Κι αυτή δεν πέρασε μετά τις πρώτες μια - δυο μέρες της ανακάλυψης του άψυχου σώματος του παιδιού, που τό ‘χανε σκυλέψει άγρια ζώα, 800 μέτρα μακριά από το κτήριο όπου φοιτούσε.
Η συγκίνηση κι η οργή αυτή δεν έπεσε από τον ουρανό και δεν έγινε τυχαία μαζικό κύμα καταγγελίας, με αυθόρμητες συγκεντρώσεις χωρίς κρυφή κομματική διοργάνωση, που καλεστήκανε κυρίως μέσα από το Ίντερνετ. Η υπόθεση ανέδειξε το πόσο πλατύ και κοινό φαινόμενο είναι η ατιμώρητη δράση των τραμπούκων στη μια ή στην άλλη εκδήλωση της κοινωνικής ζωής: στο σχολειό, στη σχολή, στο στρατό, όπου δηλαδή σάπιοι άνθρωποι, ακόμη και ανήλικοι, βγάζουνε από μέσα τους τη χειρότερη αστική, τη φασιστική παλιανθρωπιά και βία πάνω στους - για οποιονδήποτε λόγο - ευάλωτους, ευαίσθητους και αδύναμους.
Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει στον ένα ή στον άλλο βαθμό σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, σήμερα δηλαδή σε όλο τον πλανήτη. Το ειδικό χαρακτηριστικό, ωστόσο, που ξεχωρίζει την Ελλάδα και άλλες χώρες που στον ένα ή στον άλλο βαθμό έχουν ένα φασιστικό ή σοσιαλφασιστικό μπλοκ της αστικής τάξης στην εξουσία είναι η τεράστια μοναξιά του θύματος, πολλές φορές ο στιγματισμός του και η μερική ή πλήρης ατιμωρησία των τραμπούκων και βασανιστών.
Τέτοια περίπτωση χώρας είναι επίσης η αγαπημένη όλων των κομματικών ηγεσιών στην Ελλάδα, η φασιστική νεοτσαρική Ρωσία του Πούτιν, όπου ο τραμπούκος και φονιάς βασανιστής είναι βασιλιάς, είτε πρόκειται για στρατιωτικό που υπηρετούσε στην Τσετσενία, είτε για ναζιστή τραμπούκο που δέρνει Καυκάσιους και Ασιάτες μετανάστες, προοδευτικούς διανοούμενους και δημοκράτες ακτιβιστές.
Οι ιστορικές πηγές της βίας
Στην Ελλάδα το τσάκισμα της λαϊκής αντιφασιστικής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης του 1941-1949 (ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, ΔΣΕ) έκανε άρχοντα στην πόλη και στο χωριό τον ακροδεξιό και φιλοναζιστή τραμπούκο, τον παλιό ταγματαλήτη και το χίτη βασανιστή.
Κάθε είδους κοινωνικό κατακάθι, από τους σωματέμπορες, τους βιαστές ανηλίκων, τους αντεροβγάλτες και αποκεφαλιστές ανταρτών έγινε πρωτοπορία της “εθνικοφροσύνης” και υπέβαλλε τους πατριώτες και δημοκράτες σε κάθε είδους μαρτύρια και ταπεινώσεις. Ειδικά στην επαρχία αυτή η βία ενώθηκε με όλη την τοπική βυζαντινή - φεουδαρχική ιδεολογική και κοινωνική καθυστέρηση, κυρίως στις ορεινές και απρόσιτες περιοχές, τελικά με την εξουσία του παπά και του χωροφύλακα που επιχειρούσε να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας προς τα πίσω και να κάνει το λαό να ξεχάσει τα μεγάλα του επιτεύγματα όταν προσπάθησε να πάρει την εξουσία και τη ζωή του στα χέρια του.
Παιδιά, όχι στενά πολιτικά αλλά με την ευρεία έννοια, αυτής της βρωμερής παράδοσης ήταν οι βασανιστές του Βαγγέλη.
