Όταν μιλάμε για μακρόχρονη αντιδραστική πολιτική του Κατάρ εννοούμε τις στενές σχέσεις του Κατάρ με το Ιράν, την πολιτικο-ιδεολογική στήριξη του στην ισλαμοναζιστική και αντισημιτική Χαμάς, την υποστήριξη που έδωσε στην Αλ Νούσρα και σύμφωνα με πολλές καταγγελίες πάνω απ όλα τη μόνιμη πολιτική και διεθνή προπαγανδιστική βάση που το Εμιράτο εξασφάλισε με την Αλ Τζαζίρα στον αντισημιτικό και πολιτιστικά αντιδυτικό λόγο του Καρανταβί, του ανοιχτού υπερασπιστή των μαζικών εκτελέσεων αμάχων, ιδιαίτερα εβραίων του Ισραήλ, από τους ισλαμοφασίστες αυτόχειρες κάθε είδους, και αρχικά, στον ΙΣΙΣ.
Ταυτόχρονα με αυτά τα χαρακτηριστικά του το Κατάρ οικοδομούσε φιλικές σχέσεις με τη Δύση, ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ φτάνοντας στο σημείο να εξασφαλίσει στο έδαφός του γι αυτές μια στρατιωτική βάση, τη μεγαλύτερη στην περιοχή, ενώ διατηρούσε σχετικά καλές σχέσεις με το Ισραήλ εμφανιζόμενο σαν ένας ενδιάμεσος ανάμεσα σε αυτό και τη Χαμάς, τόσο ώστε το Ισραήλ να χρησιμοποιεί τις μεσολαβητικές υπηρεσίες του. Ταυτόχρονα παράλληλα με τους φιλικούς διαύλους του προς το Ιράν, το Κατάρ δεν έπαψε να συμμαχεί με τη χειρότερη επεμβατική πλευρά της Σαουδικής Αραβίας και των ΕΑE στην περιοχή συμπολεμώντας μαζί τους ενάντια στους φιλο-ιρανούς Χούτι της Υεμένης.
Αυτή η τόσο οπορτουνιστική πολιτική του Κατάρ ταίριαζε τόσο πολύ με την αντίστοιχη της Ρωσίας που συχνά εκείνη την αξιοποιούσε για λογαριασμό της, τόσο πολύ ώστε να θεωρούμε ως το 2014 ότι το Κατάρ είναι το πιο πιστό εργαλείο της ρώσικης πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβαινε ήταν ότι η κύρια πλευρά της καιροσκοπικής διπλωματίας του Κατάρ εξυπηρετούσε για ένα μεγάλο διάστημα τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας, ιδιαίτερα του κεντρίστικου παιχνιδιού της τελευταίας ανάμεσα στο Ιράν από τη μια μεριά και τη Δύση, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία από την άλλη.
Όμως αποδείχτηκε και στην περίπτωση του Κατάρ ότι κανένα κράτος που δεν βρίσκεται κάτω από ξένη κατοχή ενός άλλου δεν μπορεί να αποτελεί στρατηγικό εργαλείο αυτού του δεύτερου, εν προκειμένω της Ρωσίας.
Αυτή τη στιγμή το Κατάρ δέχεται την επίθεση της Σαουδικής Αραβίας, των ΕΑΕ και της Αιγύπτου όχι για τα κακά του, όχι δηλαδή για τα φιλορώσικα, φιλο-ιρανικά, φιλοΧαμάς, και ισλαμοφασιστικά αντιδυτικά στοιχεία της πολιτικής του, αλλά για την αυξανόμενη εδώ και τρία χρόνια αντίστασή του στη ρώσικη πολιτική στην περιοχή αλλά και ευρύτερα. Η αποκάλυψη της πραγματικής προέλευσης του χτυπήματος ενάντια στο Κατάρ βρίσκεται στο ότι ο πραγματικός αρχηγός και υποκινητής της είναι ο ρωσόφιλος Τραμπ, ενώ σε τοπικό επίπεδο αυτό το χτύπημα που έχει πρωταγωνιστή τη Σαουδική Αραβία δεν θα μπορούσε να δοθεί δίχως την πλήρη κάλυψη της πιο ισχυρής σουνιτικής μουσουλμανικής χώρας στην περιοχή, της Αιγύπτου του επίσης ρωσόφιλου Σίσι. Μόνο από τη μεγάλη της πολιτική και ιδεολογική τύφλα η νέα ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας των Σαλμάν, Πατέρα και Γιου, μπορεί να θεωρεί σύμμαχο της έναν Σίσι που λίγους μήνες πριν σε συνεργασία με τη Ρωσία ανακήρυξε σαν σχισματικό, δηλαδή σαν μη πραγματικά σουνιτικό το Βαχαμπίτικο θρησκευτικό δόγμα της Σαουδικής Αραβίας θεωρώντας το δεμένο με την τρομοκρατία (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-25-28/item/735-). Εννοείται ότι από την ώρα που η Σαουδική Αραβία πήρε από τον Τραμπ το πράσινο φως να επιτεθεί στο Κατάρ καθόλου δεν λογάριασε ότι η αφορμή που βρήκε για να εξαπολύσει αυτή την επίθεση ήταν μια κατασκευή των ρώσων χάκερ! Εννοούμε ότι η Σ.Αραβία ξεκίνησε την επίθεση στο Κατάρ επειδή ο Εμίρης του τελευταίου μιλώντας σε μια εκδήλωση του καταριανού στρατού υποστήριξε ανοιχτά το Ιράν και την τρομοκρατία και κατήγγειλε τον Τραμπ. Η ηγεσία του Κατάρ ανακοίνωσε αμέσως ότι το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας του Εμίρη ήταν πλαστό και σηκώθηκε στην ιστοσελίδα του ΥΠΕΞ του Κατάρ όχι από τις αρχές της χώρας αλλά από κάποιους χάκερ. Όταν το Κατάρ ζήτησε βοήθεια από τις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες για να βοηθήσουν στη διαλεύκανση αυτής της υπόθεσης, αυτές αποφάνθηκαν ότι όντως χάκερ έχωσαν την ψεύτικη είδηση στην ιστοσελίδα και ότι αυτοί ήταν ρώσοι (http://edition.cnn.com/2017/06/06/politics/russian-hackers-planted-fake-news-qatar-crisis/index.html).
