Αυτόν τον ηγέτη κανένα συλλογικό σώμα δεν τον έχει εκλέξει, ούτε τον έχει ορίσει με οποιοδήποτε τρόπο σ’ αυτή τη θέση. Αυτός ο ηγέτης δεν έχει δοκιμαστεί ούτε στιγμή προηγούμενα σαν τέτοιος, δεν έχει απολογηθεί σε κανέναν και ποτέ για την πολιτική του δράση αφού σε αυτήν ξαφνικά εμφανίστηκε και μάλιστα απότομα στη θέση του ηγέτη. Μερικοί από τους οπαδούς του που έχουν ακόμα κάποιες δημοκρατικές ενοχές για την επιλογή τους παρηγοριούνται γιατί μαζί με το δικό του όνομα ο Ηγέτης έριξε και μερικά ακόμα ονόματα στον αφρό του “ποταμιού” του, όπως του Δήμου και του Τέλογλου, και καμιά εικοσάδα άγνωστων άλλων που φαίνονται σαν να αποτελούν κάποιο άτυπο συλλογικό σώμα που, αν και επίσημα δεν έχει εκλέγει, τουλάχιστον συναποφασίζει με τον ηγέτη. Όμως ο ηγέτης δηλώνει ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι κάποιοι με τους οποίους απλά “συνομιλεί”, δηλαδή το πολύ τους συμβουλεύεται. Ο ηγέτης είναι φανερό ότι ακούει, αλλά δεν απολογείται σε καμιά συλλογικότητα, τουλάχιστον από την αρχή. Μάλιστα δεν δεσμεύεται από την αρχή από κανένα πρόγραμμα. Πρόγραμμα και θέσεις, θα έρχονται στο δρόμο, όσο το ποτάμι κυλά στην πεδιάδα.
Σε άλλες εποχές ένας τέτοιος τύπος θα αντιμετωπιζόταν με μεγάλη ειρωνεία. Τώρα είναι αρκετά σεβαστός και πολλοί τον αγαπάνε όχι παρά τα παραπάνω ελαττώματά του αλλά εξαιτίας τους. Η αθλιότητα της εποχής έγκειται στο ότι το Ποτάμι έχει απήχηση κυρίως γιατί δεν είναι ένα συνηθισμένο κόμμα με συνέδρια, με αντιπροσωπευτικά όργανα, με εκλεγμένους μηχανισμούς, με μόνιμα εκλεγμένα στελέχη κλπ δηλαδή με όρους στοιχειωδώς δημοκρατικούς. Τέρμα όλα αυτά τα κόμματα που φτιάχνει ο παλιός πολιτικός κόσμος. Ο αρχηγός του ποταμιού είναι λοιπόν ο πρώτος ηγέτης που μαζί με όλο το φασιστικό βόρβορο της χώρας, μαζί με όλους τους αγανακτισμένους που μούτζωναν τη Βουλή το 2011, μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα δεξιό και “αριστερό” που ξέρει καλά μόνο μία πολιτική, αυτή της εκκαθάρισης των πολιτικών αντιπάλων του μέσω της ηθικής τους απαξίωσης και από εκεί της ηθικής απαξίωσης των κομμάτων τους, διατυμπανίζει το “κάτω οι πολιτικοί και τα κόμματά τους”. Αντί δηλαδή κάποιοι τίμιοι άνθρωποι, κάποιοι αστοί δημοκράτες, να επιδιώξουν να ιδρύσουν ένα κόμμα που θα έχει αυτή τη φορά κάποια ισχυρά στοιχεία δημοκρατικού ελέγχου και διαφάνειας, έρχεται ο Ηγέτης και οι συνεργάτες του και καταργούν την ιδέα του οργανωμένου κόμματος όπως ακριβώς θα ήθελαν οι φασίστες.
Βέβαια ο Ηγέτης μας δεν θα δεχτεί ποτέ τέτοιους συσχετισμούς για τον εαυτό του. Γιατί ξέρει ότι αυτά είναι φασιστικά πράγματα για το μέσο κοινό του, και γι αυτό άλλωστε ο ίδιος δηλώνει ότι είναι αριστερός, και μάλιστα ένα παιδί του λαού, ένας εργαζόμενος και όχι ένα προϊόν του κομματικού σωλήνα. Ένας τέτοιος ηγέτης οφείλει κάθε στιγμή να διακηρύσσει, και αυτό κάνει, ότι αντί να έχει ένα κόμμα-μηχανισμό πίσω του έχει τον ίδιο το λαό, του οποίου ακούει απευθείας την εμπειρία, τους πόθους και τα αιτήματα, όπως ακούει και τους συνεργάτες του. Αυτά που ακούει από το λαό ο ηγέτης μας τα κάνει πρόγραμμα και πράξη χωρίς να μεσολαβεί ένα κόμμα των επιτήδειων. Δηλαδή ο λαός είναι το αληθινό ποτάμι, ενώ ο Ηγέτης είναι απλά ο δίαυλος του λαού, η κοίτη του ποταμού, ο δρόμος του λαού προς τη δικιά του ουσιαστικά εξουσία. Γι αυτό ο Ηγέτης σε κάθε περιοδεία του πρώτα απ όλα ακούει το λαό.
