Οι δυτικοί φιλελεύθεροι ιμπεριαλιστές που θεωρούν τον Τραμπ έναν παρορμητικό νάρκισσο δεν θα αργήσουν να καταλάβουν μέσα από μεγάλες οδύνες για τους ίδιους και περισσότερο για τους λαούς που τους εμπιστεύονται ότι δεν υπάρχει καμιά κίνηση αυτού του υποκείμενου που να μην είναι καλά μελετημένη από τους επιδέξιους πάτρωνές του και που να μην έχει στόχο την περικύκλωση της Ευρώπης και της Ιαπωνίας από το ρωσοκινεζικό άξονα και τελικά την εξαπόλυση ενός παγκόσμιου πολέμου για την κατοχή τους.
Την ώρα που στο εσωτερικό των ΗΠΑ βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη η έρευνα σχετικά με την ανάμιξη της πουτινικής Ρωσίας στις εκεί προεδρικές εκλογές, στο εξωτερικό, ο νικητής αυτών των εκλογών Τραμπ δεν κάνει άλλο απ’ το να διεξάγει μια σειρά προβοκάτσιες που στόχο έχουν να ενισχύουν τις θέσεις του παγκόσμιου ρωσο-κινεζικού νεοναζιστικού άξονα, φέρνοντας έτσι πιο κοντά το νέο παγκόσμιο πόλεμο που ο τελευταίος με επικεφαλής το Κρεμλίνο βιάζεται να εξαπολύσει. Όλες οι κινήσεις του Τραμπ στο ισραηλο-παλαιστινιακό ζήτημα, στο ζήτημα των σχέσεων με το Ιράν, στις εμπορικές σχέσεις με την Ευρώπη και την Ιαπωνία, στο ζήτημα της Κορέας στοχεύουν προπάντων στη δημιουργία ρήγματος μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης και ΗΠΑ-Ιαπωνίας, στον πολιτικοστρατιωτικό αφοπλισμό των δεύτερων από τον Άξονα και στην υποταγή τους από αυτόν. Επίσης στοχεύουν στην υποκίνηση του αντισημιτισμού με αντισιωνιστικό μανδύα καθώς και στην ενδυνάμωση του αντίστοιχου, ρατσιστικού τύπου αντιδυτικισμού, σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Ακόμα στοχεύουν στην κατάληψη της εξουσίας σε μια σειρά επιθετικές τριτοκοσμικές χώρες, τύπου Ιράν, Β. Κορέας, Βιρμανίας, από εντελώς υποτελείς στον άξονα πολιτικές δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν τις ντόπιες εθνοσοβινιστικές δυνάμεις που σήμερα κυβερνάνε αυτές τις χώρες. Τέλος οι οικονομικοί αποκλεισμοί σε δύο μεγάλες πετρελαιοπαραγωγικές χώρες, το Ιράν και τη Συρία, έχουν ήδη σαν αποτέλεσμα την πελώρια αύξηση της τιμής του πετρελαίου, και την πελώρια ενίσχυση των κρατικών ταμείων της παραγωγικά παραπαίουσας πουτινικής Ρωσίας.
Η στρατηγική προβοκάτσια με την Ιερουσαλήμ
Κομβικοί σταθμοί στην πορεία υλοποίησης του πολιτικού προγράμματος Τραμπ ήταν η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του Ισραήλ στις 6/12/17, (που ισοδυναμεί με την κυριαρχία της ρωσόφιλης νεοναζιστικής Χαμάς στον παλαιστινιακό αγώνα) και η απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία του 2015 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν στις 8/5 του 2018, (που ισοδυναμεί με οικονομικό πόλεμο των ΗΠΑ ενάντια στην ηγεσία Καμενεΐ-Ροχανί και υποστήριξη της ρωσόδουλης τάσης Αχμαντινετζάντ).
Η πρώτη απόφαση αφορούσε ένα έδαφος του οποίου το νομικό στάτους δεν έχει ακόμα διεθνώς καθοριστεί και του οποίου ένα τμήμα (η ανατολική Ιερουσαλήμ) θεωρείται από τον παλαιστινιακό λαό η πρωτεύουσα του μελλοντικού ανεξάρτητου κράτους του. Η δεύτερη αφορούσε μια συμφωνία – τη λεγόμενη JointComprehensivePlanofAction (Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης) – υπογεγραμμένη από το Ιράν, τα 5 μόνιμα μέλη του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ και τη Γερμανία, υπό την αιγίδα της ΕΕ, η οποία βασικά προβλέπει επανασχεδιασμό, μετατροπή και περιορισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Τεχεράνης με αντάλλαγμα την άρση των οικονομικών κυρώσεων που σχετίζονται με το πυρηνικό της πρόγραμμα. Σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας το Ιράν δεν έχει ως τώρα παραβιάσει γενικά τις δεσμεύσεις του. Από μια άποψη και οι δύο αποφάσεις του Λευκού Οίκου είναι σύμφωνες με τις διαθέσεις και τα σχέδια των πιο επεμβατικών-επιθετικών κύκλων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού απέναντι στον Τρίτο κόσμο, και οι οποίοι τα τελευταία 15 χρόνια ενθαρρύνονται από τους επιθετικούς και προβοκατόρικους χειρισμούς του ρωσόφιλου ισραηλινού ντουέτου Νετανιάχου-Λίμπερμαν στη Μέση Ανατολή.
