Κι αυτό όχι γιατί δήθεν οι Σαουδάραβες είναι κατά κάποιο ποσοστό κύριοι εχθροί της εθνικής ανεξαρτησίας των λαών της περιοχής, όπως ψιθυρίζουν κάθε είδους κνίτες. Αντιθέτως, η Σ. Αραβία, παρά το εσωτερικό βαθιά οπισθοδρομικό καθεστώς της στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ιδεολογική καθυστέρηση, είναι από τους πιο προοδευτικούς παράγοντες μέσα στον Τρίτο Κόσμο στη γενική γραμμή της εξωτερικής της πολιτικής, όσο της επιτρέπει βέβαια ο περιορισμένος αστικο- ραντιέρικος της ορίζοντας.
Η νέα περίοδος έχει να κάνει με το βαρύ σφάλμα της επέμβασης στα εσωτερικά μιας ανεξάρτητης χώρας, χωρίς να συντελείται καταφανής γενοκτονία αμάχων και να υπάρχει γενική συναίνεση της παγκόσμιας δημοκρατικής κοινής γνώμης. Και όχι μόνο. Τυχαίνει η επέμβαση αυτή να έχει ως στόχο ιρανόφιλους αντισημίτες σιίτες, συμμάχους του Ιράν και της Χεζμπολάχ, δηλαδή να δίνει στον πιο επιθετικό και επεχτατικό σήμερα παράγοντα στη Μέση Ανατολή, τους Ιρανούς μουλάδες, το δικαίωμα να γίνει σημαιοφόρος μιας “δίκαιης αντίστασης” ενάντια στα πιο ειρηνόφιλα καθεστώτα της περιοχής, με επικεφαλής τη Σ. Αραβία.
Αυτά τα τελευταία όχι τυχαία προβάλλουν τη μεγαλύτερη αντίσταση τόσο στον σουνιτικό ισλαμοφασισμό τύπου Αλ Κάιντα - Ισλαμικού Κράτους, όσο και στο Ιράν και γενικά στη ρώσικη γραμμή διάσπασης και εισοδισμού στην περιοχή. Μιας ρώσικης γραμμής που στέκεται ακόμη δεξιότερα κι από τις ιρανικές φιλοδοξίες περιφερειακής ηγεμονίας.
Το λάθος της Σ. Αραβίας γίνεται ακόμη χειρότερο, καθώς στο μέτωπό της, που είναι το μέτωπο όλων των αραβικών σουνιτικών χωρών από το Μαρόκο μέχρι τον Κόλπο συν το Πακιστάν, έχει μπει η Αίγυπτος του Σίσι, του ρωσόφιλου αυτού σφαγέα και διχτάτορα που οι Σαουδάραβες από μυωπία τον αγαπάνε ως εχθρό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Η διαφορά είναι ότι η Σαουδική Αραβία χτυπάει την Αδελφότητα στον αραβικό κόσμο γενικά από τ’ αριστερά, ενώ ο Σίσι από τα δεξιά, δηλαδή από την πλευρά του Πούτιν. Τα ίδια σε γενικές γραμμές ισχύουν για το Κατάρ, επίσης μέλος της συμμαχίας υπό τη Σ. Αραβία, που λειτουργεί διπλωματικά και οικονομικά σαν εργαλείο της ρώσικης διπλωματίας. Γι’ αυτό κάνει κολεγιές με το Ιράν ενάντια στις άλλες αραβικές χώρες του Κόλπου, ενίσχυε και ενισχύει και τη Χαμάς και άλλους ισλαμοφασίστες, και αποτέλεσε μέσω Al Jazeera τον ιδεολογικό καθοδηγητή των πραξικοπημάτων που άρχισαν σε όλο το αραβικό τόξο στα τέλη του 2010 και μόνο “άνοιξη” δεν έφεραν στον αραβικό κόσμο.