Το να είναι δίαυλος του λαού είναι μια δουλειά που την ξέρει καλά ο Ηγέτης από τότε που ήταν απλά ένας περιπλανητής με το σακίδιο στην πλάτη. Από τότε ήξερε να κρύβει το συνεργείο με τους πραγματικούς απλούς εργαζόμενους μπούμαν και οπερατέρ του πιο πλούσιου καθεστωτικού καναλιού της χώρας, όταν αυτός έδινε το λόγο στους απλούς ανθρώπους του λαού. Είναι άλλωστε αυτό το γεμάτο ψύχραιμη κατανόηση ύφος του εξομολογητή που είχε κάνει τον Θεοδωράκη συμπαθή στον πολύ κόσμο που δεν ήξερε αρκετή πολιτική για να καταλαβαίνει ότι και η επιλογή του συγκεκριμένου εξομολογούμενου και η κάθε μονταρισμένη εξομολόγηση έβγαζε τελικά μια πολιτική γραμμή αρχικά ΣΥΡΙΖΑ και μετά ΔΗΜΑΡ και εν μέρει εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τη βαθειά καθεστωτική γραμμή σε όλα τα ζητήματα.
Ο Ηγέτης και οι εθελοντές του
Η πιο δύσκολη δουλειά του αριστερού Ηγέτη είναι να πείσει τους γενικά προοδευτικούς ψηφοφόρους του ότι το ποτάμι του και η πολιτική λασπουριά που αυτό κατεβάζει είναι ο ίδιος ο λαός εν δράσει, δηλαδή ότι το ποτάμι είναι λαϊκό όχι μόνο σαν ιδέες αλλά και σαν πράξη. Η απάντηση του Ηγέτη μας στο αίτημα των αριστερών μαζών να δρουν και αυτές και όχι μόνο εκείνος είναι ο εθελοντισμός. Οι εθελοντές υποτίθεται ότι καταργούν το παλιό κόμμα των επαγγελματικών στελεχών, των ρουσφετολόγων πελατών γενικά το γνωστό κομματικό επαγγελματικό μηχανισμό των προνομιούχων, των ανήθικων. Οι εθελοντές είναι υποτίθεται ανιδιοτελείς ως μη μόνιμοι, ως μη επαγγελματίες και σε μεγάλο βαθμό ως ανώνυμοι. Οι εθελοντές περιφρονούν και το χρήμα και τη δόξα, αν και ο Ηγέτης δεν φαίνεται να περιφρονεί τουλάχιστον το δεύτερο.
Ο ηγέτης έκανε ήδη μια επίδειξη εθελοντισμού με το να κάνει μια περιοδεία στην Κρήτη σε όλους τους νομούς που κράτησε 5 μέρες με 5 εθελοντές και ένα βανάκι και η οποία σύμφωνα με την Καθημερινή στοίχησε 5000 Ευρώ οπότε περίσσεψαν και 200 Ευρώ ρέστα. Το ίδιο ανακοίνωσε ότι θα κάνει το ποτάμι και στην Ήπειρο. Υπολογίζουμε ότι με 50000 Ευρώ και λίγες δεκάδες εθελοντές μπορεί το Ποτάμι να γυρίσει όλη την Ελλάδα και στο τέλος από Κηφισός να γίνει Νείλος και να ανεβεί στη εξουσία. Φαίνεται τέλειο αν πετύχει. Φαίνεται, σαν αληθινή επανάσταση από τα κάτω.
Τι απάτη! Αν αυτά τα ΜΜΕ ήθελαν μπορούσαν να πνίξουν την περιοδεία και πριν από αυτήν να κρύψουν την ίδρυση του κόμματος και τη μαζική παν-ΜΜΕ συνέντευξη τύπου του Θεοδωράκη. Και τότε ελάχιστοι θα σχολιάζανε τις θέσεις του κόμματος ακόμα και την ύπαρξη του. Και αν μάλιστα τις ειρωνεύονταν με δυο δηλητηριώδη λογάκια τα περισσότερα ΜΜΕ τότε δεν θα έμπαινε κανένα ποτάμι σε κανένα γκάλοπ, και σε κάθε περίπτωση κανένα 10% δεν θα έβγαινε προς τα έξω. Μόνο για να πληρώσει κάποιο μικρό κόμμα για να διαφημίσει με αφίσες την εξόρμηση του στις πόλεις και τα χωριά της Κρήτης, ή ακόμα περισσότερο για να τη διαφημίσει στην τηλεόραση σε ώρα μεγάλης ακροαματικότητας, ο ηγέτης και οι εθελοντές του θα έπρεπε να έχουν δώσει εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ. Αλλά οποιαδήποτε ποσά δεν θα φτάνανε για να πάρει περίοπτη θέση σε όλα τα δελτία ειδήσεων, και η περιοδεία και προηγούμενα η πρωθυπουργικού όγκου συνέντευξη τύπου. Ούτε θα μπορούσε να έχει τον ύμνο από την έγκριτη Καθημερινή. Αυτή έγραψε ένα μικρό ύμνο για την περιοδεία όπου ανέφερε το “λαϊκό” ηγέτη με τα μικρό του όνομα Σταύρο όπως και τους εθελοντές του μόνο που όλοι ήξεραν το επίθετο του Σταύρου και κανείς το δικό τους.