Όμως μόνες τους αυτές οι διαθέσεις και αυτοί οι χειρισμοί δεν μπορεί να εξηγήσουν την αυτοκτονική πολιτική μιας υπερδύναμης που η διεθνής διπλωματική της επιρροή είναι παντού εξασθενημένη ενώ έχει ανέβει επικίνδυνα η διπλωματική επιρροή του ανταγωνιστικού της ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού και η οικονομική επιρροή του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Δεν εξηγεί δηλ. γιατί η επιθετικότητα της προεδρίας Τραμπ απέναντι στην ΕΕ και στο μουσουλμανικό κόσμο δυναμώνει τη στιγμή που η ίδια παραδίνει τη Συρία στη ρώσο-ιρανική στρατιωτική κατοχή και έχει αυτό-εξοβελιστεί από το ειρηνευτικό τραπέζι· τη στιγμή που η πρώην δυτικόφιλη Αίγυπτος έχει μετατραπεί σε στενό σύμμαχο της Ρωσίας επιτρέποντας στα πολεμικά αεροσκάφη της να χρησιμοποιούν τις βάσεις και τον εναέριο χώρο της και υπογράφοντας τη δημιουργία ρωσικής οικονομικής ζώνης στο Σουέζ· τη στιγμή που οι σχέσεις της στρατηγικά πολύτιμης για την Ευρώπη Τουρκίας βρίσκονται στο ναδίρ και ο Ερντογάν παραγγέλνει ρωσικούς πυραύλους S-400 ενώ συναντά τον χίτλερ Πούτιν στη Μόσχα για να τιμήσει μαζί του και μαζί με τον ισραηλινό Νετανιάχου τη μέρα της αντιφασιστικής νίκης· τη στιγμή που ο βασιλιάς της ως χθες αποκλειστικά αμερικανόφιλης Σαουδικής Αραβίας επισκέπτεται τον Πούτιν για να υπογράψει μια σειρά στρατιωτικών και οικονομικών συμφωνιών. Εδώ ο δυναμισμός της αμερικανικής κυβέρνησης εξηγείται μόνο όταν στην εξίσωση συμπεριλάβουμε το ρόλο του ανερχόμενου παράγοντα που ακούει στο όνομα ρωσικός σοσιαλιμπεριαλισμός, μιας και οι αποφάσεις που παίρνονται από την προεδρία Τραμπ ευνοούν κύρια αυτό το συγκεκριμένο ιμπεριαλισμό.
Για παράδειγμα, η απόφασή του να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ καθόλου δε βοήθησε τις ΗΠΑ να παγιώσουν τη θέση τους στη Μ. Ανατολή. Ένας ασφαλής δείχτης της φθίνουσας επιρροής τους ήταν η συντριπτική καταδίκη της αναγνώρισης αυτής από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ (απόφαση ES-10/L.22 που πάρθηκε με 128 ψήφους υπέρ – 9 κατά (1) – 35 αποχές – 21 απουσίες) με τη θετική ψήφο των περισσότερων αντιπροσωπειών από Ασία, Αφρική και Ευρώπη, όπως και η σχεδόν ομόφωνη (14:1) σχετική πρόταση στο συμβούλιο ασφαλείας η οποία προσέκρουσε στο αμερικανικό βέτο. Αντίθετα, η αμερικανική πρωτοβουλία είχε σαν αποτέλεσμα να τονώσει αφάνταστα τη ρητορική μίσους του ισλαμοναζισμού, που θέλει να εμφανίσει το ισραηλοπαλαιστινιακό ζήτημα σαν μια σύγκρουση του παγκόσμιου εβραϊσμού και των τάχα καθοδηγούμενων από αυτόν ΗΠΑ με όλα τα άλλα έθνη και κράτη. Η αναγνώριση στέλνει με μιας στην αγκαλιά των αντισημιτών γενοκτόνων της Χαμάς και της Χεζμπολάχ τα παραπάνω από ενάμιση δις μουσουλμανικών μαζών του πλανήτη, στοιχίζοντάς τα πίσω από το ναζιστικό σύνθημα «θάνατος στο σιωνιστικό Ισραήλ» που οι ρώσο-κινέζοι ιμπεριαλιστές, εμπρηστές του νέου παγκόσμιου πολέμου ετοιμάζονται να χρησιμοποιήσουν, όπως οι χιτλερικοί πρόγονοί τους, σα γενικό ενοποιητικό σύνθημα της επίθεσης τους σε όλες τις δημοκρατικές χώρες και τους λαούς του πλανήτη. Γι’ αυτό στην πραγματικότητα η Μόσχα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, έχει τεράστιο συμφέρον να ενθαρρύνει τις πιο σοβινοφασιστικές αντι-παλαιστινιακές τάσεις της ισραηλινής άρχουσας τάξης που της προσφέρουν ένα πολύτιμο ιδεολογικό εργαλείο εξάπλωσης. Η συμμαχία του Πούτιν με το Ισραήλ των Νετανιάχου και Λίμπερμαν έχει σαν στόχο να ενθαρρύνει την αυτοκτονική πολιτική της αυτοαπομόνωσης του Ισραήλ. Δεν ξεχνάμε ότι πρώτη στον κόσμο η ρωσική κυβέρνηση, οχτώ μήνες πριν την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από την αμερικανική, είχε αναγνωρίσει το δυτικό τμήμα της πόλης σαν πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους (https://www.jpost.com/Israel-News/Politics-And-Diplomacy/Jpost-Exclusive-Moscow-surprisingly-says-west-Jerusalem-is-Israels-capital-486336). Παραπέρα βέβαια η άνοδος του ισλαμοφασισμού σημαίνει τη ντεφάκτο διπλωματική αποδυνάμωση, αλλά και εν δυνάμει εσωτερική αποσταθεροποίηση και απομόνωση στις αραβικές μάζες όλων των ως τώρα κύρια δυτικόφιλων κυβερνήσεων του αραβικού κόσμου (Εμιράτα, Ιορδανία, Κουβέιτ Σαουδική Αραβία).
