Αυτό το λένε και το διαπιστώνουν πολλοί αριστερών διαθέσεων άνθρωποι που δε συμπαθούν ούτε το ΣΥΡΙΖΑ ούτε τη ΝΔ, αλλά το λένε και πολλοί δημοκράτες που ακολουθούν τα κόμματα που εμφανίζονται ως φιλοευρωπαϊκά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Άλλοι δημοκρατικοί άνθρωποι ανέχονται και υπομένουν τον Τσίπρα ως το “μικρότερο κακό”, γιατί έχουν καταπιεί αμάσητη την “εθνική” θεωρία ότι εχθροί και καταστροφείς της χώρας είναι οι Ευρωπαίοι και γενικά οι δυτικοί δανειστές, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ, που τους έκανε αρχικά κάποια αντίσταση, έστω και ηττημένος έναντι του “υπέρτερου δυτικού εχθρού”, είναι καλύτερος από την ανοιχτά φιλοευρωπαϊκή (εντός ή εκτός εισαγωγικών), δηλαδή φιλική προς τον “εχθρό” αντιπολίτευση.
Όμως ο βασικός λόγος που μέσα στο λαό κυριαρχεί αυτό το μούδιασμα και μια σχετική πολιτική απάθεια είναι ότι οι δυνάμεις που εμφανίζονται (στα λόγια) ως επικριτές του Τσίπρα από τ’ αριστερά, δηλαδή ως “φίλοι του λαού”, αυτοί που τέλος πάντων, σε αντίθεση με το Μητσοτάκη, ζητούν στα λόγια “ψωμί για τη φτωχολογιά” και “τέλος στη μνημονιακή λιτότητα” και εκ του ασφαλούς δεν υπέκυψαν στους δανειστές, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι στην πραγματικότητα σύμμαχοι και βαστάζοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Είναι ακριβώς οι θεωρίες που πλασάρουν εν μέρει οι Τσίπρας - Καμμένος, αλλά κυρίως οι “αριστεροί αντιμνημονιακοί” ή και “αντικαπιταλιστές”, τάχα επικριτές των κυβερνώντων που δεν αφήνουν τη δημοκρατική και προοδευτική μάζα, που ζει όλο και χειρότερα, με όλο και με πιο μεγάλες έγνοιες, στερήσεις και φόβους για το μέλλον να μισήσει πραγματικά τη σοσιαλφασιστική κυβέρνηση, να την παλέψει σαν τέτοια και όχι σαν τάχα ουρά των δυτικών φιλελεύθερων, να την απαξιώσει ολοκληρωτικά και τελικά να τη γκρεμοτσακίσει από την εξουσία.
Ο ρόλος δηλαδή αυτών των δυνάμεων είναι να μην αφήσουν τη δημοκρατική μάζα της βάσης, που ήδη μισεί βαθιά τον Τσίπρα σαν ψεύτη και απατεώνα, να κινηθεί πραγματικά προς τα αριστερά, αλλά αντιθέτως να την κρατάνε μέσα στο αντιευρωπαϊκό, φιλορώσικο μέτωπο, να την οδηγούν δηλαδή ακόμη πιο δεξιά στον αντιευρωπαϊσμό και στον “αντικαπιταλισμό” και “αντιιμπεριαλισμό” ιμπεριαλιστικού τύπου και τελικά να την παραδώσουν στο χειρότερο φασισμό, είτε με κλασσική ακροδεξιά και ναζιστική είτε με ψευτοκομμουνιστική μορφή.
Διαφορά ποσότητας και όχι ποιότητας
Κάποιος καλοπροαίρετος άνθρωπος θα μπορούσε να αναρωτηθεί πώς γίνεται δυνάμεις που αποκαλούν τον Τσίπρα και τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ προδότες (Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης) ή δυνάμεις που πάντα τηρούσαν φαινομενικά μεγάλες αποστάσεις από τον Τσίπρα (π.χ. ψευτοΚΚΕ) να είναι αντικειμενικά (και υποκειμενικά) συμμαχικές του.
Αυτή η συμμαχία φαίνεται ωστόσο εύκολα αν κάνεις ξύσει τις επιφανειακές “κατάρες” της Κωνσταντοπούλου ή των κνιτών κατά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορούν όλοι αυτοί τον Τσίπρα; Μήπως τον κατηγορούν, για παράδειγμα, επειδή ξεφτιλίζει φασιστικά κάθε έννοια αστικής δημοκρατίας προσπαθώντας να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης και τη Δικαιοσύνη ή γιατί αποτρέπει συστηματικά κάθε επένδυση, κάθε οικονομική ανάπτυξη, κάθε μέτρο που θα ανακούφιζε τη ζωή του λαού και την παραγωγή στη χώρα, σπρώχνοντας ακόμα και τα μνημόνια σε πολύ χειρότερη κατεύθυνση από αυτήν που αρχικά ζητάνε οι δανειστές (υπερφορολόγηση ) ή μην εφαρμόζοντας τίποτα από τα λίγα θετικά που έχουν αυτά όταν απαιτούν από την κυβέρνηση, την πραγματοποίηση μερικών μεγάλων επενδύσεων (Ελληνικό, Αφάντου);
Ή μήπως τον κατηγορούν επειδή είναι ανοιχτός διασπαστής της ευρωπαϊκής ενότητας, με τα βρώμικα μέτωπα που στήνει με τους συμμάχους του στις ευρωπαϊκές “καγκελαρίες” του Νότου, ανοίγοντας τον δρόμο για τη διάλυση μιας εθελοντικής - δημοκρατικής ένωσης χωρών, όπου κανένα από τα 28 κράτη της δεν εισήλθε με βία ή εκβιασμό;
Το αντίθετο.
