Κάποτε οι κορυφαίοι κατασκευαστές αεροπλάνων του πλανήτη υπέγραφαν αποκλειστικά συμβόλαια μαζί της, σήμερα ο τελευταίος που απέμεινε-η Lockheed Martin -σιγά σιγά, αναθέτει φόρτο που αρχικά προοριζόντανε για την ΕΑΒ, σε τρίτες χώρες, προκειμένου να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία την γραμμής συναρμολόγησης των μαχητικών της αεροσκαφών, αντίθετα από τους αρχικούς της σχεδιασμούς που ήταν η αποκλειστική παραγωγή στην ΕΑΒ.
Ας δούμε πως ξετυλίχτηκε το κουβάρι τις απαξίωσης σιγά σιγά.
Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Δεν χωρά αμφιβολία ότι το πολυτιμότερο κεφάλαιο σε μια επιχείρηση είναι οι εργαζόμενοί της. Η ΕΑΒ είναι ένα εργοστάσιο έντασης εργασίας που ταυτόχρονα παράγει προϊόντα υπερυψηλής τεχνολογίας απαράμιλλης ποιότητας, που απαιτούν υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας κάτω από αυστηρές διαδικασίες ελέγχου της ποιότητας οι οποίες μάλιστα επιβλέπονται διαρκώς από τους κορυφαίους αεροναυπηγικούς οίκους. Στην ΕΑΒ αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και αυτή που μπορεί να φαίνεται μικρή ή απλή, χρειάζεται προσωπικό το οποίο όχι μόνο να την ξέρει, αλλά και να έχει την αντίστοιχη πιστοποίηση από τον αντίστοιχο φορέα. Για παράδειγμα για να βαφτεί ένα αεροπλάνο ή για να αδειάσουν τα καύσιμά του όταν πάει για επισκευή ή για να μεταφερθεί σε ένα υπόστεγο, όλα αυτά χρειάζονται τις σχετικές πιστοποιήσεις σε εργαζόμενους από τους αντίστοιχους κατασκευαστές για να μπορούν να πραγματοποιηθούν. Ένα μαχητικό αεροπλάνο κοστίζει δεκάδες εκατ. ευρώ για να αφήνεται σε μη πιστοποιημένο προσωπικό.
Το σαμποτάρισμα της ΕΑΒ φάνηκε με τον πιο δραματικό τρόπο στην αρχή της κρίσης το 2010 όταν ξεκίνησε η μεγάλη αιμορραγία των πιστοποιημένων, υψηλής εμπειρίας και ικανότητας στελεχών της χωρίς να αναπληρωθούν ποτέ. Ο λόγος που έφευγαν ήταν οικονομικός. Έφευγαν και έπαιρναν μια κάπως καλή σύνταξη με βάση τους σχετικά καλούς μέχρι τότε μισθούς τους και έφευγαν επίσης παίρνοντας και μπόνους. Ουσιαστικά δεν θέλανε να φύγουν, αλλά αναγκάστηκαν με τρόπο σε φυγή από τους σαμποταριστές που είτε σαν κυβερνήσεις, είτε σαν διοικήσεις διέγραφαν ένα ζοφερό μέλλον για την εταιρία και ουσιαστικά πρότειναν σε κάθε εργαζόμενο να δραπετεύσει πριν η κατάσταση χειροτερέψει προσφέροντας του κάποιους ευνοϊκούς όρους αποχώρησης αντί να του προσφέρουν ανάπτυξη της εταιρίας και ψηλότερες και πιο σταθερές αμοιβές. Αυτοί που κύρια έφυγαν ήταν πιστοποιημένο προσωπικό. Ουσιαστικά δηλαδή οι σαμποταριστές πριμοδοτούσαν την απαξίωση της ΕΑΒ στερώντας την από το έμπειρο προσωπικό της. Με την απώλεια αυτών των εργαζομένων , έκλεισαν ολόκληρα συνεργεία, τα οποία φυσικά δεν ξανάνοιξαν ποτέ.
Οι σαμποταριστές (οι σαμαροβενιζέλοι τότε) για να διώξουν τον κόσμο χρησιμοποίησαν τον όρο του μνημονίου για λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους (οι μόνιμοι εργαζόμενοι στην κρατική ΕΑΒ είναι δημόσιοι υπάλληλοι) παραβιάζοντας κατάφωρα και εξοργιστικά το πνεύμα αυτού του μνημονιακού όρου που ήταν να μειωθεί ο όγκος του πιο παρασιτικού τμήματος της κρατικής γραφειοκρατίας και όχι να μειωθεί ο όγκος των πιο απαραίτητων υπερειδικευμένων εργατών της ελάχιστης βαριάς βιομηχανίας ψηλής τεχνολογίας που είχε απομείνει στη χώρα!!! Δηλαδή αυτοί οι εγκληματίες απαξίωσαν την ΕΑΒ, αντί να ελαττώσουν με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, μετατάξεις και λιγότερες προσλήψεις τους υπαλλήλους σε άλλους αντιπαραγωγικούς τομείς του Δημοσίου και να κρατήσουν και μάλιστα να αυξήσουν το προσωπικό της ΕΑΒ με υψηλούς μισθούς που έτσι και αλλιώς τους δικαιούνταν, όπως θα δούμε πιο κάτω. Το ότι ήταν έτσι, δηλαδή συνειδητό σαμποτάζ της ΕΑΒ, φάνηκε και στη συνέχεια επί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που στην ΕΑΒ εφαρμόζονταν ο νόμος 5:1 (δηλαδή για 5 αποχωρήσεις, να γίνεται 1 πρόσληψη), ενώ τα στοιχεία δείχνουν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στη χώρα συνολικά εκείνη την περίοδο αυξήθηκαν! Οι σαμποταριστές εφάρμοζαν τους όρους των μνημονίων στην παραγωγική ΕΑΒ και τους καταπατούσαν στο αντιπαραγωγικό Δημόσιο! Βέβαια, είχαν την δυνατότητα να πείσουν τους δανειστές ότι οι προσλήψεις προσωπικού στην ΕΑΒ σημαίνει μεγάλωμα του κύκλου εργασιών της, πράγμα που τελικά θα έφερνε και έσοδα μερικών δις ευρώ και στο δημόσιο και στην εταιρία. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που οι δανειστές δεν δέχονταν μια τέτοια πρόταση, η οποία προφανώς τους συνέφερε οικονομικά, θα μπορούσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις να το απαιτήσουν και να το επιβάλουν στο καθαρά πολιτικό επίπεδο μιας και θα είχαν μαζί τους την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Με δεδομένη λοιπόν την χρεωκοπία, την βαθιά κρίση και κυρίως τα τερατώδη κρατικά μέτρα αποεπένδυσης σε προσωπικό, κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει τους εργαζόμενους που ήθελαν να φύγουν, από το να συνταξιοδοτηθούν.