Οι πολλαπλοί στόχοι πίσω από τον οικονομικό αποκλεισμό του Ιράν
Απ’ τα κράτη που στηρίζουν τον ισλαμοφασισμό στη Μ. Ανατολή ξεχωρίζει το Ιράν. Όμως το Ιράν δεν ευθυγραμμίζεται πάντα με τη Ρωσία στην εξωτερική του πολιτική. Και οι δυο χώρες, και η υπερδύναμη και ο τοπικός τραμπούκος, θέλουν – ο καθένας για τον εαυτό του – να ηγεμονεύσει στη Μ. Ανατολή, γι’ αυτό η σύγκρουσή τους είναι αναπόφευκτη και ήδη εκδηλώνεται στο συριακό, όπου η Μόσχα επιχειρεί να αποκλείσει την Τεχεράνη από την πορεία «ανασυγκρότησης»-οικονομικής διείσδυσης στην καταστραμμένη από τη ρώσο-ιρανική βαρβαρότητα Συρία (https://www.al-monitor.com/pulse/originals/2018/03/iran-syria-russia-sentiment-reconstruction-spoils-safavi.html). Ο κύριος όμως στόχος της πολιτικής Πούτιν-Τραμπ βρίσκεται στο εσωτερικό του Ιράν στο οποίο διεξάγεται μια οξύτατη μάχη επικράτησης ανάμεσα στη γραμμή του ιρανικού σοβινισμού και περιφερειακού ηγεμονισμού που εκφράζει κύρια ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης Καμενεΐ και τη ρωσική ιμπεριαλιστική γραμμή με εκπροσώπους τους ακροδεξιούς φασίστες Αχμαντινετζάντ-Ραϊσί. Αν και ενωμένος στο στρατηγικό αντιδυτικισμό με τους ρωσόφιλους ο Καμενεΐ στηρίζει ταυτόχρονα τις προσπάθειες των μετριοπαθών εθνικιστών, τους οποίους εκφράζει ο σχετικά πολιτικά και οικονομικά πιο φιλελεύθερος πρόεδρος Ρουχανί, για άνοιγμα στη Δύση και οικονομική ανασυγκρότηση της αποδυναμωμένης από τους πολέμους και τη διαφθορά χώρας. Είναι αυτή η τάση που περισσότερο διαμαρτύρεται για την εκβιαστική και υπεροπτική στάση των ρώσων χίτλερ απέναντι στους ιρανούς συμμάχους τους στη Συρία (στο ίδιο). Καρπός των προσπαθειών αυτής της τάσης για απεξάρτηση από τη Ρωσία υπήρξε η συμφωνία του ’15 για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα (JCPOA) που βοήθησε να αναπτυχθούν οι σχέσεις Δύσης-Ιράν, εκτίναξε τις πετρελαϊκές εξαγωγές κι έφερε χρήμα στην ιρανική οικονομία. Αυτό ενίσχυσε αναμφίβολα το κύρος του Ρουχανί μέσα στους εθνικιστές την ώρα που ο συριακός πόλεμος βρισκόταν σε κρίσιμη φάση. Το Κρεμλίνο χρειαζόταν επειγόντως ένα ρήγμα μέσα εκεί. Αυτό ανέλαβε να ανοίξει ο πιστός υπηρέτης της ρωσικής διπλωματίας Ντ. Τραμπ.
Στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου ’17 ο Ρουχανί συνέτριψε τον αντίπαλό του Ραϊσί (που για να δείξει τις διεθνείς του προτιμήσεις συναντήθηκε προεκλογικά με αντιπρόσωπο του Πούτιν εξοργίζοντας τους αντιπάλους του). Την επομένη κιόλας ο αμερικανός πρόεδρος προσγειωνόταν στη Σαουδική Αραβία, προαιώνιο εχθρό του ιρανικού εθνικισμού, σε μια συμβολική κίνηση αλλαγής ταχτικής. Μέσα σε λίγες βδομάδες η σύγκρουση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας είχε οξυνθεί δραματικά και η αντίθεση Καμενεΐ-Ρουχανί ως προς τη στάση που έπρεπε να τηρηθεί απέναντι στο Ριάντ είχε περάσει σε πρώτο πλάνο. Ο πρώτος επιδίωκε χτύπημα της Σαουδικής Αραβίας ενώ ο δεύτερος επιθυμούσε την προσέγγιση. Στο μεταξύ οι ρωσόδουλοι ακροδεξιοί του Ιράν σκηνοθέτησαν μια «λαϊκή» εξέγερση που δεν τους έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Με σταδιακή κλιμάκωση της έντασης (εκστρατεία Τραμπ στη Συρία κτλ.) φτάσαμε το Μάη στην αναγγελία αποχώρησης των ΗΠΑ από την JCPOA, κάτω από τα χειροκροτήματα του Τελ Αβίβ και του Ριάντ και με τη δικαιολογία ότι η Τεχεράνη χρησιμοποιεί τα έσοδα από την εφαρμογή της συμφωνίας για πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα ήταν η γραμμή του ανοίγματος στη Δύση που έκφραζε ο Ρουχανί και υποστήριζε ο Καμενεΐ να δεχτεί ένα σκληρό χτύπημα. Ήδη κατά τις παραμονές της διέρρευσε ότι οι συντηρητικοί κύκλοι που πρόσκειται στον Καμενεΐ έπαψαν να στηρίζουν την προτεινόμενη υποψηφιότητα για τις ερχόμενες προεδρικές εκλογές του υπουργού εξωτερικών και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στην JCPOA, Μοχαμάντ Τζαβάντ Ζαρίφ (ElPais, 5/5). Οι ντόπιοι ρωσόδουλοι ακροδεξιοί σίγουρα θα σπεύσουν να αξιοποιήσουν τον όποιο οικονομικό αντίχτυπο θα έχει για τις λαϊκές μάζες της χώρας η αμερικανική υπαναχώρηση.