Όλο το συνεχές στα “αριστερά”, στην πραγματικότητα στα άκρα δεξιά του Τσίπρα και του Καμμένου, κατηγορεί τους δυο κυβερνητικούς εταίρους ότι δεν πολεμάνε ακόμη πιο σκληρά ενάντια στη δημοκρατία και στην ευρωπαϊκή ενότητα, αλλά επιλέγουν να “συμβιβαστούν”, χαμογελώντας στους Γερμανούς και στο ΔΝΤ, αντί να ρίξουν μια γροθιά στα μούτρα τους, όπως θα έκανε δήθεν η “πατριώτισσα” Κωνσταντοπούλου ή οι κνίτες του Κουτσούμπα.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί οι “επαναστάτες” της φακής, στην πραγματικότητα καθεστωτικοί ακροδεξιοί και ρωσόδουλοι, δεν είναι καν συνεπείς και ειλικρινείς σε αυτά που λένε. Η μεν Κωνσταντοπούλου δέχτηκε μια χαρά να κάνει την πρόεδρο της Βουλής και μετά τις 20 του Φλεβάρη του 2015, όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ουσιαστικά αποδέχτηκαν το πλαίσιο του μνημονίου, ενώ δέχτηκε να ψηφίσει τον νεοδημοκράτη - καραμανλικό (δηλαδή “Ευρωπαίο”) Παυλόπουλο για αρχηγό του κράτους, όπως και ο Λαφαζάνης. Δέχτηκε επίσης να ακούει όλες τις δηλώσεις υπουργών της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι πάμε για συμφωνία με τους Ευρωπαίους (που σήμαινε πρακτικά νέο μνημόνιο ή συνέχιση του τότε υπάρχοντος δεύτερου μνημονίου) και γενικά να βγάζει το σκασμό, ασχολούμενη μόνο με το πώς θα ξαναβάλει τους τότε προφυλακισμένους ναζί της “Χρυσής Αυγής” από τη φυλακή στη Βουλή ως “βουλευτές με πλήρη δικαιώματα”. Έφυγε, όπως έφυγε και ο Λαφαζάνης, μόνο όταν προηγούμενα έφυγε από την κυβέρνηση και το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι από την εξαπατημένη βάση της για να μην μείνει εντελώς ανεξέλεγκτο από το σοσιαλφασισμό και τη ρώσικη πολιτική.
Το δε ψευτοΚΚΕ στα έξι χρόνια της χρεοκοπίας δεν έκανε ποτέ μια επίμονη και μεγάλης διάρκειας αντικυβερνητική κινητοποίηση για να αποτρέψει κάπου κάποια από τα μέτρα φτωχέματος ειδικά του προλεταριάτου της πόλης ή της υπαίθρου που καμώνεται πως εκπροσωπεί, όπως θα έκανε τουλάχιστον αν ήταν “σεχταριστικό αριστερίστικο”, όπως το κατηγορούν για να το εξωραΐζουν οι ΛΑΕτζήδες και κάποιοι ΑΝΤΑΡΣΥΑίοι. Δηλαδή δεν έκανε ούτε μια παρατεταμένη, οπότε πιθανά αποτελεσματική, έστω εργατίστικη - οικονομίστικη κινητοποίηση, όπως αυτές που ξέρει να κάνει όταν πρόκειται για ανώδυνες 24ωρες απεργίες και τελετουργικές πορείες στο κέντρο της πόλης. Τις μόνες παρατεταμένες κινητοποιήσεις που έκανε το ψευτοΚΚΕ ήταν στην μεν πόλη απεργίες με στόχο το κλείσιμο εργοστασίων όπως η Χαλυβουργία Ασπροπύργου και η Σόφτεξ, όπου απέναντι του δεν είχε τις κυβερνήσεις που επιβάλαν μέτρα πείνας αλλά το ντόπιο ιδιωτικό ή το δυτικό κεφάλαιο. Όλες οι άλλες παρατεταμένες κινητοποιήσεις του ψευτοKKE ήταν απλά εκεί που δεν ηγείτο αλλά σερνόταν υποχρεωτικά, όπως πίσω από τις δίκαιες απεργίες ή τα μπλόκα των εξεγερμένων μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου το 2015. Ειδικά την μεσαία αγροτιά, που καταστρεφόταν από την υπερφορολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα στο όνομα τάχα της πίεσης των δανειστών (που όμως δεν ήταν καθόλου υπέρ της υπερφορολόγησης), όχι απλά την πούλησε αλλά την χτύπησε ανοιχτά σαν πλούσια, σε ανοιχτή συμμαχία με τον Τσίπρα (επίσκεψη Μπούτα στο Μαξίμου με τσίπουρα για τον μετωπικό κνίτη πρωθυπουργό) και έστησε ενάντια της τα μπλόκα της Νίκαιας.
Όλες οι άλλες κινητοποιήσεις ήταν 24 ώρες κούφιες δημοσιοϋπαλληλικές απεργίες ή τελετουργικές πορείες.
Το πάγιο επιχείρημά του ψευτοΚΚΕ γι αυτήν την μεθοδική πολυετή αδράνεια ήταν και είναι πάντα ότι τάχα παλεύει για την μόνη αληθινή και ρεαλιστική λύση όλων των προβλημάτων της εργατικής τάξης και του λαού, δηλαδή απευθείας για τον φασιστικό ψευτο-”σοσιαλισμό” του και όχι με ενδιάμεσα μίνιμουμ προγράμματα, όπως κάνουν τάχα οι ρεφορμιστές. Με αυτήν την αντιμαρξιστική γραμμή, που την εμφανίζει στα μέλη του σαν την πιο συνεπή μαρξιστική, το ψευτοΚΚΕ ασκεί την πιο δεξιά πολιτική υπέρ των ρωσόφιλων κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στο σαμποτάζ της παραγωγικής της βάσης και μετά στη χρεωκοπία με κλιμάκωση του σαμποτάζ.
