Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων ζευγαριών που ψηφίστηκε από τη Βουλή είναι μία προοδευτική ρύθμιση που επεκτείνει το συμβολαιογραφικό σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο ισχύει ήδη για τα ετερόφυλα ζευγάρια, και στα ομόφυλα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δύο άτομα του ίδιου φύλου μπορούν να έχουν όλα τα νομικά δικαιώματα (περιουσιακά, κληρονομικά, ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά) που έχει ένα παντρεμένο ζευγάρι με την υπογραφή μίας συμβολαιογραφικής πράξης με την οποία δηλώνουν ότι συμφωνούν να συμβιώσουν σα ζευγάρι. Στα δικαιώματα αυτά δεν συμπεριλαμβάνεται αυτό της υιοθεσίας παιδιών.
Η ρύθμιση αυτή προωθεί την ισότιμη μεταχείριση ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών που αποτελεί υποχρέωση κάθε σύγχρονης κοινωνίας που σέβεται την ελεύθερη επιλογή του σεξουαλικού προσανατολισμού που κατοχυρώθηκε σαν αναντίρρητο δικαίωμα σύμφωνα με τα επιστημονικά δεδομένα των τελευταίων δεκαετιών.
Ενάντια σε αυτά τα επιστημονικά δεδομένα, οι ομοφυλόφιλοι στοχοποιούνται από τους ρατσιστές και ιδιαίτερα από τους ναζιστές της «Χρ. Αυγής» σαν απειλή για την κοινωνία, την οικογένεια, και το έθνος. Επικεφαλής σε αυτή τη ρατσιστική εκστρατεία σε διεθνές επίπεδο είναι η Ρωσία του Πούτιν που έχει ποινικοποιήσει με πρόσφατη νομοθεσία της την ομοφυλοφιλία ενώ έχουν καταγραφεί πλήθος κτηνώδικων επιθέσεων ακόμα και σε βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο από τους ναζιστές κατά των ομοφυλόφιλων στη Ρωσία.
Εδώ λοιπόν δημιουργείται ένα μεγάλο ερωτηματικό για το πώς και το γιατί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψήφισε ένα τέτοιο σύμφωνο αφού περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση προηγούμενα έχει προωθήσει τον εκφασισμό της κοινωνίας, και τον εξευτελισμό μιας σειράς αστοδημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως αυτά της ελευθερίας του τύπου και της ελευθερίας της ακαδημαϊκής ζωής, του σεβασμού βασικών συνταγματικών διατάξεων, όπως αυτές που αφορούν το σεβασμό της δικαστικής ανεξαρτησίας, το σεβασμό των ανεξάρτητων αρχών κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο νομοσχέδιο για το σύμφωνο η κυβέρνηση προώθησε ρύθμιση που αποτελεί ωμή επέμβαση στη δικαιοσύνη, αφού δίνει στη διορισμένη από το κράτος ηγεσία του Αρείου Πάγου να ασκεί πειθαρχικές διώξεις στους δικαστές και εισαγγελείς όλων των βαθμίδων.
Ο κυρίαρχος παράγοντας για τη θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης δεν ήταν άλλος από την ευρωπαϊκή πίεση αφού η Ελλάδα είχε ήδη καταδικασθεί από το ευρωπαϊκό δικαστήριο για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων λόγω της έλλειψης ενός νομοθετικού πλαισίου με το οποίο θεσπίζεται ισότιμη μεταχείριση ανάμεσα στα ομόφυλα και στα ετερόφυλα ζευγάρια. Μία τέτοια καταδίκη ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα για τους φαιο-«κόκκινους», όμως για τον Τσίπρα είναι αυτή τη στιγμή βασικό να εξασφαλίσει συμμαχίες με τη Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για να μπορέσει να διασπάσει την ΕΕ στο οικονομικό και στο προσφυγικό. Γι’ αυτό η συγκυβέρνηση δεν έβαλε το ζήτημα καθόλου στις προτεραιότητες της, γι αυτό ο Τσίπρας αναγκάστηκε να απολογηθεί στη Βουλή για την καθυστέρηση. Στην ίδια την ψηφοφορία άλλωστε η συγκυβέρνηση ψήφισε με το δήθεν προοδευτικό προσωπείο της ως ΣΥΡΙΖΑ ναι και με το ρατσιστικό-εθνοφασιστικό της βραχίονα ως ΑΝΕΛ όχι.
Το πόσο σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το απέδειξε όταν πρωτοστάτησε στην υπεράσπιση της νομιμότητας των ναζιστών της «Χρ. Αυγής» βοηθώντας τους έτσι να μπουν στη Βουλή και η κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ το απέδειξε όταν αποφυλάκισε σχεδόν όλους τους υπόδικους χρυσαυγίτες σε μία δίκη-παρωδία «κεκλεισμένων» των θυρών μακριά από τη δημοσιότητα, και αφού τους αποφυλάκισε άρχισε να τους καλεί και σε κυβερνητικά συμβούλια για την εξωτερική πολιτική. Δηλαδή συνεργάστηκε και συνεργάζεται με αυτούς που οργανώνουν τη βία κατά των ομοφυλόφιλων στη χώρα.
Ωστόσο, όσο η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει την «ευρωπαϊκή» της φορεσιά, τόσο πρέπει ο Τσίπρας να εμφανίζεται ευρωπαίος «αριστερός» ιδιαίτερα στα ζητήματα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνο έτσι θα μπορεί να κερδίζει την υποστήριξη των ευρωπαίων σοσιαλιστών, και όλων όσων δεν μπορούν να χωνέψουν στην Ευρώπη ότι ο «αριστερός» Τσίπρας φοράει στρατιωτική στολή και φωτογραφίζεται δίπλα-δίπλα με τον Καμμένο, την ίδια στιγμή που δεν χάνει ευκαιρία να χαϊδεύει τα αυτιά του Πούτιν.