Το ερώτημα είναι τι λόγους είχε η Ρωσία να είναι τόσο δυσαρεστημένη με το Κατάρ ώστε να του επιβάλει πλήγματα έμμεσα, κυρίως μέσα από μια σειρά αραβικές χώρες, την ώρα που όπως είπαμε χρησιμοποιούσε ως σχετικά πρόσφατα το Εμιράτο για να περνάει τις θέσεις της στον αραβικό κόσμο και στη Δύση, ιδιαίτερα σε ότι αφορούσε τη Χαμάς, έναν από τους ελάχιστους υποστηρικτές της προσάρτησης της Κριμαίας στον κόσμο; Βεβαίως μπορεί κανείς αμέσως να απαντήσει σε αυτό λέγοντας ότι αφού τα πλήγματα δεν εμφανίζεται να τα δίνει η ίδια η Ρωσία, αλλά η Δύση, η ίδια η Ρωσία μπορεί να παίζει τον αγαπημένο της ρόλο, το ρόλο του προστάτη του Κατάρ παίρνοντας θέση αμέσως κατά των κυρώσεων στο Κατάρ. Όμως από την άλλη δεν στρέφεται ενάντια στη Σ.Αραβία σε ότι αφορά το περιεχόμενο των αξιώσεών της, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που η Ρωσία καταγγέλλει σαν τρομοκρατική δύναμη από το 2003. Για την ακρίβεια η Ρωσία κρατάει μια μεσολαβητική σχέση ανάμεσα στο Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία με την οποία συνεργάζεται στενά εδώ και ένα χρόνο για τη συγκράτηση της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, και γενικά στα πλαίσια της διπλωματικής της αρχής να προκαλεί έχθρες και ρήξεις αλλά να τα έχει καλά και με τους δύο πόλους κάθε ρήξης.
Αδελφοί μουσουλμάνοι και φυσικό αέριο οι αιτίες της σύγκρουσης της ρώσικης διπλωματίας με το Κατάρ
Άρα για να ρισκάρει τέτοιες πολιτικές αφόρητης πίεσης στο Κατάρ η Ρωσία από τρίτους χωρίς η ίδια να εμφανίζεται πως το προστατεύει τόσο ανοιχτά, όσο πχ τη Συρία του Άσαντ, πρέπει να είναι πολύ δυσαρεστημένη μαζί του, δηλαδή πρέπει κάτι να έχει αλλάξει δραματικά σε σχέση με την παλιότερη περίοδο της, όπως αποδείχτηκε τακτικής αλλά έντονης, συνεργασίας τους.
Αυτή τη διαταραχή των σχέσεων την είχαμε υποπτευθεί πρώτα στο δοκιμαστικό σωλήνα της ρώσικης διπλωματίας, το ελληνικό πολιτικό καθεστώς, εξ αιτίας της επίθεσης που έκανε στις τρεις επενδυτικές προσπάθειες του Κατάρ στην Ελλάδα: σε αυτήν του σταθμού φυσικού αερίου στον Αστακό και στις δύο τουριστικές επενδύσεις στην Οξυά και στη Ζάκυνθο, τις οποίες ματαίωσε, με αποτέλεσμα το Κατάρ να απειλήσει στα τέλη του 2016 με διακοπή των ελληνικών κατασκευαστικών εργολαβιών στο έδαφός του.
Οι σχέσεις Ρωσίας-Κατάρ έχουν διαταραχθεί τα τρία τελευταία χρόνια σε δύο κεντρικά για τη ρώσικη διπλωματία σημεία: Το ένα είναι το ζήτημα του φυσικού αερίου και το άλλο είναι το ζήτημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Σε ότι αφορά το ζήτημα του φυσικού αερίου. Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο και το Κατάρ είναι ο δεύτερος (http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/06/russia-qatar-natural-gas-market-cooperation-rivals-lng-putin.html). Η βασική σύγκρουσή τους εκδηλώνεται στην Ευρώπη, όπου η Ρωσία παίζει το διπλωματικό χαρτί του ενεργειακού εκβιασμού της ΕΕ μέσω των αγωγών του φυσικού αερίου, ενώ το Κατάρ ανταγωνίζεται αντικειμενικά αυτήν την εξάρτηση με το ότι εξάγει πελώριους όγκους υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Αυτό έγινε τα τελευταία χρόνια επειδή το Κατάρ στράφηκε συντριπτικά προς την ΕΕ όταν οι ΗΠΑ έγιναν υπεραυτάρκεις από το δικό τους σχιστολιθικό αέριο. Επειδή η υγροποίηση όμως και η εξαέρωση του φυσικού αέριου στη συνέχεια είναι πολύ κοστοβόρες διαδικασίες σε σχέση με τη μεταφορά του μέσω αγωγών, το Κατάρ επεδίωξε τη μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους του καταριανού αερίου προς την ΕΕ μέσω ενός αγωγού που θα περνούσε από το φιλο-ιρανικό Ιράκ στη Συρία και θα έφτανε στην Τουρκία και από κει στα ευρωπαϊκά δίκτυα. Η άρνηση του καθεστώτος Άσαντ -και όχι του Ιράκ- να επιτρέψει αυτή τη δίοδο, προφανώς καθ υπόδειξη της Ρωσίας, είναι μια από τις δυο αιτίες (η άλλη είναι η στρατηγική συμμαχία του Κατάρ με τους Αδελφούς μουσουλμάνους) που οδήγησε το Κατάρ στο να υποστηρίξει τη συριακή αντίσταση οπότε τελικά να βρεθεί μετά τα 2013 ανοιχτά απέναντι στη Ρωσία.
