Στη Μακεδονία κυβερνά ένα κόμμα της κλασσικής - παλιού τύπου δεξιάς, το κόμμα του σημερινού πρωθυπουργού της χώρας Νίκολα Γκρουέφσκι. Ο τελευταίος σε ζητήματα πολιτικής φυσιογνωμίας παρουσιάζεται ως νεοσυντηρητικός και εθνικιστής. Έχει προχωρήσει μάλιστα και σε μια εκστρατεία “εξοπλισμού” της γειτονικής χώρας και ειδικά της πρωτεύουσάς της (Σκόπια) με ομοιώματα αρχαίων μακεδονικών και ρωμαϊκών έργων τέχνης και αρχιτεκτονικής. Πρόκειται για ένα βήμα πίσω σε σχέση με τη δημοκρατική πολιτική του πρώτου προέδρου της Μακεδονίας, Κίρο Γκλιγκόροφ, που τοποθετούσε τα γεννητούρια του μακεδονικού έθνους στη σύγχρονη εποχή και ξεσκέπαζε έτσι τους μύθους των Ελλήνων σοβινιστών και φασιστών ότι τάχα η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει “επεκτατικές βλέψεις” προς τη χώρα μας στο όνομα αρχαίων μύθων.
Ωστόσο, τόσο η δημοκρατική - εκσυγχρονιστική πλευρά της αστικής τάξης που κάποτε είχε αρχηγό της τον Γκλιγκόροφ, όσο και η πιο καθυστερημένη πολιτικά, εθνικιστική τάση Γκρουέφσκι ήταν - γενικά - μαχητικά φιλοδυτικές και κατάγγελλαν πάντα - και δίκαια - την Ελλάδα ότι με το εντελώς ψευδεπίγραφο ζήτημα του “ονόματος της Μακεδονίας που είναι η ψυχή μας” έκοβε εντελώς αδικαιολόγητα τους δεσμούς της μικρής σλαβικής χώρας με την Ευρώπη.
Η ΟΑΚΚΕ από το 1992 ακόμα κατάγγελλε ότι ο ελληνικός σωβινισμός χρησιμοποιούνταν από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό σαν πιστό σκυλί του ώστε η Μακεδονία να απορροφηθεί από το ορθόδοξο τόξο Σερβίας - Ελλάδας και να κοπούν οι δεσμοί της με τη δημοκρατική Ευρώπη.
Κατάγγελλε ακόμη ότι, όταν αυτό θα γινόταν κατορθωτό, ξαφνικά θα άρχιζαν από πλευράς των Ελλήνων σοσιαλφασιστών κυβερνητών οι γλύκες και οι αγάπες, τα “όλοι αδέρφια Μακεδόνες είμαστε” και ο νέος ψευτοδιεθνισμός, που είναι η άλλη όψη του κτηνώδους επιθετικού σωβινισμού. Αυτά η ΟΑΚΚΕ τα είχε πει επίσης σε ανύποπτο χρόνο (πριν τις εκλογές του “λεφτά υπάρχουν” το 2009, στην κεντρική πολιτική ομιλία του γραμματέα της για την τηλεόραση, που υπάρχει και σήμερα στο youtube). Ήδη αυτή η επιχείρηση έχει ξεκινήσει από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ηγέτης της αμφισβήτησης του εθνικιστή αλλά μέχρι χτες φιλοδυτικού Γκρουέφσκι είναι ο αρχηγός της Σοσιαλδημοκρατικής Ένωσης Μακεδονίας, Ζόραν Ζάεφ. Αυτός πράγματι έχει μια στελεχική, αλλά και οπαδική βάση πιο προοδευτική από εκείνη του Γκρουέφσκι, αφού ηγείται του πάλαι ποτέ ρεύματος Γκλιγκόροφ. Ωστόσο, όλη του η επίθεση είναι ακριβώς του τύπου “ρώσικης σκούπας”, ώστε ο Πούτιν να μαζέψει τον Γκρουέφσκι σαν φαράσι: κατηγορίες χωρίς πολιτικό - ιδεολογικό βάθος, αλλά με γενικές κορώνες για διαφθορά, αποκάλυψη μυστικών ηχογραφημένων συνομιλιών του Γκρουέφσκι και υπουργών του, που ο Ζάεφ δεν αποκαλύπτει ποτέ από πού τις προμηθεύτηκε, πρόσκληση των Αμερικανών αλλά και της Ε.Ε. να παρευρίσκονται ανοιχτά σε κάθε πολιτική διαβούλευση των πολιτικών αρχηγών της Μακεδονίας, πράξη που καθιστά τον Γκρουέφσκι όμηρο και κηδεμονευόμενο και τον στριμώχνει στον τοίχο.
Την ίδια ώρα, ξαφνικά και από το πουθενά, και ενώ ακόμη και οι ηγέτες του αντιδραστικού αλβανικού αντάρτικού στο βορρά της Μακεδονίας το 2001 όπως ο Αλί Αχμέτι (συγκυβερνών με τον Γκρουέφσκι Αλβανός πολιτικός ηγέτης στη Μακεδονία) έχουν αποδεχθεί την ακεραιότητα της χώρας και δεν θέτουν πια θέμα απόσχισης και ένωσης με Κόσοβο και Αλβανία, μια ομάδα παλιών ουτσεκάδων εισήλθε από το έδαφος του Κοσόβου στη Μακεδονία κι έστησε ολάκερη μάχη μέσα στην πόλη Κουμάνοβο, αναθερμαίνοντας την εσωτερική εθνοτική διαμάχη της σλαβικής μακεδονικής πλειοψηφίας και της αλβανικής μειονότητας.