Αλλά για όσους δεν ξεγελιούνται από τις μεταμφιέσεις του χαμαιλέοντα ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι αυτός στην πραγματικότητα είναι επικεφαλής ενός φιλοναζιστικού φιλοπουτινικού καθεστώτος που έχει την πολιτική κυριαρχία στη χώρα και προωθεί με φανατισμό την προπαγάνδα του αντι-ομοφυλοφυλικού μίσους στο όνομα της ελληνορθόδοξης οικογένειας σαν πυρήνα αντίστασης στη «νέα τάξη» της φιλελεύθερης Δύσης και του «διεθνούς σιωνισμού» που θέλουν τάχα να αλλοιώσουν το ελληνικό έθνος και να κόψουν τους δεσμούς του με τους «ορθόδοξους» ρώσους αδελφούς και συμμάχους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δύο πιο ρωσόδουλα κόμματα αυτού του καθεστώτος, το ψευτοΚΚΕ και η ναζιστική συμμορία της «ΧΑ» ήταν τα μόνα που καταψήφισαν ανοιχτά το σύμφωνο. Οι ΑΝΕΛ για να μην εκθέσουν τη συγκυβέρνηση είχαν γραμμή ψήφου κατά συνείδηση. Ήταν όμως ξεκάθαρη η τοποθέτηση του Καμμένου κατά του συμφώνου συμβίωσης. Ο ίδιος απουσίαζε από τη Βουλή αλλά οι βουλευτές του στη συντριπτική τους πλειοψηφία ψήφισαν κατά.
Η διπροσωπία του ΣΥΡΙΖΑ και ο προβοκατόρικος τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε το ζήτημα φάνηκε στο ότι άφησε το στρατόπεδο του «όχι στο σύμφωνο» να κυριαρχήσει στην κοινή γνώμη στις τηλεοράσεις και σε όλες τις δημόσιες τοποθετήσεις και να ξεράσει το μίσος του. Η κυβέρνηση πρόσφερε ουσιαστικά στους ομοφυλόφιλους ένα δηλητηριασμένο δώρο για το οποίο αυτοί κάτω από την καθοδήγηση των φιλελεύθερων πανηγύρισαν με ενθουσιασμό. Σύντομα όμως θα διαπιστώσουν ότι αυτή ήταν μία δικαίωση μόνο σε νομικό επίπεδο. Για να είναι μια δικαίωση ουσιαστική πρέπει να αγκαλιαστεί από την κοινωνία και να γίνει κτήμα της. Η κοινωνική αναγνώριση είναι η μόνη αποτελεσματική ασπίδα απέναντι στο κήρυγμα του μίσους κάθε φασίστα και ναζιστή.
Είναι χαρακτηριστικό το ότι η ΝΔ ψήφισε κατά συνείδηση και έσπασε τελικά στα τρία με 29 βουλευτές της να ψηφίζουν κατά, 27 να απουσιάζουν και μόνο 19 να υπερψηφίζουν !!! Το πιο σκανδαλώδες όμως ήταν ότι απουσίαζαν από την ψηφοφορία και ο Μεϊμαράκης, και ο Σαμαράς και ο Καραμανλής. Κατάπτυστη ήταν και η τοποθέτηση του εισηγητή της ΝΔ ότι είναι αντίθετος με το ενδεχόμενο να πάρει ιθαγένεια ο αλλοδαπός που θα συνάψει σύμφωνο συμβίωσης με Έλληνα και θα έρθει στην Ελλάδα για να μείνουν μαζί σα ζευγάρι, δηλαδή ουσιαστικά ότι η ομοφυλοφιλία είναι αντίθετη με την «εθνική συνείδηση»!
Υπερψήφισαν το σύμφωνο το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων, που δεν απάντησαν όμως στη λαίλαπα της ομοφοβίας που προηγήθηκε, ιδιαίτερα απόφυγαν να καταδικάσουν τη θέση της επίσημης εκκλησίας για «εκτροπή». Μάλιστα ο Λεβέντης μίλησε για «εκκλησία προόδου και όχι οπισθοδρόμησης» !!!
Ο ΣΥΡΙΖΑ χέρι-χέρι με τους «ορθοδοξο»-φασίστες της εκκλησίας
Η ψηφοφορία έγινε μέσα σε ένα κλίμα μίσους που διαμόρφωσαν συγκεκριμένοι μητροπολίτες με την κάλυψη της επίσημης εκκλησίας. Ήταν ο γνωστός φιλοχρυσαυγίτης μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος που μπήκε επικεφαλής στην αντι-ομοφυλοφιλική εκστρατεία καλώντας ανοιχτά τους πιστούς να φτύσουν και να αποδοκιμάσουν δημόσια τους ομοφυλόφιλους και τους υποστηρικτές τους. Τον Αμβρόσιο υποστήριξε ο Άνθιμος που τον παρομοίασε με τους ήρωες του 1821 (!) και είπε τα εξής: «Πότε υπήρξε τέτοιο φαινόμενο 2015 χρόνια να παντρεύεται άνδρας τον άνδρα και γυναίκα τη γυναίκα; (…) Ούτε τα ζώα δεν έχουν τέτοιες διαθέσεις… Κύριε Ελέησον!!!». Είχε επίσης δηλώσει για το σύμφωνο προηγούμενα: «Πώς είναι δυνατόν να απαξιώσουμε την παράδοση τόσων χρόνων για το πώς γίνεται ο γάμος, η οικογένεια γιατί το θέλει ο μοντερνισμός της Ευρώπης; Ο οποίος καλλιεργήθηκε πάνω σε μια βάση αθεΐας (…)».