Αυτή λοιπόν την ατιμωρησία της σκληρόψυχης βίας, που είχε αρχίσει να τη συντρίβει και να τη στιγματίζει η κουλτούρα του Πολυτεχνείου και της μεταπολυτεχνειακής δημοκρατίας, ήρθε το 1981 το σοσιαλφασιστικό μπλοκ ψευτοΚΚΕ - ηγεσίας ΠΑΣΟΚ να την ενισχύσει και να της δώσει νέο, “αριστερό” και “αντιιμπεριαλιστικό” λούστρο.
Αυτό έγινε - από τη μια - χάρη στη στήριξη ή την ανοχή της βίας αυτής από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και κυβερνήσεις για περισσότερο από τρεις δεκαετίες και από την άλλη χάρη στη χειραγώγηση, διάβρωση και διάλυση από τα ίδια αυτά κόμματα, τόσο της κλασσικής όσο κυρίως της νέας ψευτοαριστερής αντίδρασης, κάθε μαζικής οργάνωσης του λαού, είτε στο συνδικαλιστικό επίπεδο είτε στο επίπεδο των αυθόρμητων πρωτοβουλιών και συσπειρώσεων των πολιτών σε χώρους δουλειάς, μαθητείας και γειτονιάς, ενώ αμέσως μετά την πτώση της χούντας ξεκίνησε ο πολιτικός τραμπουκισμός της ψευτοαριστεράς με επικεφαλής το ψευτοΚΚΕ.
Ένα πολιτικό καθεστώς το οποίο επιμένει με μανία στη νομιμότητα των ναζιστών, ρατσιστών δολοφόνων της “Χρυσής Αυγής”, παρά τις ηχηρότατες αποκαλύψεις τόσο για τη βία τους όσο και για τον απόλυτα χιτλερικό τους χαρακτήρα δε θα μπορούσε ούτε ευαισθησίες για την μη στενά πολιτική βία κατά των αδύναμων να έχει, ούτε πολύ περισσότερο να είναι φόβητρο για τους τραμπούκους και τους βασανιστές.
Σήμερα η φαιο-”κόκκινη” κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συμμαχεί ανοιχτά πλέον με τους ναζιστές και με τις ακροδεξιές, σοσιαλναζιστικές συμμορίες της καταστροφής που φοράνε “αντιεξουσιαστικό” μανδύα, τους επίσης τραμπούκους φίλους της από τη φιλοναζιστική “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” (δες άρθρο μας http://bit.ly/1FuSLUS) που πριν λίγες μέρες κατέλαβαν κρατώντας ρόπαλα τη Νομική, πέταξαν έξω φοιτητές και καθηγητές, έδειραν πανεπιστημιακούς στη Θεσσαλονίκη και βανδάλισαν υποδομές. Στη συνέχεια κατάλαβαν το κεντρικό κτήριο του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, όπου έδιωξαν ακόμα και από το προαύλιο τους πανεπιστημιακούς που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την εξωτερική κατάληψη - κατοχή, ποδοπατώντας έτσι απόλυτα κάθε έννοια ασύλου. Όλα αυτά έγινα και γίνονται με την πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης. Μάλιστα ο υπουργός Πολιτισμού και Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Μπαλτάς έκανε λόγο για “εκδηλώσεις της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής”.
Η συνωμοσία του εκφοβισμού και της σιωπής
Αν κάτι έκανε εντύπωση σε πολλούς δημοκρατικούς ανθρώπους μετά την αποκάλυψη των μαρτυρίων στα οποία υπέβαλλαν το Βαγγέλη οι βασανιστές του, ήταν η μανιασμένη προσπάθεια ενός βρώμικου μηχανισμού κρατικής γραφειοκρατικής εξουσίας να πετάξει από πάνω του κάθε ευθύνη για το έγκλημα, μολονότι ήξερε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλα τα στοιχεία που με μαθηματική ακρίβεια οδήγησαν σε αυτό.
