Αυτή η εισβολή-προσάρτηση, αν δεν πάρει απάντηση από τους λαούς της Ευρώπης, θα μείνει στην ιστορία σαν ο μεγάλος προάγγελος μιας γενικότερης στρατιωτικής επίθεσης της σοσιαλ-ιμπεριαλιστικής Ρωσίας με στόχο την καταβρόχθιση όλης της Ευρώπης.
Ο διαμελισμός της Ουκρανίας και η προσάρτηση της Κριμαίας ακολουθεί το διαμελισμό της Γεωργίας και τη ντεφάκτο προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Οσσετίας, και είναι αποτέλεσμα του σιχαμερού πνεύματος κατευνασμού τύπου Μονάχου, που ακολουθούν απέναντι στο νεο-χιτλερικό άξονα Ρωσίας-Κίνας οι ευρωπαίοι και οι αμερικάνοι μονοπωλιστές για να έχουν ενεργειακή τροφοδοσία από τη Ρωσία και φτηνή εργατική σάρκα από την Κίνα. Αυτοί είναι ακόμα πιο άθλιοι και ακόμα πιο προδότες των λαών τους από τους προπολεμικούς προγόνους τους Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο χαρακτήρα των αστικών τάξεων αυτών των χωρών αλλά και στο ότι η νεοχιτλερική Ρωσία έχει αξιοποιήσει την τσαρική της πείρα και πριν κάνει μια καθολική επίθεση έχει χώσει αφοσιωμένους πράκτορες της και στα ψηλότερα κλιμάκια των δυτικών καγκελαριών αλλά και των ηγεσιών άλλων κομμάτων ιδιαίτερα των λεγόμενων αριστερών και σοσιαλδημοκρατικών.
Πάντως είναι κυρίως η κατευναστική πολιτική των δυτικών ιμπεριαλιστών που επιτρέπει στον αχριτραμπούκο σφαγέα και κατά συρροή δολοφόνο των πολιτικών του αντιπάλων Βλαντιμίρ Πούτιν να προχωράει ανενόχλητος και να δυναμώνει το πολιτικό του κύρος στο ρώσικο πληθυσμό όπως ο Χίτλερ στο γερμανικό και να παραπλανά προπαγανδιστικά όλη την υφήλιο.
Ιδιαίτερα στη χώρα μας η ρώσικη νεοχιτλερική προπαγάνδα οργιάζει και δηλητηριάζει τον ελληνικό λαό γιατί η ελληνική αστική τάξη όντας γενικά δίχως χαρακτήρα και μετά από 30 χρόνια πολιτικών εκκαθαρίσεων έχει σε μεγάλο βαθμό υποταχθεί στο ρώσικο σοσιαλ-ιμπεριαλισμό. Τώρα κυριαρχεί μια νέα ρωσόδουλη κρατική ολιγαρχία και μια κρατικογραφειοκρατική ψευτοαριστερά. Αυτή πρώτη έχει στην ηγεσία της υποστεί εκκαθαρίσεις από τους ρώσους προδότες του κομμουνισμού στην εποχή των Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ και έχει τώρα διαφθαρεί απόλυτα και έχει μετατραπεί από ταξική και εθνική πρωτοπορία στο πιο δουλικό πολιτικό απόσπασμα του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη χώρα και γι αυτό στο πιο αντιβιομηχανικό και πιο αντεργατικό κομμάτι του συνόλου της κομπραδόρικης αστικής τάξης.
Επειδή σε αυτή τη χώρα τα ρώσικα ψέμματα γίνονται επίσημη κρατική και διακομματική προπαγάνδα, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου στους έλληνες δημοκράτες και διεθνιστές να απαντήσουν με σαφήνεια σε αυτά και σε ότι αφορά την προσάρτηση της Κριμαίας.