Στην ουσία ο τέτοιος εθελοντισμός, ιδιαίτερα ο προεκλογικός, είναι η απάντηση της μεγαλοαστικής τάξης στην καταστροφή των πραγματικών δημοκρατικών ή και λαϊκών κομμάτων που η ίδια τα σάπισε και τα διέλυσε μπαίνοντας μέσα τους. Αυτόν τον εθελοντισμό στο καθαρά κοινωνικό επίπεδο, σε εκείνο της “φιλανθρωπίας”, επειδή οι μαζικοί φορείς λαϊκής αλληλεγγύης έχουν διαλυθεί τον κινούν σήμερα στη χώρα μας αντιδραστικοί θεσμοί ιδιαίτερα η φασιστική εκκλησία, ή τα πιο αντιδραστικά κανάλια, ή το κεφάλαιο των Σουπερμάρκετ που στην Ελλάδα σήμερα παίζει σε μεγάλο βαθμό απομυζητικό, αντιβιομηχανικό ρόλο. Στο καθαρά πολιτικό επίπεδο ο εθελοντισμός σήμερα σημαίνει η αστική τάξη ή μια φράξια της να ορίζει για τους εθελοντές έναν υποψήφιο ηγέτη καθώς και την πολιτική γραμμή και τους τακτικούς στόχους του αγώνα τους και τα περισσότερα έξοδα, και οι εθελοντές να βάζουν την καθημερινή δουλειά πειθούς ή αλλιώς να κάνουν το μαζικό πολιτικό κίνημα χωρίς να αποφασίζουν, ούτε για τους στόχους, ούτε για την πολιτική γραμμή και τις θέσεις του κινήματος. Αυτόν τον εθελοντισμό τον έχει τελειοποιήσει στο πολιτικό επίπεδο η αμερικάνικη μεγαλοαστική τάξη που βγάζει στο δρόμο προεκλογικά τους εθελοντές ενώ από πίσω μοιραία κινείται ένας πελώριος μηχανισμός μόνιμων στελεχών και οι βαθύπλουτοι σπόνσορες. Όμως εκεί τουλάχιστον συνεχίζουν να υπάρχουν τα μισοδημοκρατικά κλασσικά κόμματα και ο όποιος ηγέτης εκλέγεται τελικά μετά από έναν παρατεταμένο πολιτικό εμφύλιο μέσα και σε αυτά και ανάμεσα σε αυτά στη διάρκεια του οποίου οι υποψήφιοι ηγέτες αλληλοσπαράσσονται. Όμως ο Θεοδωράκης δεν έχει βγει από καμιά τέτοια σύγκρουση. Στην ουσία έχει διοριστεί από την πιο κυρίαρχη στη χώρα μας φράξια της αστικής τάξης και μάλιστα του ιμπεριαλισμού, όχι για να ανταγωνιστεί τους άλλους ηγέτες και τα άλλα κόμματα, αλλά για να τους συμπληρώσει, δηλαδή για να συμπληρώσει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό με έναν ακόμα απαραίτητο ρόλο. Αυτό γίνεται κυρίως για εξωτερική ευρωπαϊκή κατανάλωση αλλά και για να μη βγει τίποτα πραγματικά προοδευτικό από την αποσύνθεση του παλιού πολιτικού κόσμου στη βασανισμένη χώρα μας.
Το ποια είναι η φράξια της αστικής τάξης ή μάλλον του ιμπεριαλισμού που έχει ορίσει τον Θεοδωράκη για αρχηγό μπορεί κανείς να το ανακαλύψει και από την αρχηγική- αντικομματική ιδεολογία του και τις πολιτικές αν και επίτηδες θολές θέσεις που βγάζει με το σταγονόμετρο.
Σαμποταριστική, αντιβιομηχανική πλατφόρμα σε όλη τη γραμμή
Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τις πιο βασικές πολιτικές θέσεις του ποταμιού -αυτές για την οικονομία και για την εξωτερική πολιτική, θα δει ότι είναι στην ουσία, αν και καλυμμένα, οι πιο αντιδραστικές όλου του φαιο-”κόκκινου” καθεστώτος. Πρόκειται στην ουσία για τις αντιβιομηχανικές, αντιπαραγωγικές και τελικά φιλορώσικες θέσεις της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ πασπαλισμένες για ξεκάρφωμα με τον κούφιο αντικρατισμό δήθεν εκσυγχρονισμό των καθεστωτικών φιλελεύθερων, που όψιμα εκφράζονται από τη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος και μάλιστα με καμάρι ότι έχει “κλέψει” ιδέες και από την αριστερά και από τους φιλελεύθερους. Έτσι φαίνεται ότι είναι ανοιχτόμυαλος, και μη δογματικός, αλλά στην ουσία αυτό είναι ένα δωράκι και για τη μικροαστική μάζα που έχει κουραστεί από τις κούφιες και πολωτικές αντιπαραθέσεις των δήθεν “άκρων” και θέλει στο βάθος την “ενότητα τους και τελικά την ενότητα όλων των άξιων για το καλό του τόπου”. Αυτή είναι μια νέα και υπερδεξιού τύπου μορφή ένωσης και ισοπέδωσης όλων των ιδεών και των ιδεολογιών.
