματος στις 26/1 (βλ. Ν.Α., αρ. φ. 494) γράφαμε ότι: «Μια εκτίμηση που ίσως μπορούμε να ριψοκινδυνέψουμε σήμερα είναι ότι πάμε για έναν παρατεταμένο διχασμό στην Ουκρανία, όπου στη μια άκρη θα είναι οι σκληροί και ανοιχτοί ρωσόφιλοι φασίστες, στην άλλη άκρη σαν δήθεν εκπρόσωποι του ουκρανικού εθνικισμού θα είναι οι φασιστοναζήδες τύπου Σβόμποντα, επίσης βαλτοί του Κρεμλίνου, ενώ στο κέντρο θα παίζει η πιο επίσημη Ρωσία με μορφή ευρωπαϊκή-συμφιλιωτική με τύπους σαν τον Κλίτσκο και τον Γιανούκοβιτς και με τη βοήθεια των ευρωπαίων παχύδερμων μονοπωλιστών που εύκολα διαβρώνονται από ρώσους πράκτορες-εισοδιστές». Είχαμε εξηγήσει τότε τους λόγους που «ο Πούτιν δεν έβαλε την Ουκρανία στην ευρασιατική κοινοπολιτεία του, όπως εκτιμούσαν οι περισσότεροι δυτικοί, γιατί αυτό που ήθελε περισσότερο ήταν να ελέγχει τους όρους μιας ειδικής σχέσης ή ακόμα και μιας ειδικής ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, για να μπορεί να επεμβαίνει απευθείας στα ευρωπαϊκά πράγματα. Ο Πούτιν θέλει μια συν-υιοθεσία της Ουκρανίας με την ΕΕ για να εξαρτήσει και να διασπάει βαθύτερα και την πρώτη και, κυρίως, τη δεύτερη». Σήμερα η επέμβαση της ρωσικής υπερδύναμης στην Ουκρανία έχει υψωθεί στο επίπεδο της ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης και του ακήρυκτου εδαφικού διαμελισμού χωρίς ωστόσο να έχει αλλάξει η κύρια επιδιαιτητική επεμβατική πολιτική της στην Ουκρανία που κατά τη γνώμη μας εξακολουθεί να γίνεται από τα μέσα.
Η ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ
Ήταν η ένοπλη κλιμάκωση της σύγκρουσης ανάμεσα στους φασιστοναζήδες δήθεν ουκρανούς εθνικιστές και τους ανοιχτούς ρωσόφιλους φασίστες με τους 70 νεκρούς που οδήγησε στην εξωτερική μεσολάβηση της διαβρωμένης από τη ρώσικη διπλωματία ΕΕ για την «επίλυση» της κρίσης. Ενώ αυτή φάνηκε σα μια καθαρά ευρωπαϊκή επέμβαση στα εσωτερικά της Ουκρανίας, στην πραγματικότητα οι συσχετισμοί ήταν συντριπτικά υπέρ των Ρώσων σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών, πράγμα που οι παχύδερμοι δυτικοί μονοπωλιστές δεν θα αργήσουν να καταλάβουν. Από τους τέσσερις ευρωπαίους υπουργούς εξωτερικών που συμμετέχουν ως τώρα στις μεσολαβήσεις - βασικά το γερμανό Σταϊνμάγερ, το γάλλο Φαμπιούς, τον πολωνό Σικόρσκι και σε ένα άλλο επίπεδο την επίσημη υπουργό εξωτερικών της ΕΕ Άστον - μόνο ο γάλλος ΥΠΕΞ δεν είναι ρωσόφιλος. Η συμφωνία των 3 ΥΠΕΞ με την ουκρανική κυβέρνηση και αντιπολίτευση, οδήγησε στον περιορισμό των προεδρικών εξουσιών και στην αποφυλάκιση της διπρόσωπης ηγέτιδας του κόμματος «Πατρίδα», και όπως αποκαλύπτεται με νέα στοιχεία της ρωσόφιλης Γιούλιας Τιμοσένκο, ενώ άνοιξε το δρόμο σε νέες βουλευτικές εκλογές το Μάη και προεδρικές το Δεκέμβρη. Αυτή η συμφωνία αμέσως παραβιάστηκε από τους δήθεν εθνικιστές της νέας κυβέρνησης με την έξωση του επίσης ρωσόφιλου Γιανουκόβιτς και με την κατάργηση της ρωσικής γλώσσας σαν επίσημης στις περιοχές όπου μιλιέται. Αυτή η παραβίαση της συμφωνίας με την ΕΕ έδωσε στον Πούτιν, τον πραγματικό αρχηγό