Επίσης πάνω στο ζήτημα του φυσικού αερίου πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη κίνηση του Κατάρ σε συνεργασία με το Ιράν. Αυτό, δύο περίπου μήνες «πριν την επίθεση της Σ. Αραβίας και μετά από 12 ολόκληρα χρόνια διαπραγματεύσεων με το Ιράν στις 3 Απρίλη του 2017, ξεπάγωσε τα σχέδια εξόρυξης του κοιτάσματος του Βόρειου πεδίου (Νότιο Πάρς είναι το ιρανικό του όνομα»(http://www.reuters.com/article/us-qatar-gas-idUSKBN175181) πράγμα που απελευθέρωνε τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου στην παγκόσμια αγορά και θα μείωνε παραπέρα την τιμή του καθώς το κοίτασμα αυτό περιέχει μεγαλύτερη ποσότητα φυσικού αερίου από όση όλος ο άλλος πλανήτης μαζί. Αυτό πρέπει να πείραξε πολύ τα σχέδια της Γκάζπρομ καθώς δίνει μια πελώρια γεωπολιτική ισχύ και στο Κατάρ και στο Ιράν, και ελαττώνει αντικειμενικά την αντίστοιχη της Ρωσίας. Το ότι η Ρωσία με την προβοκάτσια στο Κατάρ και ο Τραμπ με την επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν την επίθεση της δεύτερης στο πρώτο τόσο λίγο μετά την παραπάνω απόφαση του Κατάρ δεν πρέπει να είναι κάτι το τυχαίο.
Ο δεύτερος και πιστεύουμε πιο βασικός λόγος για τον οποίο το Κατάρ βρέθηκε στο αντίθετο στρατόπεδο με τη Ρωσία αλλά και τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο είναι η σαφής, έντονη και σταθερή υποστήριξη που συνέχισε να δίνει το Κατάρ στους Αδελφούς Μουσουλμάνους και μετά την πτώση τους από την εξουσία στην Αίγυπτο, δηλαδή μετά τη φασιστική βία που άσκησε πάνω τους η ρωσόφιλη δικτατορία Σίσι. Αυτή η σαφής στήριξη στην Αδελφότητα στην πιο κρίσιμη στιγμή της ύπαρξής της είναι ο βασικός παράγοντας που έφερε σε πλήρη ρήξη το Κατάρ με το καθεστώς Ασαντ, ένωσε βαθύτερα από ποτέ το Κατάρ με την κυβέρνηση Ερντογάν, και προκάλεσε τελικά την οργή της Σαουδικής Αραβίας και των ΕΑΕ.
Ο ενδιάμεσος και αντιφατικός χαρακτήρας των Αδελφών μουσουλμάνων αντίστοιχος εκείνου του Κατάρ
Το ζωτικό κοινό συμφέρον του Κατάρ με το Ιράν στο ζήτημα του φυσικού αερίου συνδυασμένο με τη διαχρονική στήριξη του εμιράτου στην Αδελφότητα εξηγεί τη μόνιμα αντιφατική εξωτερική πολιτική του Εμιράτου. Το Κατάρ είναι με τη Δύση γιατί στη Δύση είναι η μεγαλύτερη αγορά για το φυσικό αέριο και οι μεγαλύτερες κεφαλαιακές του επενδύσεις από τα λεφτά της ενεργειακής γαιοπροσόδου του. Επίσης στη Δύση στηρίζει την άμυνα του μικρού του υπερ-πλούσιου εδάφους απέναντι στις βλέψεις των δύο μεγάλων ανταγωνιζόμενων γειτόνων του, του ιδιαίτερα επεκτατικού Ιράν και της όλο και πιο πλούσιας και τελευταία επεμβατικής Σαουδικής Αραβίας. Όμως από την άλλη το Κατάρ επιδιώκει να χτίσει την περιφερειακή του βάση στήριξης και επιρροής στο μεσανατολικό και γενικότερο στο μουσουλμανικό χώρο πάνω στη συμμαχία με τους Αδελφούς μουσουλμάνους, που σαν πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα είναι στην κύρια πλευρά του αντιδυτικό, ενώ όπως είδαμε παραπάνω δεν μπορεί για ζωτικούς οικονομικούς λόγους, δηλαδή για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Παρς και για το πέρασμα των πετρελαϊκών του αγωγών μέσω του υπό σιίτικη φιλο-ιρανική πολιτική ηγεμονία Ιράκ να μην βρίσκεται σε καλές σχέσεις με το Ιράν.