Ο διευθυντής, οι καθηγητές, οι συνδικαλιστές στον Ελληνικό Γεωργικό Οργανισμό (ΕΛΓΟ) “Δήμητρα”, αντί να μπουν μπροστά στη διαλεύκανση της υπόθεσης και στην παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, έκαναν θέση αρχής το “καμία ευθύνη στο μηχανισμό της Σχολής - για τη βία φταίει η οικονομική ένδεια και οι κακές υποδομές στη Σχολή και γενικά στη δημόσια εκπαίδευση κάθε είδους”.
Πρόκειται για την παλιά “καλή” κνίτικη γραμμή, η οποία δεν χτυπάει καθόλου τη δομή και τις κοινωνικές σχέσεις εξουσίας μέσα στο χώρο της εκπαίδευσης, ούτε την αντιδραστική ιδεολογική γραμμή που διαπερνάει τους χώρους γενικής και τεχνικής παιδείας, αλλά ζητάει μονάχα “πιο πολλά λεφτά από το κράτος” για να μασουλάνε οι γραφειοκρατικές, συνήθως ψευτοαριστερές συμμορίες κάθε είδους, μακριά και έξω από τις ανάγκες μαθητών, σπουδαστών και φοιτητών, δηλαδή μακριά από τις ανάγκες της χώρας για δημοκρατία, παραγωγή κι ανάπτυξη.
“Σκάστε φιλελεύθεροι!”
Αυτή άλλωστε ήταν και η βαθιά γραμμή του σοσιαλφασισμού απέναντι στον δολοφονικό τραμπουκισμό στο Γιακουμάκη, όπως αυτός εκφράστηκε από έναν βασικό του εκπρόσωπο στα ΜΜΕ, το στέλεχος του ψευτοΚΚΕ Μπογιόπουλο: αυτός, στην εκπομπή που κάνει στο σταθμό του Χατζηνικολάου στο ραδιόφωνο, Real FM, βροντοφώναξε στους αστοδημοκράτες, σε γενικές γραμμές ευρωπαιόφιλους των καναλιών της τηλεόρασης, που ανέδειξαν το φόνο του Βαγγέλη “να σκάσουν”, γιατί, αφού είναι “με το μνημόνιο, την πείνα και την υποχρηματοδότηση στην Παιδεία” δεν έχουν δικαίωμα να συγκινούνται και να οργίζονται, ούτε να προβάλλουν και να καταγγέλλουν τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας!
Φυσικά, αν δεν ήταν και αυτοί οι λίγοι αστοδημοκράτες να σηκώσουν το θέμα και να του δώσουν την έκταση που έλαβε, ο Βαγγέλης και το μαρτύριο του θα είχε θαφτεί κάτω από τόνους “ταξικής αντιμνημονιακής” δημαγωγίας των κάθε λογής Μπογιόπουλων και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑίων, ως τάχα ζήτημα οικονομικής κρίσης κι όχι καραμπινάτου εκφασισμού της κοινωνικής ζωής.
Και φυσικά κανένας κνίτης Μπογιόπουλος και κανένας τάχα ευαίσθητος για τη φτωχολογιά και τους αδύναμους “αντιμνημονιακός” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αν δεν υπήρχαν αυτές οι δημοκρατικές τάσεις μέσα στον ηλεκτρονικό Τύπο, δεν θα άφηνε να ακουστεί ότι οι ψευτοσυνδικαλιστές τραμπούκοι του ΕΛΓΟ απείλησαν τον άνθρωπο που ανέλαβε να διεξαγάγει την ΕΔΕ για την υπόθεση του Βαγγέλη ότι “αν πειράξει το διευθυντή μας, θα χυθεί όχι το αίμα του διευθυντή, αλλά το δικό του”.