του παγκόσμιου νεοναζισμού, την ευκαιρία να εμφανιστεί και σαν αντιναζιστής και σαν ευρωπαίος και να κάνει εισβολή στην Ουκρανία για τη δήθεν διάσωση της Κριμαίας «μετά από πρόσκληση του κοινοβούλιου της ίδιας». Αυτή η πρόσκληση πάτησε ακριβώς στην συνταγματική ανωμαλία που αποτελούσε η έξωση του Γιανούκοβιτς, αλλά και στις εθνοτικές συγκρούσεις που το δίχως άλλο οργάνωσε στην Κριμαία και στην ανατολική Ουκρανία τις προηγούμενες μέρες ο μεγαλύτερος προβοκάτορας όλων των εποχών.
Έτσι όλη η Ουκρανία παραμένει πολιτικά και εν μέρει θεσμικά κομμένη στα δύο με το αμοιβαίο μίσος να δυναμώνει. Από τη μια μεριά οι φιλοναζιστές ψευτοεθνικιστές στην εξουσία στο Κίεβο προκαλούν τον λαό της ανατολικής Ουκρανίας αλλά η δύναμή τους εντοπίζεται στο δυτικό τμήμα της χώρας. Από την άλλη ο Γιανουκόβιτς αρνείται να αναγνωρίσει τη νέα κυβέρνηση καλώντας ουσιαστικά το ανατολικό κομμάτι σε διαμελιστική εξέγερση και τη Ρωσία σε εισβολή. Η επίσημη Ρωσία παριστάνει πως αντιδρά σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις. Όμως αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι η διαιώνιση ενός μόνιμα ακήρυκτου διαχωρισμού που θα οδηγεί σε μία διαρκή διεθνή διαμεσολάβηση (ΕΕ-ΗΠΑ-Ρωσίας) τελικά ευνοϊκή μόνο για την ίδια. Όπως το δήλωσε ανοιχτά ο «μετριοπαθής» απεσταλμένος της Μόσχας στην Ουκρανία, Βλ. Λούκιν, αν οι δύο πλευρές δυτική και ανατολική δεν τα βρουν μεταξύ τους, τότε «υπάρχει η πιθανότητα μιας διεθνούς συνεργασίας» (Τάιμς Νέας Υόρκης, 20/2).
Όμως γιατί λέμε ότι η διαμεσολάβηση θα είναι ευνοϊκή για τη Μόσχα; Γιατί το μεγάλο, το ανυπέρβλητο διπλωματικό ατού του Κρεμλίνου σε σχέση με τις δυτικές καγκελαρίες είναι η ικανότητά του να επεμβαίνει από τα μέσα και σε βάθος χρόνου να κερδίζει τις ηγεσίες και εν μέρει τους λαούς και στους δυο πόλους μιας αντίθεσης που η ίδια έχει δημιουργήσει ή παροξύνει. Αυτό που πολλοί άνθρωποι αγνοούν στη χώρα μας είναι ότι η στρατηγική πλατφόρμα των ναζιστών του «Δεξιού Τομέα» και άλλων ψευτοεθνικιστικών ουκρανικών γκρουπούσκουλων καθώς και του φιλοναζιστικού «Σβόμποντα» είναι στην πραγματικότητα στρατηγικά φιλορώσικη. Αυτοί βέβαια εμφανίζονται σαν ντούροι αντιρώσοι, αλλά είναι εχθροί της ευρωπαϊκής εθελοντικής ενότητας των λαών και εθνών, καθώς επιμένουν ανοιχτά και με πάθος σε μία πλατφόρμα με κύριο εχθρό το φιλελευθερισμό, την αστική παγκοσμιοποίηση, τους Εβραίους, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δυτικό διαφωτισμό. Αυτή η πλατφόρμα εξυπηρετεί πριν απ' όλα τα στρατηγικά σχέδια του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού για την εισβολή και κατοχή της δυτικής Ευρώπης, επιδιώξεις που έχουν θεωρητικοποιηθεί από το στρατηγικό πολιτικό σύμβουλο του Πούτιν, Αλ. Ντούγκιν, στο υπεραντιδραστικό δόγμα του ευρασιατισμού. (Η «θεωρία» του Ντούγκιν, αποτυπώνεται διεξοδικά στο βιβλίο του : «Η τέταρτη πολιτική θεωρία» που κατά τη γνώμη μας είναι για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ό,τι ήταν ο «Αγών μου» του Χίτλερ για το δεύτερο) .