Για το λύσιμο αυτής της αντίφασης το Κατάρ κρατάει εδώ και χρόνια με όλο και πιο ανυπέρβλητες δυσκολίες αυτή την τόσο εύθραυστη ενδιαμεσότητα του. Αυτή η ενδιαμεσότητα δεν έχει στην ουσία της καμιά σχέση με αυτή της Ρωσίας που σαν επιθετική υπερδύναμη ανατροπής του παγκόσμιου και μεσανατολικού στάτους κβο παίζει το κεντρίστικο παιχνίδι της ρίχνοντας ασταμάτητα τον έναν πόλο κάθε αντίθεσης ανάμεσα στους εχθρούς της ενάντια στον άλλο. Αντίθετα το Κατάρ σαν μικρή δύναμη προσπαθεί απλά να επιβιώσει ποντάροντας περισσότερο στην ενότητα των δύο πόλων διεθνών και τοπικών ανάμεσα στους οποίους κινείται κάθε φορά. Σε έναν τέτοιο ρόλο εύρισκε το Κατάρ σαν σύμμαχό του, ως πριν την άνοδο του Τραμπ, τον ιμπεριαλισμό της διατήρησης του στάτους κβο, τον κατερχόμενο αμερικάνικο.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο τρόπος κίνησης των περισσότερων χωρών και πολιτικών ρευμάτων του τρίτου κόσμου ο οποίος έχει αρκετά αδυνατίσει σαν συλλογικός διεθνής παράγοντας εξ αιτίας των ηγεμονικών επεμβάσεων των δύο υπερδυνάμεων, ιδιαίτερα της πιο επιθετικής και αναθεωρητικής ρώσικης. Στην περίπτωση του Κατάρ πρέπει να δούμε τη συγκεκριμένη πολιτική του σε αυτή τη φάση σαν μέρος της πολιτικής του ευρύτερου τριτοκοσμικού όπως αποδεικνύεται κινήματος των Αδελφών Μουσουλμάνων. Η μεγαλύτερη δύναμη -και τώρα αδυναμία- του μικρού γι αυτό το μεγάλο ρόλο Κατάρ έγκειται στο ότι φιλοξενεί το προπαγανδιστικό κέντρο του κινήματος των Αδελφών μουσουλμάνων και το διεθνή τηλεβόα του που είναι το κανάλι της Αλ Τζαζίρα.
Οι Αδελφοί μουσουλμάνοι δεν είναι ένα συγκεντρωμένο πολιτικά ρεύμα, αλλά κάθε τοπικό εθνοκρατικό ρεύμα της Αδελφότητας έχει τη δικιά του πολιτική γραμμή και εν μέρει ιδεολογική φυσιογνωμία. Θεωρούσαμε για πολλά χρόνια αυτό το κίνημα εντελώς αντιδραστικό καθώς είναι γεμάτο θρησκευτική καθυστέρηση, υποτίμηση του ρόλου και των ελευθεριών της γυναίκας, είναι σε μεγάλο βαθμό αντισημιτικό και αντιδυτικό από τη δημοκρατική πλευρά, ενώ ήταν πάντα αντικομμουνιστικό. Η αντιδραστική του αυτή πλευρά συμπυκνώνεται στην υποστήριξη που δίνει εδώ και πολλά χρόνια στους ισλαμοφασίστες γενοκτόνους της Χαμάς που επίσημα αποτελούν μέρος των κινημάτων της Αδελφότητας. Η Χαμάς αποτελεί την κανιβαλική άκρα δεξιά αυτού του κινήματος και όχι τυχαία είναι φιλική προς τη ρώσικη υπερδύναμη, τόσο πολύ ώστε να είναι από τις ελάχιστες κρατικές ή μισοκρατικές οντότητες στον κόσμο που έχει αναγνωρίσει την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Επίσης ένας από τους πιο εξέχοντες ιδεολόγους των Α.Μ που μιλάνε στην Αλ Τζαζίρα, ο σκοτεινός Καρανταβί, έχει υποστηρίξει την εξόντωση αμάχων από τους ισλαμοφασίστες της Χαμάς.
Αυτά τα χαρακτηριστικά της Μ. Αδελφότητας, μας έκαναν να δούμε σαν υπερ-αντιδραστικά τα βασικά κινήματα της όπως αυτό του ΑΚΠ -Ερντογάν στην Τουρκία, το κίνημα της Αδελφότητας στην αιγυπτιακή «Άνοιξη», καθώς και τα αντίστοιχα στην Τυνησία, στη Λιβύη και στη Συρία. Αποδείχτηκε όμως ότι δεν ήταν έτσι. Οι ΑΜ είναι ένα από τη φύση του ένα πολιτικά ενδιάμεσο και αντιφατικό κίνημα του Τρίτου κόσμου σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό. Ταξικά οι Αδελφοί μουσουλμάνοι είναι κίνημα της νέας μετα-αποικιακής μικρομεσαίας εμποροβιομηχανικής αστικής τάξης και των ανερχόμενων μορφωμένων στρωμάτων της μικροαστικής διανόησης, ιδιαίτερα των μηχανικών, γιατρών και δικηγόρων στις αραβικές χώρες. Η πολιτική διάθεση αυτών των νέων μεσοστρωμάτων προς τη Σαρία (τη διακυβέρνηση με τον ισλαμικό νόμο) έχει να κάνει με την καταγωγή τους κύρια από την ύπαιθρο από τη μια μεριά και από την άλλη με την αντίθεσή τους στην πιο παλιά κοσμική εθνική αστική τάξη, που αφού πήρε την εξουσία με τα αντιαποικιακά κινήματα, έγινε η ίδια μια κρατική μεγαλοαστική τάξη που συνεργάστηκε στενά με τον ιμπεριαλισμό δυτικό και ανατολικό* .
