Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αν ο Ρωμανός ήταν ένας γεμάτος αυτοθυσία επαναστάτης, τότε κάνενα κανάλι δε θα έστρεφε την κάμερά του στο κελί ή στο δωμάτιο του νοσοκομείου του, η μάνα κι ο πατέρας του θα πετάγονταν σα σκουπίδια στο πλακόστρωτο έξω από το νοσοκομείο από την αστυνομία και δε θα κανονίζανε συναντήσεις με τον πρωθυπουργό της καταστροφής της χώρας, τον ακροδεξιό Σαμαρά, οι αρθρογράφοι και οι διαμορφωτές γνώμης της αστικής τάξης θα ήταν αμείλικτοι μαζί του.

Η βασική αντίφαση: Ποινική καταδίκη και πολιτική ηρωοποίηση

Ο Ρωμανός είναι καταδικασμένος σε 16 χρόνια φυλακή για την ένοπλη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, ενώ είναι υπόδικος και για άλλες τρεις υποθέσεις, μία εκ των οποίων είναι συμμετοχή στους «Πυρήνες», με βάση αποτύπωμά του που βρέθηκε σε σπίτι που συνδέεται με την αναρχική αυτή στη μορφή, φασιστική στην ουσία συμμορία στο Χαλάνδρι.

Ο ίδιος επικαλείται - κάτω από την καθόδηγηση του καθώς πρέπει ΣΥΡΙΖΑ - το δημοκρατικό δικαίωμα της φοίτησης και τον ανθρωπιστική αρχή της προστασίας της ανθρώπινης ζωής για να συγκινήσει τις πιο πλατιές μάζες, αλλά  στο πολύ στενό και εκλεκτό «επαναστατικό» κοινό του, που χλευάζει αυτές τις αρχές, δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει διόλου το ζήτημα της φοίτησής του στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσων (Τμήμα Υγείας) του ΤΕΙ Αθήνας, αλλά ότι κάνει έναν «πολιτικό εκβιασμό» για να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας» από τον εγκλεισμό του, όπως αναφέρει στο κείμενο – διακήρυξη με το οποίο άρχισε την απεργία πείνας του (Ασφυξία για μια Ανάσα Ελευθερία - https://athens.indymedia.org/post/1533750).

Η επιστολή αυτή είναι το διαβατήριο για την ηρωοποίησή του από τον αναρχικό χώρο, που δύσκολα θα σήκωνε τέτοια «ρεφορμιστικά» αιτήματα, που θα θύμιζαν ένα «καλό παιδί» - έγκλειστο, που απλώς θα επιθυμούσε να κάνει χρήση του αστικού νόμου και να βγαίνει κάθε τόσο να πηγαίνει να ακούει διαλέξεις για το πώς θα διοικεί καπιταλιστικές επιχειρήσεις πριν γυρίσει για να κοιμηθεί στο κελί του.

Αυτή είναι η υποχρεωτικά διπλή γλώσσα του φασισμού. Γιατί όλη η ρητορεία του σοσιαλφασισμού, με επικεφαλής τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παραπίσω το ψευτοΚΚΕ, μαζί με κάποιους φιλελεύθερους, βασίζεται ακριβώς σε αυτό το τελευταίο. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει τάχα κανένα πολιτικό ζήτημα, παρά μόνο τεχνικό ζήτημα «δημοκρατικής εφαρμογής του νόμου». Πίσω όμως από αυτό, ρίχνουν ποτάμια ροδόνερου αγιοποίησης του Ρωμανού ως «συμβόλου αξιοπρέπειας», «νεολαίου με ιδανικά που στο κάτω κάτω λήστευε τους ληστές, δηλαδή τις τράπεζες που μας πεινάνε» και άλλες σοσιαλφασιστικές απάτες, τις οποίες όμως, όταν μιλάνε σε ευρύ κοινό ή στη Βουλή, τις κάνουνε γαργάρα.