“Άνοιξη” και Υεμένη
Η Υεμένη έπεσε κι αυτή θύμα της μεγάλης στρατηγικής κίνησης του Άξονα και βασικά του ηγεμόνα του, της Ρωσίας, υπό το όνομα “Αραβική Άνοιξη”. Οι Ρώσοι οργάνωσαν ενάντια στις κοσμικές, αν και γενικά αυταρχικές αστικές τάξεις, με φιλοδυτικό και ειρηνόφιλο προσανατολισμό εξεγέρσεις στις οποίες ανά χώρα έλαβαν μέρος, μεταξύ άλλων: Οι ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, εκπροσωπώντας με μια γενικά αντιδραστική ιδεολογική γραμμή σε αρκετό βαθμό τα συμφέροντα των μεσοστρωμάτων που επιδίωκαν μερίδιο εξουσίας και κοινωνική άνοδο, που τους τη στερούσε η παλιά καθεστωτική ολιγαρχία. Οι πολιτικά φιλελεύθεροι και δημοκράτες, που είχαν μπουχτίσει από τον αυταρχισμό 50 ετών των τριτοκοσμικών δικτατοριών. Οι ανοιχτοί μεσαιωνιστές σουνίτες ισλαμοφασίστες. Οι τροτσκιστές και ψευτοαριστεροί σοσιαλφασίστες. Τμήματα των στρατιωτικών γραφειοκρατιών των προηγούμενων καθεστώτων, που είχαν πιο νασερικά - αντιδυτικά χαρακτηριστικά και ήθελαν αναδιανομή της εξουσίας προς όφελος τους και προς όφελος του αναπροσανατολισμού των χωρών τους προς ανατολάς (π.χ. Σίσι). Τέλος, εκεί που υπήρχαν σιιτικές, αντικειμενικά ιρανόφιλες μειονότητες (Υεμένη) ή και πλειονότητες (Μπαχρέιν), μπήκαν κι αυτές στο μέτωπο της “Άνοιξης”, δηλαδή στο μέτωπο με το οποίο η Ρωσία άλλαξε προς όφελός της την ισορροπία δυνάμεων στην καρδιά του Τρίτου Κόσμου.
Στην Υεμένη, λοιπόν, ο φιλοδυτικός εθνικιστής Σάλεχ πουλήθηκε ωμά, όπως και οι άλλοι ομόλογοί του τύπου Μπεν Άλι και Μουμπάρακ, από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και ειδικά από τη φιλορώσικη κλίκα Κλίντον - Ομπάμα και έπεσε το 2011-12. Οι Αμερικάνοι, που είχαν μεγάλη παρουσία στη χώρα, καθώς αυτή αποτελεί άντρο της Αλ Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο, στήριξαν ως διάδοχη λύση, μαζί με τους Σαουδάραβες, τον επίσης κοσμικό Χάντι, ο οποίος όμως δεν είχε τη στήριξη του Σάλεχ, που θεωρούσε τη νέα εξουσία “πούλημα εκ των έσω”.
Στο μέτωπο της υεμενίτικης “Άνοιξης” (στην ουσία χειμώνα), συμμετείχαν και οι Χούδι, δηλαδή η οργάνωση Ανσάρ Αλλάχ (Υποστηρικτές του Θεού), στημένη στα πρότυπα της Χεζμπολάχ από τις τάξεις των σιιτών (ζαϊντιτών) μουσουλμάνων της βόρειας Υεμένης. Αυτή ενώ υπήρχε από το 1992, μέχρι το 2003 έπαιζε στο επίπεδο μιας οργάνωσης διατήρησης της τοπικής μειονοτικής κουλτούρας, χωρίς μαχητικά ισλαμιστικά χαρακτηριστικά. Ξαφνικά, και αμέσως μετά την άδικη και προβοκατόρικη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, βγάζουν - προφανώς υπό ιρανική προτροπή και καθοδήγηση - τη γραμμή “Θάνατος στην Αμερική, Θάνατος στο Ισραήλ, Κατάρα στους Εβραίους, Νίκη στο Ισλάμ” και ξεκινούν ένοπλη εξέγερση με αντιδυτικά χαρακτηριστικά για να επιβάλουν χεζμπολαχίτικη διχτατορία. Ο Σάλεχ τους κυνήγησε και τους περιόρισε με συνέπεια από το 2004 έως και το 2011, ωστόσο, προδομένος από τους δυτικούς συμμάχους του, μετά το 2012, όταν κι έπεσε από την εξουσία, προσέγγισε τους Χούδι και σήμερα οι δυνάμεις του στρατού που ελέγχονται από τον ίδιο πολεμούν δίπλα στους ιρανόφιλους ισλαμοφασίστες.