Την ίδια τοποθέτηση έκανε και ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμάς που σε επιστολή του προς την κυβέρνηση που διαφήμισαν οι ναζιστές της «Χρυσής Αυγής» στην ιστοσελίδα τους ανέφερε ότι: «Δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε τις εντολές των Βρυξελλών οι οποίες θέλουν την διάλυση της Πατρίδος μας».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άρθρωσε ούτε μία λέξη ενάντια στη στάση της εκκλησίας που έδειξε τον «ορθόδοξο»-φασιστικό χαρακτήρα της όχι μόνο με τους Αμβρόσιους και τους Άνθιμους, αλλά με την επίσημη ηγεσία της, τον Ιερώνυμο και τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που κάλυψαν τους «ακραίους» και χαρακτήρισαν το σύμφωνο «εκτροπή από τον οικογενειακό θεσμό» και «σαφές σημάδι της εκκοσμίκευσης και του αποχριστιανισμού των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών -κοινωνιών και λαών, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής κοινωνίας». Δηλαδή, ουσιαστικά η εκκλησία είπε στους πιστούς ότι το σύμφωνο συμβίωσης φέρνει την αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας που σέβεται τις χριστιανικές αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται ο οικογενειακός θεσμός και ότι πρέπει να προστατευτεί απέναντι στην «εκτροπή» που συνιστούν τα ομόφυλα ζευγάρια. Αυτή ήταν μία σαφή τοποθέτηση υπέρ της απομόνωσης, της περιθωριοποίησης και της εχθρότητας απέναντι στα ομόφυλα ζευγάρια.
Στην ίδια κατεύθυνση ήταν και η ανακοίνωση του Αγίου Όρου ότι : «Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, σεβόμεθα βαθύτατα τας προσωπικάς επιλογάς του κάθε ανθρώπου, και το δικαίωμά του να θέτη τον εαυτόν του είτε εντός είτε εκτός της Εκκλησίας, διότι πιστεύομε ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάζη το θεόσδοτον αγαθόν της ελευθερίας του ατόμου. Ωστόσο είναι σαφώς ξένον προς τα ήθη του λαού μας και ιδιαιτέρως προκλητικόν προς την ελληνικήν κοινωνίαν, να αφήνεται να εννοηθή ότι το «ομόφυλον ζεύγος» είναι δυνατόν να θεωρήται ως οικογένεια, με όλας τας εντεύθεν νομικάς και κοινωνικάς συνεπείας, ως η υιοθεσία τέκνων» (http://www.lifo.gr/now/greece/84586).
Ο σχετικά με τις διαθέσεις της «ήπιος» τρόπος έκφρασης της επίσημης εκκλησίας είχε στόχο απλά να διευκολύνει τον Τσίπρα να αποφύγει μία κατά μέτωπο σύγκρουση και με αυτήν, και με τους «ακραίους», χωρίς να εκτεθεί στην Ευρώπη. Έτσι ο Τσίπρας πήγε και στοιχήθηκε πίσω από τον Ιερώνυμο στα Φώτα μαζί με τον υπερκομματικό «προστάτη των θεσμών», τον Παυλόπουλο, γυρίζοντας δήθεν την πλάτη του στον «ακραίο» Σεραφείμ με τον οποίο αγκαλιαζόταν πέρσι στον Πειραιά χωρίς να ενοχληθεί καθόλου από τον ανοιχτό αντισημιτισμό του.
Το πραγματικό όμως πρόσωπο της εκκλησίας ήταν ο Σεραφείμ και όλοι οι όμοιοί του που η φωνή τους ακούστηκε πολλαπλάσια σε όλες τις τηλεοράσεις και σε όλες τις εκκλησίες και τους οποίους η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ποτέ δεν καταδίκασε. Αυτό το αποδεικνύει και η ανακοίνωση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδας, δηλαδή των πολλών παπάδων των ενοριών: «Άραγε αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδος σήμερα; Η αποκατάσταση των κιναίδων; ή είναι ένα βήμα προς την Νέα Τάξη που επιχειρείται παγκοσμίως;».
Ο Σεραφείμ υποστήριξε επίσης τον Αμβρόσιο με ένα νέο χυδαίο κήρυγμα αντισημιτισμού για «σχέδιο του διεθνιστικού σιωνιστικού τέρατος» και δήλωσε ότι στόχος του συμφώνου είναι «να αποδομηθεί η Χριστιανική Ευρώπη και σε αυτό συμπράττουν οι δήθεν αντισυστημικοί Έλληνες Βουλευτές που αποδεικνύονται με τον τρόπο αυτό εθελόδουλα πιόνια και ανδρείκελα του διεθνιστικού σιωνιστικού συστήματος».
Δεν παρέλειψε να αποδώσει εύφημο μνεία στο ψευτοΚΚΕ για τη θέση του υπέρ του «αγίου θεσμού» της οικογένειας. Είπε συγκεκριμένα: <<ο σχεδιασμός έγινε για το γκρέμισμα της εννοίας της οικογενείας, όπως ο Δημιουργός Θεός της ανθρώπινης φυσιολογίας έχει καθωρίσει, γεγονός που επεσήμανε ευστόχως ο Γεν. Γραμματέας του ΚΚΕ κ. Δημήτριος Κουτσούμπας στον τηλεοπτικό δίαυλο Mega σήμερα>> (http://www.agioritikovima.gr/mitropoleis/item/72751).