Τα «επιχειρήματα» της προσάρτησης
Καταρχήν η ρώσικη νεοχιτλερική προπαγάνδα επικαλείται για την προσάρτηση της Κριμαίας τα ίδια επιχειρήματα που επικαλείται κάθε επιθετισμός και σοβινισμός, και βέβαια ο κάθε χιτλερικού τύπου ιμπεριαλισμός, όταν κάνουν προσάρτηση εδάφους μιας άλλης χώρας. Επικαλούνται «το δικαίωμα» του λαού που κατοικεί σε αυτό το έδαφος να κάνει απόσχιση «αν το θελήσει» και να το προσαρτήσει σε μια άλλη χώρα, ειδικά αν το θελήσει επειδή αισθάνεται ότι απειλείται. Αλλά τέτοιο δικαίωμα δεν υπάρχει γιατί αν υπήρχε τότε ο πλανήτης θα βυθιζόταν στη βαρβαρότητα καθώς η κάθε χώρα θα έτρωγε κομμάτια της διπλανής της επειδή σε αυτά κατοικούν εθνικά συγγε-νείς πληθυσμοί που αποφάσισαν την ένωση με τη «μητέρα πατρίδα». Γι αυτό ειδικά μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο καθιερώθηκε το απαραβίαστο των συνόρων για όλα τα κράτη εκτός από τα ομοσπονδιακά πολυεθνικά που είχαν συμφωνήσει στο δικαίωμα του μονομερούς αποχωρισμού της κάθε εθνικής συνιστώσας τους (πχ Γιουγκοσλαβία, ΕΣΣΔ). Με αυτήν την κανιβαλική πολιτική είναι διαμελισμένη και η Κύπρος. Όχι τυχαία και στην Κύπρο, που ο ελληνικός σοβινισμός έκανε πραγματικές βαρβαρότητες ενάντια στην τουρκική μειονότητα, ήταν η Ρωσία του Μπέζνιεφ, σαν ΕΣΣΔ, που έβαλε τη βάση του διαμελισμού με τη γραμμή της διζωνικής ομοσπονδίας που έριξε το 1965. Επίσης ήταν αυτή που έσπρωξε την Τουρκία στην εισβολή του 1974, όταν τη χαιρέτισε μέσω του πραχτορείου ΤΑΣ σαν μέσο τάχα για την «αποκατάσταση της συνταγματικής ομαλότητας στο νησί».
Η πουτινική προπαγάναδα επικαλείται το γεγονός ότι η Κριμαία ήταν ρώσικο έδαφος που η Ρωσία το παραχώρησε μετά το 1954 στην Ουκρανία στα πλαίσια της ενιαίας τότε ΕΣΣΔ με απόφαση του ανωτάτου Σοβιέτ, και συμπεραίνει ότι τώρα μπορεί να το ξαναπάρει πίσω. Όμως εκείνη η αλλαγή συνόρων έγινε με τη συμφωνία και των δύο κρατών δηλαδή και της Ουκρανίας που απόχτησε την κυριαρχία της Κριμαίας, και της Ρωσίας που την παραχώρησε. Μια τέτοια αμοιβαία αποδεκτή, δηλαδή με εθελοντικό και γι αυτό ειρηνικό τρόπο αλλαγή συνόρων μεταξύ δύο γειτονικών κρατών επιτρέπεται και είναι επίσης λογικό που επιτρέπεται, γιατί είναι στη φύση της κυριαρχίας ενός κράτους πάνω στο δικό του έδαφός να έχει νόημα μόνο όταν αυτό τη θέλει και δεν την έχει ρητά αποποιηθεί. Η αποποίηση του 1954 δεν σήμαινε ωστόσο ότι το έδαφος της Κριμαίας ήταν μια μπάλα που την έστελνε αυθαίρετα η μια χώρα στην άλλη. Το ότι η απόφαση του 1954 δεν