Ο Κουβέλης ανέλαβε το έργο της δημιουργίας μιας νέας επικίνδυνης μετάστασης του «πολυτασικού» ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ με ένα «βελούδινο διαζύγιο», όπως ονομάστηκε.
Σε άρθρο μας στο φ. 446 (Ιούνης 2009) της Νέας Ανατολής είχαμε αναλύσει τη φύση της σύγκρουσης που εκδηλώθηκε ανοιχτά μέσα στον ΣΥΝ μετά τα φτωχά εκλογικά του αποτελέσματα στις ευρωεκλογές, που προέκυψαν από την βαριά έκθεσή του στο λαό μετά το κάψιμο της Αθήνας το Δεκέμβρη του 2008. Εκεί εξηγούσαμε πως στο επίκεντρο της σύγκρουσης αυτής βρίσκονταν οι διαφορές τακτικής στην αναρρίχηση του ΣΥΝ στην εξουσία. Είχαμε γράψει ότι δεν αποκλείουμε την αποχώρηση της «ανανεωτικής πτέρυγας» που τότε ξεσηκώθηκε ενάντια στις «ριζοσπαστικές συνιστώσες» και το «Αριστερό Ρεύμα» επειδή με την υπεράσπιση της βίας του Δεκέμβρη αποκάλυψαν τον ΣΥΝ σαν παράγοντα προβοκάτσιας και πολιτικής ανωμαλίας προκαλώντας σοβαρά ρήγματα στην προσέγγιση ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ. Εκτιμήσαμε όμως ότι μια τέτοια διάσπαση θα δημιουργούσε στον υπόλοιπο του ΣΥΝ το πρόβλημα ότι ένα μεγάλο κομμάτι του θα ξέμενε στο περιθώριο με την «ανανεωτική πτέρυγα» μόνο να πλασσάρεται σε θέσεις εξουσίας. Το «βελούδινο διαζύγιο» έγινε έτσι ώστε τίποτα να μην εμποδίζει μια χαλαρή επανένωση στο μέλλον, ενώ η ταυτόχρονη δραστηριοποίηση του Αλαβάνου να αναζητήσει συμμαχίες με τη δήθεν «αριστερή» τάση ενός κατακερματισμένου και αφερέγγυου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ είναι μια απόπειρα επίλυσης αυτού του προβλήματος. Το βασικό είναι ότι διασφαλίστηκε ότι επικεφαλής των Ανανεωτικών θα είναι έμπιστοι του παλιού καθεστώτος ώστε να ελαχιστοποιηθεί οποιοδήποτε ξεστράτημα αυτού του ρεύματος από το μονοπάτι του σοσιαλφασισμού.
Στο άρθρο μας με τίτλο «Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑ ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ» επισημαίναμε τα εξής: «Αν η δουλειά πήγαινε καλά το Δεκέμβρη, όλα τα ρεύματα θα έσπευδαν ενωμένα να επωφεληθούν από τη νίκη αφού θα κατακτούσαν συνολικά μεγαλύτερο κομμάτι κρατικής εξουσίας. Όμως μετά το φιάσκο που αποτυπώθηκε στις ευρωεκλογές οι Ανανεωτικοί εξεγέρθηκαν και ζήτησαν αλλαγή όλης της ως τώρα «αριστερίστικης γραμμής» δηλαδή το τέλος της ηγεμονίας του Αριστερού Ρεύματος στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ… Για πρώτη φορά αισθάνθηκαν οργανωτικά τόσο αδικημένοι αλλά και πολιτικά τόσο δικαιωμένοι αυτοί που τόσα χρόνια έφερναν στον ΣΥΝ τον πλατύ αριστερό ψηφοφόρο, αυτοί που δίνανε σε αυτό το κνίτικο κατασκεύσμα την αριστερή και δημοκρατική πατίνα, αυτοί που του δίνανε τη εικόνα της ρεαλιστικής διακυβέρνησης, την εικόνα του πραγματικού πολιτικού και ιδεολογικού τρίτου πόλου ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως αυτή η πλαστή εικόνα που ωραιοποιούσε τους κνίτες του ΣΥΝ είναι το μεγαλύτερό έγκλημα των Ανανεωτικών σε βάρος αυτής της χώρας, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τώρα είναι πως νοιώθουν οι ίδιοι και πως φτάσανε να κάνουν μια συγκέντρωση στις 23 του Ιούνη στη οποία μάζεψαν 800 άτομα χάρη σε ένα κομματικό πάθος που μόνο στις γνήσιες διασπάσεις μπορεί κανείς να συναντήσει. Όλος αυτός ο κόσμος, ο κάποτε αριστερός και δημοκρατικός- και που ορισμένοι παραμένουν ακόμα- που γέρασε περιμένοντας λίγη εξουσία, ζητούσε να πάρει πίσω από τους κνίτες και τις γκρούπες το αίμα του και τα προδομένα του όνειρα. Στη συγκέντρωση αυτή μίλησε ο Κουβέλης ο ουσιαστικός πλέον αρχηγός και διαχειριστής αυτού του ρεύματος. Εκεί αφού ανέκραξε ότι «ο Δεκέμβρης ήταν μια καταστροφή» έβαλε με σχεδόν πολεμικούς όρους την πλατφόρμα της ανανεωτικής πτέρυγας που είναι η συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, η αντίσταση στις συνιστώσες και στον «αριστερίστικο» αντι-νεοφιλελευθερισμό τους, και η ενότητα με τους Οικολόγους. Όλα αυτά κάτω από τον τίτλο αριστερός ευρωπαϊσμός» (http://www.oakke.gr/na446/syn_446.htm).
Πως ο ρωσόδουλος Κουβέλης μεταμφιέζεται σε φιλοευρωπαίο
Ο πρώτος όρος του «βελούδινου διαζυγίου» ήταν οι επικεφαλής των δύο πλευρών να ανήκουν στο σκληρό σοσιαλφασιστικό μπλοκ.
Από τη μία λοιπόν στην ηγεσία των Συνιστωσών και του Αριστερού ρεύματος του ΣΥΝ βρίσκονται οι δύο διαπιστευμένοι σοσιαλφασίστες, ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος.
Στην άλλη πλευρά είναι ο Κουβέλης που πήρε το χρίσμα στις αρχές του χρόνου από τον πιο μεγάλο προωθητή της ρωσόδουλης σοσιαλφασιστικής πολιτικής μέσα στο ΚΚεεσ, τον Κύρκο. Αυτός κάλεσε πριν λίγους μήνες σε ένα δείπνο που γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα μόνο τον Κουβέλη και όχι τον Τσίπρα, μαζί με τον Σαμαρά, τους υπουργούς της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και επιχειρηματίες. Ο στόχος του δείπνου ήταν να παρουσιάσει τους Ανανεωτικούς υπό τον Κουβέλη σαν αξιόπιστους κυβερνητικούς εταίρους στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ αλλά και γενικότερα σε οποιαδήποτε «ευρωπαϊκή» κυβέρνηση, και εκεί παρότρυνε τους ανανεωτικούς να αποχωρήσουν από τον ΣΥΝ αν η ηγεσία του επιμείνει στην άρνηση της συνεργασίας με τα πραγματικά ή δήθεν φιλο-ευρωπαϊκά κομμάτια της αστικής τάξης.
Οι Κύρκος – Κουβέλης, όπως και ο Σημίτης, όπως και μία σειρά πολιτικά στελέχη που υπηρετούν τη ρώσικη πολιτική στην Ελλάδα εμφανίζονται σύμφωνα με τις ανάγκες της εισοδιστικής της πολιτικής σαν φιλοευρωπαίοι. Όσο η ρώσικη πολιτική θα θέλει την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη για να μπορέσει μέσα από την Ελλάδα να διαλύει και να χειραγωγεί την πολιτικά αδύναμη Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο θα χρειάζεται οι ρωσόδουλοι να χειραγωγούν και να ελέγχουν τα γνήσια φιλοευρωπαϊκά τμήματα της αστικής τάξης σέρνοντας τα διαρκώς σε σύμπλευση με τη νεοτσαρική Ρωσία.
Αλλά όποιος θέλει να δει τον πραγματικό τους πολιτικό χαρακτήρα δεν έχει παρά να κοιτάξει τις πολιτικές θέσεις που έχουν πάρει κατά καιρούς και τις οποίες δεν έχουν αναιρέσει μέχρι σήμερα.
Για παράδειγμα πρόσφατα κιόλας ο Κύρκος τέθηκε επικεφαλής του ρεύματος της σύγκρουσης με τη Γερμανία στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, υπογράφοντας τον Δεκέμβρη του 2009 μαζί με τον Μ. Γλέζο κείμενο διαμαρτυρίας κατά του Σόιμπλε. Σε αυτό ζητούσαν από το γερμανό υπουργό οικονομικών να αφαιρέσει από το χρέος της Ελλάδας τις διεκδικούμενες γερμανικές αποζημιώσεις, ύψους 10,6 δις δολλαρίων ΗΠΑ! Αλλά η Ελλάδα δεν έθεσε καμία απαίτηση 10,6 δις δολλαρίων όταν μπήκε στο ευρώ, ούτε όταν καθορίζονταν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις στα κράτη – μέλη. Πρόκειται για μία αντιδραστική διεκδίκηση που τη χρησιμοποιεί ο σοσιαλφασισμός για τη σύγκρουση με την Ευρώπη όπως χρησιμοποιεί και την απαίτηση για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να διεκδικεί τέτοιες αποζημιώσεις μία χώρα που έχει νόμιμους τους ναζιστές, και φιλοναζιστές στη Βουλή από μία χώρα που τους κυνηγάει.
Οι Κύρκος – Κουβέλης είναι πρωταγωνιστές της συνεργασίας με το ψευτοΚΚΕ του Φλωράκη για τη συμμετοχή στην οικουμενική του 1989, την κυβέρνηση που έδωσε τις προμήθειες του ΟΤΕ σε έναν πράκτορα της Στάζι σαν τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Κύρκος τότε σαν πρόεδρος της ΕΑΡ, συγκρότησε με το Φλωράκη τον ενιαίο Συνασπισμό για τη συμμετοχή στην οικουμενική, στην οποία ο Κουβέλης συμμετείχε σαν υπουργός Δικαιοσύνης. Τη συμμετοχή Κύρκου-Κουβέλη στην ανάθεση των προμηθειών έχει καταγγείλει ο Π. Κοροβέσης που έχει ζητήσει να πάρουν θέση για την κατηγορία ότι και η αριστερά πήρε χρήματα από τη Siemens (και μόνο από αυτή ακολουθώντας βέβαια και ο Κοροβέσης το χρυσό κανόνα της σιωπής για το υπερτροφικό σιαμαίο της Siemens, την Ιντρακόμ του Κόκκαλη). Ο Κοροβέσης είχε δηλώσει συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2009: «το μέγα σκάνδαλο είναι ότι έχουν πάρει χρήματα και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, ύστερα από τις πληροφορίες που έχουμε, την περίοδο της οικουμενικής Κυβέρνησης Τζανετάκη και αυτά τα δύο κόμματα, δεν έχουν αντιδράσει. Άρα λοιπόν πρόκειται για μία διαφθορά όλου του πολιτικού συστήματος και δυστυχώς είναι μέσα και η αριστερά... Ούτε ο Κύρκος αντέδρασε, ούτε οι επίγονοι του Φλωράκη». Πριν από λίγες μέρες επανήλθε στο θέμα. Δήλωσε ότι οι Δραγασάκης και Κουβέλης «πρέπει να μιλήσουν», γιατί «ήταν μέλη της οικουμενικής κυβέρνησης και κάτι παραπάνω θα ξέρουν για την υπόθεση της Siemens», προσθέτοντας ότι «μέχρι σήμερα έχουν δείξει ενοχική στάση». Μάλιστα, ισχυρίστηκε ότι «αν ήμασταν στην Αμερική και γινόταν δίκη σκανδάλων, θα κάθονταν και αυτοί στο σκαμνί και ας είχαν μια θριαμβευτική αθωωτική απόφαση» (Έθνος, 2/6/2010). Παρόλο που ο Κουβέλης έχει διαψεύσει ότι πήραν χρήματα και τα ψευτοαριστερά κόμματα, δεν έχει τοποθετηθεί καθόλου για το ρόλο συμμετοχής του στις αποφάσεις σα μέλος της οικουμενικής, ούτε και ο Κύρκος έχει κάνει κάτι τέτοιο.
Σε ότι αφορά τον Κουβέλη οι τοποθετήσεις του ενάντια στη συνθήκη της Λισσαβόνας, την ελάχιστη απόπειρα πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης δείχνουν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ηγέτης ενός κόμματος που θέλει έστω και λίγο την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για τους λόγους για τους οποίους καταψήφισε τη συνθήκη της Λισσαβόνας (Αυγή, 13/06/2010), ο Κουβέλης απάντησε ότι: «την καταψήφισα επειδή πίστευα ότι οι θεσμοί που προωθούνταν δεν ήταν οι θεσμοί της ουσιαστικής αντιπροσώπευσης της λαϊκής κυριαρχίας των Ευρωπαίων πολιτών. Την καταψήφισα από θέση συμμετοχής στο αίτημα και στη διεκδίκηση δημοκρατικής εμβάθυνσης της Ε.Ε. και όχι από τη θέση που διατυπώνονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλους ότι η Ε.Ε. αποτελεί έκφραση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Πρόκειται για διαφορετική στάση απέναντι στη Λισσαβόνα και ιδίως ό,τι αφορά στον πυρήνα της αντιμετώπισης της Ε.Ε. Την καταψήφισα από τη θέση του αριστερού ευρωπαϊσμού».
Οι θέσεις του «αριστερού ευρωπαϊσμού» που έκφρασε ο Κουβέλης όταν καταψήφισε τη συνθήκη της Λισσαβόνας στις 11/06/2008 στην ομιλία του στη Βουλή που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του έχουν ως εξής: «Αποτελεί μια σύντομη εκδοχή της απορριφθείσας Συνταγματικής Συνθήκης που απέρριπτε την κοινωνική Ευρώπη, καλλιεργούσε τη στρατιωτικοποίηση και τους εξοπλισμούς, συντηρούσε το έλλειμμα δημοκρατίας στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δέσμευε, όπως και δεσμεύει, την Ευρωπαϊκή Ένωση στο νεοφιλελευθερισμό. Εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο. Η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού αναδεικνύεται ως αρχή πρωτεύουσας σημασίας για την οικονομική λειτουργία της Ένωσης και των κρατών-μελών της. Η απάλειψη της ρητής αναφοράς στην ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό ως αρχή συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υπήρχε στο προηγούμενο λεγόμενο «Ευρωσύνταγμα», δεν αναιρεί τη βασική κατεύθυνση του κειμένου. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός ως αρχή διέπει ολόκληρο το κείμενο, από τον προσδιορισμό της οικονομικής λειτουργίας της Ένωσης μέχρι τις ισχύουσες συμφωνίες, αποφάσεις της Επιτροπής και του Δικαστηρίου, καθώς και άλλων οργάνων. Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά του ελευθέρου εμπορίου στους στόχους –ακούστε- της εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης και αναφέρεται και σε μέτρα υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού στο σχετικό πρωτόκολλο». Δεν αποτελεί αυτό καταψήφιση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σαν τάχα έκφραση του παγκόσμιου καπιταλισμού ή αλλιώς του «ελεύθερου ανταγωνισμού» που «ακούστε» υιοθετείται σα στόχος της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ; Δεν κατηγορεί εδώ ο Κουβέλης την κυρίαρχη στη σημερινή ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού ότι έρχεται τάχα σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης; Τέτοια λόγια σε εποχές μάλιστα που ανέρχονται οι στρατιωτικές δικτατορίες του ανατολικού κρατικοφασιστικού μονοπώλιου δεν θα τα έλεγε ποτέ ένας αριστερός. Ο ίδιος ο Λένιν που οι ανανεωτικοί τον περνάνε για αριστεριστή δεν κουραζόταν να τονίζει ότι ο ελεύθερος οικονομικός ανταγωνισμός είναι δεμένος με την αστική δημοκρατία στον ίδιο βαθμό που το μονοπώλιο-πόσο μάλλον ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός-είναι δεμένο με τον πολιτικό αυταρχισμό και τη δικτατορία.
Δεν είπε μόνο αυτά στην ομιλία του ο Κουβέλης. Ο δεύτερος λόγος της καταψήφισης της Συνθήκης της Λισαβώνας ήταν ότι η συνθήκη περιλάμβανε («ακούστε»!) και τα εξής: «Η Συνθήκη δεσμεύει τα κράτη-μέλη να βελτιώσουν –ακούστε- τις στρατιωτικές τους δυνατότητες. Θεωρεί το ΝΑΤΟ ως θεμέλιο της συλλογικής άμυνας και όργανο εφαρμογής της. ... Δίνεται η δυνατότητα ανάληψης αυτόνομης στρατιωτικής δράσης σε άλλες χώρες και μάλιστα χωρίς αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ... Είναι φανερό ότι η κοινή εξωτερική πολιτική και η πολιτική άμυνας αποσκοπεί σε αναβάθμιση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη συνεργασία της με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».
Κατά τον Κουβέλη όταν η Ευρώπη χαράζει πολιτική στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ είναι κακή η αυτονομία της, ιδιαίτερα όταν αυτονομείται από τις αποφάσεις του ΟΗΕ όπου κάνουν ότι θέλουν τα βέτο της Ρωσίας και της Κίνας.
Το ίδιο κακή είναι και η ενεργειακή αυτονομία της ΕΕ από τη Ρωσία. Όταν η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης τέθηκε επί τάπητος επειδή η Ρωσία έκλεισε τις στρόφιγγες στην Ουκρανία του Γιούσενκο από την οποία περνούσε το φυσικό αέριο στις ευρωπαϊκές χώρες, ασκώντας ωμό εκβιασμό σε αυτή τη χώρα για την επιστροφή της στη μάντρα του Κρεμλίνου, ο Κουβέλης είχε τοποθετηθεί ως εξής (συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθερία, 21/01/2009):
«Ερώτηση: Πώς βλέπετε την τελευταία κρίση στις σχέσεις Ρωσίας – Ουκρανίας με αφορμή το φυσικό αέριο; Πιστεύετε πως η επανεμφάνιση της Ρωσίας ως ενεργειακός γίγαντας στο διεθνές στερέωμα θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο για τις εξελίξεις στην Ευρώπη, με δεδομένη την ενεργειακή εξάρτηση πολλών χωρών της από τη Ρωσία;
Απάντηση: Η συγκεκριμένη παρουσία της Ρωσίας στην παγκόσμια πραγματικότητα διαμορφώνει συνθήκες ενός πολυπολισμού. Θα ήταν επικίνδυνο να γυρίσουμε σε ένα διπολισμό. Η παγκόσμια κοινότητα όσο και η παγκόσμια ειρήνη και συνεργασία χρειάζεται τον πολυπολισμό. Από την άλλη πλευρά, είναι γεγονός ότι η ενεργειακή όσο και η ευρύτερη οικονομική παρουσία της Ρωσίας μέσα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι και ειδικότερα στο ευρωπαϊκό, είναι ένα καινούργιο, εξαιρετικά σημαντικό και ενδιαφέρον κοινωνικοπολιτικό μέγεθος. Και τα προβλήματα τα οποία είχαν σχέση με το αέριο αναφορικά με την Ουκρανία δεν είναι τίποτε άλλο παρά και πάλι προσπάθεια των ΗΠΑ - με συγκεκριμένο έμμεσο, πλην όμως εμφανή, κατά τη γνώμη μου, τρόπο - να επηρεάσει αυτή την οικονομική όσο και πολιτική ανέλιξη της Ρωσίας. Θεωρώ ότι η ΕΕ θα πρέπει να εντείνει τις οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία και βεβαίως κατ’ επέκτασιν και τις πολιτικές. Και αυτό μπορεί να συνιστά μια νέα πραγματικότητα, στην οποία και η χώρα μας οφείλει περαιτέρω να προωθήσει τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την Ρωσία».
Να ποια Ευρώπη θα διεκδικήσει ο Κουβέλης με την ταμπέλα της «ευρωπαϊκής αριστεράς». Την Ευρώπη υποχείριο της Ρωσίας του Πούτιν που αποτελεί το «καινούργιο, εξαιρετικά σημαντικό και ενδιαφέρον κοινωνικοπολιτικό μέγεθος». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Κουβέλης είναι ο αρχηγός κάθε μεγάλου σαμποτάζ του ΣΥΝ και μάλιστα πρωταγωνίστησε στην επίθεση ενάντια στις ενεργειακές πηγές που διασφαλίζουν την ενεργειακή αυτονομία της Ελλάδας όπως ο λιθάνθρακας. Στις 30/01/2008 ο Κουβέλης έκφρασε την «ολόπλευρη συμπαράστασή» του «στον αγώνα των κατοίκων επτά δήμων, οι οποίοι με κινητοποιήσεις εκφράζουν την έντονη αντίθεσή τους στην προοπτική εγκατάστασης και λειτουργίας σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με καύσιμη ύλη το λιθάνθρακα στις περιοχές τους. Είναι αναγκαίο οι αιτήσεις χορήγησης αδειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε λιθανθρακικές μονάδες να απορριφθούν από τον υπουργό Ανάπτυξης».
Έχοντας υπόψη του το κοινωνικοπολιτικό μέγεθος της Ρωσίας υποστήριξε και το βέτο για την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (και κατά τον Κουβέλη FYROM) στο ΝΑΤΟ: «Θεωρώ το βέτο ακραίο μέσο, όμως ίσως αναγκαίο στην εξέλιξη των πραγμάτων και υποστηρίζω μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό ή άλλο επιθετικό προσδιορισμό» (συνέντευξη στο περιοδικό «Πολιτικά και Κοινωνικά Θέματα», 26/10/2009).
Υπάρχει όμως κανένα από τα κεντρικά ζητήματα της πολιτικής ζωής της χώρας που ο Κουβέλης δεν έκφρασε με συνέπεια τις σοσιαλφασιστικές θέσεις, ένα χάρισμα που του έδωσε άλλωστε και το περίοπτο αλλά και πρακτικά μεγάλης σημασίας αξίωμα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΝ κόμματος του σαμποτάζ και της ρωσόδουλης πολιτικής; Στην ομιλία του στη Βουλή για την αναθεώρηση του άρθρου 16 είχε με φανατισμό τοποθετηθεί εναντίον της ίδρυσης και κερδοσκοπικών και μη κερδοσκοπικών ιδιωτικών πανεπιστημίων γιατί «θα κηδεμονεύονται και θα καθοδηγούνται από τα συμφέροντα της αγοράς» και «του κέρδους» τη στιγμή που «οι απειλές σε βάρος των ελευθεριών δεν προέρχονται από το διαρκώς αποδυναμωμένο κράτος, αλλά από ισχυρούς και ανέλεγκτους παράγοντες της αγοράς»!!! Ακριβώς ότι λένε οι χειρότεροι κνίτες. Ποιο κράτος είναι αποδυναμωμένο; Αυτό της πανεπιστημιακής συντεχνίας που λυμαίνεται τα πανεπιστήμια, χτίζει τους αντιφρονούντες στα γραφεία τους, διαλύει συνεδριάσεις και ξυλοκοπεί όποιους απειλούν την εξουσία του; Θέλει ισχυροποίηση αυτού του κράτους, όπως θέλει και ισχυροποίηση του ΣτΕ της καταστροφής ο Κουβέλης. Στην ομιλία του για την αναθεώρηση του 24 την οποία είχε καταψηφίσει και αυτός και το κόμμα του είχε πει : «Σε κάποιες περιπτώσεις, το ΣτΕ υπήρξε υπέρ άγαν αυστηρό, και το έπραξε ορθώς. Έβλεπε την επέλαση της κεντρικής εξουσίας με τις διάφορες διοικητικές πράξεις, σε βάρος του περιβάλλοντος. Διαμόρφωσε όμως, μία νομολογία εξαιρετικά σημαντική, η οποία λειτουργεί ως κυματοθραύστης των επιθέσεων ενός κύματος που θέλει στην κυριολεξία να ισοπεδώσει το δάσος και να διευκολύνει όσους περιφρονούν το αναπαλλοτρίωτο μέγεθος που λέγεται προστασία του περιβάλλοντος».
Ο ίδιος παραμερίζοντας «πικρίες» και «διαφωνίες» παρατάχθηκε στο ίδιο τραπέζι με τον Τσίπρα και τον Αλαβάνο σε κοινή συνέντευξη τύπου κατά του εμπορικού κέντρου του Βωβού στον Ελαιώνα για να καταδικάσουν στην απελπισία της ανεργίας τους εργάτες που αγωνίζονταν για το μεροκάματό τους.
Μόνο στημένες διαφοροποιήσεις μπορεί να εντοπίσει κανείς στην πολιτική διαδρομή του Κουβέλη. Όπως την τρομακτικά «ριζοσπαστική» διαφοροποίηση να εκφραστεί ανοιχτά υπέρ του Κ. Παπούλια για την ανανέωση της θητείας του στην προεδρία όταν ο ΣΥΝ εμφανιζόταν ουδέτερος, αφού ο Τσίπρας φρόντισε με τη σειρά του να στολίσει με εγκώμια του τον παλιό υπηρέτη της ρώσικης πολιτικής που διακρίθηκε στο στήσιμο συμμαχιών με τους ανατολικούς φασίστες σαν υπουργός εξωτερικών του Ανδρέα Παπανδρέου.
Σε ότι αφορά το Δεκέμβρη, σαν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΝ είχε υιοθετήσει πλήρως την πλατφόρμα της κάλυψης που έδωσε ο ΣΥΝ στα σπασίματα και στο κάψιμο του κέντρου, παρουσιάζοντας τα σαν ήταν τμήμα μίας γνήσιας έκρηξης θυμού απέναντι στις «συντηρητικές οικονομικές επιλογές» της κυβέρνησης και όχι σαν πράξεις ενός υπεραντιδραστικού και απολίτικου λούμπεν. Η διαφοροποίηση του ήταν ότι επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους αυτό που απέφευγε να κάνει συστηματικά ο Τσίπρας, δηλαδή την «κατηγορηματική αντίθεση» του στις «βιαιότητες» τις οποίες ποτέ όμως δεν κατάγγειλε σα φασιστική βία ενάντια στο λαό, αλλά σα λανθασμένο τρόπο αντίδρασης «εξωκινηματικών» στοιχείων. Σε συνέντευξη του στη ΝΕΤ στις 9/12/2008 είχε πει: «Η Αριστερά, στην οποία θητεύω και την οποία έχω την τιμή να υπηρετώ, δεν έχει σχέση με την ανωμαλία που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες. Αυτή η έκρυθμη κατάσταση που όλοι βιώνουμε αθροίζει αγανάκτηση, θυμό και αδιέξοδο, καταστάσεις, τις οποίες κάποιοι εκμεταλλεύονται και δημιουργούν αυτές τις βιαιοπραγίες. Οι βιαιότητες με βρίσκουν κατηγορηματικά αντίθετο, δεν έχουν σχέση με το δημοκρατικό κίνημα, το οποίο πρέπει ενωτικά να αγωνιστεί για ζητήματα που αφορούν στον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό και την υλοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων που πραγματικά πλήττονται... Η κυβέρνηση έχει την πολιτική ευθύνη για το θάνατο του Αλέξανδρου, διότι δεν προώθησε τον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας, με αποτέλεσμα συμπεριφορές σαν αυτή του αστυνομικού που εν ψυχρώ δολοφόνησε το νεαρό παιδί. Έχει ευθύνη για μια κοινωνική πολιτική που δεν εφάρμοσε, έχει ευθύνη για τις συντηρητικές οικονομικές επιλογές που διαμόρφωσαν την αγανάκτηση, το θυμό και τα αδιέξοδα. Αυτά αθροιζόμενα, διαμορφώνουν τη συνολική ευθύνη της κυβέρνησης».
Κυρίως όμως δεν είχε ποτέ καμία διαφοροποίηση στο κεντρικό αίτημα του ΣΥΝ που προβλήθηκε από τις πρώτες ώρες πάνω στα αποκαΐδια του Δεκέμβρη, τη διακομματική επιτροπή για τη διοίκηση της αστυνομίας, που σημαίνει μια στυυνομία στη διοίκηση της οποίας θα συμμετέχουν και οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ και οι φιλοναζί του ΛΑΟΣ. Στις 18/03/2009 Κουβέλης και Αλαβάνος δίνουν από κοινού συνέντευξη τύπου για την αστυνομία. Εκεί ο Κουβέλης λέει: «Είχαμε θέσει με συγκεκριμένη πρόταση, η οποία απορρίφθηκε από την Κυβέρνηση την ανάγκη συγκρότησης μιας διακομματικής επιτροπής για την αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που αναφέρονται στην λειτουργία της αστυνομίας. Και βεβαίως ζητήσαμε να τεθεί υπό διακομματικό έλεγχο η λειτουργία της αστυνομίας. Υπάρχουν ζητήματα που η διακομματική αντιμετώπιση μπορεί να τα κατευθύνει προς εκείνη την πορεία, όπου θα υπάρχουν λύσεις».
Ο ίδιος μαζί με έναν από τους αποχωρήσαντες, τον επίσης σοσιαλφασίστα Ν. Τσούκαλη, επανέφεραν πριν από λίγους μήνες τον Φλεβάρη του 2010 με ερώτηση τους στο Χρυσοχοΐδη το αίτημα της διακομματικής για την αστυνομία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κουβέλης αποφεύγει να χαρακτηρίσει το ΛΑ.Ο.Σ ακροδεξιό κόμμα. Σε ερώτηση δημοσιογράφου σε συνέντευξη του στο περιοδικό «Πολιτικά και Κοινωνικά Θέματα» (26-10-2009) εάν το ΛΑ.Ο.Σ είναι ακραίο κόμμα, απάντησε ως εξής: «Ο «ΛΑΟΣ» είναι τέκνο της ιστορικής Δεξιάς. Διαθέτει στο πολιτικό του οπλοστάσιο λαϊκιστική επιχειρηματολογία, την οποία προσπαθεί να διαχειριστεί με σχετικά χαμηλούς τόνους προκειμένου να παραμείνει στο λεγόμενο «συνταγματικό τόξο» και να μην αποκλεισθεί από ενδεχόμενες κυβερνητικές συμπράξεις. Το ίδιο εισέρχεται για πρώτη φορά στη Βουλή με αυξημένη παρουσία σε λαϊκές συνοικίες και αρκετά βαθύτατα συντηρητικά στοιχεία στις γραμμές του. Για να το πετύχει, επωφελήθηκε από τη γενικευμένη δυσαρέσκεια προς τα δύο μεγάλα κόμματα του δικομματισμού, εκφράζοντας μιας μορφής δεξιά ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων, όπως και ξενοφοβικές και εθνικιστικές απόψεις που διατρέχουν τον κοινωνικό ιστό. Μετά την επιτυχία του, το ίδιο αποσκοπεί στη μετατόπιση της πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά με πολιορκητικό κριό τα «εθνικά συμφέροντα». Το ΛΑ.Ο.Σ κατά τον Κουβέλη έκφρασε ότι υπήρχε ήδη στην κοινωνία, και όχι μόνο δεν είναι το κόμμα που σπέρνει στο λαό το ξενοφοβικό και ρατσιστικό μίσος, αλλά η προπαγάνδα του είναι «χαμηλών τόνων» γιατί θέλει να συμπεριλαμβάνεται σε κυβερνητικές συμπράξεις υπό το «συνταγματικό τόξο». Μα, ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν έχει απομονωθεί το ΛΑ.Ο.Σ σαν ακραίο κόμμα και μπήκε στη Βουλή και μπαίνει σε σενάρια «κυβερνητικών συμπράξεων» είναι γιατί οι ΣΥΝ, ψευτοΚΚΕ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και όλοι οι Κουβέληδες αρνούνται πεισματικά να το απομονώσουν σαν το κόμμα που συναγελάζεται με τους ναζιστές της «Χρυσής Αυγής» από τα γενοφάσκια του, που ανέλαβε ρόλο συνηγόρου του ναζιστή Κ. Πλεύρη με τα δύο πιο προβεβλημένα στελέχη του, τον Α. Γεωργιάδη και τον Θ. Πλεύρη, και του οποίου ο αντισημίτης αρχηγός έχει υποστηρίξει την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην Κυβέρνηση.
Να γιατί ο Καρατζαφέρης έδωσε την ευλογία του στο νέο κόμμα του «αριστερού ευρωπαϊσμού». Στην ιστοσελίδα του ΛΑ.Ο.Σ διαβάζουμε: «Ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Γ. Καρατζαφέρης, αναφερόμενος στην ανεξαρτητοποίηση του κ. Φ. Κουβέλη, τόνισε τα εξής: «Ο κ. Κουβέλης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Αριστεράς. Τυγχάνει της εκτιμήσεως και του σεβασμού όλου του πολιτικού κόσμου. Ελέγχεται μόνο στο ότι αυτή η κίνηση της ανεξαρτητοποιήσεώς του έγινε λίγο αργά. Ας ελπίσουμε όμως ότι θα είναι καθοριστική για μια καθαρότητα του πολιτικού χώρου, όπου τον τελευταίο καιρό συσσωρεύονται μάλλον δυνάμεις απελπισίας». Ο ένας ρωσόδουλος φαιοκόκκινος βοηθάει τον άλλο.
Το «βελούδινο διαζύγιο» και η προσέγγιση του «ευρωπαϊκού» ΠΑΣΟΚ από τον Κουβέλη και του «αριστερού» από τον Αλαβάνο και Συνιστώσες
Στα χνάρια του πιο βρώμικου σοσιαλφασισμού, του πιο ύπουλου αντιευρωπαϊσμού και γενικά της ρωσόδουλης πολιτικής θα βαδίσει λοιπόν η «Δημοκρατική Αριστερά» του Κουβέλη παρόλο που αρκετοί από αυτούς που θα την ακολουθήσουν θα θέλουν να βαδίσουν στον αντίθετο δρόμο.
Αυτή η διάσπαση υπηρετεί τον παλιό στόχο του ΣΥΝ να μπει με ισχύ σε μια κιβέρνηση με άλλες δυτικόφιλες αστικές δυνάμεις. Η «Δημοκρατική Αριστερά» του Κουβέλη είναι το πιο επικίνδυνο ως τώρα δημιούργημα της σοσιαλφασιστικής πολιτικής στην Ελλάδα γιατί έρχεται σε μια στιγμή βαθιάς πολιτικής κρίσης της χώρας και κρίσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, γιατί έρχεται σαν άρνηση του αντιδημοκρατικού εξτρεμισμού τόσο του ΣΥΝ όσο και του ΠΑΜΕ, σαν δημοκρατική αριστερά που όμως δεν ενοχλεί και τη δεξιά, σαν αντιεθνικιστική αλλά και εθνικιστική, σαν άρνηση τόσο του «παλιού ΠΑΣΟΚ» όσο και της «νέας ΝΔ», σαν κάτι το μικρό και γι αυτό τάχα ανιδιοτελές που είναι απαλλαγμένο από κυβερνητικές ευθύνες όποτε από αμαρτίες και σκάνδαλα, αλλά που έχει και τις πλούσιες εμπειρίες του από κρατική διαχείριση, σαν κάτι με λίγα λόγια νέο που συμφωνεί με ότι είναι μέση γραμμή και μαζική αυταπάτη σε αυτή τη χώρα και έτσι μπορεί να ενσωματώνει όλες τις ελπίδες των μεσοστρωμάτων ότι θα μπορούν να βγουν από την κρίση χωρίς να αλλάξουν ούτε τις λαθεμένες ιδέες τους ούτε τις κακές τους συνήθειες. Αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά του εξ ουρανού αγνού σωτήρα που επαναλαμβάνει όλες τις βρώμικες κοινοτοπίες του καθεστώτος παίζουν και οι επίσης υπερπροβεβλημένοι από το βαθύ σοσιαλφασιστικό καθεστώς Οικολόγοι –Πράσινοι με τους οποίους το κόμμα του Κουβέλη θέλει να ενωθεί. Αν αυτό συμβεί η δυναμική τους θα είναι απρόβλεπτη. Για μας το κόμμα του Κουβέλη είναι η χειρότερη και πιο επικίνδυνη καρκινική μετάσταση του σοσιαλφασισμού από το 1974 έως σήμερα μέσα στη δημοκρατία και ειδικά μέσα στην αριστερά. Το όνομα Δημοκρατική Αριστερά έχει και αυτό μέσα του την επικίνδυνη ιστορική σπέκουλα όπως κάθε κόμμα του σοσιαλφασισμού. Πρόκειται για το ΕΔΑ χωρίς τον χαρακτηρισμό Ελληνική. Αυτό δεν δείχνει κάποια σεμνότητα. Απλά το κόμμα είναι πολύ φιλορώσικο στην ηγετική του γραμμή για να καμαρώνει για την προοδευτική αντιιμπεριαλιστική ελληνικότητα της ΕΔΑ.
Το μεγάλο πραγματικό πρόβλημα αυτών των χαμαιλεόντων είναι να μην μείνει ο υπόλοιπος ΣΥΝ έξω από το παιχνίδι της εξουσίας. Γι αυτό το διαζύγιο ήταν «βελούδινο» και διατηρήθηκαν όλες οι γέφυρες και οι αγάπες των δύο πρώην. Πρώτη τέτοια γέφυρα είναι ο Παπαδημούλης. Η Ανανεωτική Πτέρυγα που αποσπάστηκε από τον ΣΥΝ πριν γίνει Δημοκρατική Αριστερά είχε πέντε βουλευτές οι οποίοι σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής μπορούσαν να συγκροτήσουν αυτόνομη κοινοβουλευτική ομάδα κάτι που θα σήμαινε τον υποβιβασμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε κοινοβουλετική ομάδα των ανεξάρτητων. Ο Κουβέλης όμως φρόντισε να πάρει μόνο τους τέσσερις, ενώ ο Παπαδημούλης παρέμεινε μέσα στον ΣΥΝ για να τους δίνει το στάτους του 5ου κοινοβουλετικού κόμματος. Ο ίδιος ο Παπαδημούλης παραδέχτηκε ότι έμεινε για το καλό της ενότητας. Αυτή τη μίνι - αποστασία του δεύτερου πιο επίλεκτου ανανεωτικού του ΣΥΝ τη δέχτηκαν ευχαρίστως οι υπόλοιποι τέσσερις. Όταν ρωτήθηκε ο Κουβέλης αν πιστεύει ότι ο Παπαδημούλης τους πρόδωσε η απάντηση ήταν : «Διαφωνώ με τη στάση του, σέβομαι όμως τα όσα αποφάσισε. Ο ίδιος θα κρίνει». Αντίστοιχα και ο Παπαδημούλης δεν καταγγέλλει την αποχώρηση των τεσσάρων από τον ΣΥΝ αλλά απευθύνει διαρκώς καλέσματα ενότητας.
Ο Τσίπρας από την άλλη δεν ξεσηκώνει κύμα καταγγελίας των τεσσάρων μέσα στον ΣΥΝ για την παράδοση των βουλευτικών τους εδρών. Αντίθετα δήλωσε ότι : «οι τέσσερις που αποχώρησαν, ακριβώς επειδή δεν βλέπω ότι υπάρχει ούτε άλλο πολιτικό σχέδιο που μπορεί να οδηγήσει πουθενά, ούτε διαφοροποίηση επί της γραμμής, θα ακολουθήσουν τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ και αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε σε κοινή πορεία. Οι πληγές όμως που δημιουργούνται είναι σημαντικές, κυρίως στη δημόσια εικόνα του εγχειρήματος» (Αυγή, 11/06/2010).Η λέξη «εγχείρημα» για τη διάσπαση δείχνει πόσο κοινός είναι ο πόθος για επιτυχία του «εγχειρήματος».
Απαντώντας στη γενναιοδωρία Τσίπρα, ο Κουβέλης αφήνει ανοιχτή τη συνεργασία στους δήμους και στις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Δήλωσε σχετικά ότι: «Στο πλαίσιο των συνθέσεων, αλλά και της συμμετοχής στους μαζικούς χώρους που έχουν να κάνουν με την αυτονομία του μαζικού κινήματος, είναι προφανές ότι θα υπάρξουν συμπορεύσεις. Σε καμία περίπτωση δεν επιλέγουμε αντιπαλότητες που δεν έχουν σχέση ούτε με την αναγκαιότητα του συνδικαλιστικού κινήματος ούτε της τοπικής αυτοδιοίκησης, ιδιαίτερα σήμερα που καλείται να αντιμετωπίσει πολλά και σύνθετα ζητήματα».
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί δεν θα υπάρξουν «αντιπαλότητες» σχετικές με την «αναγκαιότητα της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος» ανάμεσα σε μία αντιευρωπαϊκή και μία υποτιθέμενα φιλοευρωπαϊκή πλατφόρμα του.
Αυτό μπορεί να το δει κανείς πολύ καθαρά στο κείμενο της πλατφόρμας που παρουσίασε ο Χατζησωκράτης στο συνέδριο. Εκεί στο κεφάλαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιλαμβάνεται η θέση ότι: «Η απόφαση – συμβιβασμός της Ευρωζώνης της 25/03/10 για ένα μηχανισμό μελλοντικού δανεισμού της Ελλάδας σφραγίστηκε από τη συντηρητική, αυταρχική σφραγίδα της Γερμανικής κυβέρνησης, ανέχεται την ασυγκράτητη κερδοσκοπία, ακόμα και των κρατών –μελών, και κυρίως υπονομεύει τις προοπτικές συνοχής των χωρών του ευρώ με την πρόσκληση εμπλοκής προς το ΔΝΤ».
Πρόκειται για τη γνωστή κνίτικη κριτική της Ευρώπης των κερδοσκόπων που έχουν συνωμοτήσει κατά της χώρας μας με επικεφαλής την «αυταρχική, συντηρητική» Γερμανία.
Επιπλέον η πρόταση της Ανανεωτικής Πτέρυγας για την ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι «να καταργηθεί ο κανόνας της μη διάσωσης μιας χώρας που κινδυνεύει» που αποτελεί την κατάργηση του ευρώ στην οποία αντιστέκεται η Γερμανία και γι’ αυτό συγκεντρώνει τα πυρά όλων των αντιευρωπαίων.
Αλλά οι «αντιπαλότητες» στο συνδικαλιστικό κίνημα μεταξύ ανανεωτικών και μη ανανεωτικών θα αποφευχθούν πάνω απ όλα λόγω της κοινής φανατικής διεξαγωγής του παραγωγικού σαμποτάζ. Έτσι, ούτε οι ανανεωτικοί ούτε οι μη ανανεωτικοί πρόκειται να καταγγείλουν το ΠΑΜΕ για τη φασιστική επίθεση που έχει εξαπολύσει στη ναυτιλία και στον τουρισμό, όπως δεν έχουν καταγγείλει το ψευτοΚΚΕ για το φασιστικό κράτος που έχει στήσει στη Ζώνη Περάματος οδηγώντας τη στη διάλυηση. Γι’ αυτό το λόγο το δεύτερο στέλεχος του Κουβέλη θα είναι ο αρχισαμποταριστής Λεβέντης που έχει διακριθεί στην καθοδήγηση των πιο αντιαναπτυξιακών «κινημάτων» και ο οποίος εκπροσώπησε τους ανανεωτικούς στο συνέδριο των «Οικολόγων Πράσινων» όπου απεύθυνε θερμό κάλεσμα για ενότητα.
Κυρίως, ο «φιλοευρωπαίος» Κουβέλης δεν έχει καταγγείλει ούτε πρόκειται να καταγγείλει την πρόταση της εναλλακτικής δανειοδότησης από Ρωσία - Κίνα που προτείνει σα λύση για την έξοδο από την κρίση ο Δραγασάκης του «αριστερού ρεύματος» του ΣΥΝ. Σε συνέντευξη του στο ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» στις 21/4/2010, ο Δραγασάκης αναφερόμενος σε διεξόδους από την κρίση είπε: «Ζούμε σήμερα σ' έναν πολυκεντρικό κόσμο κι αυτό είναι νέο στοιχείο. Υπάρχουν νέες δυνάμεις ανερχόμενες, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία, η Ρωσία, η Λατινική Αμερική. Προχθές η Βενεζουέλα υπέγραψε με την Κίνα συμβόλαιο σύμφωνα με το οποίο θα δίνει 20 δισ. δολάρια η Κίνα για ένα ταμείο που θα δημιουργηθεί για την χρηματοδότηση αναπτυξιακών έργων στη Βενεζουέλα. Επιδιώχθηκαν τέτοια πράγματα ή ξεπουλήθηκαν πριν ξεκινήσουμε τις διάφορες Goldman Sachs;» Θέλουμε περισσότερα συμβόλαια με την Κίνα λοιπόν για να βγούμε από την κρίση. Τέτοια συμβόλαια, 14 συνολικά συμφωνίες υπέγραψε η κυβέρνηση με την Κίνα στις αρχές Ιούνη όταν ο ΣΥΝ διασπιόταν με όλες τις τάσεις να υποδέχονται θετικά την έλευση της Κίνας – σωτήρα.
Η «φιλοευρωπαϊκή» μεταμφίεση του Κουβέλη δεν έπεσε στο κενό. Πρώτη τσίμπησε η Μπακογιάννη που ανέλαβε πρωτοβουλία για τη συγκρότηση κοινοβουλευτικής ομάδας των ανεξαρτήτων της Βουλής δηλαδή των τεσσάρων του ΣΥΝ, των τριών διαγραμμένων λόγω καταψήφισης του μνημονίου του ΠΑΣΟΚ (Σακοράφα, Οικονόμου, Δημαρά) και του Νεοδημοκράτη Κιλτίδη που αποχώρησε από τη ΝΔ καταγγέλλοντας τον Σαμαρά για χρήση της υπόθεσης του Βατοπαιδίου για κομματικές εκκαθαρίσεις. Για την προεδρία αυτής της ομάδας υπήρξαν δύο υποψηφιότητες η μία του Κουβέλη και η άλλη της Σακοράφα. Η Μπακογιάννη ψήφισε τον Κουβέλη (!) και η ίδια είναι τώρα μέλος μίας κοινοβουλευτικής ομάδας που εκπροσωπείται από τον Κουβέλη, δηλαδή το στρατηγικό σύμμαχο του Σαμαρά! Τόση διορατικότητα.
Θετικά αποδέχτηκε τη «Δημοκρατική Αριστερά» και η άλλη οξυδερκέστατη ευρωπαία, η Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ που βρίσκει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει τώρα «κάπου να απευθυνθεί», δηλαδή στον Κουβέλη που η δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια μαζί με τον υπόλοιπο ΣΥΝ ήταν να ξεπατώνει έναν έναν τους αυτοδυναμικούς αλλά και τους ευρωπαίόφιλους του ΠΑΣΟΚ.
Στο μεταξύ ο Αλαβάνος πήρε μαζί του τη ΚΟΕ, την ΚΕΔΑ, και ΔΕΑ τις πιο «ριζοσπαστικές συνιστώσες» και συγκρότησε το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» το οποίο βρίσκεται σε διαρκή επαφή με την εθνοσοβινιστική αντιευρωπαϊκή «Αριστερή Πρωτοβουλία» του Παναγιωτακόπουλου από το ΠΑΣΟΚ. Η «Αριστερή Πρωτοβουλία» βρίσκεται και αυτή σε τροχιά αυτονόμησης και έκανε πρόσφατα την πρώτη πανελλαδική της συνδιάσκεψη.
Στο Βήμα (8/5/2010) δημοσιεύτηκε η είδηση ότι: «Η «Αριστερή Πρωτοβουλία» διοργανώνει εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη με ομιλητές τον κ. Στ.Τζουμάκα και τους κκ. Π. Σαββίδη και Π.Παπακωνσταντίνου, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο κ. Παναγιωτακόπουλος διαψεύδει ότι φτιάχνει συμμαχία με σχήματα της Αριστεράς και με κινήματα. Ωστόσο όλος ο χώρος από τα αριστερά άκρα του ΠαΣοΚ ως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής,το οποίο συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του κ. Αλ. Αλαβάνου, βρίσκεται σε επαφή και κουβέντα.Το Μέτωπο στηρίζεται από τον χώρο τεσσάρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και έχει στόχο τη συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας,με εμβέλεια από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ως την προοδευτική σοσιαλδημοκρατία. Ο κ. Αλαβάνος επιμένει στο αίτημα για κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και για δημοψήφισμα για τα μέτρα. Τα ίδια ακριβώς αιτήματα έχει και ο «Νέος Αγωνιστής»,ο οποίος κινείται στα αριστερά του ΠαΣοΚ με λόγο που ταιριάζει περισσότερο στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και ζητεί, στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου και του Αρη Βελουχιώτη, οργάνωση της αντίστασης κατά των μέτρων, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα εναντίον της Ευρωσυνθήκης».
Έτσι ο ΣΥΝ έχει γαντζωθεί και στα δύο τμήματα ενός καταρρακωμένου και εκκαθαρισμένου από τους πολιτικούς εκφραστές της αυτοδυναμίας ΠΑΣΟΚ και εξαπλώνεται μέσα σε αυτό σαν διπλός μεταστατικός καρκίνος.
Το σοσιαλφασιστικό ρωσόδουλο καθεστώς κινείται γρήγορα σε ένα ρευστό πολιτικό τοπίο όπου όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν να πιαστούν από οποιαδήποτε σανίδα σωτηρίας μπροστά στην απειλή της χρεωκοπίας της χώρας. Δεν υπάρχει περισσότερο σάπια σανίδα από αυτή του ΣΥΝ και των αποσπασμάτων του. Για την ακρίβεια δεν είνα σανίδα είναι σαπιολαμαρίνα που επιπλέει χάρη σε μια τρύπια φούσκα από ψέμματα που βρίσκεται από κάτω της. Με αυτήν σύντομα θα πας σίγουρα στον πάτο, που σήμερα δεν είναι άλλος από την αποικιοποίηση μιας εντελώς εξαθλιωμένης Ελλάδας χώρας από Ρωσία και Κίνα.
-Δημοσιεύτηκε στο φ. 457 της Νέας Ανατολής, Μάης - Ιούνης 2010-