Άλλωστε, ο κνίτικος σοσιαλφασισμός είναι ο πρώτος που έχει καταγγείλει κάθε δυτικής προέλευσης αστοδημοκρατικό κίνημα για δικαιώματα περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων ως “ιμπεριαλιστικό κοσμοπολίτικο” και “γλυκερό φιλελεύθερο”, που τάχα πάει να χτυπήσει τις λαϊκές παραδόσεις από τα δεξιά. Λες και το παλιό ΚΚΕ με το ΕΑΜ δεν ήταν το πρώτο που μπήκε στο χωριό για να σπάσει τα δεσμά της καθυστέρησης με την παιδεία, το θέατρο, τη δημοκρατική λαϊκή συνέλευση, την κουλτούρα της ανοχής του διαφορετικού και της απελευθέρωσης της γυναίκας από την πατριαρχική βία.
Για τους κνιτοειδείς, επαρχία δεν είναι οι χιλιάδες καλοί και τίμιοι άνθρωποι του μόχθου, που σπρώχνουνε μπροστά τον τροχό της ιστορίας, σπάζοντας τις αρνητικές παραδόσεις, αλλά οι χειρότερες επιβιώσεις της ορεσίβιας καθυστέρησης, της βίας και της ψευτομαγκιάς, που αποτελούν δήθεν κάποια διεστραμμένης μορφής “αντιιμπεριαλιστική αντίσταση” στο δυτικό “γλυκανάλατο” δημοκρατισμό. Λες κι αυτός ο δημοκρατισμός είναι “των μονοπωλίων” κι όχι παιδί των αντιφασιστικών και προλεταριακών αγώνων των λαών στη Δύση, ειδικά στην Ευρώπη, που έχουν επιβάλει αυτές τις καταχτήσεις στις σάπιες αστικές τάξεις.
Το κλειδί είναι τα σχολεία
Ο χώρος στον οποίο παρατηρείται πιο εκτεταμένα το φαινόμενο της ατιμώρητης τραμπούκικης βίας είναι το σχολείο, λιγότερο το δημοτικό και περισσότερο το γυμνάσιο και το λύκειο. Εκεί ενώνονται όλα τα στοιχεία της φασιστικής και σοσιαλφασιστικής πανούκλας που απειλεί να καταπιεί τη χώρα.
Από τη μια η βία του χρυσαυγίτη, ναζιστή τραμπούκου που όλο και δυναμώνει, τρομοκρατώντας χωρίς αντίσταση τους δημοκράτες, μετανάστες ή απλώς αδύναμους να αντισταθούν μαθητές, υπό το πολλές φορές αδιάφορο βλέμμα της καθηγητικής υπαλληλίας (αν και μεγάλο κομμάτι των καθηγητών είναι αριστεροί και δημοκρατικοί, ο σοσιαλφασισμός και οι συμμορίες των ΟΛΜΕ - ΔΟΕ τους έχουν πετάξει στο περιθώριο και τους έχουν αφαιρέσει την πραγματική δυνατότητα για δημοκρατική πάλη μέσα στα σχολειά). Αυτή η ατιμωρησία οδηγεί κι άλλους νέους στη ναζιστική συμμορία, ακόμη και πρώην θύματά της τα οποία θέλουν να γευτούν πώς είναι να είσαι από την πλευρά του “δυνατού και κυρίαρχου”.
Από την άλλη, η κνίτικη, ψευτοαριστερή βία που κυρίως τις δεκαετίες του ’90 και του 2000 ξεφτίλισε και απομαζικοποίησε κάθε μαθητική απεργία και κατάληψη, κάνοντάς την συνώνυμη της καταστροφής του σχολείου και της συμμορίτικης δράσης, χωρίς δημοκρατικές συνελεύσεις και πλειοψηφίες των μαθητών, ήταν αυτή που έδωσε το πρώτο ύπουλο χτύπημα στη λαϊκή, δημοκρατική οργάνωση μέσα στα σχολειά. Αν αυτή υπήρχε σήμερα θα ήταν ασπίδα για κάθε μαθητή που πέφτει θύμα της βίας και η οποία θα απομόνωνε τα χαλασμένα, δεξιά και τραμπούκικα στοιχεία, και, κυρίως, θα τσάκιζε τους ναζήδες, που μπήκαν ανενόχλητοι λίγο αργότερα στα σχολεία εκμεταλλευόμενοι αυτό το κενό, “κόβοντάς” τους το χέρι με το οποίο δέρνουνε και απειλούνε.