ξεσήκωσε ισχυρές αντιδράσεις από τον πληθυσμό καμιάς πλευράς, ούτε τότε ούτε για πολλές δεκαετίες μετά, αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι υπήρξε μια ισχυρή, μια αντικειμενική, υλική βάση στην ενοποίηση της Κριμαίας με την Ουκρανία, η οποία αναφέρεται στο σκεπτικό της απόφασης της ΕΣΣΔ και της Ρώσικης Ομοσπονδίας του 1954. Αυτή ήταν ότι η οικονομική ζωή της Κριμαίας στα 1954 ήταν πλέον πολύ πιο δεμένη με αυτήν της Ουκρανίας από όσο ήταν με εκείνη της Ρωσίας. Αυτή η υλική βάση δεν έχει αδυνατίσει από τότε ως τα σήμερα αλλά έχει ενισχυθεί. Γι αυτό δεν υπήρξε ποτέ κανένα πλειοψηφικό κίνημα επιστροφής της Κριμαίας από τον πληθυσμό της Κριμαίας. Πρώτα δηλαδή εισέβαλε παράνομα και φασιστικά ο ρώσικος στρατός στην Κριμαία και την κατέλαβε και μετά υποτίθεται ότι η Κριμαία αποφάσισε να τον καλέσει σε «βοήθεια». Λέμε υποτίθεται γιατί το τοπικό κοινοβούλιο της Κριμαίας αποφάσισε να ζητήσει την επέμβαση της Ρωσίας για προστασία αφού πρώτα ο ρώσικος στρατός εισβολής είχε καταλάβει το κτίριο του κοινοβουλίου. Τότε οι βουλευτές του αποφάσισαν να διώξουν ξαφνικά τον ως τότε προφανώς ειρηνόφιλο πρόεδρο που είχε εκλεγεί από αυτό το κοινοβούλιο και να βγάλουν πρόεδρο έναν άλλο που κάλεσε το ρώσικο στρατό. Ήταν ένας Αξιόνωφ που στις προηγούμενες προ-εισβολής εκλογές είχε πάρει το 4% των ψήφων του πληθυσμού της Κριμαίας.
Για να κρύψει αυτήν την αλήθεια ο Πούτιν, δηλαδή ότι πρώτα ήρθε η εισβολή και μετά το κάλεσμα για «προστασία», αυτός σκαρφίστηκε την ιστορία ότι δεν κατέλαβαν ρώσοι στρατιώτες το κριμαϊκό κοινοβούλιο αλλά ρώσοι της Κριμαίας σαν «ομάδες αυτοάμυνας» με στολές που έμοιαζαν με τις ρώσικες αλλά δεν είχαν διακριτικά γιατί τάχα ήταν αγορασμένες από το εμπόριο. Εκείνο που δεν μπόρεσε όμως να εξηγήσει ο αρχικαγκεπίτης ήταν το γιατί αυτούς τους «εθελοντές» τους μετακινούσαν μέσα σε όλη την Κριμαία οχήματα μεταφοράς προσωπικού με πινακίδες του ρώσικου στρατού, όπως είχαν παρατηρήσει όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι.
Και ο Χίτλερ έλεγε ασύστολα ψέμματα, όμως ο Πούτιν τα σκηνοθετεί κιόλας. Ο Πούτιν δεν σκηνοθέτησε μόνο μια επιχείρηση αυτοάμυνας μιας εθνικής μειονότητας για να κρύψει πίσω της την εισβολή μιας υπερδύναμης, αλλά το πιο σπουδαίο, αυτό που κάνει τον Χίτλερ πολιτικό νάνο μπροστά σε αυτόν τον αρχικαγκεμπίτη, είναι ότι σκηνοθέτησε και έναν πλασματικό ουκρανικό κίνδυνο για να δικαιολογήσει την πλασματική αυτοάμυνα του Κριμαϊκού πληθυσμού.