Ο ηγέτης λέει για παράδειγμα ότι η κρίση οφείλεται κύρια στα διεφθαρμένα κυβερνητικά κόμματα, βασικά το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, όπως το λένε και οι φαιο”κόκκινοι”. Όμως λέει ότι οφείλεται και στις πελατειακές σχέσεις και στο γραφειοκρατικό παρασιτισμό του κράτους, όπως λένε οι φιλελεύθεροι. Αλλά και οι δύο αυτές είναι δευτερεύουσες αιτίες της κρίσης και τις μηρυκάζει το βαθύ καθεστώς και στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό. Το βασικό είναι ότι ως τώρα πουθενά δεν λέει ούτε καν υπονοεί ο Ηγέτης ότι η κρίση οφείλεται κύρια στη βιομηχανική αποεπένδυση και γενικότερα στην καταστροφή της σύγχρονης μεγάλης κλίμακας παραγωγής. Η λέξη βιομηχανία δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιο του. Αντίθετα αυτός προτείνει για τη σωτηρία της χώρας ένα τρίπτυχο οικονομικής ανάπτυξης με τρεις λέξεις: Χώμα, Ήλιος, Θάλασσα. Από τον 17ο αιώνα ο πιο βασικός όρος της παραγωγής είναι το κεφάλαιο, υλικοτεχνικό και γνωστικό ανθρώπινο και όχι οι τοπικοί φυσικοί πόροι. Αυτή η προϊστορική αναφορά στους τοπικούς και φυσικούς όρους της υλικής παραγωγής υπονοεί το ακριβώς αντίθετο της βιομηχανικής και γενικά της μεγάλης κλίμακας παραγωγικής ανάπτυξης. Μιλώντας για Χώμα και Θάλασσα το Ποτάμι ξεκαθαρίζει ότι μιλάει για τη γεωργία και την αλιεία, και μάλιστα όχι για τη μεγάλης κλίμακας σύγχρονη γεωργία, ή τη σύγχρονη επιστημονική αγροτική υποδομή, πχ τα μεγάλα αρδευτικά έργα, τους αυτοματισμούς ,τη μεγάλη μηχανική χερσαία και υδάτινη καλλιέργεια. Ακριβώς το αντίθετο. Όπως κάνουν οι φασίστες και οι ψευτοαριστεροί σοσιαλφασίστες η πρόταση του Ποταμιού είναι μικρή παραγωγή με τοπικά και ποιοτικά βιολογικά χαρακτηριστικά. Στο κείμενο του για τις ευρωεκλογές, όπου αναφέρεται στις 5 προγραμματικές προτεραιότητες του, το Ποτάμι μιλάει πάλι αποκλειστικά για αγροτικά προϊόντα και συγκεκριμένα αναφέρει:
“Είναι ανάγκη να δημιουργήσουμε Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ) και Προϊόντα Γεωγραφικής Ένδειξης (ΠΓΕ) σε όλες τις περιοχές της χώρας. Παράλληλα όμως πρέπει και να ενισχύσουμε τα Εγγυημένα Παραδοσιακά Ιδιότυπα Προϊόντα (ΕΠΙΠ) που προβλέπονται από την ΕΕ, στα οποία κατοχυρώνουμε τη συνταγή. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει με το ελληνικό γιαούρτι αλλά και το παστέλι, τον χαλβά Φαρσάλων, την μπουγάτσα και πολλά άλλα (οι υπογραμμίσεις δικές μας). Επιπλέον, οι χαρακτηρισμοί Ορεινά και Νησιωτικά που μπορούμε να έχουμε για μια σειρά προϊόντων, προϋποθέτουν εφαρμοστικούς νόμους που δεν έχουν θεσπιστεί ακόμα, στερώντας από δεκάδες περιοχές της χώρας τη δυνατότητα να δημιουργήσουν το δικό τους brand”.
Η χώρα μας καταρρέει παραγωγικά και μια πρωτοφανής ιστορική οπισθοδρόμηση και εξαθλίωση έρχεται και ο Ηγέτης προτείνει σαν αντιστάθμισμα μπουγάτσες ποιότητας.
Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι στο κεφάλαιο Θάλασσα το Π. δεν περιλαμβάνει τη γιγαντιαία ποντοπόρα ναυτιλία ούτε τη ρημαγμένη ναυπηγική και επισκευαστική βιομηχανία, ενώ απαιτεί το χτύπημα της μόνης βιομηχανικού επιπέδου ιχθυοπαραγωγής, των ιχθυοκαλλιεργειών για τις οποίες ζητάει περισσότερους περιβαλλοντικούς περιορισμούς. Όσο για την καθαυτό αλιεία, το πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές γράφει:
“Πρέπει να περιορίσουμε την αλιευτική βιομηχανία των μεγαθηρίων που καταστρέφουν τις θάλασσες και να ενισχύσουμε την παράκτια αλιεία με σκάφη μικρότερα των 12 μέτρων, σε συνδυασμό με τον αλιευτικό τουρισμό”. Η υπεραλίευση είναι πολύ κακό πράγμα, όπως και η υπερεντατική γεωργία αλλά η απάντηση δεν είναι η μικρή κλίμακα της παραγωγής, αλλά η επιστημονική φροντίδα και η ανάπαυση της θαλάσσιας πανίδας και χλωρίδας.
Ο Ήλιος, το τρίτο συγκριτικό πλεονέκτημα, είναι ο τουρισμός, αλλά πουθενά το πρόγραμμα του Π. δεν μιλάει για το πιο βασικό που είναι η απελευθέρωση της τουριστικής γης για τις μπλοκαρισμένες μεγάλης κλίμακας τουριστικές επενδύσεις δηλαδή για τα νέα τουριστικά χωροταξικά κλπ. Δηλαδή και εδώ ο Ποταμός είναι δια της αποσιώπησης αντικειμενικά με τους σαμποταριστές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ. Μόνο ένα πράγμα νοιάζει τον ηγέτη σχετικά με τον τουρισμό “να στηρίξουμε τις ελληνικές τουριστικές επιχειρήσεις στο ευρωκοινοβούλιο αξιώνοντας την απογραφειοκρατικοποίηση της Visa Schengen για τουριστικούς λόγους που αποτελεί σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα για την επίσκεψη στην Ελλάδα πολιτών από τρίτες χώρες”.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει κατάργηση βίζας για να δυναμώσει ο ραγδαία αυξανόμενος τουρισμός από τη Ρωσία, δηλαδή να εξαρτηθεί και τουριστικά η Ελλάδα από αυτήν την εκβιαστική υπερδύναμη, όταν είναι ήδη εξαρτημένη ενεργειακά.
Το Ουκρανικό είναι η λυδία λίθος απέναντι στη Ρωσία. Η οικονομική διάσπαση της ΕΖ στο κέντρο της πλατφόρμας του “Ποταμιού”
Ο Θεοδωράκης είναι το άκρον άωτο της πολιτικής θολούρας. Ποτέ δεν λέει κάτι με το όνομά του αλλά προτιμάει να το λέει περιφραστικά ή, κυρίως, δια της αποσιώπησης. Το πόσο έντονα είναι με τη Ρωσία του Πούτιν το ανακαλύπτει κανείς μέσα από μια φρασούλα των θέσεων για τις ευρωεκλογές, που είναι η μόνη προγραμματική αναφορά του ποταμιού για το μεγαλύτερο γεωπολιτικό γεγονός μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, την εισβολή και το διαμελισμό της Ουκρανίας από τη φασιστική υπερδύναμη. Γράφεται εκεί: “Το διεθνές περιβάλλον παραμένει ρευστό και αβέβαιο, νέοι παίκτες αναδύονται και παλιοί γνώριμοι αλλάζουν την τακτική τους. Πολλές φορές, όπως στην περίπτωση της ουκρανικής κρίσης, η ΕΕ εμφανίζεται αμήχανη και διστακτική, προχωρώντας σε καθυστερημένες και φτωχά μελετημένες κινήσεις ή παραμένοντας θεατής των εξελίξεων”. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Ηγέτης κατηγορεί την ΕΕ για αμηχανία, δισταγμό, φτωχά μελετημένες κινήσεις κλπ, αλλά δεν βρίσκει να πει ούτε μια λεξούλα για να κατηγορήσει τη Ρωσία, (τον παλιό γνώριμο που άλλαξε απλά την ταχτική του), για το βασικό που είναι η φασιστική εισβολή του στην σχεδόν άοπλη Ουκρανία.
Αλλά ποιον να κατηγορήσει το Ποτάμι; Όλο το κείμενο του για τα ευρωπαϊκά ζητήματα και κυρίως για τις σχέσεις ΕΕ - Ελλάδας και Βορρά της ΕΕ- Νότου της ΕΕ, όλες ανεξαίρετα είναι οι συνασπισμέϊκες, ύπουλα φιλο-ρώσικες θέσεις, που συνοψίζονται σε έναν εκβιασμό: Ο πλούσιος Βορράς να πληρώνει το Νότο και πάνω απ όλα την Ελλάδα μέσω ενοποίησης του χρέους (ευρωομόλογα), μέσω συνεγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων, μέσω ενίσχυσης της ΕΚΤ, μέσω μεγαλύτερης δανειοδότησης για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών του Νότου, μέσω ενίσχυσης της δανειοδότησης από την Ευρ. Τράπεζα Επενδύσεων, μέσω ενίσχυσης της κοινής κοινωνικής πολιτικής, (δηλαδή επιδόματα ανεργίας και ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για τις φτωχές χώρες), μέσω ενίσχυσης των διαρθρωτικών ταμείων. Αν δεν γίνουν αυτά ο Νότος θα χρεωκοπήσει και όχι μόνο θα πάρει στο λαιμό του το Βορρά, αλλά και η ΕΕ θα διασπαστεί. Η αλήθεια είναι αντίθετα ότι όσο η ΕΖ υποκύπτει σε αυτόν το εκβιασμό τόσο πιο πολύ διασπιέται.