Εδώ βέβαια μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: αφού οι ουκρανοί νεοναζί είναι φιλορώσοι τότε γιατί η Ευρώπη (και η Δύση γενικότερα) τους υποστηρίζει;
Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ
Η υποστήριξη που δίνουν οι ευρωπαίοι και αμερικανοί μονοπωλιστές σ' αυτά τα καθάρματα είναι ενδεικτική της ιδεολογικοπολιτικής αποσύνθεσης στην οποία βρίσκονται. Τυφλωμένοι από τον άκρατο και όλο και πιο υστερικό αντι-τριτοκοσμικό αντικομμουνισμό τους, που αποδεικνύει τη ζωτικότητα του τελευταίου παρά την ιστορικά προσωρινή ήττα του, δε διστάζουν να προδώσουν τα αντιφασιστικά μέτωπα που είχαν στήσει στο παρελθόν με τη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ και να υποστηρίξουν τους συνεργάτες της τότε χιτλερικής κατοχής της Ουκρανίας επειδή αυτοί ήρθαν σε σύγκρουση με τη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ και τον Στάλιν. Αυτόν τον κατασκεύασαν ως φασιστικό τέρας οι ρώσοι ρεβιζιονιστές στα 1956, μετά τον κατοχύρωσαν και τον διατυμπάνισαν σαν τέτοιον οι δυτικοί φιλελεύθεροι αντικομμουνιστές, κυρίως οι αμερικανοί, και τελικά το ζωγράφισαν χειρότερο και από τον Χίτλερ οι γάλλοι αποστάτες του μαοϊσμού και του μαρξισμού με επικεφαλής τον Στεφάν Κουρτουά (Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού) και οι κρυφοχιτλερικοί αντικομμουνιστές «νέοι ιστορικοί». Όλοι οι παραπάνω υπονοούν ότι η σοβιετική εξουσία επί Στάλιν ήταν χειρότερη από εκείνη του Χίτλερ, οπότε δικαιολογούνται οι ουκρανοί εθνικιστές που πολέμησαν με το χιτλερικό στρατό, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ουκρανικού λαού δεν ένοιωθε έτσι αφού έδωσε τη ζωή του για να πολεμήσει με άφθαστο ηρωισμό τους χιτλερικούς στα πλαίσια του κόκκινου στρατού υπό την καθοδήγηση του Στάλιν.