Σύμφωνα με αυτή τη σκηνοθεσία στο Κίεβο ήρθε ο ναζισμός στην εξουσία και απειλεί με εξόντωση τους ρώσους της Ουκρανίας. Το ψέμμα εδώ δεν είναι ότι ήρθαν πραγματικοί φασίστες και φιλοναζιστές στην κυβέρνηση στο Κίεβο. Πράγματι ήρθαν, αντίθετα από όσα λένε οι παχύδερμοι δυτικοί προστάτες τους. Και μάλιστα τέτοιος είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός Γιάτσενιουκ. Αυτός, όπως και η αρχηγός του κόμματός του, η ύπουλη ρωσόφιλη Τιμοσένκο, (που διέσπασε την πραγματική δημοκρατική εξέγερση του 2004 και μετά παρέδωσε τη χώρα τζάμπα στην Γκάζπρομ), όπως και ο ψευτοευρωπαίος φιλοφασίστας Κλίτσκο έχουν συμπύξει εδώ και δυο χρόνια στενό συμμαχικό μέτωπο με το φιλοναζιστικό κόμμα Σβόμποντα με αρχηγό τον Τιάνιμποκ. Η απόδειξη του φιλοναζισμού των Γιάτσενιουκ-Τιμοσένκο βρίσκεται στο ότι έκαναν επικεφαλής του πανίσχυρου Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας και Άμυνας της νέας κυβέρνησης, δηλαδή αρχηγό των ως τώρα φιλο-καγκεμπίτικων μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας τον Παρουμπί. Αυτός ήταν συνιδρυτής το 2004 του Σβόμποντα ενώ στη Μαϊντάν ήταν αρχηγός όλων των «ταγμάτων εφόδου» και ταυτόχρονα βουλευτής του κόμματος της Τιμοσένκο. Την ίδια στιγμή ο Γιάτσενιουκ έκανε τον Γιάρος, αρχηγό του ακόμα πιο φιλοναζιστικού «Δεξιού Τομέα», που ήταν η ραχοκοκκαλιά των «ταγμάτων εφόδου», αναπληρωτή γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας και Άμυνας. Επίσης διόρισε υπουργό Άμυνας τον Ιχόρ Τένιουκ, μέλος του Σβόμποντα.
Το μεγάλο ψέμμα της ρώσικης προπαγάνδας είναι άλλο, και είναι διπλό:
Είναι πρώτο ότι οι φασίστες στην κυβέρνηση έχουν πραγματική ιδεολογική ισχύ μεσα στην πελώρια μάζα που γέμιζε την πλατεία Μαϊντάν η οποία είχε εθνοανεξαρτησιακές και δημοκρατικές διαθέσεις, και δεύτερο, και το κυριότερο, ότι είναι αντιρώσοι, ενώ είναι πολύ καλοί φίλοι του Πούτιν.
Φασίστες στην κυβέρνηση αλλά όχι ακόμα ο φασισμός στην εξουσία
Όλα δείχνουν ότι φασίστες ήταν ένα λεπτό ηγετικό στρώμα του κινήματος της Μαϊντάν υπό τους Γιάτσενιουκ-Κλίτσκο και Τιάνιμποκ. Αυτό το ηγετικό στρώμα οργάνωσε και καθοδήγησε ως συμπαγές πολιτικό μέτωπο, από την πρώτη στιγμή την κατασκήνωση της πλατείας χρησιμοποιώντας σαν πολιορκητικό κριό τα τάγματα εφόδου των Παρουμπί-Γιάρος, απλά μοιράζοντας ρόλους με αυτά. Οι Γιάτσενιουκ-Τιάνιμποκ-Κλίτσκο κάναν τους φιλειρηνικούς ηγέτες, ενώ οι Παρουμπί-Γιάρος παριστάνανε τους «μαχητικούς ριζοσπάστες και επαναστάτες» της βάσης. Το μέτωπο αυτό βγήκε στη αρχή με φιλοευρωπαϊκή δημοκρατική γραμμή για να αποσπάσει την έγκριση και του ουκρανικού λαού και της Δύσης. Στη συνέχεια την τεράστια μαζικοποίηση του ενός εκατομμυρίου της πλατείας (αυτό που φάνηκε σαν