Αλλά και η παλιού τύπου αστική τάξη, που τάχα «παίζει σκληρά» τον Ρωμανό, θέλησε να τον βραβεύσει δια χειρός Παπούλια για την είσοδό του στο ΤΕΙ, ενώ του επιφυλάσσει πάντα μια καλή κουβέντα για το «χαραχτήρα» που δείχνει, για το ότι κατάφερε να εισέλθει σε μια ανώτερη σχολή, ενώ του κλείνει κι αυτή το μάτι αναγνωρίζοντας την απίθανη για έναν οποιοδηποτε αληθινό επαναστάτη ιδιότητα ότι οι ληστείες του είχαν «ανώτερα κίνητρα». Το ίδιο κάνουν φυσικά σε όλους τους τόνους και τα κανάλια του καθεστώτος, τα οποία πλάθουν την κοινή γνώμη, ειδικά σε ζητήματα για τα οποία οι μαζές δεν έχουν άμεση εμπειρία.

Έτσι, έχουμε το εξής εκτρωματικό σκηνικό: ο Ρωμανός είναι ποινικά καταδικασμένος, αλλά πολιτικά είναι «ήρωας», ένας κάπως στριφνός και ακραίος, αλλά πάντως για μεν την ψευτοαριστερά «κινηματικός αγωνιστής, ενταγμένος στη μεγάλη στρατιά» κατά του κεφάλαιου, του μνημόνιου, «του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των τραπεζών» για δε την κλασσική δεξιά ένας «έντιμος» νεολαίος «έτοιμος να θυσιαστεί για τις ιδεες του», δηλαδή  η έκφραση της συνέπειας της νιότης μέσα σε έναν σάπιο κόσμο.

Αυτούς τους άμεσους και έμμεσους ύμνους τους γεύεται ο Ρωμανός επειδή πολιτικο-ιδεολογικά κινείται στη γραμμή του βαθιού καθεστώτος, στο οποίο ηγεμονεύει ο σοσιαλφασισμός. 

Γι΄αυτό και η ψευτοαριστερά έχει τόσο κρύψει και τόσο καμουφλάρει τη διπλή και καθόλου τίμια και ξεκάθαρη γραμμή του Ρωμανού: από τη μια να αφήνει τους γονιούς του να παρακαλούν την κυβέρνηση για μια μικρή υποχώρηση για τη σωτηρία του παιδιού τους, σε ένα καθαρά «ρεφορμιστικό» - απολιτικό επίπεδο, χωρίς ο ίδιος να τους καταγγέλλει ότι τον γελοιοποιούν  και πουλάνε τον αγώνα του με τη στάση τους. Απλά «διαφωνεί» μαζί τους αλλά δηλώνει ότι τους κατανοεί, και από την άλλη γράφει «πύρινες» επιστολές στους αναρχικούς, με τις οποίες δηλώνει έτοιμος για «αγώνα μέχρις εσχάτων», σαν τάχα ασυμβίβαστος και φλογερός επαναστάτης. Είναι φυσικό. Σ’ αυτό το διπλό παιχνίδι η καθεστωτική ψευτοαριστερά είναι συμμέτοχος και ακόμη περισσότερο οργανωτής.

Ο Ρωμανός είναι στην ουσία μέρος της κυβέρνησης και όχι της επανάστασης σε αυτή τη χώρα και όποιος δεν καταλάβει αυτή την πτυχή του ζητήματος, δε μπορεί να ψηλαφίσει τη δημοκρατική θέση για το ζήτημα που έχει ανακύψει το τελευταίο διάστημα.