Η ρώσικη και ιρανική προβοκάτσια ολοκληρώθηκε με την ένταση των επιθέσεων της Αλ Κάιντα, που ελέγχει μεγάλο μέρος του εδάφους της ανατολικής Υεμένης όλα τα τελευταία χρόνια, δίνοντας στο μέτωπο Χούδι - Σάλεχ το πρόσχημα (ειδικά για τους πρώτους, γιατί ο Σάλεχ όντως ήταν αντι-Αλ Κάιντα) ότι πολεμούν το σουνίτικο ισλαμοφασισμό, με τον ίδιο τρόπο που το Ιράν “πολεμά” το Ισλαμικό Κράτος μέσα στο Ιράκ ή στη Συρία.
Κάτω οι Χούδι - Όχι όμως στην εξωτερική επέμβαση
Το πραξικόπημα των Χούδι που άρχισε τον Σεπτέμβριο με την κατάληψη της Σαναά και χαιρετίστηκε από τους μουλάδες της Τεχεράνης ως “κατάληψη μιας τέταρτης πρωτεύουσας στον ισλαμικό κόσμο” (μετά την Τεχεράνη, τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό) είναι καταδικαστέο και φασιστικό, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για εξουσία της μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία με τη δύναμη των όπλων, όπως δείχνουν οι αντιΧούδι διαδηλώσεις σε όποια πόλη εισέρχονται οι αντάρτες.
Ωστόσο, ήταν δουλειά των εθνικοανεξαρτησιακών δυνάμεων της Υεμένης να υπερασπιστούν την πατρίδα τους από το ιρανόφιλο πραξικόπημα. Κι αν αποδείκνυαν παστρικά ότι το Ιράν στέλνει κασόνια τα όπλα στους φίλους του τους Χούδι, τότε θα μπορούσαν και οι ίδιες να ζητήσουν από τη Σαουδική Αραβία και άλλες ειρηνόφιλες αραβικές χώρες αντίστοιχη ενίσχυση σε οπλισμό και πολιτική στήριξη.
Η επέμβαση όμως από τα έξω υπονομεύει και δυσκολεύει τις δυνάμεις αυτές, ενώ μια χερσαία επέμβαση της Σ. Αραβίας θα τις εμφανίσει ως εντολοδόχους ξένων δυνάμεων και θα χαρίσει στους ιρανόδουλους μεγάλες μάζες του λαού της Υεμένης.
Παρά το γεγονός δε ότι στη στρατιωτική συμμαχία που πραγματοποιεί την επέμβαση συμμετέχουν μόνο κράτη του Τρίτου Κόσμου, η πρακτική αυτή ανοίγει το δρόμο στις υπερδυνάμεις, ειδικά στη Ρωσία, για ακόμη πιο απροσχημάτιστες επεμβάσεις σε χώρες στις οποίες οι πολιτικές εξελίξεις δεν τους αρέσουν ή δεν τις βολεύουν.
Οι Χούδι, πάντως, ακόμη και μετά την έναρξη των αεροπορικών πληγμάτων, συνεχίζουν να καταλαμβάνουν εδάφη μαζί με τις σύμμαχές τους δυνάμεις του Σάλεχ, ενώ προς ενίσχυσή τους το Ισλαμικό Κράτος έπληξε δύο σιιτικά τεμένη στη Σαναά, σκοτώνοντας δεκάδες ανθρώπους και άρα παρουσιάζοντας τους ιρανόφιλους υεμενίτες ως μέγα πολέμιο του σουνιτικού τύπου ισλαμοφασισμού. Είναι η ίδια μέθοδος με την οποία το Ιράν, με τη βοήθεια Ομπάμα, κατακτάει το Ιράκ ως “μέγας” πολέμιος του σουνιτικού τζιχαντισμού!