Στην ουσία με τη στάση του όλα τα τελευταία χρόνια, το ψευτοΚΚΕ έδειξε ακριβώς πόσο πολύ ήθελε όχι μόνο να ΜΗΝ αποτρέψει την πείνα του λαού, αλλά να μην αποτρέψει και την οικονομική καταστροφή της χώρας. Γιατί αυτή ολοκληρώθηκε επειδή όλα τα μνημονιακά μέτρα κατευθύνθηκαν κυρίως από τις ρωσόφιλες κυβερνήσεις όχι στο ξεμπλοκάρισμα των συστηματικά υπονομευμένων παραγωγικών δυνάμεων, αλλά στο χτύπημα της κατανάλωσης της φτωχολογιάς, πράγμα που τελικά και τη εξαθλίωση του λαού δυνάμωνε και την στρατηγική καταστροφή της παραγωγής. Έγινε δηλαδή αυτό που συνέφερε στο ψευτοΚΚΕ καθώς και στους ναζιστές. Η πείνα χρεώθηκε πολιτικά στην Ευρώπη, οι μάζες κινήθηκαν προς την Ρωσία, οπότε όποια υποδομή έμεινε όρθια στη χώρα την αγόραζε αυτή και η σύμμαχός της Κίνα. Και μάλιστα ειδικά από τότε που ήρθε το κυβερνητικό του απόσπασμα, o ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία φάνηκε ο τέλεια κυνικός, ακροδεξιός, αντιλαϊκός και αντιπατριωτικός χαρακτήρας του Περισσού.
Αλλά αυτά κανείς αστός “φιλοευρωπαίος” τύπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού δεν τα κατήγγειλε ποτέ, οπότε σε τελική ανάλυση, μπορούν αρκετά εύκολα η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης να λένε ότι απλώς περίμεναν την τελική σύγκρουση με τους δανειστές το καλοκαίρι του ’15 για να καταλάβουν τι “προδότης υποτακτικός της Ευρώπης” ήταν ο Τσίπρας και ξεμπερδεύουν. Το δε ψευτοΚΚΕ, που πάντα αποκαλούσε παραπλανητικά τα ρωσόδουλα αδέρφια του στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ “ακολούθους του Μάαστριχτ και της Ευρώπης των μονοπωλίων”, τώρα μπορεί να εμφανίζεται με θράσος σαν “δικαιωμένο” που δε συνεργάστηκε ποτέ ανοιχτά με τον ΣΥΡΙΖΑ πριν ανεβεί στην εξουσία.
Όλο το ζήτημα βρίσκεται στον κύριο εχθρό
Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού: όλοι αυτοί λένε και ζυμώνουν στο λαό εδώ και δεκαετίες, αλλά με ακόμη μεγαλύτερη λύσσα από τη χρεοκοπία της χώρας το 2010 και μετά, ότι ο βαθύς εχθρός και ο αληθινός υπεύθυνος για τη χρεοκοπία της χώρας μας είναι αποκλειστικά ο ελευθεραγορίτικος “νεοφιλελεύθερος” καπιταλισμός της Δύσης και οι ντόπιοι υποτακτικοί του, δηλαδή όχι όλα τα προ της κρίσης στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά μόνο τα πιο φιλοευρωπαϊκά στελέχη τους (γιατί όλη τη μούργα και τα φασιστικά ή σοσιαλφασιστικά κατακάθια και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που δεν ενοχλούν καθόλου τους “επαναστάτες” μας, τα έχουν μαζέψει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ και τα χρησιμοποιούν μάλιστα για το φασιστικό εκκαθαριστικό γιουρούσι τους στο αστικό κράτος). Κουβέντα φυσικά για τον κρατικοολιγαρχικό, ανατολικού ρωσοκινέζικου τύπου φασιστικό καπιταλισμό και την εισαγωγή του από κει στη χώρα μας από το 1981 και δώθε, ούτε βέβαια για το σαμποτάζ που οι φίλοι του στην Ελλάδα διεξήγαγαν όλο αυτό το διάστημα, που είναι στο βάθος η βασική αιτία της οικονομικής χρεοκοπίας και του ατέλειωτου μαρτυρίου του ελληνικού λαού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ψευτοΚΚΕ - Κωνσταντοπούλου - Λαφαζάνης - ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι ακόλουθοί τους μέσα στον ψευτο-αναρχισμό με κύριο καθεστωτικό του απόσπασμα του τελευταίου τον φασιστοτραμπούκικο Ρουβίκωνα, δεν τα έβαλαν ποτέ με τις ναζιστικού και ακροδεξιού τύπου συνωμοσιολογίες για “στημένη κρίση” από “διεθνή κέντρα”, για “εβραϊκό κεφάλαιο”, για “σκοτεινούς κύκλους της Δύσης που θέλουν να αγοράσουν την Ελλάδα κοψοχρονιά”, αντίθετα μάλιστα τις ενίσχυαν κιόλας με τις γελοίες αντιμαρξιστικές αναλύσεις τους για τα αίτια του ελληνικού φαλιμέντου, ενώ διάφορα μέλη τους τις σιγοψιθύριζαν ως αληθινές εδώ και κι εκεί μέσα στο λαό.
Έτσι λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το σοσιαλφασιστικό μηχανισμό σκέψης που αυτές οι δυνάμεις διαμορφώνουν μέσα στις μάζες και ειδικά μέσα σε ανθρώπους που νιώθουν ή που κάποτε ήταν κιόλας αριστεροί: οι εχθροί είναι πράγματι αυτοί που λέει κι ο Τσίπρας, δηλαδή βασικά ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ και γενικά οι “διεθνείς νεοφιλελεύθεροι κύκλοι” της Δύσης. Απλώς ο Τσίπρας κιότεψε τάχα, πρόδωσε και υποτάχτηκε σε αυτούς, οπότε εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα που ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε στη μέση (“αντι-νεοφιλελεύθεροι” Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης) ή ακόμη πιο βαθιά τον αγώνα που ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν πίστεψε στ’ αλήθεια (“αντικαπιταλιστικό” ψευτοΚΚΕ και η μ-λ ουρά του).