Σήμερα οι δυτικοί αστοί, συνήθως φιλελεύθεροι αντικομμουνιστές, υπό την καθοδήγηση του ρωσόδουλου Ομπάμα κάνουν γαργάρα το γεγονός ότι το ναζιστικό «Σβόμποντα» καταλαμβάνει τέσσερα πόστα στη νέα κυβέρνηση (μία θέση αναπληρωτή πρωθυπουργού για ζητήματα οικονομικών, και θέσεις στα υπουργεία εκπαίδευσης, οικολογίας, γεωργίας) καθώς και τη θέση του γενικού εισαγγελέα της κυβέρνησης. Το πιο τρομερό όμως που παραβλέπουν είναι ότι ο εκ των δύο ιδρυτικών στελεχών του Σβόμποντα και αρχηγός όλων των ναζί της πλατείας (σαν εκπρόσωπος του κόμματος της Τιμοσένκο), Παρούμπι, έχει τεθεί επικεφαλής της επιτροπής εθνικής άμυνας και ασφάλειας που επιβλέπει το υπουργείο άμυνας και τις ένοπλες δυνάμεις. Εκπρόσωπός του διορίστηκε ο αρχηγός του ανοιχτά ναζιστικού «Δεξιού Τομέα», Ντμίτρο Γιαρός. Άλλοι φιλο-ναζιφασίστες, όπως πρώην μέλη της «Ουκρανικής Εθνικής Συνέλευσης - Εθνικής Αυτοάμυνας» (Τ. Τσερνοβόλ) ανταμείφθηκαν με τον έλεγχο της κυβερνητικής επιτροπής κατά της διαφθοράς - που θα το χρησιμοποιήσουν σαν εργαλείο πολιτικών εκκαθαρίσεων - καθώς και με την ηγεσία του υπουργείου νεολαίας και αθλητισμού.
Ακόμα περισσότερο, αυτοί που εμφανίζονται στο κέντρο της στημένης αντιπαράθεσης με τον Γιανούκοβιτς σαν φιλοδυτικοί ουκρανοί δημοκράτες (βλ. Τιμοσένκο και Κλίτσκο) όχι μόνο δεν έχουν καταγγείλει ποτέ τους ναζί της πλατείας σαν ναζί, αλλά αποδεικνύεται σήμερα πως σε αυτούς στηρίχθηκαν συνειδητά για να κατασκευάσουν τις προβοκατόρικες επιθέσεις τους και τα τετελεσμένα γεγονότα στην πλατεία Μαϊντάν. Πρόκειται για διπρόσωπους ρωσόφιλους του χειρότερου είδους. Η διεκδικήτρια του προεδρικού αξιώματος Τιμοσένκο έχει ένα βαρύ ιστορικό που την τοποθετεί πιο κοντά στον Πούτιν παρά στον ίδιο το φιλορώσο Γιανουκόβιτς. Είναι αυτή που πρόδωσε το 2004 τον αστοδημοκράτη πρόεδρο Γιούσενκο και τον έριξε με ασυμβίβαστα υπερεπαναστατικά και υπερ-αντιρώσικα συνθήματα από την εξουσία, αλλά μόλις ήρθε η ίδια στην εξουσία υπέγραψε με τον Πούτιν στα 2009, κατά παράβαση καθήκοντος, την απεχθή συμφωνία για τη 10ετή προμήθεια ρωσικού αερίου (για την οποία φυλακίστηκε) απαγορεύοντας στην Ουκρανία να αλλάξει τις συνθήκες διατίμησής του. Γι' αυτό το λόγο ο ίδιος ο Γιούσενκο κατέθεσε εναντίον της τότε στο δικαστήριο (BBC, 11/10/11). Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι σαν πρωθυπουργοί, Πούτιν και Τιμοσένκο είχαν μία πολύ καλή συνεργασία, και ότι αυτό έχει τροφοδοτήσει τη φήμη ότι ο Πούτιν υποστήριξε την Τιμοσένκο ενάντια στο Γιανουκόβιτς (βλ. Financial Times, 23/2). Η Τιμοσένκο που παριστάνει τη δυτική έχει βοηθό της τον ακραιφνή ρωσόδουλο πολιτικό της Ουκρανίας Βίκτορα Μεντβετσιούκ (στενό φίλο του Πούτιν)!