Τη χαριστική βολή την έδωσε το πέταγμα των γονιών έξω από το σχολείο, τόσο από την ΟΛΜΕ, όσο και από τα πιο δεξιά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που μαζί με τα στελέχη του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, ελέγχανε τα Δ.Σ. των συλλόγων γονέων. Αυτοί έκαναν εκεί ό,τι κάνουν σε κάθε μαζική οργάνωση που έχει την ατυχία να πέσει στα χέρια τους: πιάνουν τα πόστα, απομαζικοποιούν τις διαδικασίες κάνοντάς τες ανιαρές και ασκώντας πραξικοπηματισμό ερήμην της πλατιάς μάζας των μελών και τελικά αποσπούν για τον εαυτό τους και για τις - συνήθως ολιγομελείς - συμμοριούλες τους κάθε είδους προνόμια ή και οικονομικές απολαβές. Στα δε δευτεροβάθμια όργανα, σχολικές επιτροπές και ομοσπονδίες καθηγητών και γονέων, το χάλι είναι ακόμη πιο απερίγραπτο. Έτσι τελικά διαλύθηκε ο γονεϊκός συνδικαλισμός στη μέση εκπαίδευση και σε μεγάλο βαθμό και στα δημοτικά.
Η λάθος ή προβοκατόρικη απάντηση και ο σοσιαλφασισμός
Την ώρα που η βουβή οργή του δημοκρατικού λαού άρχισε να παίρνει μορφή με την πλατιά συζήτηση και τις αυθόρμητες πρωτοβουλίες βάσης ενάντια στους τραμπούκους (δημοκρατικές συγκεντρώσεις σε Ρέθυμνο - Αθήνα - Γιάννενα), οπότε τα στόματα των τίμιων ανθρώπων, εργαζόμενων και σπουδαστών μέσα στη Γαλακτοκομική Σχολή ήταν έτοιμα να ανοίξουν και να αποκαλύψουν τους αυτουργούς του εγκλήματος, μια πρωτοβουλία η οποία ξεκίνησε με “μηχανοκίνητη πορεία” οδήγησε μια μάζα νεολαίας και απλών πολιτών έξω από τη Γαλακτοκομική.
Εκεί μια ομάδα από το πλήθος έσπασε την κλειδαριά και εισέβαλε στον προαύλιο χώρο, απειλώντας με λιντσάρισμα όσους βρίσκονταν μέσα.
Η βία αυτή, έστω και σαν απειλή, έκανε δύο κακά: αφ΄ενός ταύτισε προβοκατόρικα κάθε σπουδαστή και εργαζόμενο στη σχολή με τους τραμπούκους βασανιστές του Βαγγέλη και τους προστάτες τους, αφ’ ετέρου έδωσε το τέλειο πρόσχημα σε αυτούς τους τελευταίους να μπουν σε θέση θυμάτων του bullying, οπότε να εξισωθούν με το νεολαίο που σκότωσαν.
Αμέσως μετά από τη συγκεκριμένη κίνηση, που στο “μηχανοκίνητο” κομμάτι και στη γραμμή περί τάχα “λαϊκής αυτοδικίας” θυμίζει αρκετά αναρχοφασισμό ή/και εξωκοινοβουλευτικό σοσιαλφασισμό, το θέμα του Βαγγέλη άρχισε να πνίγεται στα κανάλια, προφανώς κάτω από τις νουθεσίες του καθεστώτος “να μην πέσει άλλο λάδι στη φωτιά”.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη χουντοδεξιά των ΑΝΕΛ, κυβέρνηση διεθνών τραμπούκων και υπαλλήλων του μεγαλύτερου φασίστα βασανιστή του πλανήτη, Βλαδίμηρου Πούτιν, πέρα από δυο - τρεις υπουργικές δηλώσεις “γενικής ευαισθησίας” κατά της βίας, κοίταξε να πνίξει το θέμα και τη ζύμωση γύρω από αυτό πετώντας το έξω από τη δημόσια σφαίρα.