Έκαναν πολιτικό κόμμα του «λαού» τη «17 Νοέμβρη», τώρα θέλουν να κάνουν κόμμα της νεολαίας τους «Πυρήνες της Φωτιάς»

Το ρεύμα του αναρχισμού, ανάπηρο ιδεολογικά και βαθιά μικροαστικό και οπισθοδρομικό από γεννησημιού του, στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε ανεπίστρεπτα από την  όσμωσή του με την ιδεολογία και την πολιτική γραμμή της ρωσοκινούμενης, σοσιαλφασιστικής συμμορίας της «17 Νοέμβρη». Μέχρι την οργανωμένη απόσυρση της τελευταίας από το καθεστώς, το 2002, η καγκεμπίτικη αυτή δράκα πέρναγε στον αναρχισμό σαν μια μιλιταριστική, εθνικιστική, σκοτεινή γενικά ιστορία (και δικαίως). Ωστόσο, η εικόνα του Κουφοντίνα, ο οποίος τάχα σε «χτυπητή αντίθεση» με τους «συντρόφους» του, που τα ξεράσανε όλα με δυο μπάτσες, έκανε μια «ηρωική» απολογία, η οποία σε όλη της τη γραμμή ήταν «αριστερό αντιαμερικάνικο ΠΑΣΟΚ» - ΣΥΝ – ψευτοΚΚΕ, καταγοήτευσε τον αναρχικό χώρο, με τη βοήθεια ενός πράκτορα  του ΣΥΝ στις γραμμές της, του Σκυφτούλη, που τότε ακριβώς έστησε την Αντιεξουσιαστική Κίνησή του (Α.Κ.), κάνοντας μέγιστο ζήτημα «τιμής» για τον αναρχισμό την υπεράσπιση των «ομήρων του κράτους» 17Νοεμβριτών.

Το μπόλιασμα αυτό της ελληνικού αναρχισμού με τον ρώσικο, δεξιό «αντιιμπεριαλισμό» της «17Ν», που φτάνει στα «χαιρετίσματα» που έστελνε ο κάποτε κλασσικός αντικρατιστής Μαζιώτης στη Χεζμπολάχ και στη Χαμάς το 2007 (μετά το χτύπημά του «Επαναστατικού Αγώνα» στην αμερικάνικη πρεσβεία με ρουκέτα) και τελικά στον μισανθρωπικό αναρχισμό στη μορφή, ναζισμό στην ουσία, των «Πυρήνων της Φωτιάς», ήταν βαθύ και στρατηγικό.

Παιδί αυτού του μπολιάσματος αναρχισμού – ρώσικου 17Νοεμβρισμού είναι ο Νίκος Ρωμανός, παιδί της μεγαλοαστικής τάξης, το οποίο ίσως να γνώρισε κάπως την υποκρισία και τη μπόχα της, αλλά αντί να την αρνηθεί, επέλεξε να την «πολεμήσει» από τα δεξιά, από την πλευρά του φασισμού, ενσωματώνοντας και κρατώντας το μίσος και την περιφρόνηση των αστών για τους εργάτες, τη φτωχολογιά, τον «ηλίθιο και απαθή» λαό, που πάει κάθε μέρα «σκυφτός και υποταγμένος στη δουλειά». Αυτή η περιφρόνηση στον απλό εργαζόμενο λαό είναι το πιο βαθύ χαρακτηριστικό των προκηρύξεων των Πυρήνων και αποκαλύπτει τον μεγαλοαστικό χαρακτήρα τους.

Με ήρωα το Ρωμανό, ο σοσιαλφασισμός κάνει μια ακόμα εγχείριση στον διαβρωμένο από την ψευτοαριστερά αναρχισμό, ένα μεγάλο κομμάτι του οποίου, έχοντας υγεία, αντιδρούσε αυθόρμητα στο μισανθρωπικό, υστερικά αντικοινωνικό κάλεσμα των «Πυρήνων». Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι κνίτες του βαθιού, ρωσόδουλου καθεστώτος, έχουν φτιάξει ένα ακόμη από τα μοιραία «δίπολά» τους, με τα οποία απορροφούν τα αυθόρμητα ρεύματα που τους είναι δυνάμει εχθρικά: αν θες νά ‘σαι κοινωνικός αναρχικός και να μιλάς και με κανονικούς ανθρώπους, για σένα υπάρχει η Α.Κ., οι «αναρχοσυνδικαλιστικές» πρωτοβουλίες και άλλα τέτοια μορφώματα, τα οποία έχουν ανάλυση και πολιτική οικονομία «αντινεοφιλελεύθερου» ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο λίγο πιο «αγωνιστικό».