Οι Δυτικοί χρηματιστικοί μονοπωλιστές, εκτός από τον αντικομμουνισμό τους, θέλουν και από το γνωστό οικονομισμό τους να πιστεύουν ότι οι ναζιφασίστες της ευρωμαϊντάν έφεραν αναγκαστικά τους δυτικόφιλους στην εξουσία, αφού δυτικόφιλος είναι γενικά ο λαός. Όμως οι νέοι κυβερνήτες του Κιέβου θα κάνουν κινήσεις που σε βάθος χρόνου θα εκθέτουν την Ευρώπη στα μάτια της πλειοψηφίας του ουκρανικού λαού και θα βοηθήσουν τη Ρωσία να ξαναβρεί επαφή μαζί της. Μία τέτοια κίνηση είναι και η προώθηση μίας συμφωνίας με το ΔΝΤ και την ΕΕ, ενός δηλαδή μνημόνιου πείνας που θα αφήσει τον οικονομικό έλεγχο της χώρας στους ρωσόφιλους ολιγάρχες της Ουκρανίας και στους ρώσους προμηθευτές αερίου, αλλά όλες τις μούτζες θα τις εισπράξει η ΕΕ και το ΔΝΤ που θα υπογράφουν την πείνα ενώ η Ρωσία θα την καταδικάζει επιδεικνύοντας τη δικιά της δήθεν «άνευ όρων» προ ανατροπής Γιανούκοβιτς βοήθεια. Δηλαδή θα έχουμε μία δεύτερη ελληνική περίπτωση στην οποία η ΕΕ θα πληρώνει διαρκώς λεφτά σε μία μισοπεθαμένη χώρα που θα χρησιμοποιείται επίσης σαν δόλωμα από τη Ρωσία για την οικονομική αιμορραγία και την πολιτική διάσπαση της Ευρώπης. Δηλώσεις του στυλ «Δεν έχουμε άλλη συνταγή απ' το να υιοθετήσουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα» (El Pais, 28/2), όπως η γνωστή δήλωση του πρωθυπουργού Γιατσενιούκ (του κόμματος «Πατρίδα» της Τιμοσένκο), έρχονται ακριβώς να προβοκάρουν την όποια θετική ευρω-ουκρανική συνεργασία για να στρέψουν το σύνολο του λαού προς την υποστήριξη της Ρωσίας που μόλις είχε αναστείλει τη δική της «χωρίς όρους» χρηματοδότηση της ουκρανικής οικονομίας.
*ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ
Ο νόμος που ψήφισε το ουκρανικό κοινοβούλιο περί απαγόρευσης της ρωσικής γλώσσας προβόκαρε την εθνική ακεραιότητα της χώρας. Άμεση συνέπειά του ήταν η επιχειρούμενη απόσχιση της Κριμαίας, μιας αυτόνομης δημοκρατίας στην οποία ζει η ρωσική μειονότητα και όπου η Ρωσία διαθέτει στρατιωτική βάση. Η Κριμαία δόθηκε στην Ουκρανία στα 1954 από το Χρουστσόφ το πιθανότερο για να συσπειρώσει τους ουκρανούς εθνικιστές μέσα στο ΚΚΣΕ ενάντια στους πραγματικούς ιδεολογικοπολιτικούς διαδόχους του Στάλιν (Μολότοφ, Καγκάνοβιτς, Μαλένκοφ, Βοροσίλοφ) αλλά και για να μπορεί μόνιμα να εκβιάζει την Ουκρανία με διαμελισμό αν αυτή ήθελε να ανεξαρτητοποιηθεί πραγματικά από τη Ρωσία.