Απλά ο Ηγέτης του Ποταμιού είναι πιο προσεχτικός από τους άλλους αντιευρωπαίους της χώρας και της ΕΕ και χτυπάει την ΕΕ, βασικά τη Γερμανία, πιο γαλήφικα, πιο ΔΗΜΑΡίτικα. Για παράδειγμα δεν ζητάει χάρισμα όλου του χρέους τώρα και με το άγριο, αλλά αύριο και με το γλυκό, αφού πρώτα αποδείξουμε ότι είμαστε μια αξιοπρεπής και πιο παραγωγική χώρα. Ο Ηγέτης είναι ένας μοντέρνος, ένας ρεαλιστής ζήτουλας που ξέρει ότι είναι καλύτερο να ζητάει 20 λεπτά κάθε τόσο παρά 20 Ευρώ μονομιάς. Για παράδειγμα θέλει τις γερμανικές αποζημιώσεις αλλά όχι τα τρελά λεφτά που μονοκοπανιάς ζητάνε οι άλλοι. Αυτό το τακτ δεν εμποδίζει τον Ηγέτη-ζήτουλα να στηρίζει την ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας στα ευρωπαϊκά λεφτά, δηλαδή στο ΕΣΠΑ. Όπως Γράφει το πρόγραμμα:
“Την εξαετία 2014-2020 θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τους πόρους του νέου ΕΣΠΑ όχι μόνο προσθέτοντας ευκαιριακά νέες θέσεις εργασίας αλλά δημιουργώντας προστιθέμενη αξία σε ό,τι παράγει η χώρα. Σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσουν οι περιφέρειες της χώρας καθώς θα διαχειρίζονται τα περισσότερα κονδύλια. Θα πρέπει να αποφύγουμε τις “λύσεις της τελευταίας στιγμής” και θα πρέπει να εκπονήσουμε μια εθνικά μελετημένη περιφερειακή στρατηγική. Οι πόροι, περίπου €15 δις, θα πρέπει να μετασχηματίσουν τις τοπικές οικονομίες εστιάζοντας σε μια ανάπτυξη βασισμένη στη γνώση, στη καινοτομία και στα δυνατά σημεία της κάθε περιοχής. Παράλληλα θα πρέπει να εξασφαλίσουμε διαφάνεια και δημοκρατικό έλεγχο έτσι ώστε να εμπλακούν οι υγιείς δημιουργικές δυνάμεις κάθε τόπου και όχι οι παρασιτικοί μηχανισμοί. Η χώρα σήμερα βρίσκεται ήδη έναν χρόνο πίσω, γιατί οι γραφειοκρατικές δομές των υπουργείων κινούνται με απελπιστικά αργούς ρυθμούς”.
Ενώ αλλού απαιτεί λεφτά από την ΕΕ για τους κρατικο-ολιγάρχες εργολάβους, που είναι φυσικό να αγαπάνε το παλληκάρι με το σακίδιο: “Δημόσιες επενδύσεις, με τη σύμπραξη και συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων και management σε δίκτυα, μεταφορές, έρευνα και τεχνολογία. Για όσες χώρες αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν τέτοια έργα, η ΕΕ θα πρέπει να σταθεί αρωγός, παρέχοντας όχι δάνεια αλλά απευθείας χρηματοδότηση, λόγου χάρη μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων”.
Πιθανολογούνται από τώρα γερές αρπαχτές γιατί κανείς δεν πρέπει να έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν ουρανοκατέβατο ηγέτη ότι θα εμπλέξει αυτός ή οι εθελοντές του ή ακόμα χειρότερα οι μηχανισμοί που τον ανέβασαν ξαφνικά, “τις υγιείς δημιουργικές δυνάμεις κάθε τόπου” και όχι τα χειρότερα λαμόγια. Ξέρουμε ότι όπως πάντα και παντού και πιο πολύ στη χώρα μας όταν δίνεται δωρεάν χρήμα και δεν υπάρχει μια επαναστατική και δημοκρατική εξουσία, περασμένη δια πυρός και σιδήρου με ένα λαό ανήσυχο και ξεσηκωμένο από πάνω της να την επιτηρεί, αυτό το χρήμα το τρώει το κατακάθι της κοινωνίας και πρώτοι-πρώτοι οι κρατικο-ολιγάρχες και οι όλο και πιο διεφθαρμένοι κρατικοί-κομματικοί γραφειοκράτες.