Αν πάλι είσαι «επαναστάτης και ασυμβίβαστος ανατροπέας», για σένα υπάρχουν οι «Πυρήνες» και οι άλλες συμμορίες της καταστροφής και της σοσιαλφασιστικής, αντιλαϊκής βίας, ηρωοποιημένες πια από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του «γεμάτου αξιοπρέπεια ήρωα» Ρωμανού. 

Αυτές οι δύο πλευρές κάνουν «σάντουϊτς» την κάπως κλασσική, αυθόρμητα αντικρατική και αντικνίτικη αναρχία, η οποία αιμορραγεί και χάνεται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – Α.Κ. και «Πυρήνων», αδυνατώντας να κατανοήσει τι συμβαίνει. Έτσι μοιραία σέρνεται, πότε δω και πότε κει, απαξιωμένη και αδύναμη να καταδικάσει οποιαδήποτε - στη μορφή - αντιαστυνομική ή τάχα «αντικρατική» βία.

Η κρατική προστασία του Ρωμανού μιλάει

Ο Ρωμανός έχει μια πλατιά πολιτική και καθεστωτική προστασία που το διακομματικό απαράτ δεν θα έδινε ποτέ όχι σε έναν επαναστάτη, αλλά και σε έναν απλό δημοκράτη αγωνιστή. Ο Ρωμανός έχει δίπλα του τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις καλύτερες πένες του σοσιαλφασισμού, που έτσι ή αλλιώς βρίσκονται σε αφθονία μέσα στον κλασσικό αστικό Τύπο.

Έχει όμως, όπως είπαμε και πρωτύτερα και πολλούς πολιτικά ανίκανους να δουν πέρα από τη μύτη τους φιλελεύθερους, που νομίζουν ότι το ζήτημά του είναι υπόθεση σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Έχει ακόμη πλάι του το ΕΣΥ και τους συνδικαλιστές υγειονομικούς, έχει όλο το σοσιαλφασισμό να περνάει ψηφίσματα στο όνομά του και στο τελευταίο σωματείο και φορέα – σφραγίδα που οι κνίτες έχουν διαλύσει και καταφάει από τα μέσα.

Το βασικότερο: ολόκληρο το καθεστώς, ειδικά οι λιγότερο αντιδραστικές μερίδες της αστικής τάξης, που θα μπορούσαν - αν είχαν κάποιο χαρακτήρα - να προσπαθήσουν να προστατέψουν κάπως την αστική μισοδημοκρατία, έχουν αποφύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να δείξουν τον πραγματικό, από την άποψη της πολιτικής του γραμμής  και δράσης Ρωμανό στους δημοκράτες, αποκαλύπτοντας τη φιλοναζιστική ιδεολογία και γραμμή του ρεύματος των «Πυρήνων», στους οποίους ορκίζεται και στους οποίους αναγνωρίζει τον εαυτό του.

Σε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα, η δημοκρατία θα ενημέρωνε πλατιά το λαό για τη θέση των «Πυρήνων» ότι οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής είναι κακοί όχι επειδή είναι ναζί, αλλά επειδή είναι «κρατικοί ναζί» κι όχι «αυθεντικοί εθνικοσοσιαλιστές» (βλ. την ξετσίπωτα φιλοναζιστική προκήρυξή τους της 22ας Μαρτίου 2010 https://athens.indymedia.org/post/1146707/ ).

