ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΚΕ ΟΑΚΚΕ ΣΤΗΝ EΡΤ ΣΤΙΣ 31 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΟΑΚΚΕ ΣΤΙΣ 26 ΜΑΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
Ξαφνικά, ο πάγος στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Δημοκρατίας της Μακεδονίας αρχίζει να λιώνει. Για πρώτη φορά μέσα σε 15 χρόνια επίσημος αξιωματούχος της γειτονικής χώρας, και μάλιστα ο υπουργός της των εξωτερικών, επισκέπτεται τη χώρα μας, κατόπιν φιλικής πρόσκλησης του έλληνα ομολόγου του.
Επίσημα χείλη επιβεβαιώνουν ξαφνικά τη θέλησή τους το ζήτημα του ονόματος «να μην αποτελέσει (…) εμπόδιο στην καλή συνεργασία των δύο χωρών σε πολλούς τομείς, καλλιεργώντας και ενισχύοντας το κλίμα εμπιστοσύνης στις διμερείς τους σχέσεις» (capital.gr, 17/12). Τώρα πια η αντι-μακεδονική υστερία στα ΜΜΕ έχει αρχίσει να δίνει τη θέση της σε μια στάση «κατανόησης» των επιχειρημάτων και της άλλης πλευράς.
Πώς εξηγείται αυτή η ξαφνική μεταστροφή; Μήπως οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πιο δημοκρατικές στις διεθνείς σχέσεις από τις προηγούμενες και ξέρουν να σέβονται την κυριαρχία των άλλων κρατών, κυριαρχία, που στην προκειμένη περίπτωση κρίνεται και στο δικαίωμα του κράτους αυτού να έχει το δικό του εθνικό χαρακτήρα, με εθνική γλώσσα και δικής του επιλογής εθνική και κρατική ονομασία;
Σε καμία περίπτωση, όπως έδειξαν με τη στάση τους στο ουκρανικό, και στις σχέσεις τους με την ΕΕ κτλ! Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα είναι η στροφή της πολιτικής ηγεσίας της Δημ. της Μακεδονίας προς τη Ρωσία, δηλ. η ένταξή της στο βαλκανικό «ορθόδοξο» πολιτικό άξονα στον οποίο η Αθήνα δεν πρόκειται φυσικά να θέσει κανένα βέτο με πρόσχημα το όνομα, όπως ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε για τη σχεδόν εξ αρχής αναγνώριση της χώρας αυτής από Μόσχα και Πεκίνο με σκέτο το όνομα Μακεδονία.
20 και πλέον χρόνια ελληνικού βέτο ως προς την ένταξη της Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, εσωτερικά πραξικοπήματα όπως ήταν το σκάνδαλο με τις παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων (βλ. Ν.Α., αρ. φ. 507) και λίγη ακόμα βοήθεια από τον προβοκατόρικο αλβανικό σοβινισμό που απείλησε να διαμελίσει τη χώρα ήταν αρκετά για να καμφθούν οι αντιστάσεις της περικυκλωμένης και εγκαταλελειμμένης από την ΕΕ και τις ΗΠΑ γειτονικής χώρας, στην απορρόφησή της στο ρώσικο «ορθόδοξο τόξο» μαζί με τη Σερβία και την Ελλάδα. Δυστυχώς επαληθεύτηκε στο ακέραιο η εκτίμηση της ΟΑΚΚΕ κιόλας από το 1992 ότι ο θόρυβος που ξεσήκωσε με το όνομα «μακεδονία» ο ερεβώδης προβοκάτορας Α. Παπανδρέου δεν ήταν παρά η προσπάθεια του ρώσικου νεοχιτλερισμού να αποκόψει τη γειτονική χώρα από την Ευρώπη ώστε τελικά να την απορροφήσει ο ίδιος. Εννοείται μέρος αυτής της διαδικασίας απορρόφησης ήταν η ήττα των φιλοευρωπαϊκών τάσεων της αστικής τάξης μέσα στη Μακεδονία και η άνοδος στην εξουσία των μακεδόνων σοβινιστών, που όπως όλοι του είδους τους όσο πιο δυνατά φωνάζουν για την πατρίδα τόσο πιο εύκολα την ξεπουλάνε για να την κάνουν κολαούζο στον κάθε δυνατό της εποχής.
Έτσι συμβαίνει σήμερα η μακεδονική σοβινιστική κυβέρνηση Γκρούεφσκυ, κυβέρνηση μιας χώρας που υπόκειται σε καλυμμένη ή ανοιχτή βία, να είναι μια από τις λίγες κυβερνήσεις στην Ευρώπη που έχουν αρνηθεί να τιμωρήσουν με οικονομικές κυρώσεις τη Ρωσία για τη χιτλερική εισβολή και διαμελισμό της ανεξάρτητης Ουκρανίας στα 2014. Ο πρόεδρος της χώρας βρέθηκε μάλιστα στη Μόσχα τον περασμένο Μάη για να συμμετάσχει στον εορτασμό της ημέρας της νίκης κατά του χιτλερισμού – μια επέτειος που η υπόλοιπη Ευρώπη προτίμησε να τη γιορτάσει χωριστά αφού ο Πούτιν χρησιμοποιεί τον αντιχιτλερικό αγώνα για να δυναμώσει το μεγαλορώσικο επεκτατισμό – και να συνομιλήσει με το ρώσο πατριάρχη Κύριλλο, ένα «προνόμιο» που απολαμβάνουν μόνο οι στενοί «ορθόδοξοι» σύμμαχοι της Μόσχας. Ένα άλλο ζήτημα στο οποίο εκδηλώνεται η φιλορώσικη στροφή της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι το ενεργειακό, στο οποίο η πολιτική ηγεσία της χώρας κινείται υπονομευτικά απέναντι στις όποιες προσπάθειες της Ευρώπης για απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο. Η μακεδονική ηγεσία έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του ρωσικού αγωγού Turkish Stream και της σύνδεσης της χώρας με το ελληνικό ενεργειακό σύστημα.