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο Ρουβίκωνας (τον αναφέρουμε με έμφαση παρά το σχετικά περιορισμένο πολιτικό ρόλο που παίζει ως τώρα, γιατί εκτιμάμε ότι το ρωσόδουλο μπλοκ τον προορίζει να παίξει καίριο ρόλο σαν μηχανισμός φασιστικής βίας και πολιτικής προβοκάτσιας στο όνομα του λαού) βρίσκονται από την άποψη της πολιτικής τους πλατφόρμας κάπου στη μέση ανάμεσα στις δύο αυτές γραμμές τακτικής του πιο “ριζοσπαστικού” σοσιαλφασισμού, παίζοντας πότε με τη μια και πότε με την άλλη...
Έτσι μοιραία αρκετοί προοδευτικών διαθέσεων άνθρωποι του λαού - αν και τελευταία όλο και λιγότεροι - σκέφτονται ότι ο Τσίπρας ίσως δεν είναι φίλος των Ευρωπαίων εχθρών, αφού τους κοψοχόλιασε με τα δημοψηφίσματα και τις “αντιστάσεις” του και συνεχίζει να καταγγέλλει με μεγαλύτερη μάλιστα ένταση τον χειρότερο απ όλους αυτούς, τον Σόιμπλε. Οπότε, δεδομένου ότι άμεσο, σχετικά πειστικό μετωπικό πρόγραμμα άμεσων διεκδικήσεων οι κνίτες και η Κωνσταντοπούλου δεν διαθέτουν και δεν εμφανίζουν στ΄ αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι γενικά απεχθάνονται τους τυχοδιωκτισμούς και τις μεγαλοστομίες έξω από τη ζωή και την πραγματικότητα, οδηγούνται στην παθητική ανοχή στον Τσίπρα, που εξασφαλίζει μια ψευδαίσθηση κανονικότητας και “ρεαλισμού” σε σχέση με τους “αντικαπιταλιστές” μας και διατηρεί τυπικά τη χώρα εντός ΕΕ και Ευρωζώνης, ενώ ταυτόχρονα έχει και τα διαπιστευτήρια μιας “σκληρής μάχης”, έστω χαμένης, με τον “εχθρό” το καλοκαίρι του 2015.
Είναι εντελώς χαρακτηριστικό το πόσο ανοιχτά κάνουν όλοι αυτοί οι “επαναστάτες” πλάτες στον Τσίπρα και σε επίπεδο “δρόμου”, καθώς έχουν κυριολεκτικά εξαφανίσει από τα μάτια της κοινής γνώμης του εξωτερικού την εικόνα της “εξεγερμένης Ελλάδας”, με τις καθημερινές παραστάσεις πέτρας και μολότοφ γύρω από το Σύνταγμα της περιόδου 2010-2014. Η τακτική αυτή έχει ως στόχο να δικαιώνει τη βρώμικη - φιλορώσικη γραμμή Μέρκελ μέσα στις δυτικές καγκελαρίες και ειδικά μέσα στη Γερμανία για την ανάγκη να στηριχτεί ο Τσίπρας, ως ο μόνος που μπορεί να εφαρμόζει οικονομικά μέτρα πείνας χωρίς σοβαρές λαϊκές αναταράξεις εντός Ελλάδας (σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ). Η γραμμή αυτή έχει πιάσει ακόμη και σε εκφραστές της πιο γνήσιας αστικής ευρωπαϊστικής γραμμής, που γενικά δε συμπαθούν τον Τσίπρα αλλά έχουν πάψει να τον χτυπάνε ακριβώς γι’ αυτό το λόγο (Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ κλπ.).
Με δυο λόγια οι ψευτοΚΚΕ, Λαφαζαναίοι και σία, την ίδια ώρα που καταριούνται τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ με τα χειρότερα λόγια, τον προστατεύουν σκανδαλωδώς πολιτικά στα μάτια της Δύσης, παρουσιάζοντάς τον ως “άτρωτο” από λαϊκές ή ακόμα και μειοψηφικές αλλά βίαιες κινητοποιήσεις, έχοντας αποσύρει από τον δρόμο τους κομματικούς στρατούς και τις επιρροές τους. Προστατεύουν δηλαδή το φιλορώσο “προδότη” σύμμαχό τους ώστε εκείνος να παραμένει στην εξουσία και να βάζει μπουρλότο στην ευρωπαϊκή αστοδημοκρατική ενότητα για λογαριασμό του κοινού αφεντικού τους, του φασίστα, γενοκτόνου ισοπεδωτή χωρών και λαών Πούτιν.
Από τα παραπάνω βγαίνει καθαρά ότι, παρά τις μεγαλοστομίες τους και τους όρκους τους στο όνομα της φτωχολογιάς, ψευτοΚΚΕ (με τα υποτακτικά μ-λ του) - Πλεύση Ελευθερίας - ΛΑΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ (συν οι υπόλοιποι τροτσκιστές) και Ρουβίκωνες είναι μηχανισμός εδραίωσης του φασιστικού κράτους της συμμορίας Τσίπρα, είναι για την ακρίβεια η άκρα δεξιά του κράτους αυτού, έχοντας ακόμη πιο δεξιά μόνο την επίσης καθεστωτική και φιλοΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εγκληματική ναζιστική συμμορία της “Χρυσής Αυγής”.
Στον αντιφασισμό πέφτουν οι μάσκες
Αν υπάρχει ένα μόνο επιχείρημα το οποίο θα έπρεπε να τελειώνει μια κι έξω την όποια “αριστερή” φασάδα όλου αυτού του συνεχούς, είναι η στάση τους απέναντι στη ναζιστική συμμορία, αν όχι από την αρχή της ύπαρξης της, τουλάχιστο από την πολιτική της γιγάντωση μετά το 2010.