Οι ανατριχιαστικοί «Πυρήνες», μάλιστα, είχαν τολμήσει στο παραπάνω κείμενό τους να γράψουν ότι οι αντιλήψεις «περί φυλής» (των ναζιστών) και «περί προλεταριάτου» (των κομμουνιστών) ανήκουν στο 20ό αιώνα, τονίζοντας για κάλυψη ότι «και με αυθεντικούς εθνικοσοσιαλιστές, θα είχαν βαθιές διαφορές». Κανένας επαναστάτης, ούτε καν απλός αντιφασίστας δε θα μιλούσε ποτέ με τόση αβρότητα και ευγένεια για τους χιτλερικούς, πλέκοντας μάλιστα στο εγκώμιο του παλιού κολλητού των Κ. Πλεύρη – Μιχαλολιάκου, σημερινού υποστηρικτή του Ρωμανού, φαιο-«κόκκινου» ναζιστή Αριστοτέλη Καλέτζη (βλ. το ναζιστικό ιστολόγιο Μαύρος Κρίνος, το οποίο επιμελείται ο ίδιος και στο οποίο περισσεύουν οι ύμνοι στους «Πυρήνες» http://mavroskrinos.blogspot.gr/2014/12/blog-post_8.html ), όπως γίνεται στην παραπάνω προκήρυξη. Κανένας πραγματικός δημοκράτης δεν θα θεωρούσε μεγαλύτερο πρόβλημα το να είναι κάποιος «κρατικός ρουφιάνος» από το να είναι ναζιστής, ακόμη κι αν είναι και τα δύο.

Η μεγαλύτερη καταδίκη του Ρωμανού θα ήταν η απαξίωσή του από τις πλατιές μάζες ως ακροδεξιού με «επαναστατικό μανδύα», ως φορέα της αντικοινωνικής – αντιλαϊκής βίας, εχθρού της δημοκρατίας και της προκοπής αυτού του τόπου. Αυτό θα έκανε μια αστική τάξη με δημοκρατικά χαρακτηριστικά, που θά ‘χε ηγηθεί κάποτε στην ιστορία της σε κάποιους έστω αντιφασιστικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες. Η ελληνική όμως άρχουσα τάξη, βαθιά στιγματισμένη από το ταγματασφαλίτικο και μοναρχοφασιστικό παρελθόν της, την ιστορική ξενοδουλεία της, τον από γεννησημιού αντιδραστικό χαραχτήρα της, βλέπει στο Ρωμανό τα κουσούρια της και δεν έχει ηθικό και πολιτικό ανάστημα, ούτε και τη διάθεση να του αντιπαρατεθεί πολιτικά. Είναι σάρκα από τη σάρκα της, ο Ρωμανός είναι τελικά η βαθιά αλήθεια της. 

Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κίνημα τύπου Ρωμανού στην ίδια βάρκα.

Από την ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ από τον Κ. Καραμανλή τον ανιψιό το 1997, όλες οι καθεστωτικές ηγεσίες, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τους «Πυρήνες», έχουν βάλει τα σφυριά τους να βαράνε σε μια και μόνη κατεύθυνση: καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας, βασικά της βιομηχανίας του μεγάλου εργοστάσιου, της βάσης της εθνικής της ύπαρξης και ανεξαρτησίας, με τελικό στόχο την υποδούλωση και το πούλημά της στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό (και στους συμμάχους και φίλους του, Κίνα – Κατάρ κλπ.).

Το σαμποτάζ και η καταστροφή γίνονται σε τρία παράλληλα επίπεδα: σε κυβερνητικό, σε «αγωνιστικό» αντιπολιτευτικό και σε «εξωθεσμικό επαναστατικό». Οι κυβερνήσεις Α. Παπανδρέου, Σημίτη, Κ. Καραμανλή ανιψιού, Γ. Παπανδρέου και Σαμαρά – Βενιζέλου χτυπάνε την παραγωγή με τους φόρους, τους σαμποταριστικούς νόμους τους, την τιμή του ηλεκτρικού, τις επιλεκτικές διώξεις αστών, τελικά με το Συμβούλιο της Επικρατείας και τις βιομηχανοκτόνες αποφάσεις του. Από κάτω, ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ στήνουν «λαϊκούς» - ακροδεξιούς «αγώνες» καταστροφής, τύπου Χαλκιδικής, αλλά και ψευτοαπεργίες, με τραμπούκους και δήθεν «οικολόγους», εκμεταλλευόμενοι κάθε πολιτική καθυστέρηση και αντιεπιστημονικό πνεύμα στις τάξεις του λαού.