Να γιατί σιγά-σιγά διοχετεύονται στον ελληνικό τύπο αναλύσεις που εμφανίζονται να «κατανοούν» τη στάση των γειτόνων στο ζήτημα της ονομασίας, όπως είναι το άρθρο με τίτλο «Το Μακεδονικό από την πλευρά της ΠΓΔΜ» της Κ. Καλλιοντζή (The Huffington Post, 19/12). Διαβάζουμε λοιπόν εκεί μεταξύ άλλων τα εξής:
«Η κυβέρνηση της ΠΓΔΜ έχει σοβαρούς λόγους να εμμένει στη θέση της ονομασίας του κράτους της, τους οποίους λόγους θα πρέπει να κατανοήσουμε και να εξετάσουμε σε βάθος για να βγούμε νικητές από αυτήν τη διαδικασία. Δεν αφορούν το διαχωρισμό δίκαιου και άδικου αυτοί οι λόγοι, υπαγορεύουν όμως συγκεκριμένη πολιτική και στάση. Δε δικαιολογούν και πάλι τις εκάστοτε εθνικιστικές υστερίες και το εθνικιστικό κιτς από την πλευρά των Σκοπίων. Πρόκειται, όμως για ζήτημα επιβίωσης για την ΠΓΔΜ. Από την ίδρυσή της ακόμα, ή μάλλον ορθότερα πριν κι απ’ αυτήν η ΠΓΔΜ έχει στηρίξει τη σύσταση και την ύπαρξή της στη «μακεδονική» της ταυτότητα. Αν κάνει πίσω σ’ αυτό το ζήτημα, τότε κάνει στην ουσία βήματα προς την αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας που η ίδια έχει κατασκευάσει για τον εαυτό της.
Ένα κράτος όμως, στη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα της κυριαρχίας του έθνους κράτους, με αποδομημένη ή ακόμα και τραυματισμένη εθνική ταυτότητα, δυσκολεύεται ακόμα και να επιζήσει. Όσο κι αν γνωρίζουμε το πλαστό του χαρακτήρα της «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας, πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το σκεπτικό και την «εθνική ψυχοσύνθεση» αυτού του κράτους με το οποίο βρισκόμαστε απέναντι στη συγκεκριμένη συγκυρία. Τι θα έχουν να πουν οι προεξάρχοντες της ΠΓΔΜ στις γενιές που έχουν γαλουχηθεί με τις αλυτρωτικές ρητορείες και τις έχουν γνωρίσει, από το εκπαιδευτικό τους σύστημα, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής τους ταυτότητας;»
Οι κωλοτούμπες στις οποίες έχει οδηγήσει το ελληνικό πολιτικό καθεστώς η δουλική προσήλωση στην υπεράσπιση των ρωσικών ηγεμονικών συμφερόντων είναι πραγματικά αμίμητες! Όταν η Δημ. της Μακεδονίας ακολουθούσε δυτικόφιλη πολιτική «μας έκλεβε την ψυχή» και «απειλούσε την εθνική μας κυριαρχία». Τώρα που έγινε ρωσόφιλη «μας απειλεί μεν αλλά την κατανοούμε γιατί κι αυτή κινδυνεύει με διάλυση αν υποχωρήσει». Μέσα σ’ αυτές τις λίγες γραμμές κρύβεται όλη η υποκρισία, η ξενοδουλεία και ο καιροσκοπισμός της ελληνικής άρχουσας τάξης. Γιατί σ’ ένα τέτοιο ζήτημα δύο μονομάχων το δίκιο θα είναι είτε με τον ένα είτε με τον άλλο. Είτε δηλ. η θέση της γειτονικής χώρας για το όνομα είναι «αλυτρωτική» και απειλεί τη χώρα μας είτε οι ελληνικές αξιώσεις απειλούν την εθνική υπόσταση, ανεξαρτησία και κρατική κυριαρχία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Δε γίνεται να συμβαίνουν και τα δύο στον ίδιο βαθμό, όπως μάταια προσπαθεί να μας πείσει το πιο πάνω κείμενο. Η ελληνική επίσημη στάση για το όνομα αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά σαθρή.
Όσο τραγική κι αν είναι για τα Βαλκάνια και την Ευρώπη η όψιμη ρωσοκίνητη ελληνο-μακεδονική προσέγγιση είναι ένα γερό χαστούκι στο πρόσωπο του ελληνικού σοβινισμού, που νόμιζε ότι εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του έθνους αλλά ήρθε η νεοτσαρική υπερδύναμη για να του υπενθυμίσει ποιος είναι το αφεντικό…