αυθόρμητη λαϊκή επανάσταση), την προκάλεσε ο προβοκάτορας Γιανουκόβιτς που επιτέθηκε αναίτια με τα ΜΑΤ στις 30 του Νοέμβρη και μάτωσε και συνέλαβε εκατοντάδες διαδηλωτές. Τότε οι διοργανωτές άρχισαν να αλλάζουν το φιλοευρω-παϊκό χαρακτήρα του κινήματος και να το μετατρέπουν σε στενά αντι-Γιανουκόβιτς, και, όπως πάντα θέλουν οι φασίστες σε κίνημα κατά της διαφθοράς. Ταυτόχρονα τα τάγματα εφόδου με τις κουκούλες, τα ρόπαλα, τις ασπίδες και τις μολότωφ άρχισαν τις επιθέσεις στην αστυνομία ενώ ο Γιανουκόβιτς ανταπαντούσε με ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν τον κόσμο που ακολουθούσε τα τάγματα εφόδου και τα ηρωοποιούσαν στον πλατύ κόσμο. Τα τάγματα εφόδου έκρυβαν τη φασιστική γραμμή τους εμφανίζοντας την απλά σαν εθνικιστική. Ταυτόχρονα ο Γιανουκόβιτς υποχωρούσε διαρκώς μόνο όταν οι φασίστες χτυπούσαν και ποτέ όταν οι διαδηλώσεις ήταν μαζικές και ειρηνικές. Έτσι δυνάμωσε τις φασιστικές γραμμές με νέους εθελοντές ενώ ο πολύς κόσμος σκόρπισε και έφυγε από τη σκηνοθετημένα φλεγόμενη (αλά ελληνικό Σύνταγμα) πλατεία. Τότε ξαφνικά μια ηγετική φράξια από το ίδιο το κόμμα του εντελώς φθαρμένου Γιανουκόβιτς τον έριξε, και έφερε στην κυβέρνηση τον Γιάτσενιουκ και τους φασίστες της πλατείας. Επρόκειτο για ένα πραξικόπημα που εμφανίστηκε σαν επανάσταση όπως έγινε και με την πλατεία Ταχρίρ που έφερε στην εξουσία σε δύο φάσεις την πιο φιλορώσικη και γι αυτό πιο φασιστική τάση του στρατού υπό τον Σίσι. Ειδικά στη Μαϊντάν ήταν ακόμα πιο μειοψηφικοί οι φασίστες που σφετερίστηκαν την εξουσία πατώντας σε μάζες που ουσιαστικά τους ήταν ξένες. Φασιστική είναι μια εξουσία μόνο όταν έχει εξασφαλίσει στήριξη από τεράστια τμήματα μαζών και μεσαίων στελεχών που να τα έχει διαμορφώσει κατ εικόνα της. Αυτό δεν έχει συμβεί καθόλου, τουλάχιστον ακόμα στην Ουκρανία. Γι αυτό, ο ρώσικος και ρωσόφωνος πληθυσμός δεν ένιωσε κανένα ιδιαίτερο κίνδυνο πέρα από την προπαγάνδα από τα ρώσικα ΜΜΕ που έφτιαξαν σε χρόνο μηδέν τη φασιστοφοβία απέναντι στο Κίεβο την ώρα που ο αληθινός, μαζικός και εγκαθιδρυμένος φασισμός είναι στην ίδια τη Ρωσία.
Οι φασίστες του Κιέβου δεν είναι με τη Δύση αλλά με τον Πούτιν
Στην ουσία η ΚαΓκεΜπε (FSB) έχει σκηνοθετήσει στην Ουκρανία ένα είδος επανάληψης του β΄ παγκόσμιου πόλεμου κατά τον οποίο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές με εργαλείο τους ουκρανούς φιλοχιτλερικούς εφορμούν τάχα ξανά εναντίον της Ρωσίας, μόνο που αυτή τη φορά ο «πονηρός» Πούτιν τους προλαβαίνει τάχα και επιτίθεται πρώτος. Όμως οι αληθινοί έρωτες δεν κρύβονται. Οι φασίστες της κυβέρνησης του Κίεβου δεν είναι αντιρώσοι ουκρανοί εθνικιστές, που τάχα υποκινούνται από τη Δύση. Είναι με τον Πούτιν, όπως κάθε χρυσαυγίτης