Και τέλος, οι «Πυρήνες» και οι άλλες συμμορίες δίνουν το τελικό χτύπημα με μπόμπες, ανατινάξεις, σφαίρες, καταστρέφοντας δυτικές ή ντόπιες αστικές επενδύσεις, καθώς και ήδη υπάρχουσες παραγωγικές μονάδες που παραπαίουν.

Ο Ρωμανός και η «αντιτραπεζική» του υστερία δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα «αντιτραπεζίτικα» κηρύγματα του φασίστα Τράγκα ή του σοσιαλφασίστα κνίτη Μπογιόπουλου, την ώρα που οι Έλληνες « παντοδύναμοι τραπεζίτες» χάσαν τις τράπεζές τους πρώτα από το κράτος, λόγω χρεοκοπίας και τελικά από τη Ρωσία (Τράπεζα Πειραιώς), από το Κατάρ (Alpha Bank) και από τους ρωσοφτιαγμένους Έλληνες ολιγάρχες τύπου Μυτιληναίου (Eurobank). Σε λίγο, η Εθνική Τράπεζα, η οποία είναι κρατική, θά ‘ναι κι αυτή στα χέρια της Ρωσίας, δηλαδή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο κράτος και ποιες πολιτικές δυνάμεις να σκίσουν τη φόδρα του «νεολαίου αγωνιστή, συμβόλου αξιοπρέπειας» Ρωμανού, που δεν τολμάει να ζητήσει καν λευτεριά από τη φυλακή, όπως θά ‘κανε αν ένιωθε πραγματικά αντικαθεστωτικός «επαναστάτης», αλλά ζητάει απλώς «ρεφορμιστικά» να βγαίνει που και που για να πηγαίνει τάχα στο μάθημα της Διοίκησης Επιχειρήσεων;

Οι άνθρωποι του καθεστώτος έχουν κοινές στρατηγικές στοχεύσεις, κοινούς εχθρούς και τελικά κοινά ιδανικά με το «σύμβολο αξιοπρέπειας» του σοσιαλφασισμού: μίσος για τη δημοκρατία και την πρόοδο, μίσος για την εργατική τάξη και το λαό, μίσος για κάθε ανάπτυξη και εθνική ανεξαρτησία. Αυτός είναι και ο λόγος που το κίνημα για τον Γρηγορόπουλο, μέσα στο οποίο εντάχθηκε εκείνο για το Ρωμανό και τελικά το απορρόφησε συνθηματολογικά, δεν βρήκε αυτή τη φορά να πει ούτε μια λέξη καταγγελίας για την όλο και πιο φασιστική όλο και πιο χρυσαυγίτικη αστυνομία που βασανίζει μετανάστες και που δολοφόνησε τον Γρηγορόπουλο.

Το ψεύτικο δίλημμα σχετικά με τις εξετάσεις εκτός φυλακών του Ρωμανού

Η ΟΑΚΚΕ θεωρεί ότι έτσι όπως στήθηκε η υπόθεση Ρωμανού, το δίλημμα  «αν έχει δικαίωμα να πάρει ή να μην πάρει άδεια για να δίνει εξετάσεις ο ληστής Ρωμανός» δεν έχει νόημα. 