Ο αποκλεισμός του Ιράν σαν εργαλείο παραπέρα όξυνσης των ευρωαμερικανικών σχέσεων
Θα ήμασταν μονομερείς εάν ερμηνεύαμε ωστόσο τις κινήσεις Τραμπ σε σχέση με την JCPOA μόνο σαν μια επιχείρηση εγχείρησης του Ιράν. Στην πραγματικότητα η στόχευση του προβοκάτορα είναι πολύ πιο φιλόδοξη και αφορά και το πλήγμα στις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ που πριν από τον Τραμπ θεωρούνταν και ήταν προνομιακές. Οι σχέσεις αυτές πλήττονται σοβαρά από την αμερικανική υπαναχώρηση. Έχοντας διεισδύσει βαθιά στην ιρανική οικονομία (ενέργεια, αυτοκινητοβιομηχανία, σιδηρόδρομοι, αεροναυπηγική κ.ά.) και μπροστά στον κίνδυνο να θιγούν οι ίδιοι από τις αμερικανικές αντί-Ιράν κυρώσεις, οι ευρωπαίοι μονοπωλιστές αναγκάζονται τώρα να απομακρυνθούν από το βορειοατλαντικό τους σύμμαχο και να πλησιάσουν τον Άξονα. Στην πρωτοπορία αυτής της τάσης στέκονται τα γαλλικά και γερμανικά μονοπώλια που είναι πιο γερά χωμένα μέσα στη χώρα και που εξαιτίας της ηθικής τους εξαχρείωσης και πολιτικής μυωπίας έχουν αναδείξει στη διακυβέρνηση των κρατών τους πρόσωπα ακραία υφεσιακά (Μακρόν) ή ακόμα και συνειδητά, αν και με εξαιρετικές προφυλάξεις, στην υπηρεσία του Κρεμλίνου (Μέρκελ). Έτσι, στη διάρκεια επίσκεψης Μακρόν στην Πετρούπολη στα πλαίσια του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ ο γάλλος πρόεδρος χαρακτήρισε τη Ρωσία του Πούτιν «αναπόσπαστο τμήμα της Ευρώπης» ενώ λίγο νωρίτερα ανακοινώθηκε ότι η πολυεθνική Total– που συμμετέχει λόγω της JCPOAσε πρότζεκτ 4,8 δις δολλάρια για την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου κοιτάσματος αερίου στον κόσμο σε συνεργασία με την κινεζική CNPC– πρόκειται να αγοράσει ένα μερίδιο 10% ενός ρωσικού πρότζεκτ παραγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Αρκτική (https://www.reuters.com/article/us-russia-economy-forum/frances-total-takes-stake-in-russias-arctic-gas-project-idUSKCN1IP3AF), δηλαδή να πάρει ένα μεγάλο δώρο από τον Πούτιν για τις υπηρεσίες του στη διάσπαση της Ευρώπης. Στο ίδιο μήκος κύματος το πρώην στέλεχος του ανατολικογερμανικού σοσιαλφασιστικού καθεστώτος Α. Μέρκελ σε ιδιαίτερη συνάντησή της με τον Πούτιν στο Σότσι έδειξε ενδιαφέρον για την κατασκευή του αγωγού NordStream-2 που φιλοδοξεί να προμηθεύει με ρωσικό αέριο τη Γερμανία παρακάμπτοντας την Ουκρανία (HuffingtonPost, 18/5). Έτσι την ίδια ώρα που ο νέος χίτλερ Πούτιν ετοιμάζεται για τη στρατιωτική κατάληψη της Ευρώπης, η προεδρία Τραμπ τον βοηθά να διεισδύσει περισσότερο σε αυτήν, να την εξαρτήσει ενεργειακά και να την περικυκλώσει από κάθε άποψη.
Η πιο μεγάλη προβοκάτσια Τραμπ είναι αυτή ενάντια στην Ευρώπη
Μαζί όμως με την πίεση που ασκεί στην Ευρώπη για την απομόνωση του Ιράν, ο Τραμπ φαίνεται να την πιέζει για πιο σκληρή στάση και απέναντι στη Ρωσία σε θέματα όπως είναι η ρωσική γκεμπελική επίθεση παραπληροφόρησης και οι κυβερνοεπιθέσεις κατά της Δύσης. Αυτό ίσως τον τοποθετεί στα μάτια πολλών μη κατατοπισμένων αλλά τίμιων ανθρώπων που θέλουν την ειρήνη σαν αντίπαλο στο νέο φασιστικό άξονα. Αλλά μια πιο προσεκτική ανάγνωση των μεθόδων πίεσης που χρησιμοποιεί θα αποκάλυπτε πόσο αντίθετη απ’ την αλήθεια είναι η πιο πάνω εντύπωση. Στην πράξη ο Τραμπ όχι μόνο υποβαθμίζει τη συζήτηση πάνω στις προαναφερόμενες απειλές (στέλνοντας π.χ. αντίστοιχες χαμηλόβαθμες αντιπροσωπείες σε Βρυξέλες-Λονδίνο, https://www.ft.com/content/0fc490f0-5eb7-11e8-9334-2218e7146b04) αλλά έχει καταφέρει να μετατοπίσει το βάρος της πίεσής του απ’ το πεδίο της κοινής άμυνας ΕΕ-ΗΠΑ απέναντι στη Ρωσία στο πεδίο του εμπορικού ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΕΕ. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται ακόμα και εκείνες οι πολιτικές του Τραμπ που φαίνονται να είναι κατά της Ρωσίας, όπως οι νέες αυστηρότερες κυρώσεις κατά ρώσικων μονοπωλίων που ο Τραμπ αναγκάστηκε να τις επιβάλει κάτω από την πίεση του Κογκρέσου· είναι έτσι σχεδιασμένες και τόσο μονομερείς χωρίς διαβούλευση με την ΕΕ ώστε να στέλνουν την τελευταία στην αγκαλιά της Ρωσίας. Αυτό φαίνεται στον τρόπο με τον οποίο ο Τραμπ επιχειρεί να ματαιώσει το νέο αγωγό NordStream 2, που σχεδιάζεται να φέρει αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία. Αυτός ο αγωγός θα εξαρτήσει ενεργειακά ακόμα βαθύτερα τη δεύτερη από την πρώτη. Αλλά ο Τραμπ αντί να βοηθήσει την υποτιθέμενη σύμμαχό του Γερμανία να αντικαταστήσει αυτό το αέριο με προμήθεια από άλλες πηγές, π.χ. με αμερικάνικο σχιστολιθικό αέριο που θα πουλιόταν πιο φτηνά ειδικά γι αυτό το σκοπό, ο Τραμπ απαιτεί από τη Γερμανία με την απειλή κυρώσεων, να ματαιώσει τον αγωγό και να αγοράσει από τη διεθνή αγορά το ακριβό αέριο που μεταφέρεται με πλοία. Αυτή ήταν μια θαυμάσια πάσα του πλανητικού προβοκάτορα στη Μέρκελ και στον Πούτιν να συσφίξουν τις σχέσεις τους και να ενθαρρυνθεί η απόφαση της Γερμανίας να φτιάξει τον αγωγό (https://www.huffingtonpost.gr/entry/yamos-poetin-merkel-sta-eneryeiaka-apenanti-ston-tramp_gr_5aff06d7e4b0a046186b475f?utm_hp_ref=gr-homepage). Το ίδιο γίνεται και με άλλα τέτοια μέτρα κατά της Ρωσίας που έχουν παρθεί με μονομερή τρόπο από τις ΗΠΑ, δηλαδή εκβιαστικό απέναντι στην ΕΕ, όπως π.χ. αυτά που χτυπάνε τη ρώσικες εξαγωγές αλουμινίου στην ΕΕ που είναι φτηνό και έτσι πλήττει πολλές ευρωπαϊκές βιομηχανίες χωρίς να υπάρχουν αντισταθμιστικές διευκολύνσεις από τις ΗΠΑ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το σημαντικό είναι ότι εδώ έρχεται η πολύ μεγάλη, η πιο στρατηγική προβοκάτσια του πράκτορα σε βάρος της ΕΕ αλλά και των ίδιων των ΗΠΑ: οι ξαφνικοί πελώριοι δασμοί στις εισαγωγές ατσαλιού και αλουμινίου (20% και 10% αντίστοιχα) στις ΗΠΑ από όλες τις χώρες της ΕΕ (και από το στενό σύμμαχο των ΗΠΑ Καναδά και από την Ιαπωνία) μάλιστα με το εχθρικό για τις ως χθες φιλικές αυτές χώρες σκεπτικό υπέρ της «εθνικής ασφάλειας» των ΗΠΑ.