Οι “μαζικές” και συνδικαλιστικές οργανώσεις - σφραγίδες που καθοδηγεί με την ευρεία έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν, μαζί με το ψευτοΚΚΕ και τη νεολαία του, το ίδιο, απαλλακτικό για τους φασίστες τραμπούκους τροπάρι: τη φασιστικού τύπου βία στους αδύναμους τη φέρνει ο φιλελεύθερου, ευρωπαϊκού τύπου ελεύθερος ανταγωνισμός στην οικονομία και τα κοινωνικά πρότυπα που αυτός φτιάχνει.
Αυτός φυσικά ο ανταγωνισμός δεν είναι και για μας διόλου αθώος για τον ακραίο ατομικισμό που πράγματι στις χώρες της αστικής μισοδημοκρατίας οδηγεί τους ανθρώπους, νεολαίους, ακόμη και ανήλικους στη σκληρόψυχη βία. Αλλά πόσο μεγαλύτερη, απόλυτα και σχετικά, είναι, σε σχέση με την τραμπούκικη βία, η ευθύνη όσων ζυμώνουν σε παγκόσμια και σε εθνική κλίμακα το σωβινισμό, την αντιδραστική προγονολατρεία, τη θρησκοληψία, την πισωδρόμηση, την υποτίμηση του ρόλου της γυναίκας, την αποθέωση κάθε καθυστέρησης ως τάχα “αντίστασης” στο νεοφιλελευθερισμό ή μάλλον στον πολιτικό δημοκρατισμό και τελικά οργανώνουν πολιτικά και κοινωνικά τον τραμπουκισμό;
Αυτά όλα δεν είναι η ιδεολογική γραμμή του καθεστώτος Πούτιν, το οποίο λατρεύουν αντάμα ναζήδες χρυσαυγίτες, ανελίτες ακροδεξιοί και συριζαίοι σοσιαλφασίστες; Αυτό δεν παρουσιάζουν, μαζί με τη φασιστική Κίνα και το ισλαμοφασιστικό Ιράν ως αντίβαρα στην “επάρατη Ευρώπη της λιτότητας”; Είναι κυρίως οι ευρωπαίοι αστοφιλελεύθεροι που γεννάνε τους ιδεολογικούς, πολιτικούς και υλικούς όρους για τραμπούκους και βασανιστές ή οι ιδεολόγοι της συμμαχίας φασιστών και ψευτοκομμουνιστών κατά της δημοκρατίας, όπως ο γεωπολιτικός γκουρού του Πούτιν, Αλέξανδρος Ντούγκιν;
Αυτός ο τελευταίος, ο σύμμαχος του κάθε ΣΥΡΙΖΑ και της κάθε Χρυσής Αυγής στην Ουκρανία και σε κάθε σύγκρουση στον πλανήτη δεν είναι που αποθεώνει κάθε καθυστέρηση, ακόμη και τον κανιβαλισμό των πρωτόγονων ανθρώπων, ως κομμάτι μιας “συντηρητικής επανάστασης” που θα ξεκάνει τον “επάρατο Διαφωτισμό”; Για τους κάθε λογής Ντούγκιν, οι Βαγγέληδες αυτού του πλανήτη είναι τα “ευαίσθητα εκτρώματα της φιλελεύθερης κοινωνίας” και οι φονιάδες του Βαγγέλη “ζωτικό κομμάτι της διατήρησης των παραδόσεων και των κοινοτικών δεσμών, έστω κι αν εκφράζονται με ζωώδεις τρόπους και βία”. Αυτοί είναι οι πνευματικοί καθοδηγητές ναζιφασιστών, αλλά και κνιτών τύπου ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ.
