"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το λεγόμενο ντεκουπλάζ, δηλαδή το σπάσιμο της στρατηγικής συμπόρευσης ΗΠΑ – ΕΟΚ (ΕΕ) ήταν ήδη από τη δεκαετία του 1970 ο στρατηγικός στόχος του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, όπως πρωτοπόρα είχε διαπιστώσει το ΚΚ Κίνας, για το οποίο μάλιστα μια διάλυση της ΕΟΚ, ακόμη και του NATO από αυτή την πλευρά θεωρείτο μια εξαιρετικά αρνητική πιθανή εξέλιξη. Φαίνεται τώρα πόσους καρπούς δίνει στη Ρωσία η χειραγωγημένη από την ίδια (με την εκμετάλλευση των λαθών λόγω παρακμής και των πολιτικών εγκλημάτων του «φιλελεύθερου» δυτικού μονοπώλιου) νίκη Τραμπ, σε ό,τι αφορά την προετοιμασία των όρων για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την απόπειρα κατάκτησης της παγκόσμιας ηγεμονίας από τον ρωσοκινέζικο Άξονα.
Δεν είναι επίσης άσχετη με τις συγκεκριμένες κινήσεις η «γεωπολιτική» (όρος που είναι ιμπεριαλιστικής και αντιδραστικής έμπνευσης, αλλά χρησιμοποιείται καταχρηστικά και από προοδευτικούς αναλυτές) του ιδεολογικού μέντορα του Κρεμλίνου, Αλεξάντερ Ντούγκιν, περί μιας Ευρασίας η οποία, ενωμένη από τη Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ, θα αντιμετωπίσει την αμερικανική «γκλομπαλιστική» κυριαρχία, για την ακρίβεια θα την «εκθρονίσει», χτυπώντας και το «μακρύ φιλελεύθερο αγγλοσαξονικό της χέρι» στην Ευρώπη, τη Βρετανία. Η τελευταία αποκολλάται όλο και περισσότερο από την ευρωπαϊκή συλλογική ταυτότητα μέσω Brexit, που κι αυτό το έσπρωξαν καίρια και το υποβοήθησαν οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές. Μετά δε από την επικείμενη πολιτική κατάρρευση της πολιτικά αδύναμης Μέι, η Βρετανία απειλείται θανάσιμα από την πρωθυπουργία του τροτσκιστή, αντισημίτη και ανθρώπου της Ρωσίας Κόρμπιν, του Ευρωπαίου ψευτοαριστερού αντίστοιχου του Τραμπ. Με την τραμπική πολιτική υπονόμευσης από τα δεξιά, δηλαδή από «ευρασιατική» πλευρά, του ΝΑΤΟ και το τελικό χτύπημα που θα του δώσει ο Κόρμπιν, αφοπλίζοντας πυρηνικά την ισχυρότερη ευρωπαϊκή αντιρωσική δύναμη, ο πόλεμος στην Ευρώπη θα είναι πιθανότατα anteportas.
Σημασία έχει όμως και γιατί η τετραμερής έγινε σε τουρκικό έδαφος. Η τακτική σκούπα – φαράσι του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού απέναντι στην αρχικά τριτοκοσμική ανεξαρτησιακή εξουσία Ερντογάν δείχνει τώρα τους καρπούς της: όταν ο πρόεδρος της Τουρκίας κατέβασε το ρώσικο αεροπλάνο, στηρίζοντας μόνος στον πλανήτη την αντι-ασαντική και πιο βαθιά την αντιρώσικη αντιιμπεριαλιστική πάλη της συριακής αντιπολίτευσης, οι δυτικοί «φιλελεύθεροι» ή ακόμη περισσότερο οι φίλοι του Πούτιν στις δυτικές καγκελαρίες απομόνωσαν την Τουρκία, κατηγορώντας την έμμεσα ή άμεσα ότι με τις «απερισκεψίες» της θα βάλει φωτιά στις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας.
Αργότερα οι Ευρωπαίοι στάθηκαν άθλια απέναντι στο ρωσοκινούμενο- στο βάθος- φασιστικό γκιουλενικό πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, δείχνοντάς με κάθε τρόπο πόσο ανοιχτά εύχονταν αυτό να είχε πετύχει, εντείνοντας έτσι την απομόνωσή του. Κι όταν αυτός, αποκαμωμένος, πήγε στη Μόσχα και προσκύνησε τον Πούτιν, τότε όλοι αυτοί οι χωρίς αρχές ή και υποταγμένοι στον Πούτιν μονοπωλιστές άνοιξαν την αγκαλιά τους και ξαναδέχθηκαν τον Ερντογάν ως σύμμαχο και εταίρο, με τον γνωστό, ξεσκολισμένα ρωσόδουλο πρόεδρο της Γερμανίας Σταϊνμάγερ να του επιφυλάσσει πρόσφατα στρατιωτικές τιμές κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο.
Στην τετραμερή δεν υπήρχε πουθενά εκπρόσωπος της «ανεξάρτητης», στην πραγματικότητα κατεχόμενης Συρίας, ούτε όμως και του – με ισχυρή παρουσία στο συριακό έδαφος, δίπλα στους Ρώσους – Ιράν. Ο Πούτιν έφτιαξε μια τετραμερή του τύπου «ιμπεριαλισμοί της Ευρασίας συν Τουρκία», θέλοντας να δείξει ποιος κάνει πλέον κουμάντο στη «ζώνη των θυελλών» του πλανήτη. Στην Αστάνα, το μέλλον της Συρίας κανόνιζαν – υποτίθεται από κοινού - η Ρωσία, η Τουρκία και το Ιράν. Με αυτήν ο Πούτιν σκότωσε τη Γενεύη του ΟΗΕ, όπου η συριακή αντιπολίτευση απολάμβανε κάποιας στήριξης από τον Τρίτο Κόσμο και τη Δύση. Τώρα ο φύρερ του ρώσικου νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού έρχεται ξανά από τα δεξιά, πετάει έξω τους φασίστες, αλλά γενικά ακόμα σχετικά ανεξάρτητους από τη συμμαχό τους Ρωσία τριτοκοσμικούς μουλάδες της Τεχεράνης και τίθεται επικεφαλής των «σοβαρών και μετριοπαθών» μεγάλων δυνάμεων που λύνουν τα «μεγάλα προβλήματα», ερήμην των λαών.
Δίνει έτσι και στον Ερντογάν μια αίσθηση μεγαλείου και ισόβαθμου παίκτη, πείθοντάς τον ακόμη περισσότερο για το πόσο «σοφή» ήταν η κίνησή του να στραφεί προς τη Μόσχα.
Ο Ερντογάν ως ανεξαρτησιακός και αντιρώσος λόγω Συρίας και Κούρδων, άρα αντικειμενικά ως σύμμαχος της Δύσης ήταν (μετά το 2013) ένας αποσυνάγωγος, ένα δεύτερο, πιο δυτικό στη μορφή «Ιράν». Ως φιλορώσος όμως μετά το 2016, όπως ήταν και στην αρχή της διαδρομής του, είναι πια και πάλι σεβαστός διεθνής παράγοντας που κανονίζει και τη μοίρα τρίτων. «Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει κάθε μικρή και μεσαία δύναμη, αν θέλει να βλέπει νίκες και να μην τρώει διεθνή χαστούκια», είναι το μήνυμα του Πούτιν.
Γι’ αυτό άλλωστε η Ρωσία επέτρεψε στον Ερντογάν να διατηρεί τους θύλακες του Αφρίν και του Ιντλίμπ στη βόρεια Συρία υπό την προστασία του, ώστε να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά του φασίστα Άσαντ και των Ιρανών μουλάδων ότι θα ανακαταλάβουν όλο το συριακό έδαφος. Η Μόσχα διατηρεί πάντα όσο μπορεί ενεργή κάθε σύγκρουση και κάθε διάσπαση και παίζει επάνω τους το ρόλο του μετριοπαθούς «κέντρου», του συμβιβαστή και μεσολαβητή που «μαγικά» επιτυγχάνει ισορροπίες, εκεί όπου η «γερασμένη και αλαζονική» Δύση πάντα αποτυγχάνει. Και φυσικά μαζεύει όλο τον καρπό, χρησιμοποιώντας τον ένα πόλο για να μη δυναμώσει υπέρμετρα ο άλλος. Ο Πούτιν βέβαια κάνει πάντα τον φίλο και στους δύο εκάστοτε πόλους, καταφέρνοντας μάλιστα κανείς να μην τον εγκαλεί ποτέ για διπλό παιχνίδι. Την ώρα π.χ. που Ερντογάν – Κατάρ - «Μουσουλμανική Αδελφότητα» καταγγέλλουν τον δικτάτορα του παλατιού πρίγκιπα Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας για τον όντως κτηνώδη φόνο του δημοσιογράφου Κασόγκι, η Μόσχα δηλώνει ότι «πιστεύει» τον πρίγκιπα ότι ο ίδιος δεν είχε καμία ανάμιξη στον φόνο και τον υποδέχεται στην αγκαλιά της. Ταυτόχρονα, οι Ρώσοι πράκτορες στη Δύση, εντελώς αντίθετα, σηκώνουν τη σημαία της απομόνωσης της Σ. Αραβίας από τη διεθνή κοινότητα, έχοντας πίσω τους και πολλούς πραγματικούς δυτικούς φιλελεύθερους που ζουν στο χαζοχαρούμενο κόσμο των χρηματιστηρίων τους. Έτσι ο πρίγκιπας θεωρεί ότι το συντριπτικό χτύπημα έρχεται από τη Δύση και κουρνιάζει όλο και περισσότερο, θέλοντας ή μη, στην κοιλιά της νεοτσαρικής Ρωσίας.
Παίζεται εδώ το ίδιο παιχνίδι που παίχτηκε μεταξύ Σ. Αραβίας και Κατάρ από την ανάποδη, όταν ο προβοκάτορας Τραμπ έσπρωξε τον Σαουδάραβα πρίγκιπα στο αντικαταριανό εμπάργκο, με βάση ψεύτικες «δηλώσεις» του εμίρη του Κατάρ τις οποίες είχαν φυτέψει στα ειδησεογραφικά πρακτορεία τα τρολ του Πούτιν.
To «σκούπα – φαράσι», το οποίο έβαλε σε εφαρμογή η Μόσχα μετά την σκηνοθετημένη «απόσυρση» της ΕΣΣΔ στα 1991, έχει φτάσει - σε επίπεδο δεξιοτεχνίας - σε ύψη στρατόσφαιρας. Τα κράτη, τα έθνη και οι λαοί ωστόσο δεν θα αργήσουν να δουν και να ξεσκεπάσουν το βρώμικο αυτό διπλό παιχνίδι και τελικά να ορίσουν, από την ίδια τους την πείρα, ως κύριο εχθρό τους ραδιούργους της πλέον σάπιας και της πλέον ισχυρής ενεργειακά και πολιτικοδιπλωματικά υπερδύναμης. Κανένας αντιδραστικός δεν μπορεί να πιάσει με 10 δάχτυλα 100 μύγες, όπως τόνιζε ο Μάο Τσε Τουνγκ.
Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 536 της Νέας Ανατολής