Οι Λαφαζάνης - Κωνσταντοπούλου ήταν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ανοικτοί οπαδοί της συμμαχίας με τους εθνικοφασίστες ΑΝΕΛ στο όνομα του “αντιμνημονιακού μετώπου”, ενώ η δεύτερη, ως πρόεδρος της Βουλής, “διέπρεψε” ως συνήγορος και υπερασπιστής των “δικαιωμάτων” των μαχαιροβγαλτών ρατσιστών τραμπούκων που υποδύονται τους βουλευτές.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει στέλεχός της και διευθυντή βασικής εφημερίδας της (ΠΡΙΝ) τον Δελαστίκ, που έλεγε ότι η δολοφονία του ηρωικού αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από τους ναζί ήταν παγίδα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ξένων κέντρων για να βγει η Χρυσή Αυγή από τη μέση (!!), οι Ρουβίκωνες, υποτιθέμενοι αναρχικοί, ασχολούνται με τη μάχη κατά των ...ιδιωτικοποιήσεων (!!!!) και με το ΤΑΙΠΕΔ και το βουλώνουν συστηματικά για τους ναζιστές, ενώ το ψευτοΚΚΕ μέχρι και λίγες ημέρες πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012 αποκαλούσε στον ψευτοΡιζοσπάστη την κουβέντα γύρω από τη Χρυσή Αυγή αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα (“Γιατί προβάλλουν τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής”, “Ριζοσπάστης”, 28 του Απρίλη 2012, σελ. 6 http://www.rizospastis.gr).
Η Κωνσταντοπούλου μάλιστα, που όπως φαίνεται το ρωσόδουλο αποικιοκρατικό καθεστώς την ετοιμάζει για μελλοντική ηγέτιδα του νέου ανοικτά αντιευρωπαϊκού μπλοκ σαν γέφυρα μεταξύ αριστεράς και ναζί, στην ουσία μεταξύ “αριστερού” και ναζιστικού “αντικαπιταλισμού” και αντιδυτικισμού, έχει δηλώσει πολλάκις ότι δημοκρατικό μέτωπο ενάντια στη ΧΑ δεν υπάρχει εάν συμμετέχουν σε αυτό “μνημονιακές δυνάμεις”, αφού αυτές (έμμεσα εννοεί και οι ψηφοφόροι ή οι υποστηρικτές τους) δεν είναι δημοκρατικές. Έχει εξισώσει δηλαδή ξετσίπωτα την υποστήριξη σε μια οικονομική πολιτική διαχείρισης μιας χρεωκοπίας, έστω και λαθεμένη και αφόρητη για τον λαό, με την ωμή, ναζιστική δολοφονική βία ενάντια σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους και σε δημοκράτες. Φυσικά αυτή η εξίσωση μνημονίου - ναζισμού σε τίποτα δεν βοηθάει τον λαό που υποφέρει από τα μέτρα πείνας, απλώς βγάζει λάδι τους ναζί, οι οποίοι, όποτε τους ρωτάνε για τη βία τους, απαντάνε ότι “βία είναι τα μνημόνια που επιβάλλουν στο λαό οι ξένοι τοκογλύφοι κι όχι οι πέντε κλωτσιές και μπουνιές που δίνουμε εμείς σε ανθέλληνες και μετανάστες”.
Ο Σαββίδης, τα κανάλια και η “αριστερή” αντιπολίτευση
Κοινή, φιλορώσικη και ουσιαστικά άσφαιρη ήταν η κριτική όλων των “αντινεοφιλελεύθερων” και “αντικαπιταλιστών” στη μεγάλη έφοδο του Τσίπρα κατά της ελευθεροτυπίας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αν και όλοι τους έκαναν λόγο για “νέα διαπλοκή” και “προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει φιλικό προς τον ίδιο τηλεοπτικό τοπίο”, σε τελική ανάλυση αντιμετώπισαν τις κινήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως μια απλή ενδοαστική διαμάχη με τη ΝΔ και την κλασσική αστική τάξη, διαμάχη η οποία γενικά, κατά τους ίδιους, πρέπει να αφήνει αδιάφορο τον λαό.
Και πώς θα μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό, όταν η αντιΜΜΕ γραμμή, βασισμένη στη θεωρία ότι τα κανάλια ήταν το μακρύ χέρι της “μνημονιακής συνωμοσίας των δανειστών με τους ντόπιους υποτακτικούς τους”, είναι δουλεμένη με μανία από το ίδιο το συνεχές ψευτοΚΚΕ - Κωνσταντοπούλου - Λαφαζάνη - ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΣΥΡΙΖΑ; Η Κωνσταντοπούλου δεν ήταν που προκαλούσε συγκίνηση σε κάθε αντιδραστικό μικροαστό, πηγαίνοντας στα κανάλια να δώσει συνέντευξη μαινόμενη και προσβάλλοντας με χυδαία υπονοούμενα προσωπικού χαρακτήρα τους δημοσιογράφους που τη φιλοξενούσαν; Ο Λαφαζάνης δεν αποχωρούσε από το γενικά υφεσιακό προς τον ΣΥΡΙΖΑ STAR δυο λεφτά αφού είχε ξεκινήσει μια συνέντευξή του, όταν του έκαναν μια δύσκολη ερώτηση που τον στρίμωχνε;
Αυτοί οι “εθνικοανεξαρτησιακοί”, τάχα πατριώτες που το μόνο που τους δονεί και συνεγείρει είναι ο θαυμασμός τους για τη “δύναμη” και τον αντιδυτικισμό του καθεστώτος Πούτιν, δεν έκαναν φυσικά καθόλου θέμα το γεγονός ότι ένας από τους τέσσερις νέους καναλάρχες είναι Ρώσος κρατικοολιγάρχης, πρώην βουλευτής της ρωσικής Κρατικής Δούμας με το κόμμα του Πούτιν “Ενωμένη Ρωσία” και ανοικτός άνθρωπος της πουτινικής Ρωσίας στην Ελλάδα. Ο Σαββίδης έχει αφήσει πολλές φορές να εννοηθεί σχεδόν ξεκάθαρα ότι βασικός γεωπολιτικός στόχος της επιχειρηματικής του εφόδου στη βόρεια Ελλάδα και τελικά σε όλη τη χώρα είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ρωσίας στην Ελλάδα, που την παρουσιάζει ως ισότιμη συνεργασία, αλλά στην πραγματικότητα είναι αποικιοποίηση.