Το Ποτάμι έχει χωρίς αμφιβολία ένα πολύ βρώμικο μέλλον ακόμα και αν δεν έχει προς το παρόν το χειρότερο παρόν. Όλο το άρωμα που αποπνέουν οι θέσεις του, ο αρχηγισμός του, ο λαϊκισμός του, η μικροαστική του θολούρα, αλλά κυρίως ο έντονος αντιπαραγωγισμός και αντιβιομηχανισμός του, όλα αυτά θυμίζουν Α. Παπανδρέου μεταφερμένο στις νέες συνθήκες παρακμής. Ο Α. Παπανδρέου, που καμωνόταν πως έκφραζε απευθείας το λαό, έβαλε τον εαυτό του, άτυπα πάνω από το κόμμα του το ΠΑΣΟΚ, και το κόμμα πάνω από τις Κυβερνήσεις του. Ο Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου εκσυγχρόνισαν αυτήν τη υφαρπαγή εξουσίας κι ουσιαστικά διέλυσαν το κόμμα ΠΑΣΟΚ αποφασίζοντας ο ηγέτης να μην εκλέγεται από αυτό, αλλά από τους αυτοαναγορευόμενους φίλους του κόμματος αν όχι από όλους τους πολίτες. Τώρα ο Θεοδωράκης ξεπερνάει όλα αυτά τα αχρείαστα στάδια και αυτοδιορίζεται ηγέτης χωρίς να υπάρχει καν κόμμα.
Βέβαια όσοι ξέρουν λίγη ιστορία, ξέρουν ότι τέτοιοι “Ηγέτες” σαν τον δεν υπήρξαν ποτέ. Οι αληθινοί ηγέτες, ακόμα και αυτοί των πιο αντιδραστικών τάξεων, έχουν την ικανότητα να ξεσηκώνουν τις τάξεις και τις ξεσηκώνουν αφού για καιρό αποτύχουν σε αυτό ώσπου να αποσπάσουν πολιτική πείρα μέσα από τις ήττες τους. Αντίθετα “Ηγέτες” σαν τον Θ. υπήρξαν μόνο διορισμένα παιδιά βαθύτερων ήδη εγκατεστημένων μηχανισμών εξουσίας, που έψαχναν για ένα νέο πρόσωπο για να μεταμφιεστούν και να γλυτώσουν τη φθορά τους προς τα μέσα η προς τα έξω.
Γιατί ο Θεοδωράκης και γιατί τώρα; Μια άποψη
Αν υπάρχει κάποιο αληθινό πολιτικό ερώτημα είναι γιατί επελέγη ο Θεοδωράκης και γιατί τώρα. Ποιο νέο πρόσωπο ζητάει η βαθύτερη πολιτική εξουσία στην Ελλάδα, που από την εποχή της ανόδου του Καραμανλή του Β΄ στην ηγεσία της ΝΔ, είναι στην κορυφή της διακομματικά ρωσόφιλη; Ή έστω ποιο πολιτικό κενό εκπροσώπησης θέλει να καλύψει; Ή αλλιώς ποια θέση άδειασε στο διακομματικό σκηνικό;
Νομίζουμε ότι σε γενικές γραμμές άδειασε η σπουδαία θέση του σέντερ μπακ, κυρίως η θέση του Κουβέλη του οποίου το μεγάλο κοινό επίτευγμα μαζί με το γεροπράκτορα Κύρκο, η ΔΗΜΑΡ, αργοπεθαίνει. Ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ όπως έχουμε ξαναπεί ήταν να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση της πείνας, χωρίς να εκτίθεται δηλαδή να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ μνημονιακός και ευρωπαίος. Η ΔΗΜΑΡ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν τρόμαζε την ΕΖ. Αυτή όμως η θέση στην κυβέρνηση σκότωσε τη ΔΗΜΑΡ αφού πρώτα τη διέσπασε, όμως της επέτρεψε πρώτον να προστατέψει γα έναν ολόκληρο χρόνο την αριστερή φάτσα του ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ (και μάλιστα αποκαθαρμένο “ρώσικο” ΠΑΣΟΚ) και δεύτερον να χώσει μέσα στο κράτος σε θέσεις της διοίκησης και ειδικά σε ηγετικά δικαστικά πόστα μέσω της υπουργίας Ρουπακιώτη ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ ευρωπαϊκά ανακυκλωμένους. Με το τέλος της ΔΗΜΑΡ το βαθύ καθεστώς προσπάθησε να φτιάξει μια Ελιά με το παλιό ΠΑΣΟΚ στο περιθώριο, αλλά εκεί κέρδισε το παλιό ΠΑΣΟΚ και οι 58 διαλύθηκαν και μαζί τους διασπάστηκε και διαλύθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά η ΔΗΜΑΡ.