Όλα αυτά τα μέτρα έχουν ένα και μοναδικό αποτέλεσμα: να προβοκάρουν την κοινή πάλη της πλειοψηφίας των κυβερνήσεων και κυρίως λαών του Δεύτερου Κόσμου (Ευρώπης, Ιαπωνίας, Καναδά) κατά του νεοναζιστικού Άξονα και μάλιστα δίνοντας επιχειρήματα στους υπερασπιστές του Άξονα για να τα ερμηνεύουν σαν πρόσχημα τάχα για την επιβολή της αμερικανικής οικονομικής ηγεμονίας πάνω σε όλους τους υπόλοιπους, ενώ ο όψιμος αμερικάνικος υπερπροστατευτισμός αποτελεί άσφαλτη μέθοδο για την υπονόμευση μιας οικονομίας τόσο τεχνολογικά ανεπτυγμένης και εξαγωγικής όσο είναι η αμερικάνικη. Ήδη οι ευρωπαίοι διπλωμάτες ομολογούν ανοιχτά ότι δεν μπορούν να συμβαδίσουν άλλο με τα εκβιαστικά μέτρα της Ουάσιγκτον και υποχωρούν στο μέτωπο Ελλάδας-Κύπρου-Ιταλίας που αντιδρά στη λήψη οποιουδήποτε μέτρου κατά της Ρωσίας (FinancialTimes, 24/5), ενώ στο εσωτερικό του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου σχηματίζεται ένα μέτωπο αντίθεσης στους δασμούς που συσπειρώνει Κίνα-Ρωσία-Ινδία και ΕΕ.
Η μείωση της προσφοράς πετρελαίου στην ανοιχτή αγορά ανεκτίμητο δώρο για τη ρώσικη πολεμική οικονομία
Την ίδια ώρα με το να επιτίθεται οικονομικά στο Ιράν ο Τραμπ βρίσκει ένα νέο τρόπο να βοηθά σε ανεκτίμητο βαθμό τους πραγματικούς φίλους του. Γιατί εξαιτίας των επερχόμενων αμερικάνικων κυρώσεων κατά οποιασδήποτε χώρας αγοράσει πετρέλαιο από το Ιράν οπότε θα μειωθεί η προσφορά πετρελαίου στον κόσμο, η τιμή του έχει αρχίσει να εξακοντίζεται στα ύψη με αποτέλεσμα τα ρώσικα κρατικά ταμεία να γεμίζουν χρήμα, δηλαδή ο Πούτιν να έχει στη διάθεσή του μεγαλύτερη οικονομική και διπλωματική ισχύ. Μάλιστα πολύ χαρακτηριστικά ταυτόχρονα με το Ιράν ο Τραμπ σχεδιάζει να πάρει μέτρα αποκλεισμού του τρίτου μεγάλου παραγωγού πετρελαιοπαραγωγού μετά τη Ρωσία και τη Σαουδική Αραβία που είναι η Βενεζουέλα. (https://www.nytimes.com/2018/05/17/business/energy-environment/venezuela-oil-sanctions-iran-china-russia.html). Μια τέτοια κίνηση θα έχει δύο ευεργετικά αποτελέσματα για τη Ρωσία. Το πρώτο είναι ότι θα στερήσει τη Βενεζουέλα από το τελευταίο κομμάτι ρευστού χρήματος που εισπράττει και έτσι θα την αναγκάσει να διαθέτει όλο το πετρέλαιο της σχεδόν τζάμπα στους δύο μεγάλους δανειστές της Ρωσία και Κίνα, και το δεύτερο ότι θα μειώσει παραπέρα την προσφορά πετρελαίου στη διεθνή αγορά αυξάνοντας κι άλλο την τιμή του αργού από την οποία επίσης επωφελείται η Ρωσία. Βεβαίως δεν θα είναι ο Τραμπ που σε αυτή την περίπτωση θα έχει δώσει το μεγαλύτερο χτύπημα στην παραγωγή υδρογονανθράκων της Βενεζουέλας, αλλά θα είναι το καθεστώς Τσάβες-Μαδούρο που έχει σαμποτάρει με μανία εδώ και μια εικοσαετία περίπου την κρατική εταιρία πετρελαίου της Βενεζουέλας (https://www.washingtonpost.com/world/the_americas/the-venezuelan-oil-industry-is-on-a-cliffs-edge-trump-could-tip-it-over/2018/02/24/1c8d6350-0b62-11e8-998c-96deb18cca19_story.html?noredirect=on&utm_term=.f459dc61e09c) προφανώς με την καθοδήγηση της νεοαποικιακής προστάτιδας Ρωσίας, που όπως και στη χώρα μας τόσα έχει να κερδίζει από την καταστροφή ενός ανταγωνιστή της.
