Η επίθεση της 7 του Μάη ήταν μια πρώτη μικρή δόση νύχτας των κρυστάλλων σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η είδηση αυτή που είναι τόσο σημαντική έχει ως τώρα θαφτεί με αξιοσημείωτο και μοναδικό τρόπο στην ίδια τη χώρα μας για να μην αναγκαστεί το βάρβαρο καθεστώς που την εξέθρεψε, δηλαδή η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα να πάρουν θέση και να καταδικάσουν την επίθεση. Αλλά η είδηση έχει αρχίσει να κυκλοφορεί στο εξωτερικό τόσο στην Ευρώπη όσο και στο Ισραήλ. Έτσι το πολιτικό καθεστώς δεν θα κρύψει εύκολα το αίσχος του που το εκθέτει στη Δύση στην οποία καμώνεται πως ανήκει, ενώ ταυτόχρονα και ίσως αυτό είναι το σημαντικότερο, καλύπτει την αντισημιτική γραμμή στην ηγεσία του παγκόσμιου κινήματος για τη δήθεν συμπαράσταση στη Γάζα, που έχει σαν κέντρο του τα αμερικάνικα Πανεπιστήμια αλλά διεξάγεται κάτω από την ενθουσιώδη διεθνή υποστήριξη των νεοναζί του Κρεμλίνου, του Πεκίνου, της Τεχεράνης και των φίλων τους σοσιαλφασιστών και ισλαμοφασιστών σε όλο τον κόσμο (δες σημείωση στο τέλος).
Βέβαια η αληθινή υπεραντιδραστική φύση αυτού του κινήματος κρύβεται πίσω από τις γνήσια φιλικές προς τον παλαιστινιακό λαό προθέσεις αρκετών ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτό. Γι αυτό το λόγο η γραμμή των απαγορεύσεων στο δικαίωμα του λόγου -και όχι στους τραμπουκισμούς- που προωθεί η κλίκα Τραμπ του ρεπουμπλικανικού κόμματος μόνο να ενισχύσουν μπορούν πολιτικά ένα κίνημα που παριστάνει ότι είναι συνέχεια εκείνου του 1968 ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο του. Για μια ολόκληρη περίοδο η πάλη των δημοκρατών πρέπει να είναι ιδεολογική και να αποκαλύπτει τη φιλοΧαμάς αντισημιτική πλατφόρμα των ηγετικών του δυνάμεων που έχει έναν στόχο: να προετοιμάσει ιδεολογικά και πολιτικά τις μάζες σε όλο τον κόσμο για να υποστηρίξουν τον παγκόσμιο πόλεμο που ο Αξονας ήδη έχει εξαπολύσει επιτιθέμενος στην Ουκρανία για να υποδουλώσει πρώτα τις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης και μετά όλο τον κόσμο. Η κεντρική ιδεολογική σημαία αυτού του παγκόσμιου υποδουλωτικού πολέμου είναι η διάπραξη του πιο υποδειγματικού μαζικού εγκλήματος που μπορεί να αποκτηνώνει τις μάζες: η κανιβαλική εξόντωση των Εβραίων. Αυτή η εξόντωση στον πρώτο παγκόσμιο χιτλερικό πόλεμο αφορούσε όλους ανεξαιρέτως τους Εβραίους που συλλάμβαναν οι κανίβαλοι. Στο νέο παγκόσμιο χιτλερικό πόλεμο οι κανίβαλοι για να φαίνονται πιο πολιτισμένοι επιβάλουν ένα επιπλέον μαρτύριο στους Εβραίους. Τους υπόσχονται ότι μπορούν να σώσουν τη ζωή τους αλλά και το κοινωνικό τους κύρος αν αποδείξουν ότι μπορούν να γίνουν κι αυτοί κανίβαλοι, δηλαδή να γίνουν αντισιονιστές με την έννοια ότι θα συμμετάσχουν στην εκστρατεία να καταστρέψουν το κράτος που ο νικηφόρος αντιφασιστικός β΄ παγκόσμιος πόλεμος με επικεφαλής την ΕΣΣΔ εξασφάλισε για τους Εβραίους σαν ένα καταφύγιο απέναντι σε ένα νέο Ολοκαύτωμα.
Για να στείλουν τους λαούς στην αγκαλιά των αντισημιτών σε μια κλίμακα μοναδική ως τώρα στην ιστορία οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου και οι χαμασίτες υποτακτικοί τους πατάνε στον αντιδραστικό αντιπαλαιστινιακό τρόπο με τον οποίο διεξάγει τον πόλεμο της Γάζας ενάντια στους γενοκτόνους αντισημίτες της Χαμάς η σημερινή πολιτική ηγεσία του Ισραήλ. Αυτός ο τρόπος αντιστοιχεί πολιτικά στο ότι τα 15 τελευταία χρόνια κυριαρχούν στη χώρα οι επεκτατικές, πιο δεξιές ακόμα και ακροδεξιές πολιτικές τάσεις της ισραηλινής αστικής τάξης. Βέβαια εκείνο που κάνουν οι αντισημίτες είναι να χρεώνουν αυτές τις τάσεις στις δυτικές αστικές δημοκρατίες ενώ είναι ακριβώς πάλι οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου εκείνοι που τις στηρίζουν και τις βοήθησαν να έρθουν στην εξουσία είτε άμεσα είτε έμμεσα με τους εξής δύο αλληλοσυμπληρούμενους τρόπους:
1. Από τη μια την αντιπαλαιστινιακή επεκτατική γραμμή στο Ισραήλ την έχει υποθάλψει μεθοδικά και την έχει κάνει κυρίαρχη στην ηγεσία του κυρίως η ρωσική διπλωματία από την εποχή του Γιέλτσιν στα 1990, αλλά ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της προεδρίας Πούτιν και ειδικά στην περίοδο της φιλικής του προεδρίας Τραμπ. Ο στόχος των Ρώσων αντισημιτών ήταν να φτιάξουν ένα μισητό Ισραήλ όπως αυτό ταιριάζει στην προπαγάνδα τους. Έτσι το ενθάρρυναν και το βοήθησαν για χρόνια ώστε να γίνει καταπιεστής της Δυτικής Όχθης. Με το πογκρόμ της Χαμάς της 7 του Οκτώβρη μπόρεσαν στη συνέχεια να προβοκάρουν το Ισραήλ, να το εκθέσουν πολιτικά και να το κατηγορήσουν σαν μαζικό δολοφόνο γυναικόπαιδων. Αντίθετα από ότι ισχυρίζονται οι αντισημίτες η Ισραηλινή κυβέρνηση, δεν δολοφόνησε επίτηδες και στοχευμένα αμάχους, ούτε βίασε αμάχους, όπως έκανε ο νεοχιτλερικός Άξονας στους δικούς του πολέμους στην Τσετσενία, στη Βοσνία, στη Συρία, ή στο Νταρφούρ του Σουδάν, ενάντια στους οποίους όχι τυχαία ποτέ δεν εξεγέρθηκαν παγκόσμια και με ιερή οργή οι αντισημίτες. Εκείνο που έκανε το Ισραήλ είναι ότι φέρθηκε με τον τρόπο που αντιστοιχεί στην αντιδραστικότητα ενός τοπικού επεκτατιστή που βλέπει γενικά στον παλαιστινιακό λαό ένα ντεφάκτο εχθρό. Δηλαδή για να εξουδετερώσει τους δολοφόνους της Χαμάς δεν δίστασε να βομβαρδίσει τις ανθρώπινες ασπίδες από αμάχους παλαιστίνιους τις οποίες η Χαμάς υπολογισμένα είχε στείλει σε σφαγή μετά το δικό της πογκρόμ των ισραηλινών αμάχων στις 7 του Οκτώβρη. Άλλωστε στόχος του πογκρόμ ήταν ακριβώς να προσφέρει στη Χαμάς και κυρίως στην παγκόσμια νεοχιτλερική προπαγανδιστική μηχανή τις εικόνες φρίκης που αυτή χρειάζεται για να θρέψει την αντισημιτική εκστρατεία με την οποία θα φανατίσει τον παγκόσμιο πολιτικό στρατό του Άξονα.
2. Όμως ο πιο βασικός παράγοντας που επέτρεψε στην αντιπαλαιστινιακή επεκτατική γραμμή να γίνει κυρίαρχη στο Ισραήλ, δηλαδή να γίνει κυρίαρχη μια τάση που είναι υπαρκτή σε κάθε σχετικά νεαρό εθνικό κράτος, δεν είναι η απήχησή της στις γενικά δημοκρατικές μάζες του Ισραήλ, αλλά το ότι ο ρωσικός νεοχιτλερισμός έκανε τα πάντα επί δεκαετίες για να γίνει κυρίαρχος στο παλαιστινιακό εθνικό κίνημα ο γενοκτονικός αντισημιτισμός νέου τύπου, που είναι ένας νέου τύπου συνωμοσιολογικός αντισιονισμός, και σημαίνει την εξαφάνιση του Ισραηλινού κράτους και την εξόντωση των Εβραίων που το στηρίζουν. Είναι πίσω από το ζωτικό δικαίωμα άμυνας του Ισραήλ απέναντι στους συστηματικούς και μαζικούς παλαιστίνιους δολοφόνους αμάχων εβραίων, όπως εκείνους του PFLP και του DFLP πριν το 1988 και κυρίως εκείνους τους πιο μαζικούς ακόμα της Χαμάς μεταγενέστερα, που καλύφθηκε η ισραηλινή ακροδεξιά για να δικαιολογήσει στα μάτια του ισραηλινού λαού την επέκταση των ισραηλινών οικισμών και του αντίστοιχου ελέγχου στη Δυτική Όχθη.
Το κύριο λοιπόν ζήτημα ακόμα και στην άδικη και αντιδραστική πλευρά της απάντησης του Ισραήλ βρίσκεται στις ευθύνες του παγκόσμιου νεοχιτλερικού στρατοπέδου και στον αντισημιτισμό που είναι όπως είπαμε η σημαία αυτού του στρατοπέδου. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να κατανοήσουμε και το βάρος της μικρής νύχτας των κρυστάλλων της Αθήνας, ιδιαίτερα το βάρος που έχει το γεγονός ότι ο ελληνικός πολιτικός κόσμος πνίγει την είδηση της επίθεσης, δηλαδή δεν υποχρεώνεται να τη σχολιάσει αρνητικά, οπότε στην ουσία την εγκρίνει, δηλαδή στηρίζει το γενοκτονικό αντισημιτισμό.
Αυτό σημαίνει ότι έρχονται μεγάλες πολιτικές οδύνες για τον ελληνικό λαό καθώς στις 7 του Μάη απλά επιβεβαιώθηκε και κλιμακώθηκε ο ελληνικός κρατικός αντισημιτισμός που αποκαλύφθηκε περίτρανα με το ασύλληπτα αντισημιτικό σκεπτικό της αθώωσης του αρχιναζί Κ. Πλεύρη το οποίο εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία από τον Άρειο Πάγο το 2010 χωρίς κανένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα με την εξαίρεση της ΟΑΚΚΕ. Μιλάμε για οδύνες του ελληνικού λαού που έρχονται γιατί ο κρατικός αντισημιτισμός υποτάσσεται κι αυτός στο μεγαλύτερο διακομματικό πολιτικό στόχο που είναι να πολεμήσει το ελληνικό έθνος στο πλευρό του νεοχιτλερικού Άξονα ενάντια στην Ευρώπη στον παγκόσμιο πόλεμο που πλησιάζει στην κεντρική του φάση. Αυτός ο στόχος που θα φέρει και ήττα και ντροπή στην Ελλάδα είναι ακόμα κρυμμένος και από τις λαϊκές μάζες αλλά και από την πλειοψηφία της αστικής τάξης γιατί οι ρωσόδουλες κομματικές ηγεσίες που διοικούν τη χώρα θέλουν να μείνει κρυμμένος κυρίως από τις ευρωπαϊκές και γενικότερα τις δυτικές δημοκρατίες. Δηλαδή η επίσημη Ελλάδα προσποιείται την ακραιφνή δυτική χώρα και μάλιστα την αντιρώσικη, τη φιλο-ουκρανική, τη φιλο-ισραηλινή κλπ ώστε να δουλεύει απερίσπαστη για τον εκρωσισμό των Βαλκανιών σαν απλός προβοκάτορας. Μόνο δηλαδή προσποιούμενη τη δυτική χώρα μπορεί να βάζει τη Δύση να συγκρούεται με την Τουρκία, να συγκρούεται με τη Δημοκρατία της Β. Μακεδονίας και τελευταία να συγκρούεται με την Αλβανία, ώστε να σπρώχνει τους λαούς αυτών των χωρών να εξοργίζονται με τη Δύση, ιδιαίτερα με την Ευρώπη και έτσι να πέφτουν με χαρά η μια μετά την άλλη στην αγκαλιά της Ρωσίας. Μόλις αυτό συμβεί τότε η ίδια επίσημη Ελλάδα τα φτιάχνει μαζί τους. Γι αυτό άλλωστε όχι μόνο δεν χάλασε ποτέ τις σχέσεις της με τη ρωσόδουλη φασιστική Σερβία αλλά τις έκανε πλάτες στις γενοκτονίες της στα 1995. Από την άλλη μόνο σαν ακραιφνής Δυτική χώρα μπορεί η επίσημη Ελλάδα να προωθεί τη Σερβία σήμερα για να μπει στην ΕΕ ακόμα και στο ΝΑΤΟ. Μόνο δίνοντας βάσεις στο ΝΑΤΟ ενώ στέλνει τη συνείδηση του λαού στη Ρωσία μπορεί η Ελλάδα που οργανώνει στη ζούλα μίνι νύχτες κρυστάλλων μπορεί να έχει όχι απλά την ανοχή αλλά και την αγάπη του Ισραήλ.
Αυτή δεν είναι η Ελλάδα του λαού της αλλά η Ελλάδα των υποκριτών των προβοκατόρων και των δοσίλογων που πουλήθηκαν στα νεοχιτλερικά αφεντικά για χρήμα και πάνω απ όλα για εξουσία. Αυτή την Ελλάδα θα την ξεσκεπάσουμε όσο και να προσπαθεί να μας φιμώσει όσο και να ασκεί την πολιτική της πίεση και την καλυμμένη ή και ανοιχτή πολιτική βία σε όλα τα τμήματα των τάξεων που της αντιστέκονται. Έχει μπροστά της να κάνει ένα επικίνδυνο άλμα τη στιγμή που θα χρειαστεί να περάσει από τη μισοδημοκρατική μορφή διακυβέρνησης στη δικτατορία. Και ο ελληνικός λαός δέχεται πολιτική εξαπάτηση ιδίως τις εθνικές κολακείες, αλλά θυμώνει πολύ με τις δικτατορίες. Επίσης αγαπάει να φλερτάρει με τη φασιστική Ανατολή επειδή πιστεύει τους φασίστες που του λένε ότι τον περιφρονεί η Δύση αλλά θέλει στη Δύση να δουλεύει να ταξιδεύει και να σπουδάζουν τα παιδιά του, όχι στην Ανατολή, πόσο μάλλον να είναι κάτω από τη μπότα της.
Σημείωση: Σχετικά με την αντισημιτική γραμμή στην ηγεσία του παγκόσμιου κινήματος για τη δήθεν συμπαράσταση στη Γάζα, που έχει σαν κέντρο του τα αμερικάνικα Πανεπιστήμια, είναι αποκαλυπτικές οι εμπειρίες αριστερών Ισραηλινών φοιτητών που είχαν συμμετοχή στο κίνημα των Ισραηλινών δημοκρατών κατά της κυβέρνησης Νετανιάχου και σπουδάζουν στο Κολούμπια. Αναδημοσιεύουμε εδώ το σχετικό απόσπασμα του άρθρου της Haaretzγια τις κινητοποιήσεις στο Κολούμπια, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας στις 3/5/2024:
<<Ο Omer Lubaton-Granot ολοκληρώνει το διετές μεταπτυχιακό του πρόγραμμα στη δημόσια διοίκηση στη Σχολή Διεθνών και Δημοσίων Υποθέσεων του Κολούμπια, όπου υπηρέτησε ως ερευνητικός βοηθός της Maria Ressa, της γεννημένης στη Μανίλα Αμερικανίδας δημοσιογράφου που κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης το 2021. Όπως οι περισσότεροι Ισραηλινοί, ο Lubaton-Granot δεν βίωσε ποτέ αντισημιτισμό μεγαλώνοντας ούτε έδωσε ιδιαίτερη σημασία στις προειδοποιήσεις για το αυξανόμενο μίσος κατά των Εβραίων σε όλο τον κόσμο.
«Μέχρι την 7η Οκτωβρίου, έτεινα να πιστεύω ότι ο αντισημιτισμός ήταν όπλο διαφόρων ομάδων με πολιτικά συμφέροντα», λέει ο 33χρονος, ο οποίος είναι συνδιευθυντής του Φόρουμ Οικογενειών Ομήρων στις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο υπερασπίζεται τους 133 ανθρώπους που εξακολουθούν να κρατούνται αιχμάλωτοι από τη Χαμάς.
«Αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι είναι πραγματικό. Ζω κοντά στην πανεπιστημιούπολη και περπατάς και βλέπεις ανθρώπους να κρατούν πινακίδες με φρικτά μηνύματα, να δοξάζουν τους τρομοκράτες και να λένε λόγια μίσους, και αυτό είναι τρομακτικό».
Ο Lubaton-Granot και η σύζυγός του Shany Granot-Lubaton είναι πολύ γνωστοί στους εβραϊκούς και ισραηλινούς κύκλους της Νέας Υόρκης, όχι μόνο για τον ακτιβισμό τους υπέρ των ομήρων, αλλά και επειδή ηγήθηκαν της ομάδας διαμαρτυρίας της πόλης κατά της επίθεσης της ισραηλινής κυβέρνησης στο δικαστικό σύστημα πέρυσι.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του Lubaton-Granot στο Κολούμπια, πολλοί συμφοιτητές του παρακολουθούσαν τις διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας στο Ισραήλ και συχνά ζητούσαν τις γνώσεις του.
«Τώρα δεν υπάρχει πλέον περιθώριο για διάλογο», λέει. «Πολλοί από τους φοιτητές εδώ μποϊκοτάρουν τους Ισραηλινούς και τους Σιωνιστές και έχει γίνει ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον».
Ως κάποιος έμπειρος στην καθοδήγηση διαδηλώσεων, ο Lubaton-Granot πιστεύει ότι οι φοιτητές του Κολούμπια τα κάνουν όλα λάθος.
«Δεν είναι ότι οι διαμαρτυρίες πρέπει να είναι ευγενικές», λέει. «Συχνά πρέπει να είναι ενοχλητικές για να τραβήξουν την προσοχή. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να χρησιμοποιούν βίαιη γλώσσα ή να ακυρώνουν ανθρώπους. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη διαμαρτυρία για τους ιθύνοντες και τους ανθρώπους που κατέχουν την εξουσία, όπως κάναμε εμείς, και στη διαμαρτυρία για ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή είναι Ισραηλινοί ή Σιωνιστές, ή ακόμα και στη διαμαρτυρία για ένα ίδρυμα όπως το Πανεπιστήμιο Κολούμπια».
Και προσθέτει: «Δεν είναι η μόνη φορά που θα πρέπει να κάνουμε κάτι τέτοιο: «Θέλω να πω, πώς υποτίθεται ότι το Κολούμπια θα λύσει μια διαμάχη 100 ετών στην άλλη πλευρά του ωκεανού;».
Η Ariana Pinsker-Lehrer είναι αυτή τη στιγμή η μόνη Ισραηλινή στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Σχολής Κοινωνικής Εργασίας του Κολούμπια, όπου πολλοί φοιτητές συμμετέχουν ενεργά στις διαμαρτυρίες κατά του Ισραήλ.
«Είναι δυσάρεστο να βλέπεις το επίπεδο μίσους να στρέφεται κατά βασικών στοιχείων της ταυτότητάς σου με τρόπο εντελώς απροσδόκητο», λέει. Ως αριστερή Ισραηλινή, βρίσκεται σε ένα μέρος που «δεν έχω βρεθεί ποτέ πριν».
«Ως κάποιος που έχει συνηθίσει να επικρίνει τις πολιτικές της ισραηλινής κυβέρνησης, ξαφνικά βρίσκομαι στην ανάγκη να υπερασπιστώ τη χώρα μου», λέει η 37χρονη μεταπτυχιακή φοιτήτρια. «Ήταν πραγματικά απογοητευτικό να διαπιστώνω ότι το πολιτικό μου στρατόπεδο δεν υπάρχει πραγματικά εδώ. Δεν υπάρχει κανείς για να μιλήσω για τη λύση των δύο κρατών -αυτό έχει γίνει βρώμικη λέξη- πόσο μάλλον για την ειρήνη».
Αηδιασμένη από κάποια από τη ρητορική, η Pinsker-Lehrer αντιμετώπισε αρκετούς από τους συμμαθητές της πριν από μήνες σε ένα βίντεο που κυκλοφόρησε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τους κάλεσε σε μια «γνήσια και πραγματική συζήτηση» για την ισραηλινή κατοχή και τον πόλεμο στη Γάζα. «Κανείς δεν έχει πραγματικά προσεγγίσει από τότε», λέει η ίδια.
Ακόμη πιο απογοητευτική για εκείνη ήταν η πρόσφατη αποχώρηση των φοιτητών στη Σχολή Κοινωνικής Εργασίας όταν η Amal Elsana Alh’jooj, φεμινίστρια και ακτιβίστρια για την ειρήνη από το Ισραήλ, από την κοινότητα των Βεδουίνων, παρέδιδε μια διάλεξη ως προσκεκλημένη.
«Παρόλο που έχει χάσει 40 μέλη της οικογένειάς της στη Γάζα, για αυτούς τους φοιτητές δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια συνεργάτιδα των Σιωνιστών», λέει η Pinsker-Lehrer.
Σε αντίθεση με πολλούς Εβραίους και Ισραηλινούς στην πανεπιστημιούπολη, η συγκεκριμένη Ισραηλινή μητέρα λέει ότι δεν ανησυχεί για τη σωματική της ασφάλεια.
«Ίσως είμαι αφελής, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να κυκλοφορώ με αυτό το επίπεδο φόβου», λέει η Pinsker-Lehrer. «Ανησυχώ, όμως, για το μέλλον, το μέλλον των παιδιών μου, για το πώς θα τα προστατεύσω και σε τι θα εκτεθούν».
Υπάρχει μια αισθητή αίσθηση φόβου επειδή υπάρχει ένα ενστικτώδες μίσος προς τους Ισραηλινούς. Δυστυχώς, είναι κάτι που έχει γίνει φυσιολογικό και αποδεκτό σε αυτή την πανεπιστημιούπολη>>.