Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Αυτές τις θέσεις η γυναίκα άρχισε να τις χάνει από τη στιγμή που το παγκό­σμιο δημοκρατικό και επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα άρχισε να δοκι­μάζει μεγάλες ήττες με πρώτη και πιο καίρια την ήττα της σοβιετικής σοσια­λιστικής επανάστασης στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 από τη ρώσικη αστι­κή τάξη νέου τύπου. Αυτή η ήττα δεν φάνηκε τότε ότι επέδρασε άμεσα στο γυναικείο ζήτημα στον πλανήτη γιατί ήταν ακόμα μεγάλη η ορμή των δημο­κρατικών και επαναστατικών σοσιαλι­στικών κινημάτων, ιδιαίτερα στον Τρί­το κόσμο που μόλις στη δεκαετία του 1960 άρχισε να βγαίνει για τα καλά από την αποικιοκρατία, τη φεουδαρ­χία και την πατριαρχική καθυστέρηση. Όμως η σοβιετική παλινόρθωση είχε αρχίσει από τότε ακριβώς να υπονο­μεύει εσωτερικά όλα τα προοδευτικά κινήματα στον κόσμο και έτσι να διευ­κολύνει την επιστροφή και σταδιακή κυριαρχία της πολιτικής και πολιτιστι­κής αντίδρασης -συχνά ντυμένης με αντιιμπεριαλιστικό μανδύα- καταρχήν στις πιο ευάλωτες μουσουλμανικές χώρες. Αυτές οι τελευταίες δέχτηκαν ταυτόχρονα την ίδια εποχή τη λυσ­σασμένη επίθεση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα δημοκρατικά τους κινήματα, οπότε από αυτή τη διπλή εσωτερική και εξωτερική πίεση άρχισε η ανάδυση εκ νέου των φεουδαρχικών ιδεών οπότε και των νέων ρευμάτων υποδούλωσης της γυναίκας που πή­ραν για πρώτη φορά την εξουσία στο Ιράν των μουλάδων, για να ακολουθή­σει η τρομακτική οπισθοχώρηση της θέσης της γυναίκας σε όλο σχεδόν το μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η φανερή χειροτέρευση της κα­τάστασης της γυναίκας σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης δεν εί­ναι άσχετη από τη χειροτέρευση της κατάστασης της όχι μόνο στο πολιτικό κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης που είναι ο ανερχόμενος ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα αυτός της εποχής Πούτιν-Ντούγκιν κατά την οποία έχει πλέον αποκτήσει ολοκλη­ρωμένα νεοχιτλερικά ρατσιστικά χα­ρακτηριστικά, αλλά και στο εσωτερικό της άλλης υπερδύναμης. Ο ρατσιστής και σεξιστής Τραμπ δεν έπεσε από τον ουρανό. Το έδαφος της ανόδου του στο επίπεδο της θέσης της γυ­ναίκας το είχε προετοιμάσει το νεο­μεσαιωνικό κίνημα “υπέρ της ζωής”, δηλαδή το κίνημα κατά των εκτρώσε­ων που οι δικές του βάσεις πρέπει να αναζητηθούν στον επίμονο, σχεδόν υστερικό τρόπο με τον οποίο η αμερι­κάνικη αστική τάξη φρόντισε μετά τον πόλεμο και κάτω από την απειλή της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας να διατη­ρήσει και να εντείνει τη θρησκευτική προπαγάνδα, τις αντιεπιστημονικές και αντιτεχνολογικές φοβίες, την προ­παγάνδιση κάθε “πολυπολιτισμικής” καθυστέρησης και αντίδρασης, και την αποθέωση κάθε χολυγουντιανής έκδοσης της κουλτούρας της μαγείας, του υπερφυσικού και των κάθε λογής θαυμάτων.

Ειδικά η άνοδος του ρατσιστή και μισογύνη Τραμπ στη εξουσία έδωσε τη δυνατότητα στους νεοχιτλερικούς του Κρεμλίνου να βγάλουν ανοιχτά το μίσος τους στην αξιοπρέπεια της γυναίκας, μίσος που είναι το σήμα κατατεθέν κάθε μεγάλου φασισμού. Έτσι μόλις 5 μέρες μετά την ορκω­μοσία του φίλου της Τραμπ, η κρα­τική δούμα της Ρωσίας αποφάσισε να αποποινικοποιήσει την ενδοοικο­γενειακή βία με μόνη εξαίρεση την κατ’ εξακολούθηση βία και τη βία που προκαλεί σοβαρή ιατρική βλάβη. Στην τρίτη και τελευταία ανάγνωσή του, το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε με 380 ψήφους έναντι 3 κατά σε σύνολο 383 παρόντων, ενώ μένει να εγκριθεί και από την άνω βουλή προκειμένου να υπογραφεί από τον Πούτιν και να δη­μοσιευτεί σαν νόμος του κράτους.