Αμέσως η Ρωσία εμφανίστηκε δήθεν αθώα στο προσκήνιο και, όπως κάνει πάντα, είπε με διπλωματική γλώσσα: “σα να μας φαίνεται ότι οι Αμερικάνοι, που έχουν παίξει με τον αλβανικό εθνικισμό το ’99 στο Κόσοβο, παίζουν παιχνίδι για να εξάψουν τα όνειρα της Μεγάλης Αλβανίας, για να μας κόψουν τον αγωγό που θα περνάει από Ελλάδα και Σερβία και τον οποίο ο Γκρουέφσκι γλυκοκοιτάει και σκέφτεται να τον αφήσει να περάσει μέσα κι από τη Μακεδονία”.
O Γκρουέφσκι δεν κατηγόρησε τη Δύση, δηλώνοντας σε σχετικές ερωτήσεις ότι είναι ανυπόστατες οι αιτιάσεις ότι τα γεγονότα στη χώρα του με αντιπολίτευση και ουτσεκάδες ήταν δυτική προβοκάτσια. Ωστόσο, στις διαδηλώσεις των οπαδών του, που έγιναν σαν απάντηση στις τύπου “Αγανακτισμένων” αντικυβερνητικές διαδηλώσεις του Ζάεφ, η σέρβικη σημαία και οι φωτογραφίες του Πούτιν πήγαιναν σύννεφο!
Η πάντα ρωσόφιλη (σε μερικές της πτυχές και ρωσόδουλη) σερβική πολιτική ηγεσία διπλάρωσε τον Γκρουέφσκι παρέα με τον “αιώνιο” κνίτη, ανοιχτό ρωσόδουλο- υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Κοτζιά και άρχισαν να του τάζουν πολιτική στήριξη, βοήθεια, άρση εμποδίων και στραγγαλισμού της μικρής Μακεδονίας, αρκεί - προφανώς - να συνεχίσει και να εμβαθύνει τη ρώσικη στροφή του.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και πέρσι η Μακεδονία είχε σταθεί στο πλευρό της Δύσης, υπερψηφίζοντας στον ΟΗΕ το ψήφισμα κατά της ρώσικης κατοχής στην Ουκρανία. Ωστόσο, η βρώμικη “αραβοανοιξιάτικη” πολιτική Ομπάμα, δηλαδή η υποστήριξη σε κάθε βρώμικο σοσιαλφασιστικό κίνημα με φιλελεύθερη φασάδα ενάντια σε εσωτερικά αυταρχικούς ηγέτες μικρών χωρών του Τρίτου Κόσμου (π.χ. Μπεν Άλι, Μουμπάρακ, Καντάφι, Ερντογάν) που όμως είναι εθνοανεξαρτησιακοί σε διεθνές επίπεδο, δούλεψε και στη μακεδονική περίπτωση: τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η εντελώς βρώμικη και φιλορώσικη γραφειοκρατία της “υπουργού Εξωτερικών” της Ε.Ε. και υφιστάμενης του Γιούνκερ, Μογκερίνι, στάθηκαν αμέσως στο πλευρό του Ζάεφ και ζητούν συνεχώς από τον Γκρουέφσκι, ο οποίος είναι εκλεγμένος με ευρεία πλειοψηφία, να υποταχθεί στις πραξικοπηματίστικες απαιτήσεις του πρώτου.
Ο πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Μακεδονίας έχει δεχτεί εκλογές μέχρι τον Απρίλιο του 2016, ωστόσο τώρα ο Ζάεφ (που μποϊκοτάρει το κοινοβούλιο από το 2014) βάζει νέους όρους για εκλογές από υπηρεσιακή κυβέρνηση, ζητώντας ουσιαστικά ταπείνωση του Γκρουέφσκι, με τις φιλορώσικες (ή έστω υφεσιακές προς τη Ρωσία) κλίκες που αλωνίζουν στη διαχείριση της αμερικανικής και ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής να μην παίρνουν καθαρή θέση και τελικά να σπρώχνουν τον Γκρουέφσκι στην αγκαλιά της Μόσχας και - σε τελική ανάλυση - σε ακόμη μεγαλύτερο εσωτερικό αυταρχισμό (που είναι, μαζί με τον ιδεολογικά πολύ αντιδραστικό εθνικισμό του, η αχίλλεια φτέρνα του).
Όπως και να έχει ωστόσο, το ζήτημα δεν έχει κλείσει. Η μακεδονική αστική τάξη έχει πολύχρονη εμπειρία από τα παιχνίδια των Ελλήνων τραμπούκων εκβιαστών, που ξαφνικά της κάνουν τον φίλο στο βρώμικο πρόσωπο του Κοτζιά.
Έχουμε δει επίσης, ακόμη και ιδιαίτερα φιλορώσους εθνικιστές διχτάτορες, όπως ο Λουκασένκο της Λευκορωσίας, να παίρνουν τις αποστάσεις τους από τον Πούτιν όταν καταλαβαίνουν ότι εκείνος είναι ικανός να τους πουλήσει και να τους ρίξει, σε συνεργασία με τη μυωπική επεμβατική Δύση, μέσα σε πέντε λεφτά.