Τους δυτικούς μονοπωλιστές φιλελεύθερους ο λαός πρέπει να τους κριτικάρει βαθιά και στρατηγικά, γιατί είναι ακριβώς η μονοπωλιακή καπιταλιστική τους ταξική φύση που τους οδηγεί να συναλλάσσονται με το φασιστικό υπόκοσμο των καθεστώτων Ρωσίας, Κίνας και όλων των ακολούθων τους στο πλανήτη, που έχουν κάνει το bullying εθνική πολιτική απέναντι σε δημοκράτες, μειονότητες, ομοφυλόφιλους, πολιτικούς αντιπάλους, γυναίκες και διεθνή πολιτική ενάντια σε κάθε χώρα που τους αντιστέκεται.
Αλλά αν ο λαός μας κριτικάρει μια φορά τους δυτικούς φιλελεύθερους για τις κολεγιές με τους ρωσοκινέζους σοσιαλναζήδες, τότε πρέπει να κριτικάρει δέκα φορές και να συντρίψει ολοσδιόλου τα τσιράκια αυτού του ρώσικου φασιστικού υπόκοσμου στη χώρα μας, δηλαδή τη ναζιστική συμμορία του Μιχαλολιάκου, αλλά και τις ηγεσίες και τους κομματικούς μηχανισμούς ΣΥΡΙΖΑ, ψευτοΚΚΕ, ΑΝΕΛ, καθώς και τους πράκτορές τους στην ηγεσία των ευρωπαιόφιλων ρευμάτων (Σαμαράς, Βενιζέλος, Θεοδωράκης, Γ. Παπανδρέου κλπ).
Η ελπίδα στην οργάνωση του λαού
Όπως σημειώσαμε και στην ανακοίνωσή μας για τη δολοφονία του Βαγγέλη, δεν υπάρχει πιο φωτεινό και ελπιδοφόρο μήνυμα γι’ αυτό το λαό από την ειρηνική, δημοκρατική κινητοποίηση σημαντικού τμήματος των μαζών σε Αθήνα και επαρχιακές πόλεις για την τιμωρία των βασανιστών.
Αυτή είναι μονάχα η αρχή μιας ιστορικής “εκδίκησης” του λαού για όλους εκείνους, κλασσικούς και ψευτοαριστερούς φασίστες, που χρόνια τον ποδοπατάνε, αυτόν και τις επιθυμίες του, επιβάλλοντάς του με τη βία την ιδεολογική και πολιτική γραμμή τους, από τους χώρους εκπαίδευσης ως τους χώρους δουλειάς. Αυτό το αίσθημα ενώθηκε με το μίσος και για τους “αυθόρμητους”, μη πολιτικούς τραμπούκους, που όμως “ανθούνε” και προστατεύονται μέσα σε αυτό το κλίμα γενικής ανοχής και ατιμωρησίας από κράτος και γραφειοκρατικές συμμορίες.
Ο λαός πρέπει να περιφρουρήσει τις νέες μορφές που δίνει στα δημοκρατικά κινήματά του από τους ψευτοαριστερούς και ακροδεξιούς “πράκτορες”, που θα μπουν αναπόφευκτα σε αυτά με “απολιτικό” μανδύα για να τα εκτρέψουν σε βία, να τα εκθέσουν και τελικά να τα απομαζικοποιήσουν.
Από αυτά τα δημοκρατικά κινήματα, που θα ενωθούν με τα εργατικά ταξικά κινήματα στα κάτεργα της ρωσοκινέζικης ολιγαρχίας και των ντόπιων προστατευόμενων της Μόσχας καπιταλιστών, θα γεννηθεί η βάση του νέου λαϊκού κινήματος για ψωμί, δουλειά, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Αυτός θα είναι ο εφιάλτης ναζήδων και σοσιαλφασιστών.