Ίσως δεν υπάρχει πιο εξόφθαλμη απόδειξη της διπροσωπίας του λεγόμενου «πλανητάρχη» από την απόφασή του να στηρίξει τον κινεζικό τηλεπικοινωνιακό κολοσσό ΖΤΕ, στον οποίον η αμερικανική επιτροπή εμπορίου έχει απαγορεύσει απ’ τον Απρίλη να αγοράζει αμερικανικά εξαρτήματα και υπηρεσίες λόγω μη συμμόρφωσής του σε προηγούμενη τιμωρία για παράνομη εξαγωγή αμερικανικής τεχνολογίας σε Ιράν και Β. Κορέα. Ο ίδιος δήλωσε ένα μήνα μετά ότι, μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης της πολυεθνικής ΖΤΕ και απώλειας θέσεων για 72000 εργαζόμενους, βρισκόταν σε συνεννόηση με τον κινέζο ομόλογό του προκειμένου να αναιρέσει την απαγόρευση, συγκεντρώνοντας τα οργισμένα πυρά αρκετών δημοκρατικών και ρεπουμπλικάνων νομοθετών στο κογκρέσο (https://www.nytimes.com/2018/05/13/business/trump-vows-to-save-jobs-at-chinas-zte-lost-after-us-sanctions.html). Να σημειώσουμε μόνο ότι μια κινεζική κρατική εταιρία είναι ο κυριότερος μέτοχος στην ΖΤΕ που έχει συλληφθεί τουλάχιστον μία φορά για εγκατάσταση, από τη συνεργαζόμενη με αυτή ShanghaiAdupsTechnology, ενός λογισμικού στα κινητά της που είναι σε θέση να χρησιμοποιηθεί για την υποκλοπή ευαίσθητων πληροφοριών από αυτά (https://www.nytimes.com/2016/11/16/us/politics/china-phones-software-security.html?_r=0 και www.theregister.co.uk/2018/04/16/zte_gchq_warning/). Γι’ αυτό το λόγο οι αμερικανικές και βρετανικές αρχές έχουν προειδοποιήσει ενάντια στη χρήση υποδομών της ΖΤΕ από τις τηλεπικοινωνιακές τους επιχειρήσεις.
Η ξαφνική «ειρήνη» στο μέτωπο του Ειρηνικού σαν προβοκάτσια αλλά και σαν ξελάσπωμα του Τραμπ
Με παρόμοιο τρόπο φροντίζει ο προβοκάτορας να ισχυροποιείται ο ρωσοκινέζικος νεοναζιστικός άξονας στο άλλο μεγάλο μέτωπο του επικείμενου πολέμου, εκείνο του Ειρηνικού. Ο κεντρικός στόχος της συμμορίας εδώ είναι να αποκοπεί η Ιαπωνία από τους συμμάχους της (Ν. Κορέα, Φιλιππίνες) έτσι ώστε να γίνει εύκολη λεία των στρατοκρατών του Πεκίνου οι οποίοι συνεχίζουν την επέκτασή τους στη Νότια Σινική Θάλασσα και φτιάχνουν γρήγορα μια μεγάλη αρμάδα για τον Ειρηνικό. Ήδη η αποχώρηση των ΗΠΑ με απόφαση του Τραμπ το Γενάρη του ’17 από την εμπορική συμφωνία του Ειρηνικού μετατρέπει την Κίνα σε οικονομικό ηγεμόνα στην περιοχή. Στο πολιτικό επίπεδο ο ανερχόμενος άξονας έχει φροντίσει να εγκαταστήσει στις ηγεσίες των προς απορρόφηση χωρών φίλους του άξονα, όπως είναι π.χ. ο φασίστας και κατά συρροή δολοφόνος χωρίς δίκη δεκάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων ανθρώπων πρόεδρος των Φιλιππινών Ντουτέρτε ή ο αναρριχώμενος μέσω μιας φασιστικής αντί-διαφθοράς εκστρατείας σε βάρος της προκατόχου του νοτιοκορεάτης πρόεδρος Μουν Τζε-ιν. Ο πρώτος διατηρεί άριστες σχέσεις με τον Τραμπ· ο δεύτερος έχει λειτουργήσει σαν γέφυρα προσέγγισης του Τραμπ προς τον βορειοκορεάτη Κιμ Γιόνγκ Ουν με έναν τρόπο που στέλνει όχι μόνο τη Νότια Κορέα στην αγκαλιά των επιτηρητών του Κιμ, δηλαδή των Πούτιν και Σι, αλλά στέλνει και την Ιαπωνία η οποία μένει έκθετη στα πυρηνικά της Βόρειας Κορέας και γι αυτό δεν υποστηρίζει την προσέγγιση Τραμπ-Κιμ.
Ο δευτερεύων από στρατηγική, αλλά πολύ ζωτικός από τακτική άποψη στόχος του Τραμπ από την πλαστή ειρήνευση που ετοιμάζει στην κορεατική χερσόνησο, είναι το να εμφανιστεί σαν ειρηνοποιός μάγος στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ και να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά του συνεργάτη του Πούτιν και να σταματήσει έτσι το επικίνδυνο και φθοροποιό γι’ αυτόν κυνηγητό του από τον ειδικό ανακριτή Μίλερ. Λέμε πλαστή την ειρήνευση του Τραμπ γιατί είναι αδύνατο η προστατευόμενη και ταυτόχρονα αιχμάλωτη του ρωσοκινεζικού άξονα φασιστική Βόρεια Κορέα να κάνει ειρήνη με τη δημοκρατική, πλούσια και μισοάοπλη Νότια Κορέα.
Το βασικό σημείο που μπορεί να επιτρέψει σε κάποιον να αμφισβητήσει σοβαρά τις «ειρηνικές» προθέσεις της προεδρίας Τραμπ είναι το ότι από τη μια μεριά προχωράει σε ρήξη με το Ιράν για να μην συνεχίσει υποτίθεται το πυρηνικό του πρόγραμμα, ενώ από την άλλη κάνει ειρήνη με μια Β. Κορέα που διαθέτει ήδη πυρηνικό οπλοστάσιο (που μάλιστα μπορεί να πλήξει τις ΗΠΑ) και η οποία ως τώρα δεν έχει αναλάβει καμία απολύτως πρακτική υποχρέωση να το καταστρέψει αποδεχόμενη τους αμερικάνικους ελέγχους. Φυσικά κάθε άλλο παρά υποστηρίζουμε την αλαζονική και γεμάτη υποκρισία απαίτηση των ΗΠΑ και γενικότερα όλων των πυρηνικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να μην έχουν τα πιο αδύναμα κράτη δικαίωμα να αποκτήσουν και να διατηρήσουν πυρηνικά απαντώντας έτσι στις διαρκείς επιθέσεις και στρατιωτικές επεμβάσεις των τελευταίων. Όπως λέμε συχνά όλες οι μικρές χώρες έχουν δικαίωμα στα πυρηνικά όπλα όσο έχουν τέτοια οι μεγάλες και ότι η ανατροπή των εξοπλισμένων με πυρηνικά δικτατορικών κυβερνήσεων είναι δουλειά των λαών τους και όχι των υπερδυνάμεων.