Η αρχή έγινε πέρυσι τον Ιούνη όταν η κυβέρνηση αποποινικοποίησε τον προπηλακισμό. Η κρατική Δούμα είχε εξαιρέσει τότε την ενδοοικογενειακή κακοποίηση από την παραπάνω τρο­ποποίηση. Στη συνέχεια διάφορες συ­ντηρητικές ομάδες και η ρωσική ορ­θόδοξη εκκλησία, απόλυτα εναρμονι­σμένες με τις πραγματικές προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας, αντέδρασαν σ’ αυτή την εξαίρεση. Η εκκλησία ισχυ­ρίστηκε ότι οι γραφές και η ρωσική παράδοση θεωρούν «τη λογική και με αγάπη χρήση σωματικής τιμωρίας σαν συστατικό μέρος των δικαιωμά­των που δόθηκαν στους γονείς από τον ίδιο το Θεό» !!!! (The Economist, 28/1). Κάτω από την πίεση τέτοιων ομάδων προωθήθηκε ένα νομοσχέ­διο που μετατρέπει το αδίκημα του ξυλοδαρμού που δεν προκαλεί σοβα­ρή ιατρική βλάβη σε διοικητική παρά­βαση που επισείει πρόστιμο 30.000 ρουβλίων (502€), κοινωνική εργασία ή 15ήμερη κράτηση. Επίσης το νο­μοσχέδιο εντάσσει το αδίκημα στη σφαίρα της «ιδιωτικής δίωξης» όπου το θύμα πρέπει μόνο του να συλλέξει τα στοιχεία και να φέρει την υπόθεση στο δικαστήριο. Όσο για την κατ’ επα­νάληψη διάπραξη αδικημάτων, αυτά τιμωρούνται ποινικά μόνο εφόσον το αδίκημα συμβαίνει στη διάρκεια ενός έτους από την αρχική διάπραξη. Με άλλα λόγια μια φορά το χρόνο επιτρέ­πεται στο σύζυγο να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς καμιά απολύτως συνέπεια!

Ένα κράτος που τραμπουκίζει παγκόσμια, που σφάζει λαούς και διαμελίζει χώρες είναι φυσικό να προστατεύει και να υποθάλπει τον τραμπουκισμό και μέσα στην δικιά του κοινωνία. Ο νόμος του ισχυρού βρίσκεται στον πυρήνα της ηθικής του συγκρότησης ενώ ο επικείμενος θερμός πόλεμος που ετοιμάζει απαι­τεί νέα πρότυπα για τον άντρα και τη γυναίκα. Κατά το χιτλερικό δρόμο, ο άντρας-πολεμιστής πρέπει να σκλη­ραγωγηθεί, να αποκτηνωθεί και να μετατρέψει τις γυναίκες των κατακτη­μένων εθνών σε σκλάβες του ενώ η γυναίκα πρέπει να περιοριστεί στα του σπιτιού, να αποκοινωνικοποιηθεί και πειθήνια να βοηθά στην πολεμική προσπάθεια του συζύγου της κυρίως γεννώντας παιδιά για το στρατό. Όλη αυτή η κτηνωδία σερβίρεται μέσα σε ένα περιτύλιγμα «μεγαλείου», δήθεν επιστροφής στα υγιή εθνικά πρότυπα που η «διεστραμμένη φιλελεύθερη Δύση» επιχείρησε να καταργήσει για να «εκφυλίσει» τους λαούς και τελικά να τους υποτάξει, κυρίως μάλιστα για να υποτάξει και να εκφυλίσει το ρώ­σικο λαό. 

Ο πρόεδρος της Δούμας και αποδέ­κτης κυρώσεων από ΗΠΑ-ΕΕ λόγω του ουκρανικού, Βιατσεσλάφ Βαλό­ντιν, ισχυρίστηκε ότι ο νόμος που προωθείται θα συμβάλει στη δημιουρ­γία «ισχυρών οικογενειών»! Εμείς θα αντιπαραβάλουμε σ’ αυτό δύο ρήσεις του Μάο Τσετούνγκ η μία είναι ότι “οι γυναίκες κρατούν στους ώμους τους το μισό του ουρανού” και η άλλη ότι «Όπου υπάρχει καταπίεση, εκεί υπάρ­χει κι αντίσταση». Ο ρωσικός λαός και οι λαοί όλου του κόσμου αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν, αν δεν έχουν αρχίσει ήδη, να αντιστέκονται στους τραμπουκισμούς των σοσιαλιμπερια­λιστών του Κρεμλίνου καθώς και στα βάρβαρα ρατσιστικά κηρύγματα και τους τραμπουκισμούς του αμερικάνι­κου ιμπεριαλιστικού του υποχείριου, του ρατσιστή Τραμπ. 

-          Δημοσιεύτηκε στο φ. 521 της Νέας Ανατολής, Δεκέμβρης 2016 – Γενάρης 2017 –