Αλλά και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι επέβαλαν από τα έξω τις απολύσεις προσωπικού στην ΕΑΒ με δεδομένο το αντικείμενο και τη δυσκολία του και την υψηλή εξειδίκευσή που χρειάζεται, θα έπρεπε να καταρτιστεί ένα σχέδιο σταδιακής αποχώρησης, έτσι ώστε με νέες μόνιμες προσλήψεις οι υποψήφιοι προς αποχώρηση να μάθουν τη δουλειά και να μεταφέρουν την εμπειρία τους στους νεότερους προσλαμβανόμενους και να συνεχιστεί η εργασία στο εργοστάσιο χωρίς προβλήματα. Μάλιστα πάρα πολλοί από τους εργαζομένους που έφευγαν δήλωναν ότι θα μπορούσαν να μείνουν να δουλέψουν και τσάμπα σαν εκπαιδευτές ή και πιστοποιητές προκειμένου να μάθουν οι νέοι. Φυσικά οι κουίσλιγκς σαμποταριστές ούτε να ακούσουν ήθελαν αυτήν την συγκινητική, κοινωνική και πατριωτική προσφορά. Ακόμα οι πιστοποιήσεις επίσης χάθηκαν γιατί ένα μέρος από το υψηλά ειδικευμένο προσωπικό της-που δεν έφυγε με συνταξιοδοτήσεις- έφυγε για άλλες χώρες, που έχουν πολύ υψηλότερες αποδοχές.
Οι πιστοποιήσεις θέλουν σχεδιασμό, απαιτούν ταξίδια στο εξωτερικό για εκπαίδευση και χρήματα που θα επενδύονταν για όλα αυτά. Με λίγα λόγια θα πρέπει να επαναληφθεί μια διαδικασία παρόμοια με τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της επιχείρησης ώστε να τεθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της ΕΑΒ κάτω από την «ομπρέλα» διεθνών πιστοποιήσεων. Όμως με δεδομένη την υψηλή ποιότητα των εργασιών στην ΕΑΒ και τα χρήματα που θα εισέπραττε οι αποσβέσεις θα απαιτούσαν μόνο ένα μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό είναι το κλειδί για τη συνέχεια της λειτουργίας και της ανάπτυξης της ΕΑΒ από δω και μπρος. Αλλά αυτά τα κάνουν πατριωτικές κυβερνήσεις και τα ζητάνε πατριωτικά κόμματα που θέλουν να βγάλουν τη χώρα πραγματικά από την κρίση. Δυστυχώς, εκτός της προς το παρόν μικρής ΟΑΚΚΕ, τέτοια κόμματα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Έτσι η ΕΑΒ αντί να απασχολεί πολλές χιλιάδες εργαζόμενους και να αποδίδει μερικές ποσοστιαίες μονάδες στο ΑΕΠ της χώρας, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ανάπτυξή της, τώρα βαδίζει στο δρόμο της καταστροφής.
Για παράδειγμα τα πολιτικά αεροπλάνα θέλουν μόνο πιστοποιημένους εργαζόμενους για οποιαδήποτε δουλειά επισκευής πάνω σε αυτά. Μάλιστα η ΕΕ θέλει παντού και για οτιδήποτε πιστοποιήσεις, δηλαδή καμιά δουλειά να μη γίνεται χωρίς ο εργαζόμενος να είναι πιστοποιημένος ότι την κατέχει. Αντίστοιχες πιστοποιήσεις δρομολογούνται και στα στρατιωτικά αεροσκάφη προκειμένου να υπάρχει καλύτερη συνεργασία μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ κάτω από κοινούς κανόνες ποιότητας. Οι κνίτες στο εργοστάσιο έλεγαν αφού τα λέει αυτά η ΕΕ, που είναι ιμπεριαλιστές δεν χρειάζεται να τα κάνει η ΕΑΒ, ενώ προβάλλουν το μόνιμο επιχείρημα τους ότι χρειάζεται ένα πλαίσιο δήθεν εθνικής στρατηγικής, δηλαδή μια εγχωρία εταιρεία ή ένα στρατιωτικό εργοστάσιο υπό καθεστώς προστατευτισμού.
Υπεκφυγές και απάτες στο όνομα του μαρξισμού
Πρόκειται για ελεεινές υπεκφυγές και απάτες του ψευτοΚΚΕ για να κρύψει κάτω από μαρξιστική και αντιιμπεριαλιστική γλώσσα την ακροδεξιά φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή του της πρακτικής εναντίωσης σε κάθε ντόπια βιομηχανική ανάπτυξη ώστε η χώρα μας να γίνει αποικία του ρώσικου και του του κινέζικου ιμπεριαλισμού. Γιατί οι καθοδηγητές του ψευτοΚΚΕ ξέρουν πολύ καλά ότι τα ψηλά κατασκευαστικά στάνταρ που προωθεί για όλες τις χώρες της η ΕΕ, δηλαδή και για τις ιμπεριαλιστικές και για τις μη ιμπεριαλιστικές, δεν αποτελούν μια μορφή επιβολής της ιμπεριαλιστικής χώρας στην εξαρτημένη, αλλά τα στάνταρ που αντιστοιχούν στο ψηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή στο στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Ο λενινισμός τονίζει ρητά ότι το ιμπεριαλιστικό στάδιο είναι πιο προοδευτικό από το προηγούμενο προμονοπωλιακό γιατί από αυτό πάνε πιο γοργά στη σοσιαλιστική κοινωνία, ακριβώς επειδή αυτό σημαίνει τη μέγιστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και καταγγέλλει σαν αντιδραστική κάθε λογική επιστροφής στο προ-ιμπεριαλιστικό, προμονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού που σημαίνει το να πάει πίσω ο τροχός της ιστορίας, οπότε και οι συνθήκες ζωής των μαζών και οι υλικοί όροι της επανάστασής τους.