Τώρα χωρίς κάποια ΔΗΜΑΡ και κάποια Ελιά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς απροστάτευτος. Μια επόμενη αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι κάτι το πολύ απίθανο. Αν ανεβεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μαζί με καμιά ΑΝΕΛ θα πεθάνει κι αυτός στην πρώτη και αναπόφευκτη περικοπή συντάξεων και μισθών του δημοσίου. Γιατί και αυτός είναι υποχρεωμένος από το αφεντικό του τον Πούτιν να κρατήσει πάσει θυσία την Ελλάδα μέσα στην ΕΖ και μάλιστα να το κάνει πολύ καλά, γιατί ήδη η ΕΕ έχει αρχίσει να θυμώνει πολύ με τον Πούτιν και σε λίγο θα αρχίσει να λοξοκοιτάει τους φίλους του. Αλλά αν ο ΣΥΡΙΖΑ δώσει νέα πείνα αντί για ανάσες όχι απλά θα πεθάνει, αλλά θα προκαλέσει το μέγιστο μίσος που θα έχει προκαλέσει πολιτική δύναμη γιατί θα έχει σκοτώσει την τελευταία ελπίδα του τσακισμένου έθνους να βρει λύση χωρίς μεγάλες, ουσιαστικά αιματηρές, περιπέτειες
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν χρειάζεται μια ασπίδα για αρκετό καιρό ακόμα, τουλάχιστον όσο να μπορέσει να κάνει κάποιου είδους πολιτικό πραξικόπημα ή κάποιους άλλους φασιστικούς πειραματισμούς στα πλαίσια του φαιο-”κόκκινου” μετώπου. Ο Ηγέτης και το Ποτάμι του είναι μια πολύ καλή ασπίδα, αν βέβαια πιάσουν στις μάζες. Με λιγότερο από 10% εκλογικό ποσοστό αυτό το ασπόνδυλο, ασύλληπτο σε θέσεις πολιτικό μόρφωμα μπορεί κάλλιστα να συγκυβερνήσει με οποιονδήποτε, γι αυτό άλλωστε υποσχέθηκε από την αρχή ότι “κλέβει” ιδέες και από τα αριστερά και από τα δεξιά, γι αυτό δήλωσε ότι θα κινηθεί πέρα από “κομματικά, ιδεολογικά και εθνικά σύνορα” παρόλο που τόσο πολύ σιχαίνεται τα παλιά κόμματα και την κομματοκρατία, γι αυτό έβαλε κάπως μπροστά τους πραγματικά ευρωπαίους φιλελεύθερους Δήμου και Τέλογλου. Σε αυτό το ρόλο του μπαλαντέρ όμως ένα συνηθισμένο κόμμα είναι γεμάτο μειονεκτήματα, όπως απέδειξε η πείρα τόσο της ΔΗΜΑΡ όσο και του Βενιζελικού ΠΑΣΟΚ. Γιατί σε κάθε στροφή και τούμπα του αρχηγού όλο το κόμμα συγκλονίζεται και σήμερα ένας ηγέτης κυβερνητικός μπαλαντέρ, όλο τούμπες πρέπει να κάνει Αντίθετα ένα Ηγέτης χωρίς ένα αυθάδες κόμμα όπως είναι ο Θεοδωράκης; Θα έχει το δικαίωμα να κάνει όσες και όποιες τούμπες θέλει γιατί η εξουσία του απορρέει σχεδόν εξ ορισμού από το λαό και όχι από το κόμμα. Μόνο νέες εκλογές μπορούν να κατεβάσουν ένα τέτοιο ηγέτη από την κυβέρνηση. Άλλωστε ο ηγέτης ξέρει ότι είναι αναλώσιμος, για αυτό έχει πει ότι αν αποτύχει θα γίνει καλλιεργητής.
Με λίγα λόγια ο άνθρωπός μας είναι ένα δοκιμαστικό μπαλόνι του βαθιού καθεστώτος, αλλά είναι έμπιστο δοκιμαστικό μπαλόνι. Είτε σκάσει πάνω στον κολοφώνα της κρίσης είτε αντέξει και γίνει καθεστωτικός ήρωας, ο Ηγέτης και το Ποτάμι του δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν από τη βασική χρήση τους, που είναι να καθησυχάζεται η ΕΖ όσο η Ελλάδα θα κάνει ρώσικη εξωτερική πολιτική και κυρίως ρώσικη οικονομική πολιτική, δηλαδή πολιτική διαρκούς χρεωκοπίας-αιμοραγίας που θα αποσταθεροποιεί πολιτικά και οικονομικά την ΕΖ οξύνοντας τις αντίστοιχες εσωτερικές της αντιθέσεις. Το πιο καλό βέβαια για την ΕΖ και κυρίως για τον ελληνικό λαό είναι το μπαλόνι να σκάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα, αν είναι δυνατό αύριο κιόλας.
Όσο πιο γρήγορα πέσουν οι πολιτικές αυταπάτες του λαού μας τόσο πιο γρήγορα θα στηριχθεί στις δυνάμεις του για να βρει μια δύσκολη αλλά αληθινή λύση.
*Όταν ρωτήθηκε στην πρώτη μεγάλη του συνέντευξη τι ρόλο θα έχει στο Ποτάμι ο Θεοδωράκης απάντησε: “Εγώ θα είμαι ηγέτης. Ο άνθρωπος που θα βγαίνει μπροστά σε αυτή την υπόθεση. Είναι κάτι πλατύτερο από το protagon”.