Στην πραγματικότητα ο Τραμπ χρησιμοποίησε την πάγια αμερικάνικη απαίτηση για αποπυρηνικοποίηση της Β. Κορέας για να συνδράμει με τον τρόπο του την επιχείρηση απορρόφησης της Ν. Κορέας από το ρωσοκινεζικό πολεμικό άξονα. Αρχικά έκανε το νταή απέναντι στην Πιονγκγιάνγκ με δηλώσεις του στυλ «θα εξαπολύσω πυρ και οργή» κτλ. Οι αντιδράσεις του ήταν υπολογισμένες να εμφανίζουν τον κατοπινό εναγκαλισμό του με τον Κιμ σαν αποτέλεσμα της υποχώρησης του δεύτερου στη δήθεν ισχύ και την αποφασιστικότητα των κρωγμών αυτού του διπλωματικά επιδοτούμενου από τον Άξονα κόκορα. Στην πραγματικότητα η προσέγγιση Τραμπ-Κιμ είχε προετοιμαστεί, όπως κάθε τι που κάνει ο Τραμπ, από την καλυμμένα ρωσόφιλη προεδρία Ομπάμα, κυρίως με την υποστήριξή της στην άνοδο του κινεζόφιλου (και ρωσόφιλου) Μουν στην ηγεσία της Ν. Κορέας. Αυτή η άνοδος ήταν αναγκαία προϋπόθεση για τη μεγάλη σημερινή στροφή στις σχέσεις Βορρά-Νότου με τις ευλογίες της Μόσχας και του Πεκίνου. Στις αρχές του έτους οι σχέσεις Βορρά-Νότου είχαν ήδη αλλάξει σε μια νέα ποιότητα, κάτι που επισφραγίστηκε με τη συμμετοχή και των δύο κρατών στους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες της Πιονγκτσάνγκ υπό κοινή σημαία.
Στο μεταξύ ο Τραμπ αποφάσισε να επιβάλει δασμούς στα φωτοβολταϊκά και τα πλυντήρια, που είναι πολύ σημαντικά εξαγώγιμα προϊόντα της Κίνας και της Ν. Κορέας αντίστοιχα (οι νοτιοκορεατικές SamsungElectronicsκαι LGElectronics καταλαμβάνουν το 1/4 της αμερικανικής αγοράς). Όμως ενώ για τους δασμούς στα φωτοβολταϊκά ο Τραμπ ακολούθησε τις συστάσεις της αμερικανικής Διεθνούς επιτροπής εμπορίου (Vox, 23/1) για να επιβάλει μιας μέτριας έντασης φορολογία, στα πλυντήρια οι δασμοί ξεπέρασαν τις αυστηρότερες συστάσεις των μελών της επιτροπής (https://www.reuters.com/article/us-usa-trade-tariffs-southkorea/asia-protests-at-u-s-solar-washer-tariffs-fears-more-to-come-idUSKBN1FC04B?il=0). Αυτό δεν είχε κανένα άλλο νόημα απ’ το να σπρώξει την αμερικανόφιλη Ν. Κορέα πιο βαθιά στην τροχιά του Πεκίνου αλλά και της Μόσχας που είναι ο αρχηγός του Άξονα. Πρόκειται για την ίδια προβοκατόρικη τακτική που εφαρμόζει ο πρώτος ανοιχτά ρωσόφιλος πρόεδρος των ΗΠΑ σε μια σειρά συγκρούσεις: στη Βενεζουέλα απειλεί με επέμβαση το σοσιαλφασιστικό καθεστώς Μαδούρο για να αποδυναμώσει την όποια εσωτερική αντίσταση. Στη Μέση Ανατολή ενώ άφησε ανενόχλητη τη Ρωσία να καταματώνει και να υποδουλώνει τη Συρία εμποδίζοντας τον εξοπλισμό της μη ισλαμοφασιστικής αντίστασης, υποκίνησε τη σύγκρουση της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων με το Κατάρ για να στείλει το τελευταίο πιο βαθιά στην αγκαλιά του Ιράν και στο βάθος του Άξονα. Ταυτόχρονα συνεχίζει να στέλνει με ορμή την Τουρκία στη Μόσχα με το να στηρίζει το σοσιαλφασιστικό ΡΚΚ και να υποθάλπει τον πραξικοπηματία Γκιουλέν αυτή τη φορά βέβαια σε πλήρη ενότητα με τους ρωσόφιλους της Ευρώπης τύπου Μέρκελ, Κουρτς, Μογκερίνι, Γιουνκέρ κλπ.
Η προσέγγιση Βορρά-Νότου στην Κορέα συνεχίστηκε, και το Μάρτη ο βορειοκορεάτης δικτάτορας ζήτησε να συναντηθεί ο ίδιος με τον Τραμπ, πράγμα που ο τελευταίος πολύ ευχαρίστως αποδέχτηκε. Στις 27/4 οι δύο κορεάτες ηγέτες υπέγραψαν τη διακήρυξη του Πανμουνγιόμ που έβαζε επίσημα τέρμα στον κορεατικό πόλεμο ενώ ο Κιμ δεσμευόταν να καταστρέψει το βασικό πεδίο πυρηνικών δοκιμών της χώρας. Το κορεατικό ζήτημα που απασχολούσε τον πλανήτη εδώ και 70 χρόνια είχε φανεί πως λύνεται και ο Τραμπ είχε φανεί σαν ο δημιουργός αυτού του θαύματος! Στην πραγματικότητα ήταν η Ρωσία και η Κίνα που έδωσαν στον Κιμ όσες καλύψεις ζητούσε και πολλά κίνητρα για να προχωρήσει στην ακύρωση των πυρηνικών δοκιμών και έτσι να δώσει στο θεωρούμενο από πολλούς ως «τρελό και παρορμητικό» Τραμπ μια ανέλπιστη διπλωματική νίκη. Όταν θέλουν οι δύο ανερχόμενες δυνάμεις του Άξονα να μετατρέψουν κάποιον ασήμαντο σε μεγαλοφυΐα μπορούν να το κάνουν φέρνοντας σε δύσκολη θέση όλους αυτούς που δίκαια τον απεχθάνονται και τον περιφρονούν.