Αρχικά οι Α.Μ προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία αξιοποιώντας τις ήττες των κοσμικών εθνικιστών απέναντι στο Ισραήλ και συμμαχώντας με τη φτωχολογιά των αραβικών πόλεων η οποία άρχισε να επηρεάζεται από την πραξικοπηματική τζιχαντίστικη ιδεολογία που προώθησαν οι μεγάλοι διαφθορείς και διαλυτές της αριστεράς των αραβικών χωρών, οι αντισημίτες σοσιαλιμπεριαλιστές της σουσλωφικής ΕΣΣΔ. Αυτές οι συμμαχίες αντιδυτικού και φιλορώσικου χαρακτήρα οδήγησαν τελικά αυτά τα μέτωπα σε πολιτικοστρατιωτική ήττα εν μέρει εξαιτίας της απομόνωσης του τζιχαντισμού από τους πληθυσμούς των μουσουλμανικών χωρών και εν μέρει εξαιτίας της πολιτικής χρεωκοπίας του ιρανικού «επαναστατικού» ισλαμοφασιστικού καθεστώτος-αν και σιιτικού και όχι σουνιτικού όπως είναι οι Α.Μ - στο μουσουλμανικό κόσμο.
Γι αυτό το λόγο το κίνημα των Α.Μ μετά τα 1990 άρχισε σταδιακά να διαχωρίζεται παντού με τον τζιχαντισμό και με τη στενή προσήλωση στη Σαρία και να στρέφεται στο αστικοδημοκρατικό παιχνίδι, ακολουθώντας τον πετυχημένο δρόμο για την εξουσία που ακολούθησε η νέα «ευσεβής» αστική τάξη της Τουρκίας και ο ηγέτης της Ερντογάν.
Η Ρωσία πάτησε στο σε μεγάλο βαθμό αντιδυτικό, συντηρητικό και συχνά αντισημιτικό χαρακτήρα της Αδελφότητας και συνεργάστηκε μαζί της και με τους φιλελεύθερους για την ανατροπή των κοσμικών φιλοδυτικών τριτοκοσμικών καθεστώτων. Στη συνέχεια μαζί με τους φιλελεύθερους συνέτριψε τους Α.Μ και έφερε στην εξουσία τις πιο φασιστικές δυνάμεις. Έτσι έκανε στην Αίγυπτο, έτσι δείχνει να το πετυχαίνει στη Λιβύη, αλλά απέτυχε στη δεύτερη φάση στην Τουρκία, όταν δοκίμασε το ίδιο με τον φασίστα Γκιουλέν. Στη Συρία η Ρωσία συνέτριψε εξ αρχής τους εξεγερμένους Α.Μ με τη βοήθεια του Άσαντ και του Ιράν.
Έτσι όλες αυτές οι “Ανοίξεις”, εκτός από την Τυνησιακή, οδήγησαν τις χώρες αυτές στο φασισμό ή στον πιο καταστροφικό εμφύλιο και κυρίως αποδείχτηκε ότι παντού ωφέλησαν το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό, όπως σωστά είχαμε προβλέψει. Όμως αντίθετα από τις εκτιμήσεις μας η πολιτική αντίδραση που κυριάρχησε σε αυτές τις περιπτώσεις δεν οφειλόταν πουθενά στην κυριαρχία της Αδελφότητας, αλλά αντίθετα στην ήττα της από τις φιλορώσικες δυνάμεις και στον άθλιο δίχως δημοκρατικές αρχές και ισλαμοφοβικό χαρακτήρα των δυτικών φιλελεύθερων.
Αυτό ήταν ένα καίριο λάθος εκτίμησης στην περίπτωση της Συρίας, όπου καθυστερήσαμε να βγούμε από την αρχική μας λαθεμένη γραμμή «ούτε Άσαντ-ούτε μουσουλμανική αντιπολίτευση» και να υπoστηρίξουμε με σαφήνεια τη δεύτερη δηλαδή, το μέτωπο της Αδελφότητας και των κοσμικών δημοκρατικών δυνάμεων της Συρίας.
Η Σαουδική Αραβία σε μεγάλο πολιτικό κατήφορο χτυπάει τους Αδελφούς μουσουλμάνους και το Κατάρ από τα δεξιά παρόλη τη φιλία τους με τη μεταμφιεσμένη Νούσρα
Η ώρα να χτυπηθεί το Κατάρ ήρθε από την ώρα που οι Α. Μουσουλμάνοι δέχτηκαν το ένα μετά το άλλο τρία μεγάλα χτυπήματα, το πρώτο με την απώλεια της εξουσίας των Α.Μ στην Αίγυπτο, το δεύτερο με το αδυνάτισμα της εξουσίας Ερντογάν στην Τουρκία όταν αυτός απομονώθηκε από τους δυτικούς φιλελεύθερους της ΕΕ και των ΗΠΑ όταν τόλμησε να αντιπαρατεθεί στους ρώσικους τραμπουκισμούς στη Συρία, και το τρίτο και το μεγαλύτερο με την ήττα όλης της δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Συρίας. Λέμε αυτό το χτύπημα ότι είναι το μεγαλύτερο για την πολιτική του ποιότητα σε σχέση ειδικά με τους Α.Μ και όχι τόσο για τη στρατιωτική ήττα όλης της αντιπολίτευσης. Αναφερόμαστε στο γεγονός ότι οι Α.Μ της Συρίας αναγνώρισαν σαν κομμάτι τους την ισλαμοναζιστική Αλ Νούσρα μόλις αυτή άλλαξε το όνομά της το 2016 το έκανε Σαμπάτ Φατάχ Αλ Σαμ και διαχώρισε τη θέση της από την Αλ Κάιντα. Είχαμε τότε πει ότι αυτή η αλλαγή, που έγινε στον προθάλαμο της ήττας της δημοκρατικής αντίστασης, είχε σαν στόχο να χώσει την Αλ Νούσρα μέσα στην αντίσταση και έτσι να εκθέσει τη δεύτερη στα μάτια της Δύσης προς μεγάλη ανακούφιση του Κρεμλίνου. Αποδείχθηκε όμως ότι η αλλαγή του ονόματος είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα –πιθανά και σαν σημαντικότερο στόχο- να αναγνωρίσουν ειδικά οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι της Συρίας την Αλ Νούσρα σαν οργάνωση της αντίστασης αν και με κάποιους γενικόλογους δημοκρατικούς όρους ενσωμάτωσης της μέσα σε αυτήν (σημείο 3 της αναγνώρισης): (http://www.ikhwanweb.com/article.php?id=32609).