Για κακή τύχη αυτών των υπεραντιδραστικών, υποτιθέμενων “επαναστατών αντιμνημονιακών”, κανένας πρώην βουλευτής του γερμανικού κοινοβουλίου και νυν επιχειρηματίας δεν ήρθε να πάρει κανάλι στην “κατεχόμενη από τους δυτικούς δανειστές” χώρα μας, όπως θα γινόταν αν ίσχυαν οι θεωρίες της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη περί “δυτικής - γερμανικής κατοχής και αποικίας χρέους”. Ούτε ήρθε κάποιος αμερικάνος μονοπωλιστής να στήσει το κανάλι του για να δικαιώσει τη σκουριασμένη και παταγωδώς άκυρη πια θεωρία της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα. Αλλά για όλα αυτά και πάλι οι “επαναστάτες” μας, αλλά και ο φίλος τους ο Τσίπρας δε θα δώσουν εξηγήσεις, αφού κανένας πουλημένος στη Ρωσία του Πούτιν Μητσοτάκης - Γεννηματά - Θεοδωράκης και κανένας νεοτσιπρικός Λεβέντης δε θα θέσει τέτοια ερωτήματα ούτε στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ούτε ακόμη περισσότερο στους “αντικαπιταλιστές πατριώτες”.
Ρουβίκωνας: Η γραμμή της ΛΑΕ- Κων/λου με βαριοπούλα και πιστόλι
Η γραμμή του νέου αντιευρωπαϊκού μετώπου έχει φυσικά και το ένοπλο - τραμπούκικο τμήμα της, σε άλλο επίπεδο όμως από εκείνο στο οποίο το σοσιαλφασιστικό μπλοκ Ανδρέα Παπανδρέου - ψευτοΚΚΕ είχε την δολοφονική “17 Νοέμβρη”. Πρόκειται για την “αναρχική” ομάδα Ρουβίκωνας, η οποία ουσιαστικά αποτελεί την προστατευόμενη από το καθεστώς, βίαιη έκφραση της σκληρής αντιευρωπαϊκής και φιλορώσικης γραμμής τύπου ΛΑΕ και Κωνσταντοπούλου, τελικά και ψευτοΚΚΕ. (Δεν αναφερόμαστε σε αυτό εδώ το σημείωμα, που αφορά πολιτικά ρεύματα και οργανώσεις, στον ωμό τρομοκρατικό βραχίονα της γραμμής αυτής που είναι η φιλοναζιστική, δηλαδή φιλο-καλετζική οργάνωση "Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς" (ΣΠΦ) που παίζει στο επίπεδο της παρανομίας. Ο ξεδιάντροπα φιλοκυβερνητικός χαρακτήρας των ΣΠΦ φάνηκε προχθές με τη βόμβα που έβαλε στην Τσατάνη, τρομοκρατώντας την σαν άμεσος βοηθός του Παπαγγελόπουλου, του Παρασκευόπουλου, και της Θάνου.)
Ο Ρουβίκωνας παίζει σε διπλό ταμπλό: βία και τραμπούκικες ενέργειες “κατά των ιδιωτικοποιήσεων και της μνημονιακής φτώχειας”, με τη γραμμή του σοσιαλφασισμού περί “λαϊκής δημόσιας περιουσίας” μέσα στον καπιταλισμό, μαζί με “κοινωνικά” ανοίγματα μέσω άνετων συνεντεύξεων στον Τύπο και βέβαια βία ενάντια στους φιλοευρωπαίους, δημοκρατικούς πολίτες. Παράλληλα, μέλη του έχουν παρελάσει στα Εξάρχεια επιδεικνύοντας κουμπούρια, τάχα ενάντια στον υπόκοσμο της περιοχής, στην ουσία όμως σαν απειλητική επίδειξη ισχύος ενάντια σε κάθε δημοκρατικό άνθρωπο που θα τολμούσε να τους καταγγείλει πολιτικά και να τους πάει κόντρα.
Κανένας δημοκράτης δεν πρόκειται να ξεχάσει τη βία του Ρουβίκωνα ενάντια σε φιλειρηνικούς πολίτες συγκεντρωμένους του “Μένουμε Ευρώπη” που δεν στήριζαν το τσιπρικό ΟΧΙ στο προβοκατόρικο, πραξικοπηματικό δημοψήφισμα του Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015. Ακόμη και σήμερα αυτοί που υποδύονται τους αντιεξουσιαστές ενώ είναι εντελώς κρατικά προστατευόμενοι (π.χ. υπεράσπισή τους από Κωνσταντοπούλου όταν είχαν εισβάλει στο προαύλιο της Βουλής τον Απρίλη του 2015), κατηγορούν τον Τσίπρα ότι “πούλησε τον αντιμνημονιακό αγώνα”, αλλά πρακτικά τον στηρίζουν αναγνωρίζοντας ως κύριο και χειρότερο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εχθρό τη ΝΔ και γενικά τα κόμματα που παρουσιάζονται ως ανοιχτά φιλοευρωπαϊκά.
Δεν θέλει πολλή σκέψη για καταλάβει κανείς ότι, σε περίπτωση που η γραμμή του ρώσικου ΣΥΡΙΖΑ “μνημονιακή παραμονή μέσα στην Ευρώπη για την υπονόμευση της Ευρώπης” καταρρεύσει σε εκλογική επιρροή και η κυβέρνηση αντιμετωπίσει δημοκρατικό κίνημα με στόχο την ανατροπή της από φιλοευρωπαϊκή - δημοκρατική πλευρά, οι τραμπούκοι αυτοί θα μπορούν στην ανάγκη παίξουν τον ρόλο της τρομοκράτησης των αντιΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γενικά των αντισοσιαλφασιστών δημοκρατών.