Κατ αρχήν από θέση αρχής πλέον το σημερινό ελληνικό δικαστικό  σύστημα είναι εντελώς σάπιο  όπου έχει να δικάσει ζητήματα πολιτικού ενδιαφέροντος. Σε αυτές τις περιπτώσεις  είναι ένα δουλικό εργαλείο της ευρύτερης πολιτικής εξουσίας, δηλαδή εργαλείο του χειρότερου φασιστικού κοινού παρονομαστή της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Το ποιοτικό άλμα αυτής της δουλικής σαπίλας ήταν η αθώωση του ναζιστή Πλεύρη από τον Άρειο Πάγο το 2009 με το διακομματικά αποδεκτό σκεπτικό ότι μπορεί κανείς ελεύθερα να προπαγανδίζει την εξόντωση των Εβραιων αρκεί να επικαλείται το ότι αυτοί συνομωτούν για την παγκόσμια κυριαρχία. Στην ουσία δουλικός είναι εδώ και καιρό και ο ίδιος ο ρόλος της νομοθετικής εξουσίας, δηλαδή της Βουλής και των βουλευτών απέναντι στο βαθύ ρωσοκίνητο διακομματικό ηγετικό μπλοκ εξουσίας.  Μέσα σε τέτοιες συνθήκες το ποιος ληστής θα βγαίνει από την αστυνομία και μετά από τα δικαστήρια ότι είναι μέλος μιας συμμορίας και ποιος απλός συμπαθών ώστε  να έχει το δικαίωμα ή να μην έχει το δικαίωμα να σπουδάζει εκτός φυλακών, το ποιος είναι ο νόμος που κάθε φορά ισχύει σχετικά με το δικαίωμα των σπουδών του κάθε κρατούμενου,  κλπ είναι ζητήματα που κυριολεκτικά μπορούν να στήνονται από την πολιτική διακομματική συμμορία που κυβερνάει την Ελλάδα. Μάλιστα σε ζητήματα με πανευρωπαϊκό πολιτικό ενδιαφέρον, όπως το «κίνημα  της φωτιάς» για τον Ρωμανό που συμπίπτει, πιστεύουμε όχι τυχαία, με τις διαπραγματεύσεις με τη τρόικα και μέσα στο προεκλογικό σκηνικό, αυτή η συμμορία είναι σε θέση να ελέγχει πολιτικά και τις ανακοινώσεις των γιατρών και των νοσηλευτών και τις δημοσιογραφικές επαφές με τον απεργό πείνας, να νομοθετεί όπως γουστάρει και τελικά να καθοδηγει κυριολεκτικά την τελική εικόνα σε όλα τα επίπεδα, φυσικό, νομικό, δικαστικό, αστυνομικό, και κυρίως πολιτικό της συγκεκριμένης σύγκρουσης. Όταν η πολιτική μάχη εξελίσσεται σε τέτοια επίπεδα εμείς μπορούμε να κάνουμε αναλύσεις και να χαράζουμε γραμμή πατώντας πάνω σε αδιάσειστα και πλατειά γνωστά πολιτικά στοιχεία.

Αυτό που εμείς μπορούμε να επισημάνουμε με σιγουριά είναι ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τα δημοκρατικά δικαιώματα ενός κρατούμενου ληστή, αλλά με ένα πολιτικό κίνημα, που με πρόσχημα αυτά τα δικαιώματα, θέλει να δικαιώσει και να δυναμώσει μια πολύ βαθύτερη ευρύτερη από τα πάνω και από τα έξω καθοδηγημένη πολιτική ληστείας και καταστροφής της χώρας.

Ήδη οι ρωσόδουλοι χρησιμοποιούν τη βία των «Πυρήνων» και του «κινήματος συμπαράστασης» στο Ρωμανό για να υποδύονται στην ΕΕ ότι έχουν απέναντί τους ένα «επαναστατικό κίνημα» που τάχα τους απειλεί πραγματικά και να ζητάνε από αυτήν διαρκή πολιτική κάλυψη και κυρίως δανεικά στο ατέλειωτο και πιο βαθύ εγκλημά τους που είναι η παραγωγική καταστροφή της χώρας και η  εξαγορά της από τους ρωσοκινέζους νεοαποικιοκράτες. (Δες πως πρόσφατα βούτηξαν από την ΕΚΤ 12 δις Ευρώ για τις ρωσοκρατούμενες ελληνικές τράπεζες, απειλώντας ότι βυθίζονταν σε νέα χρεωκοπία). 

Κείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η φτωχή και άνεργη εργατική νεολαία, οι λαϊκοί άνθρωποι που οι παλιάνθρωποι του πολιτικού καθεστώτος, με πρωτομάστορες τους ηγέτες των ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ και παραπίσω τους Σαμαροβενιζέλους, τους πέταξαν στα κρύα δωμάτια του σπιτιού τους, έξω από την παραγωγή, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, να καταλάβουν ότι οι Ρωμανοί δεν είναι ήρωες ούτε υπερασπιστές τους, αλλά από ιδεολογική και πολιτική άποψη βαθιοί εχθροί τους.

Το ρεύμα στο οποίο εντάσσεται ο Ρωμανός είναι, μετά από το χρυσαυγίτικο, το πιο βαθιά αντεργατικό και αντιλαϊκό  απ’ όσα «βλασταίνουν» στο καθεστωτικό περιβόλι. Απεχθάνεται κάθε προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής τάξης και του ανενεργού, άνεργου σήμερα κομματιού της, για ψωμί – δουλειά – δημοκρατία, ανάπτυξη, ανθρωπιά, για μια κοινωνία οργανωμένη στη βάση του δίκιου κι όχι της υποκρισίας και της υπουλίας.

Τα καθεστωτικά καθάρματα, κυβερνητικά και «αντιπολιτευτικά», τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, κάθε δίχτυ προστασίας κατακτημένο με αιματηρούς αγώνες από αυτό το λαό και τα ρεύματα τύπου «Πυρήνων» και «προστατών» τους τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  ποτέ δεν αντιστάθηκαν πρακτικά στα μέτρα της εξαθλίωσης του προλεταριάτου με οποιαδήποτε κάπως καλά προετοιμασμένη και έτσι πετυχημένη απεργία διαρκείας. Το μόνο που ήξεραν να κάνουν ήταν να πρωτοστατούν στο γκρέμισμα, στο τσάκισμα της παραγωγής, στην αποδιάρθρωση κάθε προσπάθειας για εργατική και λαϊκή αυτοοργάνωση, μέσα και από τις 24 ωρες ψευτοαπεργίες και παραστάσεις βίας και καταστροφής που δίναν κάθε τόσο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και μέσα από την υπονόμευση και το καπέλωμα, σε τοπικό επίπεδο. Τελικά μόνο στους ένστολους, δηλαδή στο χέρι κάθε μελλοντικού φασισμού δόθηκαν κάποιες μισθολογικές ικανοποιήσεις. 

Η εργατική τάξη, η φτωχολογιά και οι άνεργοι μια λύση έχουν: να οργανωθούν παντού, πρωτοπόρα και δυναμικά, μακριά και σε σύγκρουση με τους τραμπούκους - στελέχη της ψευτοαριστεράς και της ψευτοαναρχίας, για δημοκρατία και δουλειά, ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ, για την επιβίωση του λαού και του έθνους (του έθνους με τη δημοκρατική έννοια, στο οποίο περιλαμβάνονται και οι μετανάστες που έχουν φτιάσει τη ζωή τους και τα όνειρά τους σε τούτη δω τη χώρα).

Από αυτούς τους αγώνες, που θα οδηγήσουν, με την πρωτοπόρα και καθοδηγητική συμβολή της ΟΑΚΚΕ, στη δημιουργία του νέου, αληθινού ΚΚΕ, θα γεννηθούν οι ήρωες και οι πραγματικοί αυτοθυσιακοί άνθρωποι, που ο λαός θα τους αγαπήσει αυθόρμητα και ειλικρινά, γιατί θα είναι σάρκα από τη σάρκα του και γι΄αυτό εχθροί κάθε «επαναστατικής» έπαρσης, και κάθε άλλης καθεστωτικής υποκρισίας. Τότε και τα παιδιά της αστικής τάξης, όπως ο Ρωμανός,  εάν κι εφ’ όσον σιχαίνονται τον αντιδημοκρατισμό και την αδικία της, θα έχουν την πραγματική επιλογή να την αρνηθούν βαθιά και ειλικρινά και να γίνουν ένα με το λαό, τη δημοκρατία και την επανάσταση, αντί να γίνονται μισάνθρωποι και καταστροφείς.