Αυτή η αναγνώριση μιας έκδηλα φασιστικής οργάνωσης, εχθρού κάθε δημοκρατικού δικαιώματος των μαζών που συμμετείχαν στη συριακή αντίσταση, εκθέτει βαριά τους Α.Μ σε όλο τον κόσμο και δίνει ειδικά στη Σαουδική Αραβία για την οποία οι Α.Μ ήταν το απόλυτο κόκκινο πανί, τη χρυσή ευκαιρία να κάνει σήμερα με τη βοήθεια των ΗΠΑ την αποφασιστική επίθεση της στους Α.Μ, στο Κατάρ και στην Αλ Τζαζίρα. Η αναγνώριση της Αλ Νούσρα από τους Α.Μ ασφαλώς δεν είναι ένα μικρό πράγμα, δεν είναι μια αβλεψία, ή ένα τακτικό στρίμωγμα. Είναι η απόδειξη μαζί με τη συνεχιζόμενη αναγνώριση της Χαμάς από τους Α.Μ ότι αυτό το αντιφατικό μεσαίο αστικό και μικροαστικό ρεύμα, είναι σε θέση να κινηθεί με άνεση προς το φασισμό και τη δικτατορία, όπως το έκανε παλιότερα και στην Αίγυπτο και στην Αλγερία και στην Τουρκία και ότι ο δημοκρατισμός του δεν είναι αρχειακός αλλά εύθραυστος και δίχως βαθιές ρίζες. Όμως κάθε πράγμα κρίνεται σε σχέση με το αντίθετό του και στη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε, περίοδο συνολικής επίθεσης του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, το αντίθετο των Α.Μ σε κάθε μουσουλμανική χώρα βρίσκεται πολύ πιο δεξιά από τους ίδιους. Πολύ πιο δεξιά από αυτούς βρίσκεται ο φασίστας Σίσι στην Αίγυπτο, πολύ πιο δεξιά βρίσκονται ο Γκιουλέν, ο Κιλιντζάρογλου και το ΡΚΚ στην Τουρκία, πολύ πιο δεξιά η κατοχική Ρωσία και ο Άσαντ στη Συρία, πολύ πιο δεξιά ο άνθρωπος της Ρωσίας Χαφτάρ στη Λιβύη. Με δυο λέξεις θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε όλη αυτήν την κατάσταση στο ότι οι Α.Μ αν και μια ταξικά ενδιάμεση και ασταθής δύναμη είναι σήμερα μια δύναμη αντίστασης και όχι συνεργασίας με το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης και κύριο εχθρό των λαών του κόσμου και βέβαια των λαών της Μέσης Ανατολής, που είναι η πουτινική νεοχιτλερική Ρωσία.
Μια διάσπαση των χωρών του Τρίτου κόσμου υπέρ του κύριου εχθρού τους
Αυτό το γεγονός κρίνει και το ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο στη σύγκρουση της Σ.Αραβίας, των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Αιγύπτου από τη μια μεριά και του Κατάρ, της Τουρκίας και του κινήματος των Α.Μ από την άλλη. Εδώ έχουμε στην ουσία μια διάσπαση των χωρών του Τρίτου κόσμου της οποίας την πρωτοβουλία και την ευθύνη έχει αυτή την περίοδο το μέτωπο Σ. Αραβίας, ΕΑΕ, Αιγύπτου, που δουλεύει αντικειμενικά για τα συμφέροντα του κύριου ιμπεριαλιστικού εχθρού. Αυτό παρόλο που για δεκαετίες η Σ. Αραβία και τα Εμιράτα αποτελούσαν, και στην κύρια πλευρά θα συνεχίσουν να αποτελούν, ένα ανάχωμα στη ρώσικη και την ιρανική επιθετικότητα στην περιοχή των πετρελαίων καθώς και έναν παράγοντα ζωτικής ασφάλειας στον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης. Όμως από το 2015 και πέρα με τη βασιλεία του Σαλμάν και την ισχυροποίηση του γιου του Μοχάμεντ έχει συντελεστεί μια μεγάλη αρνητική στροφή στην εξωτερική πολιτική της Σ. Αραβίας σε μια κατεύθυνση ωμών εξωτερικών επεμβάσεων στην περιοχή με πρώτη εκείνη των βομβαρδισμών στην Υεμένη, όταν ανέβηκαν στην εξουσία οι φιλικοί προς το Ιράν Χούδι. Ο σημερινός οικονομικός αποκλεισμός του Κατάρ, που έφτασε να γίνει και διατροφικός, διακόπτει για τα καλά την πολιτική της μη επεμβάσεως που για δεκαετίες ακολουθούσε η σαουδαραβική διπλωματία και ανοίγει πολύ βαθιές πληγές στην περιοχή του Κόλπου. Με λίγα λόγια για πρώτη φορά στις οπωσδήποτε πιο ωμές στρατιωτικές επεκτατικές επεμβάσεις του Ιράν