Κάνουν ηγεμόνα στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο τον κλασσικό δεξιό ή φιλελεύθερο αντικομμουνισμό
Στις όλο και πιο ανοικτά πια σοσιαλφασιστικές πρακτικές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντιδρούν μέχρι στιγμής στη δημόσια σφαίρα, πέρα από την κομμουνιστική ΟΑΚΚΕ, δημοκράτες που ακολουθούν γενικά το εμφανιζόμενο ως φιλοευρωπαϊκό πολιτικό μπλοκ. Μέσα σε αυτούς υπάρχει και μια ορισμένη δημοκρατική Αριστερά, που προέρχεται από τα μη ρωσόφιλα και πιο προοδευτικά τμήματα της βάσης του παλιού, ρεφορμιστικού αλλά δημοκρατικού κομματιού του “Κ”Κεσωτερικού.
Ωστόσο, η βάση της Αριστεράς με τις πιο ριζοσπαστικές ταξικές ανησυχίες, που αντικειμενικά είναι πάντα η πιο αποφασιστική πρωτοπορία κάθε αντιφασιστικής αντίστασης, “μπλοκάρεται” ακόμα από το μπλοκ ψευτοΚΚΕ - Πλεύση Ελευθερίας - ΛΑΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τους κολαούζους τους (ΟΚΔΕ - Εργατική Πάλη, ΕΕΚ - Τροτσκιστές, η τραμπούκικη τροτσκιστική “Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση”, τα εντελώς υποταγμένα στο σοσιαλφασισμό “μ-λ” κλπ.). Μάλιστα, αυτή η αριστερά της βάσης δεν μπλοκάρεται απλά, αλλά μετατρέπεται από τους ηγέτες της αντικειμενικά στο αντίθετό της, δηλαδή σε πρωτοπορία του νεοδεξιού σοσιαλφασισμού και της επερχόμενης ρωσόδουλης δικτατορίας.
Η κυριαρχία των σοσιαλδημοκρατών κι ακόμη περισσότερο των φιλελεύθερων και των παλαιοδεξιών αστών μέσα στο αντικειμενικά συγκροτούμενο αντιΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέτωπο, ελλείψει μαζικής πραγματικής αριστερής κριτικής στην κυβέρνηση, δίνει την ηγεμονία στον ιστορικό αντικομμουνισμό, καθώς οι παλαιοδεξιοί και οι πιο πολλοί φιλελεύθεροι δεν ξεχνούν ποτέ να συνδέσουν τον σοσιαλφασισμό του Τσίπρα με τον “κομμουνισμό” και τις τάχα “αριστερές ιδεοληψίες” των ή, το πιο αστείο, με τον δήθεν “σταλινισμό” των κυβερνώντων.
Με αυτό δείχνουν την ταξική αντιδραστικότητά τους, αλλά στο βάθος και την άρνηση από τα δεξιά του αντιφασιστικού μετώπου που πραγματοποίησαν οι ίδιοι τους οι πολιτικοί ταγοί με το σταλινικό επαναστατικό προλεταριάτο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εντελώς αναιμική κριτική (με λίγες τιμητικές εξαιρέσεις) των Ελλήνων φιλελεύθερων και παλαιοδεξιών στον Πούτιν και στη νεοχιτλερική Ρωσία και η ελάχιστη από πλευράς τους ανάδειξη των δεσμών του καθεστώτος Τσίπρα - Καμμένου με τη Μόσχα, αλλά και η λατρεία τους για τον άγριο αντεργατικό καπιταλισμό της σοσιαλφασιστικής Κίνας δείχνει εξάλλου και τον φιλελεύθερο και συντηρητικό υφεσιασμό απέναντι στον σύγχρονο χιτλερικού, πολεμικού τύπου ρώσικο ιμπεριαλισμό, στο πνεύμα των Τσάμπερλεν - Νταλαντιέ.
Αλλά πως να διαχωριστούν οι αστοδημοκράτες από τους αντιδραστικούς αντικομμουνιστές φιλελεύθερους και να αναγκαστούν να επιλέξουν ανάμεσα στη δημοκρατία ή στη συμπόρευση με τους νέους Χίτλερ, όταν ό,τι εμφανίζεται σαν αριστερή “πρόοδος” και “επανάσταση” σήμερα είναι αντιευρωπαϊκό, κρατικοφασιστικό, φιλορώσικο και πρωτοπόρο στο χτύπημα αστοδημοκρατικών κατακτήσεων του λαού ως τάχα “ψευδεπίγραφων και άχρηστων”;
Και πώς να αποδεσμευτούν οι μάζες από τον σοσιαλφασισμό, ακόμα κι αν έχουν σιχαθεί τον απατεώνα αρχιψεύτη Τσίπρα, όταν στο μέτωπο της αντιπολίτευσης εναντίον του, από τη μία βλέπουν κρυφοσυμμάχους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (ψευτοΚΚΕ, Κωνσταντοπούλου και σία), που δεν αποτελούν ουσιαστική εναλλακτική αλλά συνέχεια και βάθεμα του “τσιπρισμού” κι από την άλλη φιλελεύθερους που συκοφαντούν κάθε προοδευτική ιδεολογία και πολιτική, κάθε πραγματική αριστερή ευαισθησία και έγνοια για το επίπεδο ζωής και για το μέλλον της φτωχολογιάς αυτής της χώρας;
Για να το πούμε αλλιώτικα, οι κνίτες και οι λαφαζάνηδες μιλούν πολύ (δημαγωγικά) για ψωμί και καθόλου για δημοκρατία, ενώ οι φιλελεύθεροι ψελλίζουν δυο λόγια για δημοκρατία αλλά αγνοούν σχεδόν εντελώς την ανάγκη του λαού για ψωμί κι επιβίωση. Ο Τσίπρας, που κόβει και το ψωμί και τη δημοκρατία φέτα - φέτα διασπάει έτσι και ακινητοποιεί τον λαό, κάνοντας εύκολα τη δουλειά του. Καθοδηγεί μάλιστα - μαζί με τους ψευτοΚΚΕ, ΛΑΕ κλπ. - την άνεργη και λαϊκή αριστερή μάζα να μισεί τους αστούς και μικροαστούς αντιτσιπρικούς δημοκράτες τύπου “Παραιτηθείτε” ως “μνημονιακούς και άρα υπεύθυνους για τη φτώχεια”, εξασφαλίζοντας ανοχή στο καθεστώς του από την πλευρά των φτωχών και κλείσιμο του δρόμου σε κάθε αντιφασιστικό μέτωπο εργατιάς - δημοκρατικών μεσοστρωμάτων για την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Με την ΟΑΚΚΕ για την Αριστερά, τον αντιφασισμό, την αποφυγή της δικτατορίας
Ο σοσιαλφασισμός έχει σήμερα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμια κλίμακα μια ιστορική “πρωτοτυπία” σε σχέση με τον κλασσικό φασισμό, ακριβώς λόγω της ψευτοαριστερής του φύσης και ειδικά λόγω του ότι ακριβώς εξ αιτίας της δικιάς του παγκόσμιας πολύχρονης αντεπαναστατικής διαβρωτικής δουλειάς δεν έχει απέναντί του ένα ισχυρό λαϊκό και αριστερό κίνημα: ξεκινά την πολιτική βία του από τα αντίπαλα στον ίδιο τμήματα της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, προσπαθώντας μάλιστα να έχει σε αυτό τη συμμαχία της φτωχολογιάς. Δηλαδή δεδομένου ότι ο σοσιαλφασισμός έχει συκοφαντήσει, υπονομεύσει και παραλύσει για δεκαετίες τον πραγματικό κομμουνισμό και την πραγματική Αριστερά, έχοντας ντυθεί ο ίδιος με τα ρούχα τους, δεν εκδηλώνει ανοιχτά την ακροδεξιά του φύση χτυπώντας απευθείας και από την αρχή τον λαό, καθώς δεν έχει σήμερα ακόμα απέναντί του μαζικά κομμουνιστικά και εργατικά ρεύματα.