και κάθε άλλος νεοναζί στον κόσμο. Και είναι καταρχήν στην πράξη, τώρα δα, πάνω στο πιο κεντρικό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ζήτημα, που είναι η προσάρτηση της Κριμαίας. Δεν προσφέρει τεράστια πολιτική υπηρεσία η κυβέρνηση των «πατριωτών» του Κίεβου στη Ρωσία όταν όλοι τους διατάζουν τον ουκρανικό στρατό στην Κριμαία να μη ρίξει ούτε μια σφαίρα στους εισβολείς, έστω για την τιμή των όπλων, έστω για εθνική παρακαταθήκη, έστω για προπαγανδιστικούς λόγους και να παραδίδει αμέσως τα όπλα του στον εισβολέα, για να του δώσει το πλεονέκτημα της αναίμακτης εισβολής, δηλαδή του εθελοντικού αυτοακρωτηριασμού; Κυρίως σημαίνει ή δεν σημαίνει ανοιχτή παράδοση της Κριμαίας στη Ρωσία η δήλωση των Γιάτσενιουκ και Τιμοσένκο από την πρώτη στιγμή της εισβολής ότι θα υπάρξει πόλεμος μόνο αν η Ρωσία μπει και στην υπόλοιπη Ουκρανία πλην της Κριμαίας πράγμα που βέβαια ο Πούτιν δεν έκανε; Μήπως αυτό δε είναι και το νόημα της φράσης του Πούτιν πάνω στην εισβολή ότι ο ρώσικος στρατός εισβολής και ο ουκρανικός «βρίσκονται στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος»;
Η φιλορωσική στρατηγική των φασιστοειδών του Κίεβου είχε εμφανιστεί για πρώτη φορά όταν το πελώριο γενικά πατριωτικό και δημοκρατικό πλήθος της Μαϊντάν σπρώχτηκε από τους κρυφοφασίστες διοργανωτές να κατεβάσει σταδιακά την ευρωπαϊκή σημαία που ήταν δίπλα στην ουκρανική και άρχισε να σηκώνεται η σημαία των πολιτικών απογόνων των συνεργατών του Χίτλερ στον β΄ παγκόσμιο. Τελικά οι διοργανωτές της πλατείας αφού διαλύσανε το μεγάλο πλήθος με σύστημα μέσα στους καπνούς και στις φωτιές των ταγμάτων εφόδου του «Δεξιού Τομέα», γρήγορα έριξαν την ύπουλα φιλορώσικη γραμμή, «ούτε με τη Ρωσία ούτε με την Ευρώπη, είμαστε με την Ουκρανία». Ήδη οι μεγαλύτεροι, οι πιο ρωσόδουλοι κρατικο-ολιγάρχες της Ουκρανίας είχαν κάνει την πρωτοφανή κίνηση, κίνηση που δεν την είχαν κάνει στην αληθινή δημοκρατική πορτοκαλί εξέγερση του 2004, να περάσουνε ορμητικά με το αντι-Γιανουκόβιτς κίνημα, που σήμαινε ότι ο Γιανουκόβιτς ήταν πια για πέταμα από τα ρώσικα αφεντικά του. Τότε λειτούργησε, προφανώς κατ εντολήν τους, σαν προβοκάτορας και έκανε πολιτικά πανίσχυρους τους φασίστες με το να μην υποχωρεί ούτε τόσο δα στα εκατομμύρια των ειρηνικά συγκεντρωμένων Ουκρανών αλλά μόνο στους ροπαλοφόρους τους που ταυτόχρονα τους πυροβολούσε και τους ηρωοποιούσε. Μάλιστα τους εμφάνισε και σαν τους τελικούς απελευθερωτές του λαού αφού σε αυτούς παρέδωσε τα δημόσια κτίρια, ενώ στους προστάτες τους της επίσημης αντιπολίτευσης παρέδωσε τη Βουλή και το ίδιο το κόμμα του πριν καταφύγει στα αφεντικά του. Αυτή την παραχώρηση δεν θα την έκανε ποτέ μια υπερδύναμη στους εχθρούς της.