Τα πράγματα ήταν ώριμα λοιπόν όταν στις 27/2, ένοπλοι ρωσόδουλοι κατέλαβαν την έδρα της κυβέρνησης και το κοινοβούλιο της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας. Με την απειλή όπλου ανάγκασαν το σώμα να εξαγγείλει δημοψήφισμα για το πολιτικό στάτους της περιοχής, ενώ διόρισαν παράνομα πρωθυπουργό έναν ηγέτη του κόμματος «Ρωσική Ενότητα» ονόματι Αξιόνοφ, ο οποίος δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση του Κιέβου αλλά την εξουσία του Γιανουκόβιτς. Εντός ολίγων ωρών, ρώσοι στρατιώτες χωρίς διακριτικά κατέλαβαν δύο αεροδρόμια της αυτόνομης δημοκρατίας. Όχι πολύ αργότερα κλιμάκωσαν την επέμβασή τους με την αποστολή 6.000 στρατιωτών, σύμφωνα με καταγγελίες του Κιέβου, και νέες καταλήψεις στρατιωτικών στόχων. Ο εναέριος χώρος της Κριμαίας αποκλείστηκε εντελώς. Ταυτόχρονα, οι νέες φιλορώσικες τοπικές αρχές σε συμφωνία με το ρωσικό ναυτικό συμφώνησαν για τη φύλαξη σημαντικών κτιρίων. Στήθηκαν οδοφράγματα στους κεντρικούς δρόμους, κατελήφθη ο σημαντικότερος τηλεοπτικός σταθμός, επιχειρήθηκε η κατάληψη βάσης αντιαεροπορικών πυραύλων, και η έδρα της ακτοφυλακής στη Σεβαστούπολη με εντολή του υπουργού άμυνας της Ρωσίας. Την ίδια στιγμή ένα ρώσικο πλοίο απέκλειε τα στενά του κόλπου της Μπαλακλάβα όπου σταθμεύουν πλοία της ουκρανικής φρουράς. Στη συνέχεια το ρωσικό κοινοβούλιο και η Δούμα ενέκριναν το σχετικό υπόμνημα του Πούτιν που εξουσιοδοτούσε το ρωσικό στρατό να επέμβει στην Κριμαία προκειμένου να «προστατεύσει» τη ζωή των ρώσων πολιτών, των ομοεθνών τους, και την ασφάλεια των ρωσικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων (El Pais, 1/3). Πρόκειται για μια εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, που τώρα είναι περιορισμένη και άτυπη αλλά που απειλεί τη χώρα με γενικό διαμελισμό, αν η Ρωσία δεν αναλάβει επίσημο επιδιαιτητικό ρόλο στην ενότητα του ουκρανικού κράτους και κυρίως στη σχέση Ουκρανίας-ΕΕ. Αυτή η εισβολή στην Κριμαία είναι το πρώτο κέρδος που έδωσαν στη Ρωσία τα ειδικά τσιράκια της οι προβοκάτορες ψευτοεθνικιστές νεοναζήδες της πλατείας που αποδείχτηκε πια πως έχουν καθοδηγητές τους, τους «καθώς πρέπει» πολιτικούς αρχηγούς Τιμοσένκο-Γιατσενιούκ-Τιάνιμπογκ και πολύ πιθανά και Κλίτσκο. Τα τσιράκια αυτά παίζουν το ρόλο του προβοκάτορα σε βάρος της Δύσης και προορίζονται να παραμεριστούν όταν οι ρωσόδουλοι με ευρωπαϊκό πρόσωπο θα έχουν προωθηθεί αρκετά μέσα στις δομές του κρατικού μηχανισμού.
Άλλωστε ποια είναι στάση των ντούρων «αντιρώσων εθνικιστών» της Μαϊντάν απέναντι σ' αυτή την κατάφωρη παραβίαση της ουκρανικής εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας; Αναφέρουμε ενδεικτικά τη στάση του «Δεξιού Τομέα», ο αρχηγός του οποίου, Γιαρός, ζήτησε πολιτική επίλυση της διένεξης υποστηρίζοντας ότι όλα τα κόμματα πρέπει να ξεχάσουν τα μίση και να ενωθούν όταν πρόκειται για την ακεραιότητα της χώρας (Interfax-Ukraine, 28/2)! Αυτή είναι η πρώτη ένδειξη για το πόσο ρωσόφιλα και εθνοπροδοτικά είναι τα ναζιστικά κουμάσια που πήραν την εξουσία στο Κίεβο.
Πρόκειται για ενδείξεις που ενισχύουν την εκτίμηση ότι ο κατ' αρχήν διαμελισμός της Ουκρανίας με τη μισοαπόσχιση της Κριμαίας γίνεται προκειμένου να επιτευχθεί η τόσο πολύ επιδιωκόμενη για τη Ρωσία διεθνή διαπραγμάτευση που θα της επιτρέψει να έχει τον κύριο λόγο και στην διακυβέρνηση τη Ουκρανίας και στα ουκρανο-ευρωπαϊκά ζητήματα.