στη Συρία, η Σ. Αραβία απαντάει με δικές της, που όμως στην πραγματικότητα δεν απαντάνε στο Ιράν, αλλά σε μια μικρή ενδιάμεση ως προς αυτό δύναμη, όπως είναι το Κατάρ. Πιστεύουμε ότι το Ιράν είναι στη δοσμένη στιγμή το πρόσχημα για τη Σ. Αραβία προκειμένου να χτυπήσει το Κατάρ και μάλιστα όχι για τις σχέσεις του με το Ιράν αλλά για τις σχέσεις του με τους Α. Μ. Γι αυτό άλλωστε ο πιο κεντρικός και πιο συγκεκριμένος από την αρχή όρος της Σ. Αραβίας για την άρση του αποκλεισμού του Κατάρ είναι το κλείσιμο της Αλ Τζαζίρα και μετά έρχεται το αίτημα της διακοπής των σχέσεων με το Ιράν, διακοπή που δεν την απαιτεί η Σ. Αραβία από κανένα άλλο κράτος στον κόσμο επί ποινή οικονομικού πολέμου. Επίσης μεγάλης σημασίας και πολύ χαρακτηριστικός είναι ο όρος της Σ. Αραβίας να κλείσει το Κατάρ την τουρκική βάση του. Αυτό σημαίνει ότι η Σ. Αραβία επιλέγει να συγκρουστεί και με τους δύο ντε φάκτο συμμάχους της στη Συρία, την Τουρκία και το Κατάρ, δηλαδή τα στηρίγματα των Α.Μ, και όχι με τη Ρωσία, η οποία Ρωσία έχει εκφράσει τις φιλικές διαμεσολαβητικές της διαθέσεις με το Κατάρ και με την οποία οι Σαλμάν της Σ. Αραβίας διατηρούν τις καλύτερες σχέσεις λόγω του κοινού τους μετώπου για τη διατήρηση των πετρελαϊκών τιμών. Το γιατί η ηγεσία της Σ. Αραβίας έχει ανακηρύξει σε κύριο εχθρό της τους Α. Μ έχει να κάνει στο βάθος με την ταξική της αδυναμία να δώσει πολιτικά τη μάχη με αυτούς όντας μια ραντιέρικη μεγαλοαστική τάξη με διεθνή κρατικομονοπωλιακά χαρακτηριστικά που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αξίωση τους για μοίρασμα της πετρελαϊκής γαιοπροσόδου. Εννοείται ότι για να πετύχουν αυτόν τους το στόχο οι Α.Μ δεν θα δίσταζαν κι αυτοί να συμμαχήσουν, και το έχουν δείξει στο παρελθόν, με το σοσιαλιμπεριαλισμό και με το Ιράν και με κάθε αντισημιτικό φασισμό. Όμως μόνο η πολιτική τύφλα των παρακμασμένων πετρελαιο-ραντιέρηδων θα τους οδηγούσε στο παιδιαριώδες λάθος να συμμαχήσουν αυτή τη στιγμή με τις δυο υπερδυνάμεις, ιδιαίτερα με τη Ρωσία του Πούτιν ενάντια στους διωκόμενους σε όλη τη Μέση Ανατολή Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Η Σαουδική Αραβία σκάβει το λάκκο της
Η Σαουδική Αραβία δεν προορίζεται από τον Τραμπ να είναι νικητής της αντιπαράθεσης με το Κατάρ, αλλά το τελικό θύμα της. Γιατί αυτό που κάνει ο προβοκάτορας Τραμπ, δεν είναι να δίνει το Κατάρ στη Σ. Αραβία και στα ΕΑΕ, αλλά μέσω αυτών να σπρώχνει το Κατάρ, την Τουρκία και τους Αδελφούς μουσουλμάνους στα νύχια της Ρωσίας, όχι μόνο χωρίς η Ρωσία να εκτίθεται, αλλά να μπορεί να παίζει τον αγαπημένο ρόλο της του μεσολαβητή και ειρηνοποιού φίλου των θυμάτων των ΗΠΑ. Μάλιστα, μπορεί να κάνει και τον καλύτερο φίλο όχι μόνο των ενδιάμεσων σήμερα γι αυτήν Κατάρ και Τουρκίας αλλά και του φιλικού, αλλά όχι υποτακτικού της Ιράν. Ειδικά σε ότι αφορά το τελευταίο αυτό θυμίζουμε ότι από την ώρα που οι μουλάδες διέσωσαν τη ρώσικη κυριαρχία στη Συρία ήρθε η ώρα για τη Ρωσία να υποτάξει τους ξεθαρρεμένους μουλάδες προωθώντας σε αυτό την πιο φιλική της φράξια με αρχηγό τον Ραισί –υποψήφιο διάδοχο του Καμενέι- ενάντια στον τριτοκοσμικό και εν μέρει φιλοδυτικό πρόεδρο Ρουχανί. Πρέπει να σημειώσουμε ότι την επίθεση της Σ. Αραβίας και των άλλων αραβικών χωρών στο Κατάρ την αισθάνθηκε πολύ έντονα το Ιράν όχι μόνο γιατί ο πιο εμφατικός όρος τους προς το Κατάρ ήταν το κόψιμο κάθε σχέσης του με το Ιράν, αλλά γιατί το Ιράν ανακηρύχτηκε ο κύριος εχθρός των ΗΠΑ στη διένεξη αυτή.
