Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ο Κουφοντίνας σταμάτησε την απεργία πείνας δηλώνοντας νικητής μιας και «αυτό που έγινε εκεί έξω» είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό για το οποίο ξεκίνησε. Αλλά αυτό «που έγινε εκεί έξω» ξεκίνησε ακριβώς γιατί ο ίδιος δήλωνε αποφασισμένος να πεθάνει αν το αίτημα του δεν γινόταν δεκτό, ή αλλιώς όλο το κίνημα γι αυτόν απόκτησε πλάτος και πάθος έχοντας σαν σημαία του το σύνθημα «να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας στην ευρωπαϊκή Ελλάδα».* Τώρα που αυτός σταμάτησε την απεργία πείνας χωρίς το βασικό αίτημα του κινήματος να έχει γίνει δεκτό, το κίνημα αυτό βρίσκεται βαριά εκτεθειμένο μέχρι γελοιοποίησης.

Όπως πάντα με απίστευτο θράσος ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται τώρα από πρωταθλητής της συγκάλυψης σε επικεφαλής του κινήματος των ηθοποιών κατά της βίας στο θέατρο με το θόρυβο που ξεσηκώνει για τον Λιγνάδη, την ώρα που συνεχίζει με συνέπεια να καλύπτει τον δικό του ψυχολογικό βασανιστή Κιμούλη. Οι καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για τον Λιγνάδη είναι υποκριτικές καθώς αποτελούν γι αυτόν πρώτον ένα μέσο για να ζητήσει πολιτικές εκκαθαρίσεις στο υπουργείο πολιτισμού και δεύτερον για να ξεπλυθεί ο ίδιος στους ηθοποιούς για την άθλια στάση του απέναντι στο σπουδαίο κίνημά τους.

Δεν είναι έκπληξη ότι το διακομματικό καθεστώς άφησε έκθετα τα θύματα των βιαστών και βασανιστών στο χώρο του θεάτρου όταν το ίδιο έχει θεσπίσει με νόμο τη δυνατότητα και για τους πιο φρικαλέους από αυτούς να βγαίνουν από τη φυλακή σε 20 ακόμα και σε 8 χρόνια! Ο Νίκος Σειραγάκης ήταν προπονητής, τα θύματα του ανήλικα αγόρια που προπονούσε στο Ρέθυμνο. Καταδικάστηκε πολύ πριν την καταγγελία της Σ. Μπεκατώρου αλλά τον θυμούνται πολύ καλά οι οικογένειες που υπέφεραν και υποφέρουν ακόμα.

Η μεγαλύτερη πηγή αδυναμίας στην άμυνα των λαών σε κάθε πολιτικοκοινωνική κρίση ή ακόμα και σε κάθε φυσική καταστροφή, όπως συμβαίνει σήμερα με την πανδημία του Covid-19, είναι ότι η ιστορική πρωτοπορία αυτής της άμυνας το προλεταριάτο και γενικά η φτωχολογιά είναι τον τελευταίο μισό αιώνα μπλοκαρισμένη, υπονομευμένη και σε ένα μέρος της δηλητηριασμένη, από την πιο μεγάλη αστική και ιμπεριαλιστική αντίδραση που είναι το νεοχιτλερικό μέτωπο Ρωσίας-Κίνας. Επειδή αυτοί οι δύο σύμμαχοι ιμπεριαλισμοί έχουν προκύψει από την άλωση από τα μέσα των εργατικών και σοσιαλιστικών εξουσιών έχουν ακόμα την ικανότητα να αλώνουν από τα μέσα και κάθε εργατική και αριστερή αντίσταση σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ ταυτόχρονα εμπνέουν και καθοδηγούν όλους τους κλασικούς φασίστες σε κάθε χώρα.

Η πάλη ενάντια στο φονικό covid-19 έφερε στην επιφάνεια τους βαθιούς πολιτικούς και ιδεολογικούς δεσμούς ανάμεσα στους δύο φαινομενικά αντιθετικούς πόλους του φαιο-«κόκκινου» νεοναζιστικού ρεύματος. Στη χώρα μας το ρεύμα αυτό είναι πολιτικοϊδεολογικά κυρίαρχο καθώς ελέγχει τους πιο κρίσιμους κρατικούς θεσμούς ένας από τους οποίους είναι η ελλαδική εκκλησία. Σ’ αυτό το θεσμό με ιδιαίτερη ένταση εκδηλώνεται η φαιο-«κόκκινη» (και πολιτικά ρωσόδουλη) στάση απέναντι στην πανδημία, στάση που γενικά περιλαμβάνει την προβολή μιας σειράς αντιεπιστημονικών θεωριών αναίρεσης των επιστημονικών ιατρικών και οικονομικών πορισμάτων και το σαμποτάρισμα στην πράξη των μέτρων προστασίας του πληθυσμού στο σημαντικό ζήτημα του συγχρωτισμού και της μετάληψης στις εκκλησίες.

Μια κριτική η οποία ελάχιστα - είναι η αλήθεια - απευθύνθηκε στις ηγεσίες της υποτιθέμενης «αριστεράς» (βασικά των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των οποίων η κοινή “καρδιά” χτυπάει στον Περισσό) από πλευράς των μέσων ενημέρωσης, αλλά και των τάχα «φιλοευρωπαϊκών αστοδημοκρατικών» ηγεσιών ΝΔ και ΚΙΝΑΛ είναι εκείνη για την απύθμενη υποκρισία τους την περίοδο λίγο πριν την ανακοίνωση της απόφασης στη δίκη της «Χρυσής Αυγής» μέχρι και την ημέρα της σύλληψης και μεταφοράς ορισμένων από τους αρχηγούς των ναζήδων στις φυλακές.