Η πορεία του πλανητάρχη- προβοκάτορα δεν θα είναι ανέφελη
Είναι αλήθεια ότι κάποια στιγμή οι δάφνες του «ειρηνοποιού» Τραμπ κινδύνεψαν παραλίγο να κυλιστούν στις λάσπες όταν η γενική αντιτριτοκοσμική του γραμμή, που επικεντρώνεται στον οικονομικό και διπλωματικό πόλεμο με το Ιράν, ήρθε σε χτυπητή σύγκρουση με την φιλο-βορειοκορεάτικη γραμμή του. Γιατί η ανάγκη του να χτυπήσει το Ιράν, που είναι και η πιο βασική του προτεραιότητα, έχει αναγκάσει τον Τραμπ να διορίσει στο επιτελείο του πρόσωπα που είχαν πάντα κύρια αντι-τριτοκοσμική στρατηγική, αλλά δεν ευθυγραμμίζονται με την πολιτική του Άξονα. Τέτοια πρόσωπα είναι ο αντιπρόεδρος Μάικ Πενς αλλά και ο Τζον Μπόλτον που διορίστηκε τον Απρίλη στη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας στη θέση του αντιπουτινικού Μακ Μάστερ. Όμως το βασικό είναι ότι ο Τραμπ τοποθέτησε υπουργό εξωτερικών τον έμπιστό του ρωσόφιλο Μάικ Πομπέο, πρώην διευθυντή της CIA, διώχνοντας τον φιλικό αλλά όχι ταυτισμένο με τη Ρωσία Τίλερσον. Εξαιτίας της αντίδρασης του Μπόλτον, αλλά και του αντιπροέδρου Πενς, οι οποίοι θέλουν δέσμευση για άμεση και δίχως όρους αποπυρηνικοποίηση της Πιονγκγιάνγκ πριν από οποιαδήποτε συνάντηση Κιμ-Τραμπ, αναγκάστηκε αρχικά ο Τραμπ να ακυρώσει τη συνάντησή του με το βορειοκορεάτη ηγέτη χωρίς όμως να εγκαταλείψει τις προσπάθειές του για αυτό. Τελικά ωστόσο ο Μπόλτον και ο Πενς υποχώρησαν μπροστά στο πλατύ μέτωπο μέσα στις γραμμές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που ήθελε τη συνάντηση, καθώς ενάντια στον κύριο εκφραστή της σκληρής αντιβορειοκορεάτικης γραμμής, τον Μπόλτον, κινήθηκε μαζί με τους φίλους του Τραμπ στο ρεπουμπλικάνικο στρατόπεδο και το δημοκρατικό κόμμα.
Είναι πάντως σίγουρο ότι στην προσπάθειά τους να ασκούν μια προβοκατόρικη και γι’ αυτό εντελώς αντιφατική πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών οι φίλοι και οι πράκτορες των νέων χίτλερ θα σκοντάφτουν διαρκώς πάνω σε νέες αντιθέσεις κι όσο θα προχωράνε τόσο πιο ύποπτοι και πιο αντιπαθείς θα γίνονται. Βέβαια μέχρι στιγμής τα εμπόδια έχουν προσωρινό χαρακτήρα γιατί απέναντι στους χίτλερ στέκονται αποκλειστικά αντίπαλα μονοπώλια είτε αστικές τάξεις τις οποίες ο άξονας ξέρει πώς να αντιμετωπίζει. Η αμερικανική αστική τάξη στέκει ακόμα αποσβολωμένη μπροστά στην ικανότητα του Άξονα να εγκαθιστά φιλορώσο πρόεδρο στο Λευκό Οίκο χρησιμοποιώντας και οξύνοντας τις εσωτερικές αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν την αμερικανική κοινωνία. Ακόμα και οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί εκπρόσωποι της μονοπωλιακής αστικής τάξης των ΗΠΑ δεν μπορούν ακόμα ούτε να αντιληφθούν τη στρατηγική Τραμπ σαν μέρος της ρώσικης στρατηγικής, ούτε ακόμα περισσότερο, να ακολουθήσουν με κάποια συνέπεια τη γραμμή του αντιφασιστικού μετώπου ενάντια στην επιθετικότητα του Άξονα γιατί κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τις θέσεις των αμερικάνων μονοπωλιστών απέναντι στους άλλους πιο υφεσιακούς απέναντι στη Ρωσία δυτικούς μονοπωλιστές.
Μόνο οι λαοί που αγωνίζονται με συνέπεια για την πολιτική δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία των χωρών τους, όταν καταπατιέται από τις φασιστικές δυνάμεις του Άξονα, μπορούν να αντισταθούν σε αυτές μαζικά αν και απελπισμένα σε αυτή τη φάση, όπως έχει δείξει η αντίσταση των λαών της μαρτυρικής Τσετσενίας, της ηρωικής Βοσνίας, της ακρωτηριασμένης Γεωργίας και της Ουκρανίας, και πιο τελευταία του λαού της καταπροδομένης από τα δυτικά ιμπεριαλιστικά παχύδερμα Συρίας. Μέχρι τότε ηγέτες των δυτικών μονοπωλιστών σαν τους Τραμπ, Μέρκελ, Σαλβίνι, Κουρτς και Σία θα μπορούν με σχετική ευκολία να επιταχύνουν για λογαριασμό των αφεντικών τους τον Τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Σε κάθε περίπτωση όπως λέει ο Μάο Τσε Τουνγκ είτε η επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο, είτε ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση. Με τον όρο επανάσταση εννοούμε σήμερα τα λαϊκά δημοκρατικά, εθνοανεξαρτησιακά, αντικατοχικά και αντιφασιστικά, κινήματα.
(1) Γουατεμάλα, ΗΠΑ, Ισραήλ, Μικρονησία, Ναούρου, Νησιά Μάρσαλ, Ονδούρα, Παλάου, Τόγκο.