Στην πραγματικότητα αν η Σ. Αραβία (και τα ΕΑΕ) κάνουν καλά τη δουλειά τους στην παρούσα σύγκρουση αυτό που θα πετύχουν θα είναι λίγο αργότερα να απομονωθούν και μάλιστα πολύ περισσότερο από σήμερα. Γιατί θα έχουν χάσει όχι μόνο το Κατάρ, αλλά κυρίως την Τουρκία καθώς και τη συριακή και αιγυπτιακή αντιφασιστική αντιρώσικη αντίσταση, ενώ θα έχουν στείλει μαζί με τον Τραμπ μια ώρα αρχύτερα το Ιράν εντελώς στην τροχιά του Κρεμλίνου. Έτσι θα φτάνει μόνο μια απότομη στροφή του Τραμπ για να βρεθούν οι πετρομοναρχίες στον πιο επικίνδυνο κλοιό, πράγμα που θα σήμαινε μια εντελώς αμφίβολη για την Ευρώπη και για την Ιαπωνία τροφοδοσία σε υδρογονάνθρακες. Το ότι η πρόθεση του Τραμπ δεν είναι να παραδώσει το Κατάρ στη Σ. Αραβία αποδεικνύεται όχι τόσο από το ότι διατηρεί τις αμερικάνικες βάσεις σε αυτό και δεν απειλεί να τις πάρει αν το Κατάρ δεν συμμορφωθεί, αλλά ότι ο υπουργός εξωτερικών του ο επίσης ρωσόφιλος Τίλερσον κάνει το φίλο του Κατάρ και ζητά άρση των κυρώσεων της Σ. Αραβίας. Αυτήν τη διαφορά στη στάση των Τραμπ και Τίλερσον την ερμηνεύουν στις ΗΠΑ σαν δύο γραμμές στο Λευκό οίκο. Εμείς νομίζουμε ότι πρόκειται απλά για κατανομή ρόλων, ο Τίλερσον θα παίζει τη ρώσικη στρατηγική ειδοποιώντας τη Σ. Αραβία ότι το Κατάρ απλά θα εγχειριστεί κατάλληλα, αλλά ότι δεν είναι για τα δόντια της, ενώ ο Τραμπ θα δίνει την ψευδαίσθηση στη Σ.Αραβία ότι είναι το νέο αφεντικό στην περιοχή για να ασκεί όλη του τη βία στο Κατάρ και να τα βάζει ηλιθίως με την Τουρκία και με ότι θετικό έχει μέσα του το Ιράν. Πιστεύουμε μάλιστα ότι για να τονίσει αυτή την ψευδαίσθηση ισχύος στη Σαουδική Αραβία ο προβοκάτορας Τραμπ επιβεβαίωσε στα λόγια την πρακτικά παγωμένη από τον Ομπάμα παλιότερη συμφωνία πώλησης όπλων 110 δις. (https://www.brookings.edu/blog/markaz/2017/06/05/the-110-billion-arms-deal-to-saudi-arabia-is-fake-news/). Με αυτόν τον τρόπο βέβαια καθησύχασε και τους αμερικανούς φιλελεύθερους που ανησυχούν για τη φιλορώσικη πολιτική του και νομίζουν ότι όποτε κάνει κάτι που φαίνεται κόντρα στη Ρωσία και τους λίγο ή πολύ κοντινούς συμμάχους της είναι πραγματικά θετικό. Προφανώς δεν ξέρουν ακόμα τίποτα από τη ρώσικη τακτική του εισοδισμού και της προβοκάτσιας.
Γιατί η αντιΚαταριανή δεν είναι η μόνη προβοκάτσια του Τραμπ. Στην πραγματικότητα δεν κάνει τίποτα άλλο από προβοκάτσιες υπέρ του ρωσοκινεζικού άξονα. Όταν ο Τραμπ βγάζει απότομα, άνευ όρων και άνευ συζήτησης τις ΗΠΑ από τις συμφωνίες για το κλίμα το μόνο που κάνει είναι να δένει την ΕΕ με την ξαφνικά «πράσινη» Κίνα, τον μεγαλύτερο ρυπαντή της γης. Όταν ακυρώνει τη συμφωνία εμπορίου του Ειρηνικού, τάχα για να προστατέψει τις ΗΠΑ αφοπλίζει εμπορικά τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας απέναντι στην Κίνα. Όταν το Κογκρέσο με τη στήριξη του Τραμπ παίρνει απόφαση να σαμποτάρει τον αγωγό που μεταφέρει το ρώσικο φυσικό αέριο μέσω της Βόρειας Θάλασσας στη Γερμανία, τότε επειδή αυτό το κάνει χωρίς καμιά συνεννόηση με τη Γερμανία, διευκολύνει την Μέρκελ να διακηρύξει την ενεργειακή συμμαχία της ΕΕ με τη Ρωσία ενάντια στις ΗΠΑ. Τόσο πολύ έχει φροντίσει ο Τραμπ να κάνει μισητές τις ΗΠΑ στη Δύση με όλα αυτά ώστε στην επερχόμενη συνάντηση του G20 ο αντίπαλος της Δύσης με πρωτοβουλία της Μέρκελ θα είναι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι της η Ρωσία και η Κίνα. Αλλά ακόμα και όταν βομβαρδίζει τον Ασαντ ο Τραμπ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να θορυβεί τον προστάτη του το Ιράν και να το οδηγεί σε υποχώρηση στην Αστάνα (http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2017/05/iran-syria-deescalation-zones-russia-astana-may-4.html).
Θέλουν πραγματικά αρκετό χρόνο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές για να μάθουν ότι φίλος της νεοτσαρικής Ρωσίας δεν είναι τόσο αυτός που τη χειροκροτεί όσο αυτός που της προσφέρει επίτηδες νέους φίλους δημιουργώντας αχρείαστους εχθρούς για τη δικιά του χώρα.
* Τα περισσότερα για την ταξική φύση του κινήματος των Αδελφών μουσουλμάνων από το πολύ καλό βιβλίο αναφοράς του Ζιλ Κεπέλ «Τζιχάντ». Εκδόσεις Καστανιώτη.
Επίσης από το λήμμα ΜuslimBrotherhood στη Wikipedia.
-Δημοσιεύτηκε στο φ 525 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2017-