Μια ανάλογη βρώμικη σύγχυση προωθεί το ψευτοΚΚΕ σε ότι αφορά την ανεξάρτητη εθνική στρατηγική πολεμικής βιομηχανίας για να κλείσει την πιο βασική από τις ελάχιστες αμυντικές που υπάρχουν. Η συμμετοχή της χώρας μας στην παγκόσμια αγορά κατασκευής πολεμικών αεροσκαφών, αγορά τεχνολογικής αιχμής, δεν εμποδίζει την προσπάθεια που μπορεί και πρέπει να κάνει αυτή και κάθε άλλη της ΕΕ για μια ντόπια πολιτικά ανεξάρτητη πολεμική βιομηχανία. Αλλά πολιτικά ανεξάρτητη δεν σημαίνει και τεχνολογικά ανεξάρτητη εκτός αν θέλει να μείνει αμυντικά ακάλυπτη επί δεκαετίες και να κατασπαταλά στο μεταξύ πελώριους οικονομικούς πόρους για την επανανακάλυψη του τροχού. Γιαυτό άλλωστε κανένας απολύτως περιορισμός δεν υπάρχει από την ΕΕ να κατασκευάσει οποιαδήποτε χώρα μέλος της το δικό της στρατιωτικό υλικό, εφόσον αυτό προορίζεται για τη δική της αποκλειστική χρήση και δεν απευθύνεται στην ευρωπαϊκή αγορά με όρους κρατικής επιδότησης. Μια ανεξάρτητη πολιτικά Ελλάδα ακριβώς επειδή έχει αποβιομηχανοποιηθεί, ιδιαίτερα σε επίπεδο αιχμής, πρέπει να προμηθεύεται για πολλά χρόνια ακόμα τέτοια αμυντική τεχνολογία απ’ έξω και με όρους πολιτικών και στρατιωτικών φιλικών σχέσεων αξιοποιώντας τις ενδοϊμπεριλιστικές αντιθέσεις. Μάλιστα πρέπει γιαυτό το λόγο να αξιοποιήσει τη μέγιστη τεχνολογική και κατασκευαστική συνεργασία ειδικά με χώρες δημοκρατικές, όπως είναι αυτές της ΕΕ που έχουν ενωθεί εθελοντικά και γιαυτό δεν κάνουν μέσα της ότι θέλουν οι ιμπεριαλιστές της. Αντίθετα η ενότητα με όρους δημοκρατικής συμμετοχής και των μικρών μη ιμπεριαλιστικών χωρών στις αποφάσεις μειώνει τις ιμπεριαλιστικές δυνατότητες της κάθε μιας ξεχωριστά. Αυτός είναι και ο λόγος που οι κατεξοχήν ιμπεριαλιστές κάθε τέτοιας χώρας της ΕΕ, οι φασίστες της, είναι εναντίον αυτής της Ένωσης. Οσο για το ότι σήμερα η χώρα μας μπορεί να συμμετέχει με την ΕΑΒ έστω στη μερική κατασκευή ενός σύγχρονου αεροπλάνου, είναι δικό της πλεονέκτημα και όχι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ούτε ακόμα περισσότερο των ευρωπαίων. Αν η χώρα μας κάνει την σοσιαλιστική της επανάσταση δεν θα είμαστε εμείς που θα κόψουμε τα F-16 αλλά οι αμερικάνοι, και θα είναι γενικά οι εχθροί της που θα αποκόψουν την οποιαδήποτε ΕΑΒ από την παρουσία της στη διεθνή αγορά.
Αυτή η προπαγανδιστική δουλειά του ψευτοΚΚΕ στο εργοστάσιο δεν έχει βέβαια σα στόχο μια άλλη γραμμή ανάπτυξης του εργοστασίου, αλλά να απο-ηθικοποιήσει τη δουλειά των εργατών, να την βγάλει δηλαδή εχθρική στα συμφέροντα της χώρας και του λαού, ώστε να υπονομεύσει την υψηλή ποιότητα της δουλειάς στην οποία οι εργαζόμενοι βάζουν συνήθως όλο το μεράκι τους ακριβώς επειδή δεν είναι μια πληκτική μηχανική δουλειά. Οι κνίτες σαν σαμποταριστές θέλουν να επικρατήσει μια ατμόσφαιρα απάθειας ή και άρνησης που θα μειώσει τις πιστοποιήσεις και το επίπεδο τους. Αυτό γενικά δεν το καταφέρνουν οι κνίτες στην ΕΑΒ, γιατί οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τους έχουν για χρόνια κρατήσει σε μια πολύ μειοψηφική θέση. Ετσι κάνει στους αντιβιομηχανιστές αυτούς όλο το λίγο βιομηχανικό προλεταριάτο που απέμεινε στη χώρα. Όμως επιμένουμε στο χτύπημα της πολιτικής δουλειάς τους γιατί αυτή φτιάχνει μια ιδεολογική ατμόσφαιρα που βολεύει τους κρατικούς και κυβερνητικούς σαμποτέρ. Είναι δηλαδή γεγονός ότι την κύρια ευθύνη για τον αργό θάνατο του εργοστασίου την φέρουν οι εγκάθετες (από τις σαμποταριστικές κυβερνήσεις) διοικήσεις της ΕΑΒ που ουδέποτε ενδιαφέρονταν για τις πιστοποιήσεις. Έτσι λοιπόν η ΕΑΒ μέχρι σήμερα χάνει πιστοποιήσεις και δεν ανακτά καμιά νέα, οπότε χάνει συνέχεια δουλειές!
Άλλο παράδειγμα υπονόμευσης: αν τα πυροσβεστικά αεροσκάφη ή τα ελικόπτερα της Π.Α. και γενικά διαδεδομένοι τύποι αεροσκαφών για τα οποία η ΕΑΒ διαθέτει τεχνογνωσία και έχουν και πολιτική χρήση, συντηρούνταν κάτω από διαδικασίες πολιτικού νηολογίου, αυτό θα σήμαινε ότι θα μπορούσε η ΕΑΒ να συντηρεί όχι μόνο τα ελληνικά, αλλά και αεροσκάφη από την ΕΕ. Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες λειτουργείας της ΕΑΒ (αλλάζοντας τις διαδικασίες συντήρησης με βάση το στρατιωτικό νηολόγιο), περιορίζεται και η αξιοπιστία της εταιρείας αλλά και η δυνατότητα της να φέρνει νέους πελάτες.
Η ΕΑΒ διαθέτει αεροδιάδρομο, πύργο ελέγχου κυκλοφορίας, βαφείο και 5 εργοστάσια για αεροπλάνα, καθώς επίσης ένα από τα καλύτερα δοκιμαστήρια κινητήρων. Το γεγονός αυτό αποτελεί μοναδικό πλεονέκτημα στην καθετοποιημένη συντήρηση αεροσκαφών. Έτσι αυτή συντηρεί τα ελληνικά C-130 (για τα οποία υπάρχουν μόνο 5 (πέντε) πιστοποιημένα εργοστάσια στον κόσμο ολόκληρο). Αυτή τη στιγμή συντηρεί τα C130 της Π.Α. και υπάρχουν προτάσεις για επισκευή 100 τέτοιων από τις γύρω χώρες της Ελλάδας, αλλά φυσικά κανείς δεν ασχολείται. Γάλλοι πάνω στην κρίση ζήτησαν να πάρει η ΕΑΒ φασόν δουλειά για κινητήρες και ανταλλακτικά, αλλά κανενός διοικητή δεν ίδρωσε το αυτί!
Η ΕΑΒ έχει τη δυνατότητα να κατασκευάζει ραντάρ-συσκευές αντιμέτρων και άλλα υψηλής τεχνολογίας προϊόντα. Αλλά οι σαμποταριστές προτιμούν να τα δίνουν στον Κόκκαλη και τους ρωσόδουλους ή να μην τα φτιάχνουν καθόλου, οδηγώντας σταδιακά σε απαξίωση και ένα βήμα πριν το οριστικό κλείσιμο το πρώην καμάρι της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας, δηλαδή το εργοστάσιο των ηλεκτρονικών της ΕΑΒ ( για τις δυνατότητες της ΕΑΒ δες http://www.haicorp.com/el/products-el/service-el/aircrafts-maint-el#diaxeirisi-stolou-a-fon ).
Το μισθολόγιο στην ΕΑΒ
Όπως εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει, για την λειτουργεία μιας τέτοιας εταιρείας απαιτούνται εξειδικεύσεις, πιστοποιήσεις και τεχνογνωσία για τα οποία όμως δεν υπάρχει απολύτως καμία μέριμνα εντός του ενιαίου μισθολογίου του Δημοσίου Τομέα. Παραμένει λοιπόν το ερώτημα: γιατί να επενδύσει κάποιος εργαζόμενος χρόνο και χρήματα για να τις αποκτήσει, όταν ο νόμος εξομοιώνει προς τα κάτω υψηλά ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό;
Οι μισθοί στο εργοστάσιο άλλαξαν δραστικά με το ξέσπασμα της κρίσης. Έτσι το 2010 ξεκίνησαν και εκεί οι μειώσεις των μισθών, όπως και σε ολόκληρο το Δημόσιο σε εφαρμογή του πρώτου μνημονίου. Οι σαμποταριστές αφού δεν εφάρμοσαν ούτε μια διαρθρωτική αλλαγή για την αύξηση των επενδύσεων και κατά συνέπεια τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών που προέβλεπε το μνημόνιο, υπέγραψαν το δεύτερο μνημόνιο που όριζε νέες μειώσεις μισθών για να ελαττωθούνε τα ελλείμματα του Δημοσίου που για πολλά χρονιά οι μαχητικά αντιευρωπαιστές σαμποταριστές της παραγωγής προκαλούσαν και κατά συνέπεια η ανάγκη για δανεισμό της χώρας. Όμως ούτε το ύψος των μειώσεων καθόριζε, ούτε και σε ποιους θα γίνονταν οι μειώσεις.
Πριν το ξέσπασμα της κρίσης ο μισθός στην ΕΑΒ ορίζονταν με βάση τα χρόνια προϋπηρεσίας και λιγότερο με βάση τα προσόντα, δηλαδή υπήρχαν γενικά ικανοποιητικοί μισθοί κύρια για παλιούς εργαζόμενους, όμως ακόμη και στην εποχή της δημοσιονομικής κραιπάλης στις υπήρχαν εργαζόμενοι που αμείβονταν με 850 ευρώ παρά τα προσόντα του κάθε εργαζομένου. Στην ΕΑΒ υπήρχε ένα μισθοβαθμολόγιο μεταξύ Σωματείου και Εταιρείας όπου η διαφορά εισαγωγικού - τελικού μισθού έφτανε το 1 προς 3. Η εφαρμογή του Ενιαίου μισθολογίου αντί να διορθώσει τις παραπάνω αδικίες ισοπέδωσε προς τα κάτω όλους τους μισθούς καθώς δεν προβλέπει επιδόματα για εξειδικεύσεις. Συνέπεια της εφαρμογής του ενιαίου μισθολογίου είναι να μην υπάρχει κίνητρο για την απόκτηση των τόσο ζωτικών για τη λειτουργία της ΕΑΒ πιστοποιήσεων. Έτσι σιγά σιγά και με τις εξόδους πολλών υψηλά εξιδεικευμένων εργαζομένων, όπως είπαμε και πιο πάνω, οι πιστοποιήσεις χάνονται οπότε και το έργο που μπορεί να εκτελεί η ΕΑΒ μειώνεται. Το ύψος των μισθών καθορίζεται εντελώς γραφειοκρατικά από το τυπικό επίπεδο εκπαίδευσης (δηλαδή ΔΕ, ΤΕ, ΠΕ) ανεξαρτήτως συγκεκριμένων και αποδειγμένων στην πράξη προσόντων, πχ οι γνώστες των απαραίτητων για τη δουλειά αγγλικών δεν παίρνουν ούτε ευρώ παραπάνω. Αντίθετα οι κάτοχοι ενός οιοδήποτε πτυχίου πανεπιστημίου, ανεξάρτητα από το εάν το πτυχίο έχει σχέση με τη δουλειά που κάνει ο εργαζόμενος στην ΕΑΒ πληρώνονται πολύ περισσότερο από τους μη κατόχους πτυχίου ΑΕΙ. Έτσι κάποιος κάτοχος μεταπτυχιακού, πληρώνεται πολύ περισσότερο από τον μη κάτοχο πτυχίου, ο οποίος όμως με τις πιστοποιήσεις του μπορεί να επισκευάσει ένα κινητήρα μαχητικού F-16!
Ας δούμε τους μισθούς τώρα για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα για την κατάσταση.
Ένας παλιός εργαζόμενος στην ΕΑΒ αμείβεται με περίπου 60 ευρώ μεικτά την ημέρα (για πέντε μέρες δουλειά τη βδομάδα). Ένας αντίστοιχος εργαζόμενος της Lockheed Martin πληρώνεται με περίπου 420 ευρώ την ημέρα για την ίδια δουλειά που κάνει κι αυτός μεσα στην ΕΑΒ !! Η διαφορά είναι τεράστια, αν και πρέπει να πάρουμε εδώ υπόψη μας έναν παράγοντα που αμβλύνει λίγο αυτή τη διαφορά όταν ο έλληνας εργαζόμενος είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, ενώ η διαφορά είναι χαώδης όταν είναι συμβασιούχος. Οι εργαζόμενοι ορισμένου χρόνου που είναι στην πλειοψηφία τους ΤΕ (δηλαδή τεχνολογικής εκπαίδευσης-έχουν τελειώσει τα προηγούμενα ΤΕΙ και ξέρουν καλά αγγλικά) πληρώνονται με λιγότερα από 50 ευρώ την ημέρα μικτά. Το ίδιο χαμηλή είναι επίσης και η υπερωρία στο επίπεδο των 3 με 4,5 ευρώ την ώρα μεικτά.
Η Lockheed Martin απαιτεί μάλιστα οι εργαζόμενοι που εργάζονται σε δικά της προγράμματα να είναι ασφαλισμένοι για κάθε επαγγελματικό κίνδυνο έως ένα εκατομμύριο ευρώ. Αντί για αυτό είναι γνωστό σε εμάς ότι το Σωματείο καταφέρνει να διατηρεί τα ελάχιστα κεκτημένα της ιδιωτικής ασφάλισης που έχουν οι εργαζόμενοι και αποτελεί ένα ελάχιστο δείγμα προστασίας των εργαζομένων χάρη στην προσφυγή του στα δικαστήρια.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της περιφρόνησης των εργαζομένων ήταν όταν ο ψευτοαριστερός σαμποταριστής Τσακαλώτος σε μια πρωτοφανή κίνηση για δημοκρατική χώρα, ακύρωσε την ΣΣΕ μεταξύ Σωματείου και διοίκησης φτιάχνοντας μια νέα δικής του αρεσκείας και έκοψε!!! το σάντουιτς της Β’ βάρδιας από τους εργαζόμενους που κόστιζε ένα ευτελές για την ΕΑΒ ποσό, αλλά που είναι σημαντικό για τους χαμηλόμισθους εργαζομένους της, ειδικά τους συμβασιούχους.
Η κατάσταση αυτή γίνεται ακόμη πιο τραγική σε τμήματα του εργοστασίου που χρησιμοποιούν επικίνδυνα για την υγεία υλικά, είτε ραδιενεργά είτε χημικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα σημαντικό ποσοστό των εργαζομένων άνω των 60 ετών σε τέτοια τμήματα πεθαίνει από καρκίνο. Στην ΕΑΒ ουδέποτε εφαρμόστηκε ένα σοβαρός επιδημιολογικός έλεγχος ο οποίος να συνεχίζεται και κατά τα χρόνια της συνταξιοδότησης για την προστασία των εργαζομένων όπως συμβαίνει σε αντίστοιχες επιχειρήσεις σε άλλες χώρες. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο εργασιακός βίος των παραπάνω τεχνικών έχει αυξηθεί με το νέο ασφαλιστικό κατά επτά έως εννέα έτη περίπου, δημιουργούνται μεγαλύτερες ανησυχίες στους εργαζόμενους. Το μόνο που έκαναν όλες οι κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια είναι να αφήνουν σε εκκρεμότητα και τελικά να εντάσσουν την ΕΑΒ στον νέο νόμο για την ρύθμιση του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας στην λογική φυσικά των περικοπών.
Είναι σύμφωνα με τους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας εντελώς φυσικό σε ένα εργοστάσιο όπου η παραγωγικότητα της ειδικευμένης εργασίας είναι τεράστια, είτε αυτό ανήκει σε έναν ιδιώτη καπιταλιστή, είτε ανήκει στο συλλογικό καπιταλιστή που είναι το κράτος, οι εργαζόμενοί του να έχουν ψηλότερους μισθούς από το μέσο. Στην προκειμένη περίπτωση το εμπόρευμα F-16 πουλιέται πολύ ακριβά στη παγκόσμια αγορά γιατί ανάμεσα στα άλλα ενσωματώνει μέσα στην αξία του και το ακριβό εμπόρευμα που λέγεται ψηλά ειδικευμένη και μάλιστα πιστοποιημένη γιαυτό το σκοπό εργαζόμενου που το παράγει. Δηλαδή ο αμερικάνος εργάτης που παίρνει 420 ευρώ για ένα μεροκάματο στην ΕΑΒ δεν παίρνει μέρος από την υπεραξία που παράγει η δουλειά του, (αυτήν την τελευταία την παίρνει η LockheedMartin), αλλά ακριβώς την αξία της δουλειάς του στην αμερικάνικη αγορά εργασίας. O έλληνας συμβασιούχος συνάδελφος του δεν παίρνει ούτε καν την αξία της δουλειάς του, ούτε καν σύμφωνα με την ελληνική αγορά εργασίας. Ρίχνεται άγρια σε σχέση με τον αμερικάνο εργάτη και ένα μέρος της διαφοράς το καρπώνεται η LockheedMartin που γιαυτό το λόγο στέλνει την κατασκευή σε εργολάβους σε χώρες με φτηνότερο μεροκάματο. Όμως είναι σίγουρο ότι ένα άλλο μεγάλο μέρος του εργατικού μισθού (χώρια από την υπεραξία που εισπράττει από την LockheedMartinσύμφωνα με το συμβόλαιο η ΕΑΒ) το κατατρώει κι αυτό η ΕΑΒ και το μετατρέπει μαζί με το εργολαβικό κέρδος σε κρατική λεία για μοίρασμα μέσα στην ΕΑΒ ή στο κράτος γενικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι ψηλά ειδικευμένοι εργάτες της ΕΑΒ που δουλεύουν στα F-16, πληρώνονται πολύ κάτω από την αξία της εργατικής τους δύναμης, δηλαδή κλέβονται. Απλά θα κατακλέβονται ακόμα περισσότερο αν η ΕΑΒ φτάσει στο σημείο να έχει ζημιές οπότε η διοίκηση της θα περικόψει τους μισθούς και οι εργαζόμενοι θα το δεχτούν αυτό για να μην κλείσει και χάσουν εντελώς τη δουλειά τους. Στην πραγματικότητα αν η ΕΑΒ κλείσει – στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει ως τώρα είναι ότι κλείνει κατά τμήματα – δεν θα φταίνε οι ψηλοί μισθοί της, ακόμα και οι φουσκωμένοι πάνω από την αξία τους της περιόδου των πασοκικών ΔΕΚΟ, θα φταίει το σαμποτάζ με χίλιους τρόπους της λειτουργίας της με όρους είτε στοιχειωδώς εθνικής κρατικής οικονομίας, είτε παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς. Και στο σαμποτάζ αυτό το πιο μεγάλο έγκλημα είναι η σταδιακή, επιστημονικά οργανωμένη καταστροφή του πιο πολύτιμου κεφαλαίου της, που είναι η ψηλά ειδικευμένη εργατική της δύναμη η οποία φτιάχνεται πολύ πιο δύσκολα από όλα της μαζί τα πάγια.
Και αυτό συμβαίνει παντού. Όπως το να διεκδικούνται μεγάλες αυξήσεις μισθών είναι μια μέθοδος σαμποτάζ σε μια επιχείρηση που μπαίνει μέσα λόγω χαμηλής παραγωγικότητας της εργασίας επειδή το κράτος δεν την αφήνει να κάνει επενδύσεις εκσυγχρονισμού ή λόγω τρομακτικής αύξησης του κόστους ενέργειας, (με ένα τέτοιο σαμποτάζ έκλεινε ο Α. Παπανδρέου τη μια μετά την άλλη αρκετές ΔΕΚΟ), έτσι πρέπει και οι εργάτες στα κερδοφόρα εργοστάσια να διεκδικούν αυξήσεις.
Η ΕΑΒ εάν την διοικούσαν συνηθισμένοι δυτικοί καπιταλιστές και όχι ρωσόδουλοι σαμποταριστές θα μπορούσε να εξασφαλίζει για τους εργαζόμενους, ειδικά για τους ψηλά ειδικευμένους τεχνίτες της, όχι μόνο καλούς μισθούς, που συναντά ακόμα και σήμερα σε βιομηχανίες ψηλής παραγωγικότητας της εργασίας πχ Διυλιστήρια, αλλά και κέρδη δις ευρώ και όχι να εμφανίζεται παθητική (30 εκατ. ευρώ, newmoney.gr 18-6) . Γιαυτό είναι απαράδεκτες και εξοργιστικές οι περικοπές των μισθών και των αμοιβών εκεί, αφού όπως είδαμε οδηγούν σε ακόμη πιο μεγάλη απαξίωση την ΕΑΒ. Καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση δε φταίει για τους χαμηλούς σε σχέση με τα παγκόσμια επίπεδα μισθών στο εργοστάσιο. Αποκλειστικά υπεύθυνο είναι το διακομματικό καθεστώς των σαμποταριστών που την απαξιώνει και την αργοσκοτώνει συνειδητά.
Η διάλυση της εργασίας στο εργοστάσιο
Είναι αυτονόητο ότι για να λειτουργήσει αποδοτικά μια σύγχρονη βιομηχανία θα πρέπει να εκπληρώνεται ο βασικός όρος της ύπαρξης οργανογραμμάτων εργασίας και η τήρησή τους, ιδιαίτερα αν το προϊόν που παράγει είναι υψηλής τεχνολογίας στο οποίο δεν συγχωρούνται αστοχίες. Αυτός ο βασικός όρος δεν εκπληρώνεται στην ΕΑΒ σαν αποτέλεσμα του συνειδητού σαμποτάζ από τη μεριά της κυβέρνησης, το οποίο εκφράζεται από τη διοίκησή της. Στην ΕΑΒ είναι καθεστώς η μη ύπαρξη οργανογραμμάτων εργασίας και απασχόλησης του προσωπικού, τα οποία να εξυπηρετούν την ανάγκη για παραγωγή με σύγχρονους όρους και η ανυπαρξία ελέγχου στους χρόνους του παραγόμενου αποτελέσματος με συνέπεια τις καθυστερήσεις στις παραδόσεις. Αντί δηλαδή να υπάρχει ένα ευέλικτο και δυναμικό οργανόγραμμα ως αποτέλεσμα αξιοκρατικών διαδικασιών, υπεύθυνο για την παρακολούθηση των εργασιών, της αποτελεσματικότητας και της οικονομικότητας της εταιρείας, ισχύουν και στην ΕΑΒ, οι ίδιες καλοδιατηρημένες και καλοοργανωμένες από τους επιστήμονες πολιτικούς σαμποτέρ παθογένειες, κοινές σε όλες τις επιχειρήσεις του ευρύτερου Δημοσίου Τομέα. Δηλαδή θηριώδη σε μέγεθος οργανογράμματα «ημετέρων», που διογκώνονται διαρκώς με πρόσχημα αλλά και εργαλείο εξαγοράς συνειδήσεων την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία και την τοποθέτηση κάθε φορά των «δικών τους παιδιών», έλλειψη λογοδοσίας και εφαρμογή του νόμου μόνο σε ότι αφορά τις περικοπές μισθών των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, κατάφορη παραβίαση μιας σειράς νόμων (κυρίως στο πλαίσιο της εναρμόνισης της Χώρας με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία), που σχετίζονται με την χρηστή διοίκηση, και την αντιμετώπιση της διαφθοράς, εν γνώσει φυσικά του Μετόχου που είναι το κράτος, δηλαδή αυτού που θα έπρεπε να επιδιώκει τον έλεγχο της εταιρείας. Αυτός (μαζί φυσικά με το δούλεμα και την διαρκή αθέτηση των συμφωνηθέντων από την μεριά της Διοίκησης και του Μετόχου) είναι και ο βασικός λόγος που όπως είπαμε και πιο πάνω οι Αμερικάνοι της Lockheed Martin μεταφέρουν έργο, που θα έπρεπε να έκανε η ΕΑΒ, σε άλλες χώρες. Επειδή η ΕΑΒ αν και είναι βιομηχανία ψηλής παραγωγικότητας είναι ταυτόχρονα εντάσεως εργασίας, αλλά ψηλά ειδικευμένης, δηλαδή η ανθρώπινη χειρωνακτική εργασία είναι ο κύριος παράγοντας που προσθέτει αξία στο προϊόν που παράγει, η οργάνωση της είναι ζωτικής σημασίας για τη συνολική λειτουργία της. Αντίθετα δηλαδή από τις βιομηχανίες εντάσεως κεφαλαίου, όπου οι άνθρωποι ακολουθούν τις μηχανές στην παραγωγή, οπότε δεν είναι εύκολο να καθυστερεί η παραγωγή, στην ΕΑΒ η καθυστέρηση της παραγωγής ενός κομματιού του προϊόντος, μπορεί να καθυστερεί ολόκληρη την παραγωγή του.
Αυτή η συνειδητή αποδιοργάνωση της παραγωγής, καθώς και η παγίωση του αισθήματος της «ανίκανης διοίκησης» που δίνει ένα αίσθημα ματαιότητας στις προσπάθειες των εργαζομένων συν την διαβρωτική ιδεολογική δουλειά των σοσιαλφασιστών τους αποθαρρύνει μακροπρόθεσμα και διαλύει την πειθαρχία στην παραγωγή, απαραίτητο στοιχείο για τη λειτουργία μιας σύγχρονης μεγάλης βιομηχανίας.
Η σημερινή κατάσταση
Μέσα σε αυτό το κλίμα η Lockheed Martin αφαιρεί από την ΕΑΒ τη δυνατότητα να είναι αποκλειστικός παγκόσμιος προμηθευτής της, αφού δεν είδε έγκαιρα καμία ουσιαστική αντίδραση εξασφάλισης της δυνατότητας ανταπόκρισης της ΕΑΒ στις ιδιαίτερα νέες υψηλές απαιτήσεις παραγωγής, αν και έγκαιρα είχε ενημερώσει την κυβέρνηση, τους αρμόδιους Υπουργούς και την εταιρεία! (https://www.militaire.gr/29 Ιούνη ). Πρόκειται για ένα μεγάλο διεθνές πλήγμα, όχι μόνο οικονομικό αλλά κυρίως του κύρους και της εμπιστοσύνης για το προϊόν που παράγει η ΕΑΒ. Παρόλα αυτά αποφασίζεται η αναβάθμιση 80 Ελληνικών F-16 σε block 70 Viper να γίνει στην ΕΑΒ, μέσα από μια σύμβαση 9ετούς διάρκειας. Αυτή η απόφαση είναι στις σημερινές συνθήκες μια σανίδα σωτηρίας για τη λειτουργία της. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται προσωπικό και μάλιστα έμπειρο. Όμως το προσωπικό που έχει προσληφθεί στην ΕΑΒ έχει συμβάσεις 5ετούς διάρκειας. Αυτό σημαίνει ότι μόλις τελειώσει η σύμβαση ένα μέρος από το προσωπικό αυτό φεύγει και οι νέοι που θα προσληφθούν θα πρέπει πάλι να περάσουν εκπαίδευση, πιστοποιήσεις κλπ μέχρι να μπορούν να είναι παραγωγικά ικανοί για μια τόσο κρίσιμη και υψηλών προδιαγραφών δουλειά. Ή παρατηρείται πάλι το φαινόμενο ένας εργαζόμενος του οποίου τελείωσε η σύμβαση να προσλαμβάνεται πάλι στην ΕΑΒ σε διαφορετικό αντικείμενο με αποτέλεσμα όλη η τεχνογνωσία που απόκτησε να πάει χαμένη ή να υπάρχει μια διαρκής κίνηση εργαζομένων από την μια θέση στην άλλη, γεγονός που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη αποδιοργάνωση.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η Lockheed Martin απαίτησε να υπάρξει νομική ρύθμιση ώστε να μετατραπούν οι συμβάσεις από Συμβάσεις Ορισμένου Χρόνου σε Αορίστου Χρόνου ή τουλάχιστον σε Ορισμένου Χρόνου με ορίζοντα την λήξη του έργου, καθώς στις νέες προκηρύξεις θέσεων συμμετέχουν και οι υπάρχοντες εργαζόμενοι, οπότε οι ανάγκες της εταιρείας δεν καλύπτονται. Ετσι το πρόβλημα παραμένει και δεν πρόκειται να λυθεί αν δεν γίνουν προσλήψεις τακτικού προσωπικού με βάση τις υπάρχουσες ανάγκες αλλά και τις ανάγκες ανάπτυξης της ΕΑΒ, δηλαδή με βάση περισσότερες δουλειές που μπορεί να πάρει. Κάτω από αυτές τις απαιτήσεις πράγματι ο Σταϊκούρας πέρασε τροπολογία έτσι ώστε οι προσλαμβανόμενοι να παραμένουν και πέραν των πέντε χρόνων της σύμβασής τους και μέχρι του τέλους του έργου.
Αυτό το καλοκαίρι προέκυψαν πάλι ανάγκες για νέο προσωπικό αλλά όμως παρά τα πήγαινε-έλα των ανθρώπων της Lockheed Martin στα υπουργεία οι σαμποταριστές του Μητσοτάκη αρνιόντουσαν να κάνει προσλήψεις η εταιρία με μόνιμο προσωπικό. Τότε η Lockheed Martin για να μην φύγει από την Ελλάδα, πράγμα που κυρίως οι αμερικάνοι δεν το ήθελαν για πολιτικους λόγους, πρότεινε σα λύση να προσλάβει η ίδια μέσω ιδιωτικής εταιρείας, τους εργαζόμενους που χρειάζεται. Ετσι οι εργαζόμενοι της ΕΑΒ, και μιλαμε γι αυτούς που θέλουν να ζήσει το εργοστάσιο και πάντα πασχιζαν για νεες προσλήψεις και την εκπαίδευση τους από τους παλιούς, βρέθηκαν στο εξής δίλημμα: Να αφήσουν να μπουν εξωτερικά συνεργεία εργαζομένων μέσα στο εργοστάσιο και έτσι να δημιουργηθούν εργαζομενοι δυο διαφορετικών αφεντικών, διαφορετικών συνθηκών εργασίας και διαφορετικης μισθολογικής κατάστασης, η να επιμένουν όπως πριν να προσληφθούν οι νέοι εργαζόμενοι από την Εταιρία επισείοντας σε αυτην και στην κυβέρνηση την πρακτική απειλή μιας παρατεταμένης απεργίας; Επέλεξαν να ξεκινήσουν από το δεύτερο και εμπόδισαν την είσοδο των εξωτερικών συνεργείων στο εργοστασιο. Και δεν ήταν κυρίως οι σαμποταριστές του ψευτοΚΚΕ που ηγήθηκαν σε αυτό το κίνημα αλλά κυρίως αυτοί που ποναγαν το εργοστάσιο και δουλευαν με συνέπεια ως τώρα για να βγαίνουν σωστά οι παραγγελίες.
Η εταιρία εννοείται δεν αισθάνθηκε καμιά απολύτως πολιτική και ηθική πίεση από πουθενά για να προσλάβει εργαζόμενους η ίδια, ενώ η κυβέρνηση απηύθυνε σε αυτούς τους εργαζόμενους την κατηγορία ότι αν συνεχίσουν έτσι θα διωξουν τα F-16 και θα κλείσουν το εργοστάσιο. Επειδή από καμια πλευρά του κοινοβουλευτικου χώρου δεν βγήκε εκείνες τις μέρες μια διεξοδική και σαφής τοποθέτηση για το ποιος πραγματικά πάει να κλείσει την εταιρία. Τότε βγηκαν μόνο οι σαμποταριστές να ζητήσουν αγώνα μέχρι θανάτου εναντίον αυτών των προσλήψεων χωρίς να έχουν μια άλλη πρόταση. Στην ουσία προσπάθησαν να μετατρέψουν μια πρωτοβουλία που δεν είχε κατανόηση των πραγατικών ταξικών και πολιτικών συσχετισμών σε μια αυτοκτονική προβοκάτσια. Ετσι οι εργαζόμενοι μπήκαν σύντομα στις επόμενες μέρες μπροστά στο πρακτικό νέο σολομώντειο δίλημμα: Εργοστάσιο εργαζομένων δύο ταχυτήτων ή κλειστό εργοστάσιο; Και διάλεξαν και ωστά στις δοσμένες συνθηκες το πρώτο. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να κερδηθεί χρόνος και να οργανωθεί ένας αγώνας σε νεα μακροπρόθεσμη βάση για να επιβιώσει στ αλήθεια με τόσους εχθρούς και ψεύτικους φίλους η τόσο καίρια για την ανάπτυξη της χώρας βιομηχανική μονάδα.
Με όλο το σεβασμό που αξίζει στις ως τώρα κινητοποιήσεις των εργαζομένων σκέτος ένας αγώνας για την αποτροπή της εργολαβικής εταιρείας στην ΕΑΒ χωρίς μια στρατηγική πραγματικής διεξόδου και μια συνδικαλιστική οργανωτική ανασυγκρότηση θα είναι στην καλύτερη περίπτωση άνισος και στην χειρότερη περίπτωση προβοκαρισμένος, δηλαδή έντεχνα πουλημένος από τους εσωτερικούς ψευτικους φίλους του. Δεν πρέπει ένας νέος αγώνας μακράς πνοής να αφεθεί σε συνδικαλιστές που στήριζαν τόσα χρόνια και εξακολουθούν να στηρίζουν τα κόμματα εκείνα που με τις συνειδήτες τους επιλογές όπως εξηγήσαμε και πιο πάνω οδήγησαν την ΕΑΒ σε αυτήν την κατάσταση ενώ μέχρι και σήμερα δεν διαχωρίζουν την θέση τους από τις κυβερνητικές επιλογές. Επίσης δεν θα πρέπει ο αγώνας να είναι άνισος καθώς την ίδια στιγμή που τόσο μεγάλοι εχθροί πολεμούν την ΕΑΒ δρομολογώντας την διάλυση της με διάφορες μεθόδους και από πολλές πλευρές, το Σωματείο να είναι κατακερματισμένο και διασπασμένο, ενώ η αποφασιστικότητα του να δώσει μάχες και να ενώσει τους εργαζόμενους δεν είναι δεδομένη. Τέλος πάρα τις καλές προθέσεις και το δίκαιο θυμό των εργαζομένων για αυτό το έγκλημα σε βάρος της ζωής τους και της ζωής της χώρας γενικότερα, απαιτείται και ένα ανώτερο επίπεδο κατανόησης του προβλήματος όπως μας είπανε εργαζόμενοι που δουλεύουν χρόνια στην ΕΑΒ
Όπως μας επισημάνανε τα αεροπλάνα δεν μπορούν να πάνε στη δεξιά πλευρά του δρόμου, όπως τα αυτοκίνητα, και να περιμένουν το συνεργείο να έρθει και να τα μεταφέρει στην ΕΑΒ για επισκευή. Τα αεροπλάνα πέφτουν και οι χειριστές τους σκοτώνονται γι’ αυτό και παγκόσμια οι αντίστοιχες εταιρείες εξασφαλίζουν τους καλύτερους δυνατούς όρους παραγωγικής συνέπειας στην υψηλή ποιότητα. Η χώρα μας χρειάζεται την ΕΑΒ και αφού οι συμβάσεις της Lockheed Martin είναι οι μόνες που μπορούν να κρατήσουν στο εργοστάσιο τις δουλειές, πρέπει να γίνουν. Οι προσλήψεις αφού δεν μπορεί, όπως λέει, να τις κάνει το ελληνικό κράτος, θα τις κάνει η Locκheed Martin.
Τελευταία εμφανίστηκαν διάφορες προτάσεις και μεγαλεπήβολα σχέδια για την κατασκευή drones για την ελληνική αεροπορία μέσα στον νέο ορυμαγδο όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είμαστε της άποψης, όπως μπορεί να κανείς να δει σε άλλα κείμενα αυτου του φύλλου της Νέας Ανατολής ότι πάλι δεν θα αλλάξει πάλι πραγματικά στην ΕΑΒ γιατί η πηγη του βιομηχανικού σαμποτάζ βρίσκεται στα ίδια πολιτικα επιτελεία στα οποία που βρίσκεται η πηγή της όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Οι σαμποταριστές διαλύουν την ανθρώπινη γνώση και διαλύουν τους σύγχρονους όρους της εργασίας, προκειμένου να απαξιώσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται την ΕΑΒ είτε για να την κλείσουν, είτε για να την παραδώσουν στο ρωσοκινέζικο άξονα.
Η ΕΑΒ πεθαίνει. Πλήθος υπόστεγων και χώρων δουλειάς είναι άδεια από υλικά και εργαζόμενους.
Πρέπει οι εργαζόμενοί της και οι δημοκράτες και πατριώτες στη χώρα να αντισταθούν!