Αυτή η ιδιοτυπία εξηγεί γιατί η ακόμα σε χαμηλό, οικονομίστικο επίπεδο συνειδητοποιημένη φτωχολογιά, που επειδή της λείπει το μαζικό πολιτικό της κόμμα δεν έχει ανεβεί ως τη πολιτική συνείδηση του ταξικού της ρόλου να είναι η πρωταγωνίστρια σε κάθε πάλη για την δημοκρατία που να την πηγαίνει ως την επανάσταση, είναι πολύ δύσκολο να μπει σε ένα αντισοσιαλφασιστικό μέτωπο σε οποιαδήποτε συμμαχία με τη φιλελεύθερη, κάπως αστοδημοκρατική αστική τάξη. Σε εποχές δηλαδή που οι μη καλλιεργημένες μαρξιστικά μάζες δε νιώθουν άμεση απειλή για τα πολύ ΑΜΕΣΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ δημοκρατικά δικαιώματα και που δηλαδή λίγο - πολύ μπορούν να ακόμα να μιλούν ελεύθερα, να ψηφίζουν και να έχουν συνδικάτα, είναι το ψωμί και όχι η πολιτική δημοκρατία και η φασιστική απειλή που αποτελεί το μεγαλύτερο κριτήριο τους ψήφου και πολιτικής τοποθέτησης.
Όσο δηλαδή οι μάζες θα θεωρούν κυρίως υπεύθυνα για την πείνα τους τα μνημόνια και θα πιστεύουν ότι τις πείνασε η Ευρώπη, πολύ δύσκολα θα στηρίξουν έστω τακτικά-ψηφοφορικά οποιουσδήποτε φιλοευρωπαίους “φιλομνημονιακούς” ενάντια στη φασιστική διακυβέρνηση Τσίπρα. (δεν μιλάμε εδώ για τους ρωσόφιλους φιλοτσιπραίους αρχηγούς τους Μητσοτάκη, Θεοδωράκη, Γεννηματά αλλά για τις δημοκρατικές τάσεις της αστικής τάξης που ακόμα υπάρχουν μέσα και έξω αυτά τα κόμματα). Ακριβώς γιατί αυτοί δεν δίνουν εναλλακτική πειστική εξήγηση για τις αιτίες της πείνας του επιλέγουν να αποκαλούν το λαό “πρόβατο” που έφαγε τον προπαγανδιστικό “σανό” του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι αυτές οι μάζες είτε θα κρατάνε τη συμμορία στην εξουσία, είτε θα πηγαίνουν απελπισμένες προς τo σοσιαλφασισμό και στους ναζιστές για να βρουν διέξοδο στο θάνατο.
Γι αυτό το λόγο μόνο μια αληθινή πατριώτη, δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, με πυρήνα της μια πραγματική επαναστατική, κομμουνιστική Αριστερά (και τέτοια στην Ελλάδα είναι μόνο η ΟΑΚΚΕ) μπορεί να δείξει έναν άλλο δρόμο στο λαό, δηλαδή να συνδέσει τα αιτήματα του λαού για ψωμί και καλυτέρευση της ζωής του με το ξεσκέπασμα των ψεύτικων σφυροδρέπανων, του ψεύτικου σοσιαλισμού, της ψεύτικης φιλολαϊκής δημοκοπίας, ως ιδεολογικών μορφών της άκρας δεξιάς της αστικής τάξης, και των φορέων αυτών των ιδεολογιών ως φασιστών που μαζί με τους ναζήδες ετοιμάζουν αλυσίδες για κάθε πατριώτη και δημοκράτη, για λογαριασμό ενός νεοχιτλερικού ιμπεριαλιστικού άξονα.
Μόνο μια τέτοια δύναμη, δεμένη και βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα των ανθρώπων της χειρωνακτικής δουλειάς και των φτωχών υπαλλήλων μπορεί να εξηγήσει πειστικά και παστρικά στις μάζες ότι ο εξευτελισμός του γραβατωμένου, κλασσικού αστού από τον “λαϊκό χωρίς γραβάτα” Τσίπρα δεν είναι μια έστω μικρή νίκη του λαού πάνω στους πλούσιους εκμεταλλευτές, αλλά προετοιμασία της πιο σκληρής δικτατορίας των πιο μαύρων τμημάτων του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφάλαιου πάνω ακριβώς στην πλατιά λαϊκή πλειοψηφία.