Τελικά η διεθνής κοινή γνώμη, πιθανά και ο ίδιος ο ουκρανικός λαός, έμαθε μόνο μετά την άνοδο αυτών των φασιστών στην εξουσία ότι όχι απλά δεν θεωρούν την Ευρώπη καλύτερη από τη Ρωσία αλλά στην ουσία τη θεωρούν πολύ χειρότερη. Γιατί υιοθετούν και αυτοί, όπως κάθε φασίστας φαιός ή «κόκκινος» στον κόσμο τη λεγόμενη ευρασιατική στρατηγική των Πούτιν-Ντούγκιν, σύμφωνα με την οποία οι μεγαλύτεροι εχθροί των λαών είναι ο δυτικού τύπου φιλελεύθερος καπιταλισμός, η Ευρώπη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ειρηνικής ενοποίησης των κρατών, και ο αστικός διαφωτισμός σαν εχθρός κάθε καθυστερημένης ή αντιδραστικής κουλτούρας ιδιαίτερα της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας. Στο βάθος αυτής της ιδεολογίας βρίσκεται ο γενοκτονικός αντισημιτισμός. Γι αυτό οι φασίστες του Κίεβου ενώ δεν κάνουν σήμερα την Ουκρανία μια φασιστική χώρα, αν δεν γκρεμιστούν από την εξουσία θα την κάνουν και όχι αργά. Ήδη περιμένουν να ξεράσουν το αντιευρωπαϊκό τους μένος όταν σε λίγο θα αρχίσουν οι δήθεν φιλοευρωπαϊκές συνιστώσες τους να τους ρίχνουν στα μέτρα πείνας για τα οποία αλά Ελλάδα θα ενοχοποιούν εύκολα τους δυτικούς δανειστές και θα ελαφρώνουν τους κατακτητές.
Θέλει πάντως απύθμενο, γκεμπελίστικο θράσος και αισχρή αντιστροφή της αλήθειας για να χρεώνονται σημερα οι ουκρανοί φασίστες στην αστοδημοκρατική Ευρώπη και όχι στο διεθνές κέντρο αναβίωσης κάθε είδους φασισμού και σοβινισμού που είναι η πουτινική Ρωσία την οποία στηρίζει στην εισβολή της στην Κριμαία η φασιστική Κίνα.
Μόνο από τον άξονα Ρωσίας-Κίνας μπορεί να βγει ένας νέος Χίτλερ
Η ρώσικη προπαγάνδα ιδιαίτερα στη χώρα μας δουλεύει τη θεωρία ότι οι σημερινοί χίτλερ είναι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές. Όμως Χίτλερ δεν μπορεί να είναι κάποιος από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές που στην πραγματικότητα υποχωρούν ασταμάτητα μπροστά στη προέλασή του Πούτιν. Αυτοί είναι πολιτικοί εκπρόσωποι του σήμερα οικονομικά πιο κυρίαρχου στον κόσμο αλλά στρατηγικά κατερχόμενου δυτικού χρηματιστικού μονοπωλιακού κεφάλαιου. Τους Χίτλερ μπορεί να τους αναδείξει μόνο το πιο αδύναμο χρηματιστικά αλλά ανερχόμενο και πανίσχυρο διπλωματικά, στρατιωτικά, ενεργειακά υπερσυγκεντρωμένο ρώσικο και κινέζικο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο. Αυτό το κεφάλαιο μόνο με έναν πόλεμο μπορεί να κάνει μια ανακατανομή ισχύος στον ιμπεριαλιστικό κόσμο και να αποσπάσει τελικά με την ωμή και κτηνώδη πολεμική κατοχή την κυριαρχία στην Ευρώπη, και μετά να αποσπάσει την παγκόσμια ηγεμονία σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Αντίθετα το δυτικό κεφάλαιο θέλει να διατηρήσει το διεθνές στάτους κβο, δηλαδή μια ιμπεριαλιστική ειρήνη, πράγμα που προϋποθέτει κατευνασμό του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού άξονα με παράδοση σε αυτόν λαών και χωρών ολόκληρων. Αυτό το κεφάλαιο βγάζει κατευναστές των Χίτλερ, τύπου Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, δηλαδή με σύγχρονους όρους εχθρούς των λαών Ομπάμα-Μέρκελ-Ολάντ, αλλά όχι Χίτλερ.
Ενώ λοιπόν κάθε δημοκρατικός άνθρωπος και κυβέρνηση πρέπει να καταδικάζουν κάθε φασιστική πολιτική τάση και πρόσωπο στην ουκρανική κυβέρνηση το κύριο είναι ότι η πρακτική πολιτική αυτής της κυβέρνησης αποτελεί ένα εσωτερικό ζήτημα της Ουκρανίας που θα αντιμετωπιστεί από τον ίδιο τον Ουκρανικό λαό και πάντως όχι με εισβολή και προσάρτηση, από μια ξένη δύναμη που έχει κάνει και άλλες εισβολές και προσαρτήσεις και έχει διαπράξει κτηνώδεις γενοκτονίες σαν αυτή του τσετσένικου εθνους. Η ουκρανική κυβέρνηση θα έπρεπε να επισύρει εναντίον της διεθνή μέτρα μόνο αν ποτέ θα έκανε η ίδια επιθετικές κινήσεις σε βάρος τρίτων χωρών ή αν πραγματοποιούσε γενοκτονικές εθνοεκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε βάρος δικών της πολιτών. Αλλά κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το κάνει πρακτικά μόνο σε συμμαχία με τον κατακτητή-διαμελιστή της ή να το κάνει προβοκατόρικα για να τον διευκολύνει. Σε κάθε περίπτωση δεν το έχει κάνει, και δεν είναι εύκολο να το κάνει λόγω της δημοκρατικότητας και του πατριωτισμού του ουκρανικού λαού. Απλά οι δημοκρατικές χώρες και λαοί δεν πρέπει να δώσουν καμιά εμπιστοσύνη σε αυτήν την κυβέρνηση, ούτε να την εντάξουν σε συλλογικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς όσο έχει μέλη της που είναι διακηρυγμένοι νοσταλ-γοί φιλοναζιστικών κινημάτων ή έχουν πολιτικούς ιδεολογικούς δεσμούς με φασιστικές ομάδες.
Όμως το μεγάλο ζήτημα, το κεντρικό ζήτημα για την Ευρώπη και όλο τον κόσμο είναι ότι αυτή η νεοχιτλερική ωμά επεκτατική υπερδύναμη πρέπει να βρει σήμερα μπροστά της ένα παγκόσμιο μέτωπο των λαών αλλά και των κρατών που δεν θα καταδικάσουν μόνο στα λόγια τις απανωτές προσαρτήσεις της, αλλά θα της κόψουν κάθε δυνατότητα να τις συνεχίσει. Δεν θα πρέπει λοιπόν να τις επιτρέψουν να συμμετέχει όπως πριν σαν κανονικός εταίρος σε οποιαδήποτε διεθνή συλλογικά όργανα, τόσο διπλωματικά όσο οικονομικά και πολιτιστικά. Μάλιστα θα πρέπει να της επιβληθεί άμεσα οικονομικό εμπάργκο, και το βασικότερο θα πρέπει να εξοπλιστούν και να καλυφθούν άμεσα από επίθεση όλες οι χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα αυτές που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό από αυτόν τον κανίβαλο με τα πιο εξεζητημένα όπλα και την καλύτερη διπλωματία στον κόσμο. Μόνο έτσι αντιμετωπίζονται οι νέοι Χίτλερ του Κρεμλίνου, αν και ήδη η ανθρωπότητα έχει αργήσει πολύ. Γιατί ήσυχα και αδιόρατα αυτοί παριστάνοντας τον ψόφιο κοριό σε συμμαχία με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και μέσω αυτών, ιδίως με τις ΗΠΑ των ρωσόφιλων Ομπάμα και Κλίντον, έχουν επιτεθεί στον Τρίτο κόσμο και έχουν αποκτήσει σε αυτόν πελώριες πολιτικές και εν μέρει στρατιωτικές βάσεις. Τα δυτικά κατευναστικά παχύδερμα δεν έχουν καν υποπτευθεί πόσο αυτές οι βάσεις περικυκλώνουν την Ευρώπη. Γιατί οι ρώσοι Χίτλερ δεν θέλουν να επαναλάβουν το λάθος των παλιών, δηλαδή να επιτεθούν στην Ευρώπη χωρίς προηγούμενα να την έχουν περικυκλώσει. Το ρώσικο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο έχει δράσει με ορίζοντα μισού αιώνα, ενώ το γερμανικό με ορίζοντα δεκαετίας. Αν οι λαοί δεν τον αποτρέψουν, ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος θα αποδειχτεί σε σχέση με τον Τρίτο έργο ερασιτεχνών Χίτλερ.
Αθήνα, 13 Μάρτη 2014