Η τοποθέτηση του Κουτσούμπα, που έχει επανειλημμένα εκφράσει, και συγκινεί τόσο πολύ το φιλοναζί και αντισημίτη Σεραφείμ, είναι ότι η επιλογή δύο ανθρώπων να είναι μαζί «Δεν είναι δημόσια και ούτε πρέπει να γίνει και με τέτοια νομοθετική ρύθμιση όπως είναι το σύμφωνο συμβίωσης. Είναι άλλο ζήτημα η οικογένεια, τα ετερόφυλα ζευγάρια που μπορεί να κάνουν οικογένεια, γιατί μετά ανοίγει ένας δρόμος που αφορά το παιδί, το πώς μεγαλώνει, τα πρότυπα που έχει. Αυτό είναι διαφορετικό πράγμα». Τι υποκρισία είναι αυτή; Τι σημαίνει ότι η επιλογή δύο ανθρώπων να είναι μαζί είναι προσωπική υπόθεση, και δεν είναι δημόσια; Σημαίνει ότι ο αντι-μαρξιστής Κουτσούμπας, η ελληνική εκκλησία, το Άγιο Όρος και ο Σεραφείμ συμφωνούν ότι είναι το «ελληνορθόδοξο» αντισημιτικό σοσιαλφασιστικό κράτος που πρέπει να καθορίζει πως διαμορφώνονται και εκφράζονται οι προσωπικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία, αν αυτές πρέπει να αναγνωρίζονται δημόσια ή αν πρέπει να κρύβονται πίσω από τοίχους. Γι’ αυτό ο Κουτσούμπας πήρε τα συγχαρητήρια του Σεραφείμ που στην ίδια δήλωση χαρακτήρισε «αγωνιστή» τον Αμβρόσιο.
Από την άλλη τα «ανδρείκελα» όλων των κομμάτων που υπερψήφισαν το σύμφωνο και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ απλά σιώπησαν και δεν υπερασπίστηκαν ούτε τον εαυτό τους ούτε ασφαλώς μπήκαν στον κόπο να καταγγείλουν αυτή την αντισημιτική επίθεση. Μέσα σε αυτή τη σιωπή η φωνή του Σεραφείμ και των ομοϊδεατών του σκέπασε την ψηφοφορία που έγινε μέσα στις κλειστές πόρτες της Βουλής. Μάλιστα, δεν δίστασε να συμπαραταχθεί ανοιχτά με τον Σεραφείμ ο Καμμένος που δήλωσε ότι «αδικείται» ο μητροπολίτης που απλά εκφράζει πιο δυνατά τη θέση της εκκλησίας… Είπε συγκεκριμένα ότι «η δική του φωνή μπορεί να είναι πιο σκληρή, πιο δυνατή, πιο ακραία μερικές φορές, όμως εδώ πρόκειται για απόφαση της ιεραρχίας της Εκκλησίας» (http://www.enikos.gr/politics/362935,Kammenos-Adikeitai-o-Mhtropoliths-Serafeim.html).
Μία ένδειξη για το πόσο λίγο πίστευαν το σύμφωνο αυτοί που το ψήφισαν από όλα τα κόμματα, και πόσο είναι διατεθειμένοι να το υποστηρίξουν στο λαό, φαίνεται από τη γελοία στάση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Δ. Κωνσταντόπουλου, ο οποίος μετά την ψηφοφορία πήγε στην εκκλησία και ζήτησε από τους παπάδες να τον συγχωρέσουν γιατί «νιώθει μεγάλο βάρος»!!!
Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, ο Τσίπρας σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας δήλωσε στη Βουλή ικανοποιημένος γιατί «σε αντιδιαστολή με ελάχιστους κήρυκες του φόβου και μισαλλοδοξίας η κοινωνία απέδειξε ότι ταυτίζεται με το κράτος δικαίου»…
Σε αυτή την κοινωνία που κατά τον Τσίπρα ταυτίζεται με το κράτος δικαίου, τα ομόφυλα ζευγάρια θα έχουν να αντιμετωπίσουν τους παπάδες που δίνουν οδηγίες στους πιστούς να τα φτύνουν, τους κυβερνητικούς του εταίρους που μιλάνε για «σεξουαλική παρεκτροπή» (τοποθέτηση Κατσίκη των ΑΝΕΛ στη Βουλή), και τους ναζιστές που ωρύονται ενάντια στους «ανώμαλους» και «κτηνοβάτες», και οργανώνουν τη βία εναντίον τους σε καθεστώς ατιμωρησίας και ασυδοσίας. Αυτή όμως δεν είναι μία κοινωνία «κράτους δικαίου». Είναι μία κοινωνία χωρίς κράτος δικαίου με θύτες και θύματα. Σε αυτή την κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ εκτρέφει και αγκαλιάζει τους θύτες, ενώ κάνει το φίλο στα θύματα και γι’ αυτό βάζει βουλευτές του να παρελαύνουν με κονκάρδες υπέρ τους στη Βουλή.
Για την ουσία του ζητήματος
Η ομοφοβική δημαγωγία στηρίζεται κυρίως στην άγνοια της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για τις σύγχρονες εξελίξεις στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Στηρίζεται επίσης σε μία συντηρητική στάση της κοινωνίας στο ζήτημα του γάμου και της οικογένειας, που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να ανατρέπεται, με τον πολιτικό γάμο να κερδίζει έδαφος απέναντι στο θρησκευτικό έστω κι αν αυτό οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος στην κακή οικονομική κατάσταση που έφερε η κρίση (το 2014 οι πολιτικοί γάμοι ήταν 26.915 και οι θρησκευτικοί 26.190). Το συμβολαιογραφικό σύμφωνο συμβίωσης που θεσπίστηκε αρχικά για τα ετερόφυλα ζευγάρια και τώρα για τα ομόφυλα είναι από κρατική άποψη μία ακόμα πιο χαλαρή μορφή γάμου.
Μία τέτοια ρύθμιση είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στις ευρωπαϊκές χώρες που έχουν εισάγει αυτό το θεσμό εδώ και πολλά χρόνια. Η Δανία από το 1989, η Νορβηγία από το 1993, η Σουηδία από το 1995, ενώ η Ολλανδία προχώρησε πρώτη στη θέσπιση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια το 2001. Η Ελλάδα είναι η 22η χώρα της Ευρώπης που αναγνωρίζει το σύμφωνο συμβίωσης. Έχουν απομείνει στον κατάλογο των χωρών που δεν έχουν αναγνωρίζει το σύμφωνο μόνο οι ανατολικές χώρες που μπήκαν πιο πρόσφατα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Βουλγαρία, Λιθουανία, Ρουμανία, Πολωνία, Σλοβακία, όπως επίσης και η Ιταλία όπου ο καθολικισμός είναι ισχυρός.
Για χρόνια η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν πράγματι μία αρρώστια και συχνά με κοινωνική βάση και είχε συμπεριληφθεί στον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών. Τέτοια ήταν και η κυρίαρχη αντίληψη στο κομμουνιστικό κίνημα και στις σοσιαλιστικές ΕΣΣΔ και Κίνα. Αυτή ήταν και η αντίληψη της ΟΑΚΚΕ στα πρώτα της βήματα.
Σε μεγάλο βαθμό αυτή η αντίληψη-πέρα από την έλλειψη ενός κατάλληλου επιστημονικού πειραματικού υλικού με σύγχρονες τεχνολογίες έρευνας που ως πρόσφατα δεν υπήρχε - πατούσε και θεωρητικά σε μια αποστροφή του Ένγκελς «ενάντια στο αίσχος της ομοφυλοφιλίας» στην Αρχαία Αθήνα.
Αυτό το ζήτημα θέλει περισσότερη μελέτη. Πάντως νομίζουμε ότι εδώ ο Ένγκελς καταφέρεται ενάντια στην θεσμοποιημένη σχεδόν μισο-υποχρεωτική σύναψη ομοφυλοφιλικών σχέσεων στην Αθήνα της δουλοκτητικής παρακμής, όταν αυτές οι σχέσεις ήταν σύμφυτες με την ουσιαστική εξαφάνιση της γυναίκας από την κοινωνική και πνευματική ζωή αυτής της πόλης κράτους. Τέτοιου είδους κοινωνικοί παράγοντες για την παραπάνω από το συνηθισμένο στροφή ενός μέρους του πληθυσμού προς την ομοφυλοφιλία, δηλαδή παράγοντες που έχουν να κάνουν με τον εξοβελισμό του ενός από τα δύο φύλα από την ελεύθερη σεξουαλική επαφή, συναντιούνταν και συναντιούνται σε συνθήκες εγκλεισμού όπως στα μοναστήρια και στις φυλακές, ή σε ιδεολογικές συνθήκες όπου οι «απολαύσεις της σάρκας» θεωρούνται πραγματικά μεγάλες και φρικτές αμαρτίες.
Αλλά ακόμα και μια κάτω από τέτοιες συνθήκες εκδήλωση ομοφυλοφιλίας καθώς και οι ανθρωπινές σχέσεις που απορρέουν από αυτήν δεν μπορεί σήμερα, στην εποχή των μεγάλων δημοκρατικών και ταξικών απελευθερωτικών επαναστάσεων, να απαγορευτούν από το ραβδί των ναζί, των σοσιαλφασιστών και των παπάδων.
Πόσο μάλλον αυτό είναι απαράδεκτο από τότε που αποκαλύφθηκαν οι γονιδιακοί παράγοντες της ομοφυλοφιλικής τάσης και στα δύο φύλα.
Το ζήτημα αποτέλεσε αντικείμενο επιστημονικών ερευνών κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες μετά τον πόλεμο, και όλα τα σχετικά πορίσματα έδειξαν ότι η ομοφυλοφιλία προέρχεται από μία αλληλεπίδραση περιβαλλοντικών παραγόντων με γονιδιακούς και γενετικούς παράγοντες, και ότι δεν πρόκειται για ασθένεια. Το 1973 η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Εταιρεία την αφαίρεσε από τον κατάλογο των ψυχικών διαταραχών και το 1991 αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Επιπλέον καταρρίφθηκαν όλες οι μεσαιωνικού τύπου δοξασίες ότι η ομοφυλοφιλία προκαλεί ασθένειες στον οργανισμό, καρκινογενέσεις κ.λπ., καθώς και ότι η ομοφυλοφιλία ταυτίζεται ή έχει οποιαδήποτε σχέση με την παιδοφιλία. Όλα αυτά σημαίνουν ότι τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά στην κοινωνία, και να συμμετέχουν σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες όπως κάθε άλλο ζευγάρι, χωρίς να υπάρχει κανένας κίνδυνος για όσους τα συναναστρέφονται ή για την κοινωνία συνολικά, είτε υγείας, είτε «πνευματικού εκφυλισμού», είτε «ψυχικής διαστροφής», είτε «κοινωνικής αλλοτρίωσης», είτε «αντεθνικής συνωμοσίας», είτε «αποχριστιανισμού» κ.λπ.
Είναι ιδιαίτερα υποκριτική η υστερία της εκκλησίας κατά της ομοφυλοφιλίας όταν είναι γνωστό ότι στους κόλπους της, είναι μία εντελώς διαδεδομένη «προσωπική» υπόθεση. Μάλιστα αυτοί που μιλάνε για «ζωώδεις διαθέσεις» των ομοφυλόφιλων όπως ο Άνθιμος δείχνουν εξαιρετική κατανόηση για τους δράστες εγκληματικών περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών όπως το πρόσφατο περιστατικό στο ορφανοτροφείο Παπάφειο που διευθύνει.
Όλα αυτά δεν τα άκουσε η ελληνική κοινωνία, ούτε ασχολήθηκε με αυτά τα ζητήματα όταν συζητιόταν το σύμφωνο συμβίωσης, απλά γιατί δεν ακούστηκαν, ή ακούστηκαν ελάχιστα στις τηλεοράσεις και πάντως όχι από τους πολιτικούς εκπροσώπους που έχει συνηθίσει να ακούει ο λαός στα κρίσιμα ζητήματα. Ακούστηκαν κατά κόρον τα αντίθετα.
Σήμερα για τις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες όλο το ζήτημα επικεντρώνεται στο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην υιοθεσία, και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί να επιτραπεί. Η δυνατότητα της υιοθεσίας προβάλλεται σαν αρνητικό επιχείρημα από όσους είναι ενάντια στο σύμφωνο συμβίωσης, δηλαδή λένε ότι το σύμφωνο αποτελεί το πρώτο βήμα για να επιτραπεί η υιοθεσία στην οποία δηλώνουν κάθετα αντίθετοι γιατί θεωρούν ότι η ανατροφή ενός παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια σημαίνει ότι το παιδί θα «κληρονομήσει» την ομοφυλοφιλία.
Η ανατροφή ενός παιδιού από ομόφυλα ζευγάρια υπάρχει στην κοινωνία σα φαινόμενο ανεξάρτητα από το δικαίωμα στην υιοθεσία, όταν ο ένας από τους δύο είναι φυσικός γονιός που έχει την κηδεμονία. Μέχρι σήμερα δεν επιβεβαιώνεται από τις έρευνες ότι η ομοφυλοφιλία μπορεί να «κληροδοτηθεί» από τους γονείς στο θετό παιδί. Δεν υπάρχει συνεπώς κανένας ουσιαστικός λόγος να αρνηθεί το κράτος στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα στην υιοθεσία. Οπωσδήποτε για ένα παιδί είναι καλύτερο να μεγαλώνει με ένα ομόφυλο ζευγάρι από το να βιώνει τις σκληρές συνθήκες των κρατικών ιδρυμάτων. Είμαστε ωστόσο της άποψης, ότι αυτή τη στιγμή αυτό είναι ένα αίτημα που δεν μπορεί να προωθηθεί άμεσα σε μία κοινωνία σαν την ελληνική ποτισμένη από την ομοφοβία και την εχθρότητα απέναντι στους ομοφυλόφιλους γιατί δεν υπάρχει τώρα δα στο σχολείο, στη γειτονιά, στις πλατειές κοινωνικές συναναστροφές τρόπος να προστατέψεις ένα ανήλικο παιδί από τους προπηλακισμούς, τη χλεύη, τις προσβολές, την περιφρόνηση, και την απομόνωση που θα δεχτεί. Ακόμα περισσότερο δεν βοηθάει την πάλη για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων σήμερα να προτάσσεται σαν άμεσο αυτό το αίτημα από τη στιγμή που όλοι όσοι είναι αντίθετοι στο σύμφωνο και θέλουν να εμφανίζουν ένα δημοκρατικό ή φιλοευρωπαϊκό προσωπείο σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ταμπουρώνονται πίσω από το ζήτημα του «κινδύνου» της αναγνώρισης του δικαιώματος της υιοθεσίας και του πρότυπου της ετερόφυλης οικογένειας για την ανατροφή των παιδιών.
Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται από τους φαιο-«κόκκινους» με επικεφαλής το ψευτοΚΚΕ κατά του συμφώνου σαν θεσμού-πρόδρομου της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια είναι ότι: α) ο μοναδικός αναγνωρισμένος από το κράτος θεσμός ανατροφής παιδιών πρέπει να είναι η ετερόφυλη οικογένεια γιατί η ανατροφή των παιδιών είναι ένα έργο που η φύση θέλει να το εκπληρώνουν κατά κύριο λόγο οι φυσικοί γονείς, και β) η ετερόφυλη οικογένεια με παιδιά είναι το βασικό και απαραβίαστο θεμέλιο της υγιούς οικογένειας από την οποία μπορούν να πάρουν τα παιδιά τα «σωστά πρότυπα» είτε της χριστιανικής είτε της εντελώς διαστρεβλωμένης εικόνας της κομμουνιστικής κοινωνίας που προβάλει το ψευτοΚΚΕ. Σύμφωνα με αυτό το αντιδραστικό δόγμα, ο ορισμός της οικογένειας είναι ο θεσμός της συμβίωσης που έχει νομική αναγνώριση από το κράτος, δηλαδή το κράτος ορίζει τι είναι οικογένεια, και μόνο η ετερόφυλη συμβίωση πρέπει να έχει την αναγνώριση της οικογένειας.
Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη 1982 για το συμβολικό γάμο δυο λεσβιών στην Κυψέλη που καλεί σε κοινωνικό αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων, που κυκλοφόρησε ξανά πλατιά στο διαδίκτυο. Σχολιάζει το γάμο σαν «ανώμαλη συμβίωση των δύο κοριτσιών που θα μπορούσαν να είναι σήμερα μητέρες και αγωνίστριες», και όχι να συναναστρέφονται «ανθρώπους του περιθωρίου» με τους οποίους δεν έχει σχέση ο «υγιής λαός» που πρέπει να καταδικάσει «τα τραγικά αυτά φαινόμενα της δυτικής κοινωνίας».
Η αντι-μαρξιστική θέση του ψευτοΚΚΕ
Ο εισηγητής του ψευτοΚΚΕ Γ. Γκιόκας, είπε στην εισήγηση του στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής κατά του σύμφωνου συμβίωσης: «Δεν θεωρούμε ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η ικανοποίηση της σεξουαλικότητας ή η συμβίωση από μόνη της, ακόμα και στο πλαίσιο μιας φοιτητικής συγκατοίκησης, παράγουν κοινωνικά δικαιώματα. Δικαιώματα και υποχρεώσεις γεννιούνται στο πλαίσιο του γάμου, που αποτελεί τη νομική έκφραση της κοινωνικής σχέσης της οικογένειας. Περιλαμβάνει την κοινωνική προστασία των παιδιών, τα οποία βιολογικά είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής σχέσης άντρα και γυναίκα.(…) Και στη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών, αντικειμενικά το παιδί έχει παραποιημένη αντίληψη αυτής της βιολογικής σχέσης, αλλοιώνεται από τα βιώματά του. Το ανδρικό - πατρικό και το γυναικείο - μητρικό πρότυπο έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, που πηγάζουν από τη φυσιολογία του ανθρώπινου είδους και είναι απαραίτητα για την ομαλή ψυχοσωματική και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.(…) Επίσης, με αυτή τη λογική, γιατί αύριο να μην τεθεί θέμα και για πολυγαμικά, πολυμερή σύμφωνα συμβίωσης , εφόσον κριτήριο είναι η ατομική επιλογή, για τη νομική έκφραση σεξουαλικών, συναισθηματικών δεσμών;» (Ριζοσπάστης, 20/12/2015).
Κριτήριο για τη «νομική έκφραση σεξουαλικών, συναισθηματικών δεσμών» λοιπόν δεν πρέπει να είναι η ατομική επιλογή, αλλά οι θέσεις των κομμάτων της Βουλής, του υπουργείου, της εκκλησίας; Κοινωνικά δικαιώματα παράγονται μόνο μέσα στα πλαίσια της νομικής μορφής του γάμου που αποφασίζουν η Βουλή, το υπουργείο και η εκκλησία; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με μαρξισμό;
Για το μαρξισμό είναι ακριβώς η ατομική επιλογή όπως αναπτύσσεται και προσδιορίζεται από την κοινωνική εξέλιξη που αποτελεί το κριτήριο για το πώς πρέπει να εκφράζεται κοινωνικά κάθε φορά η οικογένεια, είναι οι σεξουαλικοί και συναισθηματικοί δεσμοί που παράγουν τα κοινωνικά δικαιώματα που ζητούν τη νομική τους αναγνώριση από το κράτος σαν κοινωνική ανάγκη και όχι το αντίστροφο. Σήμερα δεν τίθεται θέμα και δεν υπάρχει κίνημα για πολυγαμικά και πολυμερή σύμφωνα συμβίωσης γιατί η κοινωνία έχει απορρίψει την πολυγαμία και γιατί οι άνθρωποι σαν υποκείμενα σεξουαλικών και συναισθηματικών δεσμών επέλεξαν στη διάρκεια της κοινωνικής εξέλιξης τον ατομικό σεξουαλικό έρωτα. Όχι γιατί ο Γκιόκας και το κόμμα του αποφάσισαν ότι η πολυγαμία είναι ακατάλληλη για την κοινωνία.
Ο Ένγκελς ασχολήθηκε με το ζήτημα της οικογένειας στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοχτησίας και του κράτους» (1884). Αναφέρεται συγκεκριμένα στα συμπεράσματα των ερευνών του ανθρωπολόγου Μόργκαν, που ερευνά την ιστορία τις οικογένειας από τις πρώτες μορφές της στις πρωτόγονες κοινωνίες, τις αιματοσυγγενικές ενώσεις, και τους ομαδικούς γάμους όπου μία ομάδα γυναικών ζευγάρωνε με μία ομάδα ανδρών και το κυριαρχικό στοιχείο στην οικογένεια ήταν η μητέρα αφού η πατρότητα έχανε τη σημασία της. Οι έρευνες αυτές δείχνουν ότι υπάρχει μία δυναμική στους οικογενειακούς δεσμούς και στην οργάνωσή τους, που αντιτίθεται σε μία στατική οικουμενική αναγνώριση της μονογαμικής οικογένειας σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Καθοριστικός παράγοντας της διαμόρφωσης αυτών των δεσμών και της μετεξέλιξης τους είναι η πρόοδος της παραγωγής των μέσων επιβίωσης.
Ο Ένγκελς επισημαίνει ότι ο θεσμός της μονογαμικής οικογένειας εμφανίστηκε με την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής που σήμαινε και την πρώτη συσσώρευση πλούτου. Η αστική τάξη κατοχύρωσε το θεσμό της μονογαμικής οικογένειας, στον οποίο ο Ένγκελς αναγνωρίζει σα μοναδικό προοδευτικό στοιχείο, την εμφάνιση του ατομικού σεξουαλικού έρωτα που συμβάδισε με την πρόοδο του πολιτισμού και βασίζεται στην ελεύθερη βούληση των προσώπων.
Στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία όπου η γυναίκα συμμετέχει δυναμικά στην εργασία, και στις πιο αναπτυγμένες οικονομικά χώρες, και σε όσο βαθμό η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να αναλαμβάνει ένα πελώριο μέρος της ανατροφής των παιδιών, όπως θα γίνεται στον κομμουνισμό, η τάση είναι η γυναίκα να μην κάνει πολλά παιδιά. Γι αυτό το λόγο οι περισσότερες οικογένειες στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες έχουν ένα έως δύο παιδιά, ή δεν κάνουν καθόλου παιδιά. Αυτό συμβαίνει γιατί τα ζευγάρια διεκδικούν πλέον τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ζωής και για τα ίδια και για τα παιδιά τους. Οι γυναίκες δεν θέλουν να σκλαβώνονται σαν πολύτεκνες μητέρες, και τα ζευγάρια δεν παίρνουν την απόφαση να φέρουν στη ζωή παιδιά που ξέρουν ότι θα υποφέρουν γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να τους παρέχουν όσα χρειάζονται. Η παραδοσιακή μορφή της οικογένειας που είχε στόχο να τεκνοποιήσει και να αναθρέψει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε έχει αλλάξει.
Στο κέντρο της μαρξιστικής ανάλυσης για την κοινωνική πρόοδο βρίσκεται ο σεβασμός της ισότητας των δύο φύλων που περιλαμβάνει την απελευθέρωση της γυναίκας από τα δεσμά του ατομικού νοικοκυριού και της ανατροφής του παιδιού. Ο Ένγκελς καταδίκαζε το ότι στα πλαίσια του αστικού θεσμού του γάμου όπως λειτούργησε αναπτύχθηκε και η πορνεία από την οποία ωφελήθηκε ο κυρίαρχος άντρας, και έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο δικαίωμα του διαζυγίου. Σε ότι αφορά ιδιαίτερα την οικογένεια σαν θεσμό ανατροφής των παιδιών ο Ένγκελς δεν της αναγνώριζε κανένα θετικό χαρακτήρα. Αντίθετα, όπως γράφει στην κομμουνιστική κοινωνία: «Με το πέρασμα των μέσων παραγωγής σε κοινή ιδιοχτησία παύει η ατομική οικογένεια να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Το ατομικό νοικοκυριό μετατρέπεται σε κοινωνικό λειτούργημα. Η περιποίηση και η ανατροφή των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση. Η κοινωνία φροντίζει ίσα για όλα τα παιδιά, είτε είναι παιδιά νόμιμου γάμου είτε νόθα. Έτσι λείπει η έγνοια για τις «συνέπειες», που σήμερα αποτελεί το κυριότερο κοινωνικό –ηθικό και οικονομικό- στοιχείο που εμποδίζει ένα κορίτσι να δοθεί ανεπιφύλαχτα στον αγαπημένο της άντρα. Μήπως αυτό δεν θα αποτελεί αρκετή αιτία για να αναπτυχθούν σιγά-σιγά πιο ανυπόκριτες σεξουαλικές σχέσεις και μαζί μια πιο χαλαρή κοινή γνώμη για την παρθενική τιμή και τη γυναικεία ντροπή; Και τέλος, μήπως δεν είδαμε ότι στο σύγχρονο κόσμο η μονογαμία και η πορνεία είναι βέβαια αντιθέσεις, μα αχώριστες αντιθέσεις, πόλοι της ίδιας κοινωνικής κατάστασης; Μπορεί η πορνεία να εξαφανιστεί χωρίς να σύρει μαζί της στην άβυσσο και τη μονογαμία; (…) Η πλέρια ελευθερία στη σύναψη του γάμου μπορεί λοιπόν, τότε μονάχα να πραγματοποιηθεί γενικά, όταν η κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής και των σχέσεων ιδιοκτησίας που δημιούργησε βγάλει από τη μέση όλους τους δευτερεύοντες οικονομικούς λόγους που και τώρα ακόμα επιδρούν τόσο πολύ στην εκλογή συζύγου. Τότε πια δεν μένει κανένα άλλο κίνητρο από τη αμοιβαία κλίση».
Αυτή η αμοιβαία κλίση δεν αφορά σήμερα μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια, αλλά και τα ομόφυλα ζευγάρια, και οι δικοί τους συναισθηματικοί και σεξουαλικοί δεσμοί παράγουν κοινωνικά δικαιώματα που επιβάλουν την αναγνώρισή τους από το κράτος. Όπως γράφει ο Ένγκελς: «Αυτό λοιπόν που μπορούμε σήμερα να υποθέσουμε για τη ρύθμιση των σεξουαλικών σχέσεων ύστερα από το επικείμενο σάρωμα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, έχει κυρίως αρνητικό χαρακτήρα, περιορίζεται συνήθως σε ότι πρόκειται να λείψει. Τι όμως θα προστεθεί; Αυτό θα κριθεί όταν αντρωθεί μία νέα γενιά, μία γενιά από άντρες που ποτέ στη ζωή τους δεν θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να αγοράσουν με λεφτά ή με άλλα κοινωνικά μέσα, το δόσιμο μιας γυναίκας, και μια γενιά από γυναίκες που ποτέ δεν θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να δοθούν σ’ έναν άντρα για κανέναν άλλο λόγο από την αληθινή αγάπη, ούτε να αρνηθούν το δόσιμο στον αγαπημένο τους από το φόβο μπρος στις οικονομικές συνέπειες. Όταν θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, θα γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια αυτά που πιστεύουμε σήμερα ότι θα πρέπει να κάνουν. Θα φτιάξουν τη δική τους ζωή και την αντίστοιχη κοινή γνώμη για τις πράξεις του καθενός και – τελεία και παύλα».
Στην πουτινικού τύπου δικτατορία που ετοιμάζει το ρωσόδουλο καθεστώς με τη σταδιακή μετατροπή της χώρας σε ρώσικη αποικία, οι ατομικές επιλογές, ιδιαίτερα αυτές στις οποίες έχει κηρύξει πόλεμο το μεγάλο αφεντικό, όπως έχει κάνει σήμερα ο Πούτιν ενάντια στους ομοφυλόφιλους στη Ρωσία κατά τα χιτλερικά πρότυπα, θα ποδοπατηθούν από το «κράτος του λαού», δηλαδή από το κτηνώδες σοσιαλφασιστικό κράτος. Οι ορέξεις τους θα αναχαιτιστούν από τις δημοκρατικές αντιστάσεις του λαού που ήδη έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται.