Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της εργοδοσίας κρύβουν τους σαμποτέρ που είναι έξω από αυτήν

 Αυτό που είναι διαφορετικό με τo κλείσιμο της χαλυβουργίας Ελευσίνας είναι ότι εδώ το σαμποτάζ κυρίως από τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα μέσω της εσκεμμένα πανύψηλης τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος, συγκαλύπτεται από την αδυναμία της εργοδοσίας της, που παίρνει τη μορφή της σύγκρουσης ανάμεσα στον συντριπτικά πλειοψηφικό κεφαλαιούχο της Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο και στα δυο του παιδιά κληρονόμους του Παναγιώτη και Γιώργο -ιδιοκτήτες του μπασκετικού Ολυμπιακού. Τα παιδιά ισχυρίζονται ότι ο πατέρας τους έχει άνοια και ότι το εργοστάσιο το κλείνει με αποκλειστική της ευθύνη η δεύτερη γυναίκα του που τον διαχειρίζεται όπως θέλει και η οποία μαζεύει στο όνομά της όλα τα κεφάλαια του άντρα της και αποστεγνώνει τη Χαλυβουργική. Σύμφωνα με αυτούς το ΔΣ της εταιρείας υπέβαλε πρόταση στον πατέρα για έναν διακανονισμό με τη ΔΕΗ που τελικά ο πατέρας δεν υπέβαλε στη ΔΕΗ. Ο πατέρας ισχυρίζεται ότι η επιχείρηση έχει πρόβλημα κυρίως λόγω της κρίσης στην οικοδομή αλλά ότι το ΔΣ της ζήτησε, με εντολή του, διακανονισμό με τη ΔΕΗ και ότι η ΔΕΗ τον απέριψε (500.000 άμεση πληρωμή, και 100.000 το μήνα δόσεις για το χρέος συν την πληρωμή του μηνιάτικου ρεύματος, πράγμα που δεν είδαμε η ΔΕΗ να διαψεύδει ως τώρα). Επίσης κατηγορεί το ΔΣ ότι αρνείται να τον ενημερώσει για το τι ακριβώς διαμείφθηκε στις συζητήσεις και ότι τα παιδιά του τον βγάζουν επίτηδες ανοϊκό για να του πάρουν την περιουσια. Το Σωματείο και το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας παίρνει θέση κατά του πατέρα. Μόνο η ηγεσία της ΓΣΕΕ έχουμε δει να λέει ότι την κύρια ευθύνη για το κλείσιμο έχει το ακριβό ρεύμα.

Έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν μπορούμε να βγάλουμε ένα καθαρό συμπέρασμα για το αν και ποια από τις δύο είναι η δίκαιη πλευρά στη διένεξη. Πάντως, ενώ καμιά πλευρά δεν βάζει ζήτημα κυβερνητικών ευθυνών για την τιμή του ρεύματος, είναι η πλευρά των γιων Αγγελόπουλων που ρίχνουν όλη την ευθύνη για το κατέβασμα του διακόπτη αποκλειστικά στην πλευρά του πατέρα τους, ο οποίος τουλάχιστον κατηγορεί τη ΔΕΗ. Επίσης παίρνουμε υπ όψιν μας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμμαχία με έναν άλλο διεκδικητή της Χαλυβουργικής, τον αδελφό του ιδιοκτήτη Θοδωρή Αγγελόπουλο (σύζυγο της γνωστής Γιάννας) ο οποίος ασχολήθηκε κυρίως με χρηματιστηριακά και εφοπλιστικά παιχνίδια και στήριξε δραστήρια την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τέλος μας κάνει εντύπωση ότι δεν έχει μιλήσει ακόμα το ΔΣ της Χαλυβουργικής που πρόεδρός του είναι ο πατέρας του Βαρουφάκη για να απαντήσει στην κατηγορία του ιδιοκτήτη ότι δεν τον ενημερώνει για τη διαπραγμάτευση με τη ΔΕΗ.

Σαν υπεύθυνο του κλεισίματος της Χαλυβουργικής ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τον ιδιοκτήτη της μέσω του Κούλογλου (σε ένα άθλιο άρθρο του στο TVXS με τίτλο: “Τα αμύθητα κέρδη στις τσέπες, τα χρέη στην υψικάμινο”, https://tvxs.gr/news/ellada/xalyboyrgiki-ta-amythita-kerdi-stis-tsepes-ta-xrei-stin-kayti-ypsikamino) και παρατάσσεται ανοιχτά με το ΠΑΜΕ που κατηγορεί το σωματείο για φιλοεργοδοτικό επειδή για χρόνια διεκδικούσε φτηνό ρεύμα για την χαλυβουργία!

Μπορούμε να φανταστούμε τη χαρά των αρχισαμποταριστών του ΣΥΡΙΖΑ και των καθοδηγητών του του ψευτοΚΚΕ να παρακολουθούν τη σύγκρουση των παιδιών με τον πατέρα τους και τις αλληλοκατηγορίες τους πάνω από το πτώμα της πρώτης και μεγαλύτερης χαλυβουργίας της χώρας που δεν μπόρεσαν να την κλείσουν επί Α. Παπανδρέου ούτε τα πελώρια πρόστιμα που επέβαλαν οι Κεδίκογλου και Αρσένης, ούτε οι δολοφόνοι της “17Ν” που σκότωσαν τον διευθυντή της- θείο του σημερινού ιδιοκτήτη το 1986, ούτε οι σαμποταριστές του ΣΥΡΙΖΑ όταν τσάκισαν μονομιάς την οικοδομή οπότε και την κατανάλωση χάλυβα μετά τη χρεωκοπία του 2010 κυρίως μέσω της υπερφορολόγησης της έγγειας ιδιοκτησίας. Αλλά η αλήθεια δεν θα κρυφτεί. Είναι όχι απλά στα χέρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που έκλεισε η Χαλυβουργική αλλά έκλεισε και αυτή εξαιτίας της πολιτικής του πανάκριβου ρεύματος που την επέβαλαν οι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και την απογείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην κρίση.

Αυτά που αναφέρονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους φίλους του σαν οι αληθινές αιτίες για το κλείσιμο, δηλαδή οι φαγωμάρες της εργοδοσίας, ή οι γυναίκες που έκλεψαν τα κεφάλαια αδύναμων γέρων είναι ιστορίες που αφορούν μπακάλικα της γειτονιάς. Μια βαρειά βιομηχανία με δεκάδες στελέχη δεμένη και επιτηρούμενη από εκατό μεριές από τις αγορές, τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις ή βγάζει κέρδη και βρίσκει κεφαλαιούχους να τη συντηρήσουν ή να την αγοράσουν σε καλή τιμή, οπότε σόγια, φράξιες και πραγματικές ή φανταστικές κακές γυναίκες κοιτάνε να τις ζήσουν και απλά τσακώνονται στη μοιρασιά, ή έχουν ασταμάτητα και επί σειρά ετών ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων και τότε σόγια, κληρονόμοι και κακές γυναίκες τσακώνονται για το ποιος θα ξεφορτώσει σε ποιον τα χρέη και θα επωφεληθεί από το κουφάρι. Το ζήτημα είναι γιατί υπήρξαν τα διαρκή αυξανόμενα χρέη γι αυτή την πιο ιστορική από όλες τις χαλυβουργίες, γιατί υπήρξαν αυτά τα χρέη ταυτόχρονα για όλες τις χαλυβουργίες της χώρας, και γιατί όλες κλείσαν μέσα στα ίδια λίγα χρόνια ή υπολειτουργούν. Όποιος δεν βάζει έτσι το ζήτημα είναι είτε αδαής είτε απατεώνας.

Η υπερυψηλή τιμή της ενέργειας έχει τσακίσει την ελληνική χαλυβουργία

Η μόνη απάντηση που έχει μια κάποια βάση είναι ότι έφταιξε η ταυτόχρονη για όλες τις χαλυβουργίες κρίση της οικοδομής. Αφήνουμε ότι και αυτή η κρίση έχει στο βάθος πολιτικά αίτια τα οποία είναι επιπλέον από αυτά της γενικής χρεωκοπίας της χώρας το 2010 και για τα οποία μόλις κάναμε μια νύξη παραπάνω. Όμως η καταστροφή της οικοδομικής δραστηριότητας εξηγεί μόνο την κάμψη της παραγωγής και τις ζημιές τα πρώτα χρόνια αυτής της κάμψης, αλλά όχι τη γενοκτονία της χαλυβουργίας. Γιατί όπως όλες οι χαλυβουργίες της Ευρώπης μπορούσε και η ελληνική από την άποψη του τεχνολογικού της επιπέδου πολύ σύντομα να προσαρμοστεί και να ρίξει το βάρος από τη εσωτερική αγορά στη διεθνή, όπως έκαναν άλλες χαλυβουργίες στον ευρωπαϊκό νότο ή άλλες ελληνικές βιομηχανίες που παρήγαγαν άλλα προϊόντα αλλά ήταν λιγότερο ενεργοβόρες από τις χαλυβουργίες. Όμως οι πιο ενεργοβόρες απ όλες, που είναι οι χαλυβουργίες ήταν αδύνατο να ανταγωνιστούν τις ξένες χαλυβουργίες στη διεθνή αγορά με μια τιμή ρεύματος που έχει φτάσει να είναι πάνω από το 60% της τιμής του ρεύματος που πληρώνουν οι χαλυβουργίες της ΕΕ. Επίσης εκτός από την τιμή του ρεύματος είναι πανάκριβη και η τιμή του ρώσικου φυσικού αερίου που μονοπωλιακά λυμαίνεται τη χώρα μας και το οποίο επίσης χρησιμοποιεί η χαλυβουργία ιδιαίτερα στο στάδιο της προθέρμανσης του σκραπ. Στον παρακάτω πίνακα μπορεί κανείς να διαπιστώσει πόσο ψηλό είναι το ποσοστό που έχει η κατανάλωση ενέργειας στο κόστος του τελικού προϊόντος της χαλυβουργίας. Σε αυτόν φαίνονται τα διάφορα κόστη που διαμορφώνουν τις τελικές τιμές του ελληνικού χάλυβα, σύμφωνα με μελέτη της ΕΒΙΚΕΝ (http://www.unicen.gr/images/pages/files/Energy%20and%20steel%20industry.pdf)

Σύμφωνα με έρευνα του ΙΟΒΕ για τις τιμές του φυσικού αερίου «Τα πιο πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι οι τιμές φυσικού αερίου για τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα παραμένουν υψηλότερες κατά 12% από τον μέσο όρο της ΕΕ-28..» (https://www.newsit.gr/energeia/27 Απρ.2018). Το φυσικό αέριο η χώρα μας το προμηθεύεται σχεδόν αποκλειστικά από τη Ρωσία σε ποσοστό περίπου 78% (http://www.rae.gr/old/sub3/3B/3b2.htm), έχοντας έτσι εξαρτήσει σε πολύ υψηλό βαθμό την οικονομία της.

Ειδικά σε ότι αφορά το ηλεκτρικό ρεύμα όπως προκύπτει από μελέτη της PWC για λογαριασμό του βελγικού ρυθμιστή ενέργειας (CREG) για την τιμολόγηση ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου σε μεγάλες βιομηχανίες στο Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ολλανδία και η οποία δημοσιεύεται στην Καθημερινή της 6-12-2018, τα κόστη για την ηλεκτρική ενέργεια των τιμολογίων βιομηχανικών καταναλωτών διαμορφώνονται όπως φαίνονται στον παρακάτω πίνακα (οι τιμές είναι σε ευρώ/MWh).

Όπως προκύπτει επίσης από την ίδια μελέτη ευρωπαϊκά κράτη όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία έχουν αξιοποιήσει τα περιθώρια του ευρωπαϊκού πλαισίου για να ενισχύσουν την παραγωγική τους βάση. «Οι μεγάλες βιομηχανίες της Ευρώπης αφενός επωφελούνται από τις πλήρως απελευθερωμένες αγορές ηλεκτρισμού που διαμορφώνουν ανταγωνιστικές τιμές ρεύματος και αφετέρου από τις κυβερνήσεις τους που στο πλαίσιο μιας συνολικότερης βιομηχανικής πολιτικής παρεμβαίνουν στο σκέλος των ρυθμιστικών χρεώσεων (τέλη, φόροι, κόστος ανανεώσιμων πηγών κλπ.) μειώνοντας σημαντικά το τελικό κόστος ενέργειας» (στο ίδιο). 

Ακριβώς το αντίθετο από ότι συμβαίνει στη χώρα μας. «Τον Ιανουάριο του 2018 μια αντίστοιχης κατανάλωσης εγχώρια βιομηχανία με αυτές που εξετάζει η μελέτη της PWC έπειτα από σειρά εκπτώσεων που παρείχε η ΔΕΗ με απόφαση γενικής συνέλευσης πλήρωνε το ανταγωνιστικό σκέλος του ρεύματος στα 54,6 ευρώ/ΜWh και τελική τιμή (τέλη, ΥΚΩ, ΕΦΚ κλπ.) στα 66 ευρώ/ΜWh. Στο δεύτερο εξάμηνο του έτους τα βιομηχανικά τιμολόγια έχουν αυξηθεί κατά 20% λόγω της σημαντικής αύξησης των εκπομπών CO2 με αποτέλεσμα η διαφορά της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας μεταξύ της ελληνικής βιομηχανίας και των Ευρωπαίων ανταγωνιστών της να ανέλθει στο 60%! (σ.σ. η έμφαση δική μας). Πέραν αυτού, οι 10 μεγάλες βιομηχανίες της χώρας που συνδέονται με την υψηλή τάση βρίσκονται αντιμέτωπες με νέες επιβαρύνσεις κατά 20% από τον Φεβρουάριο του 2019 που λήγουν οι συμβάσεις που παρείχε η ΔΕΗ με απόφαση γενικής συνέλευσης» (στο ίδιο). Έτσι το διακομματικό καθεστώς που ελέγχει τη διοίκηση της ΔΕΗ θα κλείσει ότι έχει απομείνει από την ελληνική βιομηχανία, οι ιδιοκτήτες των οποίων δεν ανήκουν στη νέα ρωσόδουλη αστική τάξη.

Η βρώμικη εξήγηση της ναυαρχίδας του βιομηχανικού σαμποτάζ για το κλείσιμο της Χαλυβουργικής

Βέβαια, το ψευτοΚΚΕ, το κόμμα αρχηγός όλου του αντιβιομηχανικού διακομματικού καθεστώτος ισχυρίζεται ότι για το κλείσιμο, όπως και για όλα τα άλλα κλεισίματα βιομηχανιών φταίει ο ανταγωνισμός των επιχειρηματικών ομίλων, και γενικά ο καπιταλισμός!

«Το “λουκέτο” στη Χαλυβουργική, μετά τη διακοπή ηλεκτροδότησης του εργοστασίου, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Είναι το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, που οδηγεί βιομηχανίες στρατηγικής σημασίας να κλείνουν, ενώ θα μπορούσαν να στηρίξουν την ανάπτυξη προς όφελος του λαού, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που θα υπηρετούσε τις λαϊκές ανάγκες», αναφέρει η ανακοίνωση του γραφείου τύπου και προσθέτει: «είναι, επίσης, απόδειξη ότι τα εργοστάσια δεν τα κλείνουν οι αγώνες των εργαζομένων, αλλά οι επιχειρήσεις ανοίγουν και κλείνουν, αποκλειστικά με κριτήριο τη μεγαλύτερη καπιταλιστική κερδοφορία και με θύματα κάθε φορά τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα τους».

Οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ ποτέ δεν παραθέτουν οικονομικά στοιχεία για να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους. Αυτό το κάνουν από μεν βαθύτερη στρατηγική άποψη γιατί σαν αντικομμουνιστές που είναι δεν θέλουν οι εργάτες να μαθαίνουν πως λειτουργούν οι επιχειρήσεις και γενικά η οικονομία για να μην τις πάρουν ποτέ στα χέρια τους, από δε την άποψη των άμεσων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων τους γιατί τα οικονομικά στοιχεία αποκαλύπτουν ότι η δικιά τους αντιβιομηχανική πολιτική (που κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει) είναι η υπεύθυνη για το κλείσιμο των εργοστασίων. Όταν μιλούν, όπως πάντα, γενικά και αόριστα για τον καπιταλισμό και τα υπερκέρδη του απλά ετοιμάζουν το έδαφος για να τσακίζουν επιλεκτικά για λογαριασμό των αφεντικών τους καπιταλιστών του ρωσοκινέζικου άξονα εκείνους τους καπιταλιστές που αυτά τα αφεντικά θέλουν να εξοντώσουν για να πάρουν την απόλυτη οικονομική και πολιτική εξουσία και από κει τα πραγματικά πιο πελώρια υπερκέρδη. Να γιατί δεν λένε λέξη για τα οικονομικά στοιχεία της παραγωγής χάλυβα στη χώρα, ούτε και για το πως διαμορφώνονται οι τιμές του χάλυβα στις άλλες χώρες. Για όσους μέσα στο εργατικό κίνημα το κάνουν, είτε είναι σωματεία που δεν ελέγχουν, όπως αυτό της χαλυβουργίας του Βόλου, είτε η ηγεσία της ΠΟΕΜ πριν λίγα χρόνια, η ακόμα περισσότερο εργατικά ρεύματα και κόμματα όπως η ΟΑΚΚΕ, τους κατηγορούν για πουλημένους στην εργοδοσία.

Έγραφε τότε ο Ριζοσπάστης στις 15-2-2014: «Όλοι αυτοί (σσ. Εννοεί την ΠΟΕΜ και τα Σωματεία των πέντε χαλυβουργικών εργοστασίων) υιοθετούν το αίτημα των βιομηχάνων για μείωση του κόστους της Ενέργειας, με το επιχείρημα ότι έτσι θα γίνουν ανταγωνιστικές οι ελληνικές χαλυβουργίες και θα σωθούν τάχα οι θέσεις εργασίας. Το συγκεκριμένο ιδεολόγημα είναι πέρα για πέρα πλαστό. Οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες και άλλες αντεργατικές ανατροπές στον κλάδο είναι συνέπεια της καπιταλιστικής κρίσης και γίνονται στο πλαίσιο της προσπάθειας της εργοδοσίας να τη διαχειριστεί προς όφελός της και σε βάρος των εργαζομένων».

Λέγοντας ανταγωνισμό το κατεξοχήν κόμμα του βιομηχανικού σαμποτάζ εννοεί τον ανταγωνισμό των αγορών, τον οικονομικό ανταγωνισμό. Όμως στην περίπτωση της χώρας μας οι επιχειρήσεις που κλείνουν συνήθως έχουν δεχτεί εξωοικονομική βία που τις οδηγεί με πρόγραμμα στο κλείσιμο απλά μέσω των αγορών. Όταν το κράτος σαμποτάρει με πολιτικά, δηλαδή με εξωοικονομικά μέσα τη βιομηχανία παραγωγής ηλεκτρισμού και κάνει έτσι αφύσικα ψηλή την τιμή της κιλοβατώρας, κάνει ψηλές τις τιμές όλων των βιομηχανιών και αυτές δεν αντέχουν στο διεθνή ανταγωνισμό. Αλλά κάποιος που το ξέρει αυτό μόνο αν ήταν παλιάνθρωπος θα έλεγε ότι αυτές τις βιομηχανίες τις έκλεισαν οι ανταγωνιστές τους και όχι αυτοί που τους στέρησαν με τη βία το φτηνό ρεύμα που είχαν όλοι οι άλλοι. Αυτή η εξωοικονομική βία μπορεί να παίρνει τη μορφή της πολύ ακριβής ενέργειας, αλλά μπορεί και του δανειοδοτικού στραγγαλισμού από τράπεζες που χρεωκόπησαν με πολιτικές μέθοδες (δες προβοκάτσια με το δημοψήφισμα το 2015), ή μπορεί να παίρνει τη μορφή των αντιεπενδυτικών δικαστικών αποφάσεων που με πολιτική υποκίνηση επικαλούνται αστήριχτα μόλυνση του περιβάλλοντος σε συνδυασμό με άμαζα ψευτοοικολογικά κινήματα των σαμποταριστών, είτε τέλος μπορεί να παίρνει τη μορφή της ωμής φυσικής βίας με εμπρησμούς εργοστασίων και αποθηκών, δολοφονίες καπιταλιστών, εμπρησμούς δασών που ματαιώνουν χωροταξικά σχέδια κλπ και που υποστηρίζονται πολιτικά και διαχρονικά από το ντόπιο διακομματικό καθεστώς των σαμποταριστών. Πίσω από όλα αυτά στη χώρα μας βρίσκονται οι εκπρόσωποι του ανατολικού κρατικο-φασιστικού μονοπωλίου. Βέβαια πίσω από αυτή τη βία βρίσκεται στο βάθος πάλι ένας οικονομικός ανταγωνισμός. Πρόκειται, για τη βίαιη επίθεση του κρατικομονοπωλιακού φασιστικού μονοπωλίου Ρωσίας-Κίνας ενάντια είτε στο ντόπιο, συνήθως μη μονοπωλιακό κεφάλαιο, είτε στο δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο που είχε την ατυχή έμπνευση να επενδύσει στην Ελλάδα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση και συνεργασία με τους ρώσους μονοπωλιστές που μέσω των άφθονων πρακτόρων τους έχουν αρπάξει την πολιτική εξουσία στη χώρα μας.

Από ποια τάξη να περιμένουμε τη διάσωση της ελληνικής βιομηχανίας

Πάντως όλες οι τάξεις που θίγονται από το σαμποτάζ δεν στέκονται με τον ίδιο τρόπο απέναντί του. Η ντόπια βιομηχανική μεγαλοαστική τάξη, που υπήρξε πριν από το ρωσόδουλο πολιτικό καθεστώς, (η οποία δηλαδή δεν δημιουργήθηκε μέσω των κρατικών προμηθειών και με χαριστικές συμβάσεις όπως οι κομπραδόροι νέο-ολιγάρχες Κόκκαλης, Μυτιληναίος, Γερμανός, Κοπελούζος κλπ), είναι ιστορικά εξαρτημένη από ένα κράτος που πάντα το έλεγχε ο ιμπεριαλισμός κάθε είδους, και γι αυτό δεν τολμάει να έρθει σε σύγκρουση με το κράτος. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ενώ οι ρωσόδουλοι την καταστρέφουν σαν βιομηχανική αστική τάξη, κλείνοντάς της ένα ένα τα εργοστάσια, τα ναυπηγεία κλπ αυτοί δεν αντιστέκονται ανοιχτά, δηλαδή πολιτικά καταφεύγοντας στην κοινή γνώμη και διαφωτίζοντάς την συστηματικά με τα ΜΜΕ τους, αλλά κάνουν μόνο κάποιες διαμαρτυρίες στο εσωτερικό της αστικής τάξης, με κάποιες ημερίδες, ή μερικούς ειδικούς οικονομικούς αρθρογράφους.

Μόνο βιομηχανικοί εργάτες, κυρίως αυτοί του εργοστασίου των Λιπασμάτων, αλλά και της επισκευαστικής Ζώνης του Περάματος, οι εργάτες των εργοταξίων της Βωβός, και οι εργάτες της ΔΕΗ Κερατσινίου έχουν κάνει ως τώρα ανοιχτό πολιτικό κίνημα καθαρά ενάντια στο βιομηχανικό σαμποτάζ κάτω από την καθοδήγηση ή την αποφασιστική στήριξη και ενθάρρυνση της εργατικής ΟΑΚΚΕ, ενώ πάλι είναι οι βιομηχανικοί εργάτες, χωρίς ωστόσο να μιλάνε για σαμποτάζ, που έχουν κάνει κινήματα κόντρα σε κυβερνήσεις και συχνά κόντρα και σε σοσιαλφασίστες ενάντια στο κλείσιμο εργοστασίων. Τέτοιοι είναι οι εργάτες των μεταλλείων της Κασσάνδρας Χαλκιδικής από την εποχή της TVX (όπου έπαιξε αποφασιστικό ρόλο η ΟΑΚΚΕ), οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ, οι εργάτες της Χαλυβουργίας του Βόλου, οι κλωστοϋφαντουργοί της Νάουσας και πολλοί άλλοι. Μάλιστα το σωματείο της Χαλυβουργικής το 2014 με μια καλή στήριξη από την ΠΟΕΜ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατών Μετάλλου), με ανακοινώσεις και κινητοποιήσεις έβαλαν για πρώτη φορά πολύ έντονα το ζήτημα της ακριβής ενέργειας σαν κεντρικό αίτημα εργατικού αγώνα. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η ίδια η εργοδοσία, όταν δεν συμπαρατασσόταν με την κυβέρνηση (πχ Λιπάσματα), δεν τολμούσε να έρθει σε σύγκρουση με αυτούς που την καταστρέφουν.

Αντίθετα οι εργάτες, αν και τα μέσα παραγωγής δεν είναι δικά τους, αν και συνθλίβονται από την εντατικοποίηση της εργασίας τους, αν και αμείβονται δυσανάλογα τις περισσότερες φορές σε σχέση με τα κέρδη του καπιταλιστή, εν τούτοις υπερασπίζονται όπου μπορούν τα εργοστάσια στα οποία δουλεύουν από το κλείσιμο και την καταστροφή. Από την εμπειρία τους καταλαβαίνουν ότι χωρίς να υπάρχουν εργοστάσια, δεν μπορούν να υπάρξουν για τους ίδιους ούτε μισθοί, ούτε συντάξεις, αλλά και πάνω από όλα δεν θα μπορούν να υπάρξουν οι ίδιοι σαν φυσική ύπαρξη και συνεπώς σαν εργατική τάξη. Αντίθετα οι εργοδότες τους ακόμα και αν πεθάνουν σαν βιομήχανοι θα επιζήσουν σαν καπιταλιστές, ενώ με εξαίρεση τους λίγους πιο άτυχους μικρομεσαίους από αυτούς θα έχουν όλοι ένα καλό εισόδημα ως το τέλος της ατομικής και οικογενειακής ζωής του.

Συμπέρασμα το μέλλον της βιομηχανίας, η τιμή της κιλοβατώρας και τελικά η σωτηρία της χώρας